สุดที่รัก ผมเกลียดคุณ

 
 
 
“อืมม นั่นเธอทำอะไรน่ะ”ป๊อปปี้ตื่นขึ้นมาในตอนเย็นแล้วควานหาร่างบางที่เขานอนกอดไม่เจอต้องแปลกใจเมื่อเห็นว่าฟางตื่นแล้ว แต่ใส่เพียงผ้า
ขนหนูก้มลงเก็บชุดคนไข้ที่ตอนนี้ใส่ไม่ได้แล้วเพราะป๊อปปี้ฉีกมันไปเมื่อกี้นี้
 
 
“ชั้นจะกลับไปหาลูก”ฟางบอกเสียงเรียบ
 
 
"นี่เธอพูดเป็นอยู่คำเดียวรึไง"ป๊อปปี้ยันตัวเองลุกมานั่งแล้วว่า
 
 
"ชั้นจกับไปหาลูก ป๊อป นายจะเอาอะไรกับชั้นอีก เราต่างคนต่างอยู่ไปแล้วนะ ชั้นมีลูกแล้วและเด็กๆกำลังรอชั้นอยู่ ชั้นจะกลับบ้าน"ฟางหันขวับไป
โวยวายกึ่งดุป๊อปปี้ที่ไม่ยอมปล่อยเธอไป
 
 
 
 
“จะกลับก็กลับพร้อมกันนั่นล่ะ”ป๊อปปี้บอกก่อนจะคว้าผ้าเช็ดตัวมาใส่แล้วเดินไปที่ห้องน้ำ
 
 
“ไม่ ชั้นจะกลับไปคนเดียว กลับไปเอาลูกของชั้นกลับบ้าน”ฟางบอกก่อนจะคว้าเสื้อที่ขาดๆนั่นใส่ แต่ป๊อปปี้คว้ามือไว้ไม่ให้ใส่
 
 
“ไม่ ชั้นไม่ให้เธอไปไหนทั้งนั้น ฟินกับเฟรมก็ลูกชั้นเหมือนกันน”ป๊อปปี้โวยวายกับไมอมแพ้
 
 
“ไม่ใช่ ฟินกับเฟรมเป็นลูกของชั้นคนเดียว อื้ออ”ฟางยังยืนยันคำเดิม จึงโดนป๊อปปี้จูบไปหนึ่งที
 
 
“ยังจะเถียงอีกหรอ งั้นเธอก็บอกมาสิว่าใครเป็นพ่อฟินกับเฟรม เพราะเมื่อคืน ฟินกับเฟรมยังเรียกชั้นว่าพ่ออยู่เลย”ป๊อปปี้แย้งโดยนึกถึงเหตุการณ์ที่ฟิน
และเฟรมเรียกเขาเมื่อคืนได้และเอามาพูด
 
 
 
 
“ฟินกับเฟรมเหลวไหล เห็นใครก็เรียกพ่อไปหมดทั้งนั้นล่ะ”ฟางรีบโกหก
 
 
 
“แล้วทำไมถึงไม่เรียกโทโมะกับเขื่อนว่าพ่อล่ะ”ป๊อปปี้จับสังเกตได้แล้วพูดต่อ
 
 
 
“เรื่องของชั้นล่ะน่า ลูกชั้น ชั้นเลี้ยงมาขนาดนี้ได้โดยไม่ต้องมีพ่อ จะเลี้ยงต่อไปคนเดียวไม่เห็นจะเป็นไร”ฟางลุกหนีป๊อปปี้
 
 
“แล้วเธอถามลูกรึเปล่า ว่าเค้าอยากมีพ่อมั้ย”ป๊อปปี้ถามอีกครั้งทำให้ฟางชะงัก
 
 
 
“เอ่อ คือ”ฟางอึกอักไม่ยอมตอบป๊อปปี้
 
 
 
“อยากไปหาลูกไม่ใช่หรอ อ่ะ ใส่เสื้อชั้นไปก่อน ชั้นมีเสื้ออีกตัวในรถ”ป๊อปปี้ถอนหายใจแล้วบอกก่อนจะยื่นเสื้อยืดของตัวเองให้ฟางใส่แทนตัวที่ขาด
ก่อนจะเดินเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ซักพักทั้งคู่ก็นั่งรถกลับมาที่บ้านป๊อปปี้โดยที่ทั้งคู่ไม่ยอมพูดกันเลย
 
 
 
 
 
 
“คุณป๊อปทำไมกลับมาเย็นล่ะคะ แก้วโทรไปคุณก็ไม่รับ”แก้วเดินเข้าไปถามป๊อปปี้ทันทีที่เขาเข้ามาฟางมองภาพนั้นแล้วหน้าตึงเล็กน้อยก่อนจะเดินถอยออกมา
 
“แม่ฟาง”ฟินกับเฟรมที่นั่งเล่นกับโทโมะ เขื่อนและเฟย์รีบวิ่งไปหาแม่ตัวเองทันที
 
“น้าเฟย์บอกว่าแม่ฟางเข้าโรงบาล ที่แม่ฟางไม่สบายเป็นเพราะพวกเราใช่มั้ยฮะ”เฟรมถามเศร้าๆ
 
“พวกเราขอโทษนะคะที่หนีแม่มา แม่ฟางไม่เป็นไรแล้วใช่มั้ยคะ”ฟินพูดแล้วกอดฟางแน่น
 
“จ้า แม่ไม่เป็นไรแล้ว ทีหลังอย่าหนีแม่ไปอีกนะ แม่คงต้องตายแน่ๆถ้าลูกเป็นอะไรไป”ฟางกอดฟินกับเฟรมแล้วพูด ป๊อปปี้มองแล้วทึ่ง ว่าผู้หญิงขี้วีนอย่างฟางจะรักลูกมากขนาดนี้
 
“ไม่เอาแม่ฟางห้ามตายนะ ห้ามตายเด็ดขาด พ่อป๊อปอย่าให้แม่ฟางตายนะฮะ”เฟรมบอกฟางก่อนจะหันไปคว้ามือป๊อปปี้มาแล้วเขย่า
 
“ใช่ๆ พ่อป๊อปอย่าให้แม่ฟางตายนะคะ พวกเราจะได้อยู่ด้วยกันพ่อแม่ลูก”ฟินพูดไปตามประสาเด็ก ทำเอาป๊อปปี้และฟางมองหน้ากันอึกอัก รวมถึงแก้วด้วย แก้วค่อยๆปล่อยมือออกจากแขนป๊อปปี้แล้วหน้าเจื่อน พ่อ แม่ ลูก งั้นหรอ
 
“เอาล่ะเด็กๆ พ่อว่าตอนนี้มันก็เย็นมากแล้วเนาะ อย่าพึ่งกลับบ้านเลยค้างที่นี่อีกคืนละกันเนาะ เฟย์ด้วยนะค้างที่นี่คืนนี้ล่ะ”ป๊อปปี้บอกแล้วยิ้มก่อนเชิญเฟย์ เด็กๆดีใจรีบวิ่งไปหาป๊อปปี้ทันที
 
“เย้ๆ คืนนี้จะได้นอนกับพ่อป๊อปๆ”เฟรมวิ่งไปกอดป๊อปปี้ ป๊อปปี้ยิ้มแล้วกอดตอบเฟรมด้วยความเอ็นดู
 
“เฟรมลูกกลับบ้านดีกว่า เราไม่ควรนอนบ้านลุงเค้านะ เกรงใจคุณลุงป๊อปเอา”ฟางบอก
 
“ทำไมแม่ฟางบอกว่าพ่อป๊อปเป็นลุงป๊อปล่ะคะ ก็แฟนแม่ฟางคือพ่อป๊อปก็แปลว่าพ่อป๊อปเป็นพ่อเราสินะ”ฟินพูดบ้าง
 
“แม่ไม่ใช่แฟนเค้าลูก แฟนของเค้าชื่อน้าแก้วแล้วเค้า2คนกำลังจะแต่งงานกันเราจะไปยุ่งกับครอบครัวเค้าทำไม”ฟางพูดแล้วมองหน้าป๊อปปี้และแก้วนิ่ง
 
“แต่พ่อว่าคืนนี้เรานอนกับพ่อเถอะ มันดึกแล้ว เธอก็ด้วยฟางอย่าทำตัวมีปัญหาสิ”ป๊อปปี้บอกพลางดุฟาง
 
“นายไม่ต้องมาว่า นายจะแต่งงานกับแก้วแล้วนายจะมายุ่งอะไรกับชั้นอีก”ฟางว่ากลับ
 
“ฟินกับเฟรมเป็นลูกของชั้นนะชั้นเป็นพ่อยังไงชั้นก็ต้องมีสิทธิ์ที่จะรับผิดชอบและดูแลลูกเหมือนกัน”ป๊อปปี้ว่ากลั
บ
“ไม่ต้องมายุ่ง ชั้นดูแลลูกของชั้นเองได้ กลับไปดูและแฟนนายโน่น”ฟางโวย
 
“ชั้นดูแลแน่ แต่ชั้นต้องมีสิทธิ์ที่จะรับผิดชอบลูกด้วย”ป๊อปปี้โวยบ้าง
 
“ฟินกับเฟรมเป็นลูกของชั้น คนเดียวเท่านั้น ไม่ใช่ลูกของนาย!” ฟางตะคอกใส่ป๊อปปี้เสียงดัง
 
“ฟาง!!!” ป๊อปปี้เรียกชื่อฟางอย่างหัวเสีย
 
“โอ๊ย พอกันทั้งคู่นั่นล่ะ ทะเลาะกันให้เด็กดูแบบนี้มันใช้ได้ที่ไหนกันห้ะ”โทโมะที่นั่งเงียบอยู่นานก็ว่าขึ้นมา ทำให้ฟางและป๊อปปี้ที่ทะเลาะกันอยู่กันไปพบว่าฟินกับเฟรมกำลังร้องไห้ โดยมีเฟย์และเขื่อนกอดปลอบเด็กๆอยู่
 
“พี่ฟางพี่ป๊อปปี้ พอเถอะค่ะ อย่าทะเลาะกันต่อหน้าเด็กเลย”เฟย์ขอร้องพลางเช็ดน้ำตาให้ฟิน
 
“ฟิน เฟรม พ่อขอโทษนะลูก พ่อไม่ทะเลาะแล้วหยุดร้องเถอะนะ”ป๊อปปี้ก้มลงไปแตะลูกตัวเองแล้วบอก
 
“นี่ นายชั้นบอกว่านายไม่ใช่พ่อ”ฟางโวยแต่โดนป๊อปปี้ชี้บอกให้หยุด
 
“ยังจะโวยวายอะไรอีก ลูกร้องไห้กลัวเราอยู่นะ”ป๊อปปี้บอกแล้วอุ้มเฟรมที่ร้องไห้แยเพื่อปลอบให้หยุด
 
“ฟิน ไม่ร้องแล้วนะคะแม่ไม่ทะเลาะกันแล้วไมต้องกลัวแล้วนะ”ฟางอุ้มฟินแล้วบอกเพื่อให้เด็กๆหยุดร้อง
 
“เดี๋ยวพ่อพาไปนอนเนาะ มันดึกแล้ว”ป๊อปปี้บอกก่อนจะเดินอุ้มเฟรมขึ้นห้องนอนไป
 
 
“แม่ขาฟินง่วง”ฟินที่ถูกฟางอุ้มก็บอก ทำให้ฟางเลี่ยงไม่ได้ที่จะอุ้มฟินขึ้นห้องไป
 
 
 
 
“เดี๋ยวก่อนฮะ พ่อจะไปไหน”เฟรมที่ถูกป๊อปปี้อุ้มขึ้นมานอนแล้วก็เรียกปีอปปี้ไว้
 
“พ่อมานอนกับเราได้มั้ยคะ พวกเราไม่เคยนอนกับพ่อเลย”ฟินพูดอ้อน
 
“พ่อกับแม่นอนกับพวกเราได้มั้ยฮะ”เฟรมขอร้องฟางกับป๊อปปี้ให้นอนกับพวกตัวเอง
 
“เอ่อ ก็ได้ครับเดี๋ยวคืนนี้พ่อนอนกับพวกเรานะ”ป๊อปปี้บอกก่อนจะล้มตัวนอนข้างเฟรม
 
“นี่นาย”ฟางตกใจ
 
“ลูกขอทำให้ลูกไม่ได้รึไง”ป๊อปปี้บอก
 
“พ่อกับแม่หอมแก้มกันด้วย”เฟรมพูด
 
“หา”ป๊อปปี้และฟางตกใจร้องออกมาพร้อมกัน
 
“ก็เมื่อกี้พ่อกับแม่ทะเลาะกันนี่คะ ต้องหอมแก้มกันดีกันนะ แล้วพ่อกับแม่ก็ต้องไม่ทะเลาะกันอีกนะคะ”ฟินพูดแล้วเอามือไปจับมือฟางและป๊อปปี้คนละข้างมาวางให้จับมือกัน ป๊อปปี้กับฟางมองหน้ากันอึ้งๆ
 
“หอมเลยๆ”เฟรมบอก ทำให้ป๊อปปี้ค่อยๆโน้มหน้าไปหอมแก้มของฟางต่อหน้าลูกๆที่ร้องดีใจ เป็นจังหวะเดียวกับแก้วและโทโมะตามขึ่นมา แก้วอึ้งมองภาพนั้นก่อนจะค่อยๆเดินหนีไป โทโมะยิ้มกับภาพนั้นก่อนจะหันไปมองตามแก้วอย่างสะใจ แล้วก็ค่อยเดินตามแก้วไป
 
 
 
 
 
“ถึงกับทนดูภาพบาดตาบาดใจไม่ได้เลยหรอถึงได้ออกมาเนี่ย”โทโมะเดินตามมาเยาะเย้ยแก้วที่วิ่งออกมาร้องไห้ที่สวนหลังบ้าน
 
“จะไปไหนก็ไป ชั้นอยากอยู่คนเดียว”แก้วปาดน้ำตาแล้วหันไปว่าใส่โทโมะที่อยู่หลังตัวเอง
 
“ทำไม รับความจริงไม่ได้เลยหรอถึงได้หนีออกมาเนี่ย ถึงว่านะคางคกขึ้นวออย่างเธอ ตอนนี้มันกำลังจะตกลงมา คงจะเจ็บสิท่า ทีนี้คงจะรู้แล้วสินะว่าที่ตรงนั้นข้างพี่ชั้น มันไม่ใช่ที่สำหรับเธอ!” โทโมะด่าว่าแก้วอย่างเจ็บแสบ
 
 
เพียะ
 
 
“ไม่จริง คุณป๊อปต้องแต่งงานกับชั้นเท่านั้น นั่นมันก็แค่แฟนเก่าและนายอย่ามาปากดีพูดอะไรพล่อยๆแบบนี้อีกนะ ปากนายมันเน่าดีแต่ว่าคนอื่นไปวันๆชั้นว่าคงไม่เน่าแค่ปากล่ะ จิตใจนายก็เน่าไปหมดแล้วถึงได้วันๆจ้องจะเล่นงานคนอื่นแบบนี้ อื้ออ”แก้วตบโทโมะก็ว่ากลับอย่างไม่กลัวแต่คำพูดทุกอย่างต้องหายไปเมื่อโทโมะกระชากร่างบางมาบดจูบอย่างรุนแรงจนแรงจูบของชายหนุ่มนั้นที่กระแทกปากหญิงสาวทำให้พวกเขาสัมผัสถึงกับกลิ่นคาวเลือด แต่โทโมะไม่สนกลับดูดปากแก้วจนได้ยินเสียงดังจ๊วบๆจนแก้วถึงกับเริ่มคล้อยตามอารมณ์ โทโมะเอามือล้วงไปปลดตะขอบราของแก้วก่อนจะเอามือบีบเคล้นอกสวยอย่างเมามันโดยที่ปากยังคงทำงานอยู่ แก้วถึงกับครางในลำคอเพราะเริ่มเคลิ้มไปกับสัมผัสของโทโมะแล้วและเริ่มหยุดทุบตีโทโมะ
 
 
ผลัก
 
 
แต่ก่อนที่อะไรจะเกินเลยโทโมะกลับผลักแก้วล้มไปกองกับพื้นอย่างไม่ไยดี
 
“แค่นี้ก็ถึงกับเคลิ้มเลยหรอยัยคางคกขึ้นวอ เป็นคางคกไม่พอยังใจง่ายอีกนะหึ”โทโมะเยาะ
 
“แก ไอ้ทุเรศ”แก้วแผดเสียงร้องด่าโทโมะ
 
“ทำไม ค้างหรอ หึ จำเอาไว้นะยิ่งเธอทำลายครอบครัวของฟางมากเท่าไหร่ ชั้นก็จะทำลายเธอให้เท่ากัน อย่าหวังจะได้มีความสุขกับพี่ของชั้นเลย ยัยคางคกขึ้นวอ!” โทโมะคาดโทษแก้วไว้ก่อนจะเดินกลับเข้าบ้านไป
 
 
 
“ชั้นเกลียดแก ได้ยินมั้ย ว่าเกลียดด”แก้วร้องออกมาก่อนจะเจ็บใจกับตัวเองที่หลงไปกับสัมผัสของผู้ชายปากร้ายแบบโทโมะเมื่อกี้นี้
 
 
 
 
 
“โธ่เว้ย เกือบไปแล้วมั้ยล่ะ”โทโมะกลับเข้าห้องนอนตัวเองมาแล้วพูดอย่างหัวเสียที่ตัวเองเกือบจะปล่อยให้อะไรเกินเลยไปกว่านั้น ก่อนจะหนีความคิดฟุ้งซ่านนั้นเข้าไปในห้องน้ำเพื่อเปิดฝักบัวชโลมใส่ตัวเองทันที
 
 
 
 
อัฟปล้วนะจ้ะ เหมือนเดิมอย่าลืมเม้นกับโหวตเราน้ะๆ