สุดที่รัก ผมเกลียดคุณ

 

 

 

“อือ”ป๊อปปี้ขยับตัวตื่นขึ้นมาในตอนเช้าแล้วต้องยิ้มที่ยังเห็นยัยตัวร้ายหลับอยู่กับลูกๆ สงสัยเมื่อวานคงเพลียล่ะสิ เลยพาลูกหนีไปตอนเขาหลับไปไม่ได้ ป๊อปปี้คิดแล้วยิ้มอย่างพอใจก่อนจะค่อยๆก้มลงมองฟางโดยที่ตัวเองเอามือยันตัวเองไว้ไม่ให้ล้มลงใส่ลูกๆที่หลับอยู่

 

“หึ เพลียละสิท่าดูสิ หลับเป็นตาย”ป๊อปปี้ยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนที่จะค่อยๆกระซิบพูดใส่ฟางที่หลับอยู่

 

“พ่อจะทำอะไรแม่อ่ะคะ”เสียงของฟินที่งัวเงียพึ่งตื่นแล้วเห็นป๊อปปี้ก้มหน้าเข้าใกล้ฟางถามขึ้นพลางขยี้ตา

 

“เอ่อ พ่อมาปัดยุงให้แม่เค้าน่ะลูก นี่เราตื่นนานละหรอ”ป๊อปปี้รีบผละออกจากฟางแล้วเปลี่ยนเรื่องพลางถามฟิน

 

“พึ่งตื่นค่ะ หิวจังเลย”ฟินรีบบอกป๊อปปี้

“งั้นเดี๋ยวลงไปหาอะไรกินกับพ่อเนาะ ปล่อยแม่เค้านอนก่อน สงสัยจะเพลียจากการตามหาพวกหนู”ป๊อปปี้ยิ้มแล้วพูดขึ้นพลางขยับผ้าห่มห่มให้ฟาง

 

“ห้ะ หาอะไรกินหรอ ไปด้วยนะฟิน นะฮะพ่อ”เฟรมตื่นมาแล้วได้ยินเรื่องกินก็รีบบอกป๊อปปี้และฟิน ทั้งสามหัวเราะใส่กันก่อนป๊อปปี้จะพาลูกๆลงไปหามื้อเช้ากินด้านล่างบ้าน

 

 

 

 

 

 

“อืมมม”ซักพักใหญ่ๆฟางค่อยๆขยับตัวตื่น แล้วลุกขึ้นมาบิดขี้เกียจไปมา

 

“ฟิน  เฟรมลูก”ฟางตื่นมาไม่เห็นลูกและป๊อปปี้ก็ตกใจ หาทั่วห้องพลางนึกกลัวว่าป๊อปปี้จะเอาลูกไปซ่อน  ก่อนจะรีบลงมาด้านล่างของบ้าน

 

“เอ้า ทานอีกคำนะๆ1 2อ้ำ”เสียงของป๊อปปี้พูดขึ้นดังมาจากที่โต้ะอาหารทำให้ฟางหันไปตามเสียงแล้วเดินไปทันที

 

“เดี๋ยวเฟรมป้อนพ่อบ้างฮะๆ เอ้า อ้ามมม”เฟรมพูดจบก็ป้อนโจ้กเข้าปากป๊อปปี้คำโต ป๊อปปี้ลูบหัวลูกชายด้วยความเอ็นดู

 

“เอ้า ปากเลอะแล้วฟิน มาเดี๋ยวพ่อเช็ดให้”ป๊อปปี้พูดจบก็เอาทิชชู่เช็ดปากลูกสาวที่กินนมแล้วคราบนมเลอะที่ปากอยู่ฟางมองภาพนั้นแล้วอดยิ้มออกมาไม่ได้ แต่ก่อนจะรู้สึกตัวว่ามันคือภาพในฝันไม่มีวันเป็นไปได้จริง ฟางก็รีบเดินไปหาทั้ง3คนทันที

 

 

 

“อ้าว คุณแม่ตื่นแล้ว คุณพ่อต้มโจ้กให้พวกเรากิน ทำเผื่อคุณแม่ด้วยน้า มาทานข้าวเช้าสิคะ”ฟินหันเป็นเห็นฟางก็เรียก

 

“เอ่อ แม่ว่า ไม่”ฟางกำลังจะปฎิเสธ

 

“คุณแม่ทานหน่อยนะคะ เพิ่งออกจากโรงบาลมาคุณแม่ต้องทานเยอะๆจะได้มีแรง”ฟินอ้อนแม่

 

“ใช่กินเยอะๆ จะได้มีแรง เมื่อวานก็เสียแรงไปเยอะนิ โอ๊ย”ป๊อปปี้เสริม ฟางรีบเอามือไปหยิกแขนป๊อปปี้ทันทีจนชายหนุ่มร้อง

 

“คุณพ่อเป็นอะไรคะ”ฟินรีบถามด้วยความเป็นห่วง

 

“มดกัดน่ะลูก มดตัวเล็กนิดเดียวกัดเจ็บชะมัด”ป๊อปปี้ตอบแล้วค้อนใส่ฟางแต่ฟางเชิดกลับอย่างไม่แคร์

 

“งั้นก็ต้องให้แม่ฟางเป่าพรวิเศษให้นะครับ จะได้หาย เพราะตอนพวกเราเจ็บแผลแม่ฟางชอบเป่าพรวิเศษให้พวกเราตลอด แม่ฟางเป่าแขนพ่อป๊อปเร็วฮะ”เฟรมคะยั้นคะยอ ฟางมองหน้าป๊อปปี้ ชายหนุ่มยักคิ้วให้เจ้าเล่ห์ ฟางจึงเป่าตรงที่เธอหยิกไปเมื่อกี้นี้อย่างเสียไม่ได้

 

“พ่อป๊อปป้อนโจ้กแม่ฟางหน่อยสิคะ แม่ฟางไม่ยอมกินข้าว”ฟินบอกต่อ ป๊อปปี้รีบเอาชามโจ้กมาตักแล้วจ่อที่ปากฟางทันที

 

“เอ้า คุณแม่ ไม่ทานหน่อยหรอ ลูกอุตส่าห์ขอนะ”ป๊อปปี้พูดฟางจึงจำเป็นต้องกิน แต่ป๊อปปี้ยัดปากแรงไปหน่อยฟางเลยแกล้งกลับด้วยการพ่นใส่หน้าป๊อปปี้

 

“โอ๊ะ โทษที นายรีบยัดเข้ามานิ มันร้อนช่วยไม่ได้”ฟางยิ้มเยาะก่อนจะรีบทำทีขอโทษโดยที่ป๊อปปี้แอบเหล่มองยัยตัวร้ายอย่างรู้ทัน

 

 

 

“ว้าย คุณป๊อปปี้ เธอทำอะไรคุณป๊อปน่ะ”แก้วเข้ามาก็ต้องตกใจที่เห็นฟางพ่นโจ้กใส่หน้าป๊อปปี้ ก่อนจะจัดการหาผ้าชุบน้ำมาเช็ดให้ป๊อปปี้อย่างอ่อนโยน

 

“ขอบคุณครับแก้ว”ป๊อปปี้ยิ้ม ฟางเห็นก็รู้สึกหงุดหงิดพลางเบือนหน้าหนีไม่มอง หนอยทีเราแกล้งเอาๆทีแก้วละพูดหวานเชียวนะ

 

 

“ฟิน เฟรม เดี๋ยวทานเสร็จแล้วไปเปลี่ยนเสื้อผ้านะ เราจะกลับบ้านกัน”ฟางที่เห็นแก้วเบียดตัวเข้ามาแทรกระหว่างเธอและป๊อปปี้แล้วป๊อปปี้หันไปพูดคุย

กับแก้วด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนก็รีบเปลี่ยนเรื่องพลางหันไปสั่งลูกๆ

 

 

“อ้าว แต่เรายังอยากอยู่กับพ่อป๊อปปี้อยู่เลยนี่ฮะ”เฟรมพูดเสียงอ่อยๆอย่างเสียดายแล้วมองป๊อปปี้ตาละห้อย

 

“ไม่ได้ วันนี้แม่มีธุระ แล้วพวกเราต้องไปกับแม่ รีบกินแล้วรีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เดี๋ยวแม่จะรอข้างล่างนี้”ฟางพูดเสียงแข็งก่อนเชิงดุลูกๆ

 

 

"แม่ฟางงง"ฟินกับเฟรมร้องออกมาก่อนที่จะหันกลับไปมองป๊อปปี้เชิงให้เขาช่วย

 

 

“เผด็จการ บังคับลูก”ก่อนฟางจะออกไปรอด้านนอกป๊อปปี้แขวะใส่ฟางจนหญิงสาวได้ยิน

 

 

“มันเป็นเรื่องของชั้น พวกเค้าเป็นลูกก็ต้องฟังแม่อย่างชั้น เชิญนายไม่อี๋อ๋อกับว่าที่เจ้าสาวของนายไปเลยไป๊ ชั้นไม่อยากจะเอาชั้นกับลูกมายุ่งด้วย

หรอก”ฟางเดินหงุดหงิดออกไปทันที

 

 

 

 

 

 

“เสร็จแล้วใช่มั้ยลูก ดูของให้ดีๆ ได้ไม่ต้องเสียเวลากลับมาเอาอีก”ฟางบอกหลังจากเห็นเด็กๆเดินหงอยลงมาจากชั้นบน

 

 

“แม่ฟาง แต่เรายังอยากอยู่กับพ่อป๊อปปี้อยู่เลยนะฮะ”เฟรมบอกก่อนจะหันไปมองป๊อปปี้ที่มีแก้วคล้องแขนแสดงความเป็นเจ้าของอยู่

 

 

“พ่อป๊อปเค้าต้องดูแลน้าแก้วลูก ไม่ว่างมาเล่นกับเฟรมหรอกจ้ะ กลับบ้านกับแม่เถอะ”ฟางเหล่มองท่าทางของแก้วก็พูดขึ้นเสียงดังให้ป๊อปปี้ได้ยิน

 

 

“อ้าว ทำไมไม่อยู่ด้วยกันละครับ ทีพ่อแม่น้องคิกซ์เค้ายังอยู่ด้วยกันเลย ทำไมพ่อป๊อปกับแม่ฟางไม่อยู่ด้วยกันล่ะ”เฟรมถามต่อเพราะไม่เข้าใจ

 

 

“ก็เพราะที่นี่ไม่ใช่บ้านของเราไงครับ ถ้ายังอยากอยู่กับแม่ก็ตามแม่มาขึ้นรถไม่ต้องพูดอะไรอีก”ฟางบอกก่อนจะเดินนำไปสตาร์ทรถไป

 

 

“กลับไปก่อนนะเดี๋ยวพ่อจะไปหาเอง อันนี้เบอร์ของพ่อมีอะไรโทรหาพ่อนะ”ป๊อปปี้ปล่อยมือจากแก้วแล้วรีบเอากระดาษจดเบอร์ตัวเองสอดใส่กระเป๋ากระโปรงฟิน ฟินพยักหน้ายิ้มดีใจ ก่อนจะไหว้ป๊อปปี้และแก้วแล้วจูงมือเฟรมไปขึ้นรถฟางทันที ทันทีที่เด็กออกจากบ้านไป ปีอปปี้ก็เดินมานั่งซึมตรงโซฟา แก้วเห็นก็เดินไปนั่งข้างๆ

 

 

“คุณป๊อปชอบเด็ก2คนนั้นมากเลยหรอคะถึงได้ยอมให้เรียกว่าพ่อแบบนั้น”แก้วถามขึ้นเมื่อเห็นท่าทางของป๊อปปี้ที่ชอบฟินกับเฟรมมาก

 

“ไม่รู้สิชั้นลองมานั่งคิดๆนะแก้ว มันเป็นไปได้สูงที่ฟินกับเฟรมจะเป็นลูกของชั้น”ป๊อปปี้บอกหลังจากที่เขามาลองคิดๆดูแล้ว ช่วงเวลาที่เขากับฟางมีอะไรกันและช่วงอายุของฟินกับเฟรม

 

 

“แต่ถ้าไม่ใช่ล่ะคะ บางทีหลังจากที่ยัยฟางไปจากฟาร์มยันั่นอาจจะมีแฟนใหม่แล้วพลาดท่าท้องขึ้นก็ก็ได้”แก้วยังคงแย้งด้วยเหตุผลอื่น

 

 

“แต่ชั้นรู้สึกผูกพันแปลกๆกับเด็ก2คนนั้นมากนะ พอเจอก็ดีใจ พอหายไปก็ใจหาย”ป๊อปปี้พูดไปตามจริงแล้วอดที่จะคิดถึงทั้ง2ไม่ได้

 

 

“ถ้าเด็กๆเป็นลูกคุณป๊อปกับฟางจริงๆ แก้วก็คงต้องหลีกทางให้ เพราะไม่อยากไปพรากลูกพรากเมียใครเพื่อครอครัวที่สมบูรณ์”แก้วพูดแล้วเศร้าลงไป จนป๊อปปี้ลูบหัวแก้วอย่างอ่อนโยน

 

 

"โถ่แก้ว อย่าคิดแบบนั้นสิ"ป๊อปปี้พูดจบแก้วก็โผเข้ากอดป๊อปปี้แน่นเธอไม่อยากให้เด็กๆเป็นลูกของป๊อปปี้เหลือเกิน เพราะเธอกลัว กลัวที่จะต้องเสียเขาไปให้ฟางอีก

 

"แก้วรักคุณป๊อปนะคะ แต่ถ้าสุดท้ายมันเป็นอย่างที่คุณป๊อปคิด แก้วก็คงต้องยอมยกเลิกงานแต่งค่ะ"แก้วพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย

 

 

 

“มันก็เป็นแบบนั้นอยู่แล้ว จะมาทำหน้าเศร้าทำไม หรือว่าเต็มใจเป็นเมียน้อยพี่ชั้นล่ะห้ะ”โทโมะที่ยืนฟังจากชั้นบนตั้งแต่แรกแล้วเห็นแก้วบีบน้ำตาออด

อ้อนป๊อปปี้ก็เดินลงมาพูดแขวะใส่แก้วทันที

 

 

 

 

 

“พูดให้มันดีๆนะโทโมะ แก้วไม่ได้เป็นเมียน้อยใครทั้งนั้นล่ะ”ป๊อปปี้รีบบอก

 

 

“หรอ ละฟางล่ะ ถ้าเด็กสองคนนั้นเป็นลูกพี่จริงๆ พี่ไม่คิดจะรับผิดชอบเลยหรอ”โทโมะย้อนกลับไป

 

“พี่รับผิดชอบอยู่แล้ว ถ้าเด็กๆเป็นลูกของพี่”ป๊อปปี้บอกไปตามตรง

 

 

“แล้วฟางล่ะ จะเอาแต่ลูกเค้าเอาลูกเค้ามาเลี้ยง แล้วแม่เค้าล่ะจะไปไว้ไหน เด็กๆเค้าโตมากับแม่ของเค้านะ หรือจะสอนเด็กให้เรียกยัยนี่ว่าแม่แทนแม่แท้ๆ ไม่เกินไปหน่อยหรอ”โทโมะรีบประชด ทำเอาป๊อปปี้เงียบลง เพราะสิ่งที่โทโมะพูดมันคือความจริง

 

 

"หึ สุดท้ายพี่ก็ตอบไม่ได้ ถ้าจะเอาแต่ได้แล้วทำร้ายฟางเหมือนแต่ก่อน บอกเลยคราวนี้ผมไม่ยอม ฟางเลี้ยงเด็กๆมาตั้งแต่เกิด แล้วพี่เป็นใคร เจอหน้าเจ้าแฝดไม่กี่ครั้งก็จะเอาเค้าไป ไม่สงสารแม่เค้าหน่อยรึไง"โทโมะเห็นป๊อปปี้เงียบก็รีบว่าอีกครั้งก่อนที่จะเดินหนีป๊อปปี้และแก้วไป

 

 

“แล้วนั่นนายจะไปไหนน่ะ อย่ามาพูดจาให้พี่ป๊อปคิดมากแล้วหนีไปนะ”แก้วรีบเดินไปถามขึ้นเมื่อเห็นโทโมะเดินหนี

 

 

 

“ไปหาหลาน อยู่บ้านนนี้มันมีแต่เรื่องให้ปวดหัว เจอทั้งคางคก เจอทั้งคนเห็นแค่ตัว เบื่อ”โทโมะเดินชนแก้วอย่างแรงจนแก้วเซไป แก้วมองแล้วเคืองไม่พอใจ แต่อีกใจก็อดคิดไม่ได้ว่าถ้าสองคนนั้นเป็นลูกป๊อปปี้กับฟางจริงๆแล้วเธอล่ะ

 

 

 

 

 

 

“แม่ฟางทำไมแม่ไม่อยู่ที่นั่นกับพ่อป๊อปล่ะฮะ”เฟรมถามเมื่อกลับมาถึงบ้าน

 

 

“ที่นั่นไม่ใช่บ้านเรา และเค้าไม่ใช่พ่อพวกเราด้วย”ฟางบอกอย่างหงุดหงิดก่อนจะเปิดประตูบ้านให้เด็กๆเข้าไป

 

 

“แต่แม่เก็บรูปพ่อป๊อปปี้ไว้ตลอด รูปที่ถ่ายคู่กัน พ่อแม่เป็นแฟนกัน พ่อแม่รักกัน แสดงว่าพ่อป๊อปปี้ก็เป็นพ่อเราจริงๆนิคะ”ฟินแย้งออกมา

 

 

“มันก็แค่รูปถ่าย จำไว้ เค้าไม่ใช่พ่อของพวกเรา อย่าขัดคำสั่งแม่ ต่อไปนี้ห้ามยุ่งกับเค้าอีก ไม่งั้น แม่จะลงโทษพวกเรา”ฟางดุลูกๆ จนเฟรมกับฟินกลัวก่อนจะวิ่งแจ้นขึ้นห้องไป เฟย์ที่ได้ยินก็รีบเดินออกมาทันที

 

 

 

“พี่ฟางเกินไปรึเปล่า อย่างน้อยเค้าก็พ่อลูกกันนะ”เฟย์บอกเพราะอดสงสารหลานๆไม่ได้

 

 

“ไม่มีประโยชน์ ป๊อปปี้กำลังจะแต่งงานกับแก้ว ยัยนั่นก็ทำท่าหวงป๊อปปี้จะตาย พี่เป็นห่วงลูกถ้าปล่อยให้ไปหาป๊อปปี้บ่อยๆ เผลอๆยัยนั่นทำร้ายลูกขึ้นมาล่ะจะทำยังไง”ฟางนั่งคุยกับเฟย์แล้วพูดออกมาตามตรงแต่อีกใจเธอก็กลัว ถ้าเกิดพวกนั้นจะมาพาลูกๆไปจากเธอล่ะ

 

 

“ไม่มีทาง ตราบใดที่ชั้นยังอยู่ ชั้นจะไม่ยอมให้ยัยมารร้ายนั่นมาทำอะไรหลานชั้นเด็ดขาด”โทโมะที่เดินเข้ามาในบ้านก็บอก2สาว

 

 

“มาอีกคนละ องครักษ์พิทักษ์พี่ฟาง”เฟย์แซวจนโทโมะต้องขยี้หัวเฟย์อย่างหมั่นไส้

 

 

“แน่ะ ทำอะไรแฟนชั้นห้ะโทโมะ”เขื่อนเห็นเข้ารีบวิ่งเข้ามาโวย

 

 

“ใครแฟนพี่ บ้าละ ไม่อยากอยู่ใกล้พี่เขื่อนแล้ว”เฟย์บอก ก่อนจะร้องยี้ใส่เขื่อนก่อนจะรีบเดินหนีจนเขื่อนต้องรีบไปอ้อน

 

 

“ชั้นพูดจริงนะฟางเมื่อกี้นี้ ชั้นจะไม่มีวันให้ยัยแก้วทำร้ายเธอรึหลานๆแน่นอน”โทโมะบอกฟางไปตามจริง ฟางได้แค่ยิ้มเจื่อนๆไม่พูดอไรอีก

 

 

 

 

 

วันต่อมา

 

“ฟิน วันนี้แม่ฟางไปส่งขนมนานจังทำไมยังไม่กลับมาอีกนะ เฟรมหิวแล้วนะ”เฟรมบอกกับฟินขณะกำลังไขกุญแจบ้านหลังจากเฟย์มาส่งกลับบ้านมา

แต่เฟย์ต้องรีบพาเขื่อนไปหาหมอเพราะดันโดนรถเฉี่ยว

 

 

 

 

“หิวแล้วทำไมไม่ออกไปหาอะไรกินล่ะครับ”เสียงของป๊อปปี้พูดขึ้นหน้าบ้าน ฟินยิ้มดีใจ เพราะตอนกลางวันที่โรงเรียนยัยตัวเล็กแอบกดโทรศัพท์ไปโทรหาป๊อปปี้ไว้ก่อนนั่นเอง

 

 

“พ่อป๊อปปี้”ฟินกับเฟรมดีใจ วิ่งไปเปิดประตูให้ป๊อปปี้ทันที

 

 

“หิวใช่มั้ย เดี๋ยวพ่อพาไปหาอะไรอร่อยๆกินเนาะ”ป๊อปปี้ยิ้มเด็กๆทั้งคู่ดีใจรีบขึ้นรถป๊อปปี้ไปทันที

 

 

 อัฟแล้วๆเดี๋ยวอัฟให้2ตอนเพราะหายไปนาน แต่อย่าลืมเม้นลืมโหวตเราล่ะๆๆๆ