สุดที่รัก ผมเกลียดคุณ

 

 

 

“อืมม นั่นเธอทำอะไรน่ะ”ป๊อปปี้ตื่นขึ้นมาในตอนเย็นแล้วควานหาร่างบางที่เขานอนกอดไม่เจอต้องแปลกใจเมื่อเห็นว่าฟางตื่นแล้ว แต่ใส่เพียงผ้า

ขนหนูก้มลงเก็บชุดคนไข้ที่ตอนนี้ใส่ไม่ได้แล้วเพราะป๊อปปี้ฉีกมันไปเมื่อกี้นี้

 

 

“ชั้นจะกลับไปหาลูก”ฟางบอกเสียงเรียบ

 

 

"นี่เธอพูดเป็นอยู่คำเดียวรึไง"ป๊อปปี้ยันตัวเองลุกมานั่งแล้วว่า

 

 

"ชั้นจกับไปหาลูก ป๊อป นายจะเอาอะไรกับชั้นอีก เราต่างคนต่างอยู่ไปแล้วนะ ชั้นมีลูกแล้วและเด็กๆกำลังรอชั้นอยู่ ชั้นจะกลับบ้าน"ฟางหันขวับไป

โวยวายกึ่งดุป๊อปปี้ที่ไม่ยอมปล่อยเธอไป

 

 

 

 

“จะกลับก็กลับพร้อมกันนั่นล่ะ”ป๊อปปี้บอกก่อนจะคว้าผ้าเช็ดตัวมาใส่แล้วเดินไปที่ห้องน้ำ

 

 

“ไม่ ชั้นจะกลับไปคนเดียว กลับไปเอาลูกของชั้นกลับบ้าน”ฟางบอกก่อนจะคว้าเสื้อที่ขาดๆนั่นใส่ แต่ป๊อปปี้คว้ามือไว้ไม่ให้ใส่

 

 

“ไม่ ชั้นไม่ให้เธอไปไหนทั้งนั้น ฟินกับเฟรมก็ลูกชั้นเหมือนกันน”ป๊อปปี้โวยวายกับไมอมแพ้

 

 

“ไม่ใช่ ฟินกับเฟรมเป็นลูกของชั้นคนเดียว อื้ออ”ฟางยังยืนยันคำเดิม จึงโดนป๊อปปี้จูบไปหนึ่งที

 

 

“ยังจะเถียงอีกหรอ งั้นเธอก็บอกมาสิว่าใครเป็นพ่อฟินกับเฟรม เพราะเมื่อคืน ฟินกับเฟรมยังเรียกชั้นว่าพ่ออยู่เลย”ป๊อปปี้แย้งโดยนึกถึงเหตุการณ์ที่ฟิน

และเฟรมเรียกเขาเมื่อคืนได้และเอามาพูด

 

 

 

 

“ฟินกับเฟรมเหลวไหล เห็นใครก็เรียกพ่อไปหมดทั้งนั้นล่ะ”ฟางรีบโกหก

 

 

 

“แล้วทำไมถึงไม่เรียกโทโมะกับเขื่อนว่าพ่อล่ะ”ป๊อปปี้จับสังเกตได้แล้วพูดต่อ

 

 

 

“เรื่องของชั้นล่ะน่า ลูกชั้น ชั้นเลี้ยงมาขนาดนี้ได้โดยไม่ต้องมีพ่อ จะเลี้ยงต่อไปคนเดียวไม่เห็นจะเป็นไร”ฟางลุกหนีป๊อปปี้

 

 

“แล้วเธอถามลูกรึเปล่า ว่าเค้าอยากมีพ่อมั้ย”ป๊อปปี้ถามอีกครั้งทำให้ฟางชะงัก

 

 

 

“เอ่อ คือ”ฟางอึกอักไม่ยอมตอบป๊อปปี้

 

 

 

“อยากไปหาลูกไม่ใช่หรอ อ่ะ ใส่เสื้อชั้นไปก่อน ชั้นมีเสื้ออีกตัวในรถ”ป๊อปปี้ถอนหายใจแล้วบอกก่อนจะยื่นเสื้อยืดของตัวเองให้ฟางใส่แทนตัวที่ขาด

ก่อนจะเดินเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ซักพักทั้งคู่ก็นั่งรถกลับมาที่บ้านป๊อปปี้โดยที่ทั้งคู่ไม่ยอมพูดกันเลย

 

 

 

 

 

 

“คุณป๊อปทำไมกลับมาเย็นล่ะคะ แก้วโทรไปคุณก็ไม่รับ”แก้วเดินเข้าไปถามป๊อปปี้ทันทีที่เขาเข้ามาฟางมองภาพนั้นแล้วหน้าตึงเล็กน้อยก่อนจะเดินถอยออกมา

 

“แม่ฟาง”ฟินกับเฟรมที่นั่งเล่นกับโทโมะ เขื่อนและเฟย์รีบวิ่งไปหาแม่ตัวเองทันที

 

“น้าเฟย์บอกว่าแม่ฟางเข้าโรงบาล ที่แม่ฟางไม่สบายเป็นเพราะพวกเราใช่มั้ยฮะ”เฟรมถามเศร้าๆ

 

“พวกเราขอโทษนะคะที่หนีแม่มา แม่ฟางไม่เป็นไรแล้วใช่มั้ยคะ”ฟินพูดแล้วกอดฟางแน่น

 

“จ้า แม่ไม่เป็นไรแล้ว ทีหลังอย่าหนีแม่ไปอีกนะ แม่คงต้องตายแน่ๆถ้าลูกเป็นอะไรไป”ฟางกอดฟินกับเฟรมแล้วพูด ป๊อปปี้มองแล้วทึ่ง ว่าผู้หญิงขี้วีนอย่างฟางจะรักลูกมากขนาดนี้

 

“ไม่เอาแม่ฟางห้ามตายนะ ห้ามตายเด็ดขาด พ่อป๊อปอย่าให้แม่ฟางตายนะฮะ”เฟรมบอกฟางก่อนจะหันไปคว้ามือป๊อปปี้มาแล้วเขย่า

 

“ใช่ๆ พ่อป๊อปอย่าให้แม่ฟางตายนะคะ พวกเราจะได้อยู่ด้วยกันพ่อแม่ลูก”ฟินพูดไปตามประสาเด็ก ทำเอาป๊อปปี้และฟางมองหน้ากันอึกอัก รวมถึงแก้วด้วย แก้วค่อยๆปล่อยมือออกจากแขนป๊อปปี้แล้วหน้าเจื่อน พ่อ แม่ ลูก งั้นหรอ

 

“เอาล่ะเด็กๆ พ่อว่าตอนนี้มันก็เย็นมากแล้วเนาะ อย่าพึ่งกลับบ้านเลยค้างที่นี่อีกคืนละกันเนาะ เฟย์ด้วยนะค้างที่นี่คืนนี้ล่ะ”ป๊อปปี้บอกแล้วยิ้มก่อนเชิญเฟย์ เด็กๆดีใจรีบวิ่งไปหาป๊อปปี้ทันที

 

“เย้ๆ คืนนี้จะได้นอนกับพ่อป๊อปๆ”เฟรมวิ่งไปกอดป๊อปปี้ ป๊อปปี้ยิ้มแล้วกอดตอบเฟรมด้วยความเอ็นดู

 

“เฟรมลูกกลับบ้านดีกว่า เราไม่ควรนอนบ้านลุงเค้านะ เกรงใจคุณลุงป๊อปเอา”ฟางบอก

 

“ทำไมแม่ฟางบอกว่าพ่อป๊อปเป็นลุงป๊อปล่ะคะ ก็แฟนแม่ฟางคือพ่อป๊อปก็แปลว่าพ่อป๊อปเป็นพ่อเราสินะ”ฟินพูดบ้าง

 

“แม่ไม่ใช่แฟนเค้าลูก แฟนของเค้าชื่อน้าแก้วแล้วเค้า2คนกำลังจะแต่งงานกันเราจะไปยุ่งกับครอบครัวเค้าทำไม”ฟางพูดแล้วมองหน้าป๊อปปี้และแก้วนิ่ง

 

“แต่พ่อว่าคืนนี้เรานอนกับพ่อเถอะ มันดึกแล้ว เธอก็ด้วยฟางอย่าทำตัวมีปัญหาสิ”ป๊อปปี้บอกพลางดุฟาง

 

“นายไม่ต้องมาว่า นายจะแต่งงานกับแก้วแล้วนายจะมายุ่งอะไรกับชั้นอีก”ฟางว่ากลับ

 

“ฟินกับเฟรมเป็นลูกของชั้นนะชั้นเป็นพ่อยังไงชั้นก็ต้องมีสิทธิ์ที่จะรับผิดชอบและดูแลลูกเหมือนกัน”ป๊อปปี้ว่ากลั

บ

“ไม่ต้องมายุ่ง ชั้นดูแลลูกของชั้นเองได้ กลับไปดูและแฟนนายโน่น”ฟางโวย

 

“ชั้นดูแลแน่ แต่ชั้นต้องมีสิทธิ์ที่จะรับผิดชอบลูกด้วย”ป๊อปปี้โวยบ้าง

 

“ฟินกับเฟรมเป็นลูกของชั้น คนเดียวเท่านั้น ไม่ใช่ลูกของนาย!” ฟางตะคอกใส่ป๊อปปี้เสียงดัง

 

“ฟาง!!!” ป๊อปปี้เรียกชื่อฟางอย่างหัวเสีย

 

“โอ๊ย พอกันทั้งคู่นั่นล่ะ ทะเลาะกันให้เด็กดูแบบนี้มันใช้ได้ที่ไหนกันห้ะ”โทโมะที่นั่งเงียบอยู่นานก็ว่าขึ้นมา ทำให้ฟางและป๊อปปี้ที่ทะเลาะกันอยู่กันไปพบว่าฟินกับเฟรมกำลังร้องไห้ โดยมีเฟย์และเขื่อนกอดปลอบเด็กๆอยู่

 

“พี่ฟางพี่ป๊อปปี้ พอเถอะค่ะ อย่าทะเลาะกันต่อหน้าเด็กเลย”เฟย์ขอร้องพลางเช็ดน้ำตาให้ฟิน

 

“ฟิน เฟรม พ่อขอโทษนะลูก พ่อไม่ทะเลาะแล้วหยุดร้องเถอะนะ”ป๊อปปี้ก้มลงไปแตะลูกตัวเองแล้วบอก

 

“นี่ นายชั้นบอกว่านายไม่ใช่พ่อ”ฟางโวยแต่โดนป๊อปปี้ชี้บอกให้หยุด

 

“ยังจะโวยวายอะไรอีก ลูกร้องไห้กลัวเราอยู่นะ”ป๊อปปี้บอกแล้วอุ้มเฟรมที่ร้องไห้แยเพื่อปลอบให้หยุด

 

“ฟิน ไม่ร้องแล้วนะคะแม่ไม่ทะเลาะกันแล้วไมต้องกลัวแล้วนะ”ฟางอุ้มฟินแล้วบอกเพื่อให้เด็กๆหยุดร้อง

 

“เดี๋ยวพ่อพาไปนอนเนาะ มันดึกแล้ว”ป๊อปปี้บอกก่อนจะเดินอุ้มเฟรมขึ้นห้องนอนไป

 

 

“แม่ขาฟินง่วง”ฟินที่ถูกฟางอุ้มก็บอก ทำให้ฟางเลี่ยงไม่ได้ที่จะอุ้มฟินขึ้นห้องไป

 

 

 

 

“เดี๋ยวก่อนฮะ พ่อจะไปไหน”เฟรมที่ถูกป๊อปปี้อุ้มขึ้นมานอนแล้วก็เรียกปีอปปี้ไว้

 

“พ่อมานอนกับเราได้มั้ยคะ พวกเราไม่เคยนอนกับพ่อเลย”ฟินพูดอ้อน

 

“พ่อกับแม่นอนกับพวกเราได้มั้ยฮะ”เฟรมขอร้องฟางกับป๊อปปี้ให้นอนกับพวกตัวเอง

 

“เอ่อ ก็ได้ครับเดี๋ยวคืนนี้พ่อนอนกับพวกเรานะ”ป๊อปปี้บอกก่อนจะล้มตัวนอนข้างเฟรม

 

“นี่นาย”ฟางตกใจ

 

“ลูกขอทำให้ลูกไม่ได้รึไง”ป๊อปปี้บอก

 

“พ่อกับแม่หอมแก้มกันด้วย”เฟรมพูด

 

“หา”ป๊อปปี้และฟางตกใจร้องออกมาพร้อมกัน

 

“ก็เมื่อกี้พ่อกับแม่ทะเลาะกันนี่คะ ต้องหอมแก้มกันดีกันนะ แล้วพ่อกับแม่ก็ต้องไม่ทะเลาะกันอีกนะคะ”ฟินพูดแล้วเอามือไปจับมือฟางและป๊อปปี้คนละข้างมาวางให้จับมือกัน ป๊อปปี้กับฟางมองหน้ากันอึ้งๆ

 

“หอมเลยๆ”เฟรมบอก ทำให้ป๊อปปี้ค่อยๆโน้มหน้าไปหอมแก้มของฟางต่อหน้าลูกๆที่ร้องดีใจ เป็นจังหวะเดียวกับแก้วและโทโมะตามขึ่นมา แก้วอึ้งมองภาพนั้นก่อนจะค่อยๆเดินหนีไป โทโมะยิ้มกับภาพนั้นก่อนจะหันไปมองตามแก้วอย่างสะใจ แล้วก็ค่อยเดินตามแก้วไป

 

 

 

 

 

“ถึงกับทนดูภาพบาดตาบาดใจไม่ได้เลยหรอถึงได้ออกมาเนี่ย”โทโมะเดินตามมาเยาะเย้ยแก้วที่วิ่งออกมาร้องไห้ที่สวนหลังบ้าน

 

“จะไปไหนก็ไป ชั้นอยากอยู่คนเดียว”แก้วปาดน้ำตาแล้วหันไปว่าใส่โทโมะที่อยู่หลังตัวเอง

 

“ทำไม รับความจริงไม่ได้เลยหรอถึงได้หนีออกมาเนี่ย ถึงว่านะคางคกขึ้นวออย่างเธอ ตอนนี้มันกำลังจะตกลงมา คงจะเจ็บสิท่า ทีนี้คงจะรู้แล้วสินะว่าที่ตรงนั้นข้างพี่ชั้น มันไม่ใช่ที่สำหรับเธอ!” โทโมะด่าว่าแก้วอย่างเจ็บแสบ

 

 

เพียะ

 

 

“ไม่จริง คุณป๊อปต้องแต่งงานกับชั้นเท่านั้น นั่นมันก็แค่แฟนเก่าและนายอย่ามาปากดีพูดอะไรพล่อยๆแบบนี้อีกนะ ปากนายมันเน่าดีแต่ว่าคนอื่นไปวันๆชั้นว่าคงไม่เน่าแค่ปากล่ะ จิตใจนายก็เน่าไปหมดแล้วถึงได้วันๆจ้องจะเล่นงานคนอื่นแบบนี้ อื้ออ”แก้วตบโทโมะก็ว่ากลับอย่างไม่กลัวแต่คำพูดทุกอย่างต้องหายไปเมื่อโทโมะกระชากร่างบางมาบดจูบอย่างรุนแรงจนแรงจูบของชายหนุ่มนั้นที่กระแทกปากหญิงสาวทำให้พวกเขาสัมผัสถึงกับกลิ่นคาวเลือด แต่โทโมะไม่สนกลับดูดปากแก้วจนได้ยินเสียงดังจ๊วบๆจนแก้วถึงกับเริ่มคล้อยตามอารมณ์ โทโมะเอามือล้วงไปปลดตะขอบราของแก้วก่อนจะเอามือบีบเคล้นอกสวยอย่างเมามันโดยที่ปากยังคงทำงานอยู่ แก้วถึงกับครางในลำคอเพราะเริ่มเคลิ้มไปกับสัมผัสของโทโมะแล้วและเริ่มหยุดทุบตีโทโมะ

 

 

ผลัก

 

 

แต่ก่อนที่อะไรจะเกินเลยโทโมะกลับผลักแก้วล้มไปกองกับพื้นอย่างไม่ไยดี

 

“แค่นี้ก็ถึงกับเคลิ้มเลยหรอยัยคางคกขึ้นวอ เป็นคางคกไม่พอยังใจง่ายอีกนะหึ”โทโมะเยาะ

 

“แก ไอ้ทุเรศ”แก้วแผดเสียงร้องด่าโทโมะ

 

“ทำไม ค้างหรอ หึ จำเอาไว้นะยิ่งเธอทำลายครอบครัวของฟางมากเท่าไหร่ ชั้นก็จะทำลายเธอให้เท่ากัน อย่าหวังจะได้มีความสุขกับพี่ของชั้นเลย ยัยคางคกขึ้นวอ!” โทโมะคาดโทษแก้วไว้ก่อนจะเดินกลับเข้าบ้านไป

 

 

 

“ชั้นเกลียดแก ได้ยินมั้ย ว่าเกลียดด”แก้วร้องออกมาก่อนจะเจ็บใจกับตัวเองที่หลงไปกับสัมผัสของผู้ชายปากร้ายแบบโทโมะเมื่อกี้นี้

 

 

 

 

 

“โธ่เว้ย เกือบไปแล้วมั้ยล่ะ”โทโมะกลับเข้าห้องนอนตัวเองมาแล้วพูดอย่างหัวเสียที่ตัวเองเกือบจะปล่อยให้อะไรเกินเลยไปกว่านั้น ก่อนจะหนีความคิดฟุ้งซ่านนั้นเข้าไปในห้องน้ำเพื่อเปิดฝักบัวชโลมใส่ตัวเองทันที

 

 

 

 

อัฟปล้วนะจ้ะ เหมือนเดิมอย่าลืมเม้นกับโหวตเราน้ะๆ