BECAUSE OF YOU.เพราะเธอคือลมหายใจ...

BECAUES OF YOU เพราะเธอคือลมหายใจ (NC)
 
ตอนที่5 คำถาม...?
 
 
 
 
 
 
 
          เปลือกตาค่อยๆเลื่อนขึ้นเปิดเปลือยดวงตาคู่หวานของหญิงสาวร่างบอบบาง เธอมองลำแขนแกร่งที่
 
โอบกอดร่างของเธอไว้
 
 
 
          “ตื่นแล้วหรอครับ”
 
 
 
          “ค่ะ”เธอซุกใบหน้าลงบนแผงอกแกร่ง
 
 
 
          พยายามนึกถึงภาพที่ผ่านแล่นเข้ามาในหัวเมื่อสามชั่วโมงก่อน หากแต่ภาพเหล่านั้นกลับหายเข้ากลีบเมฆ
 
ไปแล้ว และยิ่งคิดก็เหมือนจะยิ่งปวดหัวมากขึ้นไปทุกที
 
 
 
          “ไหนให้พี่ดูรอยแดงหน่อยซิ”เธอกระถดกายออกจากอกแกร่งของเขา ก่อนมือหนาจะร่นคอเสื้อเชิ้ตลงพอ
 
ให้เห็นเนินอกและซอกคอของเธอ
 
 
 
           “เริ่มหายแล้วนี่ ไว้คืนนี้ค่อยทาอีกทีละกัน”เขาติดกระดุมให้เธอดังเดิม ก่อนจะประคองเธอให้ลุกขึ้น
 
 
 
          “พี่ป๊อป เดี๋ยวก่อน...”เธอฉุดเขาไว้ ก่อนจะเอ่ยถามอย่างที่ใจคิด
 
 
 
          “ฟางเป็นอะไรรึเปล่าคะ ฟาง...”
 
 
 
          “ไม่มีอะไรหรอกครับ ฟางคงเมารถน่ะ ไปบ้านพี่กันดีกว่าป่านนี้ผู้ใหญ่รอแย่แล้วพี่โทรไปบอกท่านแล้วว่า
 
จะไปทานอาหารเย็นด้วย”เขาจูงมือเธอเดินไปชั้นล่างของบ้าน ก่อนเขาจะแยกไปปิดประตูหน้าต่างบ้าน เธอก็ไม่
 
เข้าใจอยู่ดี ตอนเธอตื่นขึ้นมาก็มีเขาอยู่ข้างกาย และอาการแปลกๆของคนรอบข้างที่เมื่อเธอแค่เอ่ยถามว่าเมื่อไหร่
 
เธอกับเขาจะได้แต่งงานกันอย่างที่ถามมาตลอดเก้าปี ทุกคนกลับพากันตกใจราวกับเธอไปฆ่าใครมาเสียอย่างนั้น
 
จากนั้นก็พากันยกโขยงออกไปนอกห้องจนหมด ทิ้งความงงไว้ให้เธอคนเดียว แล้วเรือนหอหลังนี้ก็เหมือนกัน มันมี
 
สิ่งของเครื่องใช้ของเธออยู่ครบครัน มีแม้กระทั่งชุดแต่งงานที่เธอสวมในงานวันแต่งที่เพิ่งผ่านมาสองเดือนนี้ และ
 
อีกอย่างเธอก็สวมมันได้พอดี มันจะเป็นไปได้อย่างไรเมื่อเขาบอกว่านี่เป็นชุดแต่งงานเก่าของคุณพิมลและอยาก
 
ให้เธอสวมในวันแต่งงานของเรา
 
 
 
           “เรียบร้อยแล้ว นี่ใช่มั้ยครับถุงของฝากเรา เอาไปหมดนี่เลยรึเปล่า”เธอหันไปตามเสียงของเขา ก่อนจะ
 
เดินไปหาชายหนุ่ม
 
 
 
          “ชวนเฟย์ แก้ว แอนนี่ไปด้วยได้มั้ยคะ”
 
 
 
          “ได้สิครับ เพิ่งจะสี่โมงเย็นอยู่เลย”เขายิ้มก่อนจะตอบเธอ
 
เธอหยิบโทรศัพท์เครื่องสวยออกมาก่อนจะโทรหาเพื่อนสาวคนสนิท เธอมองชายหนุ่มที่เดินไปนั่งรอที่โซฟาสีครีม
 
ตัวยาว เธอต่อสายคุยกับเฟย์ ก่อนจะบอกแม่กระต่ายตื่นตูมประจำกลุ่มให้โทรบอกสองคนที่เหลือก่อนจะเดินไปหา
 
สามีหนุ่มที่ยืนมองสวนกุหลาบขนาดย่อมของเธอผ่านกระจกบานใสที่กั้นเอาไว้
 
 
 
          “ดอกกุหลาบบานหลายดอกเลย ฟางตัดไปฝากคุณแม่ดีไหมคะ” เขาเบนสายตาจากกระจกใสมองมาที่
 
เธอ ก่อนลำแขนแกร่งจะเกี่ยวร่างของเธอเข้าไปแนบชิดร่างกายแกร่ง
 
 
 
          “แดดร้อนอยู่เลย เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก”
 
 
 
          “ฟางถึกจะตาย เค้าไปเอากรรไกรก่อนนะ”เธอผละตัวออกจากอ้อมกอดของเขา ก่อนจะเดินเข้าไปในครัว
 
และออกมาพร้อมกับกรรไกรและตะกร้าสาน เดินดุ่มๆไปลอดซุ่มที่เชื่อมจากห้องรับแขกกับสวนที่เธอลงมือตกแต่ง
 
เองที่ข้างๆตัวบ้าน เธอทอดสายตามองสวนดอกกุหลาบที่เธอปลูกไว้ข้างรั้วด้านในของบ้าน เธอเดินไปที่ดอก
 
กุหลาบต้นแรกที่ปลูกเรียงรายมาจากรั้วที่ติดกับบ้านอีกหลัง เธอตัดดอกกุหลาบดอกตูมที่กำลังจะบานในวันพรุ่งนี้
 
ใส่ลงในตะกร้า ก่อนจะลงมือตัดที่ต้นอื่นๆที่เรียงรายกันเกือบร้อยต้น
 
 
 
          “ร้อนละสิท่า”เสียงนุ่มทุ้มของชายหนุ่มดังขึ้น ก่อนหมวกรูปตัวPที่เขาอุตส่าห์ซื้อให้เมื่อครั้งไปเดินห้างด้วย
 
กันคราวก่อนจะถูกสวมลงบนศีรษะของเธอ เขาแย่งตะกร้าดอกไม้ในมือของเธอไปถือไว้เสียเอง
 
 
 
          “ขอบคุณค่ะ”เธอเอ่ยขอบคุณเขาเบาๆ ก่อนจะตัดดอกกุหลาบไปเรื่อยๆโดยมีสามีหนุ่มคอยถือตะกร้าเดิน
 
ตามหลัง
 
 
 
          “ถ้าฟางจะไปซื้อดอกกุหลาบมาเพิ่มแล้วเราจะเอามาลงตรงไหนล่ะ”
 
 
           “รั้วด้านโน้นยังว่างอยู่เลย”
 
 
          “นี่กะจะปลูกให้มันเต็มบ้านเราเลยหรือไง”มือใหญ่โยกศีรษะของเธอไป-มาอย่างหยอกล้อ เธอจับหมับ
 
เข้าที่มือใหญ่ก่อนจะยกมือของเขาออกจากศีรษะ
 
 
           “ใครบอก...ฟางจะปลูกให้มันเต็มบ้านไปเลยต่างหาก”เธอพูดก่อนจะจูงมือหนาเข้าบ้านไปเอากรรไกรไป
 
เก็บไว้ที่เดิมพร้อมๆกับถือถุงของฝากและตะกร้าดอกกุหลาบเดินไปรอชายหนุ่มที่ล็อกประตูบ้านอยู่ เขาขับรถไปที่
 
บ้านจิระคุณซึ่งอยู่ห่างจากเรือนหอของเขาและฟางประมาณสามกิโลเมตร คนตัวเล็กนั้นนั่งเงียบตลอดทาง เธอยัง
 
คงจ้องมองดอกกุหลาบในตะกร้าอย่างไม่คลาดสายตา เหมือนกำลังคิดอะไรสักอย่างอยู่ ซึ่งเขาก็พอจะรู้ว่าหญิง
 
สาวกำลังคิดเรื่องอะไรอยู่
 
 
 
          “ดอกกุหลาบพวกนั้นใครปลูกหรอคะ”เขาหันไปมองคนตัวเล็กที่เริ่มซักไซ้ จะให้เขาบอกอย่างไรว่าเธอเอง
 
นั่นแหละที่เป็นคนปลูก เพราะตอนนี้เธอจำอะไรไม่ได้ “แล้วฟางว่าใครเป็นคนปลูกล่ะ”เขาย้อนถามกลับไป คิ้วโก่ง
 
สวยถึงกับขมวดมุ่น
 
 
           “ฟางรู้สึกคุ้นๆกับดอกกุหลาบพวกนั้น ต้นดอกพุดต้นนั้น แล้วก็เก้าอี้หวายตัวนั้น...”
 
 
          “ก็...ก็ไม่เห็นแปลก..ฟาง ฟางอยู่มาตั้งสองเดือนแล้วนี่นา”
 
 
 
          “มันไม่ใช่แบบนั้น...เหมือนฟางจะเป็นคนปลูกดอกกุหลาบพวกนั้นเอง...ไม่ใช่มัณฑนากร เหมือนฟางจะ
 
เป็นคนเลือกเก้าอี้หวายตัวนั้นเอง...ไม่ใช่มัณฑนากร เหมือนฟางเคยเห็นดอกพุดต้นนั้นมานานแล้ว นานกว่า...”
 
 
 
          “ถึงแล้วครับ”เขารีบตัดบทคนตัวเล็กที่พูดในสิ่งที่เขากลัวมากขึ้นเรื่อยๆ ก่อนจะหันไปถอดหมวกออกจาก
 
ศีรษะทุยสวยของเธอ เธอมองหน้าเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถาม เขารู้ว่าเธอคงจะสงสัยกับชีวิตตัวเองไม่น้อย
 
ที่อยู่ๆตื่นขึ้นมาแล้วสิ่งรอบตัวก็เปลี่ยนไป เธอยังคงสงสัยในสิ่งที่ใครไม่สามารถให้คำตอบเธอได้...ในวันนี้
 
 
 
          “คนนิสัยไม่ดี...ไม่ฟังเค้าพูดเลย”คนตัวเล็กเอ่ยด้วยน้ำเสียงสะบัด ก่อนร่างเล็กๆจะเดินจ้ำอ้าวลงจากรถ
 
ของเขา แล้วเดินเข้าไปในบ้านอย่างรวดเร็ว เขาโคลงศีรษะเบาๆ เขารู้ว่าคนตัวเล็กนั้นไม่ได้งอนจริงจังนักหรอก
 
หากแต่เขากลัวเหลือเกิน...กลัวว่าสักวันเธอจะจำเรื่องราวระหว่างเขาและเธอได้ แล้วเธอก็จะไปจากเขา...
 
 
 
 
 
 
 
          เสียงคุยเจี้ยวจ้าวกันตามประสาผู้หญิงลอยมากระทบโสตประสาทของเขา เขาเดินเข้าไปหาคนตัวเล็กที่คุย
 
กับเพื่อนสาวอย่างออกรสออกชาติ เขาทรุดตัวลงนั่งข้างๆร่างบอบบางของภรรยาสาว
 
 
 
            “ฟางครับ ยังไม่หายงอนพี่อีกหรอคนดี”เขาโอบแขนรอบเอวบาง ก่อนจะส่งซิกให้เพื่อนสาวของเธอให้
 
ออกไปก่อน สามสาวพยักหน้าก่อนจะเดินออกไปแต่โดยดี
 
 
 
          “จะไปไหนกันน่ะ เดี๋ยวสิรอฉันด้วย”เสียงหวานเอ่ยรั้งท้ายสามสาวที่เดินออกไปแล้ว และคนตัวเล็กก็ดู
 
เหมือนกำลังจะลุกตามเขาจัดการล็อกเอวบางเอาไว้ ก่อนจะยกร่างของเธอขึ้นมานั่งบนตักอย่างง่ายดาย
 
 
 
          “ปล่อยเค้านะ พี่ป๊อปจะทำอะไร”มือเล็กๆดันใบหน้าของเขาเอาไว้ก่อนที่จะทันได้หอมแก้มนวล
 
 
 
          “ก็ง้อเมียไง ฟางอย่างอนพี่เลยนะครับ” “จะไม่ให้ฟางงอนได้ยังไง ก็พี่ป๊อปไม่ฟังที่ฟางพูดเลย แถมยัง
 
ตัดบทอีกต่างหาก”
 
 
 
          “พี่ขอโทษนะ ต่อไปนี้พี่จะฟังที่ฟางพูดทุกอย่างเลย”ป๊อปปี้เอ่ยอย่างเอาใจภรรยาตัวน้อย นิ้วเรียวเกลี่ย
 
แก้มใสที่อยู่ในระยะประชิดอย่างทะนุถนอม
 
 
 
“จริงๆนะ”
 
 
“ครับ จะตอบทุกคำถามเลยด้วย”
 
 
 
“งั้นฟางถามอะไรหน่อยได้ไหม...”
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""
มาแล้ววววววววววววววววววว คาดว่านิยายเรื่องนี้ไม่น่าจะเกินยี่สิบตอน ตอนนี้เรากำลังเร่งแต่งอยู่ ยังไงก็อย่าเพิ่ง
 
ทิ้งกันไปนะ สุดท้ายก็ต้องขอบคุณทุกกำลังใจเลยนะจ้ะ สัญญาว่าจะแต่งออกมาให้ดีที่สุด