BECAUSE OF YOU.เพราะเธอคือลมหายใจ...

BECAUES OF YOU เพราะเธอคือลมหายใจ (NC)

 

ตอนที่4 เลือนราง...

 

 

 

 

 

 

 

             สายตาคมจ้องมองร่างเล็กที่ยังนอนหลับอยู่อย่างสบายบนเบาะรถข้างคนขับ เธอหลับได้ทุกที่และ

 

ทุกเวลาจริงๆ นี่ก่อนมาก็แวะซื้อของฝากมาเต็มรถบอกว่าจะเอาไปฝากคนในครอบครัวแล้วก็เพื่อนสาวของเธอเอง

 

แต่เขาคิดว่าคนรับน่าจะไม่ตื่นเต้นเท่าที่ควรเพราะสองเดือนที่ผ่านมานี้เขาพาเธอไปที่หัวหินเป็นรอบที่เก้าแล้ว หาก

 

เดือนนี้งานไม่รุมเร้าจนขยับตัวไปไหนไม่ได้ เขาก็จะพาเธอไปฮันนีมูนจริงๆที่อิตาลีสักสี่ห้าวัน อย่างที่เจ้าตัวอยาก

 

ไปก่อนที่เธอจะ...ความจำเสื่อม

 

 

 

          “ฟางครับ ถึงบ้านแล้วนะ”เขาสะกิดเรียกหญิงสาวเบาๆ เธอค่อยๆงัวเงียตื่นขึ้นมา ใช้มือเล็กขยี้ตาตัวเอง

 

เบาๆ

 

 

 

          “พี่ป๊อปถือของฝากลงมาให้เค้าด้วยนะ”เธอออกคำสั่งก่อนจะกดจมูกลงบนแก้มของเขาอย่างเอาใจ

 

ก่อนจะเดินตัวปลิวเข้าไปปลดล็อกประตูบ้าน เขาโคลงศีรษะน้อยๆก่อนจะเอี้ยวตัวไปหยิบของฝากนับสิบถุงเดินลง

 

รถก่อนจะล็อกรถคันโปรด เดินตามภรรยาสาวที่เดินไปเปิดประตูหน้าต่างของบ้าน

 

 

 

          “พี่ป๊อป ดอกกุหลาบบานแล้ว สวยจังเลย”คนตัวเล็กเกาะกระจกบานใสที่ติดอยู่กับสวนดอกไม้ของเธอที่

 

เจ้าตัวลงมือตกแต่งเองกับมือ เขาวางของลงบนโต๊ะรับแขก ก่อนจะเดินไปสวมกอดร่างเล็กจากทางด้านหลัง เกย

 

คางลงบนไหล่บอบบางก่อนจะกดจมูกโด่งลงบนแก้มนวลที่เริ่มแดงปลั่ง

 

 

 

          “สวย...”เขากระซิบข้างใบหูบอบบาง

 

 

 

          “ฟางก็ว่าสวยค่ะ เราไปหามาปลูกเพิ่มกันดีมั้ย ฟางว่าดอกสีขาวมันยังน้อยไปนิดนึง”เขาทอดสายตามอง

 

สวนดอกกุหลาบที่เธอบอกว่ายังน้อยไป

 

 

 

          “นั่นมันก็จะร้อยต้นแล้วนะครับ เดี๋ยวฟางก็ได้ตัดดอกกุหลาบขายกันพอดี”

 

 

 

           “แต่เค้าอยากปลูก พรุ่งนี้หลังพี่ป๊อปเลิกงานเราไปดูกันนะคะ”คนตัวเล็กมัดมือชก ก่อนจะงัดไม้เด็ดที่ทำ

 

ให้เขาใจอ่อนด้วยการกดจมูกโด่งรั้นนั้นลงบนแก้มของเขา รอยยิ้มสดใสที่หยุดโลกทั้งใบได้ถูกส่งมาให้เขา เขา

 

ถอนหายใจ ก่อนจะบีบจมูกโด่งรั้นนั้นเล่นอย่างมันเขี้ยว

 

 

          “โอ้ย เค้าเจ็บนะ”มือเล็กปัดมือของเขาออก ก่อนจะกอดแขนแกร่งของชายหนุ่มที่โอบรัดรอบเอวบาง

 

หญิงสาวสะดุ้งโหยงเมื่อมือหนาไล้ไป-มาบริเวณซอกคอขาว

 

 

 

 

           “ทำไมถึงได้แดงขนาดนี้เนี่ย”เขาบ่นอย่างหัวเสีย เมื่อรอยที่ซอกคอขาวไม่ใช่แค่รอยตีตรา แต่เหมือนเธอ

 

จะแพ้อะไรสักอย่าง

 

 

 

          “สงสัยไรหนวดจะทิ่มเอา เดี๋ยวพี่ต้องโกนแล้วสิเนี่ย”มือหนาลูบไป-มาบริเวณคางบึกบึนที่เริ่มทีไรหนวด

 

ขึ้นมาเล็กน้อย อยู่กับผู้หญิงคนนี้คงไม่มีวันไหนที่หนวดจะได้ยาวเฟื้อยแน่

 

 

 

          “แดงมากเลยหรอคะ”มือเล็กลูบซอกคอของตัวเองที่เธอไม่ได้รู้สึกระคายเคืองอะไรสักนิด แต่สามีหนุ่ม

 

กลับบอกว่ามันแดงเถือกเสียอย่างนั้น

 

 

 

          “ไม่รู้สิ ฟางอยากรู้รึเปล่าล่ะ”หญิงสาวเหลียวหน้ามองสามีหนุ่มที่พูดจาแปลกๆ เขาต้องกำลังวางแผนอะไร

 

สักอย่างอยู่แน่ๆ

 

 

 

          “ฟางไม่อยากรู้...ว้าย!”เธอกำลังเบี่ยงตัวออกจากกรงเล็บของคนเหลี่ยมจัด หากแต่มันสายเกินไปเสีย

 

แล้ว เมื่อเขาช้อนอุ้มเธอขึ้น ก่อนจะเดินอาดๆขึ้นไปชั้นบนของบ้าน โดยที่ไม่ต้องบอกก็พอจะรู้ว่าจะไปลงเอยที่ห้อง

 

ไหน ร่างเล็กถูกวางลงบนเตียงตามด้วยร่างสูงที่ทาบทับตามลงมา จมูกโด่งเรียวกดลงสูดดมความหอมหวานของ

 

แก้มนวลที่แดงก่ำ มือหนาเลื่อนลงปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวของเธอออก เผยให้เห็นรอยแดงๆที่ประดับอยู่ทั่วเนิน

 

อกอวบอิ่มและเขาคิดว่าคงจะลามไปทั้งตัวของร่างบอบบางแน่ๆ เขาไล้นิ้วเรียวเรียวไปตามเนื้อนวลที่แดงเถือก

 

 

 

          “ทายาหน่อยละกันนะ ดูซิแดงไปทั้งตัวแล้ว”เขาเอ่ยเบาๆกับคนตัวเล็กที่หลับตาปี๋ คงคิดว่าเขาจะทำ

 

เรื่องอย่างว่าละสิ อันที่จริงมันก็น่าอยู่หรอก แต่ไว้รอโกนหนวดก่อนจะดีกว่า ไม่อย่างนั้นร่างบอบบางนี้คงได้แดง

 

เป็นกุ้งแน่ๆ หญิงสาวมองตามร่างสูงของสามีหนุ่มที่เดินไปค้นของที่ลิ้นชักใต้โต๊ะเครื่องแป้ง ก่อนจะเดินมานั่งลงบน

 

เตียงข้างๆกายเธอ นิ้วเรียวลูบไล้เนื้อครีมไปตามเนินอกอวบอิ่มของร่างเล็ก เรื่อยมาจนถึงซอกคอขาว ลงมาที่หน้า

 

ท้องแบนราบ

 

 

 

          “พลิกตัวหน่อยครับ”เธอขมวดคิ้วน้อยๆเมื่อน้ำเสียงของเขาดูจะแหบพร่าแบบแปลกๆ แต่ก็พลิกตัวนอนคว่ำ

 

ตามคำสั่งของเขา มือหนาไล้เนื้อครีมเย็นๆไปตามแผ่นหลังของเธอ ก่อนเสื้อเชิ้ตตัวโคร่งของเธอที่ถูกเขาถอดไป

 

ก่อนหน้านี้จะถูกคลุมไว้ที่แผ่นหลังของเธอ

 

 

 

          “รอยาแห้งก่อนนะครับ”

 

 

 

          “พี่ป๊อป ไปบ้านคุณพ่อคุณแม่เลยได้มั้ย ฟางอยากเอาของฝากไปให้ท่าน”เธอรั้งข้อมือแกร่งที่กำลังจะ

 

ลุกออกไป

 

 

“รอก่อนสิเด็กน้อย บ้านก็อยู่ห่างกันแค่นี้”เธอสะบัดศีรษะหนีมือหนาที่เอื้อมมาขยี้ผมของเธอเบาๆ ทว่าก็ยังหนีไม่

 

พ้น

 

 

 

          “ก็เค้าอยากไปแล้ว งั้นไปตอนเย็นก็ได้”เธอกลับคำอย่างรวดเร็ว เมื่อคิดได้ว่าจินนี่ต้องตามมารังควาญแน่ๆ

 

หากรู้ว่าเธอกับพี่ป๊อปกลับมาจากหัวหินแล้ว

 

 

 

          “อะไรของเรา...ไปตอนไหนก็ได้ครับ แต่พี่ขอไปอาบน้ำก่อนนะ ร้อนจริงๆวันนี้”เขาบ่นกับตัวเอง ก่อนจะ

 

ถอดเสื้อยืดออกทั้งๆที่เธอยังอยู่ในห้องด้วยแท้ๆไม่รู้จักอายฟ้าอายดิน อย่างน้อยอายเธอบ้างก็ยังดี เธอมุดหน้าลง

 

กับหมอนใบโต เมื่อได้ยินเสียงประตูห้องน้ำปิดลง

 

 

 

          เธอก็ลุกขึ้นมาก่อนจะมองไปรอบๆห้อง เหมือนห้องนี้จะถูกใช้งานมานานแล้ว เหมือนไม่ใช่แค่สองเดือนที่

 

เธอย้ายมาอยู่ ทั้งข้าวของเครื่องใช้ของเธอก็อยู่ที่นี่ครบครัน เหมือนเธอเคยอยู่ที่นี่มาก่อน ไม่ใช่แค่สองเดือน

 

ตอนเธอจะย้ายข้าวของมาบ้านนี้ก็อดแปลกใจไม่ได้เมื่อบิดาและมารดาบอกว่าได้ย้ายข้าวของเครื่องใช้มาให้ที่นี่

 

ก่อนแล้ว แต่ทำไมเธอไม่รู้ตัวเลย ทั้งเรื่องที่เธอตื่นขึ้นมาในโรงพยาบาล และก็มีเขานั่งเฝ้าตอนตื่นขึ้นมา ทั้งๆที่คืน

 

นั้นเธอยังเพ้อกับรูปถ่ายของเขาก่อนที่เขาจะกลับมาด้วยซ้ำ แล้วเธอเป็นอะไรถึงได้เข้าโรงพยาบาล คืนนั้นเธอแค่

 

หลับไปไม่ใช่หรือ...แล้วแผลผ่าตัดที่กะโหลกจะมีได้อย่างไร หรือว่าอันที่จริงแล้วมันมีอะไรมากกว่านั้น ความเจ็บ

 

 

แล่นเข้าสู่สมองเป็นริ้ว มือเล็กกุมศีรษะทุยสวยไว้ก่อนใบหน้าสวยหวานจะเบ้ลงอย่างเจ็บปวด ภาพของเธอและเขา

 

หลั่งไหลเข้ามาในสมองอย่างช้าๆ หากแต่ทุกอย่างกลับไม่ชัดเจน...

 

ที่เธอพอจะรู้คือเธอเองต้องเจ็บปวดมากแน่ๆ เหมือนเธอกำลังร้องไห้ เหมือนเขากำลังจะพูดอะไรสักอย่าง

 

แต่เธอไม่ได้ยินชัดเจนนัก

 

 

 

          “ฟาง!”เธอเหลียวหน้ามองชายหนุ่มที่เดินออกมาจากห้องน้ำ เขากรูมาหาเธอ ก่อนจะประคองร่างเล็กที่

 

ซวนเซเอาไว้

 

 

 

          “ฟางปวดหัว”คิ้วเข้มขมวดคิ้ว ก่อนจะพาร่างเล็กของภรรยาไปนอนลงบนเตียง หญิงสาวหลับตาลงอย่าง

 

ต้องการพักผ่อน เขาไม่รู้หรอกว่าเธอกำลังเป็นอะไร แต่สิ่งที่เขากลัวคือเธอจะจำเรื่องราวระหว่างเขาและเธอได้

 

ตอนนี้เขายังไม่พร้อม หากแต่การต้องทนมองภาพคนรักที่เจ็บปวดทรมานเช่นนี้เขาเองก็คงทนไม่ไหว บางทีการที่

 

เขาทบทวนความทรงจำให้เธอ อาจจะทำให้เธอเจ็บน้อยลงกว่านี้

 

และหากเธอจำเรื่องระหว่างเขาและเธอได้ขึ้นมา หากเธอจะโกรธเขา...เขาก็คงต้องยอมรับแต่โดยดี

 

 

 

แต่วันนี้เขายังไม่พร้อม นี่ยังไม่ถึงกำหนดด้วยซ้ำไป...ทำไมมันต้องเกิดขึ้นเร็วขนาดนี้...

 

 

 

 

 

 

 

 

                 “ถ้าฟางจำเรื่องของเราได้ บางที...อาจจะไม่มีวันที่พี่ได้อยู่ข้างฟางอีกแล้ว พี่มันเลวเกินไป...”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

....................................................................................................................................