BECAUSE OF YOU.เพราะเธอคือลมหายใจ...
เขียนโดย 
OUM_PF
วันที่ 9 เมษายน พ.ศ. 2556 เวลา 19.35 น.
แก้ไขเมื่อ 3 พฤษภาคม พ.ศ. 2556 11.07 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
6)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความBECAUES OF YOU เพราะเธอคือลมหายใจ (NC)
ตอนที่6 ไม่ถอย...
“ฟางขอถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ...” ป๊อปปี้ลอบกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ดวงตากลมโตคู่นั้นที่
จ้องมองเขากำลังทำให้เขาใจอ่อน ไม่ช้าก็เร็วเธอก็ต้องรับรู้อยู่ดี สู้วันนี้เขายอมรับความจริง
อย่างน้อยในวันที่เธอลาจาก... เขาจะได้ทำใจได้ลง
“ฟางอยากรู้เรื่องอะไรครับ”
“ทำไมฟางถึงมาอยู่ในโรงบาลพอดีกับวันที่พี่ป๊อปกลับมาพอดี แล้วทำไมฟางถึงมีแผลที่หัว ฟางจำได้ว่า
ฟางแค่นอนหลับไปนะ”คนตัวเล็กซักไซ้ด้วยความอยากรู้ เขาหลุบตาลงอย่างไม่กล้าจะสบสายตาคู่นั้น สูดลม
หายใจเข้าลึกอย่างต้องการเรียกความกล้า
“คืออันที่จริงแล้วฟาง....ฟาง” “ฟางทำไมคะ”มือเล็กๆเขย่าแขนของชายหนุ่มเป็นว่าเล่น นึกสงสัยในท่า
ทางที่มีพิรุธของเขาเหลือเกิน
“อันที่จริงแล้วฟางความ...”
“อ้าว ตาป๊อป หนูฟาง มาอยู่นี่เอง แม่หาซะทั่วบ้านเลย ไปลูก ป้านวลตั้งโต๊ะรอแล้ว วันนี้มีแต่ของโปรด
ลูกสะใภ้แม่ทั้งนั้น” ร่างเล็กถูกมารดาของเขาลากไปแล้ว
เขาถอนหายใจยาวเหยียด ทอดสายตามองแหวนแต่งงานที่ยังคงสวมอยู่ที่นิ้วนางข้างซ้าย หากแหวนอีก
วงถูกถอดออกจากนิ้วของอีกคน แล้วมันจะมีความสำคัญอะไร มันก็คงไม่ต่างจากแหวนทั่วไป ที่ไม่มีความหมาย
สักแต่ใส่เพื่อประดับความงามเท่านั้น เหมือนชีวิตของเขา หากวันใดที่ไม่มีเธอเคียงข้างกายแล้วชีวิตของเขาก็คง
ได้แต่หายใจทิ้งไปวันๆ หัวใจที่เคยมีชีวิตชีวาก็คงเฉาตายไปพร้อมๆกับการจากลาหญิงสาวหน้าหวาน
“พี่เสียเราไปไม่ได้...ขอเวลาหน่อยนะ”
อาหารหลากหลายชนิดถูกตั้งบนโต๊ะอาหารขนาดใหญ่ของครอบครัวจิระคุณ บรรดาสมาชิกครอบครัวและ
เพื่อนฝูงของคู่ข้าวใหม่ปลามันกลับมองตากันอย่างรู้ความหมาย เมื่อสีหน้าของป๊อปปี้ไม่สู้ดีนัก เช่นเดียวกับฟางที่
คงสังเกตความผิดปกติที่เกิดขึ้นได้
“เป็นอะไรคะ อาหารไม่อร่อยหรอ ฟางว่าอร่อยออก”หากแต่เธอยังไม่รู้ต้นเหตุของสิ่งผิดปกติที่เกิดขึ้น
อย่างแท้จริง
“อร่อยสิครับ ถ้าอร่อย ฟางทานเยอะๆนะ”ชายหนุ่มตักต้มข่าไก่ใส่จานของภรรยาสาวอย่างเอาอกเอาใจ
“ไม่เอาหรอก ทานเยอะเดี๋ยวเค้าก็อ้วนกันพอดี”คำพูดไร้เดียงสานั้นเรียกเสียงหัวเราะจากคนร่วมโต๊ะได้
เป็นอย่างดี
“ถึงฟางอ้วนพี่ก็รัก”สาวหน้าหวานก้มหน้าลงอย่างเขินอายเมื่อทุกคนพร้อมใจกันส่งสายตาล้อเลียนมาให้
“พูดอะไรของพี่ป๊อป แหวะ เลี่ยนชะมัด”เสียงหวานดุสามีหนุ่มเบาๆ ก่อนจะก้มหน้าลงทานอาหารต่อด้วย
ใบหน้าแดงก่ำ
เอวบางถูกสวมกอดโดยอ้อมแขนแกร่ง คางบึกบึนเกยลงบนไหล่บอบบาง ลมหายใจอุ่นๆถูกถอนออก
มายาวเหยียดด้วยความท้อใจของชายหนุ่ม
“เป็นอะไรคะ”คนตัวเล็กละมือจากการจัดวางถ้วยชามลงบนชั้นวาง เช็ดมือกับผ้า ก่อนจะหันมาหาสามีหนุ่ม
ที่ยังกอดร่างของเธอแนบชิดทุกสัดส่วน
“พี่กลัวความจริง”เธอซบใบหน้าลงบนไหล่แกร่ง ก่อนจะเอ่ยถามเขาด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน
“ความจริงเรื่องอะไรกันคะ หรือว่าที่บริษัทมีปัญหา”
“เปล่าหรอกครับ...พี่แค่พูดจาไปเรื่อยเปื่อยน่ะ”มือหนาลูบผมนุ่มสลวยของหญิงสาวในอ้อมกอดเบาๆ
ความจริงกำลังกดดันให้เขาต้องทำอะไรสักอย่าง
“พี่ป๊อปปิดบังฟาง...ไม่เป็นไร ถ้าวันไหนพี่ป๊อปอยากบอกฟางก็บอกได้เสมอเลยนะคะ”ร่างเล็กเขย่งขึ้นกด
จูบลงบนเรียวปากสีสดอย่างคนสุขภาพดีของชายหนุ่ม
“เค้ารักพี่ป๊อปนะ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เค้าจะอยู่ข้างผู้ชายคนนี้ตลอดไป”นิ้วเรียวถูกกดลงบนหน้าอกข้าง
ซ้ายตำแหน่งที่หัวใจของเขาและเธออยู่ร่วมกัน ก่อนจะส่งยิ้มอย่างให้กำลังใจ เขายิ้มตอบก่อนจะกอดรัดร่างเล็ก
ของภรรยาตัวน้อยอย่างแนบแน่น
“แหม สองหนุ่มสาว แอบมาสวีทอะไรกันตรงนี้ลูก”เสียงของมารดาเรียกให้เขาผละจากร่างเล็กแสน
บอบบาง ก่อนจะหันไปพูดกับท่าน
“นิดหน่อยครับ แม่ครับ ผมมีเรื่องอยากจะคุยด้วย”ท่านพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะเดินนำออกไป เขาหันมาหา
คนตัวเล็กที่ยืนมองเขาอยู่นิ่งๆ
“เช็ดจานต่อไปนะนางซินฯ เดี๋ยวพี่ขอคุยกับแม่ก่อน แล้วเดี๋ยวจะพากลับบ้าน”เขาขยี้ผมนุ่มสลวยเบาๆ
ก่อนจะเดินตามหลังมารดาที่เดินนำไปก่อนแล้ว
ชายหนุ่มทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้เหล็กดัดในสวนดอกไม้ขนาดย่อมตรงข้ามกับมารดา ลมหายใจถูกถอนออก
มายาวเหยียด
“ว่าไงตาป๊อป มีปัญหาอะไรหรือเปล่าลูก”
“แม่ครับ...ฟางกำลังจะจำเรื่องของเราได้”เขาเอ่ยอย่างหนักใจ ก่อนจะต้องแปลกใจเมื่อมารดากลับ
เผยรอยยิ้มออกมาเสียอย่างนั้น
“แม่เคยบอกว่าให้ป๊อปอยู่กับความจริง”น้ำเสียงหวานของท่านเอ่ยออกมาอย่างใจเย็น แต่ตอนนี้เขาเย็น
ไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว เขาจะทนได้อย่างไรหากเธอจะไปจากเขาอีกครา
“แต่ผมอยากอยู่กับฟางไปตลอดชีวิต” “ไม่มีใครที่จะอยู่กับเราได้ตลอดไปหรอกนะลูก เราไม่รู้เลยว่าพรุ่ง
นี้จะเกิดอะไรขึ้นกับเราบ้าง”
“ผมรู้ว่าวันพรุ่งนี้น้องจะจำเรื่องเลวๆของผมขึ้นมาได้อีกหน่อย...”เขาซบใบหน้าลงบนฝ่ามือพร้อมๆกับ
ถอนหายใจเฮือกใหญ่
“ทรมานรึเปล่า...”เขาเงยหน้าขึ้นมองมารดาที่ยังคงยิ้มให้
“ครับ ทรมาน”
“แล้วลูกคิดว่าผู้หญิงตัวเล็กๆที่คอยวิ่งตามป๊อปจะเหนื่อยรึเปล่า คิดว่าผู้หญิงตัวเล็กๆที่คอยแบกรับความ
เจ็บปวดจากการกระทำของลูกจะทนไหวหรือเปล่า แล้วลูกคิดว่าผู้หญิงตัวเล็กๆที่เดินออกไปจากชีวิตลูกในวันนั้น
ทั้งๆที่ยังรัก ลูกคิดว่าเธอจะทรมานน้อยไปกว่าลูกหรือเปล่า”
“แม่หมายความว่ายังไงครับ” “แม่กำลังถามป๊อปว่าสิ่งที่ลูกพบเจอในวันนี้...มันได้ครึ่งหนึ่งของน้องรึยัง”
“ผม...”เขานิ่งเงียบไป ละอายใจเหลือเกินเมื่อรับรู้ว่าที่ผ่านมาเขาทำเรื่องเลวร้ายอะไรไว้กับเธอบ้าง
แต่วันนั้นเธอก็ยังไม่ท้อถอยเลย เธอยังพยายามจนทำให้กำแพงที่เขาสร้างขึ้นมาพังครืน ความรักที่มีอยู่ล้นหัวใจ
ถูกปลดปล่อยออกจากการจองจำแสนงี่เง่า แล้ววันนี้เขาจะถอยได้อย่างไร ขนาดเธอเป็นผู้หญิง เขาเป็นผู้ชายอก
สามศอกก็ต้องสู้ไม่ถอยอยู่แล้ว
“ขอบคุณนะครับแม่”เขากอดมารดาก่อนจะหอมแก้มของท่านอย่างที่เคยทำมาตลอด การจะวิ่งตัวปลิวไปหา
ภรรยาสาว
“แม่ก็หวังว่าลูกจะผ่านมันไปได้...”
.................................................................................................................................
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
