ยัยอาร์ตตัวแม่ปะทะมาเฟียตัวพ่อ

 
สนามบิน  เวลา  10.00 นาที
 
“เย้ๆ ถึงไทยสักที” ซึงรีตะโกนลั่นสนามบินทำให้สี่คนที่เหลืออายจนต้องเดินก้มหน้า
 
“ฉันไม่รู้จักแกเว้ย! แกไม่ใช่เพื่อนฉัน”  ยงเบสยบเบาๆกับซึงรีเลยทำให้ซึงรีงอล
 
“รีบไปเถอะ” จียงหัวหน้าแก๊งพูดขึ้นอย่างเรียบๆทำให้ทั้งสองต้องรีบเดิน เวลาจียงอยู่ข้างนอกจะเป็นอีกคนเลยทุก
 
คนต้องทำตามทุกอย่างเพราะเวลาเขาโกรธขึ้นมามันหน้ากลัวมากจริงๆ แต่เวลาอยู่กลับคนสนิทก็จะเป็นคนอีกแบบ
 
หนึ่งหรือพูดได้ง่ายๆว่าเป้นคนสอง บุคลิกอ่ะน่ะ
 
 
ในรถ
 
 
“นี้ยงเบ ที่นายพูดว่ายัยแชรินจะมาด้วยน่ะจริงไหมห่ะ!” ซึงรีถามยงเบที่กำลังฟังเพลงอยู่
 
“ย๊า!! ฮยอน ฮยอน ฮยอน ฮยอน น่ะพูดกับฉันเป็นไหม!! “
 
“ครับๆๆ ฮยอนที่ฮยอนบอกว่า ยัย..เอ้ย! คุณหนูแชรินจะมาประเทศไทยน่ะครับจริงหรือเปล่าคร้าบบบบ”  ซึงรีพูด
 
ยังประชดยงเบ
 
“อันนี้ฮยอนก็ไม่ทราบครับผม แต่เมื่อวานฮยอนแค่อยากเอาคืนน่ะครับผม” ยงประชดคืนบ้าง
 
“ฮึมมมมม .. ฮยอนอ่ะ”  ซึงรีงอลเมื่อรู้ยงเบแกล้งเขา เขาเลยนอนหันหลังให้กับยงเบ
 
 
บ้าน นีระสิงห์
 
“เห้ยๆ เร็วปีนขึ้นไปสิว่ะ เดี๋ยวมีคนมาเห็นก้หาว่าเราเป็รขโมยหรอก” จียงตบก้นเทมป์ที่กำลังปีนกำแพงบ้านน้อง
 
สาวจียงอยู่
 
“เว้ยยย ไรว่ะประตูก็มีทำไมต้องปีนกำแพงด้วยว่ะ” เทมป์สยบอย่างหัวเสียเมื่อไอ้กำแพงนี้ มันปีนยาก ปีนเย็น
 
อย่างนี้ว่ะ
 
“ไม่ต้องบ่นเลยก็ ฉันอยากเซอร์ไพรน้องฉันไง” จียงตอบกลับก่อนจะปีนตามขึ้นไปเป็นคนสุดท้าย โห้ ถ้าปาปาราซี่มาเห็นเข้าคงแอบถ่ายลงข่าวหน้าหนึ่งแนะโดยพาสหัวข่าวว่า
 
 ‘หัวหน้า แก๊งมังกรขาวมาเฟียทีผู้ยิ่งใหญ่ที่สุดในเกาหลีกัยเดอะแก๊งเป็นพวกโรคจิต! แอบย่องบ้านคนอื่น!  '
 
 โอ๊ยยยยย ถ้าข่าวออกมาเป็นแบบนี้อายตายเลยไอ้จียง!! แต่ไม่เป็นไรเพื่อน้องสาว...
 
 
ในบ้าน
 
“หาว่าไงน่ะยัยแชรินที่แกมาที่นี้ เราพี่จียงจะมาเซอร์ไพรชั้นหรอ” ฟางถามยังตกใจเมื่อยัยแชรินเล่าให้ฟังว่าพี่ชาย
 
จะเธอจจะมาจัดปาร์ตี้วันเกิดของเขาที่นี้ และที่ไม่บอกเพราะจะมาเซอร์ไพร
 
“ก็ใช่น่ะสิ เมื่อวานฉันกะจะไปหาไอ้แพนด้าที่บ้านพี่ชายแกเพราะมัน ซื้อรองเท้ามาผิดไซด์ กะจะด่าซะหน่อยฉัน
 
เลยบังเอิญไปได้ยินเข้าน่ะ”
 
“อ้อ อย่างนี้เองแต่เราแกล้งพวกพี่ๆเค้าม่ะ”  ฟางพูดขึ้นเมื่อคิดแผนดีๆออก.........
 
 
 
 
 
 
 
 
แถวๆรั้วบ้าน
 
 
อึมกว่าจะปีนข้ามมาได้ แถบแย่ คึก! เปิดประตูอย่างเบาที่สุด (เบาแล้วหรอ)
 
“รีบๆเข้ามาสิว่ะพวกแกอ่ะ” จียงพูดเสียงเบาที่สุดตอนนี้ถ้าใครเห็นท่าทางของพวกเขาคงตลกสุดๆ หนุ่มหล่อ บิ๊ก
 
แบง ย่องๆเข้าบ้านน้องสาวตัวเองเหมือนโจร เฮ้ออออ
 
“คิคิ ฮยอน ผมรู้สึกว่าพวกผมเหมือนโจรมากเลยฮ่ะ” ซึงรีหัวเราะคิคักแล้วพูดขึ้น
 
“ใช่ฮยอน แต่ที่เหมือนโจรมันไม่แปลกหรอกน่ะฮ่ะ” แดซองที่ย่องเข้ามาเป็นคนสุดท้ายพูดขึ้น
 
“แต่ที่แปลกทำไมในบ้านไม่มีใครอยู่เลยล่ะ” แดซองงพูดเสร็จก็เดินไปสำรวจบ้าน
 
“จริงด้วยว่ะไอ่จี”เทมป์พูดเสร็จก็เดินขึ้นชั้นสองไปสำรวจอีกคน
 
“หรือ น้องฟางของผมไม่อยู่บ้านฮ่ะ” ซึงรีพูดเสร็จก้เดินไปนั่งที่โซฟา
 
คึก คึก คึก!
 
“เสียงไรอ่ะฮยอน” ซึงรีรีบวิ่งกระโดดเกาะแขนจียงและยงเบ
 
“ฉันว่าบรรยากาศมันแปลกๆว่ะไอ่เบ” จียงที่สังเกตมานานเริ่มสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับบ้านของน้องสาวเขากับแน่
 
“หรือว่า!! น้องฟางของผมถูกลักพาตัว!!! “ซึงรีตะโกนออกมาทำให้ยงเบหัวเสียอย่างมาก เลยจัดการตบหัวซึงรี
 
ซะฉาดใหญ่เลย
 
“เพียะ”  (เสียงตบ -,.- น่ะ)
 
“โฮโฮโฮ  ฮยอนเค้าเจ็บน่ะ “ ซึงรีลูบหัวตัวเองไปมาก่อนจะไปนั่งที่โซฟาตามเดิม
 
ในห้องใต้บันได
 
แชรินที่หลบอยู่ในนี้ได้ยินเสียงของซึงรีก็หัวเราะชอบใจที่แผนสำเร็จ
 
‘คิคิ ฮยอน ผมรู้สึกว่าพวกผมเหมือนโจรมากเลยฮ่ะ’
 
‘ใช่ฮยอน แต่ที่เหมือนโจรมันไม่แปลกหรอกน่ะฮ่ะ’
 
‘แต่ที่แปลกทำไมในบ้านไม่มีใครอยู่เลยล่ะ’
 
‘จริงด้วยว่ะไอ่จี’
 
‘หรือ น้องฟางของผมไม่อยู่บ้านฮ่ะ’
 
....’น้องฟางของผมงั้นหรอไอ่แพนด้า!!!’....
 
แชรินหึงจนลืมตัวเลยเผลอไปเตะใส่เก้าอี้ที่อยู่ตรงหน้า
 
“ตายล่ะ..แชรินจะเสียแผนไหมเนียะ” แชรินรีบเอามือปิดปากตัวเองไว้เพราะเธอเผลอพูดออกมาจะมีใครได้ยิน
 
ไหมเนียะ
 
“เห้ย!!! ไอ่เกิดเรื่องใหญ่แล้วว่ะฉันเห็นกระดาษแผนนี้แปะอยู่ตรงประตูห้องน้องแกว่ะ”  เทมป์รีบยื่นกระดาษแผ่น
 
นั้นให้เพื่อนของเค้า
 
(เขียนเป็นภาษาเกาหลีน่ะ)
 
‘ถ้าไม่อยากให้น้องสาวแกตายมาที่สวนหลังบ้าน’
 
“โธ้โว๊ย!! เชี้ยเอ้ย ใครเป็นคนทำว่ะ” จียงขยี้กระดาษอย่างหัวเสียแล้วรีบวิ่งไปที่สวนหลังบ้าน
 
“ฟาง! ฟาง น้องอยู่ไหน!!”จียงตะโกนไปด้วยวิ่งได้ด้วยเพื่อนของเขาทุกคน ก็วิ่งตามไป
 
ด้านแชริน
 
เปิดประตูออกมา
 
“เย้! สำเร็จ ฮ่า ฮ่า ฮ่า “ แล้วแชรินก็หยิบขึ้นมาโทรหาบอมมี่
 
“โหล ยัยบอม เตรียมของเสร็จยังจียงโอป้า กำลังไปหาแล้ว”
 
“เค แล้วเพื่อน ตอนนี้ชั้นกำลังนั่งแทะข้าวโพดอยู่ สบายใจได้”
 
“ยัยปีศาจข้าวโพดเอ้ย! ” แชนรินวางสายแล้วหนีตามพวกบิ๊กแบงไป
 
ยัยแก้วที่เพิ่งเตรียมของเสร็จเห็นยัยจียอนกำลังนั่งแต่งหน้าอยู่หน้ากระจกบานใหญ่(ไปยกมาจากไหนเนียะ) เลยหมั่นไส้
 
“นี้ๆ ยัยจียอน เลิกแต่งหน้าได้แล้ว”
 
“เดี๋ยวสิยัยแก้ว ถ้าเกิด ยงเบโอป้ามาเห็นฉันตอนหน้าจืดอยู่ฉันรับไม่ได้หรอกน่ะย๊ะ!”  พูดเสร็จก็หันไปแต่งหน้าต่อ
 
“ชิ ชิ! แกนึกว่าหน้าแกเป็นผ้ารึไงถึงใส่ไอ้พวกสีพวกนี้อยู่ได้ตอนนี้หน้าแกไม่ตามต่างจากยัยแม่มดหรือคนบ้าใน
 
ทีวีเลยยยยย”  แก้วพูดพร้อมกับส่ายไปมา
 
“ก็จียอนออนนีจะไปเล่น งิ้ว ให้ ยงเบโอป้าดูน่ะสิ”  มินจีที่นั่งอ่านหนังการน์ตูนวันพีชอยู่หันมา สมทบด้วย
 
“ย๊า!!! ยัยแก้วยัยผีเปรต ส่วนเธอ...” ชี้ไปที่มินจี
 
“ยัยแฝด แดซอง! “
 
“ย๊า!! จียอนออนนีหนูไม่ใช่แฝด....แดซองโอป้าน่ะ”  คำหลังพูดเบามากๆๆ  มินจีอายจนไม่มีสมาธิในการอ่านหนังสือแล้ว
 
“นี่ๆๆ!!!!พวกโอป้ามาแล้ววววว” ยูริที่ดูต้นทางอยู่รีบมาบอกข่าวทุกคนที่อยู่นั้น
 
ฟางที่กำลังจะเอาแจกันดอกไม้ไปวางที่โต๊ะ เธอรีบวิ่งไปวางเกือบสะดุดล้ม
 
บอมมี่ที่แทะข้าวโพดไปหลายอันรีบเก็บกวาดข้าวโพดที่ตกอยู่ตามพื้น
 
แก้วรีบยกกระจกแต่งหน้าจียอนไปซ่อน
 
“กระจกชั้นนนนนน ToT ยังหน้าไม่เสร็จ” จียอนที่ตะโกนเรียกหากระจกแต่ก้ไม่ทันแล้วเธอรีบเก็บเครื่องแต่งหน้าของเธอใส่กระเป๋า
 
ส่วนแชริน ยูริ มินจีรีบไปหาที่ซ่อนเพื่อทำการเซอร์ไพรคืน
 
“มาแล้ว” ยูริ
 
“ฟาง!!! “ เสียงจียงที่ตะโกนเรียกฟาง
 
แต่ทุกคนก็ต้องมาหยุดชะงัก เมื่อเห็นโต๊ะที่ถูุถตกแต่งอย่างสวยงาม แต่ไม่มีอาหารอยู่บนโต๊ะ (ทำไม่ทัน)และ
 
ลูกโป่งที่แขวนตามต้นไม้ มีเตาย่างจาน ดอกไม้
 
“อะไรเนียะงงไปหมดแล้วน่ะโว๊ย” ยงเบที่วิ่งตามมาพูดขึ้นอย่าง งง ตอนนี้ทุกคนยืนเกาหัวกัน แคะ แคะ
 
“อะไรว่ะเนียะ แล้วฟางอยู่ไหนว่ะ”  จียงก็ งง เหมือนกัน
 
“เซอร์ไพร!!!!!!!”  ทุกคนที่ซ่อนอยู่ออกมาเลยทำให้ ห้าหนุ่ม ตกใจอย่างมหัน

 
“อ๊ายยยยย!!” ห้าหนุ่มประสานเสียงกัน
 
“5555555”  พวกผู้หญิงได้แต่ยืนหัวเราะกับท่าทีของ ห้าหนุ่ม
 
“พี่จียงงงง” ฟางวิ่งเข้าไปกอดพี่ชายตัวเองอย่างอ้อนๆ
 
“คิดถึงจังเลยค๊า”
 
“พี่ก็คิดถึงน้องเหมือนกัน... แต่ว่านี้มันอะไรกันน่ะห๋า! แกล้งพี่หรอออ ยัยตัวแสบ” จียอนพูดพร้อมกับเอามือขยี้หัวฟาง
 
"อ๊ายยย พี่อ่ะหัวน้องฟูหมดแล้ว" เอามือลูบหัวตังเอง
 
"happy birthday ค่ะพี่ชายสุดหล่อ ขอให้พี่เป็นหัวหน้าแก๊งมังกรขาวที่ดีในอนาคตข้างหน้าน่ะค่ะ" จุ๊บ! ฟางจุ๊บ
แก้มพี่ชายของตัวเองเบาๆ
 
"happy birthday เหมือนกันค่ะจียงโอป้า" สาวๆที่เหลือพูดพร้อมกัน
 
"ขอให้โอป้า เป็นท่านจีดร้ากอนที่ใครๆก็นับถือน่ะค่ะ"  แชรินอวยพรแทนทุกคน
 
' เริ่มหมดความนับถือตั้งแต่ปีนกำแพงเข้าบ้านแล้ว' .... จียงคิดในใจ
 
“เอ่อ...ว่าแต่ยัย อ้วนนี้เธอแอบไปแทะข้าวโพดมาอีกแล้วใช่ไหม” เทมป์ถามบอมมี่เพราะเศษข้าวโพดติดแก้มของเธอ
 
“เค้า ปะ...เปล่าน่ะ” บอมมี่รีบปฏิเสธ
 
“ไม่ต้องมาโกหกเลย เศษข้าวโพดติดอยู่ตรงข้างแก้มเธอเนียะ” ไม่พูดเปล่าเดินมาเอามือปัดเศษข้าวโพดให้
 
“นี้..อย่ามาหวานกันแถวนี้น่ะ “ เสียง ยงเบ
 
“เอ่อ...ว่าแต่น้องฟางแล้ว.....น้องเฟย์ล่ะ” ยงเบถามก่อนจะยิ้มเขินๆ
 
พวกเราทุกหันมามองหน้ากัน ก่อนจะใช้ภาษาหน้าในพุดคุยกัน
 
ยัยแก้วทำหน้ายู่ไปมามาหาฉัน
 
‘แกจะบอกพี่เค้าไงอ่ะ’ 
 
ฟางทำกลับไปหาแก้ว
 
‘ก็ไม่รู้เหมือนกัน ใครๆก็รู้ว่าพี่ยงเบชอบยัยเฟย์’
 
แชรินส่งให้ฟางแก้ว
 
'ใช่ถ้าโอป้ารู้ต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่'
 
ยูริส่งมา
 
‘บอกว่ายัยเฟย์ไม่ว่างไปทำงาน’
 
ฟางแก้วส่งกลับยูริ
 
‘แล้วพี่ยงเบจะเชื่อหรอ!’
 
‘เชื่อสิค่ะ’  มินจี ทำหน้าส่งตอบ
 
“นี้พวกเธอเป็นไรเนียะ ทำไหมถึงทำหน้ายุกยิกยู่ยี่ แบบนั้นห๋า “ เทมป์ถามเมื่อเห็นสาวๆทำหน้ายุกยิกๆ
 
“เปล่าค่ะ!! “ ทุกตอบพร้อมกัน ....มันน่าสงสัยน่ะเนียะ.....
 
 
ในที่สุด
 
“ยงเบโอป้าค๊า คือว่า...วันนี้จียอนสวยไหมค่ะ” จียอนรีบเปลี่ยนเรื่อง
 
“เอ่อ...สวยครับสวยมากกกกก” ยงเบประชดลากเสียงยาว...
 
“อิอิอิอิ เห็นม่ะไม่เสียแรงเลยที่นั่งแต่งหน้าน่ะ นี้ยังแต่งไม่เสร็จ” หันไปพูดแก้ว แก้วเลยหมั่นไส้
 
“นี้ยัยปีศาจ พี่ยงเบประชดเธอยังไม่รุ้อีกหร๋ออออ นี้ขนาดยังแต่งไม่เสร็จหน้ายัง งิ้วขนาดนี้ ถ้าแต่งเสร็จจะขนาดไหนเนียะ
 
“อ๊ายยยยย  ยัยแก้วยัยเปรต ทำไมต้องกัดฉันตลอดเลยเนียะ แง แง แง”
 
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า “ ทุกคนประสานเสียงหัวเราะออกมา
 
 
 
 

 
ช่วยเม้นเป็นกำลังใจด้วยน่ะค่ะ