ยัยอาร์ตตัวแม่ปะทะมาเฟียตัวพ่อ

 

บ้านจิระคุณ

 

‘sandara’

 

ในท่ามกลางป่าไม้ที่เต็มไปด้วยดอกไม้นานาชนิด...

 

‘ฉันอยู่ไหนเนียะ.... แต่ก็นะช่างเหอะดอกไม้สวยๆแบบนี้หาชมได้อยาก...เฮ้ออออ..ขอนอนก่อนดีกว่า ’

 

ชวบ ชวบ ! เสียงคนเดินนี้ที่นี้มีคนด้วยหรอเนียะ ...ฉันลืมขึ้นมาเพื่อดูว่าเป็นใครแต่ด้วยที่แสงอาทิตย์ส่องลงมา

 

เหนือหัวของเขาคนนั้นเลยทำให้ฉันไม่ค่อยเห็นหน้าเขา จู่ๆเขาก็ยื่นมือมาทางแล้วก็อ้าปากจะพูดว่า.....’

 

ปัง !!!  ….. ป๊อปปี้เปิดประตูเข้ามาในห้องของดาร่าแล้วเขย่าตัวดาร่า

 

“พี่ดาร่า ฮ่ะ พี่ดาร่าตื่นได้แล๊ววววววว พี่!!!”

 

“อืมมมม....นายจะพูดว่าอะไรน่ะ...อย่าเพิ่งไปสิ...”

 

“....” ??

 

ไม่สนใจเขย่าตัวดาร่าเพื่อให้ดาร่าตื่น

 

“พี่ดาร่า!!ตื่น ตื่น ตื่น !!  พี่กำลังฝันอะไรของพี่เนียะ!!”

 

“พี่สายแล้วน่ะ อีก ครึ่งชั่วโมง เครื่องก็จะออกแล้วน่ะพี่!!!”

 

“O.o”     'ครึ่งชั่วโมง'    ฉันรีบลุกจากเตียงแล้วเข้าห้องแต่งตัวเปลี่ยนเสื้อใช้เวลา 5 นาที!!

 

“พี่พร้อมแล้วออกเดินทางเลย!”  

 

“นี้พี่จะไปสภาพนี้จริงหรอเนียะ! ผมรอพี่ได้น่ะฮ่ะพี่รีบไปเปลี่ยนชุดใหม่ก็ได้”  ป๊อปปี้มองพี่สาวตัวเองอย่างไม่เชื่อ

สายตาตัวเอง

 

“ทำม่ะ! ชุดนี้มันไม่ดีหรอ? “ ดาร่าแคะขี้มูกแล้วเดินลากกระเป๋าลงไปชั้นล่าง

 

ตอนนี้คุณป้ากับคุณลุงรอส่งฉันอยู่หน้าบ้านพอท่านเห็นฉันท่านทั้งสองตกกะใจยังมากคุณป้าเอามือจับที่หน้าอกแล้วพูดว่า

 

“หนูดาร่าลูก...เอ่อ..ป้าว่าหนูไปเปลี่ยนชุดแต่งตัวใหม่ดีไหมจร้า...”

 

“ทำไมค๊าคุณป้าชุดนี้มันไม่ดีตรงไหนค๊า” เออ... มันผิดตรงไหนก้ผู้ชายมันไม่รักอ่ะ ... อกหักอ่ะเข้าใจมั้ย!!!! ได้

แต่ตะโกนอยู่ในใจ

 

“เอ่อ...”

 

“จริงๆชุดไม่ค่อยเท่าไรหรอกฮ่ะพี่ดาร่า แต่ไอ้ตัวหนังสือที่เขียนตรงหน้าผากพี่น่ะดิ “ไอ่โง่...”พี่จะเขียนประชดตัว

 

เองทำไมเสื้อนี้อีกกลัวคนอื่นไม่รู้ไงว่าพี่อกหัก “ฉันอกหัก...เพราะถูถพี่ชายหลอก” แล้วขอบตาที่คล้ำบวมนี่อีก”

 

ไอ้นองคนนี้ไม่พูดเปล่ายังใช้มือจิ้มขอบตาฉันอีก  

 

 “พี่ร้องไห้มากี่คืนแล้วเนียะ....ผมเห็นน่ะว่าพี่น่ะโทรไปง้อมันทุกคืนอ่ะ” ทำเป็นรู้ดี

 

“ไม่ใช่ทุกคืนสักหน่อย พี่โทรไปแค่ครั้งเดียวเอง” ฉันถียงแล้วก้มหน้าลง

 

“เฮ้ออออ...ไป ไป ไม่ต้องพูดถึงมันแล้วเดี๋ยวก็ไม่ทันเครื่องหรอก...อ๋อ ถึงแล้วอย่าเข้าใกล้ผมน่ะพี่ผมอาย!

 

คนอืนเค้า!!มีพี่สาวสวยแต่โง่หลงผู้ชายคนเดียวที่ไม่เห็นค่าในตัวพี่เลย”

 

ป๊อปปี้พูดแล้วลากกระเป่าฉันขึ้นรถ...เอ๋! หรือว่าฉันควรไปเปลี่ยนเสื้อแต่งตัวใหม่

ดีน่ะ

 

“เร็วๆ พี่!!!” ปีอปปี้ตะโกนเรียก แต่ช่างเหอะมันไม่ทันแล้ว

 

“หนูไปก่อนน่ะค๊าคุณลุง คุณป้า” ก้มตัวโค้ง 190องศา

 

“จ้าลูก...ว่างๆมาเที่ยวอีกน่ะ” คุณป้าก่อนจะกอดฉันอีกครั้ง

 

“ใช่...อีกหน่อยตาป๊อป ก็จะไปเรียนต่อแล้ว ลุงกับป้าไม่มีเพื่อนเหงาแย่เลย มาเที่ยวหาบ้างน่ะ”

 

คุณลุงพูดเสร็จก็กอดฉันอีกคน

 

“ค๊า! อันยอง หนูไปแล้วน่ะค่ะ” ฉันเดินขึ้นรถพร้อมกับโบกมือบายๆ คุณลุง คุณป้าที่น่ารักของฉัน

 

 

สนามบิน

 

“รีบลงไปก่อนเลยพี่ดาร่ายังเหลือเวลาอีก 10 นาที” ป๊อปปี้รีบลงรถเอากระเป๋าให้ฉัน

 

สายตาแบบนี้ ฮึมมมมมม ฉันชินแล้วเว้ยยยย ใครจะมองยังไงก้ช่างยัยดาร่าคนสวยวัย 19ปีคนนี้ไม่สนใจหรอกฮึ!

 

ฉันเดินสะบัดผมให้ผู้หญิงคนหนึ่งที่มองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าผู้หญิงคนนั้นอ้าปากวอแป๊บนึงก่อนเธอพูดด่าฉันเบาๆ

แต่ฉันได้เสียงน่ะแต่ไม่สนใจย๊ะ!

 

“ยัย บ้าเอ้ย!”

 

“พี่ดาร่า เอ้า! กระเป๋าพี่ไป ผมส่งพี่แค่นี้น่ะ ผมจะไปซ้อมเต้นก่อนบายยยย”  รีบชิ้งอย่างเร็ว ฮึม! ไอ้น้องคนนี้

 

เดี๋ยวโทรไปฟ้องอาป้า กะออมม๊านายดีไหมเนียะ

 

เฮ้อออออ

 

รีบไปดีกว่าเดี๋ยวจะตกเครื่องเอา ไม่อยากซวยโว๊ย!

 

 

 

 

 

 

 อีกด้านหนึ่งของสนามบิน

 

 

 

“พี่ไปก่อนน่ะน้องร๊ากกกกก “จียงบอกลาพร้อมกับกอดน้องสาวตัวเอง

 

“ค๊าดูแลตัวเองด้วยน่ะค่ะพี่จียง ฝากบอกคุณพ่อด้วยว่าฟางคิดถึงท่านมากๆๆๆ ไว้ฟางปิดเทอมเมื่อไรจะไปช่วยงาน

 

คุณพ่อกับพี่จียงที่นั้นน่ะค่ะ”  คลายกอดจากพี่ชายตัวเองแล้วไปกอดลาเพื่อนของตัวเอง ทั้งแชริน จียอง ยูริ บอม

มี่ มินจี

 

“แง แง แง ยัยแก้วผีเปรตฉันคงคิดถึงแกมากแน่ๆเลย” จียองพูดก่อนจะเดินไปกอดยัยแก้วซะแน่น

 

“อ๊ากกก หายใจไม่ออก ปล่อยก่อน! ปล่อยก่อน!! “ แก้วแกะมือจียองออกสูดลมหายใจลึกเหมือนขาดอากาศ

หายใจมานาน

 

“ย๊า!! นี้ฉันซึ้งอยู่นะ” จียองพูดยังงอลๆแล้วตีแขน แก้วสองสามที

 

“โอ๊ย โอ๊ย เจ็บน่ะ”

 

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า สองคนนี้กัดกันอยู่ได้ตลอดเลยน่ะ” ยงเบพูดขึ้นก่อนจะยี้ของทั้งสองยังหมั่นเขี้ยว

 

“พี่/โอป้า ผมเสียทรงหมดแล้ว”

 

“เอ่อ....พี่ยงเบค่ะ..” เสียงเฟย์ที่พูดแทรกขึ้น ยงเบทำตาโตแล้วมองไปทางเฟย์อย่างเขินๆ

 

“เฟย์...มีของจะให้พี่ยงเบน่ะค่ะ ทุกปีวันเกิดพี่ เฟย์ไม่เคยให้พี่เลย ตอนนี้เฟย์ของขวัญให้พี่ให้แล้วน่ะค่ะ”

 

เฟย์พุดเสร็จก้ส่งของขัวญแล้วยิ้มให้ยงเบ ลักยิ้มที่อยู่แก้มทั้งสองข้างของเฟย์ทำให้ยงเบเขินจัดจนทุกคนต้องแซว

 

“ฮิ้วววววว  ไรอ่ะฮยอน คำสารภาพรักหรอฮะ ” ซึงรีแซวยงเบก่อนที่ทุกคนจะไปขึ้นเครื่อง

 

 

บนเครื่อง

 

แชรินนั่งกับซึงรีหน้าสุด

 

แถวที่สอง ยูริกับยองเบ

 

แถวที่สาม จียอนกับมินจี

 

แถวที่สี่ ผมนั่งกับป้าคนหนึ่ง แต่ดูเหมือนเธอจะเพี้ยนๆด้วย ผมมองสำรวจร่างกายเธอตั้งแต่จรดเท้าผมอยากตะโกน

 

บอกกับจริงๆเลยว่า เธอแต่งตัวได้ไม่แคร์ใครเลย!!!!! แต่ผมคงทำไม่ได้

 

ส่วนแถวที่ห้า บอมมี่ นั่งกับ เทมป์

 

ส่วนแถวสุดท้าย ไอ้แดซองนั่งคนเดียว มันก็เป็นแบบเนียะแหละชอบนั่งคนเดียวไม่งั้นผมคงไปนั่งมันไม่มานั่งกับ

 

ยัยป้าจอมเพี้ยนที่ไหนไม่รู้หรอกผมนอนดีกว่า กลับไปเกาหลีต้องมีงานทำอีกเยอะ ไหนจะเรียนอีกเฮ้อออ

 

“ฝืดดดด” เสียงไรว่ะ

 

“ฮือ.. ทำไมเวลาร้องไห้ขี้มูกต้องไหลด้วยเนียะ” เธอกับตัวเองเบาๆก่อนจะเช็ดน้ำมูกน้ำตาเธอ อี้!! ช่างสกมกจริงๆ

 

ผมแอบขยับตัวหนีเล็กน้อยเพื่อไม่ให้น้ำมูกมาติดเสื้อผมได้

 

จึ่ก... จึ่ก...

 

ยัยป้านั้นจิ้มแขนเรียกผมก่อนผมจะหันไปมองว่าเธอต้องการอะไร

 

“what...” ผมหันไปมองเธอ เธอเพี้ยนจริงๆด้วย ดูหน้าผากเธอสิมีตัวหนังไทยเขียนไว้ว่า  “ไอ้โง่” ด้วย นี้เธอ

 

เป็นบ้าหรือเปล่าเนียะ

 

“เอ่อ...นี้นายฉันขอ น้ำขวดนั้นได้ป่ะ”  หึม.. นี้เธอเป็นคนเกาหลีหรอ

 

“นี้ ป้าเป็นคนเกาหลีหรอครับ แล้วรู้ได้ไงว่าผมเป็นคนเกาหลี”เธอทำหน้าช๊อกเล็กน้อยเมื่อได้ยินว่าผมเรียกเธอ

ว่าป้า

 

“นี้!! ฉันไม่ใช่ป้าน่ะ!! “ เธอกัดฟันพูดแล้วชี้มาทางผม

 

“ฉันขอน้ำขวดนั้นได้ไหมห่ะ!!”       เธอถามผมอีกครั้งด้วยสายตาที่โกรธหน่อยๆ ก่อนผมจะยื่นขวดน้ำให้เธอแล้ว

เธอก็ลุกขึ้นไปห้องน้ำ

 

“หึม... เสื้อเธอเขียนว่าไรอ่ะ “ ฉันอกหัก...เพราะถูกผู้ชายหลอก ....”  ฮ่า ฮ่า ผมแอบขำเธอหน่อยๆน่ะเนียะเธอ

 

เป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่เพี้ยนมากจริงๆ ผมไม่เคยเห็นมาก่อน ถ้าผมอ่านไทยไม่ได้ผมคงไม่เข้าใจน่ะเนียะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า