ยัยอาร์ตตัวแม่ปะทะมาเฟียตัวพ่อ

 

ประเทศเกาหลี  กรุงโซล

 

 

 

 

“เห้ยๆๆ  ไปทางนี้ดิ อย่าน่ะโว็ย อย่าๆ  โว๊ยยยยย !!!!  แพ้แกอีกแล้วว่ะ ไอ่จี”  ชายหนุ่มสยบอย่างเซ็งๆเมื่อ

 

ตลอดเวลาที่เล่นเกมส์ด้วยกันเขาไม่เคยชนะชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆนี้เลย

 

“เห้ยๆ ไม่เป็นไรแกก็แก้ตัวใหม่ดิว่ะไอ่เบ”  ชายหนุ่มที่ภายนอกดูนิ่งๆ กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่พูดขึ้น

 

“โห้ฮยอน...ฮยอนก็พูดไปได้ ฮยอนก็รู้นิตั้งแต่เด็กจนโต ฮยอนยงเบ จะแข่งอะไรกับ ฮยอนจียงก็ไม่เคยชนะเลยนิ

 

ไม่ว่าจะแก้ตัวกี่ครั้งๆก็ตาม “  ชายหนุ่มอีกคนที่กำลังนั่งต่อ จี๊กซออยู่พูดขึ้น

 

“นี้ ไอ้ซึงรี แกอยากโดนแตะหรอว่ะ” ยงเบพูดพร้อมกับจะเดินไปแตะซึงรี

 

“โอ้ๆๆ ฮยอนขอโทษคร้าบบบบบ จะไม่พูดแล้วครับป๋ม “  ซึงรีขอโทษแล้วรีบวิ่งหนีไปหา แดซอง ชายหนุ่มที่กำลัง

 

อ่านหนังสือการน์ตูนแล้วหัวเราะ กับพฤติกรรมของเพื่อนทั้งสองของเขาที่ทะเลาะกันอยู่ได้ตั้งแต่เด็กจนโต

 

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า นี้พวกแกสองคนเมื่อไรจะเลิกทะเลาะกันว่ะ “ จียงเด็กหนุ่มอายุ 17 เป็นหัวหน้ากลุ่ม bigbang (บิ๊ก

 

แบง) ชื่อแก๊งของพวกเขาที่ตั้งขึ้นมาเอง

 

“เอ่อ...ไอ่จี พรุ่งนี้วันเกิดแกเราจะไปจัดปาร์ตี้ที่ไหนดีว่ะ “

 

“ฮยอน เทมป์ ถามได้ดีมากเลยครับ” ซึงรีรีบเปลี่ยนเรื่องแล้วรีบวิ่งหนี ยงเบแล้วไปนั่งข้างๆจียงแทน

 

“ใช่ครับฮยอนจะจัดปาร์ตี้ไหนดี ที่บ้านฮยอนเอง บ้านฮยอนเทมป์ บ้านยองเบ บ้านฮยอนแดซอง หรือบ้านผมดีฮะ”  

 

ซึงรีพูดพร้อมกับเอามือเกาะแขนจียงแล้วเอาหน้าถูกับแขนจียงไปมา

 

“ย๊า!!! ไอ่เด็กซึงรี ตาหมีแพนด้า ทำไมแกเรียกทุกคนว่าฮยอนแล้วทำไมไม่เรียกฉันว่าฮยอนว่ะฉันโตกว่านาย 2ปีน่ะโว๊ยยยย!!! “

 

ยงเบตะโกนอย่างเดือดๆ เพราะไอ่มักเน่ของแก๊งเขาชอบกวนเขาตลอดเวลา

 

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า พอเหอะ แกสองคนอ่ะ” จียงพูดห้ามขึ้น

 

“ปีนี้ฉันคงไม่จัดที่เกาหลีว่ะ”

 

“นี้ฮยอนจะไปจัดต่างประเทศเลยหรอฮะ”..... ซึงรี

 

“แล้วแกจะจัดประเทศไหนว่ะ”.....ยงเบ

 

“ปารีส มิลาน โรม “.....เทมป์

 

“หรือว่าณี่ปุ่นฮะ สาวๆที่นั้นน่ารักๆทั้งนั้นเลย อิอิอิ “.....แดซอง

 

“เห้ยๆ พอเลยพวกแก ปีนี้ฉันจะไปจัดที่ไทยโว๊ยคิดถึงน้องสาวว่ะ เพราะปีนี้น้องฉันจะไม่กลับมาเกาหลีมาร่วม

 

ฉลองวันเกิดของฉันว่ะฉันเลยจะไปจัดที่ไทย เซอร์ไพร น้องฉันเลย”

 

“โห้ๆ ไอ่คนรักน้องไม่รักเพื่อน” ยงเบพูดพร้อมกับเอาหมอนที่โซฟาโยนใส่ จียง

 

“โอ๊ย!! ไอ่เบ เจ็บน่ะเว้ย...”

 

“ไม่ต้องมาสำออยเลยมันไม่เจ็บหรอ”

 

“ฮยอน ผมขอไปด้วยได้ไหมฮะ ผมคิดถึงน้อง”ฟาง”ของผมอ่ะ “ ซึงรีพูดแล้วยิ้มอย่างอ้อนๆทำตาโตส่งสายตาปิ๊งๆ

ให้จียง

 

“เห้ยๆ อย่ามาทำแบบนี้กับฉันน่ะจะอ้วนว่ะ ฉันไม่ใช่ยัย"แชริน" แฟนแกเว้ยแล้วอีกอย่างนั้นมันน้องสาวฉันน่ะเว้ย

 

ไอ่เด็กตาแพนด้า”  จียงพูดแล้วเอาหมอนที่ยงเบโยนใส่เค้าตีหัวซึงรี

 

“ เจ็บอ่ะ”  TAT   ซึงรีเอามือลูบหัวตัวเองอย่างงอนๆ

 

“แต่พวกแกจะไปด้วยก็ได้น่ะเว้ย เพื่อนเยอะๆจะได้สนุกว่ะ อีกอย่างน้องฉันบ่นว่าคิดถึงพวกแกด้วย ” จียงยืนขึ้น

 

พูดกับทุกคนแล้วเดินไปเปิดตูเย็นหยิบขวดน้ำขึ้นมาดื่ม

 

“เย้ เย้ๆๆๆๆ  จะได้เจอน้องฟางแล้ว เย้ๆ” เสียงซึงรีที่ตะโกนไปทั่วห้องแล้ววิ่งไปกอดคนโน้นทีคนนี้ที ทำให้คน

 

หนุ่มสี่ที่เหลือได้แต่หัวเราะกับความสดใสเกินเหตุของมักเน่ในแก๊งของเขา

 

"เห้ยอย่าเพิ่งดีใจไปไอ่จีบอกฉันว่ายัยแชรินจะไปด้วยน่ะเว้ย ฮ่าฮ่า หึหึ " ยงเบหัวเราะยังชอบเมื่อเขาเอาคืนซึงรี

 

สำเร็จเพราะพอมักเน่ในแก๊งได้ยินชื่อแชรินเขาหยุดวิ่งแล้วนั่งลงกับพื้นเหมือนจะร้องไห้ทำให้ทุกหัวเราะออกมากับท่าทีของซึงรี

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ประเทศไทย  กรุงเทพฯ

 

ฟิ้วววว  (คิดซะว่าเป็นเสียงลมพัดน่ะ )

ตุบ!

 

“ยัยเฟย์ บอกมาว่า ยัยเตี้ยฟางจอมหยิ่งนั้นอยู่ไหน!! ” เสียงตะโกนของหญิงสาวคนหนึ่งที่ผลักคนที่ชื่อเฟย์ ล้ม

 

ลงแล้วตามไปกระชากคอเสื้อถาม

 

“ฉันไม่รู้..... มดปล่อยฉันไปเถอะ...นะ “ เฟย์ขอร้องอย่างกล้ากลัว

 

“ฮึ!... ฉันไม่เชื่อแกหรอก บอกมาเดี๋ยวนี้น่ะ!!!!” มดตะโกนเดือดจัดแล้วกระชากผมเฟย์แทน

 

“ฮือ ฮือ ฮือ ฉันไม่รู้....จริง..จริง ฮือ ปล่อยฉันไปเถอะ...ฮือ” เฟย์ขอร้องอีกครั้งแล้วยกมือไหว้

 

“ฮึ! น่าสมเพชจริง ...ยัยเตี้ยฟางจอมหยิ่งนั้น เอาเธอเป็นเพื่อนได้ไงน่ะ โง่ๆ เซ่อๆ ซ่าๆ ทำอะไรก็ไม่เป็นแต่งตัวก็

 

เชย แว่นก็หนาเตอะ อ๋อ...ที่สำคัญ...ไม่มีหัวนอนปลายเท้า!!! “  มดกอดอกใช้หางตามองมาที่เฟย์อย่าง หยามๆ และสมเพช

 

ตอนนี้เฟย์โกรธจนตัวสั่นแต่ก็ทำอะไรมันไม่ได้ก็จริงอยู่ที่เธอไม่มีหัวปลายเท้า ทำอะไรก็ไม่เป็น ไม่สู้คนเวลามีเรื่อง

 

อะไรทุกคนที่เป็น ศัตูรของฟางก็จะเอาเธอเป็นเครื่องมือแถมยังรังแกเธอ ทุกครั้งก็จะได้ฟางมาช่วยตลอด ฮือ...

 

เพราะเธอไม่สู้คนสิน่ะ .... ทุกคนถึงทำกับเธอแบบนี้ ...ฮือ ฮือ ....เฟย์ได้แต่กำมือแน่น แล้วก้มหน้าร้องไห้ ฮือ...

 

“หน้าสมเพชจริงๆด้วย.... ฮือ “ เฟย์พูดกับตัวเองเบา

 

“นี้หยุดร้องไห้ได้แล้วถ้าแกไม่บอกว่า ยัยฟางอยู่ไหนล่ะก็....” มดพูดพร้อมกับส่งลูกน้องตัวจับตัวเฟย์ไว้

 

“ยัยแบม  ยัยแพท  ยัยแคท จับตัวอีลูกเป็ดขี้เหร่นี้ไว้” ทั้งสามไปจับตัวเฟย์ไว้

 

“ฮือ..ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้น่ะ!! ปล่อย!!!!!" เฟย์ดิ้ดไปมาเพื่อให้หลุดแต่ก็ไม่สำเร็จ

 

“ปล่อย !!! ปล่อยยยย”

 

“ฤทธิ์เยอะมากใช้ไหมแก “  เพี้ย!! เพี้ย!! เพี้ย!! เพี้ย!! เพี้ย!! เพี้ย!!

 

มดตบหน้าเฟย์หลายรอบจนเลือดกบปาก ตอนนี้เฟย์ไม่แรงจะดิ้ดแล้ว

 

“ฮึ! นึกว่าจะแน่แค่ไหน” มดพูดพร้อมกับเถิกหัวเฟย์เตรียมจะตบอีกที

 

“หยุดน่ะ !!!!!!!!!!”  เสียงขอผู้มาเยือนตะโกนห้ามและเหมือนจะโกรธมากด้วย

 

“แก ยัยมดแกแค้นฉันก็มาลงที่ฉันสิ แกทำเพื่อนฉันทำไม!! “ เสียงตะโกนดังลั่นไม่ทั่ว

 

“ฟะ...ฟะ...ฟาง” เฟย์เรียกฟางเสียงอ่อนมาก

 

“หึ...มาแล้วหรอหา!! ยัยฟาง!!” มดตะโกนกลับคืนบ้างเพราะไม่อยากให้ใครจับได้ว่าเธอเริ่มกลัวฟางแล้ว

 

“ใช่!!! อยากลองดีกับฉันมากใช่ไหมหา!” ฟางตะโกนอีกพร้อมกับเดินไปหามดแต่มดถอยหลังอย่างไว

 

“อะ...เอ่อ..หึ..ฉันรู้ว่าแกต้องมาแน่ๆ ฉันเลยจัดชุดใหญ่มาให้แกเลย ฮึ!” มดพูดเสร็จก็มีผู้ชายในห้องเรียน 4-5

ออกมาจากหลังกำแพง

 

“นะ...นี้พวกนาย...” ฟางที่ตกใจเมื่อคนที่ก้าวออกมา เฟย์ที่ถูกจับอยู่ก็ยังตกใจ

 

“ใช่พวกเราเองฟาง”....ชายคนแรก

 

“พวกเราขอโทษน่ะฟาง...ก็พวกเราชอบเธอตั้งนานแล้ว”....ชายคนที่สอง

 

“เธอไม่สนใจ”.....ชายคนที่สาม

 

“เราเลยต้องทำแบบนี้”....ชายคนที่สี่

 

"นี้พวกนายคิดจะทำอะไรห๋า!!!" ฟางตะโกนอย่างจนผู้ชายทั้งสี่สะดุดตกใจ

 

"หึ..ยัยเตี้ยฟางจอมหยิ่ง วันนี้และเป้นวันที่แกจะได้มีผัวสักที ดูสิว่าถ้าแกสกปก ไม่บริสูทธิ์แล้วจะยังมีใครรักแกอีกไหม!!!" 

 

“หยุดพรามได้ แล้ว!!! เรามาช่วยแล้วฟาง”  เสียงผู้มาเยือนอีกคน

 

“นี่ ยัยแก้วเธอมาได้ไงเนียะ!” ฟางถามอย่างสงสัย

 

“อย่าเพิ่งถามเลยเรื่องมันยาว...แต่ฉันพาพวกของเรามาด้วย” แก้วพูดเสร็จก็มีคนออกมา

 

“ช่ายยยยยย พวกเรามาช่วยเธอแล้ว”

 

“จียอน..ยูริ..แชริน..มินจี..บอม มาได้ไงเนียะ” ฟางตกใจอย่างมากเมื่อเห็นเพื่อนที่มาจากเกาหลีอยู่ตรงหน้าเธอ

 

“นี่!!! หยุดพูด หยุดทักทายกันก่อนได้ไหมหา !!! สนใจกันบ้างสิ”  มดตะโกนอย่างเดือดๆเมื่อไม่มีใครสนใจเธอ

 

ฟางหันมามองมดด้วยหางแวบหนึ่งก่อนจะเดินเข้าไปหามด แต่มดกลัวแล้วเดินถอยหลังแทนอีก

 

“หยุดเดินถอยหลังได้แล้ว..เธอรู้ไหมว่าใครด่าอะไรฉันเนียะฉันไม่เคยโกรธเท่ากับด่าว่าฉันเตี้ยเลยน่ะ ฮึมมม

 

...เฮ้ออออ ..แต่เอาเถอะนะฉันไม่ทำไรเธอหรอก ..ส่งเพื่อนฉันมาก่อนฉันจะทำอะไรเธอจริงๆ..” 

 

ฟางพูดด้วยเสียงนิ่งๆ และเย็นชามาก นี่เธอคงติดจากพี่ชายเธอตอนทำหน้าที่เป็นหัวหน้ามาเฟียสิน่ะ

 

“เอ่อ...เอ่อ.. แพท แคท แบม แบงค์ กราฟ โยชิ พิชญ์ กลับ!!”  มดพูดก่อนจะปล่อยเฟย์

 

“โอ๊ย!! “

 

“เฟย์เป็นไงบ้าง”   ทุกคนวิ่งเข้ามาพยุงตัว เฟย์ไว้

 

“ฉันไม่เป็นไร ฮือ..ฮือ ขอบมากน่ะที่มาช่วย” เฟย์ร้องไห้แล้วยิ้มออกมาเพื่อไม่ให้เพื่อนทุกคนเป็นหว่ง

 

“ไม่เป็นไรได้ไงไปหาหมอเหอะ” แก้วพูดก่อนจะช่วยฟางพยุงเฟย์ 

 

.....ถึงแม้ว่าเฟย์จะเจ็บตัวเพราะเพื่อนของพวกเธอมากแค่ไหนแต่เธอก็ไม่เคยโกรธพวกเธอเลย เธอคิดว่าเธอโดน

 

แค่นี้ยังน้อยไปสำหรับสิ่งที่พวกเพื่อนๆเธอนั้นได้ช่วยเธอไว้มากมายและที่สำคัญกว่านั้น....พวกเพื่อนๆเธอไม่เคย

 

รังเกียจที่เธอไม่มีหัวนอนปลายเท้าเลย แถมยังปกป้องเธอจากทุกเรื่องอีก ...แค่เธอโดนแค่เนียะไม่เป็นไรมาก

 

หรอก .... ไม่เป็นไร..เฟย์คิดในใจ ก่อนจะค่อยๆยิ้มออกมา เมื่อเห็นว่าเพื่อนของเธอทุกคนเถียงกันเพื่อพยุงเฟย์

 

ไปโรงพยาบาลด้วยความเป็นห่วง