ยัยอาร์ตตัวแม่ปะทะมาเฟียตัวพ่อ

 

 
 

 
 
เกาหลี
 
“แทคยอนอ่า ~ จะให้นูน่าใส่ชุดนี้จริงๆหรออออ” ToT
 
“ฮะ!!” ฉันถามแทคยอนคนเดียวแต่เล่นตะคอกตอบทุกคนทำไมเนี๊ย ฉันเอานิ้วชี้ขยี้หูตัวเอง -_- ขี้หูฉันคงตกใจ
 
กระแทกออกจากหูไหมเนียะ  -_- .... ฮือ ใครจะไปยอมใส่ไอ้ชุดฮอตดอกนี้กัน TAT น่าอายจะตายยยยย...วันนี้
 
ฉัน อูยอง แทคยอน นิชคุณ และซานชองพวกเราสี่คนมาเป็นจิตอาสาทำประโยชน์ให้แก่เด็กนักเรียนใน พูซาน
 
และตอนนี้ก็ถึงรายการสุดท้ายเราจะต้องร้องเพลงให้เด็กๆฟัง...ซึ่งฉันเตรียมมาอย่างดี!แต่ไอ้แทคยอนนี้! มันบอก
 
ว่าต้องมีแดนส์เซอร์เต้นประกอบฉาก มันเลยจะให้ฉันใส่ชุดฮอตดอกกิ๊กก๊อกเนียะ T T ถ้าใส่แล้วฮอตฉันจะใส่โดย
 
ไม่ลังเลเลย TAT
 
“ทำไมต้องเป็นฉันด้วยเล่า!! >O<” ใช่!ทำไมต้องเป็นฉันด้วย อูยอง นิชคุณ ซานชองทำไมไม่ให้ใส่นี้ฉันเป็นเจ้า
 
นายนะ ลูกน้องมีสิทธิ์มาสั่งอะไรกัน!! ได้แต่บ่นในใจ T T
 
“แหม่ นูน่า!ผมใส่ไม่ได้หรอกฮะ เพราะผมต้องเล่นเบส >o<” อูยอง
 
“ผมด้วยฮะ ผมต้องเล่นกีต้า” นิชคุณ
 
“ดาร่านูน่าเป็นคนเดียวที่ไม่ทำอะไร...ดังนั้น....” ชี้หน้า “นูน่าต้องใส่” ซานชอง  แม่งไอ้พวกนี้!! ถ้าไม่ติดอยู่ตรง
 
ที่แกเป็นมาเฟียนะซานชองฉันจะเอาขี้หมาปาใส่ปากนาย!! เอากรรไกรตัดนิ้วนายให้ขาด!! ฉับ ฉับ ฉับเลย ฮึม!
 
“ใครบอกว่าฉันไม่มีหน้าที่ ฉันเป็นถึงนักร้องนำนะ!” จะให้ใส่ชุดบ้านี้ทำไม....-__-
 
“นั้นแหละปัญหา เพราะนูน่าร้องเพลงได้ห่วยยยยยยมากผมเลยให้นูน่าใส่ชุดนี้เพื่อเรียกร้องความสนใจจากเด็กๆ
 
ไงขืนนูน่าร้องอย่างเดียวเด็กคงประสาทแดกพอดี นูน่าก็ใส่ชุดนี้ร้องไปด้วยเต้นไปด้วยสิ ชิมิ ^___^” นั้น...
 
แทคยอนไม่พูดเปล่าเต้นประกอบให้ดูด้วย ฮึม! ชอบเอาคำว่าร้องเพลงห่วย!มาพูดเสมอเลย ฉันก็ต้องยอมนะสิ!
 
>^< เพื่อเด็กๆประสาทไม่แดก! (จริงๆนูน่าของพวกเขาไม่ได้เพลงหว่ยหรอก แต่พวกเขาชอบแกล้งบอกว่าดาร่า
 
นูน่าร้องเพลงหว่ย และครั้งนี้ก็เหมือนกันเพราะพวกเขาอยากเห็นนูน่าของพวกเขาใส่ชุดฮอตดอกที่พวกเขาเตรียม
 
มาโดยเฉพาะต่างหาก)
 
“เออๆๆ นูน่าใส่ก็ได้” ฉันดึงชุดฮอตดอกจากมือแทคยอนแล้วถลึงตาใส่แทคยอนอย่างเซ็งๆก่อนจะ.....ในสุดที่ก็
 
เปลี่ยนชุด -_- ....
 
“wowwwww ~ นูน่า น่ารักจัง >.<” ทุกคนพูดพร้อมกันแล้วเดินมาหยิกแก้มฉันคนละทีสองที เจ็บนะโว๊ยยยย
 
>”< ฉันปัดมือไอ้พวกเด็กเวรนี่ออกแล้วเดินไปหน้าเวทีที่ตอนนี้มีเด็กๆนั่งรออยู่เต็มไปหมด พอฉันขึ้นเวทีเด็กๆก็
 
กุด เข้ามาหาฉัน  >__< เหมือนฉันเป็นสัตว์ประหลาด อ๊ายยยยยย เด็กบางคนก็ดึงแขนฉันให้หมุนไปมา บางคน
 
ดึงซอสที่ลาดกับฮอตดอก บางคนก็กอดไม่ปล่อย >.< วุ่นวายยจริงๆ
 
“ฮอตดอกนูน่าน่าร๊ากกกกจัง >o<” นั้นๆ ดึงเข้าไปดึงเข้าไปเลย -__-‘ จะได้ร้องเพลงไหมเนียะ....ระหว่างที่
 
เด็กๆเล่นชุดของฉันอยู่ สายตาที่สวยคมของฉันก็สะดุดกับภาพของใครคนหนึ่งที่ฉันไม่ได้เจอนานมากกกกกก ฉัน
 
เดินปริบตัวจากฝูงเด็กแล้วเดินเข้าหาคนๆนั้น คนนั้นเขากำลังประตูรถให้หญิงสาวคนหนึ่ง แล้วทั้งสองก็จูบกัน....
 
“ชอนดุง!!!” ฉันตะโกนเรียกชื่อคนๆนั้น ชอนดุงคือน้องชายแท้ๆของฉันแต่เราแยกกันอยู่หลายสิบปีแล้ว เพราะแม่
 
ของฉันแต่งงานใหม่...
 
“OoO” ฉันเดินเข้าไปดึงทั้งสองออกห่างจากกัน
 
“นายมาทำอะไรที่นี้ นายไม่มีเรียนหรอนายหนีเรียนมาเที่ยวกับผู้หญิงหรอห๋า!!!”
 
“นี้เธอเป็นอะไร มายุ่งอะไรกับฉัน!!” ชอนดุงพูดพร้อมกับผลักฉันล้มลง >.< ไอ้ชุดบ้านี้ทำฉันลุกยากลุกเย็นจริงๆ
 
-__- ฉันตะคลี่ตะกายลุกขึ้นชอนดุงยิ้มเยาะใส่ฉันแล้วเสยผมของตัวเองอย่างเซ็งๆ
 
“แม่รู้หรือเปล่าว่านายมานี้...” ฉันพยายามจะคุยกันชอนดุงดีๆ (กลัวโดนเตะ) =,.=
 
“หึ...ฉันต้องบอกคนนอกอย่างเธอด้วยหรอ...” ฉึก! เหมือนมีตะปูตอกเข้าไปกลางใจฮึก!...หายใจไม่ออก...
 
“....”
 
“หึ!...อย่ายุ่งกับฉันอีก!!” ชอนดุงพูดพร้อมกับเดินชนไหล่ฉันไปแต่ฉันจับแขนชอนดุงไว้
 
“ฉันต้องยุ่งเพราะฉันเป็นพี่สาวนาย!” ชอนดุงสะบัดมือฉันทิ้งฉันเซตามแรงปัดเล็กน้อย
 
“ฉันไม่มีพี่สาวที่แต่งตัวเหมือนคนบ้าอย่างเธอหรอก!! ไม่ต้องมาทำเป็นรู้จักฉัน และไม่ต้องพูดถึงแม่ของฉัน
 
ด้วย!!”ชอนดุงตะคอกใส่ฉันแล้วมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างสมเพศ แล้วก็เดินจูงมือหญิงสาวคนนั้นจากไป...
 
น้ำตาอยากไหลแฮะ...."...."
 
“นูน่า!!!” พวกอูยองวิ่งเข้ามาหาฉัน
 
“ดาร่านูน่ามีเรื่องอะไรกันนะ!!” ซานชองเขย่าแขนถามฉัน โอ๊ยๆๆ เวียนหัว @_@
 
“ไอ้บ้านั้นเป็นใครอ่ะ ทำไมมันถึงกล้ามาตะคอกใส่นูน่าของอูยองน้อยกัน!!” อูยองพูดอย่างเคืองๆ
 
“....” ไม่รู้จะพูดอะไร...เหมือนมีก้อนอะไรสักอย่างจุกที่คอเลย...ฉันเลือกที่จะไม่ตอบและวิ่งออกไป
 
“นูน่า!!!”
 
อีกด้าน
 
กระบวนรถที่ยกกันมาเป็นสิบๆคันถูกขับเคลื่อนมาที่โรงเรียนแห่งหนึ่งในพูซานหนึ่งในกระบวนรถถูกจอดเปรียบอยู่
 
หน้าประตูโรงเรียนก่อนจะมีคนเดินมาเปิดประตูรถให้คนในรถเดินออกมาเผยโฉมหน้าคนๆนั้นกระชับคอเสื้อตัวเอง
 
ก่อนแล้วเสยผมสีชมพูของตัวเองเรียกความมั่นใจแล้วเดินลงจากรถ คนเปิดประตูก้มหัวเคารพหัวหน้าของตัวเอง
 
ก่อนจะเดินตามหัวหน้าตัวเองเข้าไปในโรงเรียน....
 
“ห้องพักครูไปทางไหน” จียง หรือท่านจีดร้ากอนที่ใครๆก็รู้จักในนามมาเฟียที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในเกาหลีเอ่ยถามลูก
 
น้องของตัวเองที่เดินตามกันมาเป็นขบวน
 
“ทางนี้ครับ” ลูกน้องคนสนิทของจียงตอบก่อนจะผ่ายมือให้จียง จียงเดินตามทางที่ลูกน้องคนสนิทบอกก่อนจะ
 
หยุดเท้าที่กำลังจะเดินไปห้องพักครูเพราะเขาถูกใครคนหนึ่งเรียกไว้...นั้นก็คือ ยงเบเพื่อนสนิทของเขานั้นเอง
 
“ไอ้จี!” จียงหันไปมองตามเสียงเรียกอย่างใจเย็น
 
“อ้าว...ไอ้ยงเบ” ตอบเสียงเรียบๆ (เพราะมีลูกน้องอยู่)
 
“แกมาได้ไงว่ะ! แล้วมาทำอะไรที่นี้” ยงเบที่ยิ้มจนตายี้เดินเข้ามาถามจียง ^__^ พร้อมกับเอามือตบบ่าจียง
 
“ฉันนั่งรถมา...และมาหาแกเพราะฉันมีเรื่องจะคุยกะแก” จียงพูดพร้อมกับยิ้มมุมปากให้ยงเบแล้วเดินกอดคอยงเบ
ไปคุย
 
มุมหนึ่งของโรงเรียน
 
“ไหนแกบอกมีเรื่องจะคุยกับฉันไง แล้วลากจียอนมาด้วยทำไมว่ะ” ยงเบถามเพื่อนของตัวเองเพราะตอนนี้มีจียอน
 
หรือคนรักของเขานั่งอยู่ด้วย
 
“เห้อ...ก็คุยกับคนใกล้ตัวฉันทุกคนแหละ”
 
“มีเรื่องอะไรว่ะ” ยงเบขยับตัวให้นั่งตรงๆ เพราะเขารู้สังหรณ์ใจยังไงไม่รู้แฮะ
 
“คือ...ตอนนี้ทุกคนที่อยู่ใกล้ตัวฉันกำลังตกอยู่ในอันตรายทุกคนว่ะ เห้อ...ฉัน...อยากให้พวกแกหลบอยู่ต่าง
 
ประเทศสักพัก...” จียงพูดพร้อมกับเอามือประสานกันและพูดอย่างติดๆขัดๆเพราะเครียดกับเหตุการ์ณครั้งนี้มาก
 
เขาไม่รู้ว่ารายต่อไปจะเป็นใครและน้องสาวจะเป็นยังไงถึงแม้เขาจะส่งดงแฮบอดี้การ์ดส่วนตัวของน้องสาวไปเฝ้า
 
ระวังและส่งข่าวให้แต่ตอนนี้เขาไม่ได้รับข่าวน้องเขาเลยมาเกือบอาทิตย์หนึ่งแล้วมันทำให้เขาร้อนใจเพราะมีคน
 
ใกล้ตัวเขาตายเพิ่มขึ้นอีก...จริงๆก็แค่ผู้หญิงที่ควงเล่นๆแหละแต่มันก็ทำให้เขาเครียดอย่างมากเพราะไม่รู้ว่าเป็น
 
ศัตรูฝ่ายไหน (ศัตรูเยอะเกิน) และศัตรูก็เล่นขู่ฆ่าผู้หญิงที่เขาควงทุกคนเขากลัวว่าสักวันจะถึงคิวของเพื่อนๆเขา
 
และน้องสาว...
 
“คือ...จริงๆฉันก็ไม่อยากบอกเรื่องนี้ให้พวกแกรู้นะแต่...มัน...เฮ้อ! ฉันพยายมที่จะจัดการเองแล้วเพราะไม่อยาก
 
ให้พวกแกมายุ่งกับเรื่อง...แต่คงเป็นไปไม่ได้ว่ะพวกศัตรูเล่นจ้องจะฆ่าคนลอบข้างฉันก่อน...ฉัน...”
 
“ไม่ต้องพูดแล้วค่ะจียงโอป้า!” จียอนที่นั่งฟังอยู่นานกุมมือจียงอย่างให้กำลังใจเพราะจียงดูเหมือนจะเครียดและ
 
อึดอัดกับเรื่องนี้มาก...
 
“ไอ้จี...จริงๆฉันรู้เรื่องนี้นานแล้วว่ะ” ยงเบพูดขึ้นทำให้จียงที่ก้มหัวอย่างเครียดๆอยู่รีบเงยหน้าขมวดคิ้วมองยงเบ
 
“หมายความว่าไงว่ะ...”
 
“คือ...จริงๆก็มีฉันกับไอ้เทมป์สองคนแหละที่รู้และพยายามจะหาต้นตอว่าเป็นฝีมือใครและพยายามจะปิดแกโดย
 
หนีไปอยู่ที่ไกลๆแล้วเชียว...ไม่คิดว่าแกจะรู้เร็วขนาดนี้” ยงเบยักไหล่พูดอย่างเซ็งๆ ก็อยากเป็นฮีโร่ช่วยเพื่อนบ้าง
 
ใครจะรู้ว่าพระเอกจะรู้เรื่องเร็วขนาดนี้
 
“อะ...เอ่อ...จริงๆจียอนก็รู้เรื่องนี้เหมือนกันค่ะ” จียงและยงเบหันไปมองจียอนพร้อมกัน
 
“แหะ แหะ อย่ามองสิค่ะ ^_^’ ” จียอนยิ้มแห้งๆให้โอป้าทั้งสอง
 
“แล้วที่รักรู้ตอนไหนเนียะ/แล้วจียอนรู้ตอนไหนเนียะ” จียงและยงเบถามพร้อมกันก่อนจะ
 
แปะ แปะ
 
“ตีก่อนชนะ!” จียงรีบหันและตีแขนยงเบเพราะมันเป็นเกมส์ของพวกเขาที่เล่นกันเวลาที่ใครก็ตามพูดขึ้นพร้อมกัน
 
หนึ่งคนในนั้นก็จะต้องรีบตีอีกฝ่ายที่พูดถ้าใครติดก่อนคนนั้นก็จะชนะและขออะไรก็ได้จากอีกคนหนึ่งอย่าง
 
“เว้ยยยยย อะไรว่ะแพ้แกอีกแล้ว” ยงเบสยบอย่างหัวเสีย
 
“ฮา ฮา ฮา เล่นเป็นเด็กไปด้นะค่ะ ^__^” จียอนหัวเราะกับท่าทีเด็กๆของทั้งสองเพราะไม่ค่อยจะได้เห็นด้านนี้
เท่าไร
 
“ไม่ต้องเปลี่ยนเรื่องเลย จียอนบอกมาว่าเธอรู้เรื่องนี้ได้ยังไง” ยงเบเปลี่ยนสรรพนามกับจียอนอย่างโกรธๆที่แฟน
 
เค้าหัวเราะเขา (จริงๆโกรธที่แพ้จียงเลยมาลงที่จียอน) -,.-
 
“ ^___^ ก็เมื่อคืนก่อนจียอนได้ยินที่รักคุยโทรศัพท์กับเทมป์โอป้านะค่ะ”
 
‘เฮ้ออออออ ความลับไม่มีในโลกจริงๆ’ จียงคิดในใจ
 
 
อีกด้านหนึ่งของโรงเรียน
 
ดาร่าวิ่งมาจนถึงต้นไม้ต้นหนึ่งก่อนจะร้องไห้ออกมา...’ฉันผิดไปแล้ว ฉันผิดไปแล้ว’  ดาร่านั่งลงที่ใต้ต้นไม้
 
ฮือออ.....แล้วร้องไห้ออกมาอย่างหนัก TT.TT ถ้าใครเห็นเธอในสภาพนี้ทุกคนคงตกใจเพราะเธอใส่ชุดฮอตดอก
 
ร้องไห้เหมือนคนบ้าแถมขอบตาก็มีมาสคาร่าเลอะเต็มไปหมด ดาร่าร้องไห้อยู่สักพักก่อนจะเดินไปล้างหน้าที่ก๊อก
 
น้ำหน้าห้องน้ำของโรงเรียน
“โหยยยยย O_O ทำไมถึงหน้าเกียจแบบนี้เนียะ” ดาร่าส่องมองหน้าตัวเองก่อนจะตกใจกับสภาพของตัวเองที่ไม่
 
ต่างอะไรกับซากศพ
 
"ฉันสบานเลยว่าต่อไปนี้จะไม่ใช้มาสคาร่าราคาถูกอีก ฮืออออ... ไม่กันน้ำเลยยยยT...T " ดาร่าพับแขนเสื้อขึ้น
 
ก่อนจะล้างหน้าตัวเองระหว่างที่ดาร่ากำลังล้างหน้าอยู่ อยู่ๆก็มีเสียงหนึ่งพูดแทรกขึ้น
 
“จัดการอย่าให้พลาด...” ดาร่าเงยหน้าขี้นจะก๊อกน้ำที่ยังล้างมาสคาร่าไม่เสร็จเพราะความอยากรู้อยากเห็นควบนำ
 
อยู่... =,.=  ก่อนจะเดินไปตามเสียงว่าเป็นใครกัน จัดกงจัดการอะไรกัน ก่อนเธอจะเห็นผู้ชายคนหนึ่งยื่นอะไรบาง
 
อย่างให้กับชายอีกคนที่สวมหมอกกันน๊อกอยู่ ‘ขบวนค้ายาเสพติดหรอ’ ดาร่าคิดในใจก่อนจะยืนหลบหลังกำแพง
 
“ไปได้..” ชายคนนั้นสั่งก่อนจะหันกลับมาและทำให้ดาร่าได้เห็นหน้าของชายหนุ่มคนนั้น ชายหนุ่มคนนั้นมีใบหน้า
 
ที่หล่อและขาววอก!! จมูกเป็นสัน ปากอมชมพูหน้าจูบ ดวงตาเรียวคมที่หน้าหลงใหล โครงหน้าที่ได้รูป ผมที่ถูก
 
เซ็ทให้รวบไปด้านหลัง พอรวมๆกันแล้วช่างเปล่งประกายออร่า เพอร์เฟคอะไรอย่างนี้ ดาร่ามองชายหนุ่มรูปงามตรง
 
หน้าตาค้าง เค้าเดินเข้ามาเรื่อยๆ เดินเข้ามา เดินเข้าและเดินเข้ามา...เดินเข้ามาหาฉัน .... ห๊า!! เดินเข้ามาหาฉัน
 
ต๊ายยยยย ลืมไปว่าฉันมาแอบดูเค้านิ >.< มัวแต่เคลิ้มในความหล่ออยู่นั้นแหละดาร่ารีบหันหลังหลบกับกำแพง
 
“.............................” ไร้วี่แววว่าจะเดินผ่าน... หรือว่าไปทางอื่นแล้ว ดาร่าขมวดคิ้วใช้นิ้วเกาคางตัวเองอย่าง
 
ใช่ความคิดทำไมไม่เห็นเดินผ่านเลย หรือเดินช้าเพราะขาสั้น เอ๋...แต่ไม่หน้าใช่เพราะเค้าสูงและรูปร่างเพอร์เฟค
 
จะตาย >...<  แต่ก็เหอะดูหน่อยว่าไปไหนแล้ว ดาร่าโผ้ลหัวออกจากกำแพง
 
“มาแอบฟังคนอื่นคุยกันไม่ดีนะสาวน้อย”
 
“อ๊ายยยยยยยยยยยยย OoO!! ” 
 
 
     ฉันตกใจหน้าหงายหลังจากโผ้ลหัวออกจากกำแพงเพราะผู้ชายเพอร์เฟคตรงหน้าเมื่อกี้ยื่นหน้าเข้าใกล้หน้าฉันและ
 
หน้าฉันกับเขาก็อยู่ใกล้กันไม่ถึงคืบ! มันเลยเป็นผลให้ฉันหงายหลังขาชี้ฟ้าตรงหน้าเขาในชุดฮอตดอกและหน้าที่
 
เลอะไปด้วยมาสคาร่า >_< อ๊ายยยยย น่าอายจัง >////<
 
“เป็นอะไรหรือเปล่าสาวน้อย OoO” เขารีบยื่นมือมาจับแขนฉันให้ลุกขึ้น (เรียกฉันสาวน้อย ฉันดูยังไงนายก็ต้อง
 
เด็กกว่าฉันอยู่ดี)
 
“ปะ...เปล่าไม่เป็นไร ^^;” ฉันปัดก้นตัวเองแล้วลุกขึ้นตามแรงฉุดของชายเพอร์เฟคคนนี้
 
“ก็ดี...เราจะได้เครียร์กันเรื่องที่เธอแอบฟังฉัน” เขายิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์แล้วฉุดแขนฉันเข้าไปใกล้จนชนกับ
 
แผนอกกว้างของเขา
 
 “OoO อะไร? แอบฟัง อะไร๊!! ไม่มีๆๆ” โกหกหน้าด้านๆเลยนะยัยดาร่าฉันก้มหน้าหลบสายตาน่าหลงไหลคู่นั้น
 
ฮึม!...ฉันรู้ว่านายหล่อแต่อย่ามาทำให้ฉันหวั่นไหวนะ >///< ถึงแม้ร่างกายของเราจะไม่ถูกกันจริงจังเพราะฉันใส่
 
ชุดฮอตดอกอยู่ก็เห๊อะ...( >3<)'
 
“ฉันไม่ได้แอบฟังนะ! ฉันไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้นด้วย!” ฉันยืนยันให้เขาฟังอีกครั้ง พูดแก้เขิน >///<
 
“หึ...ฉันไม่เชื่อเธอหรอก” เขาตอบเสียงเรียบและยื่นหน้าเข้ามาใกล้ฉัน O////O
 
“จะ...จริงๆให้ฉันสาบานก็ได้” ฉันยกนิ้วขึ้นมาสามนิ้วเป็นการยืนยันแล้วเขาก็รี่ตามองหน้าฉัน ฉันรีบหันหน้าหนีด้วย
 
ความประหม่าต๊ายๆๆๆๆๆอย่าเข้ามาใกล้ได้ไหมหัวใจเต้นจนจะระเบิดแล้ว ตุกๆๆๆ (เสียงหัวใจ) เขาจะได้ยินไหม
 
เนียะ =////=;
 
“ก็ดี...” เขาผละออกจากฉันแล้วเดินไป...ฉันยังคงยืนอึ่งอยู่และงง กับเหตุการ์ณ เขินกับเหตุการ์ณ เอ้! ยังไง?
 
ฉันเกาคางตัวเองแก้ งง =///= จะไปก็ไปง่ายๆเงียะเลยหรอ มาทำให้หลงแล้วจากไป =,.=
 
ฟึ่บ! อยู่ๆก็มีมือของใครก็ไม่รู้ยื่นผ้าเช็ดหน้ามาตรงหน้าฉัน เอาซะตั้งตัวไม่ทันเลยฉันหันไปมองว่าเป็นใครกัน? พอ
 
หันกลับไปก็ทำให้ฉันใจเต้นตุบ ตับ ตุบ ตับอีกครั้งเหมือนมีใครมาตีกลองในหัวใจ =////= เพราะเขาคนนั้นคือ
 
หนุ่มเพอร์เฟคเมื่อกี้ >< ฉันขมวดคิ้วมองหน้าเขาอย่าง งงๆ
 
“อ้า!...เอาไปเช็ดหน้าซะสาวน้อย” แค่เนียะ!... แต่ฉันก็รับมันมาอ่ะ -_- ฉันมองผ้าเช็ดหน้าในมืออย่าง งงๆปน
 
เขินหน่อยๆ คงเป็นเพราะมารยาทมั้งขนาดฉันโกหกว่าไม่ได้แอบฟังเขานะเนียะเขายังมีน้ำใจกับฉันเลย
 
(บาปเน้อบาป)ต้องขอบคุณสักหน่อยละ ฉันเงยขึ้นมากะจะขอบคุณแต่ก็ไม่ทันเพราะเขาหายวาบไปไหนแล้วก็ไม่รู้
 
เร็วจริง =o=ฉันเกาคางตัวเองก่อนจะเดินไปที่ก๊อกน้ำตาเดิน พอใบหน้าอันงดงามของฉันปรากฎอยู่ในกระจก
 
โหยยยยยยยยยยยย ทำให้รู้เลยว่าซอมบี้มีจริง =o=’ นี้ฉันเอาหน้าแย่ๆเหมือนศพไปเผชิญกับเขาได้ไงเนียะ
 
หน้าขายหน้าจริงๆ T.T