ยัยอาร์ตตัวแม่ปะทะมาเฟียตัวพ่อ

 

 

 

 

ด้านจียง

 

“ตกลงฉันจะให้จียอนไปหลบที่ต่างประเทศก่อนแล้วเดี๋ยวฉันจะส่งพวกบอมนูน่าไปอยู่ด้วยส่วนแกไอ่เบโทรตามไอ้

 

เทมป์กลับมาแล้วเรามาประชุมเรื่องนี้กัน...” จียงหยุดเดินแล้วหันมาพูดกับยงเบและจียอน

 

“เอ่อๆ/ค่ะ” จียอนและยงเบตอบพร้อมกันแล้วจียงก็หันหลังเดินไปพร้อมกับจะขึ้นรถแต่อยู่ๆก็มีรถมอเตอร์ไซด์คัน

 

หนึ่งมาหยุดจอดตรงกันกับรถของจียงและเตรียมหันปืนจะยิงยงเบที่ยืนส่งจียงขึ้นรถพร้อมกันจียอนแต่ก่อนที่มันจะ

 

ยิงจียอนหันไปเห็นมือปืนซะก่อนจียอนรีบเอาร่างของตัวเองบังกระสุนให้ยงเบนั้นส่งส่งผลให้จียอนโดนยิงอย่างจัง

 

“ยงเบโอป้า!!”

 

ปัง!   จียงและลูกน้องจากได้ยินเสียงปืนทุกคนก็ชากปืนออกตั้งท่า มือปืนหลังจากยิงพลาดไปโดนจียอนมันก็รีบ

 

ขับมอเตอร์ไซด์หนีทันที

 

“จียอน!!” ยงเบรีบรับร่างของจียอนไว้

 

“เห้ย! ตามไปจัดการมันให้ได้” จียงหันไปสั่งลูกน้องพอจียงหันกลับมาก็เห็นเพื่อนตัวเองนิ่งเงียบกอดจียอนไว้

 

ก่อนจะตัดสินใจรีบวิ่งไปอุ้มจียอนออกจากออมกอดของยงเบที่ตอนนี้ช๊อกกับเหตุการ์ณจนนิ่งไม่ขยับอะไรและไม่รู้

 

จะทำยังไงขี้นรถไปส่งโรงพยาบาลอย่างเร็ว

 

โรงพยาบาล

จียงอุ้มร่างแน่นิ่งและเสื้อที่เต็มไปด้วยเลือดของจียอนเข้ามาโรงพยาบาล ทุกคนที่อยู่ในโรงพยาบาลหันมามอง

 

อย่างสนอกสนใจและบ้างคนก็ตกใจเพราะจียงจับปืนอุ้มจียอนอยู่ จียงรีบอุ้มจียอนใส่เตียงคนไข้แล้วบุรุษพยาบาลก็

 

เข็นจียอนเข้าห้อง ไอซียูทันที จียงนั่งกุมหัวอยู่หน้าห้องไอซียูอย่างเครียดจัด ยงเบที่พึ่งมาถึงก็นั่งลงข้างจียง

 

อย่างเงียบๆแล้วน้ำตาของลูกชายก็ไหลออกมาเป็นสายหลังจากที่พึ่งหายช๊อกกับเหตุการ์นเมื่อกี้จียงไม่รู้จะปลอบ

 

เพื่อนยังไงเพราะเค้าเองก็ต้องการคนปลอบเหมือนกัน....จียงหันไปกอดยงเบที่ร้องไห้สะอื้นอย่างหนักไว้เค้ารู้ว่า

 

ยงเบต้องช๊อกและเสียใจมากกับเหตุการ์นเมื่อกี้เพราะชีวิตทั้งชีวิตยงเบต้องพบกับความสูญเสียตลอด ไม่ว่าจะเป็น

 

ครอบครัวที่ถูกฆ่ายกบ้านมีแค่ยงเบคนเดียวที่รอดและเพราะเหตุนี้ยงเบถึงได้มาเป็นมาเฟียเพราะเค้าบอกว่าสักวัน

 

เขาจะต้องฆ่าคนที่ฆ่าครอบครัวเขาให้ได้ และครั้งนี้เค้าก็จะต้องมาสูญเสียคนรักอีกหรอ...

 

“ไอ้จี...ฉันกลัวว่ะ” ยงเบกอดตอบจียงยงเบยังคงร้องไห้ต่อไปจนเวลาผ่านไปหลายชั่วโมง

 

แอ๊ด! เสียงประตูห้องไอซียูก็เปิดออก

 

“คุณหมอแฟนผมเป็นยังไงบ้างครับ!” ยงเบรีบวิ่งไปถามหมอที่พึ่งออกมา

 

“เออ...หมอพยายามเต็มที่แล้วครับ”

 

“....” พอได้ยินดังนั้นหัวใจที่เปาะบางอยู่แล้วเหมือนมีค้อนมาทุบหัวใจเขาให้แหลกเป็นเสี่ยงๆยงเบทรุดเข่าลงตรง

 

หน้าหมออย่างหมดสภาพแล้วก้มหน้าร้องไห้อีกครั้งอย่างไม่อายใคร จียงที่รอฟังคำตอบของหมออยู่หลังจาก

 

ได้ยินคำนั้นน้ำตาของจียงก็ไหลทันที...

 

กริ๊ง!  จียงเอาปืนจ่อที่หัวหมอ หมอทำหน้าซีดเป็นไข่ต้มมองจียงอย่างตื่นๆ

 

“ไปรักษาใหม่...ไม่งั้นฉันจะระเบิดหัวแก!” จียงจ้องหน้าหมอนิ่ง แต่น้ำก็ยังไหล

 

“เห้ยยยย” ร้องออกมาเสียงหลง  “อะ...เอ่อ...เราพยายามเต็มที่แล้วครับ >< มันสุดความสามารถจริงๆครับ

 

พะ...เพราะกระสุนยิงตัดหัวใจพอดีเลยครับเราพยายามแล้วจริงๆ >.< ” หมอตอบจียงอย่างติดๆขัดๆและกลัว

อย่างจัง 

 

"ฉันไม่เชื่อแกหรอก!! ไปตามหมอที่เก่งมาสุดมา!!!" จียงตะโกนใส่หน้าหมอแล้วกดปืนลงที่หัวหมอ

 

">< เราพยายามแล้วจริงๆครับ" หมอหลับตาบี้ตอบจียง

 

"ฉันบอกให้แกไปตามหมอที่เก่งที่สุดไง!!!" จียงกระชากเสื้อกาวหมอ

 

"พอเหอะไอ้จี...ฮึก..ฮือ" ยงเบที่นั่งคุกเข่าอยู่หยุดห้ามจียงเสียงสะอื้นจียงปล่อยมือจากเสื้อหมอแล้วเอาปืนทุบ

 

หัวเองเบาแล้วทรุดลงกับพื้นอีกคนนี้....เค้าทำให้คนใกล้ตัวเค้าตายอีกแล้วหรอ...จียงสะอื้นไห้เบาๆ

 

ประเทศไทย

 

“.....ฉันจะกลับเดี๋ยวนี้แหละ” เทมป์ที่พักรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลวางสายลงแล้วหันมามองพวกฟางที่มานั่งเฝ้า

เค้าอยู่นิ่งๆ

 

“ดงแฮนายไปเอาเสื้อฉันที่คอนโดให้หน่อย” เทมป์หันไปสั่งดงแฮ ฟางที่นั่งปอกแอปเปิ้ลอยู่มองเทมป์อย่าง งงๆ

 

“เอาทำไมค่ะพี่เทมป์หรือว่าพี่จะออกโรงพยาบาลวันนี้ OoO ” เฟย์ที่อ่านนิตยสารอยู่ถามด้วยสีหน้าที่ตื่นๆ

 

“ไม่ได้น่ะค่ะพี่เทมป์พี่ยังไม่หายดี” ฟางวางแอปเปิ้ลลงแล้วพูดเบาๆ

 

“เราต้องกลับเกาหลีวันนี้เพราะ.....”

 

สนามบิน

 

เทมป์ ฟางและทุกคนสาวเท้าเดินอย่างเร็ว “ฮือ...ฮืก ยัยจียอน” เฟย์ร้องไห้ไปด้วยเดินไปด้วยจนแก้วจะต้องประ

 

คองเฟย์ไว้ แก้วหันไปมองข้างหลังของตน....

 

ข้างหลังแก้วมีพวกป๊อปปี้ โทะโมะ เขื่อนและเคนตะเดินตามติดๆ ใช่แล้วแก้วตอบตกลงจะช่วยสืบเรื่องให้ป๊อปปี้

 

 

ย้อนไปเมื่อ 4 วันที่แล้ว

 

แก้วเดินออกโรงพยาบาลเพื่อไปซื้อของกินมากินแก้เซ็งเฝ้าเทมป์ ก้าวไปได้ไม่กี่ก้าว

 

ฟึ่บ!

 

“อ๊ายยยยย พระอาทิตย์ดับบบบบบบบ” (มีที่ไหนเล่า -_-; ) ใครสักคนเอาผ้าคลุมหัวแก้วไว้แล้วอ้มขึ้นรถไป

 

“ใครว่ะเนียะ! ใครเล่นพิเลนอะไรแบบนี้ว่ะ!” แก้วขืนตัวและดิ้นไปมาในรถ (มือและเท้าถูกจับมัดไว้) รถคันดัง

 

กล่าวถูกขับมาจอดในบ้านหลังหนึ่งเป็นบ้านไม้เล็กๆน่าอยู่และบริเวณรอบบ้านก็ถูกปลูกไปด้วยดอกไม้นาๆชนิด

 

คนในรถอุ้มแก้วพาดบ่าแล้วเดินเข้าบ้านแก้วทั้งด่าและดิ้นไม่หยุด

 

ตุบ!  วางแก้วลงบนโซฟาอย่างแรง

 

“โอ๊ยยยยย วางดีๆหน่อยไม่ได้ไงเล่า!” แก้วสยบอย่างหัวเสีย

 

“เว้ยยยยย ไอ้ป๊อป! เพื่อนแกโคตรเกินจะบรรยายเลยว่ะ!ทั้งด่าทั้งดิ้นไม่หยุดฉันโคตรปวดหัวเลยว่ะ....เอ่ออีก

 

อย่างโคตรหนัก!” โทโมะที่คนไปหลักพาตัวแก้วมาบ่นใส่ป๊อปปี้ที่จิบกาแฟอยู่

 

‘ป๊อปหรอ? ’ แก้วหยุดดิ้นหลังได้ยินคำว่าป๊อป...

 

“ฮา ฮา ฮา ขอบใจแกมากว่ะ จะทำไงได้ก็ไอ้แก้วมันจำกลิ่นตัวฉันนิว่ะ” ป๊อปปี้วางแก้วกาแฟลงแล้วเดินมานั่ง

 

โซฟาตรงกันข้ามกับแก้ว

 

“ คนหรือหมาว่ะ”

 

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด” แก้วกรี๊ดออกมาเสียงดังหลังจากโทโมะพูดเสร็จ ทำให้โมโทะที่กำลังจะ

 

ดื่มน้ำ ป๊อปปี้ที่กำลังจะเปิดแฟ้มคดี เขื่อน และเคนตะที่กำลังเล่นเกมส์อยู่ จองเบที่กำลังนั่งกอดอกอยู่ข้างๆป๊อปปี้

 

สะดุงสุดตัว! OoO;

 

“เมื่อกี้ใครเป็นคนพูดห๋า!! เห้ย!ว่าฉันเป็นหมามาต่อยกันเลยดีกว่า” แก้วดิ้นตุบๆไปมาที่โซฟา”ไอ้ป๊อปฉันรู้นะเป็น

 

แกที่จับฉันมา!ปล่อยฉันเลยนะโว๊ยยยยยย!>O< ”

 

ฟึ่บ! จองเบเปิดผ้าคลุมแก้วออก แก้วสะบัดผมตัวเอง (จัดทรง) หลังจากแก้วเห็นป๊อปปี้แก้วก็จ้องหน้าป๊อปปี้ตา

เขียว –“-

 

“เห้ยๆ ไม่ต้องจ้องขนาดนั้นก็ได้ฉันรู้ว่าฉันหล่อ” ป๊อปปี้ตอบอย่างหน้าด้านๆ

 

“แกจับฉันมาทำไม!” แก้วถามเสียงเขียว

 

“อย่าโมโหไปเลยครับคุณแก้วเดี๋ยวตีนกาจะขึ้น” จองเบแซวแก้วพอแก้วเห็นจองก็ตกใจ

 

“นายจองเบ! O.O”

 

“แหมมมม ยังจำผมได้นะครับ” จองเบยิ้มให้แก้วจนตายี่ ^____^

 

“พวกแกรู้จักกันด้วยหรอ?” ป๊อปปี้มองหน้าแก้วและจองเบสลับกัน “เอ้า！แต่ช่างเหอะ! เข้าประเด็นดีกว่าที่ฉันจับ

 

แกมานะไอ้แก้วเพราะว่าฉันอยากรู้ว่าแกรู้จักคุณฟาง คุณซึงฮยอน และคุณยูริด้วยหรอ”

 

“แก้มัดฉันก่อน!” แก้วยื่นเท้าที่ถูกเชือกมัดไว้ให้ป๊อปปี้แก้มัดให้ ป๊อปปี้ถอนหายใจก่อนจะแก้มัดแก้ว  “มือด้วย”

 

แก้วยื่นมือให้ป๊อปปี้ ป๊อปปี้มองหน้าแก้วก่อนจะแก้วมัดให้ แก้วจับข้อมือตัวเองเบาๆก่อนจะ...

 

ตุบ!

 

“แกต่อยหน้าฉันทำไมว่ะ!ไอ้แก้ว!” ป๊อปปี้จับมุมปากอย่างเสียฟร์อม

 

“อ้า!ว่ามาเรื่องที่แกจะให้ฉันตอบ” แก้วนั่งลงอย่างลอยหน้าลอยตา ทำให้ป๊อปปี่แอบโกธรหน่อยๆ ก่อนจะนั่งลง

แล้วเปิดแฟ้ม

 

“แกรู้จักคุณฟาง คุณซึงฮยอน และคุณยูริยังไง!” แอบตะคอก

 

“รู้จักกันตั้งแต่เด็กแล้ว” แก้วตอบพร้อมกับแคะขี้เล็บ คำตอบของแก้วทำให้อีกสามหนุ่มกึ่งเดินกึ่งวิ่งมาที่โซฟา

 

ทันทีด้วยความ สาระแน -,.-

 

“เล่ามาให้ละเอียด!” แล้วแก้วก็เล่าทุกยังให้ป๊อปปี้ฟังพร้อมกันเพื่อนอีกสี่คนที่นั่งแนบข้างอยู่

 

“โหหหหห โคตรเจ๋งเลยฮะคุณแก้ว งั้น...คุณแก้วช่วยเป็นแม่สืบผมกับเฟย์เย่หน่อยน่ะครับ ^o^” เขื่อน

 

“ผมด้วยครับช่วยเป็นแม่สือผมกับคุณยูริให้หน่อยนะครับบบบบบ” เคนตะ

 

“เห้ยๆๆ คนนั้นฉันจอง”จองเบ

 

“คุณฟาง....” ป๊อปปี้

 

“เธอเองหรอ...แก้วเพิ่งเคยเห็นก็วันเนียะ ฉันนึกว่าจะเป็นคนรูปร่างเตี้ยอ้วนดำ สิวเคอะซะอีก เมื่อกี้ได้ยินไอ้ป๊อป

 

เรียกเธอว่าไอ้แก้วๆ ก็นึกว่าเป็นผู้ชายด้วย =,.=” หลังจากแก้วได้ยินแก้วก้เดือดเป็นเจ้าเข้าทรง

 

“อ้ออออออออออออออ นี้เองหรอออออหมอโมะที่คุณพิมชอบตอนไม่เห็นฉันจินตนาการซะหล่อเข้มมากกกกก

 

กกกกกกพอมาเห็นวันนี้...นายเป็นตุ๊ดใช่ม่ะ” แก้วประชดแล้วหันหน้าไปทางอื่น

 

“นี้!!” โทโมะกำลังจะอ้าปากด่า

 

“บอกมาสิไอ้ป๊อปว่าแกจะให้ฉันช่วยอะไร” แก้วหันมาถามป๊อปปี้

 

“นี้ตกลงแกจะช่วยฉันสืบคดีนี้ใช่ม่ะ!! *0* ” ป๊อปปี้ทำตาวาวมองแก้ว

 

“อย่ามองฉันแบบนั้นฉันขนลุก = =;” ไม่พูดเปล่าลูบแขนด้วย

 

“ ฮา ฮา ฮา ก็ไม่มีไรมากแกก็แค่คอยส่งข่าวให้ฉันก็พอ ทุกอย่างด้วยนะ! ฉันขอย้ำนะ ทุก!อย่าง!”

 

 

ปัจจุบัน

 

“เห้ยๆ ไอ้ป๊อปทำไมพวกคุณฟางไปเกาหลีกระทั้งหันว่ะ” โทโมะถามป๊อปปี้ที่เดินตามแก้วติดๆ

 

“ไอ้แก้วบอกว่าไปถึงเกาหลีแล้วมันจะเล่าให้ฟังอีกที”

 

“บอสๆๆเราจะไปนอนบ้านจองเบใช่ไหมครับ” เขื่อนถามป๊อปปี้

 

“ไม่อ่ะ ฉันจะไปนอนบ้านพี่สาว” โทโมะกับเขื่อนหยุดเดินแล้วมองหน้ากันแบบ งงๆว่าบอสของพวกเขามีพี่สาวที่

 

เกาหลีหรอทำให้เคนตะที่เดินตามทีหลังชนเข้ากับทั้งคู่อย่างจัง

 

“อ๊ายยยยย >o<” ป๊อปปี้และทุกคนที่เดินผ่านไปหันมามองหนุ่มสามคนที่ล้มกันระเนระนาถ ป๊อปปี้ตบหน้าผากตัว

 

เองก่อนจะเดินไปช่วยเพื่อนๆของเขา มาสนามบินทีไรต้องเจออายๆตลอดเล๊ย! >''< 

 

G-dragon

 

“ฮือออออออออออออออออ จียอนอ่า!! จียอนนนนนนน ฮือออ” แม่ของจียอนเอามือทบอกทรุดเข่าร้องไห้ด้วย

 

ใจสลายเมื่อลูกสาวคนเดียวต้องจากโลกนี้ไปตลอดกาล ผมเดินเข้าไปนั่งคุกเข่าลงข้างๆไอ้ยงเบที่ได้แต่นั่งก้มหน้า

 

อยู่หน้าโรงศพของจียอนผมเอามือตบบ่ามันปลอบๆ ผมเสียใจกับเรื่องนี้จริงๆพวกมันเป็นใครกันแน่ทำไมถึงต้อง

 

ตามฆ่าคนรอบข้างผมด้วย...

 

“เทมป์ฮยอน!” ซึงรีที่เสริ์ฟน้ำให้แขกเรียกขึ้นทำให้ผมต้องหันหน้าไปมองและ....ฟาง...น้องสาวของผมยืนอยู่ข้าง

 

ไอ่เทมป์ผมลุกขึ้นและเดินเข้าไปกอดน้องฟางไว้ด้วยคิดถึง...

 

“พี่คิดถึงเรามากเลยนะ”

 

“ฟางขอโทษคะพี่จียงต่อไปนี้ฟางจะกลับมาอยู่กับพี่ฟางจะไม่ปล่อยให้พี่ชายของฟางต้องคนเดียวอีกต่อไปแล้ว

 

คะ” ผมกระชับกอดฟางไว้...ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงจะดีใจมาก...แต่ตอนนี้ผมรู้สึกอยากให้ฟางหนีและหนีไปให้ไกล

 

ที่สุด

 

“ยัยเฟย์ ยัยแก้ว” แชรินเมื่อเห็นเฟย์แก้วก็รีบวิ่งเข้ามากอดเฟย์แก้ว “ยัยฟาง” แล้วหันมากอดฟางที่พึ่งผละจากผม

 

“ที่รักกกกกกคิดถึงจัง *o*” บอมนูน่าวิ่งเข้ามากอดไอ้เทมป์อย่างเร็วจนทำให้เกือบหงายหลังล้ม

 

“โอ๊ย! เจ็บนะยัยบ้า   >’’<  ” เทมป์เอานิ้วดิ้ดหน้าผากบอมนูน่าทีหนึ่งอย่างค้อนๆ บอมนูน่าเบ้ปากใส่เทมป์แล้ว

 

กอดต่อไม่สนใจเสียงโวยวายของไอ่เทมป์เลย

 

 

Poppy

 

กึก กึก กึก กึก  ไม่ต้องสงสัยนะครับว่ามันเป็นเสียงอะไร มันป็นเสียงลากกระเป๋าของพวกผมเองครับ -__-;

 

“ไอ้ป๊อป แกจำบ้านพี่แกได้จริงๆหรอว่ะ!” โทโมะลากกระเป๋ามาอยู่ข้างผมแล้วถามผมเสียงเขียว  

 

“เออๆ จำได้ดิว่ะตรงไปเลี้ยวตรงซอยนี้ก็ถึงแล้วเนียะ” ผมแสร้งพูดจริงๆมันก็ไม่ค่อยแน่ใจเท่าไรอ่ะ =,.= ไม่ได้มา

นานล่ะ

 

“บอส!ซอยนี้จริงๆนะ” เขื่อนน้อยถามผมแล้วเบ้ปากด้วยความเหนือยนเพราะเราเดินมาหลายซอยแล้ว ตอนแรกก็

 

นั่งแท๊กซี่มาแหละแต่ดันพาแท๊กซี่หลงด้วย พวกผมเลยมาเดินหาเอง -_-; (แต่ก็หลงตามระเบียบ)

 

“เออ!” ผมพยักหน้าหงึกๆตอบมัน

 

“ไม่ใช่พาว่าพวกฉันหลงอีกนะไอ่บอส” เคนตะหน้าลิงเดินลากกระเป๋าอย่างเก๊กๆและฟังเพลงไปด้วยแต่มันก็แอบ

 

สร้างความรำคาญให้ผมเพราะพวกมันถามแล้วถามอีก ถามแล้วก็ถามอีก =’’= (แล้วบอกให้แกพาหลงละ)

 

“เออออออออ ถ้าคราวนี้ฉันพาหลงอีกละก็ฉันให้พวกแกเตะก้นฉันคนละทีเลยอ่า! =’’=” พอผมพูดออกไปอย่าง

 

นั้นไอ่สามคนนั้นก้รี่ตามองผมเหมือน(จริงหรือว่ะ) อะไรอย่างอย่างนี้

 

พรวด! พรวด! พรวด! พรวด!    

 

แล้วผมก็โดนเตะไปตามระเบียบเพราะผมพาพวกมันหลงทาง TAT’หลังจากผมโดนเตะไปสี่ทีหัวสมองอันชาญ

 

ฉลาดของผมก็นึกอะไรออก

 

คลับดาลอน

 

“เห้ยไอ้ป๊อปแกพาพวกฉันมานี้ทำไมว่ะ” ไอ้โทโมะถามด้วยความไม่เข้าใจ

 

“หรือว่าพี่สาวบอสทำงานเป็นเด็กเสริ์ฟที่นี้ฮะ” เขื่อนเบ้ปากถามด้วยเสียงที่แอบดูถูกเล็กน้อย -_-‘

 

“เห้ย! เป็นถึงพี่สาวบอสก็ต้องเป็นเจ้าของร้านดิว่ะ” ไอ่เคนตะนี่ตาถึงจริงๆ =.=

 

“ตาถึงมากเลยว่ะไอ้เคน” ผมพูดเสร็จเราสี่คนก็เข้าร้านไปด้วยกระเป๋าลากคนละหนึ่งใบ -__-;

 

ในผับเปิดเสียงเพลงเสียงดังมากกกกกก ไอ้สามตัวนั้นพอเราก้าวขาเข้าร้านพวกมันก็กระโดดไปเต้น พับ พับ ที่

 

หน้าเวทีแล้วปล่อยให้ผมเฝ้ากระเป๋าอีกสามใบ =’= ผมเดินลากกระเป๋าสี่ใบด้วยความทุระทุรังกว่าจะถึงเคาเตอร์

 

ได้เกือบตาย -*-

 

“จะรับอะไรดีครับ ^___^” พนักงานถามอย่างยิ้มแย้มแจ่มใส

 

“ผมมาหาพี่ดาร่านะครับอยู่ไหมคัรบ” ผมพูดเป็นภาษาเกาหลี (แต่ไม่ชัดนะ)แล้วสั่งเครื่องดื่มที่ไม่หนักมาซัดสัก

แก้ว

 

“เดี๋ยวผมไปตามให้ครับ ^___^” ยิ้มแย้มแจ่มใสแล้วเดินจากไป -_-‘ เวลาผ่านไปสักพักก็มีเสียงใสๆเสียงหนึ่ง

ดังขึ้น

 

“ป๊อป!!” พี่ดาร่าวิ่งเข้ากอดผม แหมผมก็เป็นอายนะไม่ใช่เด็กๆแล้วเดี๋ยวคนอื่นจะเข้าใจผิดหรอก *_* ผมผละพี่

 

ดาร่าออก

 

“คือผมจะมาขอพักกับพี่ดาร่าซักพักได้ไหมครับๆ” ผมหน้าอ้อนใส่พี่ดาร่า เพราะผมรู้ว่าพี่แกแพ้ท่าไม้ตายอ้อนๆ

 

ของเด็ก ฮาฮาฮา

 

“ได้สิจ้าน้องพี่ทั้งคน ^__^” พี่ดาร่าไม่พูดเปล่าเอามือขยี้ผมของผมจนเสียทรงถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงปัดมือพี่แก

 

ออกแล้ว แต่เพราะตอนนี้ผมต้องกว่าความช่วยจากพี่ดาร่าเลยจะทำอะไรก้ตาม เชิญ!!! ^()^

 

ในบ้านพี่ดาร่า

 

พี่ดาร่าเปิดประตูเข้าตามด้วยพวกผมสี่คน ไอ้สามคนนั้นหลังจากทิ้งผมอยู่กับกระเป๋าสี่ใบไปเต้นแล้วตลอดเวลาที่

 

พวกมันเจอพี่ดาร่าพวกมันทั้งชม ทั้งเขิน ทั้งปลื้มพี่ดาร่ากันใหญ่ยิ่งพวกมันรู้ว่าพี่ดาร่าอายุขึ้นเลขสามแล้วพวกมัน

 

ยิ่งบอกว่ารักพี่ดาร่าเข้าไปอีก =,.=’ เฮ้ออ

 

ปั้ก!

 

พี่ดาร่าเปิดไฟแล้วเดินถอดกระเป๋ารองเท้าแล้วเดินเข้าไปใน้องครัวพวกผมเข้ามาในบ้านอย่างเก้ๆเก้งๆ อ้อ ไม่ใช่สิ

 

พวกมันสามคนต่างหาก

 

“ตามสบายได้เลยนะจ้าคิดซะว่าเป็นบ้านของตัวเองก็แล้วกันนะ” พี่ดาร่าตะโกนออกมาจากห้องครัว

 

“พี่ฉันบอกว่าให้พวกตามแกสบายได้คิดซะว่าเป็นบ้านของตัวเองเลย” ผมแปลให้พวกมันแล้วเดินไปนั่งที่โซฟาเปิด

 

ทีวีดู พวกมันสามคนหลังจากที่ได้ยินผมแปลให้ฟังพวกมันก็รีบถอดรองเท้าเสื้อผ้าอย่างเร็วแล้วไอ้เขื่อนก็วิ่งมาแย่ง

 

รีโมตจากมือผมแล้วก็เปลี่ยนช่องหน้าตาเฉย=()=-;

 

ส่วนไอ้เคนตะก็เดินไปเดินมารอบบ้านเปิดโน้นเปิดนี้ โทโมะยิ่งไปใหญ่ไปถามพี่ดาร่ามีห้องเหลือไหมเพราะเค้า

 

อยากนอนคนเดียวโหยยยยยยย นี้ตามสบายก็สบายจริงๆนะ =()= ไม่มีความเกรงใจในหมู่เพื่อนจริง ๆ =_=;

 

หลายๆวันผ่านไปไม่ค่อยมีอะไรคืบหน้าเท่าไรเพราะไอ้สามคนนี้มัวแต่ชวนไปเที่ยวโน้นเที่ยวนี้พี่ดาร่าก็อีกคนบ้าจี้

 

เที่ยวตามไอ้พวกนั้นซะงั้นไอ้จองเบก็มาหาผมบ้างและผมแค่ได้ความคืบหน้าที่ว่าวันนั้นที่พวกไอ้แก้วรีบกลับเกาหลี

 

กระทันหันเพราะมีคนตายและวันนี้ผมก็มาสืบเรื่องคนเดียวอีกด้วยเพราะพวกนั้นมัวเที่ยว

 

(จะพามาด้วยทำไหมเนียะ =,.=)ผมมานั่งเฝ้าอยู่หน้าบ้านท่านจีดร้ากอนอยู่หลายวันแล้วแต่ก็ไม่เห็นมีอะไรผิด

 

ปกติสักอย่างมีแต่บอดี้การ์ดเป็นร้อยเฝ้าอยู่ไอ้แก้วก็หายเงียบโทรไปก็ไม่รับสาย บางทีก็ตัดสายผมทิ้ง ฮึม! น่าเจ็บ

 

ใจจริงๆ

 

~ ทิ้งเขาซะ ทิ้งเขาซะ ถ้าไม่รักก็เกลียดเขาไป ~

 

ใครโทรมาว่ะผมยกมือถือขึ้นดูชื่อ ‘ไอ้แก้ว’ โฮๆๆ โทรมาแล้วหรอห๋า! ไอ้แก้ววววววว ผมรีบรับสายทันที

 

“โหลลลลลลลลลล ไอ้แก้ว!!” แอบเดือด

 

(โอ้ๆๆ อย่าตะคอกเค้าสิจ้า) ยังจะมาอีก...-__-

 

“แกทำไมไม่รับสายฉันห๋า!!”

 

(ก็แกชอบโทรตอนฉันยุ่งอยู่นิ)

 

“อ้อ! นิฉันผิดหรอว่ะใครจะทราบว่าแกยุ่งหรอว่าไม่ยุ่งอยู่ -*- ”

 

(เห้ยยยยยย ไม่ใช่อย่างงั้น ก็ช่วงที่แกโทรมาฉันจะต้องช่วยงานศพนิว่ะจะหาเวลาโทรหาแกกลับก็ยาก =3=)

 

แก้ตัวชัดๆ!

 

“แล้วโทรมามีไร” ยกโทษง่ายๆเงียะเลยหรอ =.=

 

“อิอิ คืนนี้จะมีงานประมูลอาวุธที่โรงแรม xxxว่ะ ฉันได้ยินพี่จียง เอ้อ! ไม่ใช่พี่จีดร้ากอนบอกว่าน่าจะมีการดวลกัน

 

สักฉากให้เตรียมอาวุธให้พร้อมอะไรเงียะ! เลยมาแจ้งให้ทราบค่ะ ^__^ ”

 

“โรงแรมxxxหรอว่ะ แล้วมันอยู่แถวไหน -*- ”

 

“แหม คุณเพื่อนอย่าโง่นักเลยโรงแรมนี้ออกจะดังแกก็บอกให้แท็กซี่ว่าจะไปโรงแรมxxxแค่เนียะเค้าก็ส่งแกถึงที่

แล้ว”

 

“เอ่อๆๆ”

 

“เฮ้ย! แค่นี้ก่อนนะ ยัยฟางมา!”

 

ตุ๊ด! แล้วไอ้แก้วก็ตัดสายทิ้งไปอย่างสงบ....

 

ผมกลับมาถึงบ้านก็เจอไอ้สามตัวนั้นกำลังนั่งกินข้าวกับพี่ดาร่าสบายใจเฉิบ! =’=

 

“อ้าว! ป๊อปกลับมาแล้วหรอจ้ามากินปั้นด้วยกันสิอร่อยน่ะ ^O^” พี่ดาร่ายื่นข้าวปั้นมาให้ผม

 

“ไม่อ่ะครับผมไม่หิว” ผมบอกปัดไปก่อนจะเดินไปหยิบเบียร์ในตู้เย็นแล้วนั่งลงบนโซฟา

 

Fang

 

“นี่ยัยแชรินชั้นจะต้องใส่ส้นสูด้วยหรอ! ”ฉันถามยัยแชรินที่ยื่นส้นสูงแปดนิ้งให้ฉัน บร๊ะเจ้าแค่สามนิ้วก็สูงสุดของหนู

 

ฟางแล้ว แต่นี้ตั้งแปดนิ้ว ฉันไม่ต้องเดินตกส้นสูงอายชาวบ้านเค้าเหมือนเลดี้ ก้าก้า หรือไง T.T

 

“น่านะ ใส่เหอะฟางแกยิ่งเตี้ยที่สุดในกลุ่มด้วย ” บอมมี่ที่กำลังแต่งหน้าอยู่หน้ากระจกพูดขึ้น

 

“ช่ายยยยย ชั้นรับไม่ได้หรอกนะถ้าแกจะยืนเตี้ยหม้อตออยู่คนเดียวอ่ะ” โหยยยย จากยัยแก้วผีเปรตเปลี่ยน

 

ฉายาใหม่ให้เป็นยัยแก้วปากหมาดีไหมเนียะ  (-‘-)

 

“ทีแกยังไม่ใส่เลย!” ฉันหันไปค้อนใส่ยัยแก้วที่กินรามยอนลอยหน้าลอยตาอยู่ตรงเก้าอี้

 

“ก็แก้วออนนีสูง ไม่เตี้ยเหมือนฟางออนนีนิค่ะ ^__^” นั้นไงยัยเด็กมินจีแฝดแดซองก็เอากะเค้าด้วยรุมว่าฉันเตี้ย

 

หมดเลย!=’’=

 

“ฉันไม่ได้เตี้ยนะฉันแค่เป็นผู้หญิงตัวเล็กเท่านั้นเอง อีกอย่างพวกแกสูงเองนิ" ฉันดึงส้นสูงที่อยู่ในมือยัยแชรินไว้

 

"จ้าๆๆ ยัยเตี้ยจอมถึก" ฉันถลอกตาใส่ยัยแก้วก่อนยัยแก้วจะวิ่งไปหลบหลังเฟย์

 

"เออๆ ฉันใส่ก็ได้! แต่พวกแกจะต้องพยุงฉันนะเกิดฉันตกส้นขึ้นมาฉันฆ่าพวกแกแน่ โทษฐานบังคับคนที่ใส่ส้นสูง

 

ไม่เป็น” ฉันค้อนเสียงเขียวใส่พวกยัยเพื่อนบ้าแล้วใส่ส้นสูงตามคำสั่ง

 

“ค่ะคุณเพื่อน!! ฮา ฮา ฮา ฮา” ยัยแก้ว ยัยบอมมี่ ยัยเฟย์ ยัยแชรินและมินจี ประชดฉันก่อนจะหัวเราะออกมาเสียง

 

ดังและดังๆๆๆ =_=’

 

Sandara

 

ลั้นลา ลั้นลา ลั้นลา ~ ช่วงนี้มีความสูงจริงจริ๊ง มีเด็กหนุ่มหล่อตั้งสามคนมาพักที่บ้าน โฮกๆๆๆ ^O^

 

“อ้าวพี่ดาร่าจะไปไหนฮะ” ป๊อปปี้ที่กำลังนั่งรวมกลุ่มกับพวกเพื่อนๆอยู่ถามขึ้นเมื่อเห็นฉันแต่งตัวสวย ฮา ฮา ฮา

 

“อ้อ พี่ไปเที่ยวนะ ^__^” ฉันตอบคำถามเสร็จก็วิ่งไปหน้าบ้านทันที

 

เอี๊ยด! (เสียงจอดรถ) กระจกรถถึงเลื่อนลงเผยให้เห็นคนที่นั่งอยู่บนรถ

 

“มาตรงเวลาเลยนะซานชอง ^__^” แล้วฉันก็รีบกระโดดขึ้นรถ

 

ปัง!

 

พอฉันปิดประตูรถก็ต้องตกใจอย่างมะหันเมื่อ....

 

“อันยองฮะนูน่า!!! ^O^! ” นิชคุณ แทคยอน อูยอง นั่งอยู่เบาะหลังโบกมือทักทายฉัน

 

“พวกนายมาได้ไงเนียะ OoO”

 

“^___^”

 

ฉันหันหน้าไปมองซานชองที่ตอนนี้ทำหน้าเซ็งๆอยู่เพื่อหาคำตอบ

 

“ไม่มีไรมากหรอกฮะ ^_^ ” นิชคุณ

 

“พวกผมเป็นหวงนูน่าไงฮะ  *o* ” อูยอง

 

“และพวกผมก็ไม่ไว้ใจไอ้ซานชองด้วย!!  ^_^; ”แทคยอน

 

“-_-;” หน้าซานชอง

 

“นูน่าแค่ไปออกงานเป็นเพื่อนซานชองเองนะ =.=” ฉันตอบด้วยเสียงที่เหมือนนางฟ้าสุดๆเพราะวันนี้ฉันแต่งตัวได้

 

เหมือนผู้หญิงๆใส่กระโปรงด้วยเป็นชุดแฟชั่นอันใหม่ล่าสุด (แต่ไม่ใส่ส้นสูง) ผมที่เมื่อครั้งก่อนถูกโกนไปครึ่งหัวฉัน

 

ก็รวบผมขึ้นให้หมดเพราะผมมันเริ่มยาวแล้ว ฮา ฮา ฮา

 

“ก็นั้นแหละฮะ! ออกงานกับมาเฟียยิ่งหน้าเป็นหว่งใหญ่แถมยังเป็นงานประมูลอาวุธด้วยเพื่อเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นนูน่า

 

ถูกยิงตายจะทำยังไง” นั้นๆแช่งไปได้นะไอ้อูยอง =_=; แล้วอูยองก็จ้องหน้าซานชองตาเขียว

 

“เพราะอย่างนี้พวกผมเลยต้องไปกับนูน่าไงฮะ” แล้วนิชคุณก็จ้องหน้าซานชองตาเขียวเหมือนกัน

 

“ฉันรู้นะว่าคิดอะไรอยู่ ฮึม!!” (แล้วอะไรละ) และแล้วแทคยอนก็จ้องหน้าซานชองตาเขียวไปตามระเบียบ

 

“ฉันไม่คิดจะทำอะไรดาร่านูน่าเหมือนที่พวกแกคิดจะทำหรอก =’=” ซานชองตอบเสียงหน่ายๆ

 

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ^-^’ พอเหอะออกรถเลยซานชอง Go! Go! Go!” ฉันหัวเราะฝืนๆเพื่อสร้างบรรยาการศเพราะตอน

 

นี้ทุกคนจ้องหน้ากันเหมือนพิศวาทในตัวของกันและกันใหญ่เลย ^__^;

 

ดาร่าหารู้ไหมว่าที่พวกอูยองตามมาด้วยเพราะกลัวไอ้ซานชองจะได้แต้มเพิ่มเลยต้องมาขัดข้วาง....