ยัยอาร์ตตัวแม่ปะทะมาเฟียตัวพ่อ

 

ร้านขนมฟาง

 

“คุณหนูครับผมต้องแต่งตัวแบบนี้ด้วยหรอครับ” ดงแฮถามเนื้องจากฉันสั่งให้เค้าเปลี่ยนเสื้อเป็นพนักงานในร้านเพื่อ

 

ไม่ให้คนสงสัยว่าเขาเป็นใครทำไมถึงตามเฝ้าฉัน

 

“ใช่นายต้องใส่! เพื่อไม่ให้คนอื่นสงสัยและเพื่อที่นายจะได้ดูแลฉันไง” ฉันผูกเชือกที่หลังของดงแฮ

 

“ว๊ายยยยย พี่ดงแฮบอดี้การ์ดของเฟย์หล่อจริงๆๆ >_<” ยัยเฟย์มาจากไหนไม่รู้มาเกาะแขนดงแฮไว้

 

“อะแฮ่มๆ น้อยๆหน่อยนะแกเดี๋ยวฉันฟ้อง เขื่อนน้อยของแกนะ” ฉันหันไปขู่ยัยเฟย์

 

“เชอะ! ไม่กลัวหรอกเพราะฉันกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกัน! ใช่ไหมค่ะพี่ดงแฮ” >O^ น่าหมั่นไส้จริงๆเลยเพื่อนฉัน

-_-‘

 

‘^__________^’ ดงแฮได้แต่ยิ้มตอบยัยเฟย์ที่เกาะแขนเขาไม่ปล่อย

 

กริ๊ง!

 

“สวัสดีคะ รับอะไรดีคะ” ฉันรีบไปต้อนรับแขก

 

“เอา เหมือนเดิมครับ ^_^” หมอโมะนี้เองทำไมวันนี้มาเช้าจังขนมยังไม่ได้ทำให้เลยเนียะ แต่ชวนใครมาก็

 

ไม่รู้ยืนอยู่ข้างหลังหมอโมะ

 

“ทำไมวันนี้ มาเร็วจังค่ะ ^_^ ฟางยังไม่ได้ทำขนมให้หมอโมะเลย”

 

“อ้อ อยากเห็นหน้าสวยๆของคุณฟางนะครับ...วันนี้เลยมาเช้าๆ ^-^” หมอโมะตอบพร้อมกับขยิบตาให้ฉัน

 

“หมอโมะเนียะขี้เล่นจังเลยนะค่ะ....อยากเห็นดาวไหมค่ะ” ฉันชูกำปั้นให้หมอโมะดู

 

“โอ๊ย ไม่ดีกว่าครับ...วันนี้ผมพาเพื่อนมาเลี้ยงนะครับ นี้ป๊อปปี้ เพื่อนสนิทตั้งแต่เด็กเลยครับ ส่วนนี้ คุณฟาง รู้จักกัน

 

ไว้สิ” หมอโมะยิ้มๆ ^___^ ให้ฉันเหมือนมีเลศนัยแล้วผลักคนที่ชื่อป๊อปปี้มาหาฉัน (ป๊อปปี้จับท้ายทอยตัวเอง

 

อย่างประหม่า)

 

“สัวสดีครับคุณฟาง ^_^ ” ป๊อปปี้ยื่นมือออกมา

 

“สัวสดีค่ะคุณป๊อปปี้” ฉันยื่นมือไปจับตอบ

 

“อะแฮ่มๆ หมอโมะมาทีไรลืมเฟย์ทุกทีเลยนะคะ!ไม่คิดจะแนะนำเพื่อนหมอโมะให้รู้จักหน่อยหรอคะ” แหม่ยัยเฟย์

 

เห็นผู้ชายเป็นไม่ได้เลยนะแล้วดงแฮบอดี้การ์ดสุดหล่อของแกไว้ไหนเนียะ -_-

 

“นี้คุณเฟย์ คุณเฟย์ครับ นี้ไอ้ป๊อปปี้ครับ”

 

“ยินดีที่ได้รู้จักคะ เชิญนั่งทางนี้เลยค่ะ ร้านของเรานะค่ะบลาๆๆๆ” แล้วยัยเฟย์ก็ลากป๊อปปี้ไป ออกนอกหน้าจริงๆ...

 

“งั้นฟางไปทำขนมก่อนนะคะ”

 

“ครับ ^-^”

 

เวลาผ่านไป

 

“วันหน้าใหม่นะคะ พี่ป๊อป” เฟย์แกนี้ไวไฟจริงๆสนิทกันเร็วชิบ! -_-

 

“จ้า” เอามือขยี้ผมเฟย์

 

“คุณเฟย์ พอเจอเพื่อนผมคุณเฟย์ลืมผมเลยนะครับ” หมอโมะแซวเล่นๆ

 

“วันหน้าผมจะมาใหม่นะครับ ^___^” ป๊อปปี้ยิ้มให้ฉันเหมือนหว่านเสน่ห์เลยแล้วดงแฮก็มายื่นขนาบข้างฉัน ดง

 

แฮกับป๊อปปี้สบตากันเหมือนจะมีเรื่องเลยแฮะ แต่ป๊อปปี้ก็ยังยิ้มอยู่ ^___^

 

กริ๊ง!

 

“ยัยฟาง!” เสียงแก้วนิ ทุกคนหันไปมองทางต้นเสียง

 

พอแก้วกับป๊อปปี้เห็นหน้ากันต่างคนก็ต่างทำนหน้าตกใจ O0O อีกคนก็ทำหน้าตั้งคำถาม อีกคนก็พยายามหลบ

 

หน้าตอนนี้ในหัวป๊อปปี้มีคำถามเต็มไปหมด เธอรู้จักฟางด้วยหรอ แล้วเธอมากับ เชวซึงฮยอนนักธุรกิจหนุ่มไฟแรง

 

ได้ยังไง และอีกขอ นั้นมันร้องนักวง Girl Generation นิ (เกี่ยวกันไหมเนียะ)

 

“ยัยแก้ว พี่เทมป์ ยูริ!” เหมือนฟางจะตกใจมากเฟย์ด้วย

 

“ยัยแก้วแกมาฉันไม่สงสัย แต่พี่เทมป์กับยูริมาเนียะ.....”คนตัวเล็กเงียบไปนิดหนึ่ง

 

“ มันหมายความว่ายังไง!!!” ฟางตะโกนอย่างเดือดจัด...นี่เธอไม่ได้ตะโกนแบบนี้มากี่ปีแล้วนะ...ทุกคนในร้าน

 

ตกใจป๊อปปี้คิดในใจ ’อย่างนี้นี่เองที่คุณอาบอกให้ระวังตัวด้วย’ แก้วและเฟย์หลับตาปี้ด้วยความกลัว ส่วนยูริก็สะดุ้ง

 

ตกใจเหมือนกับป๊อปปี้และโทโมะ แต่ยกเว้นซึงฮยอนคนเดียวที่นิ่งและไม่สะทกสะเทือนอะไร

 

“ฟาง....พี่ว่า...” เทมป์มองหน้าป๊อปปี้และโทโมะ เหมือนไล่ทางล้อม

 

“คุณฟางครับผมขอตัวก่อนนะครับ พรุ่งนี้ผมจะมาใหม่เหมือนเดิมนะครับ” โทโมะรีบลากป๊อปปี้ออกจากร้าน

 

นอกร้าน

 

“โหยยยย คุณฟางน่ากลัวว่ะ ไอ้ป๊อปจะเอาไงดีว่ะ” โทโมะหันไปถามป๊อปปี้

 

“เราก็หลบอยู่นอกร้านแหละ ดูว่าซึงฮยอนมาทำอะไร และที่สำคัญคุณยูริเกี่ยวอะไรด้วย...” ป๊อปปี้พูดเสร็จก็ลาก

 

โทโมะหลบพุ่มไม้ข้างๆร้าน

 

ในร้าน

 

บรรยากาศยังคงเงียบ.......

 

“ฟาง....พี่มีเรื่องจะต้องเครียร์กับเรา” ซึงฮยอนลากแขนฟางมานั่งที่โต๊ะ

 

นอกร้าน

 

“เห้ยๆๆ ไอ้ป๊อปขยับตัวแล้วว่ะ”

 

ในร้าน

 

“ฟางรู้ไหมว่าไอ้จีมันเป็นห่วงฟางแค่ไหน...นี่ฟางไม่คิดจะติดต่อมันกลับหน่อยหรอ” ซึงฮยอนพูดด้วยน้ำที่อ่อนๆ

 

“....”

 

“ถึงฟางอยากตัดขาดจากโลกมาเฟีย...ฟางก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้”

 

“....”

 

“ฟางยังพกปืน ฟางยังมีบอดี้การ์ดคอยเฝ้า ฟางยังรู้จักการต่อสู้และคอยระหว่างศัตรูเสมอ ฟางลบพวกนี้ออกไปไม่

 

ได้หรอก เพราะมันอยู่ในสายเลือดฟางแล้ว เพราะฉะนั้นกลับเกาหลีกับพี่แล้วลืมอดีตไปซะ”

 

“ปัง!” ฟางตบโต๊ะอย่างเดือดๆ พวกที่ยื่นฟังอยู่ตกใจกันทุกคน....นี้จะให้เธอลืมทุกอย่างแล้วไปอยู่ในโลกที่ทำให้

 

แม่เธอตายเนียะนะ!

 

นอกร้าน

 

“เห้ยยยยย ตกใจหมดเลย” คนสองคนที่หลบอยู่นอกร้านยังตกใจทั้งสองเอามือทาบที่หน้าอกปลอบขัวญตัวเอง

 

ในร้าน

 

“พี่พูดง่ายจัง! ให้ฟางลืมทุกอย่างแล้วให้ฟางกลับไปอยู่ในโลกที่ทำให้แม่ตาย! ฟางทำไม่ได้หรอก!” ฟางเริ่ม

 

น้ำตาคลอ นี้เธอไม่เคยร้องไห้ให้ใครเห็นนะเนียะ...นอกจากพี่จียง

 

“ฟางจะมั่วจมอยู่ในอดีตทำไม! ในเมื่อคุณน้าก็ตายแล้ว!ไม่ใช่ว่าไอ้จีไม่เสียใจไม่ใช่ว่าคุณลุงไม่เสียใจแต่ทุกคน

 

ต้องทำหน้าที่ของตัวเองต่อไปเพราะพระเจ้ากำหนดไว้แล้ว! ยังไงฟางก็หนีไม่พ้นอยู่ดี” ซึงฮยอนเริ่มขึ้นเสียงบ้าง

 

“ตะ...แต่..ฟางยังไม่พร้อม” ก้มหน้าซ่อนน้ำตาตัวเองไว้

 

“เห้อ... เรื่องมันก็นานมาแล้ว ฟางต้องพร้อมแล้วล่ะเพราะไอ้จีกำลังตกอยู่ในอันตราย พี่ชายฟางต้องการฟางมาก

ที่สุด”

 

นอกร้าน

 

“ข้างในคงเครียดน่าดูเลยว่ะ” เสียงโทโมะ ตอนนี้หัวสมองป๊อปปี้ว่างเปล่าไม่รับรู้อะไรทั้งนั้นเพราะเขามั่วแต่ดูคนตัว

 

เล็กที่ก้มหน้าอยู่...เธอกำลังร้องไห้...เขาอยากเดินเข้าไปปลอบเธอจัง...

 

 

ปัง! ปัง!

 

 

‘กรี๊ดดดดดดดดดด’

 

เสียงปืนทำให้ฉันกับเทมป์ผละออกจากกันฉันพี่เทมป์และดงแฮชักปืนออกมาพร้อมกัน

 

“ดงแฮดูแลยัยเฟย์ แก้ว ยูริ ด้วย!” ฉันรีบสั่งดงแฮเพราะสามคนนั้นไม่ใช่ลูกมาเฟียเหมือนฉัน! นี้สินะที่พี่เทมป์

 

บอกว่ายังไงฉันก็หนีไม่พ้นอยู่ดีไหนๆก็หนีไม่พ้นแล้ว ก็มาสนุกกับมันดีกว่า...

 

ปัง! ฉันยิงใส่หัวของไอ้คนที่ยิงปืนเข้ามาอย่างแม่นยำ ตายไปหนึ่ง

 

ปัง!ปัง! พี่เทมป์หันปืนมายิงใส่คนที่อยู่ด้านหลังฉัน

 

“ขอบคุณคะพี่เทมป์ ^__^”  ปัง! ฉันยิ้มให้พี่เทมป์แล้วชักปืนอีกอันยิงใส่คนที่อยู่หลังพี่เทมป์เหมือนกันอย่าง

ยิ้มๆ

 

นอกร้าน

 

“ไอ้โมะ ฉันว่าเราเข้าไปช่วยเหอะว่ะ” ป๊อปปี้ทนไม่ไหว

 

“เห้ยยยย อย่าเข้าไปนะเว้ย” โทโมะรีบรั้งไว้ “ถ้าแกเข้าไปคุณฟางก็รู้ดิวะ ว่าแกเป็นตำรวจ แถมอีกอย่างแกดูดิ

 

คุณฟางเธอเก่งจะตาย” โทโมะชี้เข้าในร้าน

 

ป๊อปปี้จำยอม แล้วหันไปมองคนตัวเล็กที่มีปืนอยู่ในมือทั้งข้าง เธอคงจะเก่งจริงๆอย่างที่โทโมะว่าแหละ แต่เขาก็

 

อดเป็นหว่งไม่ได้...

 

ในร้าน

 

“ใครส่งพวกมันมาว่ะ” เทมป์สยบอย่างหัวเสียแล้วยิงคนสุดท้ายทิ้งตอนนี้มือปืนตายหมดทุกคน สภาพร้านก็ตาย

 

หมดแล้ว หมายถึง เละหมดเลยยยยยยย

 

“ทุกคนเป็นอะไรไหม” ฉันรีบวิ่งไปถามอาการเฟย์ แก้ว และยูริ

 

“ไม่เป็นไรอ่ะ นี้พวกมันกะจะเอากันให้ถึงตายเลยหรอเนียะเมื่อวานก็ทีหนึ่งล่ะ! >’’<” ยัยเฟย์แกกำลังทำให้ฉัน

 

ซวยอยู่นะ รู้ตัวไหม ><

 

“ว่าไงนะเฟย์ เมื่อวานหรอ....” นั้นไงล่ะ ฉันเอาปืนตบกระบาลตัวเองเบาๆ

 

“เห้อ...ดงแฮจัดการเรียบร้อยแล้วคะ” ฉันรีบตอบเพราะไม่อยากให้มันยืดยาวพี่เทมป์มองหน้าดงแฮก่อนจะเก็บปืน

 

“งั้นรีบไปเหอะ...เฟย์ แก้วเราสองคนต้องไปเกาหลีกับฟางด้วย”

 

“เอ่อ...คะ!”ทั้งคู่ตอบพร้อมกัน “(_ _)”  “(- -)”

 

นอกร้าน

 

“เห้ยๆๆๆ ออกมาแล้ว หลบๆ” โทโมะรีบกดหัวป๊อปปี้ก้มลง

 

“เอ่อ! รู้แล้วน้า! =”=”

 

ในร้าน

 

เทมป์กำลังเปิดประตูออกไป

 

ฉึก!

 

"อ๊าย!"

 

มีนินจาโผ้ลมาจากไหนไม่รู้ใช้ดาบฟันที่หน้าท้องพี่เทมป์....

 

“พี่เทมป์!” ฉันยกปืนขึ้นมายิงใส่มัน

 

ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!  มันใช้ดาบปัดกระสูนอย่างว่องไว ฉันยิงถ่วงมันก่อนดงแฮจะวิ่งไปดึงพี่เทมป์ออกมา

 

ฟึ่บ! ฟึ่บ! ฟึ่บ!  พวกมันกระโดนออกมาอีกสามคนสามคนนั้นลอมพวกเฟย์ แก้ว ยูริไว้

 

“กรี๊ดดดด ออกไปนะเว้ย” ยูริถอดส้นสูงโยนใส่พวกนินจา หนึ่งในนินจาเข้ามาดึงมือยูริก่อนเฟย์จะถีบเข้าไปที่ท้อง

 

ของมัน และการต่อสู้ก็เริ่มขึ้น

 

นอกร้าน

 

“ไอ้โมะฉันว่าคราวนี้เราเข้าไปช่วยเหอะว่ะ...” ป๊อปปี้เริ่มร้อนใจก่อนจะเดินเข้าไปแต่โทโมะดึงไว้

 

“ไอ้ป๊อป อย่าๆ เว้ยอย่าไป....รอให้ทางคุณฟางสู้ไม่ไหวก่อนแกค่อยเข้าไปอย่าเสี่ยงเลยว่ะ”

 

“แต่....” ป๊อปปี้ขัดใจเล็กน้อย

 

"นั่งลง!" ป๊อปปี้นั่งลงตามเดิม

 

ในร้าน

 

ดงแฮพยุงพี่เทมป์ไว้และใช้ดาบที่แย่งจากพวกนินจาต่อสู้กับพวกมัน พี่เทมป์คงเจ็บน่าดูแต่พี่เทมป์ก็ช่วยดงแฮ

 

ต่อยนินจาบ้างเตะบ้างกับ ส่วนยัยเฟย์ก็คร่อมตัวนินจาไว้แล้วใช่เล็บข่วนหน้านินจายูริใช้ส้นสูงตีที่ท้องนินจาช่วยเฟย์

 

แก้ววิ่งหนีและใช่เก้าอี้ฟาดใส่นินจาไปเรื่อยส่วนฉันก็ใช้ปืนยิงใส่นินจา นินจาที่สู้กับฉันใช้ดาบฟันมาที่ฉันแต่ฉัน

 

หลบได้และหมุนตัวไปข้างหลังมันแล้วดึงดาบอีกเล่มที่หลังของนินจาออกมาตั้งท่า หึ...ดีนะที่พ่อสอนฉันใช่ดาบ

 

ด้วย เพราะพ่อบอกว่ามาเฟียณี่ปุ่นเป็นพวกไว้ใจไม่ได้

 

“เป็นถึงนินจาถูกแย่งดาบน่าอายจริงๆ ^___^” ฉันพูดเป็นภาษาณี่ปุ่นใส่มัน

 

“ย๊าคคคคคค” นินจาไม่รอช้าวิ่งเข้าอย่างเร็วแล้วเข้ามาฟาดใส่ฉัน ฉันใช้ดาบรับไว้แล้วเตะที่ขามันแต่มันหลบได้ฉัน

 

เลยหมุนดาบฉันกับนินจาเหมือนหมุนดาบแข่งกันเลยแฮะ ฉันใช้ศอกกระแทกเข้าไปที่หน้ามันแล้วเหยียบเท้ามัน

 

มันเลยล้มลงฉันใช้ดาบแทงเข้าไปที่อกมันเลือดของมันกระเด็นใส่หน้าฉัน แล้วฉันก็หมุนดาบเพื่อให้มันตายคาดาบ

 

ฉันรีบวิ่งไปช่วยดงแฮเพราะอยู่ใกล้สุดแล้วก็ไปช่วยยัยแก้วส่วนดงแฮก็ไปช่วยยูริกับเฟย์

 

"พี่เทมป์ เป็นไงบ้างคะ" ฉันและทุกคนรีบวิ่งไปดูอาการพี่เทมป์

 

"พี่ยัง...ฮึก...วะ..ไหว...แต่ไอ้บ้านั้นฟันมาซะลึกเลย" ยังมาเล่นอีก ฉันพยุงพี่เทมป์ช่วยดงแฮก่อนจะเดินออกจาก

 

ร้านแล้วขึ้นรถพาพี่เทมป์ไปหาหมอ

 

นอกร้าน

 

หลังจากรถของซึงฮยอนเคลื่อนตัวออกไปโทโมะและป๊อปปี้ก็ออกมาจากพุ่มไม้

 

“โห้!!! เก่งว่ะ ไอ้ป๊อปแกเจอศึกหนักแล้ว น้องสาวมาเฟียไม่ใช่ขี้ๆเลย แล้วพี่ชายจะขนาดไหนว่ะ" ตบบ่าป๊อปปี้

 

อย่างเห็นใจ...

 

"แต่แม่งคุณฟางโหดเกินไปว่ะ ไม่เหมือนที่ฉันรู้จักเลยยยย TAT” โทโมะทำหน้าทั้งทึ่ง ทั้งชม ทั้งเสียว...ส่วน

 

ป๊อปปี้ก็นิ่งเงียบไม่พูดอะไร....

 

"....."

 

 

 

 

 

 

 

อัพสี่ตอนแล้วววววว ต้องรีบๆแต่ง ต้องรีบๆแต่ง