ยัยอาร์ตตัวแม่ปะทะมาเฟียตัวพ่อ

 

 

 

 

 

เกาหลี

 

“แทคยอนอ่า ~ จะให้นูน่าใส่ชุดนี้จริงๆหรออออ” ToT

 

“ฮะ!!” ฉันถามแทคยอนคนเดียวแต่เล่นตะคอกตอบทุกคนทำไมเนี๊ย ฉันเอานิ้วชี้ขยี้หูตัวเอง -_- ขี้หูฉันคงตกใจ

 

กระแทกออกจากหูไหมเนียะ  -_- .... ฮือ ใครจะไปยอมใส่ไอ้ชุดฮอตดอกนี้กัน TAT น่าอายจะตายยยยย...วันนี้

 

ฉัน อูยอง แทคยอน นิชคุณ และซานชองพวกเราสี่คนมาเป็นจิตอาสาทำประโยชน์ให้แก่เด็กนักเรียนใน พูซาน

 

และตอนนี้ก็ถึงรายการสุดท้ายเราจะต้องร้องเพลงให้เด็กๆฟัง...ซึ่งฉันเตรียมมาอย่างดี!แต่ไอ้แทคยอนนี้! มันบอก

 

ว่าต้องมีแดนส์เซอร์เต้นประกอบฉาก มันเลยจะให้ฉันใส่ชุดฮอตดอกกิ๊กก๊อกเนียะ T T ถ้าใส่แล้วฮอตฉันจะใส่โดย

 

ไม่ลังเลเลย TAT

 

“ทำไมต้องเป็นฉันด้วยเล่า!! >O<” ใช่!ทำไมต้องเป็นฉันด้วย อูยอง นิชคุณ ซานชองทำไมไม่ให้ใส่นี้ฉันเป็นเจ้า

 

นายนะ ลูกน้องมีสิทธิ์มาสั่งอะไรกัน!! ได้แต่บ่นในใจ T T

 

“แหม่ นูน่า!ผมใส่ไม่ได้หรอกฮะ เพราะผมต้องเล่นเบส >o<” อูยอง

 

“ผมด้วยฮะ ผมต้องเล่นกีต้า” นิชคุณ

 

“ดาร่านูน่าเป็นคนเดียวที่ไม่ทำอะไร...ดังนั้น....” ชี้หน้า “นูน่าต้องใส่” ซานชอง  แม่งไอ้พวกนี้!! ถ้าไม่ติดอยู่ตรง

 

ที่แกเป็นมาเฟียนะซานชองฉันจะเอาขี้หมาปาใส่ปากนาย!! เอากรรไกรตัดนิ้วนายให้ขาด!! ฉับ ฉับ ฉับเลย ฮึม!

 

“ใครบอกว่าฉันไม่มีหน้าที่ ฉันเป็นถึงนักร้องนำนะ!” จะให้ใส่ชุดบ้านี้ทำไม....-__-

 

“นั้นแหละปัญหา เพราะนูน่าร้องเพลงได้ห่วยยยยยยมากผมเลยให้นูน่าใส่ชุดนี้เพื่อเรียกร้องความสนใจจากเด็กๆ

 

ไงขืนนูน่าร้องอย่างเดียวเด็กคงประสาทแดกพอดี นูน่าก็ใส่ชุดนี้ร้องไปด้วยเต้นไปด้วยสิ ชิมิ ^___^” นั้น...

 

แทคยอนไม่พูดเปล่าเต้นประกอบให้ดูด้วย ฮึม! ชอบเอาคำว่าร้องเพลงห่วย!มาพูดเสมอเลย ฉันก็ต้องยอมนะสิ!

 

>^< เพื่อเด็กๆประสาทไม่แดก! (จริงๆนูน่าของพวกเขาไม่ได้เพลงหว่ยหรอก แต่พวกเขาชอบแกล้งบอกว่าดาร่า

 

นูน่าร้องเพลงหว่ย และครั้งนี้ก็เหมือนกันเพราะพวกเขาอยากเห็นนูน่าของพวกเขาใส่ชุดฮอตดอกที่พวกเขาเตรียม

 

มาโดยเฉพาะต่างหาก)

 

“เออๆๆ นูน่าใส่ก็ได้” ฉันดึงชุดฮอตดอกจากมือแทคยอนแล้วถลึงตาใส่แทคยอนอย่างเซ็งๆก่อนจะ.....ในสุดที่ก็

 

เปลี่ยนชุด -_- ....

 

“wowwwww ~ นูน่า น่ารักจัง >.<” ทุกคนพูดพร้อมกันแล้วเดินมาหยิกแก้มฉันคนละทีสองที เจ็บนะโว๊ยยยย

 

>”< ฉันปัดมือไอ้พวกเด็กเวรนี่ออกแล้วเดินไปหน้าเวทีที่ตอนนี้มีเด็กๆนั่งรออยู่เต็มไปหมด พอฉันขึ้นเวทีเด็กๆก็

 

กุด เข้ามาหาฉัน  >__< เหมือนฉันเป็นสัตว์ประหลาด อ๊ายยยยยย เด็กบางคนก็ดึงแขนฉันให้หมุนไปมา บางคน

 

ดึงซอสที่ลาดกับฮอตดอก บางคนก็กอดไม่ปล่อย >.< วุ่นวายยจริงๆ

 

“ฮอตดอกนูน่าน่าร๊ากกกกจัง >o<” นั้นๆ ดึงเข้าไปดึงเข้าไปเลย -__-‘ จะได้ร้องเพลงไหมเนียะ....ระหว่างที่

 

เด็กๆเล่นชุดของฉันอยู่ สายตาที่สวยคมของฉันก็สะดุดกับภาพของใครคนหนึ่งที่ฉันไม่ได้เจอนานมากกกกกก ฉัน

 

เดินปริบตัวจากฝูงเด็กแล้วเดินเข้าหาคนๆนั้น คนนั้นเขากำลังประตูรถให้หญิงสาวคนหนึ่ง แล้วทั้งสองก็จูบกัน....

 

“ชอนดุง!!!” ฉันตะโกนเรียกชื่อคนๆนั้น ชอนดุงคือน้องชายแท้ๆของฉันแต่เราแยกกันอยู่หลายสิบปีแล้ว เพราะแม่

 

ของฉันแต่งงานใหม่...

 

“OoO” ฉันเดินเข้าไปดึงทั้งสองออกห่างจากกัน

 

“นายมาทำอะไรที่นี้ นายไม่มีเรียนหรอนายหนีเรียนมาเที่ยวกับผู้หญิงหรอห๋า!!!”

 

“นี้เธอเป็นอะไร มายุ่งอะไรกับฉัน!!” ชอนดุงพูดพร้อมกับผลักฉันล้มลง >.< ไอ้ชุดบ้านี้ทำฉันลุกยากลุกเย็นจริงๆ

 

-__- ฉันตะคลี่ตะกายลุกขึ้นชอนดุงยิ้มเยาะใส่ฉันแล้วเสยผมของตัวเองอย่างเซ็งๆ

 

“แม่รู้หรือเปล่าว่านายมานี้...” ฉันพยายามจะคุยกันชอนดุงดีๆ (กลัวโดนเตะ) =,.=

 

“หึ...ฉันต้องบอกคนนอกอย่างเธอด้วยหรอ...” ฉึก! เหมือนมีตะปูตอกเข้าไปกลางใจฮึก!...หายใจไม่ออก...

 

“....”

 

“หึ!...อย่ายุ่งกับฉันอีก!!” ชอนดุงพูดพร้อมกับเดินชนไหล่ฉันไปแต่ฉันจับแขนชอนดุงไว้

 

“ฉันต้องยุ่งเพราะฉันเป็นพี่สาวนาย!” ชอนดุงสะบัดมือฉันทิ้งฉันเซตามแรงปัดเล็กน้อย

 

“ฉันไม่มีพี่สาวที่แต่งตัวเหมือนคนบ้าอย่างเธอหรอก!! ไม่ต้องมาทำเป็นรู้จักฉัน และไม่ต้องพูดถึงแม่ของฉัน

 

ด้วย!!”ชอนดุงตะคอกใส่ฉันแล้วมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างสมเพศ แล้วก็เดินจูงมือหญิงสาวคนนั้นจากไป...

 

น้ำตาอยากไหลแฮะ...."...."

 

“นูน่า!!!” พวกอูยองวิ่งเข้ามาหาฉัน

 

“ดาร่านูน่ามีเรื่องอะไรกันนะ!!” ซานชองเขย่าแขนถามฉัน โอ๊ยๆๆ เวียนหัว @_@

 

“ไอ้บ้านั้นเป็นใครอ่ะ ทำไมมันถึงกล้ามาตะคอกใส่นูน่าของอูยองน้อยกัน!!” อูยองพูดอย่างเคืองๆ

 

“....” ไม่รู้จะพูดอะไร...เหมือนมีก้อนอะไรสักอย่างจุกที่คอเลย...ฉันเลือกที่จะไม่ตอบและวิ่งออกไป

 

“นูน่า!!!”

 

อีกด้าน

 

กระบวนรถที่ยกกันมาเป็นสิบๆคันถูกขับเคลื่อนมาที่โรงเรียนแห่งหนึ่งในพูซานหนึ่งในกระบวนรถถูกจอดเปรียบอยู่

 

หน้าประตูโรงเรียนก่อนจะมีคนเดินมาเปิดประตูรถให้คนในรถเดินออกมาเผยโฉมหน้าคนๆนั้นกระชับคอเสื้อตัวเอง

 

ก่อนแล้วเสยผมสีชมพูของตัวเองเรียกความมั่นใจแล้วเดินลงจากรถ คนเปิดประตูก้มหัวเคารพหัวหน้าของตัวเอง

 

ก่อนจะเดินตามหัวหน้าตัวเองเข้าไปในโรงเรียน....

 

“ห้องพักครูไปทางไหน” จียง หรือท่านจีดร้ากอนที่ใครๆก็รู้จักในนามมาเฟียที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในเกาหลีเอ่ยถามลูก

 

น้องของตัวเองที่เดินตามกันมาเป็นขบวน

 

“ทางนี้ครับ” ลูกน้องคนสนิทของจียงตอบก่อนจะผ่ายมือให้จียง จียงเดินตามทางที่ลูกน้องคนสนิทบอกก่อนจะ

 

หยุดเท้าที่กำลังจะเดินไปห้องพักครูเพราะเขาถูกใครคนหนึ่งเรียกไว้...นั้นก็คือ ยงเบเพื่อนสนิทของเขานั้นเอง

 

“ไอ้จี!” จียงหันไปมองตามเสียงเรียกอย่างใจเย็น

 

“อ้าว...ไอ้ยงเบ” ตอบเสียงเรียบๆ (เพราะมีลูกน้องอยู่)

 

“แกมาได้ไงว่ะ! แล้วมาทำอะไรที่นี้” ยงเบที่ยิ้มจนตายี้เดินเข้ามาถามจียง ^__^ พร้อมกับเอามือตบบ่าจียง

 

“ฉันนั่งรถมา...และมาหาแกเพราะฉันมีเรื่องจะคุยกะแก” จียงพูดพร้อมกับยิ้มมุมปากให้ยงเบแล้วเดินกอดคอยงเบ

ไปคุย

 

มุมหนึ่งของโรงเรียน

 

“ไหนแกบอกมีเรื่องจะคุยกับฉันไง แล้วลากจียอนมาด้วยทำไมว่ะ” ยงเบถามเพื่อนของตัวเองเพราะตอนนี้มีจียอน

 

หรือคนรักของเขานั่งอยู่ด้วย

 

“เห้อ...ก็คุยกับคนใกล้ตัวฉันทุกคนแหละ”

 

“มีเรื่องอะไรว่ะ” ยงเบขยับตัวให้นั่งตรงๆ เพราะเขารู้สังหรณ์ใจยังไงไม่รู้แฮะ

 

“คือ...ตอนนี้ทุกคนที่อยู่ใกล้ตัวฉันกำลังตกอยู่ในอันตรายทุกคนว่ะ เห้อ...ฉัน...อยากให้พวกแกหลบอยู่ต่าง

 

ประเทศสักพัก...” จียงพูดพร้อมกับเอามือประสานกันและพูดอย่างติดๆขัดๆเพราะเครียดกับเหตุการ์ณครั้งนี้มาก

 

เขาไม่รู้ว่ารายต่อไปจะเป็นใครและน้องสาวจะเป็นยังไงถึงแม้เขาจะส่งดงแฮบอดี้การ์ดส่วนตัวของน้องสาวไปเฝ้า

 

ระวังและส่งข่าวให้แต่ตอนนี้เขาไม่ได้รับข่าวน้องเขาเลยมาเกือบอาทิตย์หนึ่งแล้วมันทำให้เขาร้อนใจเพราะมีคน

 

ใกล้ตัวเขาตายเพิ่มขึ้นอีก...จริงๆก็แค่ผู้หญิงที่ควงเล่นๆแหละแต่มันก็ทำให้เขาเครียดอย่างมากเพราะไม่รู้ว่าเป็น

 

ศัตรูฝ่ายไหน (ศัตรูเยอะเกิน) และศัตรูก็เล่นขู่ฆ่าผู้หญิงที่เขาควงทุกคนเขากลัวว่าสักวันจะถึงคิวของเพื่อนๆเขา

 

และน้องสาว...

 

“คือ...จริงๆฉันก็ไม่อยากบอกเรื่องนี้ให้พวกแกรู้นะแต่...มัน...เฮ้อ! ฉันพยายมที่จะจัดการเองแล้วเพราะไม่อยาก

 

ให้พวกแกมายุ่งกับเรื่อง...แต่คงเป็นไปไม่ได้ว่ะพวกศัตรูเล่นจ้องจะฆ่าคนลอบข้างฉันก่อน...ฉัน...”

 

“ไม่ต้องพูดแล้วค่ะจียงโอป้า!” จียอนที่นั่งฟังอยู่นานกุมมือจียงอย่างให้กำลังใจเพราะจียงดูเหมือนจะเครียดและ

 

อึดอัดกับเรื่องนี้มาก...

 

“ไอ้จี...จริงๆฉันรู้เรื่องนี้นานแล้วว่ะ” ยงเบพูดขึ้นทำให้จียงที่ก้มหัวอย่างเครียดๆอยู่รีบเงยหน้าขมวดคิ้วมองยงเบ

 

“หมายความว่าไงว่ะ...”

 

“คือ...จริงๆก็มีฉันกับไอ้เทมป์สองคนแหละที่รู้และพยายามจะหาต้นตอว่าเป็นฝีมือใครและพยายามจะปิดแกโดย

 

หนีไปอยู่ที่ไกลๆแล้วเชียว...ไม่คิดว่าแกจะรู้เร็วขนาดนี้” ยงเบยักไหล่พูดอย่างเซ็งๆ ก็อยากเป็นฮีโร่ช่วยเพื่อนบ้าง

 

ใครจะรู้ว่าพระเอกจะรู้เรื่องเร็วขนาดนี้

 

“อะ...เอ่อ...จริงๆจียอนก็รู้เรื่องนี้เหมือนกันค่ะ” จียงและยงเบหันไปมองจียอนพร้อมกัน

 

“แหะ แหะ อย่ามองสิค่ะ ^_^’ ” จียอนยิ้มแห้งๆให้โอป้าทั้งสอง

 

“แล้วที่รักรู้ตอนไหนเนียะ/แล้วจียอนรู้ตอนไหนเนียะ” จียงและยงเบถามพร้อมกันก่อนจะ

 

แปะ แปะ

 

“ตีก่อนชนะ!” จียงรีบหันและตีแขนยงเบเพราะมันเป็นเกมส์ของพวกเขาที่เล่นกันเวลาที่ใครก็ตามพูดขึ้นพร้อมกัน

 

หนึ่งคนในนั้นก็จะต้องรีบตีอีกฝ่ายที่พูดถ้าใครติดก่อนคนนั้นก็จะชนะและขออะไรก็ได้จากอีกคนหนึ่งอย่าง

 

“เว้ยยยยย อะไรว่ะแพ้แกอีกแล้ว” ยงเบสยบอย่างหัวเสีย

 

“ฮา ฮา ฮา เล่นเป็นเด็กไปด้นะค่ะ ^__^” จียอนหัวเราะกับท่าทีเด็กๆของทั้งสองเพราะไม่ค่อยจะได้เห็นด้านนี้

เท่าไร

 

“ไม่ต้องเปลี่ยนเรื่องเลย จียอนบอกมาว่าเธอรู้เรื่องนี้ได้ยังไง” ยงเบเปลี่ยนสรรพนามกับจียอนอย่างโกรธๆที่แฟน

 

เค้าหัวเราะเขา (จริงๆโกรธที่แพ้จียงเลยมาลงที่จียอน) -,.-

 

“ ^___^ ก็เมื่อคืนก่อนจียอนได้ยินที่รักคุยโทรศัพท์กับเทมป์โอป้านะค่ะ”

 

‘เฮ้ออออออ ความลับไม่มีในโลกจริงๆ’ จียงคิดในใจ

 

 

อีกด้านหนึ่งของโรงเรียน

 

ดาร่าวิ่งมาจนถึงต้นไม้ต้นหนึ่งก่อนจะร้องไห้ออกมา...’ฉันผิดไปแล้ว ฉันผิดไปแล้ว’  ดาร่านั่งลงที่ใต้ต้นไม้

 

ฮือออ.....แล้วร้องไห้ออกมาอย่างหนัก TT.TT ถ้าใครเห็นเธอในสภาพนี้ทุกคนคงตกใจเพราะเธอใส่ชุดฮอตดอก

 

ร้องไห้เหมือนคนบ้าแถมขอบตาก็มีมาสคาร่าเลอะเต็มไปหมด ดาร่าร้องไห้อยู่สักพักก่อนจะเดินไปล้างหน้าที่ก๊อก

 

น้ำหน้าห้องน้ำของโรงเรียน

“โหยยยยย O_O ทำไมถึงหน้าเกียจแบบนี้เนียะ” ดาร่าส่องมองหน้าตัวเองก่อนจะตกใจกับสภาพของตัวเองที่ไม่

 

ต่างอะไรกับซากศพ

 

"ฉันสบานเลยว่าต่อไปนี้จะไม่ใช้มาสคาร่าราคาถูกอีก ฮืออออ... ไม่กันน้ำเลยยยยT...T " ดาร่าพับแขนเสื้อขึ้น

 

ก่อนจะล้างหน้าตัวเองระหว่างที่ดาร่ากำลังล้างหน้าอยู่ อยู่ๆก็มีเสียงหนึ่งพูดแทรกขึ้น

 

“จัดการอย่าให้พลาด...” ดาร่าเงยหน้าขี้นจะก๊อกน้ำที่ยังล้างมาสคาร่าไม่เสร็จเพราะความอยากรู้อยากเห็นควบนำ

 

อยู่... =,.=  ก่อนจะเดินไปตามเสียงว่าเป็นใครกัน จัดกงจัดการอะไรกัน ก่อนเธอจะเห็นผู้ชายคนหนึ่งยื่นอะไรบาง

 

อย่างให้กับชายอีกคนที่สวมหมอกกันน๊อกอยู่ ‘ขบวนค้ายาเสพติดหรอ’ ดาร่าคิดในใจก่อนจะยืนหลบหลังกำแพง

 

“ไปได้..” ชายคนนั้นสั่งก่อนจะหันกลับมาและทำให้ดาร่าได้เห็นหน้าของชายหนุ่มคนนั้น ชายหนุ่มคนนั้นมีใบหน้า

 

ที่หล่อและขาววอก!! จมูกเป็นสัน ปากอมชมพูหน้าจูบ ดวงตาเรียวคมที่หน้าหลงใหล โครงหน้าที่ได้รูป ผมที่ถูก

 

เซ็ทให้รวบไปด้านหลัง พอรวมๆกันแล้วช่างเปล่งประกายออร่า เพอร์เฟคอะไรอย่างนี้ ดาร่ามองชายหนุ่มรูปงามตรง

 

หน้าตาค้าง เค้าเดินเข้ามาเรื่อยๆ เดินเข้ามา เดินเข้าและเดินเข้ามา...เดินเข้ามาหาฉัน .... ห๊า!! เดินเข้ามาหาฉัน

 

ต๊ายยยยย ลืมไปว่าฉันมาแอบดูเค้านิ >.< มัวแต่เคลิ้มในความหล่ออยู่นั้นแหละดาร่ารีบหันหลังหลบกับกำแพง

 

“.............................” ไร้วี่แววว่าจะเดินผ่าน... หรือว่าไปทางอื่นแล้ว ดาร่าขมวดคิ้วใช้นิ้วเกาคางตัวเองอย่าง

 

ใช่ความคิดทำไมไม่เห็นเดินผ่านเลย หรือเดินช้าเพราะขาสั้น เอ๋...แต่ไม่หน้าใช่เพราะเค้าสูงและรูปร่างเพอร์เฟค

 

จะตาย >...<  แต่ก็เหอะดูหน่อยว่าไปไหนแล้ว ดาร่าโผ้ลหัวออกจากกำแพง

 

“มาแอบฟังคนอื่นคุยกันไม่ดีนะสาวน้อย”

 

“อ๊ายยยยยยยยยยยยย OoO!! ” 

 

 

     ฉันตกใจหน้าหงายหลังจากโผ้ลหัวออกจากกำแพงเพราะผู้ชายเพอร์เฟคตรงหน้าเมื่อกี้ยื่นหน้าเข้าใกล้หน้าฉันและ

 

หน้าฉันกับเขาก็อยู่ใกล้กันไม่ถึงคืบ! มันเลยเป็นผลให้ฉันหงายหลังขาชี้ฟ้าตรงหน้าเขาในชุดฮอตดอกและหน้าที่

 

เลอะไปด้วยมาสคาร่า >_< อ๊ายยยยย น่าอายจัง >////<

 

“เป็นอะไรหรือเปล่าสาวน้อย OoO” เขารีบยื่นมือมาจับแขนฉันให้ลุกขึ้น (เรียกฉันสาวน้อย ฉันดูยังไงนายก็ต้อง

 

เด็กกว่าฉันอยู่ดี)

 

“ปะ...เปล่าไม่เป็นไร ^^;” ฉันปัดก้นตัวเองแล้วลุกขึ้นตามแรงฉุดของชายเพอร์เฟคคนนี้

 

“ก็ดี...เราจะได้เครียร์กันเรื่องที่เธอแอบฟังฉัน” เขายิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์แล้วฉุดแขนฉันเข้าไปใกล้จนชนกับ

 

แผนอกกว้างของเขา

 

 “OoO อะไร? แอบฟัง อะไร๊!! ไม่มีๆๆ” โกหกหน้าด้านๆเลยนะยัยดาร่าฉันก้มหน้าหลบสายตาน่าหลงไหลคู่นั้น

 

ฮึม!...ฉันรู้ว่านายหล่อแต่อย่ามาทำให้ฉันหวั่นไหวนะ >///< ถึงแม้ร่างกายของเราจะไม่ถูกกันจริงจังเพราะฉันใส่

 

ชุดฮอตดอกอยู่ก็เห๊อะ...( >3<)'

 

“ฉันไม่ได้แอบฟังนะ! ฉันไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้นด้วย!” ฉันยืนยันให้เขาฟังอีกครั้ง พูดแก้เขิน >///<

 

“หึ...ฉันไม่เชื่อเธอหรอก” เขาตอบเสียงเรียบและยื่นหน้าเข้ามาใกล้ฉัน O////O

 

“จะ...จริงๆให้ฉันสาบานก็ได้” ฉันยกนิ้วขึ้นมาสามนิ้วเป็นการยืนยันแล้วเขาก็รี่ตามองหน้าฉัน ฉันรีบหันหน้าหนีด้วย

 

ความประหม่าต๊ายๆๆๆๆๆอย่าเข้ามาใกล้ได้ไหมหัวใจเต้นจนจะระเบิดแล้ว ตุกๆๆๆ (เสียงหัวใจ) เขาจะได้ยินไหม

 

เนียะ =////=;

 

“ก็ดี...” เขาผละออกจากฉันแล้วเดินไป...ฉันยังคงยืนอึ่งอยู่และงง กับเหตุการ์ณ เขินกับเหตุการ์ณ เอ้! ยังไง?

 

ฉันเกาคางตัวเองแก้ งง =///= จะไปก็ไปง่ายๆเงียะเลยหรอ มาทำให้หลงแล้วจากไป =,.=

 

ฟึ่บ! อยู่ๆก็มีมือของใครก็ไม่รู้ยื่นผ้าเช็ดหน้ามาตรงหน้าฉัน เอาซะตั้งตัวไม่ทันเลยฉันหันไปมองว่าเป็นใครกัน? พอ

 

หันกลับไปก็ทำให้ฉันใจเต้นตุบ ตับ ตุบ ตับอีกครั้งเหมือนมีใครมาตีกลองในหัวใจ =////= เพราะเขาคนนั้นคือ

 

หนุ่มเพอร์เฟคเมื่อกี้ >< ฉันขมวดคิ้วมองหน้าเขาอย่าง งงๆ

 

“อ้า!...เอาไปเช็ดหน้าซะสาวน้อย” แค่เนียะ!... แต่ฉันก็รับมันมาอ่ะ -_- ฉันมองผ้าเช็ดหน้าในมืออย่าง งงๆปน

 

เขินหน่อยๆ คงเป็นเพราะมารยาทมั้งขนาดฉันโกหกว่าไม่ได้แอบฟังเขานะเนียะเขายังมีน้ำใจกับฉันเลย

 

(บาปเน้อบาป)ต้องขอบคุณสักหน่อยละ ฉันเงยขึ้นมากะจะขอบคุณแต่ก็ไม่ทันเพราะเขาหายวาบไปไหนแล้วก็ไม่รู้

 

เร็วจริง =o=ฉันเกาคางตัวเองก่อนจะเดินไปที่ก๊อกน้ำตาเดิน พอใบหน้าอันงดงามของฉันปรากฎอยู่ในกระจก

 

โหยยยยยยยยยยยย ทำให้รู้เลยว่าซอมบี้มีจริง =o=’ นี้ฉันเอาหน้าแย่ๆเหมือนศพไปเผชิญกับเขาได้ไงเนียะ

 

หน้าขายหน้าจริงๆ T.T