ยัยอาร์ตตัวแม่ปะทะมาเฟียตัวพ่อ

 

‘poppy’

 

ตอนนี่ผมมานั่งรอไอ่แก้วที่ร้านประจำของเราระหว่างที่รอผมอ่านประวัติผู้ต้องหาในแฟ้ม

 

“ชื่อ:  ควอนจียง  อายุ 27 ปี

 

ชื่อเล่น :จียง หรืออีกชื่อที่ใครๆก็ต้องเรียก “ท่านจีดร้ากอน”

 

วันเกิด :18 สิงหาคม 25XX อายุ 27 ปี

 

กรุ๊ปเลือด : B

 

ได้รับช่วงต่อจากพ่อตอนอายุ 18 ปี เป็นคนน้ำนิ่งไหลลึก ไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆ ไม่เคยมีเรื่องกับใครก่อน รักเพื่อน

 

รักครอบครัว เป็นที่นับถือและยกย่องของลูกน้องทุกคนมีน้องสาวต่างแม่หนึ่งคน มีเพื่อนสนิทคนตั้งแต่เด็กห้าคน

 

คนที่หนึ่ง เชวซึงฮยอน นักธุรกิจหนุ่มไฟแรง ทงยงเบนักร้องหนุ่มสุดโรแมนติก อีซึงฮยอน(ซึงรี) นายแบบสุดฮอต

 

คังแดซอง บ.ก การ์นตูนสุดฮา  ชื่อแก๊งเฉพาะกลุ่มชื่อว่า BIGBANG....

 

มีธรุกิจ บ่อนกาสิโน ที่ ไทย เกาหลี เซี่ยงไฮ้ ขายอาวุธ....บลาๆๆๆๆ อีกมากมาย”  เนียะหรอคนที่ฉันต้องสืบ

 

อัตรายใช่ย่อยผมเปิดไปหน้าต่อไปก็เป็นน้องสาวของเขา

 

“ชื่อ ธนันต์ธรญ์ นีระสิงห์

 

ชื่อเล่น  ฟาง.....”

 

“มาแล้วววววว >o< ”  ผมยังอ่านไม่จบคนที่ผมรอคอยก็มาถึงสีกทีผมปิดแฟ้มลงแล้วทักทายคนที่ปล่อยให้ผมรอ

ตั้งนาน

 

“ไง ไอ้แก้ว ดี้ด้ามาเชียะนะ” ผมทักอย่างหมั่นไส้ จริงๆมันก็สวยน่ะ แต่ผมติดที่จะเรียกมันว่าไอ้แก้วอ่ะ ถ้าทุกคน

 

ได้เห็นมันยังเป็นทอมอยู่คงรู้ว่ามันหล่อแค่ไหน แต่ตอนเนียะไปเกิดกินยาผิดหรือเปล่าก็ไม่รู้ ไว้ผมยาวแถมยังแต่ง

 

หน้าแต่งตัวผมไม่ชินเลย แต่นิสัยมันก็ยังเหมือนเดิม

 

“แหม่มมมม  ก็คนมันตื่นแต๋วอ่ะ” แต่มันชอบพูดและทำอะไรแปลกๆขึ้น เช่นหยิกแก้มผมเหมือนเมื่อกี้...

 

บรื๋ออออ...ขนลุกว่ะ ผมลูบแขนตัวเบาๆ

 

“ฉันขนลุกว่ะ” ผมตอบออกไปแล้วไอ้แก้วก็ทำหน้าใส่ค้อนผม ถ้าคนอื่นเห็นคงว่ามันน่ารักแต่ผมสยองงงงงงง อ่ะ TvT

 

“แกมีคดีอะไรจะให้ฉันทำหรอ... มันต้องเป็นคดีต่างประเทศแน่เลยแกถึงเรียกทีมเสริมอย่างฉันอ่ะ” ไอ้แก้วถามผม

อย่างตื่นเต้น

 

“ถูกต้องแล้วคร้าบบบบ คราวนี้เป็นคดีที่เกาหลีว่ะมันเป็นคดีที่แปลกมากเพราะว่าคนร้ายฆ่าเหยือด้วยการรัดคอและ

 

เลือกที่จะฆ่าเหยือผู้หญิงและผู้หญิงพวกนั้นก็เป็นผู้หญิงของมาเฟียที่ใหญ่ในเกาหลี ที่ใครๆก็เรียกเขาว่า ‘ท่านจี

 

ดร้ากอน’....” แก้วอึ่งไปนิดหนึ่ง

 

“ละ...แล้วมันเกี่ยวอะไรกับกรมตำรวจไทยอ่ะ....” จากตอนแรกที่ไอ้แก้วกำลังดี้ด้าอยู่มันก็เปลี่ยนสีหน้าแปลกๆ

 

“จริงๆมันก็ไม่เกี่ยวกันหรอกน่ะ ถ้าเหยื่อผู้หญิงที่ตายไม่มีคนไทยอยู่ด้วย...ลองดูหน้านี้” ผมแฟ้มให้ไอ้แก้วดู

 

“นี่มัน.....” O.O

 

“ใช่แล้ว....ตอนแรกฉันก็ตกใจเหมือนกันว่ะพ่อของคุณจินนี่อยากให้เราสืบเรื่องนี้อย่างลับๆ แล้วจับคนที่ฆ่าลูกสาว

 

เขาให้ได้เพราะทางตำรวจที่เกาหลีไม่ค่อยกล้าทำคดีนี้เท่าไรเพราะท่านจีดร้ากอนหรือมาเฟียที่ใครๆก็เกรงกลัวมี

 

เส้นสายเยอะเลยไม่มีใครทำอะไรเขาได้คดีนี้เลยตกอยู่ในมือเรา....คุณอาเลยอยากให้ฉันไปสืบเรื่องนี้จากน้อง

 

สาวของเขา...ฉันเลยมาขอความ......”

 

ฟึ่บ!

 

ไอ่แก้วลุกจากเก้าอี้อย่างเร็วแล้ววิ่งออกไป “เห้ยยยยย เดี๋ยวดิว่ะ ฉันยังพูดไม่จบเลย”  อะไรของมันว่ะ

 

‘kaew’

 

ฉันรีบวิ่งออกจากร้าน...นี่มันเรื่องบ้าอะไรเนียะ....ฉันไม่อยากให้ไอ้ป๊อปเห็นสีหน้าชั้นเลย....ฉันจะทำยังไงดีเนียะ

 

คนนี้ก็เพื่อน คนนั้นก็เพื่อนฉันจะช่วยใครดีว่ะ....แล้วเรื่องนี้พี่จียงรู้รึยัง...ยัยฟางล่ะ...แล้ว...โอ๊ยยยยยย ปวดหัว

 

เว้ยยยยเรื่องใหญด้วยสิฉันจะต้องโทรปรึกษาที่เทมท์ ฉันรีบโทรหาพี่เทมป์

 

“(โหล)” ใครรับว่ะ เสียงหว้นมาก

 

“โหล...พี่เทมป์อยู่ไหมค่ะ”

 

“นี่เธอเป็นใครโทรมาหาสามีฉันทำไม! นี้เธอกล้ามากเลยน่ะที่โทรมาเบอร์บ้านอ่ะ เทมป์ไม่อยู่โว้ยยยยยย” คน

 

ปลายสายตะโกนออกมาฉันยกมือถือออกห่างจากหู แสบแก้วหูจริงๆ เสียงอย่างนี้ต้องยัยบอมมี่ ปีศาจข้าวโพดแน่ๆ

เลย -_-

 

“ฉันเอง...ยัยแก้วผีเปรตเพื่อนเธออ่ะ” ก็ไม่อยากพูดคำนี้น่ะ =_=

 

“อะ...เอ้า ยัยแก้วมีไรหรอเทมป์ไม่อยู่อ่ะ” รีบเปลี่ยนเสียงเลยนะ

 

“แล้วพี่เทมป์ไปไหนอ่ะ” เรื่องนี้บอกยัยบอมมี่ไปได้เด็ดขาดแค่เอาข้าวโพดล่อก็หลุดหมดแล้ว -_-

 

“เทมป์ไปประชุมงานที่ไทยนะ ถ้าเธอมีเรื่องอะไรก็ไปที่บริษัทสิ”

 

“อ้อๆ...เอ่อขอบใจมากกกกกเพื่อน คิดถึงแกนะ...รีบๆมีหลานให้ฉันอุ้มได้แล้ว”

 

“บ้าน่ะแก >///< พูดอะไรก็ไม่รู้อ่ะ ฉันก็คิดถึงแกน่ะ ฝากบอก เฟย์ฟางด้วย”

 

“จ้าๆๆ บายนะ” พอฉันวางสายแล้วจุดมุงหมายต่อไปคือบริษัทXXX ฉันขับรถมาจนถึงที่หมายฉันเดินไปที่เคาเตอร์

 

“มาขอพบคุณ เชวซึงฮยอนค่ะ” พนักงานเคาเตอร์มองหน้าฉันเล็กน้อย เหมือนกับว่าฉันจะมาทำโจรกรมมอย่างนั้น

แหละ

 

“คุณเชวซึงฮยอยประชุมอยู่คะไม่ทราบว่านัดไว้หรือเปล่าคะ” พนักงานถามฉันอยากบอกจริงๆว่าฉันเป็นเพื่อนกับ

 

ท่านประธานของเธอ (เพื่อนของเพื่อนน้องสาว)อีกที...

 

“ไม่คะ...ฉันมีเรื่องด่วนจะคุยกับเขา...ประชุมจะเลิกเมื่อไรคะ” พนักงานทำหน้าเหมือนจะเย้ยฉันเล็กน้อย

 

“ถ้าไม่ได้นัดไว้ก็เข้าพบไม่ได้คะ!” แหม่แม่คุณกระแทกเสียงคำว่าคะ!ดังจังเลยนะ -_- แต่ใครจะไปสนอย่างไง

 

ฉันก็จะเข้าไป

 

ฉันเดินเข้าในอย่างไม่รอเสียงทักของพนักนักงาน

 

“เข้าไม่ได้นะคะคุณ!” ฉันเดินเข้าในลิตฟ์ เอ่อแล้วพี่เทมป์อยู่ชั้นไหนเนียะ ฉันไม่รู้ว่าพี่เทมป์อยู่ชั้นไหนฉันเลย

 

เปลี่ยนเป็นเดินขึ้นบันไดแทน

 

“ยาม!! คนนั้นแหละ! จับตัวไว้อย่าให้เข้าไปได้” นั้นไงยัยพนักงานนั้นเรียกยามแล้วววววฉันจะต้องเปลี่ยนโฉมตัว

 

เองให้เป็น แก้วหน้าม้าแล้วววว ฉันรีบวิ่งหนียามขึ้นบันไดไม่น่าออกจากลิตฟ์เลยยยยยย >.<

 

“เฮ้ยยยย จับไว้ๆ” ชลมุนหน้าดูพนักงานและยามเป็นสิบวิ่งจับฉันคนเดียวฉันวิ่งขึ้นมาจนถึงชั้นไหนก็ไม่รู้ รู้แต่ว่า

 

เหนือยโคตรรรร >o<' ฉันวิ่งมาหยุดอยู่ห้องๆหนึ่งก่อนจะวิ่งหนีต่อแต่

 

หมับ!

 

“จับได้แล้ว! ก่อกวนจริงๆไปออกไป” ยามที่วิ่งตามฉันทันล๊อดแขนฉันไว้

 

“ปล่อย!นะเว้ยยยยย ปล่อยยยย”  >O< ฉันตะโกนสุดเสียงเพื่อหวังจะให้พี่เทมป์ได้ยิม แต่เปล่าเลยเสียงฉัน

 

กลับเรียกยามสี่ห้ามาแทน T.T ยามที่มาถึงล๊อดแขนฉันอีกข้างแล้วเหี่ยวปีกฉันลงไปอีกชั้น

 

“ปล่อยเว้ยยยยยยปล่อยยยยย” ชั้นยังตะโกนสุดเสียง

 

“เงียบได้แล้วไม่งั้นฉันจะโทรเรียกตำรวจ!” พนักงานคนนั้นพูดขึ้น ฉันเงียบและมองหน้ายัยพนักงานนั้นฉันไม่กลัว

 

หรอกเพราะเพื่อนฉันเป็นตำรวจเว้ยยยย

 

“ปล่อยยยย พี่เทมป์!!!! แก้วมาหา! พี่!!!เททป์!!!” ฉันยังตะโกนสุดเสียง

 

ปึก! เสียงผลักประตู

 

“เกิดอะไรขึ้นเนียะ ทำไมเสียงเอ๊ะอ๊ะโว๊ยวายไปถึงข้างใน”เสียงคนหนึ่งพูดออกมา พูดไม่ชัดด้วยต้องเป็นพี่เทมป์

แน่ๆ

 

“เอ่อ...” ยามรีบปล่อยมือฉัน

 

“เอ่อ...คุณจองเบคะผู้หญิงคนนี้ บลาๆๆๆ” หา! จองเบหรอใครว่ะ? พอพนักงานพูดจบจองเบก็หันมามองฉัน

 

“เธอมีอะไรกับเทมป์หรอ” เขาถามฉัน...ฉันรีบกอดอกเชิดหน้า!

 

“เรื่องส่วนตัว” ฉันตอบออกไป

 

“ถ้าเรื่องส่วนตัวฉันคงให้เข้าพบไม่ได้...แต่ถ้าเรื่องงานฉันยังคิดพิจราณาหน่อย” กวนชะมัด พูดไม่ชัดยังกวนอีก

 

“แต่มันเป็นเรื่องสำคัญมาก...ฉันต้องเจอกับพี่เทมป์ให้ได้” ฉันไม่ยอมแพ้หรอก ยังไงก็ต้องเจอพี่เทมป์ให้ได้

 

“พี่เทมป์เลยหรอ....เธอ...คงจะสนิทกับเขาสินะ” เขาพูดเสียงเรียบๆ แต่ทำหน้า น่าตบมากกกกก

 

“มันไม่ใช่  เรื่อง  ของ  นาย!!” ฉันเน้นเสียงเข้ม

 

ปึก!

 

แล้วเสียงประตูก็ผลักออกอีกครั้ง ร่างของคนที่ฉันกำลังรอพบอยู่ก้าวออกจากห้อง เอ๊ะ....แล้วมีผู้หญิงตามออกมา

 

อีกคนคุ้นๆนะยัยคนนั้นน่ะ OoO ยัยยูรินี้

 

“ยัยยูริ!! พี่เทมป์” ฉันตะโกนเรียกออกไป

 

“O.O!”ตกใจทั้งคู่ พี่เทมป์และยูริเดินเข้ามาหาฉัน แล้วยัยยูริก็กอดฉัน

 

“คิดถึงแกมากกกกกกกก” เสียงยูริ

 

“ไม่มีอะไรแล้วแยกย้ายไปทำงานได้” ไอ้กวนนั้นบอกทุกคนแล้วทุกคนก็แยกย้ายไปทำงานฉันหันไปมองยัย

 

พนักงานเคาเตอร์นั้นก่อนจะแลบลิ้นให้ เชอะ!

 

“เราจะมาทำไมไม่บอกพี่” เทมป์พูดพร้อมกับเอามือลูบหัวฉัน

 

“แก้วโทรไปแล้วคะ แต่ยัยปีศาจข้าวโพดภรรยาพี่เป็นคนรับสายแล้วบอกว่าพี่อยู่นี้ ...แต่ไม่ได้บอกว่ายัยยูริอยู่นี้

 

ด้วย=,.=  ”

 

“^_^ ...แหะๆๆ” ยังมายิ้มแหะๆอีก

 

“นี้คุณจองเบ หุ้นส่วนของพี่ และนี้ แก้วน้องสาวผมเองครับ” พี่เทมป์แนะนำฉันผิดเล็กน้อยนะ -_- แต่เราก็สนิท

 

กันเหมือนพี่น้องทุกคนแหละ

 

“ครับ...ซึงฮยอนชิ มีน้องสาวเยอะจังนะครับคุณยูริก็น้องสาวคุณแก้วก็น้องสาว ฮ่า ฮ่า”

 

“ครับ ^_____^”

 

“พี่เทมป์แก้วมีเรื่องสำคัญมากกกกกกกกกกกกกจะคุยกับพี่” ฉันรีบพูดออกไปก่อนจะลืม เกือบลืมแล้วแหละ....

 

พี่เทมป์มองหน้าฉัน ฉันส่งสายตาว่าเป็นเรื่องความลับ

 

“ยูริไปรอพี่ที่รถกับจองเบก่อนเลย เดี๋ยวพี่ตามไป” พูดเสียงนิ่ง

 

“ค่ะ...ไปคะคุณจองเบ” แล้วทั้งสองก็เดินจากไป

 

ในห้องทำงาน

 

“พี่เทมป์แก้วจะทำยังไงดี! แก้วต้องทำคดีเกี่ยวกับพี่จียงอ่ะ”

 

“ เรื่องอะไร O.O” พี่เทมป์ถามอย่างตกใจทำตาโตแบ๊วเชียะ คงมีแต่พวกเราคนสนิทของพี่แหละที่จะได้เห็น

 

เพราะพี่แกวางมาดเยอะมากกกก เหมือนกันทั้งแก๊งแต่ยกเว้นซึงรี

 

“คือ...บลาๆๆๆๆ”  พอฉันเล่าจบพี่เทมป์ก็นิ่งไป

 

“จริงๆ....พี่รู้เรื่องนี้แล้วล่ะแต่พี่ปิดไอ้จีมันไว้เพราะไม่อยากให้มันมารู้เรื่องแย่ๆแค่ฟางมันก็เครียดพอแล้ว...และพี่

 

ก็ตามสืบเรื่องนี้อยู่พี่คิดว่าต้องเป็นฝ่ายศัตรูที่ไอ้จีไปขัดขามันไว้แน่และพวกมันเลยจองจะเล่นงานไอ้จีแต่พวกมัน

 

ทำอะไรไอ้จีไม่ได้มันเลยทำคนรอบข้างแทน....” ตอนแรกพี่เทมป์ยังตาแบ๊วอยู่เลยตอนนี้เครียดซะละ

 

“แล้วมีใครรู้เรื่องนี้ไหมคะ”

 

“ก็มีพี่กับไอ้ยงเบแหละที่รู้ แดซองพี่ยังหาโอกาสไปบอกมันไม่ได้เลยเพราะงานพี่และงานมันเยอะส่วนไอ้ซึงรี ไม่

 

ต้องพูดถึงพี่จงใจปิดเรื่องนี้ไม่ให้มันรู้เลยแหละ...พี่กลัวมันรู้มากกว่ากลัวไอ้จีรู้ซะอีก” ก็จริงอย่างที่พี่เทมป์บอก

 

ซึงรีรู้โลกรู้...ฮา ฮา ฮา ฮา ^o^

 

“งั้นเราต้องบอกฟางค่ะ” พี่เทมป์หันมามองหน้าฉันเหมือนจะถามว่า ทำไม เพราะฉันอยากบอกเรื่องนี้กับฟางเพื่อ

 

พิสูจน์ว่าไม่ใช่พี่จียงทำเพราะฉันก็รู้จักพี่จียงหลายปีแล้ว...แต่ไม่ขอบอกว่าไอ้ป๊อปปี้เพื่อนอีกคนตามสืบเรื่องนี้อยู่

 

ถ้ารู้ล่ะก็......ไม่อยากคิดเลย >.<