ยัยอาร์ตตัวแม่ปะทะมาเฟียตัวพ่อ

ตอนที่ 1
 
เย้!เย้! จะได้ไปประเทศไทยแล้ว ตอนนี้ฉันกำลังขับรถเพื่อไปสนามบินอินชอนเพื่อไปประเทศที่ฉันรักมากกกกที่สวดดด
 
เย้ๆๆ ดูน่ะถ้าไปไทยครั้งนี้ละก้ หึหึ... ยัย “ซานดาร่า”
 
คนนี้จะอยู่จนหาสามีได้คนหนึ่งเลยยยย ชั้นเกลียด ผู้ชายเกาหลี!!!   เพราะอะไรน่ะหรอ หึ!
 
ไอ้ผู้ชายเฮงซวยยยยย แกคิดว่าแกเป็นใคร ถึงกล้าทิ้งผู้หญิง ที่ ทั้งสวย และน่ารัก อย่างนี้น่ะ !!
 
นาย“ลีมินโฮ”....ทำไมแกถึงทำกับฉันแบบนี้ ฉันคงจะไม่เจ็บใจมากหรอกหากว่าหมอนั้นไม่ใช่
 
รักแรกของฉัน จูบแรกของฉัน เป็นผู้ชายที่ฉันไว้ใจมากที่สุด
 
 
และหวังว่าจะฝากชีวิตที่เหลือให้แต่ตอนนี้มันจบแล้ว T T...เค้ามีคนใหม่แถมยังท้องด้วย โฮ!!! ToT
 
ให้อภัยไม่ได้จริงๆ ฮึ พูดแล้วอยากจะร้องไห้
 
“โอ๊ยยยยย ยัยดาร่าแกจะคิดถึงผู้ชายคนนั้นทำไมเนียะ....”
 
พูดกับตัวเองแล้วส่องกระจกหน้ารถเรียกความมั่นใจ โอ้ย น้ำตาแอบคลออ่ะ อย่าร้องไห้ดาร่าๆ ผู้ชายคนนั้นไม่มีค่าอะไรที่จะทำให้เธอเสียน้ำตาเฮ้อออออ   
 
20.00
 
(จากไทยไปเกาหลี ใช่เวลา 5ชั่วโมง)
 
 ถึงไทยแล้ววววววว
 
 “เมืองไทยจร้าๆๆๆ คิดถึงดาร่าไหมจร้า”
 
ฉันตะโกนพร้อมกับกางแขนหมุนไปหมุนมาในสนามบิน คนที่เดินผ่านไปผ่านมามองกันใหญ่เลย แต่ฉันไม่อาย
 
หรอกเพราะชินกับตาแบบนี้แล้ว ตอนฉันอยู่เกาหลีทุกคนมักมองว่าฉันเป็นตัวประหลาดเพราะฉันชอบแต่งตัวแปลกๆ
 
และโอเวอร์ แล้วสไตล์เหมือนกับวันนี้ที่ฉัน ใส่ผ้าถุง เสื้อกล้าม กับรองเท้าแตะตราปูน หมัดผมสองจุก ดูน่ารักๆ
 
(หรออออออ) จากเกาหลีถึงไทย (ถ้าไม่สวยทำไม่ได้น่ะเนียะ โฮโฮโฮ)
 
เอ้ยยยย โม้เยอะจริงๆเมื่อไร ป๊อปปี้จะมาเนียะ เครื่องก็ลงตั้งนานแล้วนี้เฮ้ออออ
 
ป๊อปปี้เป็นญาติห่างๆของฉันแต่เราสนิทกันมากกกกกกเหมือนเป็นพี่น้องกันจริงๆเลยล่ะ ที่ฉันพูดไทยได้ และหลง
 
รักเมืองไทยก็เพราะ ป๊อปปี้ชั้นเนียะแหละ
 
“พี่ ดาร่า!! พี่ดาร่าฮะ!!!” ป๊อปปี้ตะโกนโบกมือไปมาตรงประตู
 
“โย๊!!! ปีอปปี้น้องร๊ากกกกกก ไม่เจอตั้งนานเป็นไงบ้าง” ฉันกระโดดกอดป๊อปปี้
 
“ก็ดีครับ ช่วงนี้ก็ยุ่งๆไปหน่อยน่ะฮ่ะ” ป๊อปปี้คลายกอดแล้วช่วยดาร่าถือกระเป๋าแทน
 
“นี้ป๊อปเราหล่อขึ้นสูงขึ้นป่ะเนียะ กอดไม่ค่อยถึงเลยอ่ะ” ดาร่าพูดพร้อมกับเอามือวัดหัวตัวเองกับป๊อปปี้
 
“ก็แน่อยู่แล้วนี้ฮ่ะ ก็ผมกำลังจะเป็นนักร้องนิ 555” พูดพร้อมกับยืนอกหัวเราะยังภาคภูมิใจ
 
“นี้! อาป้า ออมม๊า ป๊อปให้เป็นนักร้องแล้วหรออออ “
 
ดาร่าพูดพร้อมกับทำตาโตอย่างไม่เชื่อหูตัวเองเพราะ พ่อกับแม่ป๊อปปี้อยากให้เป็นตำรวจ
 
“แหะ แหะๆๆ คือผมแอบไปออดิชั่นมาน่ะฮ่ะ ตะ...แต่ผมได้เป็นเด็กฝึกหัดของค่ายยักษ์ใหญ่อย่าง RS ด้วยน่ะครับ
 
เด็กอายุ 15 ที่ไหนจะทำได้ขนาดนี้... อะ..เอ่อรีบไปกันเถอะ” ป๊อปปี้พูดพร้อมกับรีบวิ่งหนีดาร่าขึ้นรถ
 
"เห้ยยยยยย เดี๋ยว!! ป๊อปปี้มาคุยให้รู้เรื่องเดี๋ยวนี้น่ะ" ดาร่าชี้ไปทางป๊อปปี้แล้วรีบวิ่งตามไป
 
ทำเอาคนในสนามบินยืนมองอย่าง งง?
 
 
 
 
 
 
 บ้านจิระคุณ
 
‘poppy’
 “นี้ป๊อปมาคุยกันให้รู้เรื่องน่ะ”  ดาร่าพูดพร้อมกับฉุดแขนป๊อปปี้ให้หยุดหลังจากที่ป๊อปปี้พยายามไม่อยากคำถามพี่สาวตัวเองนักตลอดที่นั่งรถกลับมาด้วยกัน
 
“พี่ดาร่าผมขอล่ะแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวพี่อย่าบอก พ่อกับแม่น่ะฮะ” ผมพูดขอร้องพี่ดาร่าเพราะพี่ดาร่าก็อยากให้ผมเป็น
 
  ตำรวจเหมือนพ่อเหมือนกันด้วยเหตุผลที่ว่า มีน้องชายเป็นตำรวจแล้วเจ๋งดี แถมยังปกป้องพี่เค้าได้ด้วย ผมก็ไม่รู้
 
เหมือนกันว่าทำไมทุกคนจะต้องมาคาดหวังและบังคับเด็กอายุ 15 ที่กำลังมีความฝันและทำตามความฝันของ
 
  ตัวเองด้วยน่ะ เฮ้อ! แต่ก็เหอะพี่ดาร่ารู้ว่าฉันแอบไปออดิชั่นยังไม่หน้ากลัวเท่าพ่อรู้เลย  บรื๋ออออ แค่คิดยังขนลุกแล้ว
 
“เฮ้ออออ ช่างเหอะยังไงพี่ก็บังคับป๊อปไม่ได้อยู่แล้วนิ” ดาร่าพูดหร้อมกับขยี้หัวป๊อปปี้
 
“โอ๊ยยยย พี่ฮะผมเสียทรงหมดเลย “ ผมเอามือปัดมือพี่ดาร่าแล้วกอดพี่สาวที่น่ารักของผมถึงแม้ว่า
เราสองคนจะ
 
เป็นญาติกัน แต่เราก็สนิทกันเหมือนพี่น้องแท้ๆเลย
 
“ขอบคุณน่ะฮะพี่สาวแสนสวยของป๊อป”
 
“ไม่เป็นไรก็เราเป็นน้องชายคนเดียวของพี่นิ “
 
“เอ้า...ดาร่ามาตั้งแต่เมื่อไรลูก แล้วมายืนกอดกันอะไรกันตรงประตูฮะทำไมไม่เข้าไปในบ้าน” ผู้เป็นแม่เดินออก
 
จากห้องรับแขกของบ้าน
 
คลายกอดอย่างตกใจ
 
“อ๋อ...หนูเพิ่งมาน่ะค่ะแล้วหนูก็โทรหาน้องให้ไปรับน่ะค่ะ....ขอโทษน่ะค่ะที่ไม่ได้บอกคุณป้าก่อน”กุมหัวขอโทษ 190องศา
 
“โฮโฮ ไม่เป็นไรลูก” แม่พูดก่อนจะเดินไปกอดพี่ดาร่า แม่กับพี่ดาร่าสนิทกันมากๆๆ
 
“เอ่อ...แม่ครับบ้านเรามีแขกหรอครับ” ผมถามแม่แล้วชะโงกคอมองไปทางห้องรับแขกผมเห็นพ่อกำลังนั่งคุยกับ
 
ชายคนหนึ่งที่ใส่ชุดตำรวจอยู่ เฮ้อออนี่อย่าบอกน่ะว่าจะให้นายตำรวจคนนี้มาฝึกผมน่ะ  โอ๊ยยยยไม่เอาน่ะความฝันนักร้องของผม!!!!
 
“แม่พ่อคุยกับใครฮะ อย่าบอกน่ะว่า.....”ยังพูดไม่จบแม่ป๊อปปี้ก็แทรกขึ้น
 
“ใช่จร้า...คนนั้นแหละครูฝึกลูกให้เป็นตำรวจจ้า คิคิ ” โอ้ไม่!!!! จริง!!!!!
“แม่ฮะ...ผม...”
 
“ไม่ได้ลูก ลูกก้รู้ว่าไอ้อาชีพเต้นกินรำกินของลูกมันไม่มั่นคง" พูดแทรกอย่างรู้ทันว่าเจ้าชายตัวดีจะพูดอะไร
 
"เดี๋ยวพอมีวัยรุ่นนักร้องใหม่ๆมาพวกลูกก็ตกกระป๋องแล้ว” โห้แม่แช่งกันได้ พูดไม่ออกเลย ฮือ
 
“เดือนหน้าพ่อกับแม่จะส่งไปเรียนต่อเกรด 10 ที่อเมริกาพ่อของลูกเลยให้เพื่อนพ่อที่เก่งภาษาอังกฤษมาสอนลูก
 
เพื่อให้ลูกปรับตัวก่อนไปอเมริกาไง พอเรียนจบลูกก็กลับมาเรียนโรงเรียนนายร้อยตำรวจที่บ้านเราไงเป็นไงบ้างจ้า
 
ดีใจไหมเอ๋ย... อ๋อแม่คิดว่าลูกคงไม่ดีใจหรอน่ะ อิอิ”      แม่พูดพร้อมกับบีบจมูกป๊อปปี้แล้วเดินหัวเราะอย่างชอบใจออกไป
 
'ช่างชั่วร้ายมากแม่ของผม' คิดใจอย่างงอนๆ
 
“ไม่เป็นไรป๊อปอีกตั้งเดือนหนึ่งแหนะ อยากทำอะไรก็รีบทำไปเลย” พี่ดาร่าพูดแล้วเดินขึ้นบันไดยังไม่วายตะโกนลงมา
 
“เอ่อ!! เอากระเป๋าพี่ขึ้นมาด้วย”
 
“ฮืออออ ทุกคนใจร้ายอ่ะ แม้แต่พี่ดาร่า” ผมตะโกนลั่นบ้านอย่างงอนๆ แล้วลากกระเป๋าขึ้นห้องตามพี่ดาร่า
 
โอ๊ยยยยย คนหล่อเซ็ง!!!