เพื่อนกันพูดไม่ได้ทุกเรื่อง

ตอนที่ 2
เช้าวันต่อมา
“อื้อ...” ร่างสูงเป็นคนตื่นขึ้นมาก่อนก็เหลือบไปเห็นร่างบางนอนหันหน้ามาหาตนอยู่ข้างๆเลยเอามือเขี่ยผมที่ลงมาปิดหน้าร่างบางออกให้
“เธอนี่มันน่ารักเป็นบ้า^^” ร่างสูงพูดกับตัวเองแล้วยิ้มให้กับคนที่หลับอยู่ข้างกาย
“แก้ว...ตื่นได้แล้วนะสายแล้ว” ร่างสูงปลุกร่างบาง
“อื้อ...ขออีก 5 นาทีนะโมะ zZZ ” ดูเค้าสิ๊ - - ยังจะมาต่อรองเวลานอนอีก
“จะไปเที่ยวป่าวถ้าไปรีบๆตื่นเลย”
“ไปไหนหรอออ  ^ ^” ดูๆๆได้ผลจริงๆ555
“แล้วแต่เธอเลยละกันไปอาบน้ำสิ๊”
“อื้มๆ” หลังจากนั้นทั้งแก้วและโทโมะก็อาบน้ำเสร็จโทโมะเสร็จก่อนเลยมานั่งรอแก้วอยู่ที่ห้องนั่งเล่น พอแก้วเดินออกมาโทโมะก็ดูจะตกใจนิดๆกับการแต่งตัวของแก้ว
“O__O!! ทำไมเธอแต่งตัวงี้อะทำไมต้องใส่ขาสั้น!!!”  ก็ดูสิ๊แก้วนะแก้วขาสั้นนะใส่อยู่บ้านก็ได้ไม่เห็นต้องใส่ไปโชว์ขาอ่อนให้ใครเห็นเลยรู้มั้ยว่าฉันหวง!!!!
“อะ..ทำไมอะโมะก็ฉันร้อนนิ๊ หวงไง!! ”
“เออ!! หวง!!! ” อะไรนายจะหวงฉันทำไมกัน??
“> < ไอ้โมะบ้า!!”
แล้วฉันกับโทโมะก็มาเดินช็อปปิ้งซื้อของนิดๆหน่อยที่ห้างแล้วสายตาของนายโทโมะก็สะดุดเข้ากับร้านๆนึงฉันก็เลยเดินตามโทเข้าไปในร้าน
“ซื้อไรหรอ โอ๊ะ!! โทโมะดูนี่สิ๊..แหวนคู่อะ” ฉันสะกิดให้โทโมะหันมาดูมันเป็นแหวนคู่สวยมากๆฉันอยากจะใส่คู่กับโทโมะจัง > <
“อื้อสวยดี ทำไมหรอ”
“ฉันอยากใส่คู่กับคนๆนึงอะแต่เค้าคงไม่ใส่ใจมันหรอก ช่างมันเถอะ” 
“ใครอะ?? เธอแอบชอบใครแก้ว!”
“สักวัน...ฉันจะบอกนายนะ^^” สรุปคือเราไม่ได้อะไรจากร้านแหวนคู่นั่นเลย - - พอตกเย็นโทโมะก็พาฉันมาเดินเล่นที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง
“เห้ออ....เงียบดีจังเนอะ^^” ฉันหันไปพูดกับโทโมะแล้วนั่งลงที่ม้านั่ง
“อื้อ..แก้วฉันขอถามอะไรเธอหน่อยได้ปะ”
“ก็ถามมาสิ ^^”
“ที่เมื่อกลางวันเธอบอกอะ คนที่เธอแอบชอบเค้าคือใครหรอ” ผมอยากรู้จริงๆนะผมไม่สบายใจเลยถ้าผมต้องเห็นคนที่ผมรักไปรักคนอื่นที่ไม่ใช่ผม : (
“ก็...ฉันบอกไม่ได้หรอกนายถามทำไมหละ” ฉันจะบอกได้ไงโทโมะ ก็คนที่ฉันชอบคือคนตรงหน้าฉัน > <
“ป่าวหรอก ฉันแค่หวงเพื่อนนะ ^^ ไม่อยากให้เธอไปเป็นของใคร”
“แค่เพื่อนสินะ : (” ร่างบางบ่นกันตัวเองไม่ให้คนข้างๆได้ยิน
“เมื่อกี้เธอว่าอะไรนะ ”  เค้าบ่นอะไรของเค้านะเมื่อกี้ผมไม่ทันได้ฟัง ที่ผมพูดไปแบบนั้นผมอยากจะให้เธอลังเลบ้างเท่านั้นเอง
“อะ..อ่อ...ป่าวหรอกกลับกันเถอะ”
แล้วฉันกับโทโมะก็กลับไปที่คอนโดแล้วกินข้าวนอนแยกห้องกัน
เช้าของอีกวันที่ต้องไปเรียนเราทั้งคู่ก็เดินไปเรียนพร้อมกัน
“แก้วกินไรเดี๋ยวซื้อให้”
“อะไรก็ได้เอามาเหอะ งั้นเดี๋ยวฉันไปซื้อน้ำให้แล้วกัน” แล้วทั้ง 2 คนก็แยกกันไปซื้อข้าวและน้ำแล้วก็กลับมานั่งที่โต๊ะพร้อมๆกัน
“มาแล้วๆๆ อะนี่ของเธอ”  โทโมะเดินมาพร้อมกับนั่งลงแล้วเลื่นจานข้าไปให้แก้ว
“ขอบคุณนะอะนี่ของนาย” พอเราจะเริ่มลงมือกินข้าวกันก็มีจอมป่วนมาป่วนจนได้ - -*
“ฮิ้ววววว คู่นี้หวานกันอีกแล้วอะเฟย์ > <” ใช่แล้วยัยเฟย์กับยัยฟางเพื่อนของฉันเอง
“เงียบปากไปเลยยัยฟาง!!!!!” พอฉันได้ยินก็หันไปวีนใส่ยัยเพื่อนบ้าทันทีแต่ต่างกับโทโมะที่เอาแต่ยิ้มอยู่ได้ นายนั้นบ้าไปแล้วแน่ๆ  = = ‘’
“โถ่ๆๆ ฉันอุส่าหวังดีจะมาบอกว่าให้แกกับโทโมะเตรียมเพลงไว้คนละเพลงคาบแรกเรียนขับร้องครูให้ร้องเพลงอะไรก็ได้คนละ 1 เพลงแค่นี้แหละ” ยัยเฟย์พูด
“อื้มๆขอบคุณนะ” และแล้วคาบแรกก็มาถึง T T
“เอ้านร.!!! ที่ครูบอกว่าให้ไปเลือกเพลงมาเอาเพลงที่มันตรงกับตัวเองนะ เอาที่แบบเพลงนี้แหละตรงกับอารมณ์เราในตอนนี้ นะ!! เอ้า!! เริ่มที่จริญญา”
“ห๊ะ!! หนูก่อนเลยหรอค่ะ”
“เธอนั่นแหละออกมาเลย”
“เอ่อ..ค่ะๆๆ”
“งั้นเริ่มได้จ๊ะ”  โหยย !! ฉันคนแรกเลยตื่นเต้นอ่า > < เอาละนะ!!
“ก็...เพลงที่แก้วจะร้องต่อไปนี้คือความรู้สึกของแก้วล้วนๆแก้วอยากจะให้เค้าตั้งใจฟังเพลงนี้แต่ไม่รู้ว่าเค้าคนนั้นจะเข้าใจความหมายของมันรึป่าว ” ฉันพูดไปแล้วก็มองตากับโทโมะเค้าก็มองมาที่ฉันเป็นเชิงให้กำลังใจ
“ที่ไม่เป็นเหมือนเดิม ที่ไม่เป็นเหมือนเคย ที่เพื่อนเธอคนนี้ดูแปลกไปเธอไม่ต้องห่วง ฉันไม่ได้โกรธ ขอยคุณที่เธอยังถามไถ่ยิ่งเธอมาสนใจ ยิ่งเธอมาถามกัน มันยิ่งทำให้ฉันมันหวั่นไหวพูดไม่ได้หรอก พูดไม่ค่อยออก อย่าเลยย่าถามกันได้ไหมอยากระบาย ทุกเรื่องให้เธอได้รู้ แต่เพื่อนกัน ก็มีเรื่องหนึ่งที่บอกเธอไม่ได้จะให้ฉันพูดอย่างไร (เมื่อเพื่อนคนหนึ่งที่เธอคุ้นเคย)ทำอย่างไร (ในวันนี้มันไม่เหมือนเดิม)อย่ามาถามเลยฉันลำบากใจเธอไม่ต้องรู้มันหรอกนะ (ฉันกลัวว่าเราจะไม่เหมือนเคย)ขอเถอะนะ (ไม่ต้องการให้เธอรู้เลย)ว่าเพื่อนที่เธอเคยไว้ใจ มันคิดอะไรกับเธอถ้าไม่ใช่เพื่อนเธอ ถ้าไม่เป็นเพื่อนกัน ฉันก็คงบอกได้ทุก ๆ อย่างกลัวว่าพูดไป แล้วต้องเสียใจ ถ้าเธอไม่เหมือนเดิมกับฉัน” พอฉันร้องเพลงจบเพื่อนๆก็ต่างพร้อมใจกันปรบมือให้กับฉัน แต่...ฉันบอกออกไปขนาดนี้แล้วนายจะรับรู้ถึงความรู้สึกของฉันบ้างรึป่าวนะ...โทโมะ....
Tomo  say
เมื่อกี้ที่แก้วร้องเพลงที่แก้วเลือกมามันตรงกับผมมากเหมือนกันเหมือนความรู้สึกของผมที่มีให้ต่อแก้วในตอนนี้เลยแต่ที่ผมสงสัยคือตอนที่แก้วร้องเพลงแก้วหันมาสบตากับผมตลอดเลยผมไม่รู้ว่าผมคิดไปเองรึป่าวที่คิดว่า “แก้วก็แอบมีใจให้ผมเหมือนกัน” 
“เอ้า!! คนต่อไปดูโอ้จริญญานะออกมาเลย โทโมะ!!!”
“คะ...ครับๆๆ” แก้วก็เดินกลับมานั่งที่(นั่งข้างๆติดกับโทโมะเลย) ส่วนโทโมะก็เดินออกไปหน้าห้อง
“ครับ..เมื่อกี้แก้วร้องไปแล้วเพราะมากครับแต่ไม่รู้ว่าผมจะร้องเพราะสู้แก้วได้รึป่าว > < แต่เพลงนี้ผมอยากจะให้คนนึงในห้องนี้ได้ฟังเหมือนกันครับ ขอให้เค้าตั้งใจฟังเพลงนี้จนจบด้วยนะ ^^”  โทโมะมองมาที่ฉันด้วยอะ > <
“มันคงเป็นความรักที่ทำให้ตัวฉัน ยังยืนอยู่ตรงนี้มันคงเป็นความรัก ที่ทำให้ใจฉันไม่ยอมหยุดเสียทีแม้ว่าเหมือนไม่มีโอกาสแม้ว่าฉันต้องพลาดไปอีกสักทีแต่ว่าความรัก ก็ยังขอให้ฉันทำแบบนี้ที่จะให้เธอจนกว่าเธอจะรับบอกรักเธอจนกว่าเธอนั้นจะยอมเธอคือความสุขของฉันถ้าเธอไม่รับมันให้ฉันเริ่มต้นอีกกี่ครั้งก็พร้อมหากสุดท้าย เธอไม่เปลี่ยนใจ ไม่เป็นไร ใจฉันก็ไม่ยอม ก็ต่อให้ฉันหยุดหัวใจคงต้องรอให้โลกหยุดหมุนไปก่อนมันคงเป็นความรัก ที่เปลี่ยนคำว่าชีวิตเลยฟังดูมีความหมายมันคงเป็นความรักที่ทำให้การรอคอย เป็นเรื่องง่ายดาย
แม้ว่าเหมือนไม่มีโอกาสแม้ว่าฉันต้องพลาดอะไรมากมายแต่ว่าการรอคอยนี้ก็คุ้มเพราะมีเธอเป็นจุดหมายจะให้เธอจนกว่าเธอจะรับบอกรักเธอจนกว่าเธอนั้นจะยอมเธอคือความสุขของฉันถ้าเธอไม่รับมันให้ฉันเริ่มต้นอีกกี่ครั้งก็พร้อมหากสุดท้าย เธอไม่เปลี่ยนใจ (เปลี่ยนใจ)ไม่เป็นไร ใจฉันก็ไม่ยอม (เปลี่ยนใจ)ก็ต่อให้ฉันหยุดหัวใจ
เธอรอให้ฉันหันหลังเดินลับหายไป ได้ยินไหมคงต้องรอให้โลกหยุดหมุนไปก่อนมันคงเป็นความรัก” พอจบเพลงเพื่อนก็โห่กันใหญ่โห่ที่เห็นว่าทั้งแก้วกับโทโมะร้องเพลงให้กันแต่ไม่มีใครรู้ใจกันและกัน
Kaew say
นี่ฉันคิดไปเองรึป่าวนะที่เห็นว่าโทโมะตั้งใจร้องเพลงนี้ให้กับฉันเค้าชอบฉันหรอเค้ารักฉันหรอเราใจตรงกันหรอ หรือว่าฉันคิดไปเอง T T แต่ตอนที่เค้าร้องเพลงฉันเห็นว่าเค้าไม่มองใครเลยนอกจากฉันนะ เอ๊ะ!!!
“เป็นไงฉันร้องเพราะป่าว” โทโมะนั่งลงแล้วถามคนที่นั่งข้างๆ
“เอ่อ..เพราะๆๆ ^^ นายเอ่อ..ร้องเพลงให้ฉันหรอโทโมะ”
“แล้วเธอหละ...เธอก็ร้องเพลงให้ฉันใช่มั้ยแก้ว”
-------------------------------
แก้วกับโมะจะตอบว่าอะไรน้าาาาา > <
อยากรู้กันป่าววว อยากรู้ก็เม้นๆๆๆๆ