เพื่อนกันพูดไม่ได้ทุกเรื่อง

SF เพื่อนกันพูดไม่ได้ทุกเรื่อง tomokaew

“นี่...โทโมะตื่นได้แล้ววววว” เสียงโวยวายของร่างบางที่พรวดพราดเข้ามาในห้องนอนของเพื่อนชายที่กำลังนอนหลับสบายอยู่บนเตียงถึงร่างบางจะส่งเสียงดังปลุกให้ร่างสูงตื่นแค่ไหนก็ตามแต่...มันก็ไม่เป็นผล

“..........” ร่างสูงก็ยังคงเงียบและหลับต่อไปโดยไม่สนใจเสียงรบกวนของร่างบาง

“โทโมะตื่นเดี๋ยวนี้นะ....ไอ้โมะตื่นซักทีสิวะ”

“อื้ออ...นี่แก้วเธอจะมาปลุกอะไรฉันนักหนาฉันจะนอน”

“นี่ถ้าแกยังไม่ตื่นนะฉันจะไปร.ร.แล้วนะเชิญนายนอนหลับให้สบายละกัน!!”

“เห้ย!! รอด้วยดิวะ”

“เร็วด้วยไปอาบน้ำด่วนเลยนะ!!!” แล้วโทโมะก็เดินหายเข้าไปในห้องน้ำอย่างรวดเร็วส่วนแก้วก็นั่งรออยู่บนเตียงของโทโมะ

tomo say

เธอจะรู้มั้ยนะแก้วว่าเพื่อนของเธอกำลังคิดกับเธอเกินคำว่าเพื่อนนะ ยิ่งเธอทำดีกับฉัน ฉันก็ยิ่งหวั่นไหวกับเธอฉันอยากจะมีสิทธิ์ในตัวเธอแต่มันก็ติดที่ว่า “เราเป็นเพื่อนกัน”

.

.

.

“นี่แก้วเธอ....ออกไปรอฉันข้างนอกก่อนได้มั้ยฉันจะแต่งตัว” โทโมะที่เดินออกมาจากห้องน้ำนุ่งผ้าพันผ้าแค่ช่วงล่างอยู่เห็นแก้วนั่งเล่นอยู่บนเตียงของตัวเองก็ตกใจ

“ทำไม...นายก็แต่งตัวไปสิ๊ทุกวันก็ไม่เห็นจะเคยอายฉัน- -” ใช่แล้วหละฉันกับโทโมะสนิทกันมาตั้งแต่ม.ต้นและพอจะขึ้นม.ปลายพ่อกับแม่ของฉันกับโทโมะก็ไม่ค่อยสะดวกมารับมาส่งพ่อกับแม่ฉันกับโทโมะเลยตกลงกันว่าเช่าห้องพักให้ห้องนึงและห้องนึงมันก็กว้างมากมี2ห้องนอน2ห้องน้ำและยังมีห้องนั่งเล่นอีกนะและมันก็อยู่ใกล้ๆกับร.ร.ของเราด้วย

“เออน่า...เธอก็ไปรอที่ห้องนั่งเล่นก่อนละกันเดี๋ยวฉันตามไป” และฉันก็ทำตามคำสั่งของเค้าฉันไปนั่งรอที่ห้องนั่งเล่นเพื่อที่จะไปเรียนพร้อมกัน

.

.

.

“เสร็จแล้วแก้วไปกันๆๆ” พอผมแต่งตัวเสร็จผมก็เดินมาฉุดมือแก้วแล้วเดินไปร.ร.พร้อมกันตอนนี้เราก็เรียนม.6กันแล้วเหลืออีกแค่ไม่กี่เดือนเราก็จะจบม.ปลายแล้ว : )

Kaew say

นายรู้บ้างมั้ยนะโทโมะว่าฉันดีใจมากแค่ไหนที่นายจับมือฉันไว้แบบนี้ฉันไม่อยากปล่อยมือจากนายเลยจริงๆฉันอยากให้นายจับมือฉันไว้ตลอดเวลา > < แต่ฉันคงทำไม่ได้เพราะเราเป็นแค่ “เพื่อนกัน” : ( 

.

.

พอทั้งคู่ถึงร.ร.ทั้งคู่ก็ไปกินข้าวที่โรงอาหารด้วยกันและก็ขึ้นเรียนพอถึงที่ห้องเรียนก็มีเสียงแซวจากเพื่อนๆในห้อง

“โหยยยย คู่นี้หวานเวอร์อ่ะ แต่งเมื่อไหร่หรอ > <” ยัยเฟย์เพื่อนฉันมันพูดซะบางทีฉันก็อยากตอบว่าอีกไม่นาน แต่คงเป็นแค่ความหวังลมๆแล้งๆเท่านั้นแหละ

“บะ..บ้าน่าเฟย์ ” แก้วตอบ

“^^” โทโมะก็ไม่ได้พูดไรแต่แค่ยิ้มให้แค่นั้น

และพอเลิกเรียนฉันกับโทโมะก็กลับมาที่บ้านพักกันและฉันก็ล้มตัวลงนอนบนโซฟาทันทีแต่พอฉันล้มตัวลงนอนกระโปรงมันก็ถลกขึ้นมาสูงมากเกือบเห็นแหนะ - -แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจก็คนมันเหนื่อยนิ๊

“แก้วนอนดีๆหน่อยสิเห็นหมดแล่วไม่อายฉันบ้างหรือไงเธอเป็นผู้หญิงนะ > <”

อาหารตาผมเลยคนอะไรขาขาวชะมัด น่าฟัดชะมัด น่ากินชะมัด ยัยนี่จะน่ารักไปแล้วนะ > <

“โถ่โมะอะ..ก็ฉันเหนื่อยนิ๊ > < แล้วอีกอย่างโมะจะมองทำไมเล่าไอ้บ้า!!” 

อายชะมัดเพื่อนก็เถอะนะแล้วอีกอย่างโทโมะก็เป็นผู้ชายแล้วยังเป็นคนที่ฉันรักอีก -///////////-

“เอ้า...ก็มันเห็นเองนิ๊พอๆๆ ไปกินข้าวได้แล้วแก้ว”

พอทั้งคู่ทำธุระของตัวเองทั้งอาบน้ำกินข้าวกันเสร็จทั้งคู่ก็นั่งเล่นนั่งคุยกันซักพักโทโมะก็เกิดอาการง่วงนอนขึ้นมา

“แก้วง่วงยังอะ” โทโมะถาม

“ยังไม่ง่วงเลยถ้าง่วงก็นอนไปก่อนก็ได้^^ เอ้อโมะคืนนี้แก้วนอนด้วยนะ”

“เอาสิ๊ๆ งั้นฉันนอนก่อนนะอย่านอนดึกหละ”

“ค่ะ คุณพ่อ : )” แล้วโทโมะก็หลับไป

Kaew say

ตอนนี้โทโมะหลับไปแล้วแหละฉันก็เริ่มง่วงแล้วแหละแล้วฉันก็เดินไปปิดไฟแล้วก็มานอนเตียงเดียวกับโทโมะแล้วฉันก็ค่อยๆดึงผ้าห่มมาห่มให้โทโมะและมาห่มฉันด้วยพอฉันกำลังจะหลับตาลงนอนโทโมะก็ละเมอพูดขึ้นมาฉันตกใจมากแต่คำพูดก็ไม่ตกใจเท่าการกระทำของเค้า

“อื้ออ...แก้ว...ฉะ...ฉัน...เมื่อไหร่นะเมื่อไหร่กันที่ฉันจะได้บอกเธอนะแก้ว” โทโมะนายละเมออะไรของนายนะ

“.......” ฉันก็เงียบรอฟังคำต่อไป

“ฉันรักเธอนะแก้ว ฉันรักเธอ” O__O!!!! นะ นายรักฉัน บ้าไปแล้วแน่ๆฉันหูฝาดแน่ๆเลยใช่ๆฉันหูฝาดเค้าจะมาชอบเราได้ยังไงกัน เราเป็นเพื่อนกัน!! ช่างเหอะ นอนดีกว่าเวิ่นเว้อมากไปและยัยแก้วเอ้ยย Y_Y

เป็นไงบ้างอะ สนุกป่าวอะ

ตอน2 จะตามมาเร็วๆนี้แน่นอน ^^ ถ้าเม้นเยอะก็อัพไว 5555