LoVe Or LeAvE ถ้าฉันร้าย แล้วเธอจะรักมั้ย

 “...เฟย์” เขื่อนแทบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่...เมื่อมองไปยังภาพของเฟย์หน้าโลงที่บรรจุร่างไร้วิญญาณของเฟย์...
ในวันนี้ บ้านนีระสิงห์มีผู้คนเข้ามาร่วมงานศพของเฟย์มากมาย ทุกคนในบ้านต่างเศร้าโศกเสียใจกับการจากไปอย่างไม่มีวันหวนคืนของคุณหนูเฟย์...แต่ใครกันที่จะทุกข์ใจไปมากกว่าสองบุรุษ นั่นคือบุพการีคนเดียวทีเหลืออยู่อย่างคุณศักดิ์สิทธิ์ และ...เขื่อน บุรุษที่รักคนที่จากไปอย่างสุดหัวใจ...
ตลอดเวลาที่เฟย์จากไป...ไม่เคยมีวันไหนที่เขานอนหลับ...ไม่เคยมีวันไหนที่เขาทานข้าวหมดจาน...และไม่เคยมีวันไหนที่เขาไม่คิดถึง...เด็กผู้หญิงที่ชื่อเฟย์
 “ขอบคุณที่มาร่วมงานนะครับ” เขื่อนโค้งศีรษะให้กับผู้ใหญ่ในงาน
 “เมื่อไหร่จะจัดการกับไอ้สมบัติที่นังนั่นทิ้งไว้ให้ลูกมันสักทีคะ!” เสียงของอรชาวีนขึ้น เขื่อนละความสนใจจากแขกในงานแล้วแอบฟังทั้งสองคุยกัน คิ้วเข้มขมวดกันเป็นปมเมื่อมารดาโวยวายเรื่องสมบัติ
 “ในเมื่อเธอไม่ให้เกียรติภรรยาและลูกของฉัน เราก็ไม่จำเป็นที่ต้องอยู่ร่วมกันต่อไป พรุ่งนี้ ไปเซ็นไปหย่ากับฉัน!” คุณศักดิ์สิทธิ์ตวาดอย่างเหลืออดกับผู้หญิงตรงหน้า
 “ไม่นะ ไม่นะคะ” อรชาวอนขอ
บุรุษส่ายหน้าอย่างเอือมระอาก่อนจะแกะมือเธอออกแล้วสะบัดทิ้งอย่างไม่ไยดี เขื่อนถอนหายใจเบาๆ เขารู้ดีว่าคนอย่างคุณศักดิ์สิทธิ์ไม่มีวันจริงจังกับมารดาของตนแน่ ไม่ใช่เรื่องแปลกสำหรับการแยกทาง ร่างสูงอยากให้อรชาอยู่คนเดียวเพื่อสงบสติอารมณ์ เขาจึงตัดสินใจเดินจากไป
 “แกโทรมาทำไม ฮึก ฮือๆๆ” เธอกดรับโทรศัพท์ทั้งเสียงสะอื้น
 (คุณค้างค่าจ้างฉันอยู่นะคะ ฉันจะรอที่เดิมนะ)
 “ฮึก ไอ้เลว! เออ แล้วฉันจะรีบออกไป” เธอรีบกดตัดสายเพราะกลัวแขกและคนในบ้านจะสงสัย ก่อนจะออกรถไปหามือปืนที่ปลิดชีวิตของทายาทตระกูลนีระสิงห์!
 
 “ฟาง!” มือของคุณหมอหนุ่มกระชากคนตัวเล็กเข้ามาแนบกาย
 “ปล่อย!!”
 “จะไปไหน?”
 “ไม่ใช่เรื่องของกะ...อุ๊บ!” เสียงหวานถูกกลืนหายไปในลำคอเมื่อริมฝีปากร้อนประกบลงมาดูดเม้มริมฝีปากบาง
 “อื้อ...อื้อ...อื้มมมม” ฟางหลงในรสจูบเพียงชั่วครู่ แต่นึกถึงคนที่นัดไว้จึงรีบผลักคนตัวสูงออก
 “เราจะพูดกันดีๆ ไม่ได้เหรอ...”      
 “แล้วคิดว่าฉันควรจะคุยดีๆ กับคนที่ข่มขืนตัวเองได้มั้ยล่ะ!”
 “แต่ถ้าคนที่ข่มขืนฟางเค้าทำไปเพราะความไม่รู้ ความโกรธ ความโง่ แล้วเขากลับมาขอโทษและพร้อมจะรับผิดชอบในสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมด ฟางก็ควรจะ...”
เพี๊ยะ! ใบหน้าของคุณหมอชาวาบ
 “เก็บเอาความรับผิดชอบของแกไปโยนให้หมาข้างบ้านมันกินซะ!!”
 “แต่ฟางเองก็ผิดนะที่ทำกับเฟย์เค้าแบบนั้น!” เมื่อทนถูกทำฝ่ายเดียวไม่ไหว ป็อปก็โต้กลับมา ฟางเม้มริมฝีปากแน่นก่อนจะหมุนตัวขึ้นไปบนรถก่อนจะสบตาป็อปปี้ผ่านกระจกรถ...
 “เมื่อไหร่พี่จะเลิกยุ่งกับฟาง...” ม่านตามัวก่อขึ้นเล็กน้อย  “อย่าทำให้เจ็บเพราะพี่ไปมากกว่านี้ได้หรือเปล่า ฮึก...บ้าไปแล้วไอ้ฟาง เขาทำร้ายแกขนาดนั้นยังจะไป..ฮึก...” ฟางปาดน้ำอุ่นใสที่ไหลอาบแก้มออกแล้วขับเคลื่อนรถออกไปยังสถานที่นัดหมายของเขาและผู้วานฆ่า เขารีบเปลี่ยนสีหน้าเป็นคนยียวนตามเดิมทันที
 “ไง” ฟางเอ่ยทัก เมื่อเห็นอรชาเดินเข้ามาในตรอกมืด
 “นี่เงินที่เหลือ” เธอยัดมันเข้าไปในมือของร่างเล็ก
 “แล้วแกก็รีบๆ ไสหัวไปไหนก็ไปเลยนะ อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก!”
 “อ้าว? แล้วฉันจะได้เจอนายจ้างที่สั่งให้ฉันไปยิงคุณเฟย์ถึงสองครั้งได้ยังไงล่ะเนี้ย?”
 “แกพูดให้มันดีๆ นะ ใครยิงใคร”
 “จะให้พูดเหรอ ได้...” เธอลูบคางด้วยท่าทียียวน
“ครั้งแรก หลังเลิกงานวันศุกร์ที่ XX เดือน XXX ครั้งที่สองวันที่ XX เดือน XXX”
 “หุบปาก!! ไสหัวไปได้แล้ว”
 “ก่อนจะไป ขอถามอะไรคุณหน่อยสิ”
 “รีบๆ ถาม ฉันจะได้รีบไป” เธอว่าอย่างร้อนรน
 “เมื่อวาน...ที่คุณทิ้งฉันกับคุณเฟย์ไว้ตามลำพัง เขาบอกฉันว่าคุณไม่ใช่แม่แท้ๆ ของเขา แล้วแม่แท้ๆ ของเขาอยู่ไหนล่ะ??”
 “มันตายไปแล้ว ตายไปเมื่อ X ปีก่อน มีอะไรอีกมั้ย”    
 “ทำไมเธอถึงตายล่ะ!” ร่างเล็กเร่งเร้าให้ตอบ อรชาถอนหายใจอย่างโมโหก่อนจะพลั้งปากพูดด้วยแรงโทสะ
 “ฉันนี่แหละเป็นคนฆ่ามันเอง!! ฮึ!!”
 “...” ฟางกัดฟันกรอดๆ ก่อนจะเอ่ยปากถามต่อไป  “แล้วไม่มีคนรู้เรื่องนี้หรอ?”
 “ถ้ามีฉันก็ฆ่าทิ้งไปแล้วเซ่!! เมื่อไหร่แกจะหยุดถามเสียที ฉันรำคาญ”
 “แล้วทำไมคุณถึงได้มาเป็นแม่เลี้ยงของคุณเฟย์ล่ะ...?”
 “ฉันก็จัดฉากให้มันมีชู้ไง! คนบ้านนั้นมันก็โง่ตั้งแต่คนใช้ยัยนายนั่นแหละ แล้วแกจะหยุดถามได้หรือยัง!!”
 “งั้นลาก่อนนะ...คุณอรชา...” ฟางกล่าว ก่อนจะเดินหายไปในความมืด อรชาทำท่าฟึดฟัดก่อนจะเดินกลับไปที่รถและกลับบ้าน ในใจยังคิดถึงแต่เรื่องที่คุณศักดิ์สิทธิ์ขอหย่า...เธอจะทนได้อย่างไรให้คนที่เธอยอมทำทุกอย่างเพื่อให้ได้มายืนอยู่ข้างๆ...ทิ้งเธอไป...
 “มันเป็นเพราะพวกแก! มันเป็นเพราะพวกแกสองแม่ลูก...ที่ทำให้คุณศักดิ์สิทธิ์ไม่รักฉัน ฮึก ฮือออ” เธอกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง ก่อนจะแสยะยิ้ม
 “แต่ยังไงฉันก็ส่งพวกแกไปอยู่ด้วยกันแล้ว หึ! ขอให้ชาติหน้าอย่าได้เจอกันอีกเลยนะ......!!”