LoVe Or LeAvE ถ้าฉันร้าย แล้วเธอจะรักมั้ย

“เฟย์ตื่นสิ อึก... ตื่นมาคุยกับฉัน ตื่นมาด่าฉันก็ได้ ยัยเตี้ย...” เขายังคงร้องเรียกร่างที่ไร้วิญญาณ น้ำตาของลูกผู้ชายไหลอาบแก้ม หยดแล้วหยดเล่าที่เปียกชื้นบนใบหน้า... คุณศักดิ์สิทธิ์กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ก่อนจะส่ายศีรษะช้าๆ หลังจากจับชีพจรของฟาง...

 “โธ่ เฟย์...”

 “กรี๊ดดดดดดดดด! เลือดค่ะคุณแม่ เลือด!” หวายกรีดร้องลั่นเมื่อเห็นสภาพของเฟย์ อรชาเองก็อดตกใจไม่ได้ แต่ก็แอบลอบยิ้มเมื่อมองทะลุกระจกไปเห็นเงาของฟาง...

 “แกทำได้ดีมาก...” เธอกรอกเสียงลงไปในเครื่องสื่อสารก่อนจะบีบน้ำตาเข้าไปหาคุณศักดิ์สิทธิ์

 “โถ...ยัยเฟย์ ไม่น่าเลย อายุยังน้อยอยู่เลย ฮึก ฮือๆๆ ตื่นขึ้นมาคุยกับน้าสิจ๊ะ ยัยเฟยื ฮือๆๆ หึ...”

 “เฟย์...ลูกไม่ได้ตายฟรีแน่...” คุณศักดิ์สิทธิ์พูดลอดไรฟันก่อนจะใช้ฝ่ามือปิดดวงตากลมลง...

สิ่งที่เกิดขึ้นมันจะย้ำเตือนกับมนุษย์ทุกคน...ไม่ว่าอะไร ก็เปลี่ยนโชคชะตาไม่ได้

“เฮ้ย!” ฟางอุทานขึ้นเมื่อถูกถุงดำคลุมศีรษะแล้วถูกลากพามาที่ไหนสักที่ ก่อนที่มือปืนสาวจะคิดอะไร เธอก็ถูกเหวี่ยงลงไปบนฟูกนุ่มๆ ก่อนจะถูกทาบติดๆ มาด้วยร่างสูง

พรึ่บ!

มือเรียวของคุณหมอหนุ่มกระชากถุงดำออกก่อนจะจ้องใบหน้าหวานอย่างโกรธแค้น

 “แกใช่มั้ยที่ฆ่าเฟย์!!”

 “...อ้าว ก็นึกว่าใคร นายเองเหรอ” ร่างเล็กยังยิ้มร่าต่อไป ป็อปปี้ขมวดคิ้วเป็นปมก่อนจะกดข้อมือบางตรึงตราไว้ที่เตียง แล้วขบกรามแน่น

 “เฟย์ไปทำอะไรให้เธอ!! ทำไมต้องทำกับเค้าขนาดนั้นด้วย!”

 “เฮ้! ฉันเป็นมือปืนนะ ฉันไม่สนหรอกว่าเค้าจะทำอะไรให้ฉันมั่ง ขอแค่นายจ้างมีเงินพอ ชีวิตคนๆ นั้นก็จบ แล้วเมื่อไหร่นายจะปล่อยฉันเนี้ย! >O<” ร่างเล็กดิ้นขลุกขลัก ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลยว่าตอนนี้ป็อปปี้กำลังอยู่ในอารมณ์โกรธจัด ไม่สามารถควบคุมอารมณ์ตัวเองได้แม้แต่วินาทีเดียว

 “แกฆ่าเฟย์โดยไม่มีเหตุผลงั้นเหรอ...” เขาพูดลอดไรฟัน

 “...” ฟางเงียบ จู่ๆ รู้สึกกลัวคนตรงหน้าขึ้นมาเสียดื้อๆ “นาย...คือที่จริงน่ะ...” ฟางกำลังจะเผยริมฝีปากพูด แต่ก็ถูกบดขยี้ด้วยสัมผัสอันป่าเถื่อน ป็อปปี้กดจูบคนตรงหน้าแรงๆ มือไม้เริ่มไม่อยู่สุขลูบไล้ทั่วเรือนร่างอรชร ก่อนจะกระชากอาภรณ์คนใต้ร่างออก ริมฝีปากยังไม่ยอมหยุดประทับทั่วร่างบาง ฟางดิ้นเร่าๆ อยู่ใต้ร่างก่อนจะครางสุดเสียงเมื่อสิ่งแปลกปลอมแทรกเข้ามาในกายโดยไม่มีการปรนเปรอใดๆ ทั้งสิ้น

 “อ่ะ ฮึก อึก ฮือ อ๊า ...หยุด ฮึก อ๊าา...า” ฟางครางน้ำตาเล็ดเมื่อวาโยเริ่มขยับตัว

 “เธอจะต้องชดใช้ในสิ่งที่ทำกับคนที่ฉันรัก!!” เขาตวาดก่อนจะขยับกายเสียดสีช่องทางหวานอย่างแรง จนทั้งป็อปปี้เริ่มปวดหนึบที่ปลายแก่นกาย เขาจึงชักแก่นกายออกแล้วเชยปลายคางมนขึ้นรับสิ่งแปลกปลอมเข้าไปในโพลงปาก

 “อือ อ๊ะ อือ...อื้ออออ” ฟางครางน่าสงสารเมื่อป็อปปี้ขยับสะโพกอย่างแรง น้ำสีขาวขุ่นไหลทะลักเข้าไปโพลงปากของคนตัวเล็ก ฟางไม่สามารถคายออกได้จึงจำใจกลืนมันลงไป ป็อปปี้ยิ้มเยาะอย่างสมเพชก่อนจะพลิกตัวร่างบางให้หันหลังแล้วบรรเลงบทเพลงอันป่าเถื่อนอีกครั้ง...ทั่วทั้งราตรีมีเพียงเสียงครางอันน่าสงสารของฟางและความรู้สึกเกลียดชังคนที่กำลังร่วมรักอยู่....

 “....ฮึก” ฟางรู้สึกเจ็บระบมไปทั่วทั้งกายและใจ เธอมองรอยสักเท่ห์ๆ ที่หัวไหล่ของชายหนุ่มก่อนจะพยุงตัวขึ้น

 “จบสิ้นกันที ...หวังว่าเราจะไม่ได้เจอกันอีกตลอดชีวิต!”

 “...” ป็อปปี้ค่อยๆ ขยับปลายนิ้วก่อนจะเปิดหนักตาหนักอึ้งขึ้น สิ่งแรกที่เห็นคือเรือนร่างเปลือยเปล่าที่กำลังสวมเสื้อผ้าที่ขาดวิ่น... ป็อปปี้นึกสงสารคนตัวเล็กขึ้นมา แต่ก็คิดเพียงว่า เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นเป็นความผิดของฟางเอง ถ้าเธอไม่ฆ่าเฟย์...เธอก็ไม่ต้องมาเจออะไรแบบนี้!

 “นะ..นั่น...มัน...” เสียงของคุณหมอหนุ่มขาดหายเป็นห้วงๆ เมื่อไปสะดุดกับจี้เล็กๆ ที่ประดับอยู่บนต้นคอซึ่งมีรอยประทับอยู่ประปราย

 “ไปเอาสร้อยนั่นมาจากไหน!”

 “แกอย่ามายุ่งกับฉัน...” ฟางเปลี่ยนสรรพนามแล้วกดเสียงต่ำเสียจนน่ากลัว ฟางกระชากจี้ที่แก้วใส่มันติดตัวอยู่ตลอดเวลาออกก่อนจะปาใส่ใบหน้าของป็อปปี้สุดแรง

 “ของๆ แก ฉันเอาคืนให้แล้ว!”

 “หมายความว่า...วะ...ว่า” ป็อปปี้เริ่มตะกุกตะกัก เขามองจี้ในมือก่อนที่เขาจะรู้ว่าคนที่เขาย่ำยีมาตลอดทั้งคืนคือคนที่...ที่เป็นรักแรกของเขา...

 “ฟาง!”

 “ชีวิตใหม่ของฉัน แลกกับความอัปยศที่แกสร้างให้...บุญคุณครั้งนั้นจบสิ้นกันที!!” ฟางตวาดก่อนจะพยุงตัวเดินทั้งที่สภาพยังน่าเวทนา ป็อปปี้กุมศีรษะตัวเองด้วยความรู้สึกอยากย้อนเวลากลับไป...อยากฆ่าตัวเองเสียให้ตาย ฟางเสียการทรงตัวทรุดลงกับพื้น แต่เขาก็พยายามพยุงกายขึ้นมาจนได้ ป็อปปี้ช้อนคนตัวเล็กขึ้นแล้ววางลงบนเตียงอย่างแผ่วเบา

 “เธอจำพี่ได้ใช่มั้ย?”

 “ออกไป!!”

 “ฟางจำได้ใช่มั้ยว่าพี่คือคนที่ให้สร้อยเส้นนี้กับฟางเมื่อ 10 ปีก่อน...”

 “หุบปาก!!”

 “ฟาง..พี่คือพี่หมอ...”

 “แกไม่ใช่พี่หมอคนนั้น!! แกไม่ใช่คนที่ช่วยชีวิตฉัน แกไม่ใช่คนที่พาฉันหนีออกจากขุมนรก แกไม่ใช่ ฮึก...” ฟางกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่เมื่อนึกถึงภาพเหตุการณ์เมื่อคืนที่ซ้อนทับกัน

 “พี่ขอโทษ...”

เพี๊ยะ! เพี๊ยะ! เพี๊ยะๆๆๆ! ผลั่กกกก!

ฝ่ามือเรียวรัวตบไม่ยั้งก่อนจะตบท้ายด้วยการเสยปลายคางคมอย่างแรง

 “สาบานได้ว่าถ้าแกไม่ใช่เจ้าของรอยสักนี่ ฉันเอาแกตายแน่!”

 “...” ป็อปปี้หน้าชาทำอะไรไม่ถูก เมื่อได้ยินคำพูดของร่างเล็ก

 “ไสหัวออกไปจากชีวิตของฉัน...ถ้าแกยังไม่อยากตาย!!” ฟางตวาดทั้งน้ำตา พลางมองหาอาวุธที่จะสามารถปลิดชีวิตคนตรงหน้าได้  แต่สายตาก็หยุดลงอยู่ที่รอยสักบนหัวไหล่ของคนตัวสูง รอยสักที่ตราตรึงหัวใจของฟางมาตลอด 10 ปี...  รอยสักที่เธอนับวันเฝ้ารอจะได้เจอเขาอีกสักครั้ง แต่ถ้าเธอรู้ว่าเจอแล้วจะเป็นแบบนี้ สู้ไม่ให้เขาเจออีกตลอดชีวิตยังดีกว่า!!

 “พี่ขอโทษ ที่พี่ทำไปเพราะพี่โกรธ โกรธที่ฟางทำร้ายเฟย์...”

 “ใช่!! ฉันเป็นคนฆ่าคนที่แกรักเอง!! หึ...”

 “ฟาง...”

 “...”

 “เฟย์น่ะคือคนที่พี่รักในปัจจุบัน”

 “...” ฟางเบือนหน้าไม่อยากฟังสิ่งที่เขาพูดต่อไป

 “แต่ฟางรู้อะไรมั้ย?”

 “...”

 “ว่าฟางคือคนที่พี่รักมาตลอดชีวิต...”