LoVe Or LeAvE ถ้าฉันร้าย แล้วเธอจะรักมั้ย

6.4

เขียนโดย DRAMABEBEEM

วันที่ 30 มกราคม พ.ศ. 2555 เวลา 22.38 น.

  28 session
  25 วิจารณ์
  44.16K อ่าน
แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

24) ....ถาม ??

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 “...เฟย์” เขื่อนแทบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่...เมื่อมองไปยังภาพของเฟย์หน้าโลงที่บรรจุร่างไร้วิญญาณของเฟย์...

ในวันนี้ บ้านนีระสิงห์มีผู้คนเข้ามาร่วมงานศพของเฟย์มากมาย ทุกคนในบ้านต่างเศร้าโศกเสียใจกับการจากไปอย่างไม่มีวันหวนคืนของคุณหนูเฟย์...แต่ใครกันที่จะทุกข์ใจไปมากกว่าสองบุรุษ นั่นคือบุพการีคนเดียวทีเหลืออยู่อย่างคุณศักดิ์สิทธิ์ และ...เขื่อน บุรุษที่รักคนที่จากไปอย่างสุดหัวใจ...

ตลอดเวลาที่เฟย์จากไป...ไม่เคยมีวันไหนที่เขานอนหลับ...ไม่เคยมีวันไหนที่เขาทานข้าวหมดจาน...และไม่เคยมีวันไหนที่เขาไม่คิดถึง...เด็กผู้หญิงที่ชื่อเฟย์

 “ขอบคุณที่มาร่วมงานนะครับ” เขื่อนโค้งศีรษะให้กับผู้ใหญ่ในงาน

 “เมื่อไหร่จะจัดการกับไอ้สมบัติที่นังนั่นทิ้งไว้ให้ลูกมันสักทีคะ!” เสียงของอรชาวีนขึ้น เขื่อนละความสนใจจากแขกในงานแล้วแอบฟังทั้งสองคุยกัน คิ้วเข้มขมวดกันเป็นปมเมื่อมารดาโวยวายเรื่องสมบัติ

 “ในเมื่อเธอไม่ให้เกียรติภรรยาและลูกของฉัน เราก็ไม่จำเป็นที่ต้องอยู่ร่วมกันต่อไป พรุ่งนี้ ไปเซ็นไปหย่ากับฉัน!” คุณศักดิ์สิทธิ์ตวาดอย่างเหลืออดกับผู้หญิงตรงหน้า

 “ไม่นะ ไม่นะคะ” อรชาวอนขอ

บุรุษส่ายหน้าอย่างเอือมระอาก่อนจะแกะมือเธอออกแล้วสะบัดทิ้งอย่างไม่ไยดี เขื่อนถอนหายใจเบาๆ เขารู้ดีว่าคนอย่างคุณศักดิ์สิทธิ์ไม่มีวันจริงจังกับมารดาของตนแน่ ไม่ใช่เรื่องแปลกสำหรับการแยกทาง ร่างสูงอยากให้อรชาอยู่คนเดียวเพื่อสงบสติอารมณ์ เขาจึงตัดสินใจเดินจากไป

 “แกโทรมาทำไม ฮึก ฮือๆๆ” เธอกดรับโทรศัพท์ทั้งเสียงสะอื้น

 (คุณค้างค่าจ้างฉันอยู่นะคะ ฉันจะรอที่เดิมนะ)

 “ฮึก ไอ้เลว! เออ แล้วฉันจะรีบออกไป” เธอรีบกดตัดสายเพราะกลัวแขกและคนในบ้านจะสงสัย ก่อนจะออกรถไปหามือปืนที่ปลิดชีวิตของทายาทตระกูลนีระสิงห์!

 

 “ฟาง!” มือของคุณหมอหนุ่มกระชากคนตัวเล็กเข้ามาแนบกาย

 “ปล่อย!!”

 “จะไปไหน?”

 “ไม่ใช่เรื่องของกะ...อุ๊บ!” เสียงหวานถูกกลืนหายไปในลำคอเมื่อริมฝีปากร้อนประกบลงมาดูดเม้มริมฝีปากบาง

 “อื้อ...อื้อ...อื้มมมม” ฟางหลงในรสจูบเพียงชั่วครู่ แต่นึกถึงคนที่นัดไว้จึงรีบผลักคนตัวสูงออก

 “เราจะพูดกันดีๆ ไม่ได้เหรอ...”      

 “แล้วคิดว่าฉันควรจะคุยดีๆ กับคนที่ข่มขืนตัวเองได้มั้ยล่ะ!”

 “แต่ถ้าคนที่ข่มขืนฟางเค้าทำไปเพราะความไม่รู้ ความโกรธ ความโง่ แล้วเขากลับมาขอโทษและพร้อมจะรับผิดชอบในสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมด ฟางก็ควรจะ...”

เพี๊ยะ! ใบหน้าของคุณหมอชาวาบ

 “เก็บเอาความรับผิดชอบของแกไปโยนให้หมาข้างบ้านมันกินซะ!!”

 “แต่ฟางเองก็ผิดนะที่ทำกับเฟย์เค้าแบบนั้น!” เมื่อทนถูกทำฝ่ายเดียวไม่ไหว ป็อปก็โต้กลับมา ฟางเม้มริมฝีปากแน่นก่อนจะหมุนตัวขึ้นไปบนรถก่อนจะสบตาป็อปปี้ผ่านกระจกรถ...

 “เมื่อไหร่พี่จะเลิกยุ่งกับฟาง...” ม่านตามัวก่อขึ้นเล็กน้อย  “อย่าทำให้เจ็บเพราะพี่ไปมากกว่านี้ได้หรือเปล่า ฮึก...บ้าไปแล้วไอ้ฟาง เขาทำร้ายแกขนาดนั้นยังจะไป..ฮึก...” ฟางปาดน้ำอุ่นใสที่ไหลอาบแก้มออกแล้วขับเคลื่อนรถออกไปยังสถานที่นัดหมายของเขาและผู้วานฆ่า เขารีบเปลี่ยนสีหน้าเป็นคนยียวนตามเดิมทันที

 “ไง” ฟางเอ่ยทัก เมื่อเห็นอรชาเดินเข้ามาในตรอกมืด

 “นี่เงินที่เหลือ” เธอยัดมันเข้าไปในมือของร่างเล็ก

 “แล้วแกก็รีบๆ ไสหัวไปไหนก็ไปเลยนะ อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก!”

 “อ้าว? แล้วฉันจะได้เจอนายจ้างที่สั่งให้ฉันไปยิงคุณเฟย์ถึงสองครั้งได้ยังไงล่ะเนี้ย?”

 “แกพูดให้มันดีๆ นะ ใครยิงใคร”

 “จะให้พูดเหรอ ได้...” เธอลูบคางด้วยท่าทียียวน

“ครั้งแรก หลังเลิกงานวันศุกร์ที่ XX เดือน XXX ครั้งที่สองวันที่ XX เดือน XXX”

 “หุบปาก!! ไสหัวไปได้แล้ว”

 “ก่อนจะไป ขอถามอะไรคุณหน่อยสิ”

 “รีบๆ ถาม ฉันจะได้รีบไป” เธอว่าอย่างร้อนรน

 “เมื่อวาน...ที่คุณทิ้งฉันกับคุณเฟย์ไว้ตามลำพัง เขาบอกฉันว่าคุณไม่ใช่แม่แท้ๆ ของเขา แล้วแม่แท้ๆ ของเขาอยู่ไหนล่ะ??”

 “มันตายไปแล้ว ตายไปเมื่อ X ปีก่อน มีอะไรอีกมั้ย”    

 “ทำไมเธอถึงตายล่ะ!” ร่างเล็กเร่งเร้าให้ตอบ อรชาถอนหายใจอย่างโมโหก่อนจะพลั้งปากพูดด้วยแรงโทสะ

 “ฉันนี่แหละเป็นคนฆ่ามันเอง!! ฮึ!!”

 “...” ฟางกัดฟันกรอดๆ ก่อนจะเอ่ยปากถามต่อไป  “แล้วไม่มีคนรู้เรื่องนี้หรอ?”

 “ถ้ามีฉันก็ฆ่าทิ้งไปแล้วเซ่!! เมื่อไหร่แกจะหยุดถามเสียที ฉันรำคาญ”

 “แล้วทำไมคุณถึงได้มาเป็นแม่เลี้ยงของคุณเฟย์ล่ะ...?”

 “ฉันก็จัดฉากให้มันมีชู้ไง! คนบ้านนั้นมันก็โง่ตั้งแต่คนใช้ยัยนายนั่นแหละ แล้วแกจะหยุดถามได้หรือยัง!!”

 “งั้นลาก่อนนะ...คุณอรชา...” ฟางกล่าว ก่อนจะเดินหายไปในความมืด อรชาทำท่าฟึดฟัดก่อนจะเดินกลับไปที่รถและกลับบ้าน ในใจยังคิดถึงแต่เรื่องที่คุณศักดิ์สิทธิ์ขอหย่า...เธอจะทนได้อย่างไรให้คนที่เธอยอมทำทุกอย่างเพื่อให้ได้มายืนอยู่ข้างๆ...ทิ้งเธอไป...

 “มันเป็นเพราะพวกแก! มันเป็นเพราะพวกแกสองแม่ลูก...ที่ทำให้คุณศักดิ์สิทธิ์ไม่รักฉัน ฮึก ฮือออ” เธอกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง ก่อนจะแสยะยิ้ม

 “แต่ยังไงฉันก็ส่งพวกแกไปอยู่ด้วยกันแล้ว หึ! ขอให้ชาติหน้าอย่าได้เจอกันอีกเลยนะ......!!”

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
6.2 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
6.7 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
6.5 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายฟิคชั่นเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา