LoVe Or LeAvE ถ้าฉันร้าย แล้วเธอจะรักมั้ย

 “ฮึก ฮือๆๆ คุณหนูของป้า...ฮือออ” ป้าแจ่มร้องห่มร้องไห้จนเป็นลมล้มพับไปหลายรอบ

 “ฮึก ฮืออออ”

ท่ามกลางความเสียใจของเหล่าคนรับใช้ในบ้านที่สูญเสียคุณหนูเล็กไป ซาตานหนุ่มกำลังยืนมองภาพคนรักด้วยน้ำตาคลอๆ มันพร้อมจะเอ่อล้นออกมาได้ทุกเมื่อ...

 “ฉันจะไม่มีวันหมดรักเธอไปเด็ดขาด” มือสากลูบกรอบรูปสีขาว-ดำข้างหน้า แล้วค่อยๆ วางดอกไม้สีขาวสะอาดตาลงไป ม่านขุ่นเริ่มก่อตัวบดบังนัยน์ตาของเขื่อนอีกครั้ง แต่เขาก็รีบกระพริบตาไล่มันออกเกรงว่าคนอื่นจะเห็นความอ่อนแอ

 “พี่เขื่อนคะ” หญิงสาวเข้ามาคล้องแขนชายหนุ่มเอาไว้

“เป็นอะไรคะ ทำไมตาแดงๆ ไม่สบายเหรอ?”

 “ปล่อยพี่เถอะหวาย” เขาแกะมือเธอออก แต่กลับถูกฉุดข้อมือเอาไว้ไม่ให้ไปไหน

 “ทำไมพี่ต้องรักมันด้วยล่ะคะ เป็นหวายไม่ได้เหรอ ฮึก คนที่อยู่ข้างๆ พี่มาตลอดน่ะ...มันคือหวาย ไม่ใช่มัน!! ฮึก ฮือออ” หวายฟูมฟาย ชายหนุ่มสะบัดร่างเพรียวออกจากกาย

 “เราเป็นพี่น้องกันนะ!”

 “แล้วมันล่ะ พ่อมันเป็นสามีแม่ มันกับพี่ก็เป็นพี่น้อง แล้วอีกอย่าง! ไม่เคยรักพี่เหมือนน้องเลยนะคะ พี่เขื่อนขา ฮึก หวายรักพี่มากนะคะ” ร่างบางเบียดตัวแทรกเข้าไปกอดชายหนุ่ม เขื่อนสะบัดตัวเธอออกห่าง

 “อย่าทำแบบนี้ต่อหน้าคนที่พี่รักอีกเด็ดขาด!” เขาว่า

 “พี่ไม่เห็นเหรอคะว่าก่อนมันตาย มันเกลียดพี่แค่ไหนน่ะ ฮึก ฮือๆ พี่ยังจะรักมันอีกเหรอ!”

 “ต่อให้เฟย์ฆ่าพี่ให้ตาย พี่ก็ยังรักเขา!” เขื่่อนตวาด

 “ทั้งๆ ที่มันคิดว่าพี่เป็นคนจ้างคนมาฆ่ามันน่ะเหรอ!”

 “ไร้สาระ เฟย์ไม่มีวันคิดแบบนั้นแน่ๆ”

 “พี่เขื่อน!! เฮอะ อยากโง่ต่อไปก็ตามใช่ สมควรแล้วที่แม่บอกให้หวายเข้าไปช่วย เพราะทั้งมัน แล้วก็พี่ต่างก็โง่ โง่ โง่!!” เธอตวาด เขื่อนหยุดชะงักกับประโยคของเธอ เขารีบปรี่เข้าไปบีบข้อมือน้องสาวอย่างแรง

 “แม่ไม่ให้เธอช่วยเรื่องอะไร!!”

 “คะ..คือ..”

 “บอกมา!! เดี๋ยวนี้...” เขาพูดลอดไรฟัน ท่าทีของเขื่อนทำให้หวายยอมปริปากพูดความจริง เพราะความหวาดกลัว

 “มะ..แม่บอกมะ..มันว่ามือปืนที่ยิงมันคือคนที่พี่จะ...จ้างมา แล้วก็บอกว่าเรื่องทั้งหมดมะ..มันเป็นแค่เรื่องโกหก พี่ไม่เคยรักมันเลย..ทำไปก็เพราะหวังสมบัติ..เท่านั้น”

 “ว่าไงนะ!!” เขื่อนสะบัดตัวหวายออกอย่างฉุนเฉียว ก่อนจะเร่งฝีเท้าเพื่อไปหามารดา ปลายเท้าของชายหนุ่มหยุดลงเมื่อเห็นมารดากำลังนั่งฟูมฟายกับเศษกระดาษที่ถูกฉีกออกไม่มีชิ้นดี

 “แม่!”

 “ฮึก ตาเขื่อน ฮือๆ คุณศักดิ์สิทธิ์เค้าหย่ากับมะ...”

 “แม่หลอกเฟย์ทำไม!! แม่โกหกเฟย์ทำไมว่า เรื่องทั้งหมดผมเป็นคนทำ!!”

 “อะ..อะไร เรื่องอะไร! แม่ไม่รู้เรื่อง” น้ำตาที่พรั่งพรูออกมากลับหายหดเพราะสีหน้าเกรี้ยวกราดของลูกชาย

อรชาหน้าซีดเผือกเมื่อเห็นแววตาคาดคั้นของเขื่อน

 “แม่ทำให้เฟย์เข้าใจผมผิด...แม่เกลียดผมมากเหรอครับ...”

 “มะ..ไม่ใช่นะ!! แม่ไม่ได้เกลียดลูก แต่แม่เกลียดมัน...ไอ้เด็กที่เกิดจากนังนั่น!!”

 “แต่แม่ก็ยอมรับแล้วว่าแม่คือคนทำ!!” เขาทำได้เพียงโกรธ แต่ก็ไม่อาจทำร้ายบุพการีได้...

 “มะ..แม่...”

 “ผมผิดหวัง แล้วผมก็เสียใจมากด้วยที่แม่ทำแบบนี้กับผมและเฟย์!”เขื่อนก้าวเท้ายาวๆ ออกไปจากมารดา อรชาร้องห่มร้องไห้ ส่วนร่างสูงก็ได้แต่ไปนั่งสงบสติอารมณ์ ทำไมการจะรักใครสักคนสำหรับซาตานอย่างเขามันช่างยากเย็นขนาดนี้...

 “ฉันรักเฟย์นะ...” เขาเอ่ย เป็นจังหวะเดียวกับควันที่ลอยขึ้นเหนืออากาศหมายความว่าเรือนร่างของคนตัวเล็กสูญสลายไปกับเปลวเพลิงที่ลุกโชน....

 “เฟย์ก็รักเขื่อนนะ” เสียงหวานกระซิบเบาๆ

เขื่อนสะดุ้งรีบหันหน้ามา ปลายจมูกของทั้งคู่เฉียดกันทำให้เขื่อนรู้ว่านี่ไม่ใช่ความฝัน ร่างเล็กประคองใบหน้าคมไว้ก่อนจะประทับริมฝีปากเบาๆ

 “ฟะ ฟะ ...เฟย์...!!”