LoVe Or LeAvE ถ้าฉันร้าย แล้วเธอจะรักมั้ย

“...” เขื่อนหมุนลูกบิดเข้ามาในห้อง พบเพียงเรือนร่างของคนตัวเล็กหลับสนิทอยู่บนเตียง ปลายนิ้วเขี่ยปรอยผมที่ปรกใบหน้าหวานออกแล้วเอื้อมมือไปปิดไฟที่หัวเตียง แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเจ้าตัวเล็กโผเข้ากอดเขาเอาไว้แน่น
 “เขื่อนหายไปไหนมาตั้งนาน รู้มั้ยว่าเฟย์...”
 “ก็เห็นว่าอยู่กับแฟน นึกว่าไม่ต้องการคนอื่นอย่างฉันนิ!”
 “พี่ป็อปปี้เหรอ...ฉันกับพี่ป็อปปี้เป็นแค่พี่กับน้องกันแล้วก็ไม่ใช่คนอื่นด้วย” คนตัวเล็กก้มหน้างุด เขื่อนแค่นหัวเราะเบาๆ
 “แล้วไอ้ที่ประกาศโต้งๆ ว่าแฟนเนี้ย จะให้คิดว่าไง”
 “พี่ป็อปปี้เค้าแกล้งเฉยๆ อ่ะ”
 “จริง?”
 “อืม!”
 “แน่นะ?”
 “อื้อ!”
 “แล้วบอกมันไปหรือเปล่าว่าเธอเป็นอะไรกับฉัน!”
 “กะ...ก็บอก..แล้ว...” ใบหน้าหวานแดงซ่าน เขื่อนเผลอยิ้มออกมาแต่ก็ทำเป็นเคร่งขรึมต่อ
 “บอกว่าอะไร!”
 “กะ..ก็...บอกว่า..เราเป็นแฟนกัน”
 “เด็กอะไร ขี้ตู่ชะมัด” เขื่อนว่า ร่างเล็กเงยหน้ามองคนตัวสูงอย่างไม่เข้าใจ
 “ฉันเคยขอเธอเป็นแฟนตอนไหนเหรอ ไม่ยักกะจำได้ -_-”
 “ฮึก...”
เฟย์เม้มปากสนิทก่อนจะฟุบหน้าลงที่หมอนเพื่อซ่อนน้ำตาที่ไหลออกมาเพียงเพราะคำพูดที่แสนเย็นชาของเขื่อน จริงสิ..ซาตานยังไงก็เป็นซาตานวันยันค่ำ ไม่น่าโง่เลย ฮึก ฮือๆๆ
 “เพราะงั้น วันนี้...เป็นแฟนกันนะ”
 “ฮึก ฮือๆๆ เอ๋?...อ๊ะ! เขื่อนแกล้งเฟย์อีกแล้ว!” คนตัวเล็กรีบปาดน้ำตาแล้วทุบแผงอกกว้างแรงๆ
 “ร้องทำไมเนี้ย” เขาว่าแล้วใช้นิ้วโป้งเช็ดน้ำตาที่เปื้อนแก้มนวลออกอย่างแผ่วเบา  “แล้วจะเป็นแฟนผมได้มั้ยครับ...” (ทีงี้พูดซะเพราะเชียว)
 “ซาตานอย่างเขื่อนไม่มีใครเค้าอยากจะเป็นแฟนด้วยหรอก ชิ!”
 “ฟังนะ...” เขาหันไปสบตาคนตัวเล็ก
 “..”
 “ฉันรักเธอนะ รักมากที่สุดบนโลกใบนี้...”
 “รู้แล้ว”
 “คงไม่กล้าบอกหรอกว่าจะทำให้เธอมีความสุขเหมือนคนเป็นแฟนกันทั่วไป แต่จะไม่ทำให้เธอเสียใจไปมากกว่านี้...ไปมากกว่าสิ่งเลวร้ายที่เคยทำไว้กับเธอ...เพราะงั้น...”
 “...”     
 “เป็นแฟนกันนะ”
 “อืม”
 “อะไร อืม???”
 “อื้มมมม”
 “อื้มอารายยยย”
 “จะเป็นแฟนกับเขื่อนไง...ซาตานของเฟย์...”
ใบหน้าหวานประดับรอยยิ้มทำเอาเขื่อนอดใจประทับริมฝีปากไว้ไม่อยู่...เวลาผ่านไปหลายนาทีสำหรับจูบแลกสัมผัสหอมหวานของทั้งคู่...
 “พอๆ เดี๋ยวได้เหนื่อย”
 “ทะลึ่ง!”
 “นี่...”
 “?”
 “รักนะเด็กดื้อ -//////-!”
เฟย์อดยิ้มกับมุมน่ารักๆ ของซาตานตรงหน้าไม่ได้ ในเวลานี้ ร่างเล็กไว้ใจและเชื่อใจเขื่อนเป็นที่สุด เธอยอมลืมเรื่องต่างๆ ในอดีตที่เลวร้ายเพื่อเริ่มต้นใหม่กับเจ้าของหัวใจคนนี้...
 “นี่...”
 “อะไรครับ”
รักเหมือนกัน... (คงได้แต่คิด )
เพราะพอเห็นใบหน้าเจ้าเล่ห์นี่ทีไร ก็ไม่กล้าพูดมันทุกที
 “หิวข้าว”
 “อ้าวเหรอ! งั้นเดี๋ยวลงไปหาอะไรให้กินนะ แล้วนี่กินยาตอนกลางวันหรือยัง?”
 “ยัง...”
“แล้วทำไมไม่กินเล่า!”
 “ก็ใครล่ะทิ้งเค้าไว้อยู่คนเดียวน่ะ!”
 “เดี๋ยวไถ่โทษด้วยการไปซื้อ...ข้าวผัดกุ้งมาให้ ตกลงมั้ย?”
 “รออะไรอยู่เล่า รีบไปสิ หิววววว!”
 “คร้าบๆ คุณแฟน”
 “บ้าๆๆๆ!” เฟย์ดันแผ่นหลังกว้างออกไป เขื่อนหันมาส่งยิ้มให้ก่อนจะเดินออกไปซื้อของตามที่คิดไว้
แต่เขาช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย...ว่าการปล่อยคนที่รักไว้คนเดียวแบบนี้...มันจะทำให้เขื่อนและเฟย์ไม่มีวันกลับไปเหมือนเดิมได้อีก...!

แกร๊ก...! 
 “มาแล้วเหรอขะ..” เด็กสาวหยุดชะงักแล้วเพ่งพินิจใบหน้าของหล่อน “คุณอรชา!”