LoVe Or LeAvE ถ้าฉันร้าย แล้วเธอจะรักมั้ย

“ทำไมชื่อมันคุ้นๆ วะ”

 “จริงเหรอ! คุ้นเหรอๆ” ร่างเล็กว่าอย่างดีใจ

เขื่อนขมวดคิ้วเข้าหากันก่อนจะพุ่งไปที่โน้ตบุ๊คก่อนจะเปิดแฟ้มข้อมูลออก เขื่อนเงยหน้าขึ้นจากโน้ตบุ๊คแล้วเลื่อนหน้าจอสี่เหลี่ยมให้คนตัวเล็กดู

 “...มิน่าล่ะถึงคุ้น ก็มันคือคนที่ยิงเธอนั่นแหละ!”

 “วะ...ว่าไงนะ!!” เฟน์หน้าซีดเผือกแล้วจ้องข้อมูลที่ปรากฏอยู่บนจอไม่กระพริบตา

 “แต่น่าแปลก ที่นอกจากชื่อแล้ว...ทางตำรวจและเพื่อนของฉันที่เป็นนักสืบไม่สามารถหาหลักฐาน พยาน หรือจะเป็นใบหน้าของไอ้คนที่ชื่อฟางข้าวเหี่ยวๆนี่ได้เลย ขนาดกล้องวงจรปิด ยังไม่สามารถจับใบหน้าของมันได้”

 “...” คนที่แม่ต้องการให้เราตามหา ก็คือคนที่จ้องจะเอาชีวิตเราอย่างนั้นเหรอ....!

 “ถ้าเจอมันเมื่อไหร่ ฉันจะฆ่ามัน!!”

 “ยะ..อย่านะเขื่อน!!!” ร่างเล็กหลุดออกจากภวังค์เพราะเสียงตวาดของเขื่อน เธอจ้องใบหน้าหล่อก่อนจะพูดว่า “ห้ามทำอะไรเค้านะ!”

 “ทำไมเธอต้องปกป้องคนที่มันพยายามฆ่าตัวเองด้วยฮะ!”

 “แค่...แค่อยากพูดอะไรกับเค้าก่อน”

 “ทำไม...”

 “คือ...”

 “เฟย์! เป็นอะไรมากหรือเปล่า!” จู่ๆ ป็อปปี้ก็พรวดพราดเข้ามาพร้อมกับแทรกตัวเข้ามาจับเนื้อตัวของคนตัวเล็ก

 “พอพี่รู้ว่าเฟย์อยู่โรงพยาบาลอะไรพี่ก็รีบมาหาเลย”

 “แล้วพี่รู้ได้ยังไงว่าเฟย์ป่วย”

 “ก็วันที่เธอถูกยิง พี่ก็อยู่ด้วย พี่กะจะรับกลับบ้านพร้อมกัน แต่ไอ้บ้าที่ไหนก็ไม่รู้เหนี่ยวปืนแล้วเล็งไปที่เฟย์ โชคดีที่มันยิงพลาด พอมันรู้ว่าพี่เห็นหน้ามันก็เอาปืนจ่อหัวพี่เลย... >O<;;;;”

 “แล้วพี่เป็นอะไรมากมั้ยคะ!” ร่างเล็กรีบถามด้วยความเป็นห่วง ช่างไม่สังเกตเขื่อนที่กำลังกำหมัดแน่นเพื่อระงับความโกรธบ้างเลย

 “ไม่หรอก แล้วเฟย์ล่ะ กระสุนถูกจุดสำคัญมั้ย?”

 “ไม่ครับ ขอบคุณนะที่เป็นห่วง ^^”

 “อือ คนเป็นแฟนกันก็ต้องห่วงกันสิ” มือของเขื่อนลูบเบาๆ ที่เรือนผมของเรืองเฟย์

เมื่อสิ้นประโยค เขื่อนและเฟย์ต่างหันไปสบตากันอย่างไม่ได้นัดหมาย คนตัวเล็กพยายามปฏิเสธทางสายตา แต่มีหรือว่าเขาจะอยู่รอฟัง คนตัวสูงแค่นหัวเราะแล้วเดินออกไปทิ้งไว้ให้เฟย์อยู่กับป็อปปี้ด้วยความลำบากใจ

 “คะ...คือ...ว่า...”

 “ตกลงเฟย์กับไอ้หมอนั่นคบกันจริงๆ สินะ” ป็อปปี้เอ่ยเสียงเรียบ เขาชักมือลงแล้วล้วงกระเป๋าพลางเบนสายตาเย็นชาออกไปนอกกระจก

 “...”

 “เมื่อกี้พี่แค่ลองใจดู...ไม่นึกว่าสิ่งที่พี่คิดมันจะเป็นความจริง...”

 “พี่ป็อปปี้...” เฟย์ครางเสียงแผ่วแล้วถอนหายใจเบาๆ

“คะ เฟย์กับเขื่อน...เรา...คบกัน..?”

 “...”

ทั้งที่รู้คำตอบและเตรียมใจไว้แล้ว ป็อปปี้ก็อดเจ็บจี๊ดขึ้นมาไม่ได้ ร่างสูงพยักน้อยรับรู้ เปลือกตาหนาปิดสนิทเพื่อกัดกลั้นอารมณ์ตัวเอง ก่อนจะเปิดมันขึ้นแล้วหันไปส่งยิ้มอย่างเช่นพี่ชายที่แสนดีของเฟย์...

 “รักกันนานๆ นะ”

 “พะ...พี่ป็อปปี้...ขอบคุณมากนะ”

แม้ว่ารอยยิ้มจะดูน่ายินดีเพียงใด แต่นัยน์ตาภายใต้กรอบแว่นก็ยังคงเศร้าหมอง...เฟย์พยักหน้าแล้วส่งยิ้มให้ ป็อปปี้เม้มปากสนิทก่อนจะเสียการทรงตัวเซไปที่ผนัง แล้วพยุงกายออกไปจากห้อง เขารู้สึกแสบปลายจมูกเล็กน้อยเมื่อลับสายตาคนตัวเล็ก...

แปะ แปะ แปะ!

 “พระเอกจริงๆ เลยนะนายเนี้ย” เสียงห้าวเอ่ยชมล้อๆ เมื่อปรบมือเสร็จ โทโมะเงยหน้าก็ขึ้นพบกับใบหน้า (น่ารัก) หวานของฟาง

 “นี่แกมาทำอะไรที่นี่ อย่าบอกจะว่าจะตามมาฆ่ายัยนั่นถึงโรง’บาลน่ะ! เลวเอ๊ย! คนป่วยยังไม่เว้น”

 “สำหรับคนที่เป็นเหยื่อน่ะ แม้ว่าใกล้ตายอยู่ตรงหน้า...ฉันก็ไม่เว้นหรอก” ฟางแสยะยิ้มน่ากลัวแล้วเดินออกมาจากตรอกมืด

 “แต่เมื่อกี้ฉันบอกว่านายเหมือนพระเอกเหรอ ไม่หรอก...เพราะถ้านายเป็นพระเอก นางเอกก็ต้องรักสิ แต่นี่...หึ!”

 “ฉันไม่มีอารมณ์อยู่ฟังแกยียวนนักหรอกนะ ถ้าแกจะทำร้ายเฟย์...ขอบอกเลยว่าข้ามศพฉันไปก่อน!”

 “ศพคุณน่ะ แค่กระดิกนิ้ว...ก็คงได้ข้ามแล้วล่ะ” ฟางเอ่ยก่อนจะเบนไปที่ตึกของโรงพยาบาล

“แต่ศพของนายเขื่อนน่ะ...คงยาก...”

 “แกนี่มัน...กวนประสาทชะมัด”

 “เฮ้! ฉันมีชื่อนะนาย เอาแต่เรียกแกๆๆ น่ารำคาญเป็นบ้า -O-!”

 “ฉันไม่อยากเรียก”

 “ฉันชื่อฟางนะ ^O^” เด็กสาวบอกเสียงร่าเริง  

 “ไม่อยากรู้โว้ยยยยย!! -*-!!”

 “ช่างเถอะ แค่อยากจะบอกว่าที่มาที่นี่ไม่ได้มาเพื่อจะฆ่ายัยเตี้ยนั่นหรอกนะ แค่มาทำธุระส่วนตัว นายสบายใจได้เพราะคนที่จ้างฉันเค้ายังไม่ได้จ่ายตังค์ฉันเลย เอาไว้เค้าจ่ายเมื่อไหร่ ฉันจะมาหาอีกละกันนะ :p”

 “งั้นไม่ต้องมาเสนอหน้าให้ฉันเห็นเลย!”

 “ฮ่าๆ” ฟางหัวเราะเบาๆ ป็อปปี้อดมองรอยยิ้มหวานที่ดู...น่ารัก...เฮ้ย! เมาแดดแน่ๆ ไอ้ป็อปอ๊ย!

ป็อปปี้ทำเป็นไม่สนใจคนตรงหน้า แต่ก็แอบเหล่ฟางที่ผิวปากอย่างสบายใจ

 “แกจะไปไหนก็ไปเลย ก่อนที่ฉันจะลากตำรวจมาจับแก”

 “อยู่กับนายแล้วทำให้ฉันรู้สึกเหมือนอยู่กับใครบางคน...ที่ฉันเคยรู้จัก” แววตาที่เคยร่าเริงกลับเศร้าลงนิดๆ ฟางสะบัดศีรษะแล้วล้วงกระเป๋าแล้วหมุนตัวกลับ

 “ไปดีกว่า แล้วจะมาหาใหม่นะคุณหมอ”

 “เดี๋..ย....ปะ ปะ ไปเลย! ไอ้เด็กกวนประสาท!”

ป็อปปี้ถอนหายใจเฮือกหลังจากที่ร่างเล็กหายลับไป พลางนึกถึงคำพูดเหงาปนเศร้าของเด็กสาว...

ฟาง... ฉันเองก็รู้สึกเหมือนอยู่ใกล้ใครบางคนที่เคนรู้จัก เมื่ออยู่ใกล้เธอเหมือนกัน..

___________________________________________

ไร้เตอร์ ขอตัวไปนอนก่อนนะค่ะ ง่วงแร้ว