LoVe Or LeAvE ถ้าฉันร้าย แล้วเธอจะรักมั้ย
DRAMABEBEEM
21) หลอก
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความแกร๊ก...!
“มาแล้วเหรอปะ..” เด็กสาวหยุดชะงักแล้วเพ่งพินิจใบหน้าของหล่อน “คุณอรชา!”
“ตกใจมากเลยเหรอที่เห็นฉันมาเยี่ยมน่ะ”
“กะ..ก็...ค่ะ” เฟย์รู้สึกประหม่าที่ต้องมาพูดคุยกับคนที่ปลิดชีวิตแม่ตัวเอง แต่เป็นเพราะเธอคือคนรักของพ่อและเธอก็คือสายเลือดเดียวกันแม่...ทำให้เฟย์ไม่อาจคิดแค้นได้
“ที่ฉันมาในวันนี้ เพราะฉันแค่อยากจะรู้...”
“...?” เฟย์เลิกคิ้วขึ้น แต่ก็อดใจหวิวแปลกๆ กับคำถามของหญิงตรงหน้า
“ว่าแกคิดยังไงกับตาเขื่อน!”
“...กะ...กับ...เขื่อนเหรอ... คะ...คือ...” คนตัวเล็กอ้ำอึ้งไม่กล้าพูด เพราะไม่รู้ว่าหล่อนต้องการอะไร และถ้าเธอพูดไปจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง
“ตอบมาตามความจริง!!” หล่อนกระชากเสียง
“...รักเขาค่ะ”
หล่อนแสยะยิ้มเสียน่ากลัวก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างสมเพชเด็กสาว
“ฮ่าๆๆ”
“..อะไรกันคะ...”
“แกนี่โง่สมกับที่ตาเขื่อนบอกจริงๆ ด้วย”
“วะ..ว่าไงนะ..”
“แกไม่สงสัยบ้างเหรอว่าทำไม คนที่ทำลายแกมาตลอดกลับมาทำดีกับแกเอาป่านนี้!”
“...หมายความว่ายังไง ไม่เข้าใจ”
“เพราะนี้มันใกล้จะครบระยะเวลา 7 ปีตามพินัยกรรมของแม่แกแล้วไงล่ะ!”
“ละ...แล้วไง...”
“นี่แกยังไม่รู้สินะ ว่าตอนนี้คุณศักดิ์สิทธิ์กำลังทำเอกสารขอรับสิทธิ์ในการครอบครองสมบัติของนังนั่นให้แกอยู่น่ะ!” นิ้วเรียวจิ้มลงไปกลางหน้าผากของเด็กสาว เฟย์นิ่งค้าง
“ฉันกำลังจะได้กลับไปเป็น...เฟย์คนเดิมงั้นเหรอ” เด็กสาวคลี่ยิ้มออกมาเล็กน้อย
“เฮอะ! แต่ที่ตาเขื่อนทำดีกับแก ก็เพราะต้องการจะให้แกรัก ให้แกไว้ใจ เขาจะหลอกให้แกเซ็นเอกสารมอบทรัพย์สมบัติ...แล้วสุดท้ายลูกชายฉันก็จะได้รับสมบัติทั้งหมด หลังจากที่แก...ตาย”
“ป็อปปี้ไม่มีวันทำร้ายฉันหรอก!” เฟย์เถียง
“แล้วแกอยากรู้มั้ยล่ะ ว่าสาเหตุที่แกต้องมานอนโรงพยาบาลอยู่อย่างนี้เพราะใคร...”
“...ไม่ ฮึก ไม่...”
“ฟาง เข้ามานี่!”
เสียงของอรชาทำให้เด็กสาวที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าห้องเดินเข้ามา เฟย์เบิกตาโพลง แม้เขาจะเห็นใบหน้าของฟางเพียงเสี้ยววินาที แต่เขาก็จำขึ้นใจ คนนี้แหละ...คนที่ยิงเธอ!
“บอกมันไปซิว่าคนที่จ้างแกมาฆ่ามันคือใคร”
“คนที่จ้างผมมาฆ่าคุณน่ะ ก็คือ...นายภัทรดนัย...” ฟางบอก แล้วลอบมองไปที่ใบหน้าหวาน
“ตะ..แต่เขื่อนบอกว่า..เขารักเฟย์...ฮึก ฮืออออ”
“แกรู้แล้วสินะ ว่าเหตุผลของคำว่า ‘รัก’ ที่ออกจากปากลูกชายของฉันคืออะไร” อรชาว่าก่อนจะหมุนตัวกลับ ทิ้งไว้ให้เด็กสาวสองคนได้อยู่ตามลำพังในระหว่างทางกลับเธอก็ยิ้มออกมาอย่างชั่วร้ายเมื่อเห็นหวายลูกสาวเธอถ่วงเวลาร่างสูงไว้
“หวายปวดหัวจังเลยค่ะ”
“หวาย! คือพี่รีบจริงๆ พี่ขอขึ้นไปข้างบนก่อน แล้วเดี๋ยวพะ..”
“จะไปไหนล่ะเขื่อน” หล่อนรีบเข้าไปช่วยลูกสาวเมื่อเห็นท่าไม่ดี “น้องหน้าซีดใหญ่แล้ว ไม่เห็นเหรอ”
“แต่ผม...!”
“บนโลกใบนี้ ไม่มีใครรักเขื่อนไปมากกว่าแม่และน้องอีกแล้วนะ เขื่อนควรจะดูแลน้องดีๆ ไป...พาน้องไปหาหมอกับแม่ เร็วสิ” เธอเร่ง เขื่อนพยักหน้าอย่างจำใจก่อนจะเดินพยุงหญิงสาวไป หวายและอรชาต่างลอบยิ้มให้กันและกันอย่างร้ายกาจ
วันรุ่งขึ้น
“เฟย์...” เขื่อนครางเสียงแผ่ว เมื่อเห็นร่างบางหลับพริ้มอยู่บนเตียงผู้ป่วย มือสากลูบใบหน้าหวานอย่างทะนุถนอม “อ้าว ตื่นซะแล้ว” เขาว่าเมื่อเห็นเหลือกตาบางเปิดขึ้น
“แก!!”
“อะไรกันครับ” เขื่อนว่า ทันทีที่ร่างบางรู้สึกตัว
ภาพเหตุการณ์เมื่อวาน...คำพูดของอรชาย้ำเตือนเธออยู่เสมอว่าคนตรงหน้าคือคนที่จ้องจะทำร้ายเธอตลอดเวลา!
“ออกไปนะ ออกไป!!” มือเรียวปัดป้องตัวเองจากบุรุษตรงหน้า ทั้งปาข้าวของที่อยู่ใกล้ตัวใส่ร่างสูง
“โอ๊ย! เฟย์...เป็นอะไร โอ๊ย! ฉันเจ็บนะ”
“ช่วยด้วย!! ใครก็ได้เอาไอ้บ้านี่ออกไปที อย่าเอามันมาให้ฉันเห็นหน้า ออกไป ฮึก ออกไป!”
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
