Me and casting.เอ๋ออย่างเธอต้องเจออย่างชั้น

บทสี่ (จัดไป)

“จะกลับบ้าน ปล่อยๆๆ”แก้วส่ายหัวเบาๆ

“รีบไปไหนเล่า”โทโมะพูดจบก็เอามือกวาดของลงจากโต๊ะทำงานแล้วอุ้มแก้วไปนั่งบนนั้นพร้อมกับอ้าขาของแก้วออกแล้วเสียบตัวเอาไปตรงกลาง (หื่นเว่อร์ 5555)

“อร้ายๆๆๆ”แก้วร้องลั่นแล้วดันหน้าโทโมะเงยขึ้น

“ซนหนะ”โทโมะพูดแล้วเอามือรวบมือแก้วไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียวของเขา

“ฮือๆๆ ปล่อยเถอะนะ ไหว้ๆๆ”แก้วพูดพร้อมกับก้มหัวพงกๆ

“ไหว้ให้ดูก่อนสิแล้วจะปล่อย”โทโมะที่กำมือแก้วไว้แน่นแล้วก็พูดก่อนจะโลมริมฝีปากเข้ากับคอขาวๆของแก้วจนได้กลิ่นหอมๆจากตัวของแก้ว

“ปล่อยมือชั้นสิ จะได้ไหวได้”แก้วพูดขึ้น

“ไม่ปล่อย ไหว้ได้เมื่อไหร่แล้วจะปล่อย”โทโมะพูดจบก็จัดการปิดปากแก้วด้วยริมฝีปากตัวเอง

“อื้มๆๆ”แก้วฮำในลำคอเป็นการประท้วง แต่ไม่มีผลอะไร ลิ้นรุกรานไปเรื่อยๆแต่ลิ้นแก้วกับดิ้นหลบไปติดอยู่กับเพดาน โทโมะใช้มืออีกข้างบีบปลายคางของแก้วไว้เพื่อกันว่าจะหันหนี ชั้นจะรอดไปได้ไหม ฮือๆๆ แก้วนึกในใจก่อนจะร้องไห้ออกมาอย่างหนัก

“อย่าร้องสิ น้ำตาเธอมันเค็ม”โทโมะถอนจูบออกแล้วเลียปากตัวเองพร้อมกับพูดขึ้น แก้วสะอื้นน้อยๆแล้วสบตาโทโมะ โทโมะเห็นดวงตาของแก้วแล้วเค้ารู้สึกอ่อนแอในทันที ทำไมเธอต้องร้องไห้ด้วยว่ะ!! โทโมะฉุนอารมณ์ขึ้นในทันที เค้าถอนตัวออกจากแก้วแล้วหันหลังให้ แก้วกระโดดลงจากโต๊ะแล้วมองดูชายตรงหน้าที่อารมณ์เปลี่ยนไปได้ไวมาก

“เป็นอะไรหรอ”แก้วเอียงคอเล็กน้อยแล้วถามขึ้น โทโมะหันมาชักสีหน้าโมโหใส่

“ยุ่ง!! จะกลับหรือยัง”โทโมะเอ่ยถามด้วยสีหน้าเครียดๆ

“กลับสิ”แก้วพูดแล้วหยิบกระเป๋าของเขาเดินออกไปที่ห้องนั่งเล่น

“หมาน้อย”แก้วนั่งยองๆลงกับพื้น หมาน้อยที่อยู่ในกรงข้างโซฟายังคงอยู่ที่เดิม หมาน้อยขนปุกปุยสีขาวนอนกระพริบตาอยู่ในกรง

“ทำไมไม่ออกจากกรงสักทีหละจ๊ะ ไม่มีแรงหรือเจ้านายไม่ยอมปล่อยให้ออก แล้วมีชื่อยังเนี้ย กินอะไรหรือยัง”แก้วยิงคำถามเป็นชุด หมาน้อยลุกขึ้นยืนก่อนจะแลบลิ้นออกมา

“หิวหรอ”แก้วถามแล้วหันมองหาของให้กิน แก้วลุกเดินไปในห้องครัวเปิดตู้เย็นไปเจอถุงไส้กรอกก็หยิบออกมาแล้วเอาใส่จานให้สองชิ้น แก้วเดินถือมาเปิดกรงออกแล้ววางให้กับหมาน้อยกิน

“ทำอะไร”โทโมะที่พึ่งเดินออกมาก็ถามขึ้น

“น้องหมาหิว ทำไมไม่ดูแลเลยหละ”แก้วเงยหน้าขึ้นมองโทโมะ หมาน้อยกินอย่างหิวโหย โทโมะเดินเข้ามาดูใกล้ๆ

“นี่มันไส้กรอกชั้นนิยัยเอ๋อ .... เธอเอามาให้หมากินได้ไง ของโปรดช้านนนน!!”…

โทโมะพูดสุดเสียงจนแก้วต้องปิดหู

“ก็นายไม่ให้อะไรน้องหมากินเลย น้องหมาก็หิวเป็นเหมือนกันนะ!!”แก้วลุกขึ้นสวนกลับปาวๆๆ

“แต่นี่มันของโปรดสุดๆของชั้นนะยัยเอ๋อ!!”โทโมะสวนกลับ

“คำก็เอ๋อ สองคำก็เอ๋อ ไอ้ดาราขี้งก!!”แก้วด่ากลับ แล้วมองหน้าอย่างโมโห สายตาของทั้งคู่อาฆาตกันแทบจะกินเลือด หนึ่งคนก็หวงของกิน อีกคนก็ใจบุญ

“พูดแบบนี้ไม่อยากกลับบ้านใช่ไหม”โทโมะพูดเสร็จก็รวบตัวแก้วขึ้นทันที

“ปล่อยนะเว้ยยยย”แก้วร้องลั่น โทโมะวางแก้วลงบนโซฟาอย่างแรง

“เหวออออ โอ๊ยยย”แก้วก้นกระแทกจนปวด

“จะโยนทำไมเนี้ย”แก้วถามขึ้น

“ก็พอใจอ่ะ มีอะไรไหม”โทโมะทำเสียงหมันไส้แล้วก้มลงเอาปากกดลงไปบนปากของแก้วอย่างแรง เค้าก็เจ็บแก้วก็เจ็บ ต่างคนต่างเจ็บ ลิ้นบ้าๆบอๆสัมผัสลึกซึ้งเข้าไปในโพรงปากของแก้ว

“หงิงๆ”หมาน้อยหลังจากกินเสร็จก็เอียงคอดูคนทั้งสองคนทำอะไรบ้าๆกันอยู่

“ปล่อยน้า ไม่เห็นหรือไง หมามองอยู่”แก้วพูดเมื่อปากเป็นอิสระ แต่คอดันถูกรุกราน

“หมาแล้วไง”โทโมะพูดก่อนจะปลดกระดุมเสื้อแก้ว

“ฮือ....ช่วยด้วยยยยย”แก้วร้องลั่นพร้อมขยับขาไปมา ร้องอีกแล้ว โทโมะนึกในใจก่อนจะผละตัวออก

“วันหลังอย่าทำให้หมันไส้ เข้าใจ๋”โทโมะพูดจบก็เอาจานใส่ไส้กรอกไปเก็บอย่างฉุนๆ

“ไอ้โรตจิตเอ้ย”แก้วขยับปากมุบมิมเบาๆคนเดียว

“ว่าใคร”โทโมะถามขึ้น

“ได้ยินอีก”แก้วมองหมาน้อยก่อนจะอุ้มขึ้นมากอดไว้

“น้องหมาชื่ออะไรหรอ”แก้วถาม

“ไม่รู้ ไม่มีชื่อ ขี้เกรียจตั้ง ไม่อยากเลี้ยง เธอเอามา งั้นก็เอาไปเลี้ยงด้วยนะ”โทโมะเดินออกจากห้องครัวแล้วพูดขึ้น

“บ้านชั้นเท่ารูหนู ฐานะก็ไม่ได้ร่ำรวย นายนั่นแหละเลี้ยง ดาราเลี้ยงหมา มันดูดีนะ”แก้วพูดพร้อมกับเอาจมูกตัวเองชนกับจมูกหมาน้อย

“ก็ดี แต่ชั้นไม่ชอบขนหมา”โทโมะพูดขึ้น

“ชั้นว่ามันน่ารักดีออก นายก็นึกว่าขนหมาคือปุยนุ่นสิ มันน่ารักดีนะ”แก้วหันไปสบตากับโทโมะที่ยืนกินน้ำอัดลมอยู่

“ก็ได้ และมันจะชื่ออะไรดีหละ”โทโมะถามขึ้น แก้วทำหน้าคิดแล้วก็ ปิ้ง!!O^O

“นายคิดสิ”โธ่ ทำหน้าอย่างกับคิดออก โทโมะนึกและทำหน้าหมดอารมณ์

“เธอนั่นแหละคิด ชั้นคิดไม่สร้างสรรค์”โทโมะพูดแล้วซดน้ำอัดลมในมือ

“งั้น เอาเป็น...ชื่อ....ไส้กรอกละกัน”พรวดดดด น้ำอัดลมกระจายทั่วพื้น

“อะไรนะ”โทโมะถามย้ำเมื่อน้ำอักลมพุ่งออกจากปากหมดแล้ว

“หยี สกปรก มาพ่นใส่หน้าชั้นทำไม ฮัดชิ่ว!”แก้วจามฟึดฟัดเมื่อโดนสะเก็ดน้ำอัดลมกระเด็นเข้าหน้า

“ชั้นบอกว่าชื่อ ไส้กรอก ก็เมื่อกี้เจ้านี่พึ่งจะขโมยใส่กรอกของโปรดนายกินไง”แก้วพูดแล้วทำหน้าเอ๋อ (ไม่ต้องทำก็เอ๋ออยู่แล้ว)

“มันไม่เชยไปหน่อยหรอ ชั้นมามันควรจะชื่อ..เจสสิก้า ซันนี่ ยุนอา แทยอน โฮยอน ทิฟฟานี่ ซอฮยอน ซูยอง ยูริ ประมาณนี้นะ”(แหมเอามาซะครบเลยนะ)โทโมะออกความคิดของตัวเอง

“นี่นายเอามาทั้งวงเค้าเลยหรือไง”แก้วพูดขึ้น

“ก็ทำนองนั้น มันเพราะดีนิ”โทโมะโต้ขึ้น

“ชั้นว่าอย่าไปก้าวก่ายชื่อเค้าเลยได้ไหม เอาไส้กรอก”แก้วถกเถียงเรื่องชื่อหมาน้อยกับโทโมะจน4ทุ่ม

“ไส้กรอกก็ไส้กรอก”โทโมะพูดขึ้น

“น่าจะยอมตั้งนานแล้วนะ”แก้วพูดขึ้น บนตักมีเจ้าไส้กรอกนอนหลับอยู่เพราะอาจจะรำคาญทั้งสองคนเถียงกัน

“จะนอนไหน”โทโมะยิงคำถามประหลาดขึ้น

“บ้านสิ ไปส่งด้วย”แก้วอุ้มเจ้าไส้กรอกเบาๆแล้ววางบนโซฟาแล้วเดินออกนอกห้องไป โทโมะส่ายหัวเบาๆก่อนจะเดินตามไป ทุกสายตาพากันจ้องมองแก้ว

“ตายแน่”โทโมะพูดแล้วดึงแก้วไปหลบอยู่ที่มุมที่ลับตาคนคือซอกบันได

“อะไรๆ”แก้วทำหน้างงๆ หลังของทั้งคู่ชนกำแพง มันเป็นทีแคบจริงๆจนหน้าทั้งสองคนใกล้กันมากเกินกว่าที่สายตาจะมองเห็นอะไรชัด

“ชู่วๆๆ”โทโมะชู่ปากเป็นการบอกให้แก้วเงียบๆเอาไว้ ลมหายใจทั้งคู่รดรินซึ่งกันและกัน แก้วรู้สึกหน้าแดงจัดเป็นพิเศษ เค้าทั้งสองคนอยู่อย่างนี้ได้สักประมาณ10นาทีโทโมะก็ชะเง้อหน้าออกไปมองอะไรสักอย่างแล้วกลับเข้ามา จุ๊บ โทโมะจูบปากแก้วอย่างรวดเร็วแล้วเดินออกมาจากซอกบรรไดนั่น แก้วดูจะเขินๆ แก้วเดินออกมาตีไหล่โทโมะอย่างแรง

“บ้า เล่นอะไรของนาย”แก้วพูดเบาๆด้วยความเขิน

“เมื่อกี้มีปาปารัสซี่มาหนะเลยต้องหลบ”โทโมะพูดแล้วจูงมือแก้วเดินออกจากคอนโดไปยังรถคันสีขาวสะอาดของเขา แก้วขึ้นนั่งแล้วเอากระเป๋าสะพายวางบนตัก

“เมื่อไหร่จะเลิกหน้าแดง”โทโมะหันไปถามเมื่อเห็นแก้วยังคงหน้าแดงๆอยู่

“ใครหน้าแดง ชั้นหรอ” แก้วดึงกระจกหน้ารถของโทโมะให้หันมาทางเค้าแล้วส่อง ชั้นหน้าแดงจริงๆด้วย แก้วนึกในใจก่อนจะเอามือขยี้แก้มตัวเองเบาๆ

“ชั้นโดนยุงกัดหนะ”แก้วพูดขึ้นเพื่อแก้ตัว โทโมะขับรถออกไปอย่างเร็วพอประมาณ บรื้นๆ จนถึงหน้าบ้านของแก้ว

“ยัยเบอะตื่น”โทโมะดีดหน้าผากแก้วให้ตื่น แก้วหลับมาตลอดทางเพราะอาจจะเพลีย

“ถึงละหรอ หาวววว”แก้วอ้าปากหาวจนโทโมะเอานิ้วไปขั้นระหว่างปากไว้

“เวลาหาวหนะปิดปากบ้างก็ดี เอ๋ออยู่แล้วยิ่งเอ๋อไปใหญ่”โทโมะพูดก่อนจะยิ้ม แก้วเปิดประตูลงจากรถไปแล้วหันมาโบกมือหยอยๆให้โทโมะ โทโมะโบกมือตอบ

“พรุ่งนี้เรียนกี่โมง”โทโมะถามขึ้น

“8โมงเช้า”แก้วพูดขึ้น โทโมะพยักหน้ารับแล้วขับรถออกไป แก้วเดินเข้าไปในบ้าน อาบน้ำเสร็จก็นั่งยิ้มอยู่หน้ากระจกคนเดียว

“พี่เทค โทโมะ ชั้นจะเลือกใครดีน้า”แก้วนึกแล้วยิ้มบ้าอยู่คนเดียวหน้ากระจก 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ฮิฮิ อัพแล้วนะเจ้าคะ ช้าไปนิส แต่ก็ขอโทดด้วยนะคะ ^^

ง่วงหงาวหาวนอน พรุ่งนี้อาจไม่ได้อัพนะคะ ไปทัศนศึกษา

ขอบคุณรีดเดอร์ที่คอยเป็นกำลังใจ(คอยเร่ง)มากๆๆนะคะ

5555 ถ้าไม่เร่งก็ไม่เสร็จถูกไหมหล่าา ฝันดีนะคะ muah!!!!!