Me and casting.เอ๋ออย่างเธอต้องเจออย่างชั้น

บทที่5 (อ่านไปเลยย๊าวยาว)

“แต่งงานกับผมนะครับ ไม่ได้ๆแก้วต้องแต่งงานกับผมคนเดียวเท่านั้น”แก้วพูดคนเดียวในกระจกโดยเลียนเสียงของเทคและโทโมะ

“ชั้นคงจะเลือกไม่ได้จริงๆ รักพี่เสียดายน้อง”แก้วทำหน้าตาเศร้าแล้วยื่นมือทำท่าทำทางเหมือนเป็นเจ้าหญิงที่กำลังถูกชิงตัว

“ผมรักคุณนะแก้ว แก้วผมก็รักคุณ”แก้วทำท่าทางเป็นโทโมะและเทค

“ชั้นก็รักคุณทั้งสองคน ชั้นคงทำใจไม่ได้ถ้าขาดใครสักคนไป ชั้นเสียใจจริงๆที่ชั้นต้องเลือก...พี่เทค”แก้วยิ้มร่าแล้วทำท่าโอบกอดอากาศที่ตนเองให้บทเป็นเทค

 “เราไม่ดีตรงไหน”แก้วทำท่าถอนกอดแล้วหันไปมองอากาศที่คิดบทให้เป็นโทโมะ

“นายก็ดี งั้น..ชั้นเลือกนายก็ได้”แก้วทำท่าเข้าโผกอดโทโมะ

“อร้ายยย ถ้ามีวันนั้นจริงๆ ชั้นคงจะมีความสุขมากเลยสินะที่มีคนมารุมแย่งถึงสองคน”แก้วพูดแล้วดีดตัวลงกลิ้งเกลือกบนเตียงเป็นคนบ้า

“แก้วครับผมรักคุณ แก้วครับแต่งงานกับผมนะ แก้วครับอยู่กับผมเถอะ อร้ายยย”แก้วกลิ้งละกรี๊ดไปมาจนเหนื่อยและหลับไป

เช้าตรู่

โทโมะมารับแก้วแต่เช้า แก้วถักเปียสองข้างเหมือนเดิม ทาแป้งกระปุกละ10บาทเหมือนเดิม แต่ที่ไม่เหมือนคือไม่ได้ใส่แว่น และเล็บมีสีสันฉูดฉาดสวยงาม ใบหน้ายังคงอิ่มสวยไม่มันเงาจนเหมือนเอาไก่มาทาหน้า แก้วนั่งรถโทโมะไปจนถึงมหาลัย

“บ๊ายบาย”แก้วโบกมือบ๊ายบายก่อนจะเดินเข้ามหาลัยไป

“โอ๊ย”แก้วเดินชนกับผู้หญิงรูปร่างสูงสง่าหน้าตาน่ารัก หน้าขาววอกตัดผมหน้าม้าเสมอเปลือกตา มีจอนระดับติ่งหูสองข้าง ผมดูตรงสวย ดวงตากลมโตสีดำปากชมพูธรรมชาติ ดูเหมือนว่าผู้หญิงคนนี้ก็ไม่ได้แต่งเติมอะไรแถมใช้กระเป๋าเหมือนแก้วเมื่อก่อน กระเป๋าถือแบนๆที่ตุงเพราะถูกใส่หนังสือ นิสัยนี้คงติดมาจากตอนม.ปลาย เสื้อสีขาวกระโปรงยาวแทบถึงตาตุ่มพอๆกับแก้วเลยทีเดียวเชียว

“ขอโทดคะ”ทั้งคู่เอ่ยพร้อมกันแล้วโน้มตัวให้กันจนหัวโขกกันจนได้ โป้ก

“โอ๊ย”เสียงเดิมร้องออกมาอีกครั้ง

“แฮะๆๆ ไม่ทราบว่าอาคารนิติศาตร์อยู่ทางไหนค่ะ และก็ห้องB21”ผู้หญิงสูงยาวเข่าดีคนนั้นถามขึ้น

“อ๋อ ห้องชั้นเองคะ เดี๋ยวพาไป”นี่คงเป็นมิตรภาพแรกที่แก้วได้พบเจอมั้ง

“ชื่ออะไรหรอคะ ถักเปียน่ารักจัง”ผู้หญิงสูงยาวเข่าดีคนนั้นถามแก้วขึ้น

“อ๋อ ชื่อแก้วคะ แล้วเธอหละ”แก้วถามกลับบ้าง

“อ๋อ เราชื่อต้นอ้อ ยินดีที่ได้รู้จักนะ ไนท์ทูมิดยู จ้า”ต้นอ้อยกมือขึ้นเช็คแฮนด์กับแก้วแล้วก็ออกเดินต่อ

“ชั้นเป็นเด็กใหม่หนะ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะ”ต้นอ้อพูดขึ้น แก้วหันไปยิ้มให้อย่างเป็นมิตร

“ว้าย ยัยเอ๋อมีเพื่อน”เสียงพวกสัตว์ป่าในโรงเรียนดังขึ้น ผู้หญิงคนนึงเดินออกจากกลุ่มมาดึงเปียของแก้วจนหน้าหงาย แก้วน้ำตาคลอเบ้านิดๆ พวกนั้นทำท่าทางจะเข้ากันมาดึงอีกข้าง แต่เมื่อมือของผู้หญิงคนนึงกำลังจะแตะปลายผม ต้นอ้อก็จับเอาไว้

“อย่ามาทำตัวทุเรศๆแบบนี้ที่มหาลัยนะ”ต้นอ้อพูดขึ้นแล้วเหวี่ยงแขนของยัยเจี้ยผู้นั้นไป

“โห ร้ายไม่เบานะเพื่อนแกคนนี้”ยัยเดรัจจานคนนึงเดินเข้ามา ดูท่าว่าจะเป็นหัวหน้า

“อย่ามายุ่งกับแก้วเพื่อนชั้นนะ ถ้าเธอทำอะไรแก้ว ได้เห็นดีกับชั้นแน่ ชั้นจะบอกพ่อให้ไล่พวกเธอออกจากมหาลัยเลยคอยดู”ต้นอ้อพูดขึ้นเสียงดังฟังชัด

“แกเป็นใคร มีอำนาจอะไรของแกมาสั่งชั้น”ยัยเดรัจจาน (จานนะไม่ใช่ฉาน แต่จะอ่านอย่างงั้นก็ได้เพราะเจตนาอย่างนั้น 555) คนเดิมพูด

“คุณหนูต้นอ้อค่ะ ห้องอยู่ด้านบนคะ นี่พวกเธอมามองหน้าอะไรลูกสาวเจ้าของมหาลัยหนะ”เสียงอาจารย์ฝ่ายปกครองดังขึ้น ฝ่าง!! กระจ่างศาสตร์ทันที แก้วอึ้งน้อยๆ

“ป้านันคะ ฝากเอา7คนนี้ไปคุมประพฤตทีนะคะ ทำตัวเป็นเจ้าแม่ในมหาลัย”ต้นอ้อชี้หน้าทั้ง7คนตรงหน้าแล้วจูงมือแก้วเดินไป แก้วอึ้งเล็กน้อยก่อนจะเดินนำไปที่ห้อง

พักกลางวัน

“ชั้นโชคดีจังที่รู้จักกับเธอ”แก้วพูดขึ้น ในมือถือไอติมโคน

“ชั้นก็โชคดีที่ได้เป็นเพื่อนกับเธอนะแก้วใจ”ต้นอ้อยิ้มหน้าบานแล้วพากันเดินไปที่ข้างสนามฟุตบอลที่มีรุ่นพี่เตะบอลกันอยู่รวมถึง พี่เทค

“พี่เทค”แก้วเอ่ยขึ้นเบาๆแล้วยิ้ม

“ใครหรอจ๊ะ”ต้นอ้อถาม

“หัวหน้าคณะเราไง ประธาน น่ารักเนอะ”แก้วพูดเบาๆ

“อื้มจ่ะ อันแน่ๆๆ แอบชอบพี่เค้าหละสิ”ตรงเป๊ะ ต้นอ้อพูดขึ้นแก้วก็หันไปมองในทันที

“ปละ...ปล่าวจ่ะ”แก้วปฏิเสธเสียงอึกๆอักๆ

“ไม่ต้องโกหกหรอกหน่า ชั้นดูออก”ต้นอ้อลากเสียงเบาๆทำให้แก้วหน้าแดงจัด

“พี่คะ แก้วแอบชอบคะ!!”- -* แก้วรีบเอามือปิดปากต้นอ้อที่ตะโกนจนสุดเสียง ทั้งสนามหันมามองทั้งสองคนก่อนจะยิ้มออกมา เทคเดินเข้ามาหาแก้ว

“ชอบใครหรอแก้ว”เทคถามขึ้น แก้วคลายมือออกจากปากต้นอ้อทันทีเมื่อเห็นใบหน้าคมเข้มคลืบคลานเข้ามาใกล้จนสังเกตเห็นอะไรได้ชัดขึ้น กรี๊ดดดดดดดดดดด น่ารักชะมัดญาติ

“อ่า..เอ่อ...”แก้วอ้ำอึ้งอยู่นาน

“ชอบพี่นั่นแหละ”ต้นอ้อแทรกขึ้น แก้วก้มหน้าลงทันทีด้วยความเขิน แต่ทั้งสองคนกลับหัวเราะกันอย่างสนุก

“ฮ่าๆๆ พี่มีอะไรจะบอก”เทคชะงักเสียงหัวเราะแล้วกลับมาทำใบหน้าจริงจัง

“อะไรหรอคะ”แก้วเงยหน้าขึ้นสบตาแต่เค้าก็แพ้สายตานั้นทุกที

“พี่ก็ชอบแก้วนะ”สิ้นเสียงเทคแก้วแทบจะเป็นลมไปอีกรอบแต่ภูมิต้านทานดันแข็งกว่าเดิม แก้วตาปรือแทบไม่เชื่อในสิ่งที่ตัวเองได้ยิน ต้นอ้อยิ้มแก้มบานที่เป็นคิวปิดได้สำเร็จ ชั้นหูฝาดหรือว่าฝันไปนะ อยากจะกรี๊ดดดดดดดดดดด ถ้านี่เป็นฝันก็ขอกำไรหน่อยแล้วกัน แก้วนึกขึ้นในใจก่อนจะโผหน้าเข้าไปหอมแก้มเทคเบาๆแล้วถอนปากออกมา ทุกคนในบริเวณนั้นถึงกับ อึ่ง ทึ่ง เสียว เลยทีเดียวเชียว เทคก็อึ้งไปกับเค้า แก้วก้มหน้าเขินอยู่คนเดียวก่อนที่เทคจะตั้งสติได้แล้วฉีกยิ้มกลับก่อนจะโผหน้าเข้าไปหอมแก้มแก้วคืน อร้ายยยยยยยยยยยย พี่เทคหอมแก้มชั้น ชั้นฝันดีใช่ไหมเนี้ยยย อยากให้ฝันนี้เป็นจริงจัง อย่าพึ่งตื่นนะยัยแก้ว แก้วนึกก่อนจะตบหน้าตัวเองดัง เปรี้ย!!

“ทำอะไรแก้ว”เทคถามขึ้นแล้วจับมือแก้วไว้

“โอ๊ยยยยย โคตรเจ็บเลย T^T”แก้วน้ำตาคลอก่อนจะจับแก้มถูเบาๆ

“ตบหน้าตัวเองทำไม”ต้นอ้อถามด้วยความเป็นห่วง

“ทำไมถึงเจ็บหละ นี่ชั้นฝันอยู่หนิ”แก้วพูดกับตัวเอง

“ฝันบ้าอะไรหละ นี่มันเรื่องจริง ไม่เชื่อหรอ”เทคพูดแล้วหยิกแก้มแก้วแรงๆ

“อะ...โอ๊ย  เชื่อแล้วค่ะพี่เทค”แก้วพูดขึ้น เทคคลายมือออกแล้วหัวเราะเบาๆ

“ที่ทำอะไรออกไปนี่นึกว่าฝันงั้นสิ เธอนี่ซื่อบื่อจังเลยนะ”เทคพูดก่อนจะขยี้หัวแก้วเบาๆ

“เดี๋ยวพี่ไปเล่นบอลก่อนะ...ที่รักของพี่”เทคพูดเบาๆก่อนจะหันหลังเดินไปที่สนาม

“ตะ...ต้น อ้อ ชะ..ชั้น ไม่ได้ฝันใช่ไหม”แก้วตาค้างมองหลังของเทคที่เดินไปที่สนาม ต้นอ้อตบแก้มแก้วแรงๆไปหนึ่งที

“ต้องให้บอกกี่ครั้งว่าไม่ได้ฝัน”ต้นอ้อพูด ชั้น...อยากกรี๊ดที่สุดในโลก อร้ายยยยยยยยยยย~~~~~ แก้วนึกในใจ เทคหันมายิ้มให้แก้วเป็นระยะตลอดเวลา แก้วยิ้มตอบไปอย่างง่ายดาย ไม่นึกเลยว่าจะมีวันนี้ได้ แก้วนึกก่อนจะเอาคางเกยแขนตัวเองที่วางราบไปกับโต๊ะม้าหินอ่อนข้างสนามมองดูเทคเล่นกีฬาอย่างมีความสุข ต้นอ้อดูจะเขินแทนตลอดเวลา........

เลิกเรียน

“ยัยเบอะ ทำไมไม่โทรมา”เสียงโทโมะดังขึ้นเมื่อแก้วทำท่าว่าจะเดินไปที่ป้ายรถเมล์โดยมีเทคและต้นอ้ออยู่ข้างๆ

“ชู่ว....”แก้วชู่ปากเป็นการบอกว่าเบาๆ

“ทะ....โทโมะ!!”ต้นอ้อพูดลั่นก่อนจะหยิบไอโฟนของตัวเองมาแชะภาพอยู่หลายครั้งและขอลายเซ็นต์อย่างบ้าคลั่ง

“ขอบคุณคะ น่ารักจัง”ต้นอ้อพูดเมื่อตนพอใจแล้ว

“ครับ... ตกลงจะกลับหรือยัง”โทโมะหันไปถามแก้วที่ยืนยิ้มกับเทคอยู่

“วันนี้ชั้นอยากนั่งรถเมล์กลับ นายกลับไปเถอะ บ๊ายบาย”แก้วทำท่าทางโบกมือลาแล้วกำลังจะออกเดินแต่โดนโทโมะดึงไว้

“มานี่”โทโมะกระชากแขนแก้วขึ้นไปบนรถแล้วขับออกไปอย่างเร็ว

“เอ้า...อะไรของเค้า”ต้นอ้อพูดเบาๆก่อนจะเดินไปนั่งที่ป้ายรถเมล์โดยมีเทคตามไปนั่งข้างๆ

“ทำไมถึงชอบแก้วหรอ”ต้นอ้อถามขึ้นเมื่อเงียบอยู่นาน

“ก็เค้าน่ารักดี ใสๆ ไม่แต่งเติมแบบพวกผู้หญิงคนอื่นๆ ดูเด๋อๆด๋าๆ น่ารัก ชอบ”><เทคพูดไปเขินไป ต้นอ้อก็ยิ้มตาม

“นั่นสิ บุคลิกจืดๆชืดๆของแก้วเนี้ย น่ารักชะมัดเลย”ต้นอ้อพูดเสริมก่อนที่รถเมล์จะมา

ณ คอนโดของโทโมะ

“พามานี่อีกและ”แก้วพูดขึ้นเมื่อจำได้ว่ามันคือที่ไหน

“ไปเลี้ยงไส้กรอกสิ”โทโมะพูดก่อนจะเปิดประตูลงแล้วดึงแขนแก้วขึ้นไปบนห้อง แก้วเดินเข้านั่งบนโซฟาเล่นกับไส้กรอกที่นอนอยู่กางห้อง โทโมะเข้ามาก็ถอดเสื้อ

“ทำอะไร อย่านะ”แก้วปิดตาทันทีเมื่อเห็น

“ชั้นร้อน”โทโมะพูดจบก็โยนเสื้อใส่หัวแก้ว แก้วหยิบขึ้นมาดูแล้ววางไว้บนโซฟา ยัยนี่แปลกดีนะ ถ้าเป็นคนอื่นคงปากลับ โทโมะนึกก่อนจะเดินไปนั่งข้างๆแก้วแล้วรวบเอวเอาไว้

“หอมแก้มได้ไหม”โทโมะถามเบาๆ

“อย่ามา...”แก้วยังไม่ได้พูดอะไรต่อริมฝีปากนุ่มๆของโทโมะก็จุ๊บเข้าที่แก้มของแก้วทันที

“แก้มนิ่มจัง”โทโมะถอนปากออกแล้วเอานิ้วไล้แก้มของแก้วเล่น

“อื้ม”แก้วพยักหน้าเบาๆ ไม่ปฏิเสธอีก ยัยคนนี้นี่ยังไง โทโมะนึกก่อนจะผลักแก้วนอนลงบนโซฟา แก้วเริ่มจะออกอาการขัดขืน

“ปล่อยนะ อย่าเล่นอะไรแบบนี้สิ”แก้วพูดแล้วผลักอกโทโมะ

“เอ้า ก็คิดว่าจะยอม”โทโมะหัวเราะร่วนจนแก้วหน้าแดง

“ชั้นชินแล้วหละที่นาย มาหอมแก้ม มาจูบ มากอด เลยไม่ว่าอะไร แต่ชั้นไม่ชินที่นายยจะมาทำแบบนี้นะ”ผิดมนุษย์มาก ผู้หญิงอะไรมีชินด้วยหรอเรื่องแบบนี้ เห็นกี่คนๆโดนจูบทีก็เขินทีแต่ยัยนี่เขินครั้งเดียว ชั้นชักจะงงกับเธอ โทโมะนึกก่อนจะเลื๋อนหน้าไปข้างหูแก้ว

“ลองดูไหมหละ เดี๋ยวก็ชิน”โทโมะพูดเบาๆ แก้วหน้าเหวอในทันทีทั้งทุบ ทั้งตบ ทั้งตี ทั้งถีบ โทโมะให้ออกจากร่างกายเค้า แต่โทโมะก็ไม่กระเตื้อง

“ไอ้บ้า”แก้วพูดก่อนจะหน้าแดงเป็นลูกตำลึง

“จูบชั้นบ้างสิ...ที่รัก”ที่รักอีกแล้ว......วันนี้มันวันชั้นขาขึ้นหรือไง มีคนเรียกชั้นแบบนี้ตั้งสองคน จะเลือกใครหละเนี้ย แก้วคิดในใจ

“อย่ามาบ้าบอนะ นายมันซุปเปอร์สตาร์ชื่อดัง ชั้นมันก็แค่นักศึกษาเอ๋อๆคนนึงคิดจะลดตัวลงต่ำแบบนี้เลยหรือไง”แก้วพูดก่อนที่จะเบือนหน้าหนี

“ชั้นไม่เกี่ยงสํฏหน่อย ขอทานยังเคยมาแล้วเลย”โทโมะพูดและหัวเราะเบาๆในลำคอ

“หะ !!”แก้วหน้าตาตื่นถาม

“ชั้นล้อเล่น จะบ้าหรือไง”โทโมะพูดจบก็ก้มลงจูบแก้วอีกครั้ง แก้วนิ่งๆเฉยๆไม่ตอบโต้อะไรทั้งนั้น โทโมะใช้ฝ่ามือยั่วโชว์ลวดลายแปดพันล้านให้แก้วจนแก้วถึงกับเคลิ้มอ่อนไหวในทีเดียว ลิ้นพันกันเป็นเถาวัลล์ โทโมะค่อยๆถกกระโปรงแก้วสูงขึ้นๆเรื่อยๆจนถึงขาอ่อน แก้วเริ่มรู้สึกได้ก็ลืมตาโปนแล้วเอามือผลักแขนโทโมะแต่โทโมะกลับรั้งเอาไว้ มือหนึ่งของโทโมะจัดการรวบแขนทั้งสองข้างของแก้วเอาไว้อย่างแน่นหนา แก้วส่ายหัวไปมาจนโดนโทโมะบีบคางแรงๆจนแก้วเจ็บและหยุดนิ่ง ฟืด ๆๆ ลมหายใจรินรดใบหน้าซึ่งกันและกัน โทโมะล้วงมือลึกขึ้นไปจนถึงขอบกางเกงชั้นใน แก้วเหมือนคนกำลังหลับเพราะเคลิ้มตามจนไม่รู้สึกถึงสัมผัสใดนอกจากสัมผัสทางปาก โทโมะดึงกางเกงชั้นในลายหมีน้อยของแก้วลงมาเรื่อยๆ เรื่อยๆ เรื่อยๆ (อร้ายยยยย ลุ้นม๊ะ? ^^)แก้วไม่รับรู้อะไรทั้งนั้นจนกางเกงชั้นในลงไปกองที่ข้อเท้า โทโมะค่อยๆปลดกระดุมของแก้วออกทีละเม็ดๆจนหมด เผยให้เห็นผิวเนียนที่แผ่นอกน้อยๆของแก้ว เสื้อกล้ามสีขาวสะอาดรัดรูปกับสายชุดชั้นในสีชมพูอ่อน โทโมะใช้มือโลมลวดลายอย่างกับระบำนางงามบนอกของแก้ว แก้วตกอยู่ในภวังค์(อันตราย)ของโทโมะเรียบร้อยแล้ว โทโมะค่อยๆล้วงมือไปในเสื้อกล้ามแล้วเอื้อมไปปลดตะขอชุดชั้นในด้านหลัง

“หงิงๆ”เสียงเจ้าไส้กรอกคลางน้อยๆก่อนนอนลงบนพิ้นห้องมองดูสองคนนี้ เมื่อปลดเสื้อชั้นในเรียบร้อยโทโมะก็ดันมันขึ้นไปกองไว้ที่คอของแก้ว ว้าว...ลายพรายน้ำ(สีชมพู)ช่างสวยสะดุดตาโทโมะเสียจริง กลิ่นอายของความหอมในตัวของแก้วเริ่มชัดมากขึ้น โทโมะค่อยๆลูบไล้อกขาวภายใต้เสื้ออย่างเบาๆ(ได้กำไรชัดๆ)แก้วไม่ขัดขืนแม้แต่น้อย อาจเป็นเพราะไม่รู้เรื่องหรืออาจเป็นเพราะหลงมนต์สะกดของหนุ่มดาราดังคนนี้ โทโมะกำลังพยายามถอดเสื้อตัวเองช้าๆและแล้วก็...ผ่าง ฟึ่บ อั่ก(อะไรคือ ผ่าง ฟึ่บ อั่ก)

“โอ๊ย”(ผ่าง ฟึ่บ อั่ก โอ๊ย......อะไรกัน!! ?? หรือว่า.....><)แก้วร้องขึ้น

“โทโมะ”เสียงใสๆของสาวบางคนพูดขึ้น เอ๋...หน้าคุ้นๆ เหมือน...ใช่!! พญาบาลคนนั้นที่โรงพยาบาลสัตว์ วันนั้นแลกเบอร์กันวันนี้นัดมาหา ยึ้ย ใจง่าย ชิส์ แก้วลุกขึ้นนั่งช้าๆก่อนจะรวบเสื้อชั้นในลงและจัดทรงติดตะขอให้เรียบร้อย

“กรี๊ดดดดดดด”แก้วกรี๊ดลั่นเมื่อรู้สึกหวิวๆที่ช่วงล่าง

“กางเกงในลายหมีน้อยชั้นอยู่ไหนๆๆ”แก้วเอ่ยขึ้นเสียงดังจนโทโมะตกใจ ยัยพยาบาลคนนั้นเดินเข้ามาแล้วเหยียบย่ำกางเกงชั้นในของแก้วที่กองอยู่ที่พื้นอย่างหมันไส้

“ถ้ากอยไม่เข้ามาป่านนี้ยัยนี้คงมีความสุขกับพี่แล้วสินะ”ก็รู้ดีนิ และจะเข้ามาทำไม แก้วนึกก่อนจะหันไปสนใจกางเกงชั้นในต่อ

“เธอ นี่มันกางเกงในตัวโปรดชั้นเลยนะ รู้ไหมมันแพงแค่ไหน ชั้นซื้อที่งานชิงช้าสวรรค์3ตัว50บาท เธอรู้ไหมว่ากว่าชั้นจะค้นกองกางเกงในเจอลายนี้มันลำบากแค่ไหน ชั้นใช้เวลากว่าครึ่งชั่วโมงนะ ตั้งแต่ซื้อมันมาชั้นยังไม่เคยดึงยี่ห้อจีนแดงของมันออกเลย แต่เธอเหยีบจนดำไปหมดแล้ว เวลาซักชั้นอุสส่าหุ้มพลาสติกไว้กันมั่นหลุดหาย และลายหมีนี้มันมีความหมายมากนะ มันเป็นเท็ดดี้หน้าตาเหมือนเสื้อในอีกตัวที่บ้านชั้น มันสำคัญมากในชีวิตเพราะน้าชั้นซื้อให้ในวันเกิดเมื่อชั้นม.5 เท่ากับสัญลักษณ์หมีเท็ดดี้ตัวนี้คือความห่วงใยของน้าชั้นนะแต่เธอเป็นใครมาเหยียดหยามมันไม่มีมารยาท!!”OoO…

แก้วร่ายยาวเป็นป้าขายผักที่ตลาดจนทั้งสองคนถึงกับเงียบอึ้งตาลอย

“ยังไม่ยกเท้าออกไปอีก”แก้วตวาดลั่นจนยัยกอยตกใจเลื่อนเท้าออกเหมือนเป็นการลากเท้าทำให้ตรายี่ห้อจีนแดงหลุด

“ยี่ห้อชั้นนนนนนน กรี๊ดดดดดดดดดด”แก้วลุกขึ้นยืนเก้าเดิน คว้ากางเกงชั้นในขึ้นมากอด(เอ่อ...แกเต็มไหมว่ะ)แก้วมองตาค้อนกอยก่อนจะฟาดฝ่ามืออรหันลงบนใบหน้าของสาวตรงหน้าอย่างเต็ม(เหนี่ยว)จนหน้าสาวกอยแดงแปร๊ดเป็นรอยฝ่ามือ โทโมะถึงกับสะดุ้งถอยกรูดไปไกลจนสุดโซฟา

“เธอ...เธอมัน ไอ้# $ % @ & ฿ +~~~~~~~~”(อย่ารับรู้มันจะดีกว่าเนอะ)แก้วด่ายาวเป็นกิโล

“นี่!! ชั้นไม่ฆ่าแกก็บุญเท่าไหร่แล้วที่ไล่แย่งผัวชาวบ้าน”ยัยกอยโต้กลับบ้างหลังจากเริ่มรำคาญเสียงของแก้วที่บ่นถึงที่มาของตรายี่ห้อจีนแดงของกางเกงชั้นในตัวเอง

“ผัว?? ผัวเลยหรอ ยัย...เอ่อ...ยัยสำรอน”(สำรอนบ้าอะไรเร่า สำส่อนย่ะ สงสัยไม่เคยด่าคน เฮ้อ...)แก้วไม่เคยด่าใครเลย ตั้งแต่เกิดมานี่คือครั้งแรก

“สำรอนบ้านแกสิ อีแย่งผัวชาวบ้าน”(แรงส์)รู้สึกว่าแก้วเลือดผีร้ายเข้า กางเกงชั้นในบนมือถูกโยนไปกองที่โซฟา แก้วค่อยๆย่างเท้าเข้าไปใกล้อย่างน่าหวาดเสียว

“ว่าใครนะ อีบ้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ~~~~~~~!!”แก้วตะโกนลั่นและฟาดมือไม่ยั้งลงทั้งหน้าและตัวของกอยทำให้รอยแดงเต็มหน้าเต็มตัว จนโทโมะทนไม่ได้ต้องเข้ามาห้าม

“พอๆๆ โอ๊ย”แคว่กกกก โทโมะโดนกงเล็บพิฆาตของแก้วข่วนเข้าเต็มๆแขนข้างซ้ายจนเลือดอาบ ชะ..ชั้นทำแรงไปหรอ แก้วนึกก่อนจะหยุดมือจากกอยแล้วประคองโทโมะ

“โทโมะ ต่อจากนี้กอยจะไม่มาที่นี่อีก เราจบกัน ส่วนแก นางกางเกงในลายหมี ฝากไว้ก่อนก็แล้วกัน”กอยพูดก่อนจะก้าวเท้าออกจากห้องไป

“ฝากแล้วมาถอนด้วยนะ เพราะเราห่วงใยคุณ ขอบคุณที่ใช้บริการคะ”(นั่นมันธนาคารยัยเอ๋อ)แก้วพูดแนวประชดก่อนจะดึงโทโมะนั่งลงบนโซฟา

“ไอ้หลายใจ”แก้วว่าพร้อมกับเดินหากล่องยาทั่วห้อง โทโมะไม่พูดอะไรทั้งนั้น แก้ววนไปกับห้อง3รอบจนโทโมะมึนหัว

“อยู่ในห้องนอน”โทโมะชี้โพรงให้เท็ดดี้น้อยอย่างแก้ว แก้วเดินปรี่เท้าเข้าไปในห้อง

“ตรงไหนๆๆ”แก้วตะโกนลั่นออกมาจากห้อง กึกๆๆ เสียงเหมือนขโมยรื้อข้าวของอยู่ในห้องนอนโทโมะดังออกมายันข้างนอก

“อย่ารื้อสิ อยู่ในตู้เสื้อผ้า ตรงชั้นบน”โทโมะพูดขึ้น

“อื้อๆๆๆๆๆ(--  )( -- )(  --)”แก้วส่ายหัวเร็วๆงึกๆ ช่วยด้วย ฮือๆๆๆ เหมือนอะไรสักอย่างปิดปากแก้วไว้ ของมีคมบางอย่างกำลังจ่อที่คอขาวของแก้ว

“อย่าออกเสียง ไม่งั้นคอเธอมีน้ำแดงอาบแน่”เสียงขู่เข็นของคนที่คลุมหน้าซะมิดเป็นไอ้โม่งพูดขึ้น ขะ...ขโมย กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด ครั้งแรกที่ได้เจอ อยากขอลายเซ็นต์จัง(ตายละยัยแก้วVer.นี้บ้าๆบอๆ)

“ไปล็อกประตูห้อง อย่าตุกติกไม่งั้นตาย ถ้ามันถามอะไรตอบไปปกติ อย่าทำมีพิรุท”เสียงนั้นเอ่ยอีกครั้งก่อนจะคลายมือออกจากคอของแก้ว แก้วเดินไปที่ประตูช้าๆแล้วกดล็อกดัง แกร่ก แก้วมองดูภาพคนตรงหน้าที่กำลังรื้อหาข้าวของอย่าง งงๆ

“ช่วยชั้นหากล่องยาหรอ”(อีบ้า ขอโทดแฟนคลับทุกคนนะคะ มันบ้าไหมหละอย่างงี้)แก้วเอ่ยขึ้นเพราะไม่รู้ว่าขโมยกำลังทำอะไร

“กล่องอะไร”ขโมยถามขึ้นก่อนจะหยิบนาฬิกาเรือนสวยของโทโมะไปใส่ข้อมือตัวเอง

“นั่นไง เจอแล้ว เย้”แก้วเดินไปใกล้ขโมยที่ถือกล่องยากำลังทำท่ารื้อค้นตู้อยู่

“ขอบใจนะ”แก้วดึงกล่องออกจากมือขโมยแล้วหันหลังทำท่าจะออกจากห้อง

“จะไปไหนของเธอหนะ”เสียงนั้นตะหวาดเบาๆ แก้วหันไปมองก่อนจะยิ้ม

“พยาบาลคนป่วย”แก้วว่าก่อนจะก้าวเท้าต่อ

“ถ้าอีกก้าวเดียวเธอได้พยาบาลตัวเองแน่”เสียงขโมยว่าพร้อมรื้อค้นหาของต่อ ได้ทั้งแหวน สร้อย และหลายๆอย่าง

“โหพี่ นับถือจริงๆ พี่ชื่ออะไรคะ สุดยอดมาก ปีนมาได้ยันชั้น5 ขอจับมือทีคะ”แก้วพูดพร้อมกับพุ่งตัวไปยื่นมือให้กับขโมยคนนั้น ขโมยถึงกับหน้าเอ๋อและยื่นมือเบาๆไปให้แก้ว แก้วเชคแฮนด์เขย่าๆมืออย่างฝรั่งที่ชื่นชม(จะเป็นลมกับแก้วววว)

“แก้ว เจอหรือยัง”เสียงโทโมะตะโกนขึ้นและเคาะประตูห้อง

“อ๋อ เจอแล้วๆ เจอทั้งยาทั้งพี่ขโมยขั้นเทพ”แก้วพูดแล้วบิดมือขโมยที่จับอยู่จนสุดแรง

“อะไรนะ”โทโมะตะโกนเสียงดังแล้วทุบประตู

“กรี๊ดๆๆๆๆๆๆ”แก้วร้องลั่นเมื่อบิดมือนั้นจนกระดูกแทบบิด แก้วดีดตัวพยายามหมุนลูกบิดสุดมือแต่ แกร่ก ทันทีที่ประตูถูกเปิดร่างบางๆของแก้วก็ถูกฉุดไปกับขโมย

“แก้ว!!”โทโมะเอ่ยเสียงดังพร้อมก้าวเท้าเข้ามา

“กรี๊ดดดดดดดด”แก้วกรีดร้อง (เอ๊ะ ทำไมเสียงมันซ้อนๆ)ไอ้ขโมยบ้านั่นกรี๊ดแล้วปล่อยมีดออกทันที

“ห้องโทโมะหรอเนี้ย กรี๊ดๆๆๆ ชั้นปล้นถูกห้อง ขอถ่ายรูปหน่อยนะคะ”เสียงขโมยพูดขึ้นก่อนจะปรี่เข้าไปเอากล้องของโทโมะที่พึ่งขโมยเมื่อกี้ ยังคามืออยู่เลย ขึ้นมาถ่าย

“เฮ้ย”โทโมะเอ่ยก่อนจะผลักร่างนั้นจนทรุดลงกับพื้น แก้ววิ่งมาเกาะแขนโทโมะ

ประมาณครึ่งชม.ที่โทโมะคุมไอ้เพศที่3 4 5 6 7 8 9 10 นี่ไว้รอตำรวจมา ยัยนี่ก็คร่ำครวญจะขอถ่ายรูปให้ได้จนตำรวจมาพร้อมกับนักข่าวเป็นสิบ ตำรวจรวบตัวขโมยไป ก่อนไปหมอนั่นส่งจูบให้กับโทโมะ(ช่างกล้า)ต่อไปได้เวลาให้สัมภาษณ์แล้วสินะ

“คุณโทโมะคะไม่ทราบว่าเสียหายอะไรไปบ้างคะ”นักข่าวถามขึ้น

“ไม่มีครับ จับได้ทันก่อน”โทโมะตอบ แก้วที่นั่งบนโซฟาก็ลุกขึ้นทำหน้าหงอยๆก่อนจะคว้ากระเป๋าแล้วลูบหัวไส้กรอกที่หลับสนิทและทำท่าจะเดินออกจากห้อง

“แล้วผู้หญิงที่อยู่ในห้องด้วยเป็นใครหรอคะ”นักข่าวอีกคนถามขึ้น โทโมะเหลือบตาผ่านฝูงนักข่าวไปมองแก้วที่หันมาสบตากับเค้า ชั้นคงไม่ได้อยู่ในสายตาเค้าหรอก ก็แค่ของเล่นแบบคนอื่นๆ แก้วนึกแล้วหันหน้าไปทางอื่นก่อนจะก้าวเท้าเดินต่อไป

“อ๋อ...เพื่อนรักครับ เพื่อนแท้ๆ เพื่อนที่ปรึกษาได้ทุกเรื่องครับ ไม่มีอะไรเกินคำนี้”ความจริงนายควรพูดว่า ของเล่นครับ ของเล่นแท้ๆ ของเล่นที่ระบายอารมณ์ได้ทุกอย่างครับ มากกว่านะ แก้วนึกแล้วเดินออกจากห้องไป

“และตอนนี้มีคนรู้ใจเป็นส่วนตัวหรือปล่าวคะ”นักข่าวอีกคนถามขึ้น

“อ๋อก็ไม่มีครับ รออยู่เหมือนกันอ่าฮะ”โทโมะเอ่ย แต่แก้วไม่ทันได้ยินแล้ว แก้ววิ่งสุดชีวิตไปที่ลิฟ เค้าพอจำได้ว่าใช้ลิฟยังไง

“และถ้ามีคนเข้ามาจะประกาศเป็นทางการไหมคะ”

“ถ้ามีประกาศแน่ครับ เพราะว่าหายาก ฮ่าๆๆ ไม่ค่อยมีหรอกครับ ส่วนใหญ่จะเป็นพวกเพื่อนๆผู้หญิงมากกว่านะครับ ไม่ค่อยมีใครกล้าจีบ อาจเพราะน่ากลัวมั้งครับ ฮ่าๆๆ”โทโมะหัวเราะเบาๆ แก้วร้องไห้โฮเมื่อเข้ามาในลิฟแล้ว ชั้นร้องทำไมนะ สงสัยต่อมน้ำตาตื้นเกินไป หรือว่า...ชั้นจะแอบชอบเค้า ไม่ใช่สิ ง่ายเกินไปแล้วยัยแก้ว แกต้องเข็มแข็งๆๆ สู้!! แก้วสูดหายใจเต็มปอดและเช็ดน้ำตาทำหน้าขรึม ชั้นจะเปลี่ยนแปลงตัวตนที่อ่อนแอนี้ให้เข้มแข็งให้ได้ ชั้นจะปรับปรุงทุกอย่างในตัว......

แก้วนั่งแท็กซี่กลับบ้านและนอนบนเตียงอย่างหมดอารมณ์ น้ำตาคลอเตรียมจะไหลอยู่ร่อมร่อ เพื่อนรักครับ เพื่อนจริงๆครับ ไม่มีอะไรเกินเลย คำของโทโมะกรอกหูวนไปมาอยู่นาน ฮึก...ไม่สิแก้ว เค้าเลวยังงี้ยังชอบเค้าอีกหรอ แก้วนึกอย่างเจ็บใจที่ตอนนี้หัวใจยอมรับเต็มๆว่าชอบโทโมะเต็มสูบจนเหลือที่แคบไว้นิดๆสำหรับเทค

“เอ๊ะ...ชั้นลืมกางเกงในไว้ที่.......คอนโดโทโมะ ไม่นะ นี่ชั้นไม่ได้ใส่กางเกงในหรอ”แก้วส่ายหัวไปมาก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วรีบวิ่งเข้าห้องน้ำไป

20นาทีผ่านไป (กี่เรื่องๆเธอคนนี้ก็อาบน้ำแค่20นาที)

แก้วเดินออกจากห้องน้ำพร้อมชุดนอนลายกระต่ายสีฟ้า

แอบมีเธออย่างงี้... ก็ดีละ  แค่เก็บเธอในฝัน... เรื่อยๆไป  อยู่ใกล้เธอทุกวัน... เป็นเพื่อนที่เธอไม่รู้ใจ เสียงโทรศัพท์ของแก้วดังขึ้น (โปรโมทกันหน่อย เพื่อนที่เธอไม่รู้ใจ ใครฟังแล้วบ้างงงง TK นำเสนอ ^^)แก้วเดินไปหยิบ เบอร์ใครน้า

“ฮัลโหล แก้วคะ”แก้วพูดนอบน้อม

“แก้ว นี่พี่เทคนะ”ในใจก็อยากจะกรี๊ดแต่มันดันกรี๊ดไม่ออก

“อ๋อคะ มีอะไรหรอคะ”แก้วพูดพร้อมกับมืออีกข้างเอาผ้าเช็ดตัวถูหัวไปมา

“พี่จะถามว่า เป็นแฟนกับพี่ไหม”เฮือก.... แก้วถึงกับกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่

“อะ..อะไรนะคะ”แก้วถามย้ำอีกครั้ง

“เป็นแฟนกับพี่ได้ไหม”เทคย้ำอีกครั้งจนแก้วหน้าแดงฉ่า....

“ได้คะ”แก้วตอบอย่างหลุดปาก เฮ้ย พูดอะไรออกไปหนะ ไอบ้า เค้าจะหาว่าใจง่ายไหมเนี้ย ปากเสียๆๆ แก้วฟาดมือลงบนปากตัวเองเบาๆ

“ดีจัง งั้นฝันดีนะพี่ไม่รบกวนละ ที่รักของพี่”>< กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด บ้านแตกแน่ แก้ววางสายและกลิ้งบ้าบิ่นอยู่บนที่นอนหลายตลบ

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด”แก้วกรี๊ดเต็มที่จะบ้านหลังน้อยๆแทบถล่ม

เช้าตรู่ (04.00น.)

แก้วตื่นแต่เช้า เมื่อเค้าตั้งใจว่าจะเปลี่ยนตัวเองเค้าก็ตัดสินใจเปลี่ยนมันเต็มที่ แก้วใส่ชุดนักศึกาแขนเรียบตัวใหญ่บานกระโปรงยาวเรียบเกือบถึงตาตุ่ม แก้วส่ายหัวไปมาก่อนจะถอดออกแล้วจัดการตัดให้สั้นระกับขาอ่อนขาวๆแต่ไม่ถึงกับสั้นมากเหนือหัวเข่าประมาณ3นิ้วและใช้จักรของเขาที่ซื้อมานานแล้วเย็บเข้าให้สวยงามและเอาเสื้อเย็บเข้าให้รัดรูปพอสมควรไม่ถึงกับอึดอัด แก้วสวมมันอย่างไม่ค่อยมั่นใจแต่มันทำให้แก้วดูดีขึ้นมาก แก้วหยิบอุปกรณแต่งหน้าที่ใหม่เอี่ยมเพราะไม่เคยแตะต้องแม้แต่ปลายเล็บ น้าเป็นคนซื้อมาให้ กลับจากต่างประเทศก็จะเอาของมาฝาก และแต่ละรอบล้วนเป็นเครื่องสำอาง เสื้อผ้าสั้นๆสวยๆหรือเครื่องแต่งผมทำเล็บ พวกรักสวยรักงามหลายๆอย่าง แก้วไม่เคยจะใช้ วันนี้แก้วจัดการแต่งหน้าด้วยตัวเอง สุดยอดอยู่แล้ว แม้ไม่เคยแต่งหน้าให้ตัวเองแต่แก้วนี่แหละคือช่างแต่งหน้าอันดับ1ของคณะนิติศาสตร์ ทุกครั้งที่มีงานแก้วจะเป็น1ในช่างแต่งหน้าในนั้นอย่าง100% แก้วจัดการรองพื้นอย่างเนียนตามด้วยแป้งตลับโบ๊ะๆๆจนหน้าขาวสวย อายชาโดว์สีพีชอ่อนๆ อายลายเนอร์สีดำบางๆ ดวงตากลมโตเป็นธรรมชาติ ชั้นก็อยากใส่หรอกนะบิ๊กแอ็กอะไรนั่นอ่ะ(บิ๊กอายจะเจ๊)แต่พอดีว่ามันแพง ไม่มีเงิน และชั้นก็ต้องใส่คอนแท็คด้วย แก้วนึกในใจก่อนจะลงมือปัดแก้มซ้ายขวาด้วยสีชมพูอ่อนๆบางๆอย่างน่ารัก ริมฝีปากสีชมพูธรรมชาติแลดูปากสุขภาพดี เมื่อแต่งเสร็จแก้วก็ยิ้มอย่างภาคภูมิใจ ครั้งแรกที่ลงมือแต่งหน้าตัวเอง สวยดีนะ >< แก้วดูตัวเองในกระจกและยิ้มหน้าบาน แก้วหยิบเครื่องเซ็ตผมตัวเองออกมาจากตู้ เขานั่งคิดจนหัวแทบระเบิดสักพักก็ เอาว่ะ!! แก้วจับกรรไกรเงาแว๊บขึ้นมาจัดการตัดหน้ามาตัดผมหน้าม้าปัดให้ตัวเอง เช่นเคย แก้วก็เป็นช่างตัดผมอันดับ1ประจำมหาลัยอีกหละ แก้วทำผมตัวเองให้ตรงเป๊ะไม่มีชี้ฟูแม้แต่น้อยเพราะผมแก้วสุขภาพดีอยู่แล้ว สวยแล้วชั้น แต่ทำไมไม่เหมือนชั้นเลย แก้วมองตัวเองในกระจกก่อนจะเอาเครื่องสำอางราคาแพงๆยัดใส่กระเป๋าไปพอสำควร ขาดอะไรปนะ ถุงน่องนี่เอง แก้วเดินกลับเข้าไปรื้อค้นหาถุงน่องสีเนื้อที่เคยซื้อเก็บไว้หลายคู่ซื้อทำไมก็ยังไม่รู้ แก้วสวมมันเข้าไปแล้วใส่ส้นสูงสีดำเดินสะพายกระเป๋าพร้อมกับถือหนังสือ1เล่มออกจากบ้านไป

“โอ๊ะ..!!”แก้วหันไปเจอชายหนุ่มที่รักของเค้าก็ถึงกับตกใจ

“กะ...แก้วหรอเนี้ย”เทคยื่นหน้าเข้ามองแก้วใกล้ๆ

“ใช่ แก้วเอง”แก้วพูดไม่มีคะไม่มีขาดูเป็นกันเองกับเทคมากขึ้น

“น่ารักจัง”เทคพูดก่อนจะจับมือแก้ว

“พี่มารับไปมหาลัย ไปกันเถอะ”เทคพูดพร้อมกับจูงมือแก้วไปที่รถสปอร์ตสีดำ รูปหล่อ พ่อรวย เล่นกีฬาเก่ง เรียนดี เป็นผู้นำ สเป็กทุกคน ใช่ไหมแบบนี้ (ใช่เลยแก้ววว ^^)แก้วแอบยิ้มแต่รถสปอร์ตสีขาวดันจอดขวางหน้าไว้อย่างไม่สนใจ

“ทะ..โทโมะ”แก้วอึกๆอักๆเมื่อเห็นโทโมะลงจากรถมาพร้อมกับในมือถือ...กางเกงชั้นในลายหมีเท็ดดี้ที่สะอาดเอี่ยมอ่อง อร้ายยยยย ตาบ้านี่เอามาทำไมนะ แก้วเปิดประตูลงไปแล้วมองหน้าโทโมะทันที ชิ้ง O.O<<โทโมะ  >-< << แก้ว สุดยอด แม่เจ้า โทโมะเอ่ยขึ้นในใจเมื่อเห็นแก้วในลุคใหม่ สุดยอด ว้าววววววว ถึงกับตาค้างทีเดียว

“นี่ เอามันมาทำไม”แก้วดันมือที่ถือของสำคัญของโทโมะไปทางอื่นและหันมายิ้มให้กับเทค

“แปปนึงนะพี่เทค”แก้วว่าพร้อมกับดึงแขนโทโมะที่อึ้งค้างไปที่หน้ารถสีขาว

“เอามานี่นะ”แก้วพูดพร้อมกับดึงกางเกงชั้นในลายเท็ดดี้ของตัวเองโดยเล่นทีเผลอตอนโทโมะอึ้ง

“กะ..แก้วหรอ”โทโมะยื่นหน้าเค้าไปจ้องมองใกล้ๆ

“ก็ใช่หน่ะสิ เห็นเป็นแมวหรอ”แก้วพูดพร้อมกับเก็บกางเกงชั้นในไว้ในกระเป๋าแบรนเนมรวมกับผ้าเช็ดหน้าและเครื่องสำอาง(ดีนะที่ซักแล้ว)แก้วเดินขึ้นรถเทคไปปล่อยโทโมะยืนเหวออยู่คนเดียว ฟิ่ว รถออกไปโดยปล่อยดาราคนนี้อึ้งเป็นคนบ้า เฮ้ย ตื่นๆๆ

“สวยชิบ”โทโมะสบถกับตัวเองก่อนจะเดินขึ้นรถตัวเองไปแก้มปริ

ณ มหาลัย

แก้วเดินเข้าไปพร้อมกับเทค ทุกๆสายตาไม่ว่าจะหญิงหรือชายพากันจ้องมองเป็นตาเดียวกัน เทคเริ่มจะออกแนวหวงๆเลยกำมือแก้วไว้แน่น

“แก้ว เทค”ต้นอ้อเดินมาแล้วยิ้มให้กับทั้งคู่

“หวานกันจังนะ”ต้นอ้อพูดพร้อมตบบ่าแก้วเบาๆ

“อ่า..อื้ม ว่าแต่ทำไมเรียกพี่เทคว่าเทคเฉยๆหละ”แก้วถามขึ้น

“อ๋อ..ก็เราอายุเท่ากัน”เทคพูดขึ้น

“เอ๋...แต่ต้นอ็ออยู่ชั้นเดียวกับแก้วนะ”แก้วหันไปเอียงคอถามเทค

“ก็เทคหนะเข้าเรียนก่อนวัย”ต้นอ้อพูดทำให้แก้วกระจ่าง

“งั้นแก้วก็ไม่ต้องเรียกพี่เทคว่าพี่แล้วใช่ไหม”แก้วถามขึ้น

“ไม่จำเป็นก็ได้จ่ะ”เทคเอ่ยและกุมมือแก้วเดินไปม้าหินด้วยกัน ทั้งคู่นั่งลงที่ข้างสนามฟุตบอล

“เดี๋ยวเทคไปเล่นบอลก่อนนะ”เทคเอ่ยแล้วปล่อยทั้งคู่นั่งอยู่

“จ่ะๆ”แก้วเอ่ยแล้วหันไปมองหน้าต้นอ้อ……

 “ทำไมมองชั้นแบบนั้นหละ”ต้นอ้อพูดขึ้น

“ก็ทำไมเธอถึงรู้เรื่องเทคเยอะจัง”แก้วเอียงคอน้อยๆ

“ก็วันนั้นชั้นกลับกับเค้าเลยถามเค้า”ต้นอ้อพูดขึ้น

“และรู้หรือยังว่าชั้นคบกับเทคแล้ว”แก้วทำท่าจะหึงหวง

“รู้แล้วหละ ชั้นนี่แหละเป็นคนบอกให้เทคขอเธอเป็นแฟน เพราะต่างก็ชอบกัน”ว้าว ต้นอ้อ เธอคือเพื่อนรักชั้นเลย ชั้นไม่สงสัยเธอแล้ว แก้วนึกในใจก่อนจะยิ้มออกมา

“ขอบใจนะเพื่อนรัก ^^”แก้วยิ้มแล้วจับแขนต้นอ้อเป็นการขอบคุณ

เลิกเรียน

“วันนี้กลับบ้านกับใครหรอ”เทคถามต้นอ้อ

“อ๋อ กลับคนเดียวก็ได้จ่ะ เทคพาแก้วกลับไปเถอะ”ต้นอ้อพูดแล้วโบกมือลาแก้วกับเทคที่จับมือกันแน่น ต้นอ้อหันหลังเดินขึ้นรถแท็กซี่กลับไป

“ยัยเอ๋อ”เสียงทุ้มๆตะโกนดังมาจากด้านหลังของทั้งคู่ ไม่บอกก็น่าจะรู้ว่าใคร

“ทะ..โทโมะ”แก้วเอ่ยเบาๆ

“โห.....จับมือกันเลยเชียว กลับบ้าน!!”เสียงนั้นตะคอกดัง นี่พ่อชั้นหรือไงถึงโหดแบบนี้ แก้วนึก

“นายเป็นใครมาสั่งชั้น ชั้นจะกลับบ้านกับแฟนชั้น”แก้วเปลี่ยนจากจับมือเทคมาเป็นควง โทโมะตาลุกวาวก่อนจะเดินเข้ามาหาแล้วดึงแก้วออกจากเทค

“ขอเพื่อนชั้นกลับบ้านนะ”โทโมะดึงแก้วยัดใส่รถเหมือนหมูที่จะถูกส่งไปโรงฆ่าสัตว์ยังไงยังงั้น เทคยิ้มและโบกมือบ๊ายบายแก้วหยอยๆ

“นี่ ไอบ้า มาจับชั้นยัดใส่รถนายทำไม ชั้นจะกลับบ้านกับเทค เปิดประตูสิ”แก้วโยกประดูแทบจะพัง โทโมะมองแล้วส่ายหัวเบาๆ

“แฟนงั้นหรอ หน้าอย่างเธอเนี้ยนะมีแฟน ถามหน่อยสิ ถ้าเธอเป็นยัยเอ๋อหน้ามันใส่แว่นหนาเตอะคนเดิมเค้ายังจะชอบเธออยู่ไหม”โทโมะเอ่ยขึ้น

“ชอบสิ เพราะเค้าชอบชั้นมานานแล้ว พอกับที่ชั้นชอบเค้ามานานเหมือนกัน”แก้วพูดขึ้นแล้วกอดอกแน่น

“ชั้นก็ชอบเธอนะ มาเป็นของชั้นซะสิ”โทโมะพูดด้วยสายตาเจ้าเล่ห์

“สักวันชั้นจะอัดเสียงนายไปส่งให้นักข่าวฟัง ดูสิว่าจะเกิดอะไรขึ้น”แก้วพูดเสียงแข็ง

“ถ้ากล้าก็ลองสิ ชั้นไม่รับประกันว่าเธอจะเวอร์จิ้นอยู่”โทโมะพูดเสียงติดตลกเล็กๆ

“ไอดาราบ้า วันๆคิดแต่เรื่องแบบนี้ ถ้าดาราเป็นแบบนายทุกคน ชั้นจะสาบานว่าจะไม่ดูหนังอีกเลย”แก้วส่ายหัวเบาๆ

“ฮึ...”โทโมะหัวเราะในคอ

ณ คอนโดโทโมะ

“จะมีวันไหนที่นายไม่พาชั้นมาที่นี่มั่ง”แก้วถามแต่เท้าก็ก้าวลงไปโทโมะเดินเข้าไปคว้ามือแก้วมากุมแก้วตกใจเล็กน้อยพยายามจะสะบัดออก

“อยู่เฉยๆ มีคนจับตาดูเราอยู่”โทโมะเอ่ยเบาๆเพียงได้ยินกันแค่สองคน แก้วถึงกับแข็ง

“ทำตัวให้เหมือนว่าเราเป็นเพื่อนกันมากที่สุด”โทโมะเอ่ยเบาๆรอดไรฟัน แก้วหน้าแดงฉ่าอาจเพราะโมโหก็เป็นได้ แก้วผลักโทโมะเบาๆ

“เพื่อน วันนี้ชั้นกลับก่อนนะ ชั้นอยู่กับแกไม่ได้หวะ ตามสบายนะเว้ยไอเพื่อน”แก้วสะบัดตัวหนีและเสยผมหน้าตาตื่นไปที่ถนน โทโมะเดินไปฉุดแก้วกลับมาอย่างแรงจนผมแก้วสะบัด

“อะไร”แก้วทำหน้างงๆแล้วมองโทโมะ โทโมะทำหน้าเรียบนิ่ง

“เพื่อน วันนี้อยู่เป็นเพื่อนชั้นวันนึงแล้วกัน ว่างหน่อยเถอะ”โทโมะเอ่ยเสียงดังพอควรแล้วลากแก้วเข้าคอนโดไป ตาแก้วแอบเห็นปาปารัสซี่หนุ่มวัยกลางคนเดินหันหลังกลับไป ในมือถือกล้อง อาจเพราะรู้ว่าโทโมะกับเค้าเป็นแค่เพื่อน โทโมะพาแก้วขึ้นไปบนห้อง แก้วนั่งลงบนโซฟาที่ชอบนั่งแล้วมองดูเจ้าไส้กรอกที่นอนอืดอยู่กับพื้น

“เฮ้อ...”แก้วถอนกายใจเบาๆกับตัวเองแล้วเอนตัวลงพิงกับโซฟาอย่างสบายๆ

“คิดยังไงถึงทำตัวเองแบบนี้ คิดว่าสวยงั้นหรอ ชั้นจะบอกเธอให้นะ เธอทำแบบนี้ไม่ได้สวยหรือดูดีขึ้นเลย ยังกับพวก..ผีจูออนที่เดินลากผมไปมา แว่!!”โทโมะแลบลิ้นปริ้นตาใส่แก้วทำให้แก้วสะดุ้งนิดๆแล้วชักสีหน้าเหวี่ยง

“ชั้นจะทำนายจะทำไม ชั้นพอใจ สวยไม่สวยชั้นไม่สน แต่ชั้นจะทำ”แก้วกระชากเสียงกลับแล้วจิกตาใส่ โทโมะหยุดการกระทำแล้วยิ้มให้กับสายลมก่อนจะหันหลับไปมองแก้วอย่างเร็วแล้วผลักร่างแก้วจนลงไปนอนราบกับโซฟา โทโมะจัดการลวนลามร่างเล็กของแก้วอย่างเคย แก้วทำหน้าเมินๆ สักพักโทโมะก็ชะงักและรีบสปริงตัวออกจากแก้วโดยเร็วก่อนจะเดินไปที่ห้องครัวแล้วเอาไส้กรอกไปเวฟออกมากิน แก้วรู้สึกจะงง ตาบ้านี่เป็นอะไร บ้าๆบอๆ คิดจะทำก็ทำ คิดจะหยุดก็หยุด แก้วนึกในใจ

“กินด้วยกันไหม”โทโมะพูดเบาๆขึ้นแล้วเคี้ยวตุ้ยๆ

“หงิงๆ”เสียงเจ้าไส้กรอกลืมตาขึ้นเมื่อได้กลิ่นหอมโชยของอาหารจานโปรด

“คนที่อยากกินชั้นว่าน่าจะเป็นเจ้านี่นะ”แก้วชี้ไปที่ไส้กรอกที่ยกขาหน้าเป็นเชิงขอ

“ใครสอนมันหนะ”แก้วดูจะตาลุกวาวลงไปนั่งชันเข่ากับพื้นแล้วยิ้มกับกริยาของเจ้าไส้กรอก โทโมะหัวเราะเบาๆ

“ชั้นก็ไม่รู้ มันทำได้เอง ทั้งเข้าไปทำธุระในห้องน้ำเอง ยกขาหน้าเป็น นอนกลิ้งไปกลิ้งมา นั่ง ยืน หมุนตัว เต้น เปิดโทรทัศน์ปิดโทรทัศน์แล้วก็แกล้งตายเป็นด้วย มันแสนรู้มาก สงสัยเจ้าของเก่าคงสอนเป็นอย่างดี”โทโมะพูดแล้วยิ้มร่า

“เอามานี่หน่อย”แก้วเดินเข้าไปหาโทโมะแล้วหยิบไส้กรอกชิ้นยาวให้เจ้าไส้กรอกกิน หมาน้อยกินอย่างน่าเอ็นดู หม่ำๆๆ แก้วยิ้มแล้วลงไปนั่งบนโซฟาจับตาดูเจ้าตัวเล็กกินไส้กรอก แกร่ก

“โทโมะจ๊ะ...เอ๋”สาวน้อยวัยใสแต่งตัวสีฉูดฉาด เสื้อเหมือนนางเสือดาวสีดำสนิทลายจุดสีส้มยาวถึงขาอ่อนแล้วไม่ใส่กางเกง ว้าวเธอใส่ได้สั้นมาก แก้วนึกในใจ ผมสาวผู้นั้นสั้นเท่าต้นคอตัดหน้าม้าเฉียงๆเปลือกตาสีส้มเข้มและอายลายเนอร์หางยาวบิ๊กอายสีน้ำเงินทึบดูออกฝรั่งๆ (แต่ไทยแท้เล้ย) แก้มสีส้มอ่อนๆรวมกับปากสีแดงสด รองเท้าส้นสูง8นิ้วเป็นส้นเข็มสีดำสนิทรวมกับถุงน่องสีดำลายตาข่าย

“ใครกัน??”เสียงสาวน้อยกระชากเสียงก่อนจะเดินเข้ามาแล้วปิดประตูห้องลง

“อ๋อ...เพื่อน”โทโมะพูดแล้วยิ้มให้กับสาวน้อยตรงหน้า สาวน้อยยิ้มหวานเยิ้มแล้วเข้ามาโอบแขนโทโมะทำตัวเป็นเจ้าคร่าวเจ้าของ แก้วเบือนหน้าเล็กน้อย

“ชั้นกลับละนะ”แก้วเอ่ยแล้วหยิบกระเป๋าเดินออกจากห้องไป โทโมะไม่พูดอะไรแม้แต่บอกลา แก้วเดินไปเรื่อยๆจนถึงลิฟกำลังจะกดก็นึกได้ว่ากำไลสวยๆที่มือหล่นหายไป แก้วก้มหาตามทางเดินยาวไปจนถึงห้องโทโมะก็พบว่าหล่นอยู่หน้าห้อง

“โทโมะจ๋า แซนดี้คิดถึงจังเลย มาจุ๊บทีสิ”เสียงอ่อนหวานดังมาจากในห้องโทโมะ แก้วได้ยินก็ขนลุกแล้วส่ายหัว

“อื้อ...อ๊า...”(มันไม่ใช่แค่จูบแล้วหละ)แก้วได้ยินเสียงครางชวนสยิวดังมาจากในห้องของโทโมะทำให้น้ำตาแทบร่วง ชั้นจะร้องทำไมนะ เค้าไม่ใช่พี่เทคสักหน่อย แก้วเงยขึ้นแล้วหันหน้าทำท่าทางไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่

“ทะ..โทโมะ อื้อ....อ๊ะ”เสียงยั่วต่อมโมโหแก้วดังขึ้นเรื่อยๆ.....

แก้วน้ำตาแทบไหลเมื่อพอจะเดาภาพเหตุการณ์ได้ว่าด้านในเค้ารุกรับกันขนาดไหน แก้วกั้นน้ำตาไว้สุดฤทธิ์ ไม่ได้นะแก้ว แกเปลี่ยนเป็นยัยแก้วผู้เข้มแข็งแล้ว อย่านะ อย่าเสียน้ำตาง่ายๆสิ แก้วพยายามทำตัวให้เข้มแข็ง แก้วเดินเชิดหน้าออกจากห้องนั้นอย่างง่ายดายแต่คำพูดบางคำก็ทำให้แก้วถึงกับหยุด

“อื้ม...ชั้น...รักเธอนะ แซนดี้”คำพูดหวานหูของโทโมะพูดขึ้น เมื่อแก้วได้ยินก็ถึงกับกลั้นน้ำตาไม่อยู่อีกต่อไป น้ำใสๆค่อยๆไหลหยาดเยิ้มลงมาจากดวงตาคู่สวย แก้วสะบัดหน้าเบาๆแล้วเดินลงไปจากบันไดจนถึงชั้นล่างน้ำตาก็ยังไม่หยุดไหล แก้วเดินผ่านกับปาปารัสซี่หนุ่มวัยกลางคนที่เคยเห็นตอนยังไม่ขึ้นไปบนคอนโด หนุ่มคนนั้นหันมามองแก้วแล้วฉุดแขนแก้วไว้

“เป็นอะไรหรือปล่าวครับ”เสียงพูดหวานหูของชายหนุ่มคนนั้นดังขึ้น

“อะ...อ๋อ ปล่าวคะ”แก้วเช็ดน้ำตาตัวเองแล้วยิ้มบางๆให้หนุ่มน้อยคนนั้น

“ผมอยากถามอะไรคุณหน่อยได้ไหมครับ”ชายคนนั้นเอ่ยขึ้น แก้วมองนิดก่อนจะพยักหน้าเบาๆสองครั้ง

ณ ร้านกาแฟ ในคอนโด

“คือ...จากข่าวนี่คุณคือเพื่อนรักของโทโมะใช่หรือปล่าวครับ”หนุ่มน้อยถามขึ้น

“ใช่คะ”แก้วต้องรับมุขไปกับเขา

“แล้วสนิทกันนานหรือยังฮะ”หนุ่มน้อยถามอีกครั้ง

“ก็...2-3ปีแล้วหละคะ”แก้วนึกสักพักก็ตอบออกมา

“แล้ว...คุณแอบชอบโทโมะหรือปล่าวครับ”หนุ่มน้อยเอ่ยคำถามชวนแก้วหน้าซีด

“เอ่อ.....ปล่าวเลยคะ”แก้วตอบเสียงแผ่ว

“แล้วคิดว่าโทโมะอาจจะแอบชอบคุณบ้างไหมครับ”เสียงอ่อนหวานถามขึ้น

“ไม่หรอกคะเราก็แค่เพื่อนกัน”แก้วเอ่ยตอบไป

“ว่าแต่คุณชื่ออะไรหรอจะได้เรียกถูก”เสียงหวานถามขึ้น

“แก้วคะ”แก้วพูดเสียงเรียบ

“ผมตี๋นะครับ”ตี๋หนุ่มหน้าใสพูดขึ้น

“คะๆ ยินดีที่ได้รูจัก”และทั้งคู่ก็คุยกันไปนานพอสมควรจนสนิทสนมกัน นานแค่ไหนไม่มีใครู้แต่จนฟ้ามืดยังคุยกันไม่จบดูเหมือนจะคอเดียวกัน กินกาแฟกันจนตาโปน

“ฮ่าๆๆ ใช่ๆ ตอนชั้นเรียนมหาลัยที่เมืองนอกชั้นก็เอ๋อแบบนั้นแหละยิ่งชั้นเป็นผู้ชายเอ๋อกว่าเธอเยอะ”ตี๋พูดขึ้น

“ฮ่าๆๆๆ ชั้นนี่เอ๋อยิ่งกว่าเธอเยอะแน่ๆเลยอ่ะ ลองนึกดูสิ หน้ามันอยู่ตลอด ฮ่าๆๆๆ”ทั้งคู่ขำกันอย่างบ้าบิ่นแต่แก้วเหลือบไปเห็นโทโมะที่เดินตัวปลิวในชุดสบายๆลงมาแล้วเดินเข้าไปในร้านซุปเปอร์มาร์เก็ตข้างๆคอนโด กระจกใสๆมองลอดผ่านไปเห็นซึ่งกันและกัน โทโมะไม่หันมองแก้วแม้แต่น้อยอาจเพราะไม่เห็น แต่แก้วมองโทโมะอย่างไม่วางตา ตี๋เดินไปสั่งกาแฟเลยไม่ทันได้มองโทโมะ ภาพตรงหน้าทำให้ต่อมน้ำตาของแก้วทำงานอีกครั้งเมื่อโทโมะหยิบถุงยางขึ้นมา1กล่องเป็นสีชมพูหวานแหววและเดินไปหยิบแผงยาเม็ดเล็กๆหลายเม็ดจ่ายเงิน แก้วไม่รู้ว่ามันคือยาอะไร แก้วกำลังจะเดินตามไปดูแต่แล้วดันมีผู้หญิงสาวคนนึงเดินมาชน

“ขอโทดคะ”เสียงทั้งคู่เอ่ยพร้อมกัน สาวตรงหน้าเดินออกจากร้านกาแฟไป โทโมะเดินตัวปลิวไปกดลิฟ แก้วกำลังจะเดินออกไปแต่ตาก็ไปสะดุดกับแผงยาเม็ดเล็กๆเรียงรายเหมือนที่โทโมะซื้อหล่นอยู่ที่พื้น แก้วคาดว่าน่าจะเป็นของผู้หญิงคนที่เดินชนกับเค้า แก้วหยิบขึ้นมาพลิกดูพยายามหาที่จะอ่านแต่ก็ไม่เจอเลย

“ยาอะไรหรอ”เสียงของตี๋ดังขึ้นพร้อมเอากาแฟถ้วยใหม่วางบนโต๊ะสองถ้วย

“ไม่รู้สิ นายรู้ไหมว่ายาอะไร มันหล่นอยู่ที่พื้น”แก้วยื่นแผงยาไปให้กับตี๋ดู ตี๋หยิบมาดูแล้วยิ้มให้กับแก้วที่เดินไปนั่งที่เดิม

“ยาคุมหนะ”เสียงของตี๋ดูจะนุ่ม ทำเอาแก้วตกใจ น้ำตาที่กลั้นไว้ก็ไหลออกมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย (ไม่มีงู) ตี๋อึ้งว่าทำไมแก้วถึงเป็นแบบนั้น ดวงตาแก้วมองแผงยานั้นค้างพร้อมกับน้ำตาไหลลงมาเรื่อยๆโดยที่แก้วไม่รู้ตัว

“กะ...แก้ว!!”ตี๋พูดดังๆจนแก้วได้สติ แก้วรู้สึกเย็นๆที่หน้าก็จับดูพบว่ามีน้ำใสๆติดอยู่ที่แก้มทั้งสองข้าง แก้วเช็ดออกเบาๆแล้วยิ้มให้กับพร พรยิ้มตอบกับ

“หือ..??”แก้วเอียงคอน้อยๆทำเสียงสงสัย

“เป็นอะไรหรือปล่าว”ตี๋ถามขึ้นแล้วยิ้มพร้อมกับยกแก้วกาแฟขึ้นดื่ม

“ปล่าวหนะ แค่อะไรเข้าตานิดหน่อย”แก้วแก้ตัวลวกๆ

“ชั้นไม่เชื่อหรอกนะ แต่ก็จะไม่ถาม ว่าแต่ทำไมลงมาจากห้องโทโมะแล้วต้องร้องไห้ด้วยหละ”คำถามของตี๋ทำเอาแก้วไม่กล้ามองหน้าตี๋

“อ๋อ...ชั้นถูกหมากัดหนะ”แก้วแก้ตัวเช่นเคย

“ชั้นบอกเธอเลยก็ได้นะว่าชั้นเป็นปาปารัสซี่แต่ชั้นจะไม่เอาเรื่องเธอสองคนไปออกข่าวแน่นอนชั้นสัญญาบอกชั้นได้ไหม”ตี๋ยื่นข้อเสนอแต่ใบหน้าดูจริงจังมาก

“.....คือว่า......ชั้นทะเลาะกับเค้านิดหน่อย”แก้วทำสีหน้าเศร้าแล้วยกแก้วกาแฟขึ้นดื่ม

“ไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไรนะ เอ้านี่เบอร์ชั้น มีอะไรก็โทรมานะ เราเป็นเพื่อนกันแล้ว”ตี๋เอ่ยขึ้น แก้วรับนามบัตรของตี๋ไปแล้วเมมเบอร์เข้าโทรศัพท์โลลี่ป๊อปของตัวเอง แก้วยิงเข้าเครื่องของตี๋เป็นการแลกเบอร์

“ชั้นต้องไปแล้วนะ เอาไว้เจอกันใหม่ ผู้ชายคนนี้มันร้ายนัก ชั้นต้องทำข่าวกระชากหน้ากากเสือของเค้าออกมาให้ได้”ตี๋เอ่ยขึ้นแล้วลุกยืน

“อย่าเลยนะ ชั้นขอ”แก้วเอ่ยเสียงอ่อน

“จะให้เค้าเป็นคนดีได้ยังไงในเมื่อเค้าก็ไม่ต่างอะไรจากพวกเสือร้ายที่คอยคาบผู้หญิงเล่นเป็นเนื้อเก้งเนื้อกวางแบบนี้”ตี๋เอ่ยเบาๆพอได้ยินกันสองคน แก้วลุกขึ้นยืนตามแล้วจับมือตี๋เป็นการอ้อนวอน

“ขอร้องนะตี๋”แก้วทำหน้าเศร้าๆ

“แก้ว....”ตี๋ใช้มือตัวเองกุมมือแก้วไว้อีกที

“แก้ว!!”เสียงตวาดของหนุ่มคนนึงดังขึ้นแล้วเข้ามากระชากตัวแก้วออกจากร่างของตี๋

“ทะ..โทโมะ”แก้วเอ่ยเสียงเบาก่อนจะหันไปมองตี๋

“นี่ ทำอะไรแฟ...เอ่อ..เพื่อนชั้นหนะ”โทโมะลดระดับเสียงลงเล็กน้อย

“ก็ทำแบบเพื่อนกันไง”ตี๋ตอบหน้าเฮื่อย

“อย่ามายุ่งกับเพื่อนชั้นนะ”โทโมะเอ่ยแล้วกุมมือแก้วไว้แน่น แก้วนึกโมโหโทโมะอยู่ในใจก็สะบัดมือตัวเองออกแล้วเดินไปหาตี๋

“ตี๋ ไปส่งเราหน่อยสิ”แก้วทำเสียงอ้อนและส่งสายตากระพริบๆเป็นการส่งซิกให้ ตี๋พยักหน้างึกๆ

“ไปครับแก้ว”ตี๋พาแก้วเดินออกจากร้านไป แก้วไม่แม้แต่ชายตามองโทโมะ

“เฮ้อ....ขอบใจนะตี๋ เดี๋ยวเรากลับเองก็ได้”แก้วพูดแล้วเดินไปที่ถนน ตี๋ขับรถตัวเองไปจอดหน้าแก้วที่กำลังรอรถอยู่

“ไปด้วยกันก็ได้”ตี๋พูดขึ้น แก้วยิ้มรับแล้วเปิดประตูโดยไม่ไตร่ตรอง(นิสัยเค็มกำเริบอีกแล้วสินะ)แก้วยิ้มให้กับตี๋ ทั้งคู่คุยกันไปตลอดทาง……..

 “ขอบใจนะตี๋ ฝันดีนะ”แก้วเอนตัวไปข้างหน้าทำนองก้มแล้วโบกมือบ๊ายบาย ตี๋มองผ่านกระจกด้านข้างแล้วยกมือบ๊ายบาย

“ฝันดีครับ แล้วเจอกันใหม่นะ”ตี๋ขับรถออกไป แก้วหันหลังเข้าบ้านไปอาบน้ำใส่ชุดนอนแล้วเอนตัวลงบนเตียง ตี๋น่ารักจัง ผมสีดำอมน้ำตาลดูเท่ห์มีเสน่ห์ ใบหน้ากลมๆดวงตาตี่เล็กๆเป็นเหมือนคนจีนก็ชื่อตี๋หนิ ^^ ปากชมพูดูสุขภาพดี จมูกน้อยๆโด่งเป็นสัน หูเล็กๆน่ารัก ร่างกายแข็งแรงหุ่นดีดูเป็นคนแข็งแกร่ง สูงโปร่งขาวใสราวกับสำลี มือหนาๆที่ชั้นได้จับกุมราวกับปุยนุ่นที่แสนจะนุ่ม ใบหน้าหล่อเหลาได้สัดส่วน ทุกอย่างลงตัวดีจัง นิสัยดีพูดเก่งน่ารักหัวเราะง่ายไม่เครียด และดูจากท่าทางจะไม่ชอบคนเจ้าชู้และไม่น่าจะเจ้าชู้ น่ารักจัง >,< (เดาผิดหรือปล่าว) แก้วนึกแล้วยิ้มอย่างบ้าคลั่ง แต่แก้วก็หยุดสีหน้านั้นไว้เมื่อนึกถึงเสียงโทโมะกับยัยแซนดี้อะไรนั่น นายคงจะมีความสุขกันมากสินะ ต่อจากนี้ ชั้นจะไม่รู้จักนายอีก นายซุปเปอร์สตาร์โทโมะ ผมดำเข้มปัดไปทางซ้ายบ้างขวาบ้าง ผิวขาวเรียบเนียนกล้ามเป็นมัดๆ หน้าคมตาคมกระชากใจสาวๆ ชั้นมันแค่ยัยเอ๋อต่ำต้อยคนนึง ไม่คู่ควรกับเทพบุตรอย่างนายหรอก แก้วนึกแล้วน้ำตาคลอก่อนจะเปลี่ยนไปนึกถึงเทค เทคชายหนุ่มแสนดีผมสีน้ำตาลเข้ม คิ้วเข้มหนา เท่ห์สูงโปร่งผิวขาวราวสำลี จมูกโด่งเป็นสันดวงตาคมมีเสน่ห์ดูเข้มเป็นพิเศษแก้มปุ้ยนี่แหละคือสัญลักษณ์ที่หน้าหยิก ปากนิดจมูกหน่อยดูน่ารักพอตัว แขนขาแข็งแกร่ง ตัวใหญ่กล้ามเป็นมัดๆแข็งแรง หล่อ สูง ขาว คม เข้ม นิสัยดีเอาใจเก่งน่ารัก จุ๊บ แก้วทิ้งท้ายด้วยคำว่าจุ๊บแล้วก็หลับปุ๋ยไป

เช้ามาแก้วออกจากบ้าน

“เอ๋...วันนี้ไหงไม่มีใครมารับเลยน้อ”แก้วเอียงคอน้อยๆก่อนจะยิ้มแล้วเดินไปที่ป้ายรถเมล์หน้าปากซอย

“เฮ้...แก้ว”เสียงต้นอ้อดังขึ้น

“ไง”แก้วกล่าวทัก

“ไม่มีใครมารับหรอ ไปด้วยกันสิ”วันนี้ต้นอ้อเอารถมาเอง รถเบ้นซ์สีบรอนด์ แก้วก้าวเท้าขึ้นไปแล้วยิ้มให้กับต้นอ้อ

ณ มหา’ลัย

“แก้ว วันนี้เทคขอโทดนะที่ไปรับไม่ได้ พอดีว่าเทคต้องมาช่วยอาจารย์ทำงานแต่เช้ามืด พึ่งจะเสร็จเมื่อกี้เอง”เทคเอ่ยแก้ตัวพร้อมเช็ดเหงื่อตัวเอง

“ไม่เป็นไรหรอก กินอะไรหรือยังเดี๋ยวแก้วไปซื้อมาให้”แก้วยิ้มแล้วมองแววตาคู่คมของเทค

“น่ารักจังเลย จุ๊บ”เทคยื่นหน้าไปจุ๊บปากแก้วเบาๆ1ครั้งเล่นเอาแก้วอึ้ง แต่เป็นแค่การเอาปากประกบกันเบาๆ แก้วดูไม่ค่อยแปลกมากเท่าไหร่เพราะโทโมะทำมากกว่านี้ เทคเอาหน้าออกแล้วยิ้มให้แก้ว

“ทำอะไรหนะ เดี๋ยวมีคนเห็นหรอก”แก้วยิ้ม หน้าแดงระเรื่อ ต้นอ้อบิดตัวไปมาอย่างเขินอายแทนแก้ว

“ไปหาอะไรกินกันเถอะที่รัก”เทคเอ่ยแล้วจูงมือแก้วเดินไปโรงอาหารโดยที่ต้นอ้อเดินตามหลังไปแล้วยิ้มกรุ่มกริ่มอยู่คนเดียว

หลายเดือนผ่านไป

โทโมะกับแก้วขาดการติดต่อกันนานมาก เทคกับแก้วความสัมพันธ์เริ่มลึกซึ้งกันทุกวันๆแต่ยังไม่เคยนอนด้วยกันสักครั้งเพราะแก้วไม่ยอมให้เทคเข้าไปบ้าน ต้นอ้อก็ได้แต่พยายามทำให้สองคนนี้ลึกซึ้งให้ได้แต่ก็ทำได้แค่นี้ ส่วนตี๋ก็ทำตัวเป็นเพื่อนที่ดีของแก้วและได้รู้จักกับเทคและต้นอ้อแล้ว

“อร้ายยยย”เสียงต้นอ้อถูกฉุดหายไปในพุ่มไม้ข้างถนนขณะกำลังเดินกลับบ้านเพราะไม่ได้เอารถมา ส่วนแก้วกับเทคกลับบ้านไปพร้อมกันแล้ว

“อื้อ ๆๆๆ อ่อย อั้น อ๊ะ”(ปล่อย ชั้น นะ)มือหนาปิดปากของต้นอ้อจนพูดแทบไม่ได้หายใจติดๆขัดๆ

“โอ๊ยยย”เสียงครวญลั่นเมื่อต้นอ้อถีบจากด้านหลังเข้าตัวหนุ่มคนนั้นเต็มๆมือหลุดออกจากปากของต้นอ้อพอเป็นอิสระได้ก็พยายามจะวิ่ง

“ต้นอ้อ”เสียงอ่อยๆดังขึ้น

“อ๊ะ...ตี๋”ต้นอ้อพูดแล้วเข้าไปพยุงตี๋ขึ้น

“นึกคลั่งอะไรมาปิดปากชั้น หรือว่า..จะข่มขืนชั้น วันหลังบอกดีๆก็ยอมย่ะ ฮ่าๆๆๆ”ต้นอ้อพูดติดตลกแล้วหัวเราะลั่น

“แล้วถ้าชั้นอยากข่มขืนเธอจริงๆหละ”ตี๋พูดแล้วส่งสายตาเจ้าเล่ห์

“แกตายยยยยยย!!”ต้นอ้อพูดแล้วหยิบกระเป๋าตัวเองฟาดลงบนหัวตี๋เต็มเหนี่ยว

“โอ๊ยยยยย ยัยบ้า ชั้นพูดเล่น เธอมันน่าปล้ำตรงไหน ต่อให้เดินทางเปลี่ยวตอนตี2ก็ไม่มีใครมองหรอก”ตี๋พูดเป็นเชิงประชด นี่ชั้นห่วยขนาดนั้นเลยรึไง ต้นอ้อนึก........

 “แล้วมีอะไรย่ะ”ต้นอ้อพยุงตี๋ยืนได้ก็ถาม

“ปล่าว แค่อยากแกล้ง มีปัญหาหรอ”ตี๋เอ่ยแล้วเลิกคิ้วขึ้นเป็นทำนองท้าทาย

“ไอบ้า มาแกล้งอะไรแบบนี้ วันนี้ดีนะไม่ได้เอาสเปย์พริกไทกับเครื่องช็อตไฟฟ้ามาไม่งั้นนายได้กลายเป็นมนุษย์ย่างพริกไทยดำแน่”ต้นอ้อพูดขึ้นแล้วกอดอกแน่น

“ลูกสาวเจ้าของมหาลัยเดินกลับบ้านเพราะไม่มีเงินเหลือสักบาท น่าสงสาร ฮ่าๆๆๆ”เสียงกวนประสาทของตี๋รบกวนสมองของต้นอ้อเป็นอย่างมาก

“ไอบ้า ถ้าพ่อชั้นอยู่ชั้นก็กลับไปแล้วย่ะ แต่พ่อชั้นไปอเมริกา พ่อชั้นกลับมาเมื่อไหร่ชั้นก็จะเป็นคุณหนูเหมือนเดิมแล้ว”ต้นอ้อทำท่าเหมือนเด็กๆ

“เราจะอยู่ในนี้กันอีกนานไหม อารมณ์ชั้นขึ้นแล้วนะ”ตี๋ทำหน้าทำตาเจ้าเล่ห์จนต้นอ้อรีบเดินออกจากพุ่มไม้ข้างทางนั่นโดยเร็ว

“แล้วนายหละ ทำไมมาแกล้งชั้นแบบนี้ ไม่กลับบ้านหรือไง”ต้นอ้อเอ่ยถามพร้อมเดินไปคู่กับตี๋

“อยากกลับอยู่นะแต่ก็อยากไปส่งเด็กเอ๋ออย่างเธอดูเหมือนกัน”ตี๋พูดพร้อมกับกุมมือต้นอ้อแน่นแล้วพาเดินไปที่รถตัวเอง นายรู้ไหมว่าชั้นหวั่นไหวนะ ต้นอ้อนึกในใจก่อนจะหลับตาปี๋เป็นท่าทางเขินอาย

ณ บ้านแก้ว

“อยากรู้จังจะเข้าบ้านชั้นทำไม”แก้วยืนเถียงกับเทคหน้าประตูบ้าน

“ก็อยากเข้าหนะ”เทคเอ่ยเป็นเด็กดื้อแล้วกระทืบเท้าเบาๆ

“ไม่ต้องเข้า กลับบ้านไปเลยนะ”แก้วเอ่ยไล่จนเทคต้องหน้าละห้อยกลับบ้านไปเหมือนทุกๆวัน

แก้วอาบน้ำเสร็จก็นอนมองโทรสัพท์ที่หวังจะให้เบอร์ที่เขียนว่าโทโมะขึ้นมาโชว์บ้างแต่ก็ไม่มีวี่แววต่างคนต่างไม่มีใครกล้าโทรหากันเลย

ติ๊ดๆๆ ระบบสั่นที่แก้วตั้งเอาไว้สั่นขึ้น ทะ..โทโมะจริงๆด้วย แก้วนึกแล้วรีบรับสายหน้าตาตื่น

“ฮัลโหลโทโมะ”แก้วกล่าวทักอย่างดีใจ

“อื้อ....อ๊า ทะ..โทโมะ สุด ยอด อื้ม....”เสียงครางของสาวนิรนามดังขึ้นจากโทรสัพท์ทำให้แก้วน้ำตาร่วง

“หงิงๆ”เสียงของหมาน้อยที่แก้วเดาได้ว่าไส้กรอกเป็นตัวกดโทรสัพท์เล่นแล้วดันโทรมาหาแก้ว ยังดีที่เค้าไม่ลบเบอร์ชั้น แก้วนึกในใจ น้ำใสๆคลอหนาแน่นเต็มดวงตาคู่สวย

“บี...อื้ม...อ๊า”โทโมะร้องเหมือนกินโซดาสิงยังไงยังงั้น แก้วทนฟังอย่างเจ็บใจแล้วน้ำตาก็ไหลออกมาเรื่อยๆ

“หงิงๆ”เสียงหมาน้อยยังคงดังขึ้น

“ไส้กรอก เป็นไงบ้าง สบายดีไหม คิดถึงจังเลยนะ”แก้วฝืนยิ้มแล้วพูดโทรศัพท์กับไส้กรอก

“เอ๊งๆ”เสียงเหมือนไส้กรอกโดนอะไรสักอย่างกระทบตัวดังขึ้น แก้วตกใจเล็กน้อย

“เป็นอะไรหรือปล่าวไส้กรอก”แก้วพูด

“หงิงๆ”เสียงไส้กรอกกลับมาเป็นเหมือนเดิม

ณ คอนโดโทโมะ

ไส้กรอกนอนอยู่ข้างโทรสัพท์ไอโฟนเครื่องใหญ่บางสีขาวของโทโมะที่กองอยู่กับพื้นในห้องนอน ไส้กรอกนอนฟังเสียงแก้วจากสมอท็อกที่เสียบค้างไว้แล้วคอยตอบเป็นจังหวะ แสนรู้จัง

“สะ..ฮึกๆ บาย ดี มั๊ย”เสียงของแก้วที่เหมือนจะสะอื้นอยู่ดังขึ้นจากสมอท็อก

“หงิงๆๆ”เสียงไส้กรอกตอบกลับ

“อื้ม..ๆๆ อ๊ะ”เสียงครางของกิจกรรมสุดมันส์ดังมาจากบนเตียงของโทโมะอย่างไม่หยุดหย่อน ยิ่งได้ยินแก้วยิ่งร้องไห้หนักจนฟังรู้ว่าแก้วกำลังร้องไห้ ไส้กรอกเริ่มโมโหโทโมะเลยเดินไปเอาเท้าไปวางบนหน้าจอสัมผัสเป็นตัวเปิดลำโพง

“ฝากบอกเจ้านายของแกด้วยนะ ว่าฮึกๆๆ ดูแลแกดีๆ ฮึกๆ และ ชั้นจะแวะเอาไส้ ฮึกๆ กรอกไปให้แก ฮึกๆ กินนะ”เสียงของแก้วดังขึ้นลั่นห้องจนโทโมะอึ้งค้างแล้วถอนตัวออกจากกิจกรรมนั้น สาวร่างบางที่นอนอยู่ก็งง โทโมะหยิบโทรศัพท์ขึ้นแล้วเห็นว่าเป็นเบอร์ของ....แก้ว!! โทโมะเอ่ยในใจเบาๆและทำหน้าเสีย

“ขอบใจนายของแกมากนะ ฮึกๆ ที่ทำให้ชั้นรู้จักได้สนิทสนมกับนายแก ฝากไปบอกด้วยนะ ฮึกๆ ว่าขอให้มี ฮึกๆ ความสุขกับผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า!!”แก้วพูดเชิงตะโกนแล้วปล่อยโฮเสียงสะอื้นออกมายาว โทโมะหน้าเสีย

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ยาวไป ยาวไป ฮ่าๆๆๆ แต่งจบแล้ว ฮี้วววว แต่อันนี้อัพให้ก่อน

แค่นี้ก็อ่านกันปวดตาละ เดี่ยวพรุ่งนี้อัพให้อีกยาว

แต่แต่งจบแล้ว มาช่วยกันดีใจที ฮี้วววว 555+

รักทุกคนนะคะ muah!!