Me and casting.เอ๋ออย่างเธอต้องเจออย่างชั้น

บทที่สาม พี่เทคคคคค ><

เทค*ประธานนักเรียนคณะนิเทศศาสตร์ที่แสนจะดูดี หล่อ เท่ห์ แสนจะขรึม ไม่ค่อยพูดจากับใคร แต่เป็นเป้าหมายของสายตาผู้หญิงทั้งมหาลัย ข้ามคณะกันเพื่อมารุมจีบ

“อะ..อ๋อ เพื่อนค่ะ”แก้วพูดแล้วยิ้มพร้อมกับโน้มตัวเบาๆ

“เพื่อนก็ดี จะมีแฟนมันก็ไม่ผิดหรอกพี่ไม่ได้ว่า แต่ว่าอย่าให้แฟนมาทำอะไรผิดๆในคราบนักศึกษาก็แล้วกัน พี่เป็นห่วง”คำพูดของเทคทำให้แก้วยืนอ้าปากค้าง กรี๊ดดดดด พระเจ้าช่วยกล้วยทอดมัน น่ารักที่สุด แก้วนึก

“เป็นอะไรหรือปล่าว”

“*o*”แก้วสลัดตัวเองให้ออกจากภวังค์แล้วยิ้มรับให้กับเทค

“ปะ..ปล่าวค่ะ”แก้วพูดขึ้นก่อนที่เทคจะเดินหันหลังกลับไปที่อาคาร พี่เป็นห่วง กรี๊ดดดดดดดด ดีใจจังเลย ไม่เคยคิดว่าจะได้ยินคำคำนี้จากปากพี่เทค >< แก้วนึกวนไปวนมาแล้วหลับตาปี๋อยู่คนเดียว ก็แหงหละ รุ่นพี่ที่แสนจะเพอเฟรค คนนี้แหละคือชายในฝันที่แก้วแอบปิ๊งมาตั้งแต่เรียนม.ต้น ซึ่งโรงเรียนก็มาจากโรงเรียนเดียวกัน พี่เทคเป็นรุ่นพี่ของแก้วปีนึงเลยออกมาก่อนแต่โรงเรียนกับมหาลัยดันรั้วเดยวัน แก้วชอบปีนชะเง้อมองพี่เทคเล่นบอลแล้วเหม่อลอยอยู่เป็นประจำ ตั้งแต่ม.ต้นมายันม.ปลายจนกระทั่งวิทยาลัยแก้วก็ยังปักใจหลงรักหลงปลื้มผู้ชายคนนี้สุดๆ เล่นกีฬาก็เก่ง เรียนก็เก่ง ร้องเพลงก็เพราะ หล่อก็หล่อ รวยก็รวย นิสัยก็ดี แก้วนึกพลางกับยิ้มไปคนเดียวแต่แล้วสิ่งที่มาขัดสมาธิก็ย่อมมีอยู่เป็นปกติ โป๊ะ! เสียงกระดาษประมาณสิบแผ่นขยำรวมกันแล้วปาเข้าใส่หัวของแก้ว ไม่ใช่ใครนอกจากพวกทำตัวเป็น สัตว์ที่น่ารังเกรียจในมหาลัย ปากแดง กระโปรงสั้น รองเท้าสูง กระเป๋าสวยๆ เล็บสีจี๊ดๆ สวยตายแหละ แก้วนึกก่อนจะเดินไปเรียนตามปกติ

ช่วงพัก

ปึก

“แว๊กกก”แก้วร้องลั่นเมื่อลูกบอลกระทบกับไหล่ของเขาทำให้ไอติมที่เดินกันมาตั้งนานหล่นลงพื้น

“ขอโทดทีนะ”เสียงของหนุ่มขรึมๆคนนึงพูดขึ้นขณะที่แก้วไม่สนใจ แก้วมองไอติมที่หล่นลงไปตรงหน้าก่อนจะน้ำตาคลอ ไอติมของช้านนน

“เดี๋ยวพี่ซื้อให้ใหม่นะ”เสียงนั้นย้ำขึ้นก่อนจะก้มลังหยิบไม้ไอติมแล้ววิ่งไปทิ้ง

“ฮึกๆ”แก้วสะอื้นๆน้อยๆก่อนจะมองหน้าคนก่อคดี พี่เทคอีกแล้ววว ><

“เอาเงินไปได้ไหม พี่ซ้อมจะลงแข่งอยู่ อ่ะ30บาท”เทคยื่นเงินให้กับแก้ว แก้วรับอย่างช้าๆเพราะตาค้างอยู่ เมื่อเทคยื่นเงินให้เสร็จก็ยิ้มมุมปากน้อยๆแล้วก้มลงหยิบลูกบอลไปเล่นต่อ ยิ้มมมม อ้ายยยย อยากจะเป็นลม ฮวบ!! งั้นก็เป็นมันซะเลย แก้วหมดสติลงไปกับพื้นสนามบอลที่มีหญ้าประปรายอยู่ เทคเมื่อเห็นเข้าก็รีบวิ่งเข้ามาประคองไปที่ห้องพยาบาล

“โทรให้ญาติมารับดีกว่ามั๊ง”อาจารย์พยาบาลพูดขึ้น เทคเอื้อมมือไปหยิบกระเป๋าสะพายของแก้วแล้วหยิบโทรสัพท์ของแก้วขึ้นมาดูรายชื่อ

“น้าพลิว”เสียงของแทคดังขึ้นแผ่วๆ น้าพลิวอยู่อเมริกาหนิ เทคนึกก่อนจะหาเบอร์ต่อ

“โทโมะ”ใครนะ อ่าว มีแค่สองเบอร์เองหรอ เทคนึกพูดขึ้นก่อนที่จะตัดสินใจโทรไปหาโทโมะ ด้านโทโมะที่กำลังพรีเซ้นต์สินค้าอยู่ก็ฝากโทรสัพไว้กับลูกน้องคน

- - - - - - - -

เสียงโทรสัพท์ดัขึ้น

“ฮัลโหลครับ คุณโทโมะใช่ไหม”เทคถามขึ้น

“อ๋อโทโมะกำลังพรีเซ็นต์งานโฆษนาอยู่ครับ ติดต่อเรื่องงานคุยได้นะครับ”เสียงพูดของคนที่รับสายแทนดังขึ้น

“อ๋อคือว่า ผมฝากบอกโทโมะด้วยนะครับว่าผมเป็นเพื่อนแก้ว แก้วเป็นลมให้มารับกลับไปบ้านทีนะครับ”เทคพูดเบาๆ

“อ่าฮะ แล้วจะบอกให้นะครับ”ตู๊ดๆๆๆ โทโมะ เอ๋ ... ใช่แล้ว ดาราดังนี่หน่า แก้วรู้เบอร์เค้าได้ยังไง เทคนึกในใจก่อนจะมานั่งอยู่ข้างๆเตียงของแก้ว

“นายครับ มีคนฝากมาบอกว่าคนชื่อแก้วเป็นลมให้มารับกลับด่วนครับ”เสียงลูกน้องคนสนิทพูดขึ้นเมื่อโทโมะเดินเข้ามาหา

“ฮึ...อื้ม”โทโมะหัวเราะในคอนิดๆก่อนจะเดินขึ้นรถไปโดยมีคนขับให้

มหาลัย

“กรี๊ดดดดด โทโมะ”เสียงสาวๆดังลั่นพากันวิ่งเข้าใส่โทโมะ โทโมะแจกลายเซนต์สักพักก็เดินหนีออกจากวงล้อมขึ้นไปห้องพยาบาล ตามทางก็มีคนขอลายเซ็นต์ของถ่ายรูปอยู่ตลอดทาง เดินไปจนถึงห้องพยาบาล

“ผมมารับแก้ว”โทโมะพูดและมองเทคที่นั่งอ่านหนังสือเรียนอยู่ข้างเตียงของแก้ว

“คุณคือ...”เทคอึ้งเล็กน้อย

“โทโมะ วิศว ไทยานนท์”โทโมะพูดแล้วยิ้มให้นิดๆ

“อะ อ๋อ ดาราซะด้วยนะครับ เป็นอะไรกับเอ่อ...แก้วหรอ”เทคเอ่ยถาม

“อ๋อ เพื่อนครับ”โทโมะพูดจบก็หันหน้าไปสั่งลูกน้อง

“เอาแก้วไปไว้ในรถอย่างระมัดระวัง ถ้าแก้วกระทบกระเทือน ชั้นไล่ออก”เสียงติดใส่อารมณ์นิดๆพูดขึ้น ลูกน้องสองสามคนรวบตัวแก้วพยุงออกไปจากห้อง …..

 “ไปละครับ”โทโมะหันมายิ้มเป็นมิตรให้เทคก่อนจะเดินออกไป ผ่านฝูงสายของสาวๆ ทั้งอิจฉา ริษยา ตะลึง ชื่นชม และหลายๆอาการ

คอนโดของโทโมะ

“ตื่นแล้วหรอสาวน้อย”โทโมะพูดขึ้นเมื่อเห็นแก้วเปิดเปลือกตาขึ้น แก้วหันควับไปมองในทันที

“ทะ..โทโมะ”แก้วพูดพร้อมกับถอยกรูดเข้าหาหัวเตียงพร้อมสำรวจร่างกายตัวเอง

“ใครเปลี่ยนชุดให้ชั้น”แก้วถามขึ้นพร้อมมองตาตวาด

“ชั้นเอง”โทโมะตอบหน้าตาเฉย แก้วตกใจยิ่งกว่าเก่า

“ไอโรคจิต ไอบ้า นายเป็นดารา ทำไมทำตัวแบบนี้”แก้วใส่เป็นชุดพร้อมโยนหมอนใส่โทโมะ

“ดาราแล้วไง”โทโมะยักไหล่พร้อมกับเบ้ปากไม่แคร์

“นะ..นาย ฮือๆๆๆ”แก้วร้องไห้ออกมาน้ำตาเป็นสาย

“เธอนี่มัน ปัญญาอ่อนเสียจริงๆ”โทโมะเอามือขึ้นไปวางบนหัวของแก้วแล้วขยี้เบาๆ

“อย่ามาว่าชั้นนะ”แก้วเงยหน้าขึ้นตวาด

“จะว่าไป เธอก็เด็กแต่สมองนะ อะไรๆของเธอไม่เด็กเอาซะเลย”โทโมะฉายแววตาเจ้าเล่ห์ใส่แก้ว แก้วถึงกับตาค้าง

“ไอบ้า!! ฮือๆๆๆ อย่าบอกนะว่า นายเห็นเสื้อชั้นในลายมิ๊กกี้เมาส์ของชั้น ฮือๆๆ”แก้วร้องไห้ออกมามากขึ้น โทโมะถึงกับหัวเราะฮาอย่างบ้าคลั่ง

“เห็นไปยันกางเกงในเธอเลยแหละ ลายดอกไม้บานเย็นเชียวนะ ฮ่าๆๆๆ”โทโมะหัวเราะลั่น แก้วถึงกับสะบัดหัวเบาๆ

“นายมันโรคจิต โรคจิตจริงๆด้วย ฮือๆๆๆ”แก้วเอามือตีไหล่โทโมะเต็มแรงอยู่หลายทีจนโทโมะจับมือแก้วไว้แล้วโผหน้าเข้าหา

“อย่านะๆๆ ออกไปเถอะ ฮือๆๆ”แก้วน้ำตาไหลออกมา

“ยัยเด็กเอ๋อ”โทโมะเอ่ยขึ้นเบาๆก่อนจะประกบปากเข้าหาแก้วในทันที ปากทั้งคู่ประกับกันอย่างเร็ว ลิ้นร้อนแรงของโทโมะทรอดแทรกเข้าไปในปากเล็กๆของแก้ว แก้วไม่รู้ประสีประสาอะไรแม้แต่นิด แก้วหลับตาปี๋มีน้ำตาไหลออกมาเป็นระยะๆ มือที่แสนจะพลั่นของโทโมะเริ่มลูบไล้ผ่านเสื้อของแก้วไปมา แก้วดิ้นแล้วดิ้นอีก ปึ้ง!

“พี่โมะ!”เสียงแปร๊นลั่นดัง สาวหน้าตาสละสลวยคนหนึ่งมาในชุดเสื้อสายเดี่ยวกางเกงขาสั้นสีดำและกระเป๋าสะพายสีขาวซึ่งตัดกับชุดมาก เธอแล่นปรี่เข้ามา โทโมะผละออกจากแก้ว แก้วดูจะงงๆ น้ำตาที่เคยไหลกลับหยุด

“แหม่ม”โทโมะเรียกชื่อนั้นเบาๆแล้วยิ้ม

“นัดแหม่มมาเพื่อจะให้มาเห็นอะไรแบบนี้หรอคะ”เสียงแจ๊นๆของยัยแหม่มพูดขึ้นพร้อมกับเดินมาผลักโทโมะแยกออกจากแก้ว

“ยัยเด็กเอ๋อ แกมีดีอะไรนะ”แหม่มพูดแล้วมองแก้วตั้งแต่หัวจรดเท้า แก้วได้แต่อ้ำอึ้ง

“บังอาจมากที่มายุ่งกับพี่โมะของชั้น”แหม่มกระชากแก้วให้ลุกขึ้นยืน แก้วงกๆเงิ่นๆก่อนจะยืนขึ้นได้ ดวงตาของแก้วคลอด้วยน้ำตา

“อย่ามาทำสำออย”เสียงของแหม่มตวาดลั่นก่อนจะ เปรี้ย!! เสียงตบที่ไม่ค่อยจะหนักแน่นแต่แรงพอสมควรจนหน้าแก้วเกิดรอยฝ่ามือ แก้วหน้าหันไปตามแรงมือของแหม่ม น้ำตาสาวไร้เดียงสาอย่างแก้วไหลรินออกมาอย่างไม่รู้จักหมดจักสิ้น

“นี่คงจะเป็นมารยาที่ใช้หลอกล่อโทโมะสินะ”แหม่มพูดแล้วง้างมือจะตบอีกครั้งแต่โทโมะรั้งไว้ทัน

“พอเหอะแหม่ม ออกไปจากห้องผมซะ”โทโมะพูดแล้วผลักอกของแหม่ม

“พี่โมะ พี่เป็นอะไรไป”แหม่มมองดูโทโมะอย่าง งงๆ แก้วก็อยากจะวิ่งหนีไปแต่ดันไม่รู้ทิศทางกลับบ้าน

“บอกให้ออกไปไง”โทโมะตวาดทั้งเสียงและสายตาจนยัยแหม่มหน้าซีดเป็นไก่ต้มแล้ววิ่งออกจากห้องไปด้วยน้ำตา โทโมะหันมาหาแก้วแล้วจับไหล่ไว้

“เราถึงไหนกันแล้วนะ”โทโมะถามแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์

“อย่านะ ฮือๆๆ”แก้วพูดแล้วผลักโทโมะ

“โดนตบทีเดียวทำร้องไห้ มันไม่เจ็บนักหรอกน่า”โทโมะพูดแล้วลูบแก้มของแก้วเบาๆ เขามองดูรอยแดงเป็นจ้ำๆบนแก้มของแก้วอย่างเอ็นดู

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

แย่จัง ว่าจะอัพทีเดียวหมดเลย และแล้วก็ต้องมาทยอยอัพ

แต่สัญญานะคะว่าถ้าแต่งจบแล้วจะอัพทีเดียวหมดเลย

รักคนอ่านเสมอ จ๊วบๆ Muah!!(นิยายทุกเรื่องของด้า ด้าแต่งเองจริงๆนะคะ)

แต่งเพื่อทุกคน ว่ะฮ่าๆๆๆ (มันบ้า) ก็นิดหน่อยน่าาา 5555