Me and casting.เอ๋ออย่างเธอต้องเจออย่างชั้น

8.4

เขียนโดย dada

วันที่ 21 มิถุนายน พ.ศ. 2554 เวลา 23.14 น.

  10 ตอน
  217 วิจารณ์
  39.26K อ่าน
แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

4)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

บทสี่ (จัดไป)

“จะกลับบ้าน ปล่อยๆๆ”แก้วส่ายหัวเบาๆ

“รีบไปไหนเล่า”โทโมะพูดจบก็เอามือกวาดของลงจากโต๊ะทำงานแล้วอุ้มแก้วไปนั่งบนนั้นพร้อมกับอ้าขาของแก้วออกแล้วเสียบตัวเอาไปตรงกลาง (หื่นเว่อร์ 5555)

“อร้ายๆๆๆ”แก้วร้องลั่นแล้วดันหน้าโทโมะเงยขึ้น

“ซนหนะ”โทโมะพูดแล้วเอามือรวบมือแก้วไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียวของเขา

“ฮือๆๆ ปล่อยเถอะนะ ไหว้ๆๆ”แก้วพูดพร้อมกับก้มหัวพงกๆ

“ไหว้ให้ดูก่อนสิแล้วจะปล่อย”โทโมะที่กำมือแก้วไว้แน่นแล้วก็พูดก่อนจะโลมริมฝีปากเข้ากับคอขาวๆของแก้วจนได้กลิ่นหอมๆจากตัวของแก้ว

“ปล่อยมือชั้นสิ จะได้ไหวได้”แก้วพูดขึ้น

“ไม่ปล่อย ไหว้ได้เมื่อไหร่แล้วจะปล่อย”โทโมะพูดจบก็จัดการปิดปากแก้วด้วยริมฝีปากตัวเอง

“อื้มๆๆ”แก้วฮำในลำคอเป็นการประท้วง แต่ไม่มีผลอะไร ลิ้นรุกรานไปเรื่อยๆแต่ลิ้นแก้วกับดิ้นหลบไปติดอยู่กับเพดาน โทโมะใช้มืออีกข้างบีบปลายคางของแก้วไว้เพื่อกันว่าจะหันหนี ชั้นจะรอดไปได้ไหม ฮือๆๆ แก้วนึกในใจก่อนจะร้องไห้ออกมาอย่างหนัก

“อย่าร้องสิ น้ำตาเธอมันเค็ม”โทโมะถอนจูบออกแล้วเลียปากตัวเองพร้อมกับพูดขึ้น แก้วสะอื้นน้อยๆแล้วสบตาโทโมะ โทโมะเห็นดวงตาของแก้วแล้วเค้ารู้สึกอ่อนแอในทันที ทำไมเธอต้องร้องไห้ด้วยว่ะ!! โทโมะฉุนอารมณ์ขึ้นในทันที เค้าถอนตัวออกจากแก้วแล้วหันหลังให้ แก้วกระโดดลงจากโต๊ะแล้วมองดูชายตรงหน้าที่อารมณ์เปลี่ยนไปได้ไวมาก

“เป็นอะไรหรอ”แก้วเอียงคอเล็กน้อยแล้วถามขึ้น โทโมะหันมาชักสีหน้าโมโหใส่

“ยุ่ง!! จะกลับหรือยัง”โทโมะเอ่ยถามด้วยสีหน้าเครียดๆ

“กลับสิ”แก้วพูดแล้วหยิบกระเป๋าของเขาเดินออกไปที่ห้องนั่งเล่น

“หมาน้อย”แก้วนั่งยองๆลงกับพื้น หมาน้อยที่อยู่ในกรงข้างโซฟายังคงอยู่ที่เดิม หมาน้อยขนปุกปุยสีขาวนอนกระพริบตาอยู่ในกรง

“ทำไมไม่ออกจากกรงสักทีหละจ๊ะ ไม่มีแรงหรือเจ้านายไม่ยอมปล่อยให้ออก แล้วมีชื่อยังเนี้ย กินอะไรหรือยัง”แก้วยิงคำถามเป็นชุด หมาน้อยลุกขึ้นยืนก่อนจะแลบลิ้นออกมา

“หิวหรอ”แก้วถามแล้วหันมองหาของให้กิน แก้วลุกเดินไปในห้องครัวเปิดตู้เย็นไปเจอถุงไส้กรอกก็หยิบออกมาแล้วเอาใส่จานให้สองชิ้น แก้วเดินถือมาเปิดกรงออกแล้ววางให้กับหมาน้อยกิน

“ทำอะไร”โทโมะที่พึ่งเดินออกมาก็ถามขึ้น

“น้องหมาหิว ทำไมไม่ดูแลเลยหละ”แก้วเงยหน้าขึ้นมองโทโมะ หมาน้อยกินอย่างหิวโหย โทโมะเดินเข้ามาดูใกล้ๆ

“นี่มันไส้กรอกชั้นนิยัยเอ๋อ .... เธอเอามาให้หมากินได้ไง ของโปรดช้านนนน!!”…

โทโมะพูดสุดเสียงจนแก้วต้องปิดหู

“ก็นายไม่ให้อะไรน้องหมากินเลย น้องหมาก็หิวเป็นเหมือนกันนะ!!”แก้วลุกขึ้นสวนกลับปาวๆๆ

“แต่นี่มันของโปรดสุดๆของชั้นนะยัยเอ๋อ!!”โทโมะสวนกลับ

“คำก็เอ๋อ สองคำก็เอ๋อ ไอ้ดาราขี้งก!!”แก้วด่ากลับ แล้วมองหน้าอย่างโมโห สายตาของทั้งคู่อาฆาตกันแทบจะกินเลือด หนึ่งคนก็หวงของกิน อีกคนก็ใจบุญ

“พูดแบบนี้ไม่อยากกลับบ้านใช่ไหม”โทโมะพูดเสร็จก็รวบตัวแก้วขึ้นทันที

“ปล่อยนะเว้ยยยย”แก้วร้องลั่น โทโมะวางแก้วลงบนโซฟาอย่างแรง

“เหวออออ โอ๊ยยย”แก้วก้นกระแทกจนปวด

“จะโยนทำไมเนี้ย”แก้วถามขึ้น

“ก็พอใจอ่ะ มีอะไรไหม”โทโมะทำเสียงหมันไส้แล้วก้มลงเอาปากกดลงไปบนปากของแก้วอย่างแรง เค้าก็เจ็บแก้วก็เจ็บ ต่างคนต่างเจ็บ ลิ้นบ้าๆบอๆสัมผัสลึกซึ้งเข้าไปในโพรงปากของแก้ว

“หงิงๆ”หมาน้อยหลังจากกินเสร็จก็เอียงคอดูคนทั้งสองคนทำอะไรบ้าๆกันอยู่

“ปล่อยน้า ไม่เห็นหรือไง หมามองอยู่”แก้วพูดเมื่อปากเป็นอิสระ แต่คอดันถูกรุกราน

“หมาแล้วไง”โทโมะพูดก่อนจะปลดกระดุมเสื้อแก้ว

“ฮือ....ช่วยด้วยยยยย”แก้วร้องลั่นพร้อมขยับขาไปมา ร้องอีกแล้ว โทโมะนึกในใจก่อนจะผละตัวออก

“วันหลังอย่าทำให้หมันไส้ เข้าใจ๋”โทโมะพูดจบก็เอาจานใส่ไส้กรอกไปเก็บอย่างฉุนๆ

“ไอ้โรตจิตเอ้ย”แก้วขยับปากมุบมิมเบาๆคนเดียว

“ว่าใคร”โทโมะถามขึ้น

“ได้ยินอีก”แก้วมองหมาน้อยก่อนจะอุ้มขึ้นมากอดไว้

“น้องหมาชื่ออะไรหรอ”แก้วถาม

“ไม่รู้ ไม่มีชื่อ ขี้เกรียจตั้ง ไม่อยากเลี้ยง เธอเอามา งั้นก็เอาไปเลี้ยงด้วยนะ”โทโมะเดินออกจากห้องครัวแล้วพูดขึ้น

“บ้านชั้นเท่ารูหนู ฐานะก็ไม่ได้ร่ำรวย นายนั่นแหละเลี้ยง ดาราเลี้ยงหมา มันดูดีนะ”แก้วพูดพร้อมกับเอาจมูกตัวเองชนกับจมูกหมาน้อย

“ก็ดี แต่ชั้นไม่ชอบขนหมา”โทโมะพูดขึ้น

“ชั้นว่ามันน่ารักดีออก นายก็นึกว่าขนหมาคือปุยนุ่นสิ มันน่ารักดีนะ”แก้วหันไปสบตากับโทโมะที่ยืนกินน้ำอัดลมอยู่

“ก็ได้ และมันจะชื่ออะไรดีหละ”โทโมะถามขึ้น แก้วทำหน้าคิดแล้วก็ ปิ้ง!!O^O

“นายคิดสิ”โธ่ ทำหน้าอย่างกับคิดออก โทโมะนึกและทำหน้าหมดอารมณ์

“เธอนั่นแหละคิด ชั้นคิดไม่สร้างสรรค์”โทโมะพูดแล้วซดน้ำอัดลมในมือ

“งั้น เอาเป็น...ชื่อ....ไส้กรอกละกัน”พรวดดดด น้ำอัดลมกระจายทั่วพื้น

“อะไรนะ”โทโมะถามย้ำเมื่อน้ำอักลมพุ่งออกจากปากหมดแล้ว

“หยี สกปรก มาพ่นใส่หน้าชั้นทำไม ฮัดชิ่ว!”แก้วจามฟึดฟัดเมื่อโดนสะเก็ดน้ำอัดลมกระเด็นเข้าหน้า

“ชั้นบอกว่าชื่อ ไส้กรอก ก็เมื่อกี้เจ้านี่พึ่งจะขโมยใส่กรอกของโปรดนายกินไง”แก้วพูดแล้วทำหน้าเอ๋อ (ไม่ต้องทำก็เอ๋ออยู่แล้ว)

“มันไม่เชยไปหน่อยหรอ ชั้นมามันควรจะชื่อ..เจสสิก้า ซันนี่ ยุนอา แทยอน โฮยอน ทิฟฟานี่ ซอฮยอน ซูยอง ยูริ ประมาณนี้นะ”(แหมเอามาซะครบเลยนะ)โทโมะออกความคิดของตัวเอง

“นี่นายเอามาทั้งวงเค้าเลยหรือไง”แก้วพูดขึ้น

“ก็ทำนองนั้น มันเพราะดีนิ”โทโมะโต้ขึ้น

“ชั้นว่าอย่าไปก้าวก่ายชื่อเค้าเลยได้ไหม เอาไส้กรอก”แก้วถกเถียงเรื่องชื่อหมาน้อยกับโทโมะจน4ทุ่ม

“ไส้กรอกก็ไส้กรอก”โทโมะพูดขึ้น

“น่าจะยอมตั้งนานแล้วนะ”แก้วพูดขึ้น บนตักมีเจ้าไส้กรอกนอนหลับอยู่เพราะอาจจะรำคาญทั้งสองคนเถียงกัน

“จะนอนไหน”โทโมะยิงคำถามประหลาดขึ้น

“บ้านสิ ไปส่งด้วย”แก้วอุ้มเจ้าไส้กรอกเบาๆแล้ววางบนโซฟาแล้วเดินออกนอกห้องไป โทโมะส่ายหัวเบาๆก่อนจะเดินตามไป ทุกสายตาพากันจ้องมองแก้ว

“ตายแน่”โทโมะพูดแล้วดึงแก้วไปหลบอยู่ที่มุมที่ลับตาคนคือซอกบันได

“อะไรๆ”แก้วทำหน้างงๆ หลังของทั้งคู่ชนกำแพง มันเป็นทีแคบจริงๆจนหน้าทั้งสองคนใกล้กันมากเกินกว่าที่สายตาจะมองเห็นอะไรชัด

“ชู่วๆๆ”โทโมะชู่ปากเป็นการบอกให้แก้วเงียบๆเอาไว้ ลมหายใจทั้งคู่รดรินซึ่งกันและกัน แก้วรู้สึกหน้าแดงจัดเป็นพิเศษ เค้าทั้งสองคนอยู่อย่างนี้ได้สักประมาณ10นาทีโทโมะก็ชะเง้อหน้าออกไปมองอะไรสักอย่างแล้วกลับเข้ามา จุ๊บ โทโมะจูบปากแก้วอย่างรวดเร็วแล้วเดินออกมาจากซอกบรรไดนั่น แก้วดูจะเขินๆ แก้วเดินออกมาตีไหล่โทโมะอย่างแรง

“บ้า เล่นอะไรของนาย”แก้วพูดเบาๆด้วยความเขิน

“เมื่อกี้มีปาปารัสซี่มาหนะเลยต้องหลบ”โทโมะพูดแล้วจูงมือแก้วเดินออกจากคอนโดไปยังรถคันสีขาวสะอาดของเขา แก้วขึ้นนั่งแล้วเอากระเป๋าสะพายวางบนตัก

“เมื่อไหร่จะเลิกหน้าแดง”โทโมะหันไปถามเมื่อเห็นแก้วยังคงหน้าแดงๆอยู่

“ใครหน้าแดง ชั้นหรอ” แก้วดึงกระจกหน้ารถของโทโมะให้หันมาทางเค้าแล้วส่อง ชั้นหน้าแดงจริงๆด้วย แก้วนึกในใจก่อนจะเอามือขยี้แก้มตัวเองเบาๆ

“ชั้นโดนยุงกัดหนะ”แก้วพูดขึ้นเพื่อแก้ตัว โทโมะขับรถออกไปอย่างเร็วพอประมาณ บรื้นๆ จนถึงหน้าบ้านของแก้ว

“ยัยเบอะตื่น”โทโมะดีดหน้าผากแก้วให้ตื่น แก้วหลับมาตลอดทางเพราะอาจจะเพลีย

“ถึงละหรอ หาวววว”แก้วอ้าปากหาวจนโทโมะเอานิ้วไปขั้นระหว่างปากไว้

“เวลาหาวหนะปิดปากบ้างก็ดี เอ๋ออยู่แล้วยิ่งเอ๋อไปใหญ่”โทโมะพูดก่อนจะยิ้ม แก้วเปิดประตูลงจากรถไปแล้วหันมาโบกมือหยอยๆให้โทโมะ โทโมะโบกมือตอบ

“พรุ่งนี้เรียนกี่โมง”โทโมะถามขึ้น

“8โมงเช้า”แก้วพูดขึ้น โทโมะพยักหน้ารับแล้วขับรถออกไป แก้วเดินเข้าไปในบ้าน อาบน้ำเสร็จก็นั่งยิ้มอยู่หน้ากระจกคนเดียว

“พี่เทค โทโมะ ชั้นจะเลือกใครดีน้า”แก้วนึกแล้วยิ้มบ้าอยู่คนเดียวหน้ากระจก 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ฮิฮิ อัพแล้วนะเจ้าคะ ช้าไปนิส แต่ก็ขอโทดด้วยนะคะ ^^

ง่วงหงาวหาวนอน พรุ่งนี้อาจไม่ได้อัพนะคะ ไปทัศนศึกษา

ขอบคุณรีดเดอร์ที่คอยเป็นกำลังใจ(คอยเร่ง)มากๆๆนะคะ

5555 ถ้าไม่เร่งก็ไม่เสร็จถูกไหมหล่าา ฝันดีนะคะ muah!!!!!

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.5 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.8 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.0 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายฟิคชั่นเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา