กลับมาเป็นเหมือนเดิมได้มั้ย ?

 
 
 
 
  
 
เธอลืมไปแล้วหรือไง......เรื่องราวครั้งนั้น 
ภาพในวันวาน..............ที่ดีต่อกัน
 
 
 
เสียงดนตรีดังกระหึ่มภายใต้ห้องสี่เหลี่ยมขนาดกลาง ที่มีกระจกล้อมรอบสะท้อนร่างบุคคล 4คน
 
ที่กำลังทำหน้าที่ตนเองที่ให้ดีที่สุดคือการซ้อมเต้นกับครูฝึกสอน
 
ตี๊ด
 
 
เสียงรีโมทกดปิดเครื่องเล่น ครูผู้สอนเต้นสัญชาติเกาหลีมีสีหน้าไม่พอใจ เดินออกจากห้องไป
 
เมื่อศิษย์รักอย่างโทโมะไม่ได้ตั้งใจเต้น และไม่มีสมาธิในการซ้อม เต้นผิดเต้นถูก จนพาเพื่อนๆเสีย
 
งานกันหมด
 
 
 
 
“เฮ้ยไอ้โมะ....เป็นไรของแกว่ะกูเริ่มหงุดหงิดแล้วน่ะเว้ย”
 
 
 
เขื่อนที่แสนจะอารมณ์ดีที่สุดในกลุ่มเอ่ยถามอย่างหน้าขึ้นสี เมื่อเขาสังเกตอาการเพื่อนที่ผิดปกติ
 
ตั้งแต่กลับมาจากไปที่แห่งหนึ่ง เมื่อคืน
 
 
 
โทโมะไม่ตอบเดินไปหยิบผ้าขนหนุมาเช็ดหน้าด้วยสีหน้าเรียบเฉยก่อนจะล้มตัวนอนเหยียดตรงลงบน
 
พื้นมุมห้อง พร้อมเอาผ้ามาปิดหน้าตัวเองไว้ ไม่สนใจอาการของเพื่อนๆ
 
 
 
“ไรว่ะ  กูพูดด้วยแล้วเดินหนีเดี๋ยวก็อัดน่วมซะหรอก อย่านึกว่ากูไม่รู้ว่ามึงกำลังคิดมากเรื่องแก้ว ”
 
 
“.....” ไร้เสียงตอบรับ
 
 
“โทโมะ...ฉันว่า แกควรตัดใจซะเถอะ  ฟางบอกกับกูมาว่า แก้วจริงจังมากกับคนนี้ และดูเหมือน
แก้วจะดูมีความสุขดีตั้งแต่ที่คบกับเขา”
 
 
 
“......”
 
 
 
“ปล่อยมันไปเถอะไอ้ป็อป   ให้มันอยุ่คนเดียวสักพัก  ให้มันคิดให้ออก ว่า เรื่องไหนงาน เรื่องไหนรัก
วันนี้กูให้เวลามึงทั้งวันให้คิด  เดี๋ยวพรุ่งนี้กูหวังว่ามึงจะเป็นคนใหม่  เหอะ กะอีแค่ผู้หญิงคนเดียว ไม่
ได้เลิศเลออะไร  ไม่ตายก็หาใหม่ได้เว้ยยยย”
 
 
 
เขื่อนเอ่ยบอกก่อนจะเดินฟึดฟัดไปเก็บกระเป๋า กอดคอป็อปปี้ออกไปจากห้อง 
 
 
ปัง
 
 
 
เสียงปิดประตูดังปัง ไม่ได้ทำให้ร่างคนที่นอนอยุ่สะทกสะท้านแม้แต่น้อย ดวงตาเรียวคมภายใต้ผ้าผืน
 
น้อยกำลังเอ่อล้นไปด้วยหยาดน้ำใสๆ ก่อนที่แพขนตายาวจะปิดลงช้าๆปล่อยให้น้ำตาใสๆไหลหยดลง
 
ตามร่องแก้ม สัมผัสกับใบหูขาว และเลือนซึมหายไปในสาบเสื้อ มือหนากำเข้าหากันแน่น คิดถึงภาพ
 
ให้อดีตที่เขามีแก้วอยุ่เคียงข้าง
 
 
 
 
 
 
“สุขสันต์วันเกิดน่ะโทโมะ...นี่แก้วทำเค้กมาให้โมะเองกับมือเลยน่ะ”
 
 
 
สาวสวยตรงหน้ายิ้มร่าสดใสให้กับเขา   มือน้อยทั้งสองข้างถือเค้กก้อนโต รอยยิ้มที่แสนไร้เดียงสานั่น
 
มันทำให้เขาอดที่จะยิ้มให้กับเธอเป็นการตอบแทนไม่ได้
 
 
“งั้นหรอ   โมะจะกินได้มั้ยเนี่ย”
 
 
 
“ฮึ...ถ้าคิดว่ากินไม่ได้ก็ไม่ต้องกิน นี่แหน่ะ  สมน้ำหน้า  แก่วกลับบ้านดีกว่า”
 
 
 
แหมะ เค้กก้อนสวยถูกมือน้อยโปะลงเข้ากับหน้าหล่ออย่างจัง โทโมะคงลืมไปแล้วกระมัง  ว่าผู้หญิง
 
ตรงหน้าขี้น้อยใจแค่ไหน  หากคำพูดที่พูดไปไปทำร้ายจิตใจเธอเข้า เธอก็จะพาลทำลายของอย่างอื่น
 
ไปทั่ว  
 
 
 
“แก้ว   เดี๋ยวก่อนสิ  แก้ว ”
 
 
 
แม้นจะโกรธเพียงใด  แต่เพราะคามรักเขาจึงทนเธอได้เสมอ  โทโมะเมื่อเห็นว่าร่างบางหันหลังทำ
 
หน้างอนเดินหนีเขา ก็รีบวิ่งไปคว้าขอมือเรียวกระชากให้หันกลับมา
 
 
 
“ไม่..ว้ายยยยยย  อุ๊บ.. ”
 
 
 
ร่างเพรียวบางปลิวตามแรงดึงก่อนที่อกนุ่มจะปะทะกับแผงอกแกร่ง ข้อมือบางยกขึ้นหมายที่จะค้ำยัน
 
ไม่ให้เธอแนบนิดกายหนา แต่ช้าไปเสียแล้ว เมื่อดวงหน้าสวยของแก้วแนบสนิทกับใบหน้าหล่อใสที่
 
เปื้อนไปด้วยเค้กที่เธอเพิ่งละเลงบนหน้าเขา จนพาลเลอะมาที่เธอ  หญิงสาวรู้สึกเหมือนลิ้นนุ่มร้อนที่
 
ฉกฉวยโอกาสที่เธออ้าปากร้องกรี๊ด กำลังเลื้อยละเลงน้ำรสวานที่เธอบอกไม่ถูกว่ามันคืออะไรเข้ามา
 
ในปากเธอ ลิ้นเรียวกระหวัดขึ้นหยอกล้อลิ้นของเธอไปมาอย่างนึกสนุก  เธอรุ้สึกเหมือนมีผึ้งนับร้อยมา
 
ต่อยที่หัว รุ้สึกว่างเปล่าและเร่าร้อนเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูก
 
 
 
“..อื้อ....ทำบ้าอะไรของนายเนี่ย   ฉวยโอกาสอีกแล้วน่ะ”
 
 
 
เสียงหวานเอ่ยแว้ดขึ้นเมื่อหนุ่มคนรักตรงหน้าปลดปล่อยให้เธอได้อิสระ แต่เธอไม่รุ้หรอก เขาแค่อยาก
 
ให้เธอพักสูดอากาศก็เท่านั้น รอยยิ้มหวานปรากฎให้หญิงสาวตรงหน้า  โทโมะกระชับวงแขนให้ร่าง
 
บางมาแนบชิดเขาแน่นขึ้น แทบไม่มีช่องว่างเลยก็ว่าได้ จมูกโด่งคลอเคลียอยุ่ที่แก้มใสที่เปื้อนเค้ก
 
 
 
“อย่างอนน่ะมินนี่   โมะขอโทษน่ะครับ รู้มั้ยเค้กอร่อยที่สุดในโลกเลย ”
 
 
 
“หึ  คนปากเสียอย่างนาย อย่ามาพูดดีแกล้งยอหน่อยเลย รู้ได้ไงว่าอร่อย เพราะนายไม่ได้เลยแม้แต่
น้อย ตอนนี้มันเละหมดแล้ว”
 
 
“ใครว่าโมะไม่ได้กินหล่ะ   หืม นี่ไง”
 
 
 
ชายหนุ่มเอ่ยแค่นยิ้ม ก่อนที่ลิ้นนุ่มจะแลบออกมาเลียตวัดลงบนแก้มใสของแก้วที่เปื้อนเค้ก จนทำให้
 
คนถูกทำถึงกับหน้าขึ้นสี
 
 
 
“อ๊ายยย  โมะ  สกปรกน่ะ 555+ มักจั๊กจี๋อย่าเลียสิ  ”
 
 
ตุบ เสียงของหล่นกระทบพื้น ทำให้ดวงตาเรียวที่กำลังอยุ่ในห้วงภวังค์แห่งความฝันเปิดขึ้น  แต่ก็ไม่
 
ได้ทำให้เขาขยับร่างกายต่างจากเดิมไม่   โทโมะนอนนิ่งฟังเสียงฝีเท้าที่เหยียบย่ำเข้ามาหาช้าๆอย่าง
 
สม่ำเสมอ  ก่อนที่จะหยุดลงตรงหน้าเขา ตอนนี้เหมือนกับเขาถูกมนต์อะไรสักอย่างตรึงแขนและขา
 
ของเขาไม่ให้ขยับไปไหน  แพขนตากระพริบเร็วถี่ๆจ้องมองร่างมัวที่ก้มลงมาหาเขา  สัมผัสเบาๆอ่อน
 
นุ่มแตะลงบนริมฝีปากหน้าของเขาผ่านผ้าที่อยู่ระหว่างเขา โทโมะนอนแน่นิ่ง หายใจไม่ทั่วท้อง  ฟัง
 
เสียงหัวใจที่เต้นแรงขึ้นทั้งของเขาและอีกฝ่าย  นานไปสักพัก คนตรงหน้าก็ผละใบหน้าออกไป
 
 
 
“ฉันคิดถึงนายจังเลยโทโมะ ”
 
 
“...........”
 
 
 
 
 
หากวันนั้นฉันทำอะไร.....ที่ไม่ดีที่ผิดไป 
 
อยากจะขอให้ลืมมันไปได้มั้ย ....กลับมารักกัน
 
 
...โปรดติดตามตอนต่อไป...