กลับมาเป็นเหมือนเดิมได้มั้ย ?

 

 

 

 

  

 

เธอลืมไปแล้วหรือไง......เรื่องราวครั้งนั้น 

ภาพในวันวาน..............ที่ดีต่อกัน

 

 

 

เสียงดนตรีดังกระหึ่มภายใต้ห้องสี่เหลี่ยมขนาดกลาง ที่มีกระจกล้อมรอบสะท้อนร่างบุคคล 4คน

 

ที่กำลังทำหน้าที่ตนเองที่ให้ดีที่สุดคือการซ้อมเต้นกับครูฝึกสอน

 

ตี๊ด

 

 

เสียงรีโมทกดปิดเครื่องเล่น ครูผู้สอนเต้นสัญชาติเกาหลีมีสีหน้าไม่พอใจ เดินออกจากห้องไป

 

เมื่อศิษย์รักอย่างโทโมะไม่ได้ตั้งใจเต้น และไม่มีสมาธิในการซ้อม เต้นผิดเต้นถูก จนพาเพื่อนๆเสีย

 

งานกันหมด

 

 

 

 

“เฮ้ยไอ้โมะ....เป็นไรของแกว่ะกูเริ่มหงุดหงิดแล้วน่ะเว้ย”

 

 

 

เขื่อนที่แสนจะอารมณ์ดีที่สุดในกลุ่มเอ่ยถามอย่างหน้าขึ้นสี เมื่อเขาสังเกตอาการเพื่อนที่ผิดปกติ

 

ตั้งแต่กลับมาจากไปที่แห่งหนึ่ง เมื่อคืน

 

 

 

โทโมะไม่ตอบเดินไปหยิบผ้าขนหนุมาเช็ดหน้าด้วยสีหน้าเรียบเฉยก่อนจะล้มตัวนอนเหยียดตรงลงบน

 

พื้นมุมห้อง พร้อมเอาผ้ามาปิดหน้าตัวเองไว้ ไม่สนใจอาการของเพื่อนๆ

 

 

 

“ไรว่ะ  กูพูดด้วยแล้วเดินหนีเดี๋ยวก็อัดน่วมซะหรอก อย่านึกว่ากูไม่รู้ว่ามึงกำลังคิดมากเรื่องแก้ว ”

 

 

“.....” ไร้เสียงตอบรับ

 

 

“โทโมะ...ฉันว่า แกควรตัดใจซะเถอะ  ฟางบอกกับกูมาว่า แก้วจริงจังมากกับคนนี้ และดูเหมือน

แก้วจะดูมีความสุขดีตั้งแต่ที่คบกับเขา”

 

 

 

“......”

 

 

 

“ปล่อยมันไปเถอะไอ้ป็อป   ให้มันอยุ่คนเดียวสักพัก  ให้มันคิดให้ออก ว่า เรื่องไหนงาน เรื่องไหนรัก

วันนี้กูให้เวลามึงทั้งวันให้คิด  เดี๋ยวพรุ่งนี้กูหวังว่ามึงจะเป็นคนใหม่  เหอะ กะอีแค่ผู้หญิงคนเดียว ไม่

ได้เลิศเลออะไร  ไม่ตายก็หาใหม่ได้เว้ยยยย”

 

 

 

เขื่อนเอ่ยบอกก่อนจะเดินฟึดฟัดไปเก็บกระเป๋า กอดคอป็อปปี้ออกไปจากห้อง 

 

 

ปัง

 

 

 

เสียงปิดประตูดังปัง ไม่ได้ทำให้ร่างคนที่นอนอยุ่สะทกสะท้านแม้แต่น้อย ดวงตาเรียวคมภายใต้ผ้าผืน

 

น้อยกำลังเอ่อล้นไปด้วยหยาดน้ำใสๆ ก่อนที่แพขนตายาวจะปิดลงช้าๆปล่อยให้น้ำตาใสๆไหลหยดลง

 

ตามร่องแก้ม สัมผัสกับใบหูขาว และเลือนซึมหายไปในสาบเสื้อ มือหนากำเข้าหากันแน่น คิดถึงภาพ

 

ให้อดีตที่เขามีแก้วอยุ่เคียงข้าง

 

 

 

 

 

 

“สุขสันต์วันเกิดน่ะโทโมะ...นี่แก้วทำเค้กมาให้โมะเองกับมือเลยน่ะ”

 

 

 

สาวสวยตรงหน้ายิ้มร่าสดใสให้กับเขา   มือน้อยทั้งสองข้างถือเค้กก้อนโต รอยยิ้มที่แสนไร้เดียงสานั่น

 

มันทำให้เขาอดที่จะยิ้มให้กับเธอเป็นการตอบแทนไม่ได้

 

 

“งั้นหรอ   โมะจะกินได้มั้ยเนี่ย”

 

 

 

“ฮึ...ถ้าคิดว่ากินไม่ได้ก็ไม่ต้องกิน นี่แหน่ะ  สมน้ำหน้า  แก่วกลับบ้านดีกว่า”

 

 

 

แหมะ เค้กก้อนสวยถูกมือน้อยโปะลงเข้ากับหน้าหล่ออย่างจัง โทโมะคงลืมไปแล้วกระมัง  ว่าผู้หญิง

 

ตรงหน้าขี้น้อยใจแค่ไหน  หากคำพูดที่พูดไปไปทำร้ายจิตใจเธอเข้า เธอก็จะพาลทำลายของอย่างอื่น

 

ไปทั่ว  

 

 

 

“แก้ว   เดี๋ยวก่อนสิ  แก้ว ”

 

 

 

แม้นจะโกรธเพียงใด  แต่เพราะคามรักเขาจึงทนเธอได้เสมอ  โทโมะเมื่อเห็นว่าร่างบางหันหลังทำ

 

หน้างอนเดินหนีเขา ก็รีบวิ่งไปคว้าขอมือเรียวกระชากให้หันกลับมา

 

 

 

“ไม่..ว้ายยยยยย  อุ๊บ.. ”

 

 

 

ร่างเพรียวบางปลิวตามแรงดึงก่อนที่อกนุ่มจะปะทะกับแผงอกแกร่ง ข้อมือบางยกขึ้นหมายที่จะค้ำยัน

 

ไม่ให้เธอแนบนิดกายหนา แต่ช้าไปเสียแล้ว เมื่อดวงหน้าสวยของแก้วแนบสนิทกับใบหน้าหล่อใสที่

 

เปื้อนไปด้วยเค้กที่เธอเพิ่งละเลงบนหน้าเขา จนพาลเลอะมาที่เธอ  หญิงสาวรู้สึกเหมือนลิ้นนุ่มร้อนที่

 

ฉกฉวยโอกาสที่เธออ้าปากร้องกรี๊ด กำลังเลื้อยละเลงน้ำรสวานที่เธอบอกไม่ถูกว่ามันคืออะไรเข้ามา

 

ในปากเธอ ลิ้นเรียวกระหวัดขึ้นหยอกล้อลิ้นของเธอไปมาอย่างนึกสนุก  เธอรุ้สึกเหมือนมีผึ้งนับร้อยมา

 

ต่อยที่หัว รุ้สึกว่างเปล่าและเร่าร้อนเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูก

 

 

 

“..อื้อ....ทำบ้าอะไรของนายเนี่ย   ฉวยโอกาสอีกแล้วน่ะ”

 

 

 

เสียงหวานเอ่ยแว้ดขึ้นเมื่อหนุ่มคนรักตรงหน้าปลดปล่อยให้เธอได้อิสระ แต่เธอไม่รุ้หรอก เขาแค่อยาก

 

ให้เธอพักสูดอากาศก็เท่านั้น รอยยิ้มหวานปรากฎให้หญิงสาวตรงหน้า  โทโมะกระชับวงแขนให้ร่าง

 

บางมาแนบชิดเขาแน่นขึ้น แทบไม่มีช่องว่างเลยก็ว่าได้ จมูกโด่งคลอเคลียอยุ่ที่แก้มใสที่เปื้อนเค้ก

 

 

 

“อย่างอนน่ะมินนี่   โมะขอโทษน่ะครับ รู้มั้ยเค้กอร่อยที่สุดในโลกเลย ”

 

 

 

“หึ  คนปากเสียอย่างนาย อย่ามาพูดดีแกล้งยอหน่อยเลย รู้ได้ไงว่าอร่อย เพราะนายไม่ได้เลยแม้แต่

น้อย ตอนนี้มันเละหมดแล้ว”

 

 

“ใครว่าโมะไม่ได้กินหล่ะ   หืม นี่ไง”

 

 

 

ชายหนุ่มเอ่ยแค่นยิ้ม ก่อนที่ลิ้นนุ่มจะแลบออกมาเลียตวัดลงบนแก้มใสของแก้วที่เปื้อนเค้ก จนทำให้

 

คนถูกทำถึงกับหน้าขึ้นสี

 

 

 

“อ๊ายยย  โมะ  สกปรกน่ะ 555+ มักจั๊กจี๋อย่าเลียสิ  ”

 

 

ตุบ เสียงของหล่นกระทบพื้น ทำให้ดวงตาเรียวที่กำลังอยุ่ในห้วงภวังค์แห่งความฝันเปิดขึ้น  แต่ก็ไม่

 

ได้ทำให้เขาขยับร่างกายต่างจากเดิมไม่   โทโมะนอนนิ่งฟังเสียงฝีเท้าที่เหยียบย่ำเข้ามาหาช้าๆอย่าง

 

สม่ำเสมอ  ก่อนที่จะหยุดลงตรงหน้าเขา ตอนนี้เหมือนกับเขาถูกมนต์อะไรสักอย่างตรึงแขนและขา

 

ของเขาไม่ให้ขยับไปไหน  แพขนตากระพริบเร็วถี่ๆจ้องมองร่างมัวที่ก้มลงมาหาเขา  สัมผัสเบาๆอ่อน

 

นุ่มแตะลงบนริมฝีปากหน้าของเขาผ่านผ้าที่อยู่ระหว่างเขา โทโมะนอนแน่นิ่ง หายใจไม่ทั่วท้อง  ฟัง

 

เสียงหัวใจที่เต้นแรงขึ้นทั้งของเขาและอีกฝ่าย  นานไปสักพัก คนตรงหน้าก็ผละใบหน้าออกไป

 

 

 

“ฉันคิดถึงนายจังเลยโทโมะ ”

 

 

“...........”

 

 

 

 

 

หากวันนั้นฉันทำอะไร.....ที่ไม่ดีที่ผิดไป 

 

อยากจะขอให้ลืมมันไปได้มั้ย ....กลับมารักกัน

 

 

...โปรดติดตามตอนต่อไป...