กลับมาเป็นเหมือนเดิมได้มั้ย ?

 

ทำไมสายตาเย็นชา..... เวลาที่เราเจอกัน

 
ทำไมต้องทำอะไรอย่างนั้น......ไม่เข้าใจ

 

 

 

01.00 น.

 

 

ตึก ตึกๆ เสียงฝีเท้าวิ่งสลับไปมาอย่างรวดเร็ว เพื่อที่ผู้เป็นเจ้าของต้องการถึงที่หมายอย่างรวดเร็ว 

 วันนี้เขาได้รับข่าวร้ายว่า เพื่อน!!! รักของเขาได้สบอุบัติเหตุเป็นลมล้มหัวฟาดราวบันได จาก

ทวิตเตอร์  ใบหน้าหล่อชุ่มไปด้วยหยาดเหงื่อที่ไหลลู่ลงตามไรผม  ที่ถูกขับออกเพื่อดับเพลิงร้อนรุ่ม

ภายในร่างกาย   ขาเรียวยาวหยุดชะงักลงเมื่อมาถึงหน้าห้องพัก  ดวงตาเรียวจ้องเขม่งผ่านกระจกหน้า

ห้อง   ก่อนที่จะอ่อนลงเกือบเศร้าเมื่อเห็นภาพบาดตาตรงหน้าที่ตอกย้ำความเจ็บปวดอย่างเต็มตา

 

 

-----ผู้ชายคนนั้นมาถึงเธอก่อนเขา!!! ----------

 

 

 

เสียงหัวเราะที่คุ้นเคย  รอยยิ้มที่เคยชื่นชม ดวงหน้าใสงดงามที่เคยจดจ้อง  มือเรียวบางที่เคยสัมผัส 

 

 บัดนี้ ทุกอย่างที่อยู่ในความทรงจำของเขา  กำลังฉายซ้ำขึ้นมาอีกครั้ง แต่ที่ที่ยืนตรงนั้นกับเธอ กลับ

 

ไม่ใช่เขา !!!  โทโมะ!!! 

 

 

มือหนากำเข้าหากันแน่น ริมฝีปากบางเม้มกันเป็นเส้นตรงก่อนที่ร่างสูงของโทโมะจะค่อยๆหันหลังจาก

 

ห้องนั้นอย่างช้าๆ พร้อมกับน้ำตาที่ร่วงไหลลงอาบแก้มใส

 

 

 

“อ้าว โทโมะ มาเยี่ยมแก้วมันหรอ  เข้ามาก่อนสิ ”

 

 

 

ขายาวหยุดชะงักกับเสียงเรียกหวานนุ่ม เป็นใครไปไม่ได้ที่เขาเคยคุ้นเคยเป็นอย่างดี ม๊าของแก้ว 

 

 คนที่เขารัก !!! 

 

 

 

“ เอิ่ม..ผมเห็นว่าแก้วไม่เป็นไรแล้ว ไม่รบกวนดีกว่าครับคุณน้า..แล้วตอนนี้แก้วเขาคงไม่อยากเจอ

ผม”

 

 

 

 

โทโมะตอบอย่างสุภาพ เป็นเพราะมีเหงื่อไหลอยู่บ้างทำให้ม๊าของแก้วคงไม่ผิดสังเกต

 

ว่าน้ำบนใบหน้าของเขาเป็นเหงื่อ หรือว่าน้ำตา !!! 

 

 

 

“ทำไมหล่ะ มาเถอะน่า  มาเร้ว ”

 

 

 

ดูเหมือนผู้ใหญ่ตรงหน้าจะไม่เข้าใจความรุ้สึกของเด็กกระมัง ถึงดึงดันคว้าข้อมือหนาของโทโมะแล้ว

 

ลากเข้าไปในห้อง

 

 

 

“ลูกแก้ว  ดูสิใครมา เพื่อนรักมาเยี่ยม ”

 

 

 

คำว่าเพื่อนรัก   เหมือนมีดที่ปักลงกลางใจของชายหนุ่มเป็นอย่างมาก  โทโมะมองไปยังคนทั้งคุ่ที่

ตอนนี้เข้าสุ่โหมดความเงียบแล้วส่งสายตามายังเขาเหมือนกับตัวประหลาด   แก้วมองเขาด้วยสายตา

เย็นชา ก่อนที่จะล้มตัวเองลงนอนบนเตียงเสหน้ามองไปยังคนรักของเธอโดยไม่หันหน้ามามองเขาอีก

 

 

 

“อ้าว  ว่าไงน้องชาย มาเยี่ยมแก้วหรอ ”

 

 

 

ชายหนุ่มรุ่นพี่ที่อายุเยอะกว่า 10 ปี เอ่ยขึ้นเพื่อทำลายบรรยากาศที่ไม่สู้ดีเท่าไหร่นัก   เอ่ยยิ้มอย่าง

ร่าเริงแสดงมิตรไมตรีกับโทโมะ แต่สำหรับชายหนุ่มอีกคน นั่นไม่อยากญาติดีด้วยสักนิด

 

 

 

“ครับ ....แก้วเป็นไงบ้าง”

 

 

 

“......พี่ค่ะแก้วอยากพักผ่อน   ไม่อยากให้คนนอกรบกวน ”

 

 

 

แก้วไม่ตอบคำถามโทโมะ กลับกระตุกมือที่กำลังจับอยุ่กับชายหนุ่มรุ่นพี่ พร้อมเอ่ยอ้อน  พูดง่ายๆ

 

คือ  กำลังไล่เขาให้กลับไป!!! 

 

 

 

“แก้วทำไมพูดอย่างนั้น  ไม่ดีเลยน่ะลูก”

 

 

 

“นั่นสิแก้ว  โทโมะเค้าไม่ใช่คนนอกซักหน่อย” 

 

 

 

ป้องและผู้เป็นแม่เอ่ยเอ็ดกับกิริยาที่ไม่งามของลุกสาว จะว่าไปนางก็ไม่ใช่ชอบพ่อพระเอกดังนักเท่า

 

ไหร่ แต่เพราะลูกชอบเลยไม่กล้าจะขัดใจความสุขของลูก คอยมองดูห่างๆอย่างห่วงๆ

 

 

 

“ถ้าแก้วไม่เป็นไรแล้ว  ผมขอตัวกลับก่อนน่ะครับ”

 

 

ในเมื่อเขาไม่อยากอยู่ จะหน้าด้าน!!!  อยุ่ไปเพื่ออะไร โทโมะคิดอย่างเจ็บปวด ก่อนจะไว้ลาแล้วเดิน

 

ออกจากห้องมา

 

 

 

“คนนอก  หึ..ใช่สิ ฉันมันแค่อดีต ถ้าวันนั้น ฉันดูแลเธอดีกว่านี้ ฉันคงไม่เสียเธอไปแก้ว”

 

 

 

ถ้าหากฉันย้อนเวลากลับไป....วันวาน

 

ฉันจะไม่ยอมให้เธอจากไป.........

ติดตามตอนต่อไป

 

ขออภัยน่ะที่นี้หากทำร้ายจิตใครบางคน

ซึ่งหนึ่งในนั้นคือไรเตอร์เอง งือๆๆๆ

อย่าอินน่ะค่ะ ทุกอย่างนิยาย ท่องไว้ๆ

อร๊ากกก รองเท้าใครลอยมาใส่หัวไรเตอร์เนี่ย

555+ ฝากด้วยน่ะอย่าคิดมาก มีของดีของเด็ดกว่านี้อีก

เมื่อขอให้กลับมาแบบดีๆไม่ได้ ก็เอาแย่งกลับมาแบบเกลียดๆ.....

เอ้ยยย  พูดมากไปแล้ว  เม้นเยอะ ตอนใหม่จะมาเร้วน่ะจ้ะ