No name ความรักครั้งนี้ไม่มีชื่อเรื่อง

โทโมะ  : ยังไม่ทานจะรู้ได้ไงว่าไม่อร่อย
 
 
แก้ว  :  ไม่หิวแล้วคุณทานไปเถอะ
 
 
ชายหนุ่มยังคงทานไปเรื่อยจนหมดแต่จานที่อยู่ตรงหน้าหญิงสาวยังไม่พร่องเลย
 
 
โทโมะ  :  เธอรังเกียจของที่ฉันสั่งให้รึไง
 
 
แก้ว  :  ไม่ได้รังเกียจ
 
 
โทโมะ  :  ไม่รังเกียจก็ทานไปสิ
 
 
หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าไปลึกๆก่อนจะเลือกตักยำวุ่นเส้นทะเลเข้าปากเลือกแต่วุ้นเส้นเขี่ยหมึก กุ้ง ไว้ข้างๆ
 
 
โทโมะ :  เขี่ยหมึกทำไม กลัวอ้วนเหรอไง นิดหน่อยไม่อ้วนหรอกน่า
 
 
หญิงสาวจำใจต้องจิ้มหมึกเข้าปาก ทานไปได้ไม่กี่ชิ้นฝื่นแดงเริ่มขึ้นตามตัว
 
 
แก้ว  :  คุณ ฉันอยากกลับบ้านแล้ว
 
 
โทโมะ  :  อิ่มแล้วเหรอ ทานไปนิดเดียวเองนะ
 
 
แก้ว  :  จะพาฉันกลับไหม
 
 
ยืนคำขาดเพราะฝื่นเริ่มลามมาที่แขน ตามมาด้วยอาการการปวดแสบปวดร้อน
 
 
โทโมะ  :  คิดเงินครับ
 
 
ชายหนุ่มยังคงชักช้า แต่หญิงสาวทนไม่ไหวอาการแพ้เริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ เดินออกไปเรียกแท็กซี่เพื่อกลับบ้านแม่
 
 
จะรู้ว่าชายหนุ่มต้องโมโหที่ออกมาก่อนแต่จะให้อยู่ได้ยังไงเมื่ออาการแพ้เริ่มลุกลามมากขึ้น 
 
+
 
+
 
+
 
+
 
 
บ้านแก้ว
 
 
แก้ว  :  แม่คะแม่ ช่วยแก้วด้วย
 
 
เข้าบ้านมาได้ก็ร้องเรียกแม่ทันที
 
 
แม่มล  :  แก้ว!! ไปทำอะไรมาทำไมเป็นแบบนี้
 
 
แก้ว  :  แม่คะแก้วแสบผิวแม่ช่วยแก้วที
 
 
แม่มล  :  ไปทานอาหารทะเลมาใช่ไม๊
 
 
จับผิวลูกสาวที่แดงเป็นปื้น
 
 
แก้ว  :  คะ นิดเดียวเอง
 
 
แม่มล  :  แก้วก็รู้ไม่ใช่เหรอลูก ว่าแพ้อาหารทะเลแล้วทานไปได้ยังไง
 
 
ตอนนี้ตัวของหญิงสาวแดงไปหมด
 
 
แม่มล  :  แก้ว ขึ้นไปอาบน้ำก่อนเดียวแม่ทำยาให้
 
 
หญิงสาวรีบวิ่งไปอาบน้ำ ผู้เป็นแม่เดินไปหลังบ้านเด็ดใบไม้มาเต็มกระจาดแล้วนั่งบดจนกลายเป็นเนื้อหยาบมีน้ำนิด
 
หน่อย ส่งกลิ่นเหม็นเขียว
 
 
แก้ว  :  แม่คะ ยังไม่หายเลย
 
 
แม่มล  :  มานี่สิลูก
 
 
เดินมาหาแล้วนั่งลงให้แม่ทายาให้ สักพักฝื่นที่ขึ้นเริ่มยุบตัวลง จนเหลือแค่รอยแดงๆที่ผิวเท่านั้น
 
 
แม่มล  :  ดีขึ้นแล้วนะลูก ที่หลังอย่าแอบทานอาหารทะเลอีกนะ
 
 
แก้ว  : คะแม่
 
 
เดินไปล้างตัวแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าอีกรอบ ยกนาฬิกาขึ้นมอง
 
 
‘4โมงเย็นแล้ว’
 

แก้ว  :  แม่คะแก้วไปก่อนนะคะ
 
 
แม่มล  :  แล้วไม่ได้เอารถมาเหรอลูกจะกลับยังไง นอนกับแม่ไหมคืนนี้
 
 
แก้ว  :  อยากนอนคะแต่แก้วต้องไปทำกับข้าวที่บ้านโน่นก่อนเดี๋ยวกลับมานอนกับแม่นะคะ
 
 
แม่มล  :  อ๋อ ถ้างั้นก็นอนกับพี่เค้านั้นแหละแม่แค่คิดถึง
 
 
หญิงสาวโผ่เข้ามากอดแม่ด้วยความคิดถึงเช่นกัน
 
 
แก้ว  :  แก้วก็คิดถึงแม่ แม่อยู่คนเดียวไปอยู่กับแก้วไหมคะ
 
 
แม่มล  :  แก้วแต่งงานแล้วนะลูก แม่อยู่ได้ว่างเมื่อไหร่ คิดถึงก็มาหาแม่ไงลูก
 
 
กอดกันอยู่สักพัก
 
 
แม่มล  :  ทางโน่นเข้ารอลูกไปทำกับข้าวอยู่นะ
 
 
แก้ว  : ไปนะคะแม่ แล้วแก้วจะมาหาบ่อยๆ
 
 
ลาแม่แล้วเดินไปเรียกแท็กซี่เพื่อกลับบ้าน เมื่อถึ
 
 
งบ้านชายหนุ่มก็รีบเข้าครัวทำกับข้าว
 
 
แม่โทโมะ  :  อ้าวมายังไงหล่ะลูกแม่ไม่ได้ยินเสียงรถเลย
 
 
แก้ว  :  มาแท็กซี่หน่ะคะ
 
 
แม่โทโมะ  :  รถเสียเหรอลูก ทำไมไม่โทรบอกพี่เค้า
 
 
แก้ว :  ไม่เป็นไรคะ พี่เค้าทำงานแก้วไม่อยากกวน
 
 
แม่โทโมะ  : แต่ไปทำอะไรมาเนื้อตัวแดงเชี่ยวลูก
 
 
แก้ว  :  แก้วร้อนนะคะ
 
 
ถึงอาการแพ้จะหยุดแล้วแต่เนื่องจากหญิงสาวเป็นคนผิวขาวทำให้รอยแดงเด่นชัดขึ้นมา
 
 
แม่โทโมะ  :  ร้อนก็ไปพักเถอะลูกเดี๋ยวแม่ให้ออยจัดโต๊ะให้ก็ได้
 
 
แก้ว  :  ขอบคุณคะ แก้วขอตัวนะคะ
 
 
ขึ้นไปถึงห้องก็ล้มตัวนอนอย่าลืมตัว อาการแพ้นั่นทำให้เพลียจนหลับไป
 
 
21.00
 
 
แก้ว  :  ฮ้าวว~
 
 
รู้สึกตัวขึ้นมาเห็นว่าตัวเองนอนอยู่บนห้อง กระเด้งตัวขึ้นมาอย่างรีบร้อนลงไปห้องสมุดเหมือนเดิม
 
 
02.30
 
 
แก้ว  :  ป่านนี้แล้วทำไมยังไม่กลับ
 
 
รอชายหนุ่มจนดึกดื่นก็ยังไม่มาจึงผลอยหลับไป  ตื่นมาตอนเช้าชายหนุ่มก็ไม่อยู่บนห้อง
 
 
แก้ว  :  เมื่อคืนไม่กลับบ้าน
 
 
พูดกับตัวเองขณะขึ้นมาจัดชุดให้ชายหนุ่ม แต่เธอก็ทำเหมือนปกติถึงชายหนุ่มจะไม่อยู่ก็ยังจัดชุดไปทำงานคอย
 
ลงไปทำอาหารเหมือนปกติ
 
 
แม่โทโมะ  :  ตาโมะ ทำไมไม่กลับบ้าน ….
 
 
หญิงสาวเดินมาได้ยินเสียงของแม่ยายกำลังคุยโทรศัพท์อยู่พอดี จึงเดินเลี่ยงออกไปหน้าบ้าน
 
 
แม่โทโมะ  :  ไปทำงานเหรอลูก
 
 
แก้ว :  คะ
 
 
แม่โทโมะ  :  ให้คนรถไปส่งนะลูก รถยังซ่อมไม่เสร็จใช่ไม๊
 
 
แก้ว  :  ไม่เป็นไรคะซ่อมเสร็จวันนี้แล้ว แก้วไปแท็กซี่ก็ได้ ขอบคุณคุณแม่นะคะ
 
 
ยกมือไหว้ลา แล้วเดินไปโบกเรียกแท็กซี่หน้าบ้าน เพื่อไปเอารถที่บริษัทชายหนุ่ม
 
 
+
 
+
 
+
 
+
 
ร้านแก้ว
 
ห้องเสื้อ KAEWJAI
 
 
ในห้องทำงาน
 
 
แก้ว  : โอ๊ยย...ปวดหลังชะมัด
 
 
นั่งเขียนแบบได้สักพักก็ต้องบิดตัวไล่ความเมื่อยขบตามร่างกาย
 
 
ฟาง  : นี่ยังไม่ทันแก่เลยเมื่อยแล้วเหรอจ๊ะ
 
 
เพื่อนสาวที่พึ่งเดินเข้าห้องมาทักเมื่อเห็นหญิงสาวบ่นออดแอด
 
 
แก้ว  :  อืม...สงสัยจะเป็นเพราะนอนเกาอี้หล่ะมั่ง
 
 
ฟาง  :  นอนเก้าอี้ แก้วไม่ได้นอนเตียงเหรอ
 
 
แก้ว  : อะเอิ่ม...คือแก้วหมายถึงแก้วชอบแอบหลับบนเก้าอี้ไง
 
 
ฟาง  :  อ๋อ...
 
 
หญิงสาวเผลอหลุดปากออกมา แต่ดีที่เพื่อนไม่ได้คิดอะไรมากเธอจึงรอดตัว พูดไปก็ถูกเธอนอนบนเกาอี้สานใน
 
 
ห้องสมุดเป็นสาเหตุทำให้ปวดหลัง
 
 
แก้ว  :  แก้วเขียนคอเล็กชั่นใหม่ครบแล้วนะฟาง ส่วนเอกสารที่ต้องเซนก็เรียบร้อยแล้วด้วย
 
 
ฟาง  :  จ้าแม่คนเก่ง งานตั้งมากมายทำแค่3ชั่วโมงเองจะรีบไปไหน
 
 
แก้ว  :  เอาน่าถึงเร็วแต่งานก็เสร็จแล้ว แก้วไปข้างนอกหน่อยนะ
 
 
ฟาง  :  วันนี้จะมาอีกรึเปล่าหล่ะ
 
 
แก้ว  :  คงไม่แล้วหล่ะว่าจะไปหาแม่บ่ายๆด้วย คิดถึง
 
 
ฟาง  :  จ้า งั้นรีบไปเถอะนี่ก็จะ11โมงแล้วเดี๋ยวสามีรอทานข้าว
 
 
แก้ว  :  แก้วไม่ได้ไปรอเค้าทานข้าวนิ
 
 
ฟาง  :  ไม่ต้องอายหรอกแต่งงานแล้ว ฟางเข้าใจ
 
 
ยิ้มหวานให้คิดว่าหญิงสาวคงอายที่จะรีบไปหาสามี
 
 
แก้ว  :  งั้นแก้วไปนะงานอยู่บนโต๊ะทั้งหมด ถ้ามีปัญหาก็โทรหาแก้วนะฟาง
 
 
ฟาง  :  ตั้งแต่เรียนด้วยกันมาเท่าที่จำได้งานแก้วไม่ค่อยพลาดอยู่แล้ว เพราะฉะนั้นไรกังวลจ้า ไปเถอะ บ๊ายบาย
 
 
แก้วลุกจากเกาอี้ยืนบิดตัวอีกรอบก่อนจะหยิบกระเป๋าสะพายแล้วเดินออกไปที่รถ
 
 
+
 
+
 
+
 
+
 
 
บริษัท
 
เลขา  :  สวัสดีคะคุณแก้ว วันนี้มาช้านะคะ
 
 
แก้ว  : คะ พอดีแก้วเคลียร์งานที่ร้านอยู่หน่ะคะ
 
เลขา  :  ขยันจังนะคะ ถ้าปิ่นเป็นคุณแก้วนะได้เป็นภรรยาเจ้านายปิ่นคงนอนอยู่บ้านแล้วหล่ะคะแค่นี้เงินก็ล้นจนใช่
 
ไม่ไหวแล้ว
 
 
แก้ว  : เงินไม่ใช่ของแก้วนิคะ
 
 
เลขา  :  สามีภรรยา เค้าถือว่าเป็นคนๆเดียวกันนะคะ
 
 
‘คนอื่นอาจใช่ แต่คงไม่ใช่สำหรับแก้วกับเค้า’
 

คิดในใจแล้วยิ้มให้เลขา ก่อนจะเดินเข้าห้องทำงานชายหนุ่มไป
 
 
โทโมะ  :  เข้ามาทำไมไม่เคาะประตู
 
 
ทักหญิงสาวคำแรกคงจะโกรธที่เมื่อวานหนีกลับไม่บอกแน่ๆ
 
 
แก้ว  : ขอโทษคะ
 
 
เดินกลับไปข้างนอกใหม่แล้ว
 
 
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
 
 
รอจนกว่าเค้าจะบอกว่าเข้ามาได้เธอจึงเปิดประตูเข้ามาแล้วเดินไปนั่งที่โซฟา เลี่ยงที่จะไม่เดินไปหาชายหนุ่มที่โต๊ะ
 
 
ทำงาน
 
 
โทโมะ  : เมื่นวานทำไมไม่รอฉัน
 
 
แก้ว  : ฉันรีบ
 
 
โทโมะ  :  รีบไปไหนนักห๊ะ มีอะไรสำคัญต้องทำงั้นเหรอ
 
 
แก้ว  : เรื่องส่วนตัว แล้วทำไมเมื่อคืนไม่กลับบ้าน
 
 
โทโมะ  :  คงไม่จำเป็นต้องบอกนะ
 
 
แก้ว  :  แล้วแต่คุณไม่บอกฉันก็บังคับไม่ได้ แต่ถ้าฉันรู้เมื่อไหร่ว่าไปกับยัยพิมฉันก็ไม่อยู่เฉยๆเหมือนกัน
 
 
โทโมะ  : หึ หึงฉันรึไง
 
 
แก้ว  :  สำหรับฉันกับพิมมีเหตุผลที่ดีมากกว่าหึงแน่นอนคะ
 
 
โทโมะ  :  คิดจะมานั่งเฝ้าฉันอย่าเดียวรึไง
 
 
แก้ว  :  คงเป็นอย่างนั่นคะ
 
 
โทโมะ  :  ง้อมือง้อเท้า ตื่นก็สาย
 
 
แก้ว  :  จะให้ช่วยอะไรก็บอกมา อย่ามาว่าฉัน
 
 
โทโมะ  :  มันจริงไหมหล่ะ งานก็ไม่ทำ ตื่นที.....11โมง
 
 
‘จะเอายังไงกันแน่บางที่ก็อบอุ่นบ้างทีก็รักเกียจฉัน  คุณมันใจร้าย!! ’
 

แก้ว  :  ฉันไม่ใช่ยัยพิม!!
 
 
ลุกขึ้นได้ไม่สนใจทั้งสิ้นเดินออกไปจากห้อง เมื่อไม่สบายใจก็ขับรถไปหาแม่คุยอยู่จนเย็นจึงขอตัวกลับมาทำ
 
 
หน้าที่ภรรยา วันนี้หญิงสาวทนนั่งรอชายหนุ่มกลับมาไม่ไหวหลับไปก่อน(ที่เก้าอี้ในห้องสมุดตัวเดิม)
 
+
 
+
 
+
 
+
 
+
 
 
ที่บ้าน
 
22.45
 
หญิงสาวเดินเข้ามาด้วยท่าทางอ่อนเพลีย
 
 
โทโมะ : ไปไหนมา ทำไมวันนี้ไม่ไปที่บริษัท
 
 
นั่งรอหญิงสาวอยู่ที่โซฟา
 
 
แก้ว  : ฉันก็มีงานเหมือนกัน จะให้ไปนั่งเฝ้าคุณทุกวันคงไม่ได้ หวังว่าแค่พลาดวันเดียวคงไม่มีใครไปให้ท่าถึงโต๊ะ
 
 
ทำงานหรอกนะคะ
 
 
‘วันนี้ฉันมีประชุมลูกค้า คุณไม่เคยสนใจจะไปรู้อะไร’
 

โทโมะ  :  หึ ฉันคงจะเป็นผู้ชายที่โชคร้ายที่สุดในโลกหล่ะมั๋ง มีเมียก็เหมือนไม่มี
 
 
แก้ว  : แต่ฉันว่าคุณโชคดีนะ เพราะได้ฉันเป็นภรรยาไง
 
 
โทโมะ  : ภรรยาที่ไม่เคยดูแลสามี ไม่เคยแม้แต่จะทำอาหารให้กิน
 
 
แก้ว  : ฉันมันไม่ดี!!
 
 
บอกด้วยความน้อยใจลึกๆแล้วเดินขึ้นห้อนไปพออาบเสร็จก็แอบลงมานอนที่ห้องสมุดเหมือนเดิม
 
+
+
+
+
 
เช้า
 
บริษัท
 
เลขา  : คุณแก้วสวัสดีคะ
 
 
แก้ว  : สวัสดีคะคุณปิ่น เรียกแก้วว่าแก้วก็พอไม่ต้องคุณก็ได้นะคะ
 
 
เลขา  : ไม่ได้หรอกคะ วันนี้จะตามเจ้านายบออกไปข้างนอกรึเปล่าคะ
 
 
แก้ว  : วันนี้เค้าจะไปไหนกันเหรอคะ
 
 
เลขา  : เห็นว่ามีนัดไปดูที่ดินหน่ะคะ บริษัทเราจะสร้างโรงงานเพิ่มหน่ะคะ
 
 
แก้ว  : งั้นแก้วไปด้วยดีกว่า น่าสนุกดี
 
 
เลขา  : ว่าแต่ถ้าไปชุดนี้มีหวังเดินไม่สะดวกแน่ๆ
 
 
หญิงสาวก้มหน้ามองชุดที่ใส้มาเดรสสายเดี่ยวสั้น รองเท้าสิ้นสูงเครื่องประดับเต็มข้อมือ
 
 
แก้ว  :  แก้วก็ว่าอย่างงั้นคะ เอ่อ...แล้วคุณปิ่นพอจะทราบไหมคะว่าไปกันกี่โมง
 
 
เลขา  : ประมาณ11โมงคะ
 
 
แก้ว  :  คะ งั้นเดี๋ยวแก้วมานะคะ
 
 
มองดูนาฬิกาที่ข้อมือเป็นเวลาแค่10โมงครึ่ง
 
 
เลขา  :  จะไปไหนคะคุณแก้ว
 
 
แก้ว   : แก้วจะไปหาเสื้อผ้ามาเปลี่ยนหน่ะคะ
 
 
พูดจบเดินเร็วๆไปขึ้นรถเพื่อไปร้านขายเสื้อผ้า
 
+
 
+
 
+
 
+
 
โทโมะ  : ผมว่าพิมอย่าไปเลยนะครับแดดร้อนเดี๋ยวผิวเสียจะแย่เอา....ครับสวัสดีครับ
 
 
วางหูก่อนจะเงยหน้าขึ้น
 
 
รองเท้าผ้าใบสีขาว กางเกงขายาวสีดำเข้ารูป ใส่คู่กับเสื้อยืดธรรมดา แต่ไม่ธรรมดาก็ตรงที่หญิงสาวใส่นี้หล่ะ ชาย
 
หนุ่มมองอย่างทึงนิดๆเพราะเคยเห็นแต่มุมสวยๆ แต่คราวนี้หญิงสาวดูทมัดแทม่งและก็น่ารัก
 
 
โทโมะ  : วันนี้นึกยังไงแต่งตัวแบบนี้
 
 
เลื่อนสายตามองตังแต่หัวจรดเท้า
 
 
แก้ว  : ก็วันนี้คุณไปดูที่ข้างนอก
 
 
โทโมะ  : แล้วไง
 
 
แก้ว  : ก็แล้วจะให้แต่งสวยไปทำไมเกะกะเดินแล้วรำคาณจะแย่
 
 
‘แต่งแบบนั้นก็สวย ลองมองแบบนี้น่ารักยิ่งกว่านะเนี่ย’
 

(ป๊าหายงอนม๊าแล้วเหรอที่เมื่อวานม๊ากลับบ้านก่อน:Tietang)
 (น่ารักจนลืมโกรธไปแล้ว:Tomo)
 

โทโมะ  : จะไปทำไมแดดร้อน
 
 
แก้ว  : ฉันจะไป
 
 
โทโมะ  : งั้นก็ตามใจ เดินตามมาถ้าตายกลางทางฉันไม่รับกลับมาด้วยนะ
 
 
หญิงสาวเดินตามชายหนุ่มไปที่รถส่วนตัว
 
 
ขับมาจอดบริเวณที่ดินกว้างแห่งหนึ่ง ที่กำลังมีการก่อสร้าง ชายหนุ่มเดินตรงไปยังตึกที่กำลังก่อสร้างทันที หญิง
 
สาวได้แต่เดินตามเรื่อยๆ ชายหนุ่มท่าทางคล่องแคล่วเดินไวจนหญิงสาวแทบตามไม่ทันสะดุดบ่อยครั้งแต่ก็ทำตัว
 
ปกติเมื่ออีกฝ่ายหันมามอง  เที่ยววันแล้วพระอาทิตย์ส่งแสงแดดลงมาทำให้อากาศอบอ้าวเป็นอีกเท่าตัว หญิงสาว
 
ที่เดินตามชายหนุ่มอย่างไม่ลดละ ปาดเม็ดเหงื่อครั้งแล้วครั้งเล่า
 
 
โทโมะ  : ทางนี้เป็นไงบ้าง อีกนานไหมกว่าจะเสร็จ
 
 
หัวหน้าวิศวกร  : อีกไม่เกิน2อาทิตย์ทุกอย่างก็จะเริ่มเข้าที่แล้วครับ คุณวิศวหมดห่วงได้เลยครับ
 
 
โทโมะ  : อืม แล้วผมจะแวะมาดูเรื่อยๆนะ ยังไงก็ฝากคุณด้วยแล้วกัน
 
 
หัวหน้าวิศวกร : ครับ  แต่ว่านั้นน้องสาวเหรอครับเห็นเดินตามไม่หยุดเลย
 
 
ถามถึงคนที่อยู่ด้านหลัง
 
 
โทโมะ  : ภรรยาผมเองครับ ชื่อจริญญา
 
 
ตอบโดยไม่ได้หันกลับไปมองหญิงสาว
 
 
หัวหน้าวิศวกร  : ภรรยาคุณวิศว นี่น่ารักนะครับเป็นห่วงสามีแดดร้อนก็ไม่กลัว  แต่ท่าทางเธอเหมือนจะไม่ไหวแล้ว
 
นะครับนั้น
 
 
เห็นหัวหน้าวิศวกรมองไปก็อดไม่ได้ที่จะหันตามไปมองบ้าง
 
 
ฟลึ่บ~
 
โทโมะ  : แก้ว!!
 
 
รับหญิงสาวไว้ได้ทัน
 
 
หัวหน้าวิศวกร  : คงจะเป็นลมแดดหน่ะครับ
 
 
โทโมะ : ครับ ไม่รบกวนแล้วเชิญคุณทำงานต่อก็ได้นะครับ
 
 
ชายหนุ่มลืมไปสนิทว่าคนที่คอยเดินตามเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่ง แล้วมาเจอแดดเลยเป็นลม อุ้มไปวางใต้ร่มไม้
 
ขยับเสื้อหญิงสาวเพื่อระบายอากาศ
 
 
โทโมะ  : แก้ว
 
 
เรียกหญิงสาว ทำอะไรไม่ค่อยถูกเพราะไม่เคยทำให้ใครมาก่อน
 
 
+
 
+
 
+
 
 
แก้ว  : อืออ....
 
 
ตื่นมาก็รู้สึกว่าศรีษะหนักกว่าปกติ ปวดตุบๆที่ขมับจนต้องล้มตัวนอนต่อ
 
 
แม่โทโมะ  :  เป็นไงบ้างลูก
 
 
แก้ว  : แก้วปวดหัวคะคุณแม่
 
 
แม่โทโมะ  :  รอเดี๋ยวนะ พี่เค้าลงไปตามหมออยู่เดี๋ยวคงมา ไปเดินตากแดดแรงๆได้ยังไงกันลูก เราไม่เคยตาก
 
แดดนานๆไม่ใช่เหรอ
 
 
แก้ว  :  ไม่เป็นไรคะ นิดหน่อยเดี๋ยวแก้วพักก็คงหาย ไม่น่าไปตามหมอให้ยุ่งยากเลยนะคะ
 
 
แม่โทโมะ  :  ไปตามมาดีแล้วลูก อ๊ะ นั่นไงมาพอดี
 
 
จองเบ  : สวัสดีครับคุณแม่
 
 
แม่โทโมะ  : เป็นไงเราคิวที่โรงพยาบาลยาวรึเปล่า แม่ขอโทษนะที่เรียกมากระทันหัน ก็เจ้าน้องชายตัวแสบของ
 
 
เรานั่นแหละพาเมียไปตากแดดสะลมจับ ยังไงแม่ฝากน้องสะใภ้ด้วยนะ
 
 
จองเบ  : ครับแม่ วันนี้ที่โรงพยาบาลมีหมอมาใหม่หลายคนผมก็เลยมาได้ครับ
 
 
โทโมะ  : พี่ เมียผมจะตายก่อนที่พี่จะตรวจแล้วนะ
 
 
เร่งพี่ชาย
 
จองเบ  : ฮ่าฮ่า ตรวจแล้วเนี่ย หวงจริงๆ สวัสดีครับคุณแก้วผมจองเบพี่คนโตของโทโมะมัน
 
 
แก้ว  :  คะสวัสดี ที่จริงแก้วไม่ได้เป็นอะไรมากคะ แค่ปวดหัวนิดหน่อย
 
 
จองเบ  :  ครับ แต่ตรวจดูอาการหน่อยก็ดี พี่จะได้ให้ยาไว้ทานถูกไง ว่าแต่เมื่อกลางวันน้องแก้วได้ทานข้าวรึเปล่า
 
ครับ เหมือนร่างกายจะเพลียๆนะครับ
 
 
แก้ว  : พี่จองเบเก่งจังนะคะรู้ได้ยังไงว่าแก้วไม่ได้ทานข้าว
 
 
จองเบ  :  ก็พี่เป็นหมอนิครับเห็นอาการก็พอเดาได้ครับ
 
 
โทโมะ  :  พี่จะตรวจไหม
 
 
เร่งพี่ชายที่ไม่ยอมตรวจสักทีมั่วแต่คุยกับหญิงสาว
 
 
จองเบ  :  หึงเหรอน้องชาย ฉันก็แค่ซักประวัติคนไข้ก็เท่านั้น
 
 
โทโมะ  :  ถามผมก็ได้ รู้เหมือนกัน
 
 
จองเบ  : เอ่อๆ ไม่ถามแล้วน้องแก้วเค้าตอบหมดแล้ว
 
 
จองเบวัดความดันแล้วตรวจอยู่สักพัก
 
 
จองเบ  :  ไม่ได้เป็นอะไรมากอย่างที่น้องแก้วบอกล่ะครับ แค่เป็นลมแดด พี่ให้ยาบำรุงไว้ดีกว่าเพราะน้องแก้วตัว
 
 
เล็กไป ส่วนอาการก็ไม่น่าเป็นห่วงนอนพักสักวันก็หายแล้ว
 
 
แก้ว  : ขอบคุณนะคะพี่จองเบ
 
 
จองเบ  :  ครับงั้นพี่ไปก่อนนะ  ไอ้โมะที่หลังอย่าพาเมียตากแดดนานนักเมียแกความดันต่ำเดี๋ยวจะหน้ามืดเอาซะ
 
 
ง่ายๆ
 
 
โทโมะ  :  ครับ  พี่อะออกไปหาแม่ดีกว่า แม่คิดถึง
 
 
จองเบ  :  ไอ้โรคจิต ที่หลังหวงเมียก็บอกว่าหวง ไม่ต้องมาบ่ายเบี่ยง
 
 
โทโมะ  :  ไม่ได้หวง
 
 
จองเบ  :  ไม่หวงก็ไม่หวงว่ะ พี่ไปนะครับน้องแก้ว
 
 
แก้ว  :  คะ
 
เมื่อจองเบออกไปแล้ว แก้วพยายามลุกขึ้นเดินออกไปบ้าง
 
 
โทโมะ  :  ไปไหน
 
 
แก้ว  :  กลับห้องนอน
 
 
โทโมะ  : แล้วนี้ไม่ใช่ห้องเหรอไง
 
 
แก้ว  :  มันไม่ใช่ห้องของฉัน
 
 
โทโมะ  :  ทำไมจะไม่ใช่ นอนที่นี้แหละ
 
 
จับร่างของหญิงสาวให้ลงไปนอนที่เดิม แล้วห่มผ้าให้
 
 
โทโมะ  :  นอนพักเดี๋ยวไปเอาข้าวมาให้
 
+
 
+
 
+
 
โทโมะ  :  แก้ว...ทานข้าว
 
 
หญิงสาวลืมตาอย่างช้าๆ ชายหนุ่มประคองให้นั่งอยู่บนเตียง
 
 
โทโมะ  :  ทาน
 
 
แก้ว  :  ไม่เป็นไร ฉันทานเองได้
 
 
โทโมะ  :  บอกให้ทานก็ทานไปสิ
 
 
หญิงสาวขี้เกียจจะเถียงเลยยอมให้ชายหนุ่มป้อน
 
 
แก้ว  :  อิ่มแล้ว
 
 
โทโมะ  :  สามคำจะอิ่มได้ยังไง
 
 
แก้ว  :  อิ่ม
 
 
ดูดน้ำจากแก้วที่อยู่ข้างๆเตียงแล้วมุดลงไปใต้ผ้าห่มแล้วก็หลับไป
 
 
 
 
 
 
.................................................................................
อัพแล้วนะคะอัพยาวด้วยแหละถ้าลีดเดอร์ยังเห็นใจไรเตอร์อยู่บ้างมาอ่านแล้วก้เม้นๆโหวดๆให้ไรเตอร์บ้างนะคะ
 
ที่อัพยาวเพราะว่ามันมีแต่น้ำหน่ะคะกลัวว่าอ่านแต่น้ำๆแล้วจะอารมณ์เสียกัน
 
สุดท้ายไม่ฝากอะไรมากถ้าเม้นเกิน10ก่อนถึงบ่าย3โมงจะมาอีกตอนนะคะ(ย้ำก่อน3โมงเย็นค๊า)
 
ปล.มาแล้วนะคะสัญญา อัพให้แล้วเน้อ~