No name ความรักครั้งนี้ไม่มีชื่อเรื่อง
tietang
9) จุดเริ่มต้นของ...ความผูกพัน♥♥~
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความโทโมะ : ยังไม่ทานจะรู้ได้ไงว่าไม่อร่อย
แก้ว : ไม่หิวแล้วคุณทานไปเถอะ
ชายหนุ่มยังคงทานไปเรื่อยจนหมดแต่จานที่อยู่ตรงหน้าหญิงสาวยังไม่พร่องเลย
โทโมะ : เธอรังเกียจของที่ฉันสั่งให้รึไง
แก้ว : ไม่ได้รังเกียจ
โทโมะ : ไม่รังเกียจก็ทานไปสิ
หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าไปลึกๆก่อนจะเลือกตักยำวุ่นเส้นทะเลเข้าปากเลือกแต่วุ้นเส้นเขี่ยหมึก กุ้ง ไว้ข้างๆ
โทโมะ : เขี่ยหมึกทำไม กลัวอ้วนเหรอไง นิดหน่อยไม่อ้วนหรอกน่า
หญิงสาวจำใจต้องจิ้มหมึกเข้าปาก ทานไปได้ไม่กี่ชิ้นฝื่นแดงเริ่มขึ้นตามตัว
แก้ว : คุณ ฉันอยากกลับบ้านแล้ว
โทโมะ : อิ่มแล้วเหรอ ทานไปนิดเดียวเองนะ
แก้ว : จะพาฉันกลับไหม
ยืนคำขาดเพราะฝื่นเริ่มลามมาที่แขน ตามมาด้วยอาการการปวดแสบปวดร้อน
โทโมะ : คิดเงินครับ
ชายหนุ่มยังคงชักช้า แต่หญิงสาวทนไม่ไหวอาการแพ้เริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ เดินออกไปเรียกแท็กซี่เพื่อกลับบ้านแม่
จะรู้ว่าชายหนุ่มต้องโมโหที่ออกมาก่อนแต่จะให้อยู่ได้ยังไงเมื่ออาการแพ้เริ่มลุกลามมากขึ้น
+
+
+
+
บ้านแก้ว
แก้ว : แม่คะแม่ ช่วยแก้วด้วย
เข้าบ้านมาได้ก็ร้องเรียกแม่ทันที
แม่มล : แก้ว!! ไปทำอะไรมาทำไมเป็นแบบนี้
แก้ว : แม่คะแก้วแสบผิวแม่ช่วยแก้วที
แม่มล : ไปทานอาหารทะเลมาใช่ไม๊
จับผิวลูกสาวที่แดงเป็นปื้น
แก้ว : คะ นิดเดียวเอง
แม่มล : แก้วก็รู้ไม่ใช่เหรอลูก ว่าแพ้อาหารทะเลแล้วทานไปได้ยังไง
ตอนนี้ตัวของหญิงสาวแดงไปหมด
แม่มล : แก้ว ขึ้นไปอาบน้ำก่อนเดียวแม่ทำยาให้
หญิงสาวรีบวิ่งไปอาบน้ำ ผู้เป็นแม่เดินไปหลังบ้านเด็ดใบไม้มาเต็มกระจาดแล้วนั่งบดจนกลายเป็นเนื้อหยาบมีน้ำนิด
หน่อย ส่งกลิ่นเหม็นเขียว
แก้ว : แม่คะ ยังไม่หายเลย
แม่มล : มานี่สิลูก
เดินมาหาแล้วนั่งลงให้แม่ทายาให้ สักพักฝื่นที่ขึ้นเริ่มยุบตัวลง จนเหลือแค่รอยแดงๆที่ผิวเท่านั้น
แม่มล : ดีขึ้นแล้วนะลูก ที่หลังอย่าแอบทานอาหารทะเลอีกนะ
แก้ว : คะแม่
เดินไปล้างตัวแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าอีกรอบ ยกนาฬิกาขึ้นมอง
‘4โมงเย็นแล้ว’
แก้ว : แม่คะแก้วไปก่อนนะคะ
แม่มล : แล้วไม่ได้เอารถมาเหรอลูกจะกลับยังไง นอนกับแม่ไหมคืนนี้
แก้ว : อยากนอนคะแต่แก้วต้องไปทำกับข้าวที่บ้านโน่นก่อนเดี๋ยวกลับมานอนกับแม่นะคะ
แม่มล : อ๋อ ถ้างั้นก็นอนกับพี่เค้านั้นแหละแม่แค่คิดถึง
หญิงสาวโผ่เข้ามากอดแม่ด้วยความคิดถึงเช่นกัน
แก้ว : แก้วก็คิดถึงแม่ แม่อยู่คนเดียวไปอยู่กับแก้วไหมคะ
แม่มล : แก้วแต่งงานแล้วนะลูก แม่อยู่ได้ว่างเมื่อไหร่ คิดถึงก็มาหาแม่ไงลูก
กอดกันอยู่สักพัก
แม่มล : ทางโน่นเข้ารอลูกไปทำกับข้าวอยู่นะ
แก้ว : ไปนะคะแม่ แล้วแก้วจะมาหาบ่อยๆ
ลาแม่แล้วเดินไปเรียกแท็กซี่เพื่อกลับบ้าน เมื่อถึ
งบ้านชายหนุ่มก็รีบเข้าครัวทำกับข้าว
แม่โทโมะ : อ้าวมายังไงหล่ะลูกแม่ไม่ได้ยินเสียงรถเลย
แก้ว : มาแท็กซี่หน่ะคะ
แม่โทโมะ : รถเสียเหรอลูก ทำไมไม่โทรบอกพี่เค้า
แก้ว : ไม่เป็นไรคะ พี่เค้าทำงานแก้วไม่อยากกวน
แม่โทโมะ : แต่ไปทำอะไรมาเนื้อตัวแดงเชี่ยวลูก
แก้ว : แก้วร้อนนะคะ
ถึงอาการแพ้จะหยุดแล้วแต่เนื่องจากหญิงสาวเป็นคนผิวขาวทำให้รอยแดงเด่นชัดขึ้นมา
แม่โทโมะ : ร้อนก็ไปพักเถอะลูกเดี๋ยวแม่ให้ออยจัดโต๊ะให้ก็ได้
แก้ว : ขอบคุณคะ แก้วขอตัวนะคะ
ขึ้นไปถึงห้องก็ล้มตัวนอนอย่าลืมตัว อาการแพ้นั่นทำให้เพลียจนหลับไป
21.00
แก้ว : ฮ้าวว~
รู้สึกตัวขึ้นมาเห็นว่าตัวเองนอนอยู่บนห้อง กระเด้งตัวขึ้นมาอย่างรีบร้อนลงไปห้องสมุดเหมือนเดิม
02.30
แก้ว : ป่านนี้แล้วทำไมยังไม่กลับ
รอชายหนุ่มจนดึกดื่นก็ยังไม่มาจึงผลอยหลับไป ตื่นมาตอนเช้าชายหนุ่มก็ไม่อยู่บนห้อง
แก้ว : เมื่อคืนไม่กลับบ้าน
พูดกับตัวเองขณะขึ้นมาจัดชุดให้ชายหนุ่ม แต่เธอก็ทำเหมือนปกติถึงชายหนุ่มจะไม่อยู่ก็ยังจัดชุดไปทำงานคอย
ลงไปทำอาหารเหมือนปกติ
แม่โทโมะ : ตาโมะ ทำไมไม่กลับบ้าน ….
หญิงสาวเดินมาได้ยินเสียงของแม่ยายกำลังคุยโทรศัพท์อยู่พอดี จึงเดินเลี่ยงออกไปหน้าบ้าน
แม่โทโมะ : ไปทำงานเหรอลูก
แก้ว : คะ
แม่โทโมะ : ให้คนรถไปส่งนะลูก รถยังซ่อมไม่เสร็จใช่ไม๊
แก้ว : ไม่เป็นไรคะซ่อมเสร็จวันนี้แล้ว แก้วไปแท็กซี่ก็ได้ ขอบคุณคุณแม่นะคะ
ยกมือไหว้ลา แล้วเดินไปโบกเรียกแท็กซี่หน้าบ้าน เพื่อไปเอารถที่บริษัทชายหนุ่ม
+
+
+
+
ร้านแก้ว
ห้องเสื้อ KAEWJAI
ในห้องทำงาน
แก้ว : โอ๊ยย...ปวดหลังชะมัด
นั่งเขียนแบบได้สักพักก็ต้องบิดตัวไล่ความเมื่อยขบตามร่างกาย
ฟาง : นี่ยังไม่ทันแก่เลยเมื่อยแล้วเหรอจ๊ะ
เพื่อนสาวที่พึ่งเดินเข้าห้องมาทักเมื่อเห็นหญิงสาวบ่นออดแอด
แก้ว : อืม...สงสัยจะเป็นเพราะนอนเกาอี้หล่ะมั่ง
ฟาง : นอนเก้าอี้ แก้วไม่ได้นอนเตียงเหรอ
แก้ว : อะเอิ่ม...คือแก้วหมายถึงแก้วชอบแอบหลับบนเก้าอี้ไง
ฟาง : อ๋อ...
หญิงสาวเผลอหลุดปากออกมา แต่ดีที่เพื่อนไม่ได้คิดอะไรมากเธอจึงรอดตัว พูดไปก็ถูกเธอนอนบนเกาอี้สานใน
ห้องสมุดเป็นสาเหตุทำให้ปวดหลัง
แก้ว : แก้วเขียนคอเล็กชั่นใหม่ครบแล้วนะฟาง ส่วนเอกสารที่ต้องเซนก็เรียบร้อยแล้วด้วย
ฟาง : จ้าแม่คนเก่ง งานตั้งมากมายทำแค่3ชั่วโมงเองจะรีบไปไหน
แก้ว : เอาน่าถึงเร็วแต่งานก็เสร็จแล้ว แก้วไปข้างนอกหน่อยนะ
ฟาง : วันนี้จะมาอีกรึเปล่าหล่ะ
แก้ว : คงไม่แล้วหล่ะว่าจะไปหาแม่บ่ายๆด้วย คิดถึง
ฟาง : จ้า งั้นรีบไปเถอะนี่ก็จะ11โมงแล้วเดี๋ยวสามีรอทานข้าว
แก้ว : แก้วไม่ได้ไปรอเค้าทานข้าวนิ
ฟาง : ไม่ต้องอายหรอกแต่งงานแล้ว ฟางเข้าใจ
ยิ้มหวานให้คิดว่าหญิงสาวคงอายที่จะรีบไปหาสามี
แก้ว : งั้นแก้วไปนะงานอยู่บนโต๊ะทั้งหมด ถ้ามีปัญหาก็โทรหาแก้วนะฟาง
ฟาง : ตั้งแต่เรียนด้วยกันมาเท่าที่จำได้งานแก้วไม่ค่อยพลาดอยู่แล้ว เพราะฉะนั้นไรกังวลจ้า ไปเถอะ บ๊ายบาย
แก้วลุกจากเกาอี้ยืนบิดตัวอีกรอบก่อนจะหยิบกระเป๋าสะพายแล้วเดินออกไปที่รถ
+
+
+
+
บริษัท
เลขา : สวัสดีคะคุณแก้ว วันนี้มาช้านะคะ
แก้ว : คะ พอดีแก้วเคลียร์งานที่ร้านอยู่หน่ะคะ
เลขา : ขยันจังนะคะ ถ้าปิ่นเป็นคุณแก้วนะได้เป็นภรรยาเจ้านายปิ่นคงนอนอยู่บ้านแล้วหล่ะคะแค่นี้เงินก็ล้นจนใช่
ไม่ไหวแล้ว
แก้ว : เงินไม่ใช่ของแก้วนิคะ
เลขา : สามีภรรยา เค้าถือว่าเป็นคนๆเดียวกันนะคะ
‘คนอื่นอาจใช่ แต่คงไม่ใช่สำหรับแก้วกับเค้า’
คิดในใจแล้วยิ้มให้เลขา ก่อนจะเดินเข้าห้องทำงานชายหนุ่มไป
โทโมะ : เข้ามาทำไมไม่เคาะประตู
ทักหญิงสาวคำแรกคงจะโกรธที่เมื่อวานหนีกลับไม่บอกแน่ๆ
แก้ว : ขอโทษคะ
เดินกลับไปข้างนอกใหม่แล้ว
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
รอจนกว่าเค้าจะบอกว่าเข้ามาได้เธอจึงเปิดประตูเข้ามาแล้วเดินไปนั่งที่โซฟา เลี่ยงที่จะไม่เดินไปหาชายหนุ่มที่โต๊ะ
ทำงาน
โทโมะ : เมื่นวานทำไมไม่รอฉัน
แก้ว : ฉันรีบ
โทโมะ : รีบไปไหนนักห๊ะ มีอะไรสำคัญต้องทำงั้นเหรอ
แก้ว : เรื่องส่วนตัว แล้วทำไมเมื่อคืนไม่กลับบ้าน
โทโมะ : คงไม่จำเป็นต้องบอกนะ
แก้ว : แล้วแต่คุณไม่บอกฉันก็บังคับไม่ได้ แต่ถ้าฉันรู้เมื่อไหร่ว่าไปกับยัยพิมฉันก็ไม่อยู่เฉยๆเหมือนกัน
โทโมะ : หึ หึงฉันรึไง
แก้ว : สำหรับฉันกับพิมมีเหตุผลที่ดีมากกว่าหึงแน่นอนคะ
โทโมะ : คิดจะมานั่งเฝ้าฉันอย่าเดียวรึไง
แก้ว : คงเป็นอย่างนั่นคะ
โทโมะ : ง้อมือง้อเท้า ตื่นก็สาย
แก้ว : จะให้ช่วยอะไรก็บอกมา อย่ามาว่าฉัน
โทโมะ : มันจริงไหมหล่ะ งานก็ไม่ทำ ตื่นที.....11โมง
‘จะเอายังไงกันแน่บางที่ก็อบอุ่นบ้างทีก็รักเกียจฉัน คุณมันใจร้าย!! ’
แก้ว : ฉันไม่ใช่ยัยพิม!!
ลุกขึ้นได้ไม่สนใจทั้งสิ้นเดินออกไปจากห้อง เมื่อไม่สบายใจก็ขับรถไปหาแม่คุยอยู่จนเย็นจึงขอตัวกลับมาทำ
หน้าที่ภรรยา วันนี้หญิงสาวทนนั่งรอชายหนุ่มกลับมาไม่ไหวหลับไปก่อน(ที่เก้าอี้ในห้องสมุดตัวเดิม)
+
+
+
+
+
ที่บ้าน
22.45
หญิงสาวเดินเข้ามาด้วยท่าทางอ่อนเพลีย
โทโมะ : ไปไหนมา ทำไมวันนี้ไม่ไปที่บริษัท
นั่งรอหญิงสาวอยู่ที่โซฟา
แก้ว : ฉันก็มีงานเหมือนกัน จะให้ไปนั่งเฝ้าคุณทุกวันคงไม่ได้ หวังว่าแค่พลาดวันเดียวคงไม่มีใครไปให้ท่าถึงโต๊ะ
ทำงานหรอกนะคะ
‘วันนี้ฉันมีประชุมลูกค้า คุณไม่เคยสนใจจะไปรู้อะไร’
โทโมะ : หึ ฉันคงจะเป็นผู้ชายที่โชคร้ายที่สุดในโลกหล่ะมั๋ง มีเมียก็เหมือนไม่มี
แก้ว : แต่ฉันว่าคุณโชคดีนะ เพราะได้ฉันเป็นภรรยาไง
โทโมะ : ภรรยาที่ไม่เคยดูแลสามี ไม่เคยแม้แต่จะทำอาหารให้กิน
แก้ว : ฉันมันไม่ดี!!
บอกด้วยความน้อยใจลึกๆแล้วเดินขึ้นห้อนไปพออาบเสร็จก็แอบลงมานอนที่ห้องสมุดเหมือนเดิม
+
+
+
+
เช้า
บริษัท
เลขา : คุณแก้วสวัสดีคะ
แก้ว : สวัสดีคะคุณปิ่น เรียกแก้วว่าแก้วก็พอไม่ต้องคุณก็ได้นะคะ
เลขา : ไม่ได้หรอกคะ วันนี้จะตามเจ้านายบออกไปข้างนอกรึเปล่าคะ
แก้ว : วันนี้เค้าจะไปไหนกันเหรอคะ
เลขา : เห็นว่ามีนัดไปดูที่ดินหน่ะคะ บริษัทเราจะสร้างโรงงานเพิ่มหน่ะคะ
แก้ว : งั้นแก้วไปด้วยดีกว่า น่าสนุกดี
เลขา : ว่าแต่ถ้าไปชุดนี้มีหวังเดินไม่สะดวกแน่ๆ
หญิงสาวก้มหน้ามองชุดที่ใส้มาเดรสสายเดี่ยวสั้น รองเท้าสิ้นสูงเครื่องประดับเต็มข้อมือ
แก้ว : แก้วก็ว่าอย่างงั้นคะ เอ่อ...แล้วคุณปิ่นพอจะทราบไหมคะว่าไปกันกี่โมง
เลขา : ประมาณ11โมงคะ
แก้ว : คะ งั้นเดี๋ยวแก้วมานะคะ
มองดูนาฬิกาที่ข้อมือเป็นเวลาแค่10โมงครึ่ง
เลขา : จะไปไหนคะคุณแก้ว
แก้ว : แก้วจะไปหาเสื้อผ้ามาเปลี่ยนหน่ะคะ
พูดจบเดินเร็วๆไปขึ้นรถเพื่อไปร้านขายเสื้อผ้า
+
+
+
+
โทโมะ : ผมว่าพิมอย่าไปเลยนะครับแดดร้อนเดี๋ยวผิวเสียจะแย่เอา....ครับสวัสดีครับ
วางหูก่อนจะเงยหน้าขึ้น
รองเท้าผ้าใบสีขาว กางเกงขายาวสีดำเข้ารูป ใส่คู่กับเสื้อยืดธรรมดา แต่ไม่ธรรมดาก็ตรงที่หญิงสาวใส่นี้หล่ะ ชาย
หนุ่มมองอย่างทึงนิดๆเพราะเคยเห็นแต่มุมสวยๆ แต่คราวนี้หญิงสาวดูทมัดแทม่งและก็น่ารัก
โทโมะ : วันนี้นึกยังไงแต่งตัวแบบนี้
เลื่อนสายตามองตังแต่หัวจรดเท้า
แก้ว : ก็วันนี้คุณไปดูที่ข้างนอก
โทโมะ : แล้วไง
แก้ว : ก็แล้วจะให้แต่งสวยไปทำไมเกะกะเดินแล้วรำคาณจะแย่
‘แต่งแบบนั้นก็สวย ลองมองแบบนี้น่ารักยิ่งกว่านะเนี่ย’
(ป๊าหายงอนม๊าแล้วเหรอที่เมื่อวานม๊ากลับบ้านก่อน:Tietang)
(น่ารักจนลืมโกรธไปแล้ว:Tomo)
โทโมะ : จะไปทำไมแดดร้อน
แก้ว : ฉันจะไป
โทโมะ : งั้นก็ตามใจ เดินตามมาถ้าตายกลางทางฉันไม่รับกลับมาด้วยนะ
หญิงสาวเดินตามชายหนุ่มไปที่รถส่วนตัว
ขับมาจอดบริเวณที่ดินกว้างแห่งหนึ่ง ที่กำลังมีการก่อสร้าง ชายหนุ่มเดินตรงไปยังตึกที่กำลังก่อสร้างทันที หญิง
สาวได้แต่เดินตามเรื่อยๆ ชายหนุ่มท่าทางคล่องแคล่วเดินไวจนหญิงสาวแทบตามไม่ทันสะดุดบ่อยครั้งแต่ก็ทำตัว
ปกติเมื่ออีกฝ่ายหันมามอง เที่ยววันแล้วพระอาทิตย์ส่งแสงแดดลงมาทำให้อากาศอบอ้าวเป็นอีกเท่าตัว หญิงสาว
ที่เดินตามชายหนุ่มอย่างไม่ลดละ ปาดเม็ดเหงื่อครั้งแล้วครั้งเล่า
โทโมะ : ทางนี้เป็นไงบ้าง อีกนานไหมกว่าจะเสร็จ
หัวหน้าวิศวกร : อีกไม่เกิน2อาทิตย์ทุกอย่างก็จะเริ่มเข้าที่แล้วครับ คุณวิศวหมดห่วงได้เลยครับ
โทโมะ : อืม แล้วผมจะแวะมาดูเรื่อยๆนะ ยังไงก็ฝากคุณด้วยแล้วกัน
หัวหน้าวิศวกร : ครับ แต่ว่านั้นน้องสาวเหรอครับเห็นเดินตามไม่หยุดเลย
ถามถึงคนที่อยู่ด้านหลัง
โทโมะ : ภรรยาผมเองครับ ชื่อจริญญา
ตอบโดยไม่ได้หันกลับไปมองหญิงสาว
หัวหน้าวิศวกร : ภรรยาคุณวิศว นี่น่ารักนะครับเป็นห่วงสามีแดดร้อนก็ไม่กลัว แต่ท่าทางเธอเหมือนจะไม่ไหวแล้ว
นะครับนั้น
เห็นหัวหน้าวิศวกรมองไปก็อดไม่ได้ที่จะหันตามไปมองบ้าง
ฟลึ่บ~
โทโมะ : แก้ว!!
รับหญิงสาวไว้ได้ทัน
หัวหน้าวิศวกร : คงจะเป็นลมแดดหน่ะครับ
โทโมะ : ครับ ไม่รบกวนแล้วเชิญคุณทำงานต่อก็ได้นะครับ
ชายหนุ่มลืมไปสนิทว่าคนที่คอยเดินตามเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่ง แล้วมาเจอแดดเลยเป็นลม อุ้มไปวางใต้ร่มไม้
ขยับเสื้อหญิงสาวเพื่อระบายอากาศ
โทโมะ : แก้ว
เรียกหญิงสาว ทำอะไรไม่ค่อยถูกเพราะไม่เคยทำให้ใครมาก่อน
+
+
+
แก้ว : อืออ....
ตื่นมาก็รู้สึกว่าศรีษะหนักกว่าปกติ ปวดตุบๆที่ขมับจนต้องล้มตัวนอนต่อ
แม่โทโมะ : เป็นไงบ้างลูก
แก้ว : แก้วปวดหัวคะคุณแม่
แม่โทโมะ : รอเดี๋ยวนะ พี่เค้าลงไปตามหมออยู่เดี๋ยวคงมา ไปเดินตากแดดแรงๆได้ยังไงกันลูก เราไม่เคยตาก
แดดนานๆไม่ใช่เหรอ
แก้ว : ไม่เป็นไรคะ นิดหน่อยเดี๋ยวแก้วพักก็คงหาย ไม่น่าไปตามหมอให้ยุ่งยากเลยนะคะ
แม่โทโมะ : ไปตามมาดีแล้วลูก อ๊ะ นั่นไงมาพอดี
จองเบ : สวัสดีครับคุณแม่
แม่โทโมะ : เป็นไงเราคิวที่โรงพยาบาลยาวรึเปล่า แม่ขอโทษนะที่เรียกมากระทันหัน ก็เจ้าน้องชายตัวแสบของ
เรานั่นแหละพาเมียไปตากแดดสะลมจับ ยังไงแม่ฝากน้องสะใภ้ด้วยนะ
จองเบ : ครับแม่ วันนี้ที่โรงพยาบาลมีหมอมาใหม่หลายคนผมก็เลยมาได้ครับ
โทโมะ : พี่ เมียผมจะตายก่อนที่พี่จะตรวจแล้วนะ
เร่งพี่ชาย
จองเบ : ฮ่าฮ่า ตรวจแล้วเนี่ย หวงจริงๆ สวัสดีครับคุณแก้วผมจองเบพี่คนโตของโทโมะมัน
แก้ว : คะสวัสดี ที่จริงแก้วไม่ได้เป็นอะไรมากคะ แค่ปวดหัวนิดหน่อย
จองเบ : ครับ แต่ตรวจดูอาการหน่อยก็ดี พี่จะได้ให้ยาไว้ทานถูกไง ว่าแต่เมื่อกลางวันน้องแก้วได้ทานข้าวรึเปล่า
ครับ เหมือนร่างกายจะเพลียๆนะครับ
แก้ว : พี่จองเบเก่งจังนะคะรู้ได้ยังไงว่าแก้วไม่ได้ทานข้าว
จองเบ : ก็พี่เป็นหมอนิครับเห็นอาการก็พอเดาได้ครับ
โทโมะ : พี่จะตรวจไหม
เร่งพี่ชายที่ไม่ยอมตรวจสักทีมั่วแต่คุยกับหญิงสาว
จองเบ : หึงเหรอน้องชาย ฉันก็แค่ซักประวัติคนไข้ก็เท่านั้น
โทโมะ : ถามผมก็ได้ รู้เหมือนกัน
จองเบ : เอ่อๆ ไม่ถามแล้วน้องแก้วเค้าตอบหมดแล้ว
จองเบวัดความดันแล้วตรวจอยู่สักพัก
จองเบ : ไม่ได้เป็นอะไรมากอย่างที่น้องแก้วบอกล่ะครับ แค่เป็นลมแดด พี่ให้ยาบำรุงไว้ดีกว่าเพราะน้องแก้วตัว
เล็กไป ส่วนอาการก็ไม่น่าเป็นห่วงนอนพักสักวันก็หายแล้ว
แก้ว : ขอบคุณนะคะพี่จองเบ
จองเบ : ครับงั้นพี่ไปก่อนนะ ไอ้โมะที่หลังอย่าพาเมียตากแดดนานนักเมียแกความดันต่ำเดี๋ยวจะหน้ามืดเอาซะ
ง่ายๆ
โทโมะ : ครับ พี่อะออกไปหาแม่ดีกว่า แม่คิดถึง
จองเบ : ไอ้โรคจิต ที่หลังหวงเมียก็บอกว่าหวง ไม่ต้องมาบ่ายเบี่ยง
โทโมะ : ไม่ได้หวง
จองเบ : ไม่หวงก็ไม่หวงว่ะ พี่ไปนะครับน้องแก้ว
แก้ว : คะ
เมื่อจองเบออกไปแล้ว แก้วพยายามลุกขึ้นเดินออกไปบ้าง
โทโมะ : ไปไหน
แก้ว : กลับห้องนอน
โทโมะ : แล้วนี้ไม่ใช่ห้องเหรอไง
แก้ว : มันไม่ใช่ห้องของฉัน
โทโมะ : ทำไมจะไม่ใช่ นอนที่นี้แหละ
จับร่างของหญิงสาวให้ลงไปนอนที่เดิม แล้วห่มผ้าให้
โทโมะ : นอนพักเดี๋ยวไปเอาข้าวมาให้
+
+
+
โทโมะ : แก้ว...ทานข้าว
หญิงสาวลืมตาอย่างช้าๆ ชายหนุ่มประคองให้นั่งอยู่บนเตียง
โทโมะ : ทาน
แก้ว : ไม่เป็นไร ฉันทานเองได้
โทโมะ : บอกให้ทานก็ทานไปสิ
หญิงสาวขี้เกียจจะเถียงเลยยอมให้ชายหนุ่มป้อน
แก้ว : อิ่มแล้ว
โทโมะ : สามคำจะอิ่มได้ยังไง
แก้ว : อิ่ม
ดูดน้ำจากแก้วที่อยู่ข้างๆเตียงแล้วมุดลงไปใต้ผ้าห่มแล้วก็หลับไป
.................................................................................
อัพแล้วนะคะอัพยาวด้วยแหละถ้าลีดเดอร์ยังเห็นใจไรเตอร์อยู่บ้างมาอ่านแล้วก้เม้นๆโหวดๆให้ไรเตอร์บ้างนะคะ
ที่อัพยาวเพราะว่ามันมีแต่น้ำหน่ะคะกลัวว่าอ่านแต่น้ำๆแล้วจะอารมณ์เสียกัน
สุดท้ายไม่ฝากอะไรมากถ้าเม้นเกิน10ก่อนถึงบ่าย3โมงจะมาอีกตอนนะคะ(ย้ำก่อน3โมงเย็นค๊า)
ปล.มาแล้วนะคะสัญญา อัพให้แล้วเน้อ~
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
