No name ความรักครั้งนี้ไม่มีชื่อเรื่อง

แก้ว  :  อิ่ม

 

 

ดูดน้ำจากแก้วที่อยู่ข้างๆเตียงแล้วมุดลงไปใต้ผ้าห่มแล้วก็หลับไป

 

+

 

+

 

+

 

 

โต๊ะอาหาร

 

 

แม่โทโมะ  :  น้องเป็นไงบ้าง

 

 

โทโมะ  :  นอนพักอยู่ครับ

 

 

จองเบ  :  แฟนแกน่ารักนะไอ้โมะ หาเก่งจริงๆ

 

 

โทโมะ  :  ไม่หาแต่พลาด

 

 

แม่โทโมะ  :  ถ้าน้องได้ยินจะเสียใจนะ

 

 

สงสายตาปรามชายหนุ่ม

 

 

จองเบ  : พลาดยังไงไอ้น้องชายเล่ามาซิ

 

 

โทโมะ  :  ก็เรื่องมัน...............................

 

 

เล่าจนหมดเปลือก ไม่สนใจสายตาของผู้เป็นแม่ที่ค้อนอยู่ตลอด

 

 

จองเบ  :  แกหย่าเมื่อไหร่ พี่จีบต่อได้ไหม

 

 

โทโมะ  :  ไม่หย่า แล้วพี่ก็อย่ามายุ่งกับเมียผมด้วย

 

 

จองเบ  :  ไหนบอกไม่รักไงวะ

 

 

โทโมะ  :  ไม่รักแต่ไม่ให้

 

 

จองเบ  :  แล้วแกไม่อยากไปแต่งกับนางแบบของแกแล้วเหรอ

 

 

แม่โทโมะ  :  นี่ยังไม่เลิกอีกเหรอตาโมะ ลูกมีเมียเป็นตัวเป็นตนแล้วนะ

 

 

โทโมะ  :  พูดเรื่องนี้แล้วเครียด ทานข้าวดีกว่าครับ ออยตักข้าวที

 

 

ออย  :  คะ

 

 

เมื่อชายหนุ่มทานคำแรก

 

 

โทโมะ  :  วันนี้ใครทำกับข้าว ทำไมรสชาติมันแปลกๆ

 

 

แม่โทโมะ :  ก็จะไม่แปลกได้ไงก็ในเมื่อคนที่เคยทำทุกเย็นวันนี้เค้าไม่ได้ทำ

 

 

โทโมะ  :  แล้วนมไปไหนครับแม่

 

 

แม่โทโมะ  :  นี้ไงฝีมือนม

 

 

ชี้ๆไปที่กับข้าวทุกจาน

 

 

โทโมะ  :  แล้วทุกวันใครเป็นคนทำ

 

 

จองเบ  :  อะไรว่ะทานข้าวอยู่ทุกวันแต่กลับไม่รู้ว่าใครเป็นคนทำให้กิน อย่างนี้คนทำก็เสียใจแย่สิ

 

 

โทโมะ  : ผมทานแต่ข้าวเช้าครับ ไม่ค่อยได้ทานข้าวเย็นเท่าไหร่

 

 

แม่โทโมะ  :  แต่คนทำทั้งเช้าทั้งเย็นมันก็คนเดียวกันอยู่ดีแหละ

 

 

โทโมะ  :  แล้วตกลงใครทำ อย่าบอกผมนะว่าแม่ทำกับข้าวทุกวันเลย

 

 

จองเบ  :  โอ๋ๆ แม่น้อยใจแย่เลย ทำรอลูกชายหัวแก้วหัวแหวนมาทานแต่สุดท้ายลูกชายก็ทานแต่ข้าวเช้า ข้าว

 

เย็นเลยเก้อเกือบทุกวัน

 

 

แม่โทโมะ  :  แม่ไม่ทำหรอกขี้เกียจ

 

 

โทโมะ  :  ออยใครทำ เราเหรอ

 

 

ออยยืนอ้ำอึง

 

 

โทโมะ  :  ไม่ได้ว่า แค่จะบอกว่าอร่อยฉันชอบก็แค่นั้น

 

 

ออย  : คือออยไม่ได้ทำคะ คุณแก้วเธอเป็นคนทำ

 

 

 

‘ไหนวันนั้นเธอบอกว่า เกียจการทำอาหาร’

 

จองเบ  : อะไรเมียทำกับข้าวให้ทานทุกวันยังไม่รู้ ถ้าพี่เป็นเมียแกนะจะไม่อยู่กับแกหรอกไอ้ผัว ไม่รู้หน้าที่

 

 

แม่โทโมะ  :  น้องชายเราหน่ะไม่ค่อยรู้เรื่อง บ้างก็ว่าเมียตื่นสายหารู้ไม่ว่าเมียนะตื่นมาทำกับข้าวให้ทานตั้งแต่เช้า

 

 

แล้ว  บ้างก็ว่าเมียไม่รู้หน้าที่ก็หารู้ไม่ว่าเสื้อผ้าที่ใส่อยู่ทุกวันหน่ะคนที่ซักที่รีด และก็คอยจัดให้ใส่หน่ะก็เมียตัวเอง

 

 

โทโมะ  :  กะก็แม่ไม่เคยบอก

 

 

แม่โทโมะ  :  เรื่องนี้ยังต้องให้บอกอีกเหรอนอนกอดเมียทุกคืนไม่รู้รึไงว่าเมียลุกมาตอนไหนบ้าง

 

 

ก็แล้วชายหนุ่มจะรู้ได้ยังไงก็ในเมื่อตั้งแต่แต่งงานกันมาเกือบเดือนยังไม่เคยมีสักคืนที่ได้นอนกอดเมียตัวเอง เจอ

 

 

กันอีกที่ก็ตอนที่เธอตามไปตอแยที่บริษัทนั่นแหละ

 

 

จองเบ  :  เมียแกดี พี่อยากได้ถ้าไม่รักขอจองไว้นะ

 

 

โทโมะ  :  บอกแล้วว่าไม่ให้

 

 

จองเบ  :  ไม่ให้แต่ก็ไม่รัก

 

 

โทโมะ  : รู้ได้ยังไง

 

 

เมื่อถูกทั้งพี่ชายทั้งแม่รุมมากเข้าก็รวบช้อยแล้วขอตัวขึ้นไปบนห้อง

 

 

โทโมะ  :  พี่จองเบ แม่ ผมไปดูน้องนะครับ

 

 

เดินขึ้นบันไดไป

 

 

จองเบ  :  สงสัยแม่นางแบบคนนั้นคงหมดสิทธิ์แล้วนะครับคุณแม่

 

 

แม่โทโมะ  :  เป็นจริงก็ดีสิ เจ้าตัวจะรู้อะไรบ้างว่าตัวเองหน่ะหลงรักเมียไปแล้ว

 

 

จองเบ  :  น้องผมมันคงไม่โง่หรอกครับ

 

 

แม่โทโมะ  :  เรื่องอื่นหน่ะไม่โง่ แต่เรื่องนี้แม่ว่าก็ไม่แน่

 

 

จองเบ  :  ฮ่าอ่า เราทานข้าวกันดีกว่า ผมว่าจะพาว่าที่ลูกสะใภ้มาแนะนำสักหน่อย

 

 

แม่โทโมะ  :  ขอแบบหนูแก้วอีกสักคนได้ไหม อย่างยัยพิมนั่นไม่ไหวนะ

 

 

จองเบ  :  รับประกันครับ คุณหมอคนสวยของผมต้องถูดใจคุณแม่แน่ๆ

 

 

แม่โทโมะ :  หวังว่านะลูก ที่นี้ก็เหลือเจ้าป๊อปคนเดียวแล้ว จะได้เป็นฝั่งเป็นฝากันสะทีแม่ก็จะได้อุ้มหลาน

 

 

จองเบ  :  ไอ้ป๊อปมันยังอยู่ไร่ชาอยู่เลย สงสัยลูกสะใภ้แม่คงเป็นชาวดอยแน่ๆครับ

 

 

 

 

 

 

.................................................................................

อัพแล้วนะคะ อ่านแล้วก็เม้นกันด้วยได้ไม๊อ่า~

 

ลีดเดอร์บอกให้อัพไรเตอร์ก็อัพ ไรเตอร์อยากให้อ่านแล้วก้โหวดบ้างเม้นบ้างจะได้ไหม๊

 

อยากอ่านต่ออีกก็เม้นๆโหวดๆนะคะ

 

 

ปล.อัพเยอะก็อัพอีกคะ~