No name ความรักครั้งนี้ไม่มีชื่อเรื่อง

ห้องหอ

 

หลังจากที่ผู้ใหญ่ส่งตัวทั้งคู่เข้าห้องมาแล้วก็พากันกลับออกไป

 

 

หญิงสาวเดินไปหยิบชุดคลุมแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปไม่สนใจชายหนุ่มที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ อาบน้ำเสร็จกลับออกมา

 

ชายหนุ่มก็ยังนั่งอยู่ที่เดิม

 

 

แก้ว  : ไม่อาบน้ำรึไงคุณ

 

 

ทักเมื่อชายหนุ่มไม่ยอมวางหนังสือ

 

 

แก้ว : โอ๊ยยคุณฉันเจ็บนะ

 

 

ร้องออกมาเมื่อถูกชายหนุ่มกระชาก

 

 

โทโมะ : คนอย่าเธอเจ็บเป็นด้วยเหรอ หึ

 

 

แก้ว  : ทำไมฉันก็คนนะ แล้วเป็นบ้าอะไรอยู่ดีๆมาทำร้ายร่างกายฉันเนี่ย

 

 

โทโมะ  : ก็บ้าไงคุณทำให้ผมบ้า!!

 

 

แก้ว  : ฉันจะนอนกรุณาปล่อยมือฉัน

 

 

โทโมะ  : ก็ไหนเมียบอกจะให้รางวัลไงจะรีบนอนไปไหน

 

 

ผลักหญิงสาวล้มลงไปนอนกับพื้นเตียงแล้วตามลงไปคร่อมไว้

 

 

แก้ว  : ทำบ้าอะไร ออกไปนะ

 

 

โทโมะ  : ก็แล้วอะไรที่คนเป็นผัวเมียเขาทำกันหล่ะ

 

 

ก้มลงซุกไซร้หน้าไปกับซอกคอ หญิงสาวดิ้นเร่าๆไม่ยอมสบัดเต็มที่

 

 

แก้ว  : ออกไปนะ ออกไป

 

 

โทโมะ  : ฮึ้ย!!เธอมันสกปรกเกินไปต่อให้แก้ผ้ามาโชว์ฉันก็ทำอะไรไม่ลง

 

 

จู่ๆก็หยุดการกระทำไปซะดื้อๆ

 

 

แก้ว  : ฉันสกปรกนักก็ลงไปซิ

 

 

ดันชายหนุ่มที่คร่อมอยู่ออกไป ชายหนุ่มเดินไปขว้าผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำไป หญิงสาวตัดสินใจหอบหมอนกับผ้าห่ม

 

เดินลงไปนอนที่ห้องสมุดชั้นล่างของบ้าน

 

 

07.00น

 

ชายหนุ่มตื่นขึ้นมาก็รู้ว่าเมื่อคืนหญิงสาวไม่ได้กลับมานอน แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรอาบน้ำเสร็จออกมาก็เห็นว่ามีคนจัด

 

ชุดเตรียมไว้ให้แล้ว

 

 

‘วันนี้นมเลือกชุดทำงานสีเข้ากันผิดปกติ’

 

ในใจก็นึกว่าแม่นมเป็นคนเตรียมให้แต่จะติดก็ตรงที่ว่าเป็นชุดที่ดูยังไงๆก็ดูดีไม่เหมือนแม่นมจัด ปกติจะเสื้อโทน

 

หนึ่งไทค์อีกสีหนึ่ง แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากมายนักสวมเสร็จก็เดินลงไปชั้นล่างเพื่อทานข้าวก่อนไปทำงาน

 

 

 

แม่โทโมะ  : ตื่นแล้วเหรอมาทานข้าวกันตาโมะ อ้าวแล้วน้องไปไหนสะหล่ะ

 

 

ถามถึงลูกสะใภ้

 

 

โทโมะ  : ยังไม่ตื่นครับ คงจะนอนกินบ้านกินเมืองตื่นบ่ายๆมั๋งครับ

 

 

แม่โทโมะ  : น้องจะยังไม่ตื่นได้ไงก็เมื่อเช้าแม่....

 

 

โทโมะ  : พอเถอะครับแม่ผมขี้เกียจมาฟังแม่แก้ตัวแทนคนอื่น ทานข้าวกันดีกว่า

 

 

แม่โทโมะ  : น้องไม่ใช่คนอื่นนะ

 

 

โทโมะ  : สำหรับแม่อาจไม่ใช่ แต่สำหรับผมเธอเป็นคนอื่น

 

 

ชายหนุ่มรีบตัดบทพร้อมตักข้าวต้มกุ้งใส่ปาก ด้วยความอร่อยที่ผิดปกติของข้าวเช้าทำให้อารมณ์ดีขึ้น

 

 

แม่โทโมะ  : อร่อยไหมลูก

 

 

โทโมะ  : อร่อยครับ...วันนี้แม่ทำเองแน่ๆฝีมือนมไม่ใช่อย่างนี้นิครับ

 

 

แม่โทโมะ  :  ที่จริงแม่ทำแค่หั้น......

 

 

โทโมะ  : ช่างเถอะครับผมรู้ยังไงแม่ผมทำอร่อยอยู่แล้วไม่ต้องอธิบายหรอกครับ

 

 

กินจนหมดถ้วยแล้วก็รีบร้อนออกจากบ้านเลย

 

 

แม่โทโมะ  : ยังพูดไม่ทันจบเลยตาโมะนี่อะไรของเค้านะ

 

 

นั่งลงทานข้างต้มต่อจนหมด ยังไม่เห็นลูกสะใภ้ลงมา

 

 

แม่โทโมะ  : ออย ไปตามคุณผู้หญิงลงมาทานข้าวสิเธอเป็นอะไรรึเปล่าเมื่อเช้าบอกจะขึ้นไปอาบน้ำป่านนี้ยังไม่ลง

 

มา

 

 

ใช่หญิงสาวตื่นมาตั้งแต่เช้าแล้วแอบเข้าไปเตรียมเสื้อผ้าให้ชายหนุ่มแล้วก็ลงมาทำข้าวต้มให้อีก แต่พอทำเสร็จก็

 

รีบไปหาที่หลบเพราะรู้ว่าชายหนุ่มกำลังจะลงมาไม่อยากเจอหน้าเดี๋ยวจะมีปัญหาอีก

 

 

ก๊อก ก๊อก~

 

 

ออย  : คุณผู้หญิงคะเป็นอะไรรึเปล่า คุณหญิงท่านเรียกทานข้าวหน่ะคะ

 

 

แก้ว  : คะพี่ออย แก้วเสร็จพอดีคะ

 

 

เปิดประตูห้องออกมาแล้วเดินตามแม่บ้านลงไป

 

 

แก้ว  : ขอโทษนะคะคุณแม่ที่ต้องมารอแก้ว

 

 

แม่โทโมะ  : ไม่เป็นไรจ๊ะแม่ก็ทานไปกับพี่เค้าบ้างแล้ว แก้วทานเลยนะลูกตามสบาย

 

 

แก้ว : คะ

 

 

รับคำแล้วนั่งลงบนเก้าอี้

 

 

แม่โทโมะ  : เมื่อคืนเป็นไงบ้างพี่เค้ารุนแรงรึเปล่า

 

 

ถามยิ้มพูดไปถึงเรื่องโน้นไปได้ เธอกับเค้าไม่ได้รักกันจะมีอะไรกันได้ยัง

 

 

แก้ว  : ไม่หรอกคะ พี่เค้าน่ารักดี

 

 

โกหกไปเพราะไม่อยากบอกว่าเมื่อคืนเธอนอนในห้องสมุด

 

 

แม่โทโมะ  : งั้นเที่ยงๆถ้าที่ร้านไม่ยุ่งมากก็แวะไปหาพี่เค้าบ้างก็ได้นะลูกพี่เค้าคงคิดถึง แม่ว่ากำลังจะคุยเรื่อง

 

ไปฮันนีมูนอยู่แต่ไว้เย็นๆจะดีกว่าเนอะลูก

 

 

แก้ว  : คุณแม่...ไม่เป็นไรคะ ยังไม่ต้องรีบก็ได้คะ แก้วก็มีงานที่ร้านเยอะคงรออีกสักพักหล่ะคะ

 

 

แม่โทโมะ  : แต่ใจจริงแม่ก็อยากอุ้มหลานแล้วนะเนี่ย แต่รออีกเดือนสองเดือนก็ได้

 

 

หญิงสาวแทบสำลักคงเป็นไปได้ยากที่เธอจะมีหลานให้

 

 

แก้ว  : คะงั้นแก้วไปทำงานก่อนนะคะคุณแม่ สวัสดีคะ

 

 

ยกมือไหว้อย่างนอบน้อมแล้วเดินออกจากบ้านตรงไปยังรถของเธอ

 

 

ร้านแก้ว

 

 

ฟาง  : อ้าวแก้วทำไมมาทำงานหล่ะจ๊ะฟางนึกว่าแก้วจะหยุด

 

 

แก้ว  : หยุดทำไมหล่ะฟาง

 

 

ทำสีหน้างง

 

 

ฟาง : คนแต่งงานเค้าก็ต้องอยากอยู่ด้วยกันสิบางคู่นี้อยู่ในห้องเป็นอาทิตย์เลยก็มี

 

 

แก้ว  : คงไม่ใช่สำหรับแก้วกับเค้าหรอกจ๊ะ เรามีงานนิ

 

 

ฟาง  : จ้าแม่สาวบ้างาน

 

 

พูดแล้วยิ้มให้เพื่อนสาว

 

 

แก้ว  : ฟางหล่ะเป็นไงเมื่อไหร่พี่คนนั้นจะมาขอสักที

 

 

ฟาง  : พี่ป๊อปไม่ว่างหรอกจ๊านี้ยังดูแลไร่ชาอยู่บนดอยอยู่เลย จะได้แต่งกันรึเปล่าก็ไม่รู้ด้วย

 

 

แก้ว  : ได้สิ พี่เค้าออกจะรักฟางถ้าได้แต่งแก้วจะออกแบบชุดเจ้าสาวให้นะถึงแม่ว่าจะไม่ใช่แนวถนัด

 

 

ฟาง  : ขอบคุณจ๊ะแล้วไม่แวะไปหาสามีหน่อยเหรอเดี๋ยวเค้าจะคิดถึงแย่นะ

 

 

แก้ว  : จริงสิเดี๋ยวจะคิดถึงแย่ งั้นเดี๋ยวแก้วเข้ามาบ่ายๆอีกทีดีกว่านะ

 

 

ฟาง  : ไม่ต้องก็ได้จ๊าเดี๋ยวฟาสงดูแลให้ เห็นแก่คนเพิ่งแต่งงาน

 

 

 

เพื่อนสาวยังคงไม่รู้จริงๆว่าสาเหตุที่เธอแต่งงานมันไม่ใช่ความรัก แต่เป็นความแค้นต่างหาก

 

 

บริษัทโทโมะ

 

 

เลขา  : มาพบใครคะ

 

 

แก้ว  : มาพบคุณวิศว หน่ะคะ

 

 

เลขา  : ไม่ทราบว่าได้นัดไว้รึเปล่าคะ

 

 

แก้ว  : ไม่ได้นัดหน่ะคะ เค้ามีแขกอยู่เหรอคะ

 

 

เลขา  : โอ้ยยยไม่ใช่แขกหรอกคะ มือที่สามมากว่ารู้ทั้งรู้ว่าเจ้านายแต่งงานแล้วก็ยังจะมายุ่งอยู่ได้ ดีนะคะที่วันนี้

 

ภรรยาของเจ้านายไม่ได้มาด้วย ปิ่นคิดแล้วก็สงสารเธอหน่ะคะที่สามีโดนแทะไม่รู้ตัว เห็นว่าเป็นดีไซน์เนอร์ชื่อดัง

 

คะน่ารักมากด้วย แต่เสียดายปิ่นไม่ได้ไปงานแต่งไม่งั้นคงได้เห็นว่าน่ารักขนาดไหน

 

 

แก้ว  : ขอบคุณคะ

 

 

เลขา  : คะ เอ๊ะว่าแต่ว่าจะให้ปิ่นแจ้งเจ้านายว่าอะไรดีคะ เอ่อคุณณณ...

 

 

แก้ว  : แก้วคะ

 

 

เลขา  : คะคุณแก้วมาจากบริษัทไหนคะ แต่ดูๆแล้วน่าจะมาติดต่อเรื่องขอโฆษณารึเปล่าคะ

 

 

แก้ว  : คุณทำไมถึงเดาว่าเป็นอย่างนั้นหล่ะคะ

 

 

เลขา  : คุณแก้วสวยคะ สวยมากๆด้วยคะ งานน่าจะเกี่ยวกับวงการบันเทิงหน่ะคะ แต่ถ้ามาติดต่อเรื่องโฆษณาจริงๆ

 

เชิญที่ฝ่ายการตลาดจะง่ายกว่าคะเพราะถ้ารอคงอีกนานคะ

 

 

แก้ว  : ไม่ใช่หรอกคะแก้วตั้งใจจะมาหาคุณวิศวโดยตรงหน่ะคะ พอจะเข้าพบได้ไม๊คะ

 

 

เลขา  : คงต้องรอหน่ะคะเพราะเจ้านายคงไม่ให้เข้าพบแน่ๆ

 

 

แก้ว  : เหรอคะ งั้นแก้วขอกุญแจสำรองห้องคุณวิศวได้ไหมคะ

 

 

เลขา  : คุณแก้วจะเอาไปทำอะไรคะ

 

 

แก้ว  : ก็จะเข้าไปไงคะ

 

 

เลขา  : ปิ่นคงให้ไม่ได้หรอกคะ ให้ไปมีหวังหัวขาดแน่ๆ

 

 

แก้ว  : เอามาให้แก้วเถอะคะ ถ้ามีอะไรแก้วจะรับผิดชอบเอง

 

 

เลขา  : ไม่ดีกว่าคะเจ้านายเป็นคนโมโหแรงนะคะเวลาโดนขัดใจคุณแก้ว อย่าเข้าไปเลยคะอันตราย

 

 

ได้แต่ถือไว้ในมือ ลังเลที่จะให้กุญแจสำรองแก่หญิงสาว

 

 

แก้ว  : ไม่เป็นไรจริงๆคะ

 

 

แก้วขว้ากุญแจมาจากมือเลขาทันทีแล้วก้มลงใช้ปากกาจดชื่อนามสกุล และเบอร์โทรติดต่อไว้

 

 

แก้ว  : ถ้าแก้วทำคุณปิ่นเดือดร้อนวันนี้ก็โทรหาแก้วได้ตลอดเวลานะคะ

 

 

เดินตรงไปยังประตู้ห้องทำงานใหญ่

 

 

เลขา  : จริญญา ไทยานนท์ นามสกุลคุ้นๆนะเนี่ย ไทยานนท์เฮ้ย!!นามสกุลเจ้านายนิรึว่า ตายๆปิ่ยเอ๊ยนั่นภรรยา

 

 

เจ้านายโอ้นินทาไปเยอะเลย จะโดนไล่ออกไม๊ฉัน

 

 

แคร๊ก~

 

 

แก้ว  : พี่โมะ!!

 

 

ร้องเรียกเสียงดังทำให้ร่างบางที่กำลังคร่อมร่างของชายหนุ่มอยู่หันมามอง

 

 

พิม  : ไร้มารยาทที่สุด!!

 

 

ตะโกนด่าแก้วทั้งที่เนื้อตัวมีเพียงแค่บราตัวเดียวเหลืออยู่ หญิงสาวไม่อยากคิดจริงๆถ้าเธอเข้ามาช้ากว่านี้จะเกิด

 

อะไรขึ้นตามมา

 

 

แก้ว  : ใครกันแน่ที่ไร้มารยาท ไอ้ที่คร่อมอยู่หน่ะสามีฉัน รู้เอาไว้ด้วย

 

 

พิม : กรี๊ด!!!โมะขามันด่าพิมอะ

 

 

โทโมะ  : เธอมาทำอะไร

 

 

แก้ว : แก้วคิดถึงก็เลยมาหาหน่ะคะ เมื่อคืนที่แก้วให้ไม่พอเหรอถึงต้องมาเศษเดนนอกบ้าน

 

 

เดินเข้ามาจับร่างของพิมเหวี่ยงลงไปที่พื้น

 

 

พิม  : โอ้ยยเจ็บนะยัยบ้า

 

 

แก้ว  : อย่ามาสำออย

 

 

โทโมะ  : พิมเค้าเจ็บจริงๆเธอไปว่าพิมเค้าทำไม

 

 

ชายหนุ่มพยายามจะลงไปช่วยร่างบาที่ล้มอยู่

 

 

แก้ว  : ถ้าพี่ช่วยมันเย็นนี้แก้วจะบอกคุณแม่

 

 

โทโมะ  : เธอมันดีแต่ฟ้อง

 

 

แก้ว  : ใช่แก้วดีแต่ฟ้อง แต่ก็ไม่เหมือนใครที่ดีแต่แย่งของชาวบ้าน

 

 

พูดแล้วสะบัดหน้าไปทางพิม

 

 

พิม  : เธอนั้นแหละแย่งของฉันไป

 

 

แก้ว  : ที่พูดมาหน่ะแน่ใจแล้วเหรอ กรุณาคิดก่อนจะพูดด้วยว่าไม่ได้แย่งอะไรของฉันไป

 

 

พูดเป็นนัยจนพิมที่รู้ความหมายถึงกับสะอึกพูดไม่ออกเลย

 

 

แก้ว  : ไงหล่ะเถียงสิ ฉันจะได้ประจานจะได้รู้ๆกันไปสักที่ว่าอะไรเป็นอะไร

 

 

พิม : กรี๊ดด!!อีบ้า ฝากไว้ก่อนเถอะแม่ของฉันไม่เอาแกไว้แน่

 

 

แก้ว  : ฉันก็ไม่เอาเธอกับแม่เธอไว้เหมือนกัน!!ตะโกนไล่หลังพิมที่เดินไปใส่เสื้อไป

 

 

โทโมะ  : มาทำไม

 

 

เดินไปนั่งที่โต๊ะทำงาน

 

 

แก้ว  :  มาหาสามีไม่จำเป็นต้องมีเหตุผลมั๋งคะ

 

 

นั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม

 

 

โทโมะ  : มีอะไรก็ว่ามา

 

 

แก้ว  : ไม่มีอะไรฉันก็ตามมาเฝ้าสามีก็เท่านั้น

 

 

โทโมะ  : รู้สึกว่าคำใช้เรียกแทนตัวเองมันเปบี่ยนไวจังนะ เมื่อกี้พี่ ตอนนี้ฉัน หึ

 

 

แก้ว  : มันก็เรื่องของฉัน

 

 

โทโมะ  : ถ้าเก่งอย่างที่พูดจริงๆก็ใช้คำนั่นให้ตลอดซิ รึว่าไม่กล้า

 

 

แก้ว  : ไม่ใช่ฉันไม่กล้า แต่ไม่ชอบ

 

 

โทโมะ  : แต่ฉันว่าเธอน่าจะชอบนะหึ แล้วท่าคิดจะเฝ้าฉัน ก็คงต้องเฝ้าตลอดเวลาเพราะฉันกับพิมเราขาดกันไม่

 

ค่อยได้

 

แก้ว  : ไม่เป็นไรฉันมานั่งอยู่ได้ทั้งวัน เอาแบบเสื้อมานั่งเขียนที่นี้ยังได้เลย

 

 

โทโมะ  : ตามใจเธอมีแม่หนุนอยู่หนิ อยากทำอะไรก็ทำ เพราะฉันก็จะทำในสิ่งที่อยากทำเหมือนกัน

 

 

แก้ว  : ก็ดี งั้นฉันกลับก่อนนะคะ

 

 

ลาเสร็จไม่ฟังว่าชายหนุ่มจะว่ากล่าวอะไรเธอเดินเชิดออกไปจากห้องทันที ความจริงที่มาวันนี้เพราะรู้อยู่แล้วว่าพิม

 

ต้องมาที่นี้

 

 

‘ฉันจะตามจองล้างจองผลาญเธอยัยพิม!! ไม่ว่าเธอจะชอบผู้ชายคนไหนฉันก็จะแย่ง’

 

เดินพ้นประตูห้องมา

 

 

เลขา  : คุณแก้วคะ

 

 

แก้ว  : คะคุณปิ่น

 

 

เดินเลี้ยวมาที่โต๊ะเลขาก่อน

 

 

เลขา  : อย่าเรียกปิ่นว่าคุณเลยคะ ปิ่นขอโทษนะคะที่พูดเมื่อกี้

 

 

แก้ว  : ไม่เป็นไรคะก็คุณปิ่นไม่รู้หนิคะ คนไม่รู้ย่อมไม่ผิดคะ

 

 

ยิ้มหวานให้

 

 

เลขา  : คุณแก้วทนได้เหรอคะ

 

 

แก้ว  : ทนได้เรื่องอะไรคะ ภาพที่เห็นเมื่อกี้เหรอคะ

 

 

เลขาสาวพยักหน้า

 

 

แก้ว  : แก้วมีสิทธิเลือกหรือคะ งั้นแก้วขอตัวก่อนดีกว่าคะพรุ่งนี้จะแวะมาใหม่นะคะ

 

 

ยิ้มหวานให้หับเลขาอีกครั้งก่อนจะเดินออกไป

 

 

เลขา  : โอ้ย...ถ้ายัยปิ่นเป็นผู้ชายนะ ได้แฟนอย่างคุณแก้วหล่ะก็จะไม่มองหญิงไหนอีกเลย สวยก็สวย น่ารัก

 

นิสัยดีอีกด้วย เจ้านายไปหลงยังนางแบบนั่นได้ยัยไงก็ไม่รู้

 

 

 

 

แก้วลงลิฟท์มาเห็นพิมขับรถออกไปเธอจึงขับตามไป

 

 

พิมมาจอดรถที่หน้าร้ายอาหารแห่งหนึ่งแล้วลงไป

 

 

‘อ๋อ...ที่แท้ก็มาหาเหยื่อนี้เอง’

 

หญิงสาวเดินตาไปจนถึงโต๊ะที่พิมนั่งเธอนั่งโต๊ะที่อยู่ใกล้ๆ สักพักก็มาชายร่างสูงเดินเข้าร้านมา

 

 

‘พี่เขื่อนนิ!!’

 

นั่งคุยได้สักพักพิมก็เริ่มเค้าไปนัวเนียกับเขื่อน แก้วรีบลุกเดินไปยังโต๊ะที่พิมนั่งอยู่

 

 

แก้ว  : พี่เขื่อน

 

 

เขื่อน  : อ้าวแก้ว

 

 

เขื่อนที่อารมณ์กำลังจะเตลิด เรียกสติกลับมาอย่างรวดเร็ว

 

 

แก้ว  : มาทำอะไรที่นี้คะเนี่ย

 

 

เขื่อน  : อ๋อ...พี่มาทานข้าวกับรุ่นน้องหน่ะครับ แก้วหล่ะมาทำอะไร

 

 

แก้ว  : แก้วมาทานข้าวคะแต่ทานคนเดียว งั้นขอนั่งด้วยคนได้ไหมคะพี่เขื่อน

 

 

เขื่อน  :  ได้สิครับ ทานหลายคนสนุกดีออกไม่เหงา

 

 

หญิงสาวนั่งลงข้างๆเขื่อนเขยิบไปจนชิด พิมมองมาด้วยสีหน้าไม่พอใจ

 

 

เมื่อทานข้าวอิ่มหญิงสาวก็ขอให้เขื่อนไปส่งบ้าน เขื่อนก็ทำตามอย่างว่าง่ายลืมสนใจพิมไปเสียสนิท

 

 

พิม : พี่เขื่อนไหนว่าจะไปส่งพิมไงคะ พิมไม่ยอมนะ

 

 

โวยวายลั่นร้าน

 

 

เขื่อน  : ไว้วันหลังแล้วกันนะพิม

 

 

เขื่อนยังคงเห็นหญิงสาวสำคัญกว่าพิม

 

 

พิม : กรี๊ด!!!

 

 

เดินสบัดออกไป

 

 

‘บอกแล้วไงว่าอะไรที่เป็นของเธอฉันก็จะแย่งมาเป็นของฉัน!!’

 

 

เขื่อนขับรถมาส่งหญิงสาวที่บ้านส่งรถของหญิงสาวเธอก็จอดทิ้งไว้ที่ร้านอาหารนั่นแหละแล้วโทรให้คนไปเอาที่

 

 

หลัง  อันที่จริงเขื่อนไม่ได้พิศวาสแก้วหรอกแต่ทว่าเขารู้จักกันมาแต่เด็กๆว่าง่ายๆก็คือสนิทกันมาก่อนนานๆจะเจอ

 

น้องสาวทีก็เลยลืมพิมสนิทใจ

 

 

แก้ว  : ขอบคุณคะพี่เขื่อน

 

 

เขื่อน  : ครับน้องสาว ไหนพี่ยังไม่เห็นเจ้าบ่าวเราเลยนะหล่อน่าดูใช่ไม๊

 

 

แก้ว  : ไม่ขนาดนั้นคะ แต่พี่เขื่อนไม่มางานแต่งแก้วนะ

 

 

เขื่อน  : พี่พึ่งกลับจากแคนาดาครับ แต่พี่ก็ฝากของขวัญมากับคุณพ่อคุณแม่แล้วไง

 

 

แก้ว : ค๊ายังไงวันนี้ก็ขอบคุณพี่เขื่อนมากๆนะคะ

 

 

เขื่อน  : น้องสาวคนเดียวไม่เป็นไรอยู่แล้วครับ พี่กลับนะ

 

 

แก้ว  : คะขับรถดีๆนะคะ

 

 

ยิ้มให้แล้วเดินเข้าบ้าน

 

 

 

23.47น

 

 

เขามาในบ้านก็หลับกันหมดแล้ว

 

 

หญิงสาวเดินขึ้นไปบนห้องเพื่อดูว่าชายหนุ่มกลับมารึยัง แต่ปรากฎว่ายังไม่กลับเธอรีบอาบน้ำและลงมาที่ห้องสมุด

 

 

แต่ว่าก็ยังไม่หลับนั่งรอจนได้นินเสียงรถชายหนุ่มมองดูแล้วเห็นว่าปกติดีไม่ได้เมามายอะไรเธอก็ล้มตัวลงนอน

 

 

ตอนเช้าก็รีบตื่นมาเพื่อทำกับข้าวและก็จัดชุดให้ชายหนุ่ม

 

 

แม่โทโมะ  :  ไปแล้วเหรอลูก ทำไมไม่อยู่ทานข้าวพร้อมพี่เค้าก่อน อุตสาห์ตื่นมาทำ

 

 

แก้ว  :  ไม่เป็นไรหรอกคะแก้วไม่ค่อยชอบทานข้าวเช้า

 

 

แม่โทโมะ  :  แต่แม่ว่ารองท้องหน่อยดีไม๊ลูก

 

 

แก้ว  :  คะเดี๋ยวแก้วหาของว่างที่ร้านทานจะสะดวกกว่า

 

 

แม่โทโมะ  :  จ๊ะ แต่อย่าลืมทานนะลูก

 

 

แก้ว  : คะ งั้นแก้วขอตัวนะคะ

 

 

เข้าไปร้านในช่วงเช้าและตอนบ่ายๆก็เข้าไปเฝ้าชายหนุ่ม

 

 

โทโมะ  :  กลัวฉันหายรึไงกันนะ

 

 

แก้ว  :  หายไม่กลัวหรอก แต่กลัวโดนสวมเขามากกว่า

 

 

โทโมะ  :  ฉันแต่งงานแล้วนะ ไม่มั่วหรอก

 

 

แก้ว  :  ขนาดไม่มั่ววันก่อนฉันยังเห็นมาทำกัยถึงโต๊ะทำงาน

 

 

โทโมะ  :  มันจะไม่เกิดขึ้นอีก

 

 

แก้ว  :  มาบอกฉันทำไม ต่อให้คุณสัญญาฉันก็ยังมาที่นี้ทุกวัน

 

 

โทโมะ  :  บ่ายแล้วทานข้าวมารึยัง

 

 

แก้ว  : ยัง  ถามฉันทำไม

 

 

โทโมะ :  หิวรึยัง

 

 

ปิดแฟ้มงานแล้วเดินตรงมาที่หญิงสาว หญิงสาวลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินออกจากห้องไปชายหนุ่มรีบเดินตาม

 

 

ขวับ~

 

โทโมะ  :  รีบไปไหน

 

 

เดินเร็วไปชายหนุ่มต้องรีบขว้าข้อมือบางไว้ก่อนที่จะเดินตามไม่ทัน

 

 

แก้ว  : ไปทานข้าวคะ

 

 

โทโมะ :  ก็ไปด้วยกัน จะรีบเดินไปไหน

 

 

แก้ว  :  ฉันไปทานเองได้ ไม่รบกวนคุณจะดีกว่า

 

 

แกะมือชายหนุ่มออก

 

 

โทโมะ  :  สามีทานข้าวกับภรรยา ไม่ถือเป็นการรบกวน

 

 

แก้ว  :  ฉันไม่เคยทานกับคุณ กลัวทานไม่เรียบร้อยเดี๋ยวคนอื่นจะมองคุณไม่ดีเอาได้

 

 

โทโมะ  : เพราะว่าไม่เคยทานข้าวด้วยกันไง วันนี้จะได้ทานด้วยกันสักที

 

 

เอื้อมมือมาโอบไหล่หญิงสาวบังคับให้เดินไปด้วยกัน เดินผ่านหน้าเลขาส่วนตัวที่ส่งยิ้มหวานให้กับหญิงสาวก็อด

 

แซวไม่ได้

 

 

โทโมะ  :  นี่ไปสนิทกับปิ่นตังแต่เมื่อไหร่

 

 

แก้ว  :  เรื่องส่วนตัว

 

 

โทโมะ  :  เราเป็นคนเดียวกันไม่มีคำว่าเรื่องส่วนตัว

 

 

แก้ว  :  ไม่ใช่คนเดียวกัน

 

 

โทโมะ  : ตอนนี่ไม่ใช่แต่อีกหน่อยก็ไม่แน่

 

 

แก้ว  :  ฉันไม่ง่ายเหมือนคนรักของคุณนะ อย่ามาพูดจาน่าเกลียด

 

 

โทโมะ  :  เธอนี่พูดยาก เดี๋ยวฉันไปทานข้าวกับพิมดีกว่า

 

 

แก้ว  :  กล้าก็ลองดูสิ

 

 

ชายหนุ่มได้แต่ยิ้มน้อยๆ

 

 

‘เธอนี่น่ารักเหมือนกันนะ’

+

+

+

+

ร้านอาหาร

 

 

โทโมะ  :  อยากทานอะไร

 

 

แก้ว  :  ฉันไม่เลือกมากอะไรก็ได้

 

โทโมะ  :  งั้นเอาเป็นอาหารทะเล2ชุดแล้วกันครับ

 

 

แก้ว  :  ฉันไม่ทานอาหารทะเล

 

 

โทโมะ  :  ไหนว่าไม่เลือกมากไง อาหารทะเลในกรุงเทพหาทานยากจะตายทานๆไปอย่าเลือก

 

 

แก้ว  :  สั่งอะไรมาก็ได้ แต่ไม่เอาอาหารทะเล

 

 

โทโมะ  :  นี้แหละเค้าเรียกว่าเรื่องมาก

 

 

หญิงสาวทำหน้ามุ้ยเมื่ออาหารทะเงมาอยู่ตรงหน้า ได้แต่เอาช้อนเขี่ยไปมา

 

 

โทโมะ  :  ทำไมไม่ทาน

 

 

แก้ว  : ไม่อร่อย

 

 

โทโมะ  : ยังไม่ทานจะรู้ได้ไงว่าไม่อร่อย

 

 

แก้ว  :  ไม่หิวแล้วคุณทานไปเถอะ

 

 

 

.........................................................

อัพแล้วยาวค๊า

 

อยากอ่านต่อก็เม้นๆโหวดนะคะ