No name ความรักครั้งนี้ไม่มีชื่อเรื่อง

9.4

เขียนโดย tietang

วันที่ 3 พฤศจิกายน พ.ศ. 2554 เวลา 12.07 น.

  25 ตอน
  1146 วิจารณ์
  87.24K อ่าน
แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

9) จุดเริ่มต้นของ...ความผูกพัน♥♥~

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

โทโมะ  : ยังไม่ทานจะรู้ได้ไงว่าไม่อร่อย

 

 

แก้ว  :  ไม่หิวแล้วคุณทานไปเถอะ

 

 

ชายหนุ่มยังคงทานไปเรื่อยจนหมดแต่จานที่อยู่ตรงหน้าหญิงสาวยังไม่พร่องเลย

 

 

โทโมะ  :  เธอรังเกียจของที่ฉันสั่งให้รึไง

 

 

แก้ว  :  ไม่ได้รังเกียจ

 

 

โทโมะ  :  ไม่รังเกียจก็ทานไปสิ

 

 

หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าไปลึกๆก่อนจะเลือกตักยำวุ่นเส้นทะเลเข้าปากเลือกแต่วุ้นเส้นเขี่ยหมึก กุ้ง ไว้ข้างๆ

 

 

โทโมะ :  เขี่ยหมึกทำไม กลัวอ้วนเหรอไง นิดหน่อยไม่อ้วนหรอกน่า

 

 

หญิงสาวจำใจต้องจิ้มหมึกเข้าปาก ทานไปได้ไม่กี่ชิ้นฝื่นแดงเริ่มขึ้นตามตัว

 

 

แก้ว  :  คุณ ฉันอยากกลับบ้านแล้ว

 

 

โทโมะ  :  อิ่มแล้วเหรอ ทานไปนิดเดียวเองนะ

 

 

แก้ว  :  จะพาฉันกลับไหม

 

 

ยืนคำขาดเพราะฝื่นเริ่มลามมาที่แขน ตามมาด้วยอาการการปวดแสบปวดร้อน

 

 

โทโมะ  :  คิดเงินครับ

 

 

ชายหนุ่มยังคงชักช้า แต่หญิงสาวทนไม่ไหวอาการแพ้เริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ เดินออกไปเรียกแท็กซี่เพื่อกลับบ้านแม่

 

 

จะรู้ว่าชายหนุ่มต้องโมโหที่ออกมาก่อนแต่จะให้อยู่ได้ยังไงเมื่ออาการแพ้เริ่มลุกลามมากขึ้น 

 

+

 

+

 

+

 

+

 

 

บ้านแก้ว

 

 

แก้ว  :  แม่คะแม่ ช่วยแก้วด้วย

 

 

เข้าบ้านมาได้ก็ร้องเรียกแม่ทันที

 

 

แม่มล  :  แก้ว!! ไปทำอะไรมาทำไมเป็นแบบนี้

 

 

แก้ว  :  แม่คะแก้วแสบผิวแม่ช่วยแก้วที

 

 

แม่มล  :  ไปทานอาหารทะเลมาใช่ไม๊

 

 

จับผิวลูกสาวที่แดงเป็นปื้น

 

 

แก้ว  :  คะ นิดเดียวเอง

 

 

แม่มล  :  แก้วก็รู้ไม่ใช่เหรอลูก ว่าแพ้อาหารทะเลแล้วทานไปได้ยังไง

 

 

ตอนนี้ตัวของหญิงสาวแดงไปหมด

 

 

แม่มล  :  แก้ว ขึ้นไปอาบน้ำก่อนเดียวแม่ทำยาให้

 

 

หญิงสาวรีบวิ่งไปอาบน้ำ ผู้เป็นแม่เดินไปหลังบ้านเด็ดใบไม้มาเต็มกระจาดแล้วนั่งบดจนกลายเป็นเนื้อหยาบมีน้ำนิด

 

หน่อย ส่งกลิ่นเหม็นเขียว

 

 

แก้ว  :  แม่คะ ยังไม่หายเลย

 

 

แม่มล  :  มานี่สิลูก

 

 

เดินมาหาแล้วนั่งลงให้แม่ทายาให้ สักพักฝื่นที่ขึ้นเริ่มยุบตัวลง จนเหลือแค่รอยแดงๆที่ผิวเท่านั้น

 

 

แม่มล  :  ดีขึ้นแล้วนะลูก ที่หลังอย่าแอบทานอาหารทะเลอีกนะ

 

 

แก้ว  : คะแม่

 

 

เดินไปล้างตัวแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าอีกรอบ ยกนาฬิกาขึ้นมอง

 

 

‘4โมงเย็นแล้ว’

 


แก้ว  :  แม่คะแก้วไปก่อนนะคะ

 

 

แม่มล  :  แล้วไม่ได้เอารถมาเหรอลูกจะกลับยังไง นอนกับแม่ไหมคืนนี้

 

 

แก้ว  :  อยากนอนคะแต่แก้วต้องไปทำกับข้าวที่บ้านโน่นก่อนเดี๋ยวกลับมานอนกับแม่นะคะ

 

 

แม่มล  :  อ๋อ ถ้างั้นก็นอนกับพี่เค้านั้นแหละแม่แค่คิดถึง

 

 

หญิงสาวโผ่เข้ามากอดแม่ด้วยความคิดถึงเช่นกัน

 

 

แก้ว  :  แก้วก็คิดถึงแม่ แม่อยู่คนเดียวไปอยู่กับแก้วไหมคะ

 

 

แม่มล  :  แก้วแต่งงานแล้วนะลูก แม่อยู่ได้ว่างเมื่อไหร่ คิดถึงก็มาหาแม่ไงลูก

 

 

กอดกันอยู่สักพัก

 

 

แม่มล  :  ทางโน่นเข้ารอลูกไปทำกับข้าวอยู่นะ

 

 

แก้ว  : ไปนะคะแม่ แล้วแก้วจะมาหาบ่อยๆ

 

 

ลาแม่แล้วเดินไปเรียกแท็กซี่เพื่อกลับบ้าน เมื่อถึ

 

 

งบ้านชายหนุ่มก็รีบเข้าครัวทำกับข้าว

 

 

แม่โทโมะ  :  อ้าวมายังไงหล่ะลูกแม่ไม่ได้ยินเสียงรถเลย

 

 

แก้ว  :  มาแท็กซี่หน่ะคะ

 

 

แม่โทโมะ  :  รถเสียเหรอลูก ทำไมไม่โทรบอกพี่เค้า

 

 

แก้ว :  ไม่เป็นไรคะ พี่เค้าทำงานแก้วไม่อยากกวน

 

 

แม่โทโมะ  : แต่ไปทำอะไรมาเนื้อตัวแดงเชี่ยวลูก

 

 

แก้ว  :  แก้วร้อนนะคะ

 

 

ถึงอาการแพ้จะหยุดแล้วแต่เนื่องจากหญิงสาวเป็นคนผิวขาวทำให้รอยแดงเด่นชัดขึ้นมา

 

 

แม่โทโมะ  :  ร้อนก็ไปพักเถอะลูกเดี๋ยวแม่ให้ออยจัดโต๊ะให้ก็ได้

 

 

แก้ว  :  ขอบคุณคะ แก้วขอตัวนะคะ

 

 

ขึ้นไปถึงห้องก็ล้มตัวนอนอย่าลืมตัว อาการแพ้นั่นทำให้เพลียจนหลับไป

 

 

21.00

 

 

แก้ว  :  ฮ้าวว~

 

 

รู้สึกตัวขึ้นมาเห็นว่าตัวเองนอนอยู่บนห้อง กระเด้งตัวขึ้นมาอย่างรีบร้อนลงไปห้องสมุดเหมือนเดิม

 

 

02.30

 

 

แก้ว  :  ป่านนี้แล้วทำไมยังไม่กลับ

 

 

รอชายหนุ่มจนดึกดื่นก็ยังไม่มาจึงผลอยหลับไป  ตื่นมาตอนเช้าชายหนุ่มก็ไม่อยู่บนห้อง

 

 

แก้ว  :  เมื่อคืนไม่กลับบ้าน

 

 

พูดกับตัวเองขณะขึ้นมาจัดชุดให้ชายหนุ่ม แต่เธอก็ทำเหมือนปกติถึงชายหนุ่มจะไม่อยู่ก็ยังจัดชุดไปทำงานคอย

 

ลงไปทำอาหารเหมือนปกติ

 

 

แม่โทโมะ  :  ตาโมะ ทำไมไม่กลับบ้าน ….

 

 

หญิงสาวเดินมาได้ยินเสียงของแม่ยายกำลังคุยโทรศัพท์อยู่พอดี จึงเดินเลี่ยงออกไปหน้าบ้าน

 

 

แม่โทโมะ  :  ไปทำงานเหรอลูก

 

 

แก้ว :  คะ

 

 

แม่โทโมะ  :  ให้คนรถไปส่งนะลูก รถยังซ่อมไม่เสร็จใช่ไม๊

 

 

แก้ว  :  ไม่เป็นไรคะซ่อมเสร็จวันนี้แล้ว แก้วไปแท็กซี่ก็ได้ ขอบคุณคุณแม่นะคะ

 

 

ยกมือไหว้ลา แล้วเดินไปโบกเรียกแท็กซี่หน้าบ้าน เพื่อไปเอารถที่บริษัทชายหนุ่ม

 

 

+

 

+

 

+

 

+

 

ร้านแก้ว

 

ห้องเสื้อ KAEWJAI

 

 

ในห้องทำงาน

 

 

แก้ว  : โอ๊ยย...ปวดหลังชะมัด

 

 

นั่งเขียนแบบได้สักพักก็ต้องบิดตัวไล่ความเมื่อยขบตามร่างกาย

 

 

ฟาง  : นี่ยังไม่ทันแก่เลยเมื่อยแล้วเหรอจ๊ะ

 

 

เพื่อนสาวที่พึ่งเดินเข้าห้องมาทักเมื่อเห็นหญิงสาวบ่นออดแอด

 

 

แก้ว  :  อืม...สงสัยจะเป็นเพราะนอนเกาอี้หล่ะมั่ง

 

 

ฟาง  :  นอนเก้าอี้ แก้วไม่ได้นอนเตียงเหรอ

 

 

แก้ว  : อะเอิ่ม...คือแก้วหมายถึงแก้วชอบแอบหลับบนเก้าอี้ไง

 

 

ฟาง  :  อ๋อ...

 

 

หญิงสาวเผลอหลุดปากออกมา แต่ดีที่เพื่อนไม่ได้คิดอะไรมากเธอจึงรอดตัว พูดไปก็ถูกเธอนอนบนเกาอี้สานใน

 

 

ห้องสมุดเป็นสาเหตุทำให้ปวดหลัง

 

 

แก้ว  :  แก้วเขียนคอเล็กชั่นใหม่ครบแล้วนะฟาง ส่วนเอกสารที่ต้องเซนก็เรียบร้อยแล้วด้วย

 

 

ฟาง  :  จ้าแม่คนเก่ง งานตั้งมากมายทำแค่3ชั่วโมงเองจะรีบไปไหน

 

 

แก้ว  :  เอาน่าถึงเร็วแต่งานก็เสร็จแล้ว แก้วไปข้างนอกหน่อยนะ

 

 

ฟาง  :  วันนี้จะมาอีกรึเปล่าหล่ะ

 

 

แก้ว  :  คงไม่แล้วหล่ะว่าจะไปหาแม่บ่ายๆด้วย คิดถึง

 

 

ฟาง  :  จ้า งั้นรีบไปเถอะนี่ก็จะ11โมงแล้วเดี๋ยวสามีรอทานข้าว

 

 

แก้ว  :  แก้วไม่ได้ไปรอเค้าทานข้าวนิ

 

 

ฟาง  :  ไม่ต้องอายหรอกแต่งงานแล้ว ฟางเข้าใจ

 

 

ยิ้มหวานให้คิดว่าหญิงสาวคงอายที่จะรีบไปหาสามี

 

 

แก้ว  :  งั้นแก้วไปนะงานอยู่บนโต๊ะทั้งหมด ถ้ามีปัญหาก็โทรหาแก้วนะฟาง

 

 

ฟาง  :  ตั้งแต่เรียนด้วยกันมาเท่าที่จำได้งานแก้วไม่ค่อยพลาดอยู่แล้ว เพราะฉะนั้นไรกังวลจ้า ไปเถอะ บ๊ายบาย

 

 

แก้วลุกจากเกาอี้ยืนบิดตัวอีกรอบก่อนจะหยิบกระเป๋าสะพายแล้วเดินออกไปที่รถ

 

 

+

 

+

 

+

 

+

 

 

บริษัท

 

เลขา  :  สวัสดีคะคุณแก้ว วันนี้มาช้านะคะ

 

 

แก้ว  : คะ พอดีแก้วเคลียร์งานที่ร้านอยู่หน่ะคะ

 

เลขา  :  ขยันจังนะคะ ถ้าปิ่นเป็นคุณแก้วนะได้เป็นภรรยาเจ้านายปิ่นคงนอนอยู่บ้านแล้วหล่ะคะแค่นี้เงินก็ล้นจนใช่

 

ไม่ไหวแล้ว

 

 

แก้ว  : เงินไม่ใช่ของแก้วนิคะ

 

 

เลขา  :  สามีภรรยา เค้าถือว่าเป็นคนๆเดียวกันนะคะ

 

 

‘คนอื่นอาจใช่ แต่คงไม่ใช่สำหรับแก้วกับเค้า’

 


คิดในใจแล้วยิ้มให้เลขา ก่อนจะเดินเข้าห้องทำงานชายหนุ่มไป

 

 

โทโมะ  :  เข้ามาทำไมไม่เคาะประตู

 

 

ทักหญิงสาวคำแรกคงจะโกรธที่เมื่อวานหนีกลับไม่บอกแน่ๆ

 

 

แก้ว  : ขอโทษคะ

 

 

เดินกลับไปข้างนอกใหม่แล้ว

 

 

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

 

 

รอจนกว่าเค้าจะบอกว่าเข้ามาได้เธอจึงเปิดประตูเข้ามาแล้วเดินไปนั่งที่โซฟา เลี่ยงที่จะไม่เดินไปหาชายหนุ่มที่โต๊ะ

 

 

ทำงาน

 

 

โทโมะ  : เมื่นวานทำไมไม่รอฉัน

 

 

แก้ว  : ฉันรีบ

 

 

โทโมะ  :  รีบไปไหนนักห๊ะ มีอะไรสำคัญต้องทำงั้นเหรอ

 

 

แก้ว  : เรื่องส่วนตัว แล้วทำไมเมื่อคืนไม่กลับบ้าน

 

 

โทโมะ  :  คงไม่จำเป็นต้องบอกนะ

 

 

แก้ว  :  แล้วแต่คุณไม่บอกฉันก็บังคับไม่ได้ แต่ถ้าฉันรู้เมื่อไหร่ว่าไปกับยัยพิมฉันก็ไม่อยู่เฉยๆเหมือนกัน

 

 

โทโมะ  : หึ หึงฉันรึไง

 

 

แก้ว  :  สำหรับฉันกับพิมมีเหตุผลที่ดีมากกว่าหึงแน่นอนคะ

 

 

โทโมะ  :  คิดจะมานั่งเฝ้าฉันอย่าเดียวรึไง

 

 

แก้ว  :  คงเป็นอย่างนั่นคะ

 

 

โทโมะ  :  ง้อมือง้อเท้า ตื่นก็สาย

 

 

แก้ว  :  จะให้ช่วยอะไรก็บอกมา อย่ามาว่าฉัน

 

 

โทโมะ  :  มันจริงไหมหล่ะ งานก็ไม่ทำ ตื่นที.....11โมง

 

 

‘จะเอายังไงกันแน่บางที่ก็อบอุ่นบ้างทีก็รักเกียจฉัน  คุณมันใจร้าย!! ’

 


แก้ว  :  ฉันไม่ใช่ยัยพิม!!

 

 

ลุกขึ้นได้ไม่สนใจทั้งสิ้นเดินออกไปจากห้อง เมื่อไม่สบายใจก็ขับรถไปหาแม่คุยอยู่จนเย็นจึงขอตัวกลับมาทำ

 

 

หน้าที่ภรรยา วันนี้หญิงสาวทนนั่งรอชายหนุ่มกลับมาไม่ไหวหลับไปก่อน(ที่เก้าอี้ในห้องสมุดตัวเดิม)

 

+

 

+

 

+

 

+

 

+

 

 

ที่บ้าน

 

22.45

 

หญิงสาวเดินเข้ามาด้วยท่าทางอ่อนเพลีย

 

 

โทโมะ : ไปไหนมา ทำไมวันนี้ไม่ไปที่บริษัท

 

 

นั่งรอหญิงสาวอยู่ที่โซฟา

 

 

แก้ว  : ฉันก็มีงานเหมือนกัน จะให้ไปนั่งเฝ้าคุณทุกวันคงไม่ได้ หวังว่าแค่พลาดวันเดียวคงไม่มีใครไปให้ท่าถึงโต๊ะ

 

 

ทำงานหรอกนะคะ

 

 

‘วันนี้ฉันมีประชุมลูกค้า คุณไม่เคยสนใจจะไปรู้อะไร’

 


โทโมะ  :  หึ ฉันคงจะเป็นผู้ชายที่โชคร้ายที่สุดในโลกหล่ะมั๋ง มีเมียก็เหมือนไม่มี

 

 

แก้ว  : แต่ฉันว่าคุณโชคดีนะ เพราะได้ฉันเป็นภรรยาไง

 

 

โทโมะ  : ภรรยาที่ไม่เคยดูแลสามี ไม่เคยแม้แต่จะทำอาหารให้กิน

 

 

แก้ว  : ฉันมันไม่ดี!!

 

 

บอกด้วยความน้อยใจลึกๆแล้วเดินขึ้นห้อนไปพออาบเสร็จก็แอบลงมานอนที่ห้องสมุดเหมือนเดิม

 

+

+

+

+

 

เช้า

 

บริษัท

 

เลขา  : คุณแก้วสวัสดีคะ

 

 

แก้ว  : สวัสดีคะคุณปิ่น เรียกแก้วว่าแก้วก็พอไม่ต้องคุณก็ได้นะคะ

 

 

เลขา  : ไม่ได้หรอกคะ วันนี้จะตามเจ้านายบออกไปข้างนอกรึเปล่าคะ

 

 

แก้ว  : วันนี้เค้าจะไปไหนกันเหรอคะ

 

 

เลขา  : เห็นว่ามีนัดไปดูที่ดินหน่ะคะ บริษัทเราจะสร้างโรงงานเพิ่มหน่ะคะ

 

 

แก้ว  : งั้นแก้วไปด้วยดีกว่า น่าสนุกดี

 

 

เลขา  : ว่าแต่ถ้าไปชุดนี้มีหวังเดินไม่สะดวกแน่ๆ

 

 

หญิงสาวก้มหน้ามองชุดที่ใส้มาเดรสสายเดี่ยวสั้น รองเท้าสิ้นสูงเครื่องประดับเต็มข้อมือ

 

 

แก้ว  :  แก้วก็ว่าอย่างงั้นคะ เอ่อ...แล้วคุณปิ่นพอจะทราบไหมคะว่าไปกันกี่โมง

 

 

เลขา  : ประมาณ11โมงคะ

 

 

แก้ว  :  คะ งั้นเดี๋ยวแก้วมานะคะ

 

 

มองดูนาฬิกาที่ข้อมือเป็นเวลาแค่10โมงครึ่ง

 

 

เลขา  :  จะไปไหนคะคุณแก้ว

 

 

แก้ว   : แก้วจะไปหาเสื้อผ้ามาเปลี่ยนหน่ะคะ

 

 

พูดจบเดินเร็วๆไปขึ้นรถเพื่อไปร้านขายเสื้อผ้า

 

+

 

+

 

+

 

+

 

โทโมะ  : ผมว่าพิมอย่าไปเลยนะครับแดดร้อนเดี๋ยวผิวเสียจะแย่เอา....ครับสวัสดีครับ

 

 

วางหูก่อนจะเงยหน้าขึ้น

 

 

รองเท้าผ้าใบสีขาว กางเกงขายาวสีดำเข้ารูป ใส่คู่กับเสื้อยืดธรรมดา แต่ไม่ธรรมดาก็ตรงที่หญิงสาวใส่นี้หล่ะ ชาย

 

หนุ่มมองอย่างทึงนิดๆเพราะเคยเห็นแต่มุมสวยๆ แต่คราวนี้หญิงสาวดูทมัดแทม่งและก็น่ารัก

 

 

โทโมะ  : วันนี้นึกยังไงแต่งตัวแบบนี้

 

 

เลื่อนสายตามองตังแต่หัวจรดเท้า

 

 

แก้ว  : ก็วันนี้คุณไปดูที่ข้างนอก

 

 

โทโมะ  : แล้วไง

 

 

แก้ว  : ก็แล้วจะให้แต่งสวยไปทำไมเกะกะเดินแล้วรำคาณจะแย่

 

 

‘แต่งแบบนั้นก็สวย ลองมองแบบนี้น่ารักยิ่งกว่านะเนี่ย’

 


(ป๊าหายงอนม๊าแล้วเหรอที่เมื่อวานม๊ากลับบ้านก่อน:Tietang)

 (น่ารักจนลืมโกรธไปแล้ว:Tomo)

 


โทโมะ  : จะไปทำไมแดดร้อน

 

 

แก้ว  : ฉันจะไป

 

 

โทโมะ  : งั้นก็ตามใจ เดินตามมาถ้าตายกลางทางฉันไม่รับกลับมาด้วยนะ

 

 

หญิงสาวเดินตามชายหนุ่มไปที่รถส่วนตัว

 

 

ขับมาจอดบริเวณที่ดินกว้างแห่งหนึ่ง ที่กำลังมีการก่อสร้าง ชายหนุ่มเดินตรงไปยังตึกที่กำลังก่อสร้างทันที หญิง

 

สาวได้แต่เดินตามเรื่อยๆ ชายหนุ่มท่าทางคล่องแคล่วเดินไวจนหญิงสาวแทบตามไม่ทันสะดุดบ่อยครั้งแต่ก็ทำตัว

 

ปกติเมื่ออีกฝ่ายหันมามอง  เที่ยววันแล้วพระอาทิตย์ส่งแสงแดดลงมาทำให้อากาศอบอ้าวเป็นอีกเท่าตัว หญิงสาว

 

ที่เดินตามชายหนุ่มอย่างไม่ลดละ ปาดเม็ดเหงื่อครั้งแล้วครั้งเล่า

 

 

โทโมะ  : ทางนี้เป็นไงบ้าง อีกนานไหมกว่าจะเสร็จ

 

 

หัวหน้าวิศวกร  : อีกไม่เกิน2อาทิตย์ทุกอย่างก็จะเริ่มเข้าที่แล้วครับ คุณวิศวหมดห่วงได้เลยครับ

 

 

โทโมะ  : อืม แล้วผมจะแวะมาดูเรื่อยๆนะ ยังไงก็ฝากคุณด้วยแล้วกัน

 

 

หัวหน้าวิศวกร : ครับ  แต่ว่านั้นน้องสาวเหรอครับเห็นเดินตามไม่หยุดเลย

 

 

ถามถึงคนที่อยู่ด้านหลัง

 

 

โทโมะ  : ภรรยาผมเองครับ ชื่อจริญญา

 

 

ตอบโดยไม่ได้หันกลับไปมองหญิงสาว

 

 

หัวหน้าวิศวกร  : ภรรยาคุณวิศว นี่น่ารักนะครับเป็นห่วงสามีแดดร้อนก็ไม่กลัว  แต่ท่าทางเธอเหมือนจะไม่ไหวแล้ว

 

นะครับนั้น

 

 

เห็นหัวหน้าวิศวกรมองไปก็อดไม่ได้ที่จะหันตามไปมองบ้าง

 

 

ฟลึ่บ~

 

โทโมะ  : แก้ว!!

 

 

รับหญิงสาวไว้ได้ทัน

 

 

หัวหน้าวิศวกร  : คงจะเป็นลมแดดหน่ะครับ

 

 

โทโมะ : ครับ ไม่รบกวนแล้วเชิญคุณทำงานต่อก็ได้นะครับ

 

 

ชายหนุ่มลืมไปสนิทว่าคนที่คอยเดินตามเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่ง แล้วมาเจอแดดเลยเป็นลม อุ้มไปวางใต้ร่มไม้

 

ขยับเสื้อหญิงสาวเพื่อระบายอากาศ

 

 

โทโมะ  : แก้ว

 

 

เรียกหญิงสาว ทำอะไรไม่ค่อยถูกเพราะไม่เคยทำให้ใครมาก่อน

 

 

+

 

+

 

+

 

 

แก้ว  : อืออ....

 

 

ตื่นมาก็รู้สึกว่าศรีษะหนักกว่าปกติ ปวดตุบๆที่ขมับจนต้องล้มตัวนอนต่อ

 

 

แม่โทโมะ  :  เป็นไงบ้างลูก

 

 

แก้ว  : แก้วปวดหัวคะคุณแม่

 

 

แม่โทโมะ  :  รอเดี๋ยวนะ พี่เค้าลงไปตามหมออยู่เดี๋ยวคงมา ไปเดินตากแดดแรงๆได้ยังไงกันลูก เราไม่เคยตาก

 

แดดนานๆไม่ใช่เหรอ

 

 

แก้ว  :  ไม่เป็นไรคะ นิดหน่อยเดี๋ยวแก้วพักก็คงหาย ไม่น่าไปตามหมอให้ยุ่งยากเลยนะคะ

 

 

แม่โทโมะ  :  ไปตามมาดีแล้วลูก อ๊ะ นั่นไงมาพอดี

 

 

จองเบ  : สวัสดีครับคุณแม่

 

 

แม่โทโมะ  : เป็นไงเราคิวที่โรงพยาบาลยาวรึเปล่า แม่ขอโทษนะที่เรียกมากระทันหัน ก็เจ้าน้องชายตัวแสบของ

 

 

เรานั่นแหละพาเมียไปตากแดดสะลมจับ ยังไงแม่ฝากน้องสะใภ้ด้วยนะ

 

 

จองเบ  : ครับแม่ วันนี้ที่โรงพยาบาลมีหมอมาใหม่หลายคนผมก็เลยมาได้ครับ

 

 

โทโมะ  : พี่ เมียผมจะตายก่อนที่พี่จะตรวจแล้วนะ

 

 

เร่งพี่ชาย

 

จองเบ  : ฮ่าฮ่า ตรวจแล้วเนี่ย หวงจริงๆ สวัสดีครับคุณแก้วผมจองเบพี่คนโตของโทโมะมัน

 

 

แก้ว  :  คะสวัสดี ที่จริงแก้วไม่ได้เป็นอะไรมากคะ แค่ปวดหัวนิดหน่อย

 

 

จองเบ  :  ครับ แต่ตรวจดูอาการหน่อยก็ดี พี่จะได้ให้ยาไว้ทานถูกไง ว่าแต่เมื่อกลางวันน้องแก้วได้ทานข้าวรึเปล่า

 

ครับ เหมือนร่างกายจะเพลียๆนะครับ

 

 

แก้ว  : พี่จองเบเก่งจังนะคะรู้ได้ยังไงว่าแก้วไม่ได้ทานข้าว

 

 

จองเบ  :  ก็พี่เป็นหมอนิครับเห็นอาการก็พอเดาได้ครับ

 

 

โทโมะ  :  พี่จะตรวจไหม

 

 

เร่งพี่ชายที่ไม่ยอมตรวจสักทีมั่วแต่คุยกับหญิงสาว

 

 

จองเบ  :  หึงเหรอน้องชาย ฉันก็แค่ซักประวัติคนไข้ก็เท่านั้น

 

 

โทโมะ  :  ถามผมก็ได้ รู้เหมือนกัน

 

 

จองเบ  : เอ่อๆ ไม่ถามแล้วน้องแก้วเค้าตอบหมดแล้ว

 

 

จองเบวัดความดันแล้วตรวจอยู่สักพัก

 

 

จองเบ  :  ไม่ได้เป็นอะไรมากอย่างที่น้องแก้วบอกล่ะครับ แค่เป็นลมแดด พี่ให้ยาบำรุงไว้ดีกว่าเพราะน้องแก้วตัว

 

 

เล็กไป ส่วนอาการก็ไม่น่าเป็นห่วงนอนพักสักวันก็หายแล้ว

 

 

แก้ว  : ขอบคุณนะคะพี่จองเบ

 

 

จองเบ  :  ครับงั้นพี่ไปก่อนนะ  ไอ้โมะที่หลังอย่าพาเมียตากแดดนานนักเมียแกความดันต่ำเดี๋ยวจะหน้ามืดเอาซะ

 

 

ง่ายๆ

 

 

โทโมะ  :  ครับ  พี่อะออกไปหาแม่ดีกว่า แม่คิดถึง

 

 

จองเบ  :  ไอ้โรคจิต ที่หลังหวงเมียก็บอกว่าหวง ไม่ต้องมาบ่ายเบี่ยง

 

 

โทโมะ  :  ไม่ได้หวง

 

 

จองเบ  :  ไม่หวงก็ไม่หวงว่ะ พี่ไปนะครับน้องแก้ว

 

 

แก้ว  :  คะ

 

เมื่อจองเบออกไปแล้ว แก้วพยายามลุกขึ้นเดินออกไปบ้าง

 

 

โทโมะ  :  ไปไหน

 

 

แก้ว  :  กลับห้องนอน

 

 

โทโมะ  : แล้วนี้ไม่ใช่ห้องเหรอไง

 

 

แก้ว  :  มันไม่ใช่ห้องของฉัน

 

 

โทโมะ  :  ทำไมจะไม่ใช่ นอนที่นี้แหละ

 

 

จับร่างของหญิงสาวให้ลงไปนอนที่เดิม แล้วห่มผ้าให้

 

 

โทโมะ  :  นอนพักเดี๋ยวไปเอาข้าวมาให้

 

+

 

+

 

+

 

โทโมะ  :  แก้ว...ทานข้าว

 

 

หญิงสาวลืมตาอย่างช้าๆ ชายหนุ่มประคองให้นั่งอยู่บนเตียง

 

 

โทโมะ  :  ทาน

 

 

แก้ว  :  ไม่เป็นไร ฉันทานเองได้

 

 

โทโมะ  :  บอกให้ทานก็ทานไปสิ

 

 

หญิงสาวขี้เกียจจะเถียงเลยยอมให้ชายหนุ่มป้อน

 

 

แก้ว  :  อิ่มแล้ว

 

 

โทโมะ  :  สามคำจะอิ่มได้ยังไง

 

 

แก้ว  :  อิ่ม

 

 

ดูดน้ำจากแก้วที่อยู่ข้างๆเตียงแล้วมุดลงไปใต้ผ้าห่มแล้วก็หลับไป

 

 

 

 

 

 

.................................................................................

อัพแล้วนะคะอัพยาวด้วยแหละถ้าลีดเดอร์ยังเห็นใจไรเตอร์อยู่บ้างมาอ่านแล้วก้เม้นๆโหวดๆให้ไรเตอร์บ้างนะคะ

 

ที่อัพยาวเพราะว่ามันมีแต่น้ำหน่ะคะกลัวว่าอ่านแต่น้ำๆแล้วจะอารมณ์เสียกัน

 

สุดท้ายไม่ฝากอะไรมากถ้าเม้นเกิน10ก่อนถึงบ่าย3โมงจะมาอีกตอนนะคะ(ย้ำก่อน3โมงเย็นค๊า)

 

ปล.มาแล้วนะคะสัญญา อัพให้แล้วเน้อ~

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.7 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.2 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.3 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา