โรงเรียนป่วน ชวนให้ซ่า

       >>>> ความเดิมตอนทีแล้ว <<<<

  นายอย่าไปที่นั่นน่ะ ฉันจะเป็นคนช่วยนายเอง

-----------------------------------------------------------------------------------------------

    ตอนนี้ฉันวิ่งไปอย่างไม่รู้ตัว ฉันพยายามจะหาห้องของไอ้แว่นนั่นให้เจอ แต่ทว่าในบ้านหลังนี้ มันมีประตูเหมือนกันไปหมด แถมยังมีเป็นสิบๆห้องอีกด้วย แล้วจะเจอหรือเปล่าเนี่ย ไอ้จอง...อุ๊บ จู่ๆก็มีมือ มือนึงมาปิดปากฉันไว้ 

" นี่ยัยทอม เธอโวยวายแบบนั้น เดี๋ยวมันก็รู้ว่าพวกเธอมาหรอก เธอก็รู้นี่นาว่ามันยังโกรธพวกเธออยู่ " 

ไอ้หน้าติ๋มที่ปิดปากฉันไว้ ก็กระซิบอย่างแผ่วเบา แต่ก็จริงอย่างที่มันพูดนะ ขืนฉันตะโกนไปแบบนั้นล่ะก็ มีหวังไม่ได้เจอหมอนั่นอีกแน่ จากนั้นไอ้หน้าติ๋มก็พาฉันมาหยุดอยู่ที่ห้องๆนึง โดยลักษณะของประตูเป็นสีขาวตัดดำ ตรงข้างประตูมีข้อความเขียนไว้ว่า " The World is me " ( โลกของฉัน ) 

" นี่นายทำอะไรอยู่น่ะ รีบๆเปิดประตูเข้าไปซิ " ฉันเร่งเร้าให้ไอ้หน้าที่ติ๋ม ที่ยืนนิ่งเงียบอยู่หน้าประตู 

" คิดว่า....ฉะๆๆ....ฉันกลัว " ไอ้หน้าติ๋มดูซีดเซียวเป็นอย่างมาก

" นายจะกลัวอะไรนักหนาห่ะ ก็อีแค่เปิดประตูเข้าไปเฉยๆนะ ทำเป็นใจปลาซิวไปได้ " ฉันรีบปลอบมัน เพราะตอนนี้ฉันอยากจะเจอหน้าไอ้แว่นใจจะขาดอยู่แล้ว

" แต่มีข้อแม้อย่างหนึ่ง " ไอ้หน้าติ๋มจากที่หน้าซีดเซียวอย่างกับคนกลัวตาย ก็เผยใบหน้าเจ้าเล่ห์ขึ้นมาทันที

" อะไรของนายอีกย่ะ ไอ้หน้าติ๋ม " ฉันถามอย่างสงสัย

" ถ้าเกิดจบเรื่องนี้แล้ว เธอมาเป็นแฟนกับฉันนะ " ไอ้หน้าติ๋ม ดูจะเขินเล็กน้อย 

" ฉันว่าเอาเพื่อนของนายให้รอดก่อนดีกว่ามั้ง " ฉันพูดออกไปอย่างเบื่อหน่าย 

" เรื่องนั้นน่ะแป๊ปเดียวก็ clear แล้ว " ไ้อ้หน้าติ๋มดูจะมั่นใจมาก 

" ก็ได้ เร็วสิฉันไม่ได้มีเวลามากนะ " ฉันพูดออกไปอย่างรีบเร่ง 

" ก๊อก ก๊อก ก๊อก~!!! ไอ้จองเบบบบ อยู่รึเปล่า "  ไอ้หน้าติ๋มตะโกนเรียก แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา 

" นี่ ฉันรู้ว่านายอยู่ข้างไหนรีบๆเปิดประตูให้ฉันทีสิ " ไอ้หน้าติ๋มยังไม่ล่ะพยายาม แต่ฉันก็อดใจรอไม่ได้ จึงลองจะเปิดดู ปรากฏว่าประตูมันไม่ได้ล๊อกสักหน่อย จากนั้นไอ้หน้าติ๋มก็ถือวิสาสะ เปิดประตูเข้าไป ภายในห้องของไอ้แว่นมันเป็นห้องที่ทาสีด้วยสีดำสนิท หน้าต่างทั้งหมดกลับไม่มีแสงส่องมาดึง ดูเหมือนกับฉันกำลังตกอยู่ในโลกที่มีแต่ความมืด แต่พอเปิดไฟ พวกเราก็รู้สึกตกใจขึ้นมาทันควัน ผนังห้องที่ตอนแรกฉันคิดว่าจะฉาบด้วยสีดำ แต่กลับมารูปถ่ายของผู้หญิงกับผู้ชายวัยกลางคนติดอยู่บนผนังของห้องเต็มไปหมด ทั้งสองคนหน้าตาคล้ายกับไอ้แว่นอย่างมาก ถ้าเดาไม่ผิดผู้หญิงกับผู้ชายที่อยู่ในรูปใบนั้น คงจะเป็นพ่อกับแม่ของไอ้แว่นนี่อย่างแน่นอน 

" นายมาหาฉัน มีเรื่องอะไรรึเปล่า โทโมะ " เสียงไอ้แว่นดังมาจากห้องที่อยู่ด้านในอีกที แล้วมันก็ค่อยเดินมาหาพวกเรา แต่พอเจอหน้าฉันมันก็รีบวิ่งเหมือนเข้าไปหลบที่เดิม แต่ว่าฉันน่ะไวกว่ามันเยอะ ฉันคว้าคอเสื้อของมันและพยายามจ้องตาปีศาจที่ไรแว่นตาบดบังคู่นั้น แต่ว่ามันก็พยายามหลบสายตาของฉันอยู่เช่นกัน

" นี่นาย คิดอะไรของนายอยู่ห่ะ เรื่องแค่นี่ทำไมต้องทนอยู่กับความเจ็บปวดนั่นด้วย นี่~!!! หันมามองหน้าฉันนี่ " ฉันตะครอกใส่ไอ้แว่นอย่างแรง 

" เธอมาที่นี่ได้ยังไง " ไอ้แว่นพูดเสียงเรียบๆ แต่ยังคงหลบหน้าฉันอยู่

" เรื่องนั้นไม่สำคัญหรอก ว่าแต่นายเหอะเมื่อไร นายจะหัดเป็นผู้ใหญ่ซะที ความคิดนายน่ะยังกะเด็กอนุบาล เอาแต่ใจตัวเอง รู้ตัวหรือเปล่า " ฉันพยายามเตือนสติไอ้หมอนี่ 

" นายกล้าหักหลังฉันหรอ โทโมะ เสียแรงที่ฉันไว้ใจนายมาตลอด " ไอ้แว่นชี้ไปที่หน้าของไอ้หน้าติ๋ม 

" ฉันขอโทษด้วยนะไอ้จองเบ แต่ว่าจะทำให้นายกลับมาเป็นเหมือนเดิม ฉันคงต้องเพิ่งยัยทอมนี่แล้วล่ะ "

ไอ้หน้าติ๋มพูดเป็นเชิงยอมรับ

" ยังจะมีหน้ามาพูดอีก แม้แต่นายเองก็ทอดทิ้งฉัน " ดูเหมือนไอ้แว่นจะเป็นเอามาก 

" พลั้ว~!!! นายมันคนขี้ขลาดไม่กล้ายอมรับความจริง " ฉันต่อยเข้าที่ใบหน้าของมันอย่างแรง พร้อมต่อว่ามันไปด้วย 

" ใจเย็นหน่อยสิยัยทอม " ไอ้หน้าติ๋มพยายามห้ามฉัน

" เธอจะไปรู้เรื่องอะไร สำหรับการถูกถอดทิ้งน่ะ มันเป็นความรู้สึกที่มิอาจเอาสิ่งใดมาเปรียบได้ ในช่วงเทศกาลต่างๆ ฉันเห็นเด็กรุ่นเดียวกับฉันกำลังฉลองกับพ่อแม่ของพวกเขา เธอรู้รึเปล่าว่าการไม่มีพ่อแม่คอยร่วมเดินเคียงข้างด้วยน่ะมันรู้สึกยังไง " ไอ้แว่นยังคงหลบหน้าฉัน แต่ฉันก็พอจะเดาได้ว่ามันกำลังจะร้องไห้

" รู้ดิ ฉันก็ไม่มีพ่อแม่เหมือนกัน " ฉันพูดให้หมอนั่นเข้าใจซะที 

" ว่าไงนะ ฉันรู้ว่าพ่อของเธอนะตายไปแล้ว แล้วแม่ของเธอล่ะ " ไอ้แว่นดูจะตกใจมาก 

" แม่ของฉัน ทิ้งไปตั้งแต่เด็กแล้ว ส่วนพ่อของฉันน่ะถูกพวกนักเลงฆ่าตาย ฉันก็เลยอยู่คนเดียวมาโดยตลอดยังไงล่ะ " ตอนนี้ภาพของพ่อที่ถูกฆ่าตายก็ไหลเข้ามาในหัวฉัน 

" แล้วเธออยู่มาได้ยังไงกัน ไม่รู้สึกอะไรบ้างหรือไง " ไอ้แว่นดูเหมือนสนใจในตัวของฉันมากขึ้น 

" ฉันก็ต้องทำงานหาเลี้ยงตัวเองน่ะสิ ถามมาได้ " ฉันตอบกลับไป 

" ว่าแต่นายเหอะ ทำไมตอนที่คุยกับฉันถึงไม่มองหน้าฉันเลยล่ะ " ฉันถามไอ้แว่น ที่เอาแต่หลบหน้าหลบตาฉันอยู่ตลอด

" เธอไม่กลัวดวงตาของฉันหรือไง " ไอ้แว่นหันมามองหน้าฉัน ดูเหมือนมันพยายามที่จะจ้องที่นัยต์ตาของฉันอย่างเอาเป็นเอาตาย 

" นายจะจ้องฉันไปถึงไหน " ฉันถามมันด้วยความสงสัย 

" เธอโกหกฉัน เธอโกหกฉันทำไม แม่ของเธอนะไม่ได้ทิ้งเธอไป แถมตอนนี้ยังทำอาหารเตรียมให้อีก นี่เธอกล้ากุเรื่องบ้าๆเพื่อมาหลอกฉันเหลือเหรอ " ไอ้แว่นดูจะโกรธเอามากๆ  แต่ว่ามันรู้เรื่องของฉันได้ยังไง 

" นี่ฟังฉันพูดก่อนสิไอ้แว่น ฉันไม่ได้ตั้งใจจะหลอกนายหรอกนะ " ฉันพยายามอธิบายให้ฟัง แต่ดูเหมือนจะไม่สนใจเลยสักนิด 

" ปล่อยฉันได้แล้ว ฉันอยากจะอยู่คนเดียว " ไอ้แว่นบอกให้ฉันปล่อยมือที่กำคอเสื้อของมันไว้แน่น

" นายไม่เข้าใจที่ฉันพูดหรือไง ว่าไม่ได้ตั้งใจน่ะ " ฉันยังคงกำคอเสื้อของมันไว้แน่น 

" คนโกหกปลิ้นปล้อนอย่างเธอ ไม่สามารถจะช่วยอะไรฉันได้หรอก นอกจากจะทำให้มันแย่ลงก็เท่านั้น "

ไอ้แว่นตอบ อย่างเย้ยยั้น 

" นี่นายชักจะเอาใหญ่แล้วนะ ถ้าพ่อแม่นายมาเห็นนายในสภาพแบบนี้ เขาคงจะเสียใจอย่างมาก " ฉันเริ่มหงุดหงิดขึ้นมา แต่พอไอ้แว่นนั่นได้ยินฉันพูดถึงพ่อแม่ของมัน ก็เงียบลงอย่างเห็นได้ชัด อาการเหมือนกับในห้องเรียนเลยล่ะ มือที่กำหมัดไว้แน่นกำลังเตรียมท่าจะต่อยฉัน 

" ไอ้จองเบ นายไม่เคยใช้กำลังนี่นา อยู่จะมามีเรื่องกับยัยทอมนี่ทำไมกัน " ไอ้หน้าติ๋มพูดออกไปเพื่อเตือนสติไอ้แว่น 

" พวกนายน่ะ ออกไปจากห้องของฉันซะ ก่อนที่ฉันจะลงมือกับพวกนาย " คราวนี้ดวงตาของไอ้แว่นเริ่มเปลี่ยนไป จากดวงตาของปีศาจ เริ่มกลายเป็นพญามารเข้าไปแล้ว  

" ฉันว่าเธอกลับบ้านไปก่อนเถอะยัยทอม ไม่งั้นเธอเละแน่ " ไอ้หน้าติ๋มเตือนฉัน และแล้วมือของไอ้แว่นก็เข้ามาจับที่คอเสื้อของฉันทันที คราวนี้ดูเหมือนมันจะโกรธเอามากๆ

" โทโมะ นายอยากจะเห็นต่อสู้ใช่ไหม ตลอดเวลาที่ฉันไม่เคยต่อสู้ หรือเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับการวิวาท์ ก็เพราะว่าตัวฉันน่ะ คิดว่าการใช้กำลังไม่สามารถที่จะเปลี่ยนแปลงอะไรได้ แต่ว่าตอนนี้ฉันรุ้แล้วว่า การใช้กำลัง บางครั้งมันก็อาจจะทำให้อะไรๆดีขึ้นมาก็ได้ นี่ยัยทอม ถ้าเธอเอาชนะฉันได้ ฉันจะยอมทำตามที่เธอบอกทุกอย่าง แต่ว่าถ้าเธอแพ้ฉัน พวกเธอก็เลิกล้มแผนบ้าๆนั่นซะ " ไอ้แว่นชี้หน้าฉัน เป็นเชิงท้าทาย

" ตกลง งั้นนายก็จัดลานประลองไว้ได้เลย " ทีนี้ล่ะฉันจะได้เล่นงานไอ้หมอนี่สักที

              To Be Continued

  ต้องขออภัยสำหรับคนที่จิ้น TK ตัวนะ เพราะว่าตัวละครเรื่องนี้มันมีความสัมพันธ์ที่ครุ่นเครือ คนนั้นชอบคนโน่น คนนั่นเกลียดคนนี่ อะไรประมาณนี่นะครับ ตอนหน้าไปดูกันว่า ระหว่าง ยัยปีศาจตัวแสบ กับ จอมมารสุดโหด ใครจะเป็นฝ่ายปราชัย และ จองเบจะกลับมาหรือไม่ ติดตามได้ในตอนต่อไป อ่อเกือบลืมแน่ะ ภารกิจของสามสาวยังไม่จบหรอกนะครับยังเหลืออยู่อีก 1 คน แล้วก็หลายๆคนอาจสงสัยว่าทำไมจองเบถึงรู้เรื่องของแก้วได้ ก็อย่างที่บอกแล้วในช่วงเกร็ดรู้แล้วนะครับ ว่าจองเบเป็นผู้ใช้เวท จึงสามารถอ่านจิตของคนอื่นได้โดยผ่านสายตาพลังงานไฟฟ้า  ยังไงก็ขอให้ทุกๆคนได้อ่านนิยายสนุกๆด้วยนะครับ