โรงเรียนป่วน ชวนให้ซ่า

     >>>> ความเดิมตอนที่แล้ว <<<<

    " ถ้าเธอเอาชนะฉันได้ ฉันจะยอมทำตามที่เธอบอก แต่้ว่าถ้าเกิดเธอแพ้ พวกเธอก็ต้องล้้มเลิกแผนบ้าๆนั่นซะ "

" งั้นก็เตรียมลานประลองมาได้เลย "

-----------------------------------------------------------------------------------------------            " โทโมะ part "

 หลังจากที่ไอ้จองเบประกาศท้าทายยัยทอมแสบนี่ สิ่งที่ผมนึกได้ในตอนนี้คือ ความรู้สึกแปลกๆเวลาที่ยัยทอมมองไอ้จองเบ หรือว่ายัยทอมนี่คงจะชอบไอ้จองเบเข้าซะแล้ว ไม่สิยัยทอมนี่คงจะไม่ชอบคนเก็บตัว อย่างไอ้จองเบหรอกมั้ง ถ้าเกิดเป็นแบบนั้นจริง ผมควรที่จะทำยังไงดี ผมคิดว่ายัยทอมนี่ เหมือนจะมีอะไรเก็บซ่อนอยู่ แต่ถ้้าเกิดผมชอบยัยทอมนี่ล่ะก็ ผมก็ต้องทำผิดกฏที่ชอบผู้หญิงคนเดียวกันกับไอ้จองเบ แต่ว่าก็มีเรื่องน่าขันไปกว่านั้นก็คือ ไอ้จองเบมันดูจะสนใจการเรียนมากกว่าผู้หญิงนะสิ ตอนนี้พวกเราอยู่ที่ลานประลองที่บ้านของไอ้จองเบ ภายในเป็นห้องที่มีลักษณะค่อนข้างกว้างกว่าห้องอื่นๆ มีพื้นที่สำหรับการต่อสู้ที่ดูจะเหมาะกับการสู้เป็นทีม ตอนนี้ยัยทอมอยู่ในชุด เสื้อกล้ามสีดำ โชว์แขนเรียวเล็ก พร้อมกับกางเกงขาสั้นที่เผยให้เห็นขาอ่อนขาวๆ มันทำให้ผมเกิดอาการอย่างหนึ่งขึ้นมา ยัยนี่พออยู่ในชุดแบบนี้ ก็น่ารักเหมือนกันนะเนี่ย ส่วนเพื่อนของผมอยู่ในชุดเสื้อยืดแขนยาวสีขาว และกางเกงยีนส์สีน้ำเงินเข้ม ตอนนี้ทั้งสองกำลังมองหน้ากันอย่างไม่มีใครยอมใคร ส่วนข้างเวที ก็มีผม ยัยหน้าเฉิ่ม และ ยัยซาลาเปา คอยเชียร์อยู่ใกล้ๆ

" ฉันจะต่อให้เธอก็แล้วกัน " ไอ้จองเบพูดพร้อมกับหยิบแว่นอันใหม่ขึ้นมาใส่

" ถึงฉันจะเป็นผู้หญิง ก็อย่าคิดดูถูกฉันน่ะ ไอ้แว่น " ยัยทอมดูเหมือนจะมั่นใจมาก แต่มันก็แหง่ล่ะ ผมเคยได้รับรู้ถึงความสามารถของยัยทอมนี่แล้ว ว่าเธอนะเก่งถึงขนาดผู้ชาย 30 กว่าคน ยังเอาไม่อยู่ นี่ไอ้จองเบมันจะไหวหรือป่าวเนี่ย ?

" เอาล่ะเริ่มได้แล้ว 3....2....1 fight " สิ้นสุดคำประกาศของผม ยัยทอมก็เป็นฝ่ายบุกก่อน และเริ่มปล่อยหมัดเข้าใส่อย่างไม่ยั้ง แต่น่าแปลกไอ้จองเบกับหลบหมัดอันรวดเร็วของยัยทอมนั่นไำด้อย่างสบายๆ ไอ้หมอนี่ก็เคลื่อนที่เร็วเหมือนกันนี่

" ยัยแก้ว รีบคว่ำมันซะทีเซ่ " ยัยซาลาเปาตะโกนออกไป

" พลั่ก~!!! ตุ๊บ~!!! " ยัยทอมที่ดูจะเป็นฝ่ายบุกเข้าใส่ฝ่ายเดียวนั้น จู่ๆก็พลาดท่าโดนเท้าของไอ้จองเบถีบที่ท้องอย่างจัง ทำให้ยัยทอมที่บอกได้ว่าน่ากลัวสำหรับผม ก็นอนลงไปทันที

" ยัยแก้วเป็นอะไรหรือป่าว " ยัยหน้าเฉิ่มรีบถามอาการ แต่ยัยทอมก็ยังนอนแน่นิ่งเหมือนคนตาย ผมจึงรีบวิ่งเข้าไปดู เพราะยังไงซะ เธอก็คือผู้หญิงคนหนึ่งนั่นแหละ

" ยัยทอมเป็นอะไรรึปล่าว นี่ฟื้นขึ้นมาสิ มาคุยกับฉันก่อน " ผมพยายามเรียกสติของยัยทอมให้คืนกลับมา " โทโมะ เรื่องนี้นายอย่ายุ่งเลย มันเป็นความแค้นของฉัน " ไอ้จองเบพูดออกมาด้วยความเย้ยยั๋น

" ความแค้นบ้าอะไรกัน อีกฝ่ายเป็นผู้หญิง นายยังจะกล้า.... " ผมยังพูดไม่จบ จู่ๆก็มีมือ มือนึงมาเขกที่กบาลของผม ยัยนี่ป่าเถื่อนที่สุดเลย

" โอ้ยยย~!!! ยัยบ้าเธอทำอะไรของเธอเนี่ย " ผมหันไปโวยใส่ยัยทอมนี่ทันที ที่ตอนนี้เธอพยายามจะลุกขึ้นมาสู้ต่อ

" ก็แค่พักสายตาน่ะ นี่ฉันไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย นายน่ะรีบออกไปซะทีเถอะ ฉันจะได้สู้อย่างเต็มที 
ไอ้แว่น นายก็เก่งเหมือนกันนี่ คราวนี้ฉันไม่ออมมือให้นายอย่างเด็ดขาด " ยัยทอมดูท่าทางจะเอาจริงแล้วล่ะ จากนั้นผมก็กลับมาอยู่ที่เดิมเพื่อ ดูการต่อสู้ของทั้งสองต่อ 

" ฉันว่าเพื่อนนายเละแน่ไอ้หน้าติ๋ม " ยัยหน้าเฉิ่มพูดกับผม

" มันก็ไม่แน่หรอกนะ ก็ฉันน่ะ เพิ่งจะเคยเห็นการต่อสู้ของหมอนั่นเป็นครั้งแรก " ผมบอกกับยัยหน้าเฉิ่ม และ ยัยซาลาเปา

" ครั้งแรกยังงั้นเหรอ " ยัยซาลาเปาถามขึ้นอย่างสงสัย

" ใช่แล้วล่ะ นี่เป็นครั้งแรก ที่หมอนั่นใช้กำลังในการตัดสินปัญหา " ผมอธิบายให้ฟัง มาดูการต่อสู้กันดีกว่า ตอนนี้ยัยทอมโดนเล่นงานอย่างนัก ถึงแม้เธอจะเ่ก่งเพียงใดก็ตาม แต่ดูเหมือนว่าจะเทียบชั้นกับไอ้จองเบไม่ได้เลยสักนิด 

" ตุ๊บ~!!! โอ้ยยย ~!!! " ยัยทอมถูกเล่นงานอยู่ฝ่ายเดียว ที่ปากของเธอมีเลือดไหลซึมออกมา ยัยทอมที่โดนไอ้จองเบซัดจนล้มไปไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง  แต่ว่าเธอก็ลุกขึ้นมาสู้ต่อได้อย่างไม่เชื่อ ยัยนี่จะอึดเกินไปแล้ว

" นี่พอได้แล้วน่า ยัยแก้วจะตายอยู่แล้วนะ   " ยัยหน้าเฉิ่มตะโกนออกไป ดูเหมือนว่ายัยนี่จะขี้แยมาก ร้องไห้อย่างกะเด็กอนุบาล

" ไอ้หน้าติ๋ม นายช่วยทำอะไรสักอย่างหน่อยเหอะ " ยัยซาลาเปาเร่งเร้าผมอย่างหนัก แต่ในใจผมคิดว่าแม่นี่นะไม่ตายง่ายๆหรอก

" อ๊ากกกกก~!!! " ยัยทอมโดนถีบ กระเด็นออกไปไกล ทุกคนเชียร์ให้ยัยทอมนั่นลุกขึ้นมาอีกครั้ง รวมทั้งตัวผมด้วย แต่เธอที่อ่อนล้าเต็มทนก็นอนแน่นิ่งอยู่อย่างนั้น ส่วนไอ้จองเบ ก็ยังยืนกอดอกอยู่อีกด้าน แต่ดูสีหน้ามันสะอาดใสมาก ต่างกับอีกฝ่ายที่มีแต่เลือดเต็มปาก ไอ้หมอนี่แข็งแกร่งจริงๆ  

" รู้ผลแล้วล่ะนะ ยัยตัวแสบ ทีนี้เธอจงรู้ซะที ว่าเธอนะไม่สามารถที่จะเอาชนะฉันได้หรอก ความเจ็บปวด และ ความเกลียดชังมันได้สร้างปีศาจตนนี้ขึ้นมา ปีศาจที่เคยสูญเสียคนที่รักของเขาไป ปีศาจที่เธอกำลังเผชิญหน้าอยู่ตรงนี้ยังไงล่ะ " ไอ้จองเบกล่าวอย่างหยิ่งพหยอง

" มันยังไม่จบซะหน่อยนะ ไอ้แว่น นายมันก็แค่คนที่ขี้ขลาด ไม่กล้าเผชิญกับปัญหา " จู่ๆ ยัยทอมก็ลุกขึ้นมาอย่างทุลักทุเล ทำให้ผมแทบจะไม่เชื่อสายตาตัวเอง 

" ร่างกายแบบนั้น เอาไอ้จองเบไม่ลงหรอก ยอมแพ้ซะเถอะยัยทอมบ้า " ผมตะโกนออกไปอย่างหนักแน่น

" นี่ไอ้หน้าติ๋ม จะดูถูกฉันมากไปแล้วนะ ฉันยังไม่แพ้ซะหน่อย " ยัยทอมยังปากดีเหมือนเดิม

" ไอ้แว่นมีสิ่งหนึ่งที่ฉันเหมือนกับนายก็คือ การสูญเสียคนที่เรารักเหมือนกัน แต่ว่าฉันไม่เหมือนนายอยู่อย่างหนึ่งตรงที่ ฉันพร้อมที่จะเผชิญกับมันและยอมรับในสิ่งที่ผิดพลาด ส่วนตัวนายนะ น่าจะตายแทนพ่อแม่ของนายไปซะ " ยัยทอมนั่นพูดขึ้นเสียงดัง 

" ตายแทนยังงั้นเหรอ ตายยย....ตายๆไปซะ .... " ไอ้จองเบดูเปลี่ยนไป 

" ตอนนี้ ฉันอยากขยี้เธอออ อยากจะฆ่าเธอ อยาก..จะฉีกเธอออกเป็นชิ้นๆ ไม่ให้เหลือแม้แต่ซาก " แย่แล้วโหมดจอมมารเข้าแล้ว ไอ้จองเบที่ตอนนี้โกรธมากซะจนเสียสติไปแล้ว จากนั้นมันเริ่มเป็นฝ่ายบุกเข้าไปบ้าง ยัยทอมที่ตอนนี้ดูจะหวั่นๆนิืดหน่อย ก็โดนไอ้จองเบซัดเข้าไปอีก คราวนี้มันไม่หยุด แม้ยัยทอมจะนอนแน่นิ่ง ไอ้จองเบก็ยังกระทืบอย่างต่อเนื่อง ผมชักทนไม่ไหวจึงรีบวิ่งเข้าไปช่วย แต่ก็โดนมันถีบออกมา ส่วนยัยหน้าเฉิ่มกับยัยเฟย์ก็ตะโกนห้ามไม่หยุด 

" หมับ~!!! " จู่ๆยัยทอมที่ท่าทางสะบัคสะบอม ก็เอามือมารับเท้าของไอ้จองเบไว้ได้ ยัยนี่ยังอยู่อีกเหรอเนี่ย

" ปล่อยมันออกมาไอ้แว่น ปล่อยความเคียดแค้นที่นายเก็บไว้มานาน เอามาลงทีฉันคนนี่ให้หมด " 

ยัยทอมพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา 

" นี่เธอ ถ้าจะพูดอะไรไปตอนนี้ มันก็ไม่ฟังหรอกยัยทอม " ผมบอกกับยัยนี่อย่้างเป็นห่วง 

" จุ๊บบบ~!!! " ยัยนั่นรอไอ้จองเบเผลอก็ตรงเข้าหอมแก้มซ้ายของมันทันที และมันก็ได้ผล ไอ้จองเบหยุดชะงักอยู่เล็กน้อย 

" เสร็จฉันล่ะไอ้แว่น " ยัยทอมพูดออกไป และสวนกลับทันที คราวนี้ไอ้จองเบโดนยัยทอมนี่เล่นงานบ้าง  ผ่านไป 3 นาที ไอ้จองเบที่ตอนนี้เสื้อสีขาวของมันเต็มไปด้วยเลือดนอนคว่ำหน้าอยู่ตรงหน้าของพวกเรา ส่วนยัยทอมก็ยืนแทบไม่ไหว ด้วยสายเสื้อกล้ามสีดำขาดอยู่หนึ่งขาด ทำให้ผมมองเห็นบลาลายลูกไม้ที่โผล่ออกมาสู่โลกกว้าง ยัยนี่จะน่ารักเกินไปแล้ว 

" Yeah~!!! ยัยแก้ว เก่งมากเลย ในที่สุดก็ล้มมารได้ซะที " ยัยซาลาเปากระโดดโลดเต้นอย่างดีใจ

จากนั้นยัยทอมนั่นก็ก้าวไปหาไอ้จองเบอย่างทุลักทุเล 

-----------------------------------------------------------------------------------------------

   " จองเบ part " 

 ตอนนี้ผมอยู่ในตู้เสื้อผ้าที่คุ้นเคย ผมได้ยินเสียงผู้คนมากมายต่างกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด เสียงเหล่านั้นทำให้แก้วหูของผมแทบแตก ทันใดนั้นเสียงพ่อของผมที่กำลังอ้อนวอนขอชีวิต หรืออะไรสักอย่างนี่แหละ ผมจึงมองผ่านช่องของตู้เสื้อผ้า ภาพที่ผมเห็นเบื้องหน้าก็คือ พ่อและแม่ของผมถูกจับมัดไว้กับเส้าไม้ที่เป็นรูปกางเขน พ่อกับแม่ที่เนื้อตัวโชกไปด้วยน้ำมัน สายตาที่พ่อมองมาที่ผมด้วย ใบหน้าที่ยิ้มแย้มก่อนจะอ้าปากพูดอะไรสักอย่าง ทำให้ผมยิ้มตอบให้ จากนั้นคนที่ใส่ชุดคลุมสีดำก็จุดไฟและโยนมันใส่เป้าหมาย จากนั้นร่างของพ่อกับแม่ก็เรืองแสงเจิดจ้าราวกับเวทมนต์ ตอนแรกผมนึกว่าเป็นการแสดงของพ่อกับแม่ แต่เมื่อแสงเจิดจ้านั้นมอดลง ร่างที่เปล่งเหมือนกับเทพในทีวีก็กลายเป็นสีดำสนิท ตอนนั้นผมตามหาพ่อกับแม่ว่าไปหลบอยู่ที่ไหนกันแน่ แต่ยิ่งหาเท่าไหร่ ก็ไม่มีวีแววว่าจะเจอเลยสักนิด น้ำตาของผมเริ่มไหลออกมาเป็นสาย จนป้าลี เข้ามาอุ้มผมออกจากบ้านไป ในวินาทีนั้นผมยังคงตะโกนหาพ่อและแม่ของผมอย่างไม่ขาดสาย ตั้งแต่นั้นมาผมจึงคิดเสมอว่าพ่อกับแม่ของผมน่ะ พวกเขาถอดทิ้งผมไปแล้ว

" นีไอ้แว่น ตายรึยังเนี่ย " จู่ๆเสียงยัยทอมตัวแสบก็ดังเข้ามาในหูของผม และรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างมาเขี่ยที่ตัวของผม พอลืมตาขึ้นก็เห็นหน้าของยัยทอมที่ตอนนี้ สภาพของเธอแทบจะดูไม่ได้เลยทีเดียว พอจ้องเข้าไปตรงลำตัว ผมก็เห็นบลาลายลูกไม้ที่โผล่มา ผมจึงรีบหลบหน้าทันที เพราะไม่อยากจะเห็นอะไรไปมากกว่านั้น 

" นี่นายจะหลบหน้าฉันทำไมห่ะ ทำอย่างกับเห็นผี " ยัยทอมนั่นดูจะหงุดหงิดขึ้นมา แต่ผมก็ยังไม่พูดด้วย เพราะไม่รู้จะพูดยังไง ตอนนี้ความจำทุกๆอย่างกลับมา ผมจำได้ว่าเคยท้ายัยทอมนี่ต่อสู้ด้วย แต่เมื่อผมได้เห็นสภาพของตัวเองตอนนี้ คงต้องบอกได้เลยว่า ฝ่ายที่แพ้คงจะเป็นตัวผมนั่นเอง ตอนที่ผมมองเข้าไปในสายตาของยัยทอมที่ยืนอยู่ตรงหน้านี่ บอกได้เลยว่าภายในจิตใจของเธอเต็มไปด้วยความเกลียดชัง และความแค้นเหมือนกันตัวผม แต่ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงปิดบังความเจ็บปวดนั้นได้อย่างแนบเนียบ ผมน่ะแพ้ตั้งแต่ยังไม่เริ่มเข้าสู้ด้วยซ้ำ สักวันผมคงจะลืมอดีตที่ทรมานนี่ได้สักที 

" เป็นไงวะไอ้จองเบ เละไม่เป็นท่าเลยนี่หว่า ฮ่าๆๆๆ  "  โทโมะหัวเราะใส่ผมทันที แต่ว่าแค่นี้ไม่กระทบต่อจิตใจของผมหรอก ผมได้แต่เพียงมองหน้ามันอย่างเบื่อหน่าย

" อยากจะทำอะไรก็ตามสบายเลย " ผมพูดออกไป อย่างยอมรับในความพ่ายแพ้ และแล้วยัยทอมก็ตั้งท่าจะต่อย ผมจึงหลับตายอมรับหมัดนั้นแต่โดยดี พลิ้ว~!!! เสียงแวกอากาศของหมัดลอยเข้ามาปะทะใบหน้าของผม แต่พอผมลืมตาขึ้น กำปั้นนั้นก็คลายออกอย่างช้าๆ ตอนนี้ผมแปลกใจมาก พยายามที่จะอ่านความคิดของเธอ แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมผมจึงทำเช่นนั้นไม่ได้ อาจเป็นเพราะผมตกใจ หรือ มีสิ่งใดมายับยั้งความสามารถของผม 

" เอาล่ะลุกขึ้นมาสิ " ยัยทอมนั้นพูดขึ้นและยื่นมือมาที่ผม แต่ว่าผมยังมีแรงที่จะลุกด้วยตัวเอง จึงปัดมือของยัยทอมออกไป และพยายามที่จะลุก แต่ว่าสภาพของผมตอนนี้ แค่ขยับมือได้ก็ถือว่าดีแค่ไหนแล้ว 

" นายนี่ดิ้อด้านจริงๆ " ยัยทอมโผเข้ามาพยุงตัวผมขึ้นมา อย่างทุลักทุเล แต่สุดท้ายผมก็กลับมายืนอีกครั้งจนได้ 

" ยัยแก้วตกลงเธอจะเอายังไงกับไอ้หมอนี่ดีล่ะ " ยัยผู้หญิงหน้าเฉิ่มที่ชื่อว่าฟางตะโกนออกมา 

" ฉันว่าให้มันมาเป็นเบ้ของพวกเราดีไหม " ยัยซาลาเปาเฟย์พูดขึ้นมาบ้าง ว่าแต่จะให้ผมเป็นเบ้ของพวกนั้นน่ะเหรอ แต่อย่างไรก็แล้วแต่ ฝ่ายที่แพ้ก็ต้องทำตามฝ่ายที่ชนะทุกอย่าง ซึ่งผมเป็นคนตั้งเงื่อนไขนี้ไว้เอง 

" นี่ไอ้แว่น นายบอกว่าจะทำตามฉันทุกอย่างใช่ไหม " ยัยทอมถามผม 

" อืม ... " ผมตอบสั้นๆ 

" งั้นนายมาเป็นแฟนฉัน " ยัยทอมพูดออกมาทำให้ผมรู้สึกแปลกใจมาก 

" ว่าไงนะ ยัยทอมเธอคิดอะไรของเธออยู่ีเนี่ย " ดูท่าทางโทโมะจะหงุดหงิดมากเป็นพิเศษ 

" นี่ยัยแก้ว เธอเป็นบ้าไปแล้วรึไงเนี่ย ฉันไม่ยอมหรอกนะ " ยัยซาลาเปากล่าวอย่างไม่เห็นด้วย ซึ่งผมก็ไม่เห็นด้วยเหมือนกัน แต่ว่าสัญญาก็ต้องเป็นสัญญา ตัวผมน่ะไม่คิดอะไรกับยัยนี่อยู่ เพราะผมมีหลายเรื่องที่จะต้องทำอีกมาก 

" เธอคงจะแกล้งฉันซินะ " นี่เป็นครั้งแรกที่ผมพูดออกไป อย่างไม่รู้ความคิดของคนอื่น เพราะปกติ เวลาที่ผมพูด จำเป็นจะต้องอ่านความคิดของคนๆนั้นให้แน่ใจก่อน แต่มาถึงตอนนี้ผมไม่รู้ความคิดของแม่นี่เอาซะเลย แต่ผมก็มีวิธีการรับมืออยู่แล้วล่ะ

" ใครบอกว่าแกล้งล่ะฉันเอาจริงต่างหาก " ยัยทอมตอบกลับมา 

" แต่ว่า...." ผมพูดออกไป 

" แต่อะไรอีกล่ะไอ้แว่น " ยัยทอมดูจะสงสัยมาก

" คือว่า...ฉัน...ฉันน่ะชอบโทโมะ " ผมพูดตามแผนที่ผมวางไว้

" หาาาา~!!! " ทุกคนพูดพร้อมกัน 

" นายเป็นเกย์หรือไอ้แว่น " ยัยซาลาเปาถามผม ส่วนคนที่น่าจะ shock ที่สุดคงจะเป็นโทโมะเพื่อนผมนั่นเอง 

" งั้นพวกเธอก็กลับบ้่านไปได้แล้ว ฉันจะได้อยู่กับโทโมะสองต่อสอง " ผมพูดออกไปเพื่อให้ทุกคนเข้าใจ

" ไปกันเถอะยัยแก้ว พี่ฟาง ปล่อยให้พวกบ้านี่มันกินกันเองเหอะ " ยัยซาลาเปาบ่นอย่างเซงๆ 

" นายนี่ โกหกได้แย่มาก " ยัยทอมพูดออกมาอย่างรู้ทัน ทำไมยัยนี่ถึงดูแผนของผมออกล่ะ  

" ฉันพูดจริงๆนะ ป่้ะ โทโมะไปกันได้แล้ว " ผมพูดขึ้นพร้อมลากตัวเพื่อนของผมที่เอาแต่ยืนตัวแข็ง เป็นก้อนหินไำปด้วย ทิ้งให้ยัยสามตัวนั้นยืนอึ้งอยู่อย่างนั้นแหละ 

--------------------------------------- To Be Continued -------------------------------------

         เอาแล้วสิ แก้วคิดอะไรของเธอเนี่ย ถึงได้ไปขอคนเก็บตัวอย่างจองเบเป็นแฟน แล้วโทโมะล่ะจะต้องทำยังไง ในเมื่อเขาเองก็มีความรู้สึกดีๆให้ แล้วใครจะเป็นคนช่วงชิงหัวใจของแก้วไปได้กันในเมื่อ
คนหนึ่งเงียบ คนหนึ่งเย็นชา และอีกคนเฮฮาซ่าได้ใจ รักสามเส้าจะจบลงเช่นไร ติดตามได้ในตอนต่อไป  

        >>>> เกร็ดความรู้จาก โรงเรียนป่วย ชวนให้ซ่า <<<<

 วันนี้ผมจะพูดถึงความลับของคุณชายหน้าหวานนามว่า โทโมะกัน โทโมะเป็นหัวหน้ากลุ่ม K-Otic แต่ก็เป็นแค่ในนามก็เท่านั้นล่ะ เขาเป็นโรคขี้กลัว กลัวไปซะทุกเรื่อง แต่สิ่งที่เขากลัวที่สุดก็คือกลุ่มเพื่อนในคลับของเขานั้นเอง ไม่ว่าจะเป็น ใบหน้าปีศาจของจองเบ หัวรุนแรงแบบเคนตะ จอมเข้มงวดอย่างป๊อปปี้ และ การพูดจาแบบเขื่ิอน ด้วยอุปนิสัยขี้กลัว จึงต้องก่อเรื่องยุ่งๆขึ้นมาทุกครั้ง เขาเป็นคนเดียวที่รอดพ้นจากฝันร้ายมาได้  ว่าแต่ฝันร้ายที่ว่านี่มันคืออะไร แล้วเขารอดมาได้ยังไง ตอนหน้ารู้แน่ครับ