โรงเรียนป่วน ชวนให้ซ่า

           >>>> ความเดิมตอนที่แล้ว <<<< 

 " พวกเธอจะรู้เรื่องอะไร แค่มีกินมีใช้ เที่ยวเล่นไปวันๆ ยังจะมีหน้ามาบอกว่าคนนั้นดี คนนี่ไม่ดีอีก " 

-----------------------------------------------------------------------------------------------

 คำพูดของไอ้แว่นทำฉันอึ้งไปชั่วขณะ ทำไมไอ้หมอนี่ถึงไม่ชอบพ่อแม่ของตัวเองล่ะ หรือว่าไอ้แว่นจะเจอเหตุการณ์เดียวกับฉัน แต่ว่าก็คงไม่มั้ง เพราะดูจากท่าทางแล้ว คงไม่ก่อเรื่องขนาดนั้นหรอก

" ไอ้แว่น นี่นายไม่รักพ่อแม่ตัวเองเลยหรือไงห่ะ " ฉันถามไป ด้วยความไม่เข้าใจ เพราะพ่อแม่ใคร ใครก็รัก จะมีใครบ้างล่ะ ที่ไม่รักพ่อแม่ของตัวเอง 

" มันไม่มีค่าพอจะให้ฉันรักต่างหากล่ะ " คำพูดของไอ้แว่นเมื่อสักครู่ ทำเอาร่างกายฉันแทบจะระเบิดออกมา ถึงฉันจะไม่รู้หรอกนะว่าพ่อแม่มันเป็นใคร แต่การดูถูกคนที่อุตส่าห์เลี้ยงดูเรามานั้น ถือเป็นเรื่องที่ให้อภัยไม่ได้

" ไหนนายลองพูดอีกทีซิ ถ้ายังกล้าเรียกพ่อแม่ว่ามันอีก รับรองเลยว่านายได้เจอหมัดของฉันแน่ " 

ฉันท้าทายมันออกไป 

" ฉันบอกแล้วไงว่า มัน-ไม่-มี-ค่า-พอ-ที่จะ-รัก.. พลั่ก~!!! แพล๊ก~!!! " ฉันปล่อยหมัดออกไปทันที ด้วยแรงหมัดแห่งความโกรธของฉัน ส่งผลให้หน้าของหมอนั่นสะบัดไปตามแรงเหวี่ยง และแว่นตาอันนั้นก็ลอยกระเด็นไปกระทบกับพื้นอย่างแรง

"  หึๆๆ ฉันไม่ใช่โทโมะที่เธอจะมาต่อยฟรีๆ หรอกนะ " ไอ้แว่นพูดขึ้น แต่ยังก้มหน้าอยู่ 

" เหอะ ก็คิดว่าจะเก่งสักแค่ไหน ฝีมือไม่เท่าไรเลยนี่ ที่แท้นายก็ตัวท่วงดีๆของไอ้หน้าติ๋มนี่เอง " 

 ตาฉันดูถูกมันบ้าง และฉันก็เหวี่ยงหมัดขวาออกไป เพื่อจะทำให้มันรู้ว่าเวลาฉันโกรธแล้ว ไม่มีใครจะหยุดฉันไว้ได้ 

" หมับ~!!! " ไอ้หมอนี่ทั้งๆที่ก้มหน้าอยู่แท้ๆ กลับรับหมัดของฉันไว้ได้อย่างไม่น่าเชื่อ และมันก็เงยหน้ามามองฉัน ดวงตาที่ไร้แว่นบนบังคู่นั้น มันทำให้ฉันนึกถึงปีศาจในหนังแฟนตาซียังไงยังงั้น มันน่ากลัวมากซะจนตัวฉันแข็งทื่อไปหมด ได้แต่มองดวงตาของมารร้ายคู่นั้นอย่างหวาดระแวง

" โอ้ยยยย~!!! ~นี่มันเจ็บนะ " ฉันร้องออกไป เพราะว่าไอ้แว่นนี่จับที่กำปั้นของฉันแน่นขึ้นทุกที 

" ไอ้แว่นปล่อยยัยแก้วนะ ยัยเฟย์มาช่วยกันหน่อยเร็ว " ยัยฟางที่คงจะอดดูอยู่เฉยๆไม่ได้ ก็รีบวิ่งมาแกะมือของไอ้แว่น แต่ว่าเรี่ยวแรงของมันชังมหาศาลซะจริง แกะเท่าไหร่ก็แกะไม่ออกซะที ส่วนยัยเฟย์ก็เอากำปั้นน้อยๆทุบที่ข้างหลังของมัน ตอนนี้พวกเราทั้งสามรุมมันอย่างทุลักทุเล 

" เฮ้~!!! พวกเธอทำอะไรกันน่ะ " จู่ๆเสียงแหบคุ้นๆก็ดังออกมาทางประตู พอหันหน้าไป ก็ไม่ใช่ใครที่ไหนเป็นไอ้หน้าติ๋มเพื่อนซี้ไอ้แว่นนี่เอง 

" นี่ ไอ้หน้าติ๋ม นายรีบมาลากเพื่อนนายให้ออกจากตัวฉันที " ฉันขอความช่วยเหลือจากมันทันที 

" ฮ่าๆๆๆๆ  ฉันบอกเธอแล้วไงว่าอย่าทำให้มันโกรธน่ะ เป็นไงล่ะสมน้ำหน้า " ไอ้บ้านี่ ไม่ช่วยแล้วยังจะมาเยาะเย้ยอีก 

" แล้วเธอไปทำอิท่าไหนล่ะเนี่ย มันโกรธจนไม่ลืมหูืลืมตาซะขนาดนี้ " ไอ้หน้าติ๋มถามฉัน 

" เรื่องนั้นอย่าเพิ่งเลย ฉับว่ารีบๆมาลากตัวมันออกไปซะก่อนเถอะ " ยัยเฟย์พูดขึ้น อย่างเหน็ดเหนื่อย หลังจากที่วุ่นอยู่กับการทุบหลังไอ้แว่นนี่อยู่นาน ยัยเฟย์ก็หมดแรงน้ำข้าวต้มซะแล้ว 

" ถึงฉันจะเป็นเพื่อนสนิทมันก็เถอะนะ แต่ว่าก็มีข้อยกเว้นอยู่ข้อหนึ่ง ฉันถึงไม่อยากให้มันโกรธยังไงล่ะ สมาชิกในคลับรวมทั้งทุกๆคนในโรงเรียน พวกเขาน่ะรู้กันหมดแล้ว ก็มีแต่พวกเธอ 3 ตัวนี่แหละ ที่พยายามจะยุให้โกรธตลอดเวลา ที่นี้ก็รู้แล้วใช่ไหม " ไอ้หน้าติ๋มบ่นขึ้น พร้อมกับยืนล้วงกระเป๋าดูเหตุการณ์ฆาตกรรมที่หน้าประตูของห้อง ตอนนี้มือของฉันเริ่มจะปวดมากขึ้นๆ ซึ่งอาจจะช้ำไปแล้วก็ได้

" พ่อแม่ที่่ทิ้งลูกให้อยู่คนเดียวน่ะ มันไม่น่าจะให้อภัยเลยสักนิด พ่อแม่ที่ปล่อยให้ลูกต้องเดียวดาย เธอยังร่าเริง หัวเราะ ทำเหมือนกับมันไม่เคยเกิดขึ้นอยู่อีกรึไง " จู่ๆไอ้แว่นก็พูดขึ้น แต่ใบหน้าของมันตอนนี้ บอกได้เลยว่าซาตานมาเกิดชัดๆ

" ขอโทษด้วยนะ ที่พ่อฉันน่ะเขาปกป้องฉันจนตัวตายต่างหาก เขาไม่เคยทอดทิ้งฉัน ถ้าเกิดวันนั้น ฉันไม่มีพ่อของฉันล่ะก็ ตัวฉันคงไม่มาอยู่เถียงกับพวกนายอยู่ตรงนี้แล้วล่ะ " ฉันอธิบายเรื่องพ่อของฉันให้พวกมันฟัง และแล้วไอ้แว่นที่จับกำปั้นฉันแน่น ก็ค่อยๆคลายมือออกอย่างช้าๆ ใบหน้าของมันดูเปลี่ยนไป รู้สึกว่าจะมีหยดน้ำเล็กๆ ไหลออกมาจากดวงตาของพญามาร 

" นี่นายร้องไห้เหรอเนี่ย ฮ่าๆๆๆ ไอ้นี่ขี้แยจริงๆเลย " ฉันหัวเราะเยาะให้กับความอ้อนแอ้นของมัน แต่ว่ามันก็ไม่ได้สนใจคำพูดของฉันเลยสักนิด ไอ้แว่นเดินออกห่างจากฉัน ไปยืนข้างๆของไอ้หน้าติ๋มแทน 

" โทโมะ ช่วยทำเอกสารลาออกจากโรงเรียนให้ฉันด้วยนะ " ไอ้แว่นพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย ว่าแต่ลาออกจากโรงเรียนเหรอ หมอนั่นคิดจะลาออกจริงๆน่ะเหรอ

" ไอ้จองเบ นายคิดอะไรของนายห่ะ จู่ๆนายจะมาลาออกจากโรงเรียนของฉันทำไม นายไม่ได้ทำผิดกฏซะหน่อย " ไอ้หน้าติ๋มดูเหมือนจะเศร้าลงเล็กน้อย เมื่อได้ยินคำพูดของไอ้แว่น 

" ฉันคิดว่า ตัวฉันคงไม่เหมาะกับโลกที่นายอุตส่าห์หยิบยื่นให้ฉันหรอกนะ " ไอ้แว่นยังคงหนักแน่นเหมือนเดิม 

" แล้วนายคิดจะไปไหน ถ้าลาออกจากโรงเรียนไป " ไอ้หน้าติ๋มถามขึ้น 

" ฉันจะไปที่จุดๆเดิมที่ ฉันเคยอยู่ แต่ไม่ต้องห่วงหรอกนะ ฉันกับนายจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป " ไอ้แว่นหันหน้ามาทางไอ้หน้าติ๋ม และยิ้มมุมปากเล็กน้อย 

" แต่ว่า..." ไอ้หน้าติ๋มพยายามรั้งไว้ 

" ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง " ไอ้แว่นพูดจบ ก็เดินจากไป  ทิ้งให้พวกเรายืนอึ้งกับท่าทีของมัน 

" ไอ้จองเบกลับมา ไอ้จองเบบบบบบบ~!!! " ไอ้หน้าติ๋มตะโกนสุดเสียง แต่ไอ้แว่นก็ไม่หันกลับมา 

" นี่ยัยทอม เธอนี่แสบนักนะ กล้าทำให้ไอ้จองเบโกรธยังไม่พอ ยังจะทำให้ไอ้จองเบกลับไปเป็นเหมือนเดิมอีก ฉัน...ฉันจะไล่พวกเธอออก " ไอ้หน้าติ๋มที่วิ่งมากระชากคอเสื้อของฉัน แววตาของมันดูเอาจริงเอาจัง และกำลังโกรธแค้นที่เพื่อนของมันจะลาออกจากโรงเรียน 

" นี่ฉันแค่ว่ามันนิดหน่อยเท่านั้นเองนะ ไอ้หน้าติ๋ม นายจะหงุดหงิดแทนมันทำไมห่ะ ก็เจ้าตัวบอกเองนี่ว่าจะลาออก นายไม่ได้ยินรึไง " ฉันแก้ตัวกลับไป แต่ก็อดสงสารไอ้หน้าติ๋มนี่ไม่ได้ ที่ตอนนี้เหมือนมันจะเสียใจอย่างมาก ที่กำลังจะสูญเสียเพื่อนรักไป 

" แล้วเธอทำให้ไอ้จองเบโกรธขึ้นมาได้ยังไงกัน บอกมานะ ไม่งั้น พวกเธอเตรียมตัวย้ายไปเรียนที่อื่นแน่ "

ไอ้หน้าติ๋มพยายามคาดคั้นฉันให้ได้ 

" ฉันไม่บอก มีปัญหาอะไรไหม " ฉันตั้งใจจะกวนมัน 

" ยัยแก้วเธอก็บอกมันไปสิ ฉันกับยัยเฟย์ไม่อยากโดนไล่ออกหรอกนะ " ดูเหมือนยัยฟางจะกลัวการโดนไล่ออกเป็นอย่างมาก

" ก็ได้ ฉันก็แค่บอกว่าทำมันถึงไม่รักพ่อแม่ของตัวเองล่ะ ก็เท่านั้นเอง " ฉันตอบมันไป 

" มิน่าล่ะ มันถึงได้โกรธจนเสียสติขนาดนี้ พวกเธอนี่ไม่รู้เรื่องอะไรเล้ย " ไอ้โทโมะตอบอย่างเซงๆ 

" ก็อิแค่พูดถึงพ่อแม่ ไม่เห็นจะต้องลาองลาออกเลยนี่ เวอร์ไปแล้วไหมเนี่ย " ฉันพูดออกไปอย่างเบื่อหน่าย

" มานี่เลย " จู่ๆไอ้หน้าติ๋มก็ลากตัวฉันไป  

" นี่นายจะพาฉันไปไหน นี่ปล่อยนะฉันเจ็บ " ฉันถามอย่างสงสัย กับท่าทีของมัน 

" ก็ไปบ้านของไอ้จองเบไง " 

" ไปบ้าน บ้านของไอ้แว่นยังงั้นเหรอ แล้วจะไปบ้านของมันทำซากอะไรห่ะ ไอ้หน้าติ๋ม " 

" ก็พวกเธอจะได้ตาสว่างกันสักทียังไงล่ะ " ไอ้หน้าติ๋มบอกเป็นนัยๆ 

-----------------------------------------------------------------------------------------------

 >>>> บ้านของจองเบ <<<<

 ตอนนี้ไอ้หน้าติ๋มก็พาพวกฉันมาที่บ้านหลังหนึ่ง เป็นบ้านที่มีลักษณะเหมือนกับปราสาทมืดอย่างกับในหนังผีดูดเลืิอด ทรงบ้านทาสีด้วยสีดำ แต่ว่าหน้าบ้านก็ยังมีดอกกุหลาบสีขาวนับไม่ถ้วน ดูแล้วขัดกับตัวบ้านซะจริง พอเดินผ่านสวนย่อมหน้าบ้าน ไอ้หน้าติ๋มก็ตรงเข้าไปในบ้านทันที แถมยังลากฉันไปด้วยอีก ส่วนยัยเฟย์กับยัยฟางก็ตามมาติดๆ เมื่อเข้าไปถึงตัวบ้านก็มีป้าแก่ๆท่าทางหน้ากลัว ที่ดูเหมือนจะรู้ว่าพวกเราจะมาที่นี่ 

" ป้าลีครับ ไอ้จองเบอยู่ไหมครับ " ไอ้หน้าติ๋มถามป้าคนนั้นอย่างเป็นมิตร 

" อ่อ คุณหนูกลับมาแล้วจ๊ะ แต่ดูแปลกๆนะจ๊ะ คุณชายโทโมะ " ป้าคนนั้นพูดขึ้นอย่างแปลกใจ 

" แปลกยังไงหรอครับ ป้าลี " ไอ้หน้าติ๋มถามขึ้นอย่างสงสัย 

" ก็คุณหนูนะสิไม่ได้ใส่แว่นกลับมา ปกติจะต้องใส่แว่นอยู่ตลอดนี่นา " ป้าคนนั้นพูดขึ้น

" ทำไมคุณหนูของป้าถึงต้องใส่แว่นตลอดเวลาด้วยล่ะค่ะ " ยัยฟางถามออกไป 

" ก็ดวงตาของคุณหนู เหมือนกับปีศาจยังไงล่ะจ๊ะ เพราะฉะนั้น ถ้าไม่มีแว่นปกปิดไว้ ทุกคนอาจจะกลัวและไม่อยากจะพูดคุยกับคุณหนูยังไงล่ะแม่หนู " ป้าคนนั้นตอบมา แต่มันก็ใช่ล่ะ ตอนที่ไอ้หมอนั่นไม่มีแว่นตาอยู่บนหน้าแล้วน่ะ มันเหมือนปีศาจจากขุมนรกจริงๆ 

" นี่ป้า ฉันถามจริงๆเถอะ ทำไมเวลาฉันพูดถึงพ่อแม่ของไอ้หมอนั่นทีไร ทำไมมันถึงต้องโกรธอย่างกับพวกฉันจะฆ่ามันยังไงยังงั้นด้วยล่ะ " ฉันถามป้าคนนี่ เพื่อให้ความสงสัยกระจ่างซะที 

" ก็คุณหนูเขายังโกรธพ่อแม่ของตนอยู่ไงล่ะ " ป้าคนนี่ตอบบกลับมา 

" แล้วทำไมต้องโกรธพ่อแม่ของตัวเองด้วย หมอนั่นไม่ใช่คนรึไงป้า " ยัยเฟย์ถามบ้าง 

" จะพูดแบบนั้นก็ไม่ถูกหรอกนะ แม่หนูแก้มป่อง ตระกูลของคุณหนูน่ะเป็นถึงผู้ใช้เวทรุ่นสุดท้าย ที่เหลือรอดมาจากสงครามล่าจอมเวทเชียวนะ สมัยที่คุณหนูยังเป็นเด็กๆน่ะ เขาเป็นเพียงผู้สืบทอดรุ่นเยาว์ ที่ยังไม่รู้ผิดชอบชั่วดีเลยสักนิด แต่ก่อนเขาเป็นเด็กที่ร่าเริง ชอบใฝ่ความรู้ ช่างถามช่างเอาใจทุกคน ทำให้ทุกๆคนรักในตัวของคุณหนูมาก แต่ดูเหมือนฟ้าดินจะกลั่นแกล้ง เมื่อคนของรัฐบาลที่เป็นพวกล่าผู้ใช้เวท ตามมาถึงที่ซ่อนแหล่งสุดท้ายของตระกูลพวกเรา คนจากรัฐบาลที่หวาดกลัวจอมเวทอยู่แล้ว ต่างฆ่าทุกๆคนที่เกี่ยวข้อง ถึงแม้จะไม่ใช้จอมเวทก็ตาม ทันใดนั้นพ่อกับแม่ของจองเบที่เรียกได้ว่าเก่งที่สุดในบรรดาผู้ใช้เวททั้งหลาย ก็มิอาจต้านทานกองกำลังของรัฐบาลได้ สุดท้ายพวกท่านทั้งสองก็ถูกจับมัด และโดนเผาทั้งเป็น " ป้าคนนั้นร่ายยาว 

" แล้วคุณหนูของป้าล่ะ " ฉันยังถามต่ิอ 

" คุณหนูที่มีอายุเพียง 5 ขวบ ได้แต่หลบอยู่ในตู้เสื้อผ้า และต้องทนเห็นพ่อกับแม่ของตัวเองโดนเผาไปต่อหน้าต่อตา แต่ก็ยังมีโชคอยู่ ที่พวกรัฐบาลตามหาตัวคุณหนูที่เป็นผู้สืบทอดคนสุดท้ายไม่เจอ พอสบโอกาสฉันจึงพาคุณหนูมาหลบที่เมืองไทยยังไงล่ะแม่หนู " ป้าคนนั้นเหล่าต่อ

" แล้วต่อจากนั้นล่ะ " ยัยฟางยังคงถามต่อไป 

" จากนั้นไอ้จองเบก็ตกอยู่ในโลกมืด ทีไม่มีทางที่ใครจะช่วยมันได้ และในที่สุดฉันก็ทำสำเร็จ ในการดึงไอ้จองเบออกจากโลกมืด โลกที่มีแต่ความคับแค้น ความเกลียดชัง และความเจ็บปวด จนมาวันนี้ พวกเธอกลับส่งให้ไอ้จองเบก้าวเข้าสู่โลกใบนั้นอีกครั้งทีนี้เข้าใจหรือยัง " ไอ้หน้าติ๋มแทรกเข้ามา จากนั้นฉันก็รีบวิ่งขึ้นไปทันที ที่ได้รู้ความจริง ไอ้แว่น ฉันขอโทษ ฉันไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี นายจะกลับไปโลกแบบนั้นไม่ได้นะ 

      To Be Continued 

    ตอนหน้าโทโมะและพวกสาวๆจะสามารถดึงตัวจองเบกลับมาได้ไหม ยังไงก็ติดตามได้ในตอนต่อไป