Rumor เหมือนเป็นข่าวลือ

 
                                            แรงบันดาลใจของใครบางคน
 
 
 
      หลังจากที่ฟางงงเต๊กกับอารมณ์ที่ฉุนเฉียวของแก้ว เธอก็ได้แต่พยักหน้ารับและขอตัวไปร่วมกินขนมอีกห้องซ้อมนึง ปล่อยให้แก้วนั่งหน้ามุ่ยอยู่กับตัวเองคนเดียว
 
 
 
ระหว่างทางเดินฟางก็คิดไปคิดมาจนมาเจอกับป๊อปปี้เข้าจนได้
 
 
 
“แม่เป็ด^^...ไปไหน??”
 
 
 
“หมีพู>O<...นี่ ตลกเหรอ? -___-^”
 
 
 
           ทีแรกฟางก็แกล้งเล่นมุขไปกับเขาด้วยก่อนจะทำหน้าจริงจังจนป๊อปปี้หน้าแหยไป  รู้ก็รู้อยู่...ถึงแม้ฟางจะเป็นสาวหวาน(ที่คนส่วนใหญ่มักเข้าใจอย่างนั้น) แต่แท้จริงแล้วบทจะโหดเธอก็เอาเรื่องอยู่เหมือน ที่สำคัญมือหนักอย่าบอกใครเชียว
 
 
 
“แหะๆ - ___-;  แล้วนี่....ตกลงจะไปไหนเอ่ย?”
 
 
 
“ไปหาขนมกินขนมที่ห้องพวกป๊อปนั่นแหละ....แต่ยัยแก้วเป็นอะไรก็ไม่รู้ ถ้าจะอารมณ์ไม่ดี ชวนมาก็ตวาดซะลั่นเลยว่า....ไม่!!!”
 
 
 
“พอกัน...โทโมะก็เป็นบ้าอะไรไม่รู้? หงุดหงิดเหมือนไปโดนหมาที่ไหนฟัดมาอ่ะ...แต่ช่างเหอะไปกินขนมกันดีกว่า พวกเขาคงเคลียกันได้”
 
 
 
         ที่พูดแบบนั้นเป็นเพราะรู้ดีว่าอาการของโทโมะเป็นเพราะใครและอาการของแก้วตามคำบอกเล่าของฟางเป็นเพราะใครเช่นเดียวกัน เพราะฉะนั้นเรื่องของเพื่อนก็น่าจะปล่อยให้เขาเคลียกันเอง ถ้ามันเหนือบ่ากว่าแรงเมื่อไหร่เขาจะเข้าไปช่วยเอง
 
 
 
ป๊อปปี้กับฟางเดินกลับเข้าไปภายในห้องซ้อมอีกครั้ง พร้อมๆกับเสียงทักของเขื่อนที่ดังขึ้นพอดิบพอดี
 
 
 
“เฮ้....ฟาง^o^ กินขนมกัน”
 
 
 
“ฉันมาเพื่อจุดประสงค์นั้นอยู่แล้วละย่ะ”
 
 
 
“แหม่....เอ้อ ว่าแต่แก้วล่ะ? ไม่เห็นมาด้วยเลย น่าสงสัยนะเนี่ย?? หรือว่า ถูกใครลักพาตัวไปแล้ว พระเจ้า!ToT ที่รักของฉัน” เขื่องแกล้งฟูมฟายจนน่าหมั่นไส้จนเฟย์ที่นั่งอยู่ข้างๆถึงกับหยิกต้นแขนเขาอย่างแรง เรื่องอะไรมาแช่งเพื่อนเธอแบบนั้นเล่า? ตาบ้านี่!
 
 
 
“ปากเหรอนั่นที่พูด?”
 
 
 
“ไม่รู้ ยัยแก้วบอกว่า...ไม่! ไม่รู้ว่ามีอะไรที่ทำให้แก้วไม่อยากมาที่ห้องนี้ล่ะมั้ง??” ฟางปรายตามองใครบางคนที่กำลังง่วนอยู่กับการเขียนโน้ตเพลงด้วยลายมือยุกยิกกับกีตาร์โปร่งที่ร้อยวันพันปีไม่เคยเลยที่เขาจะเอามาเล่น
น่าแปลกนะ ที่บอยแบรนด์อย่างเขาเวลาจับกีตาร์ก็ดูเท่ห์ไม่เบา แถมยังให้อารมณ์แปลกใหม่นอกเหนือจากเดิมอีกด้วย
 
 
 
และความสงสัยบวกกับความอยากรู้ของเขื่อน(เจ้าเดิม-*-) เขาจึงตะโกนถามออกไปอย่างเสียไม่ได้
 
 
 
“โทโมะ....แกแต่งเพลงเหรอ?”
 
 
 
          เจ้าของชื่อหันมาตามเสียงเรียกพร้อมกับใบหน้าบึ้งตึง ที่เจ้าตัวชอบทำ ใครๆก็ว่าเขานะเป็นเสือยิ้มยาก แต่เปล่าเลยเขานะยิ้มง่ายจะตายเวลาอยู่กับคนที่ทำให้....สบายใจ
 
 
 
“เออ!....ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ขอตัว อยู่ห้องเนี่ยเสียงดัง ฉันไม่มีสมาธิ”
 
 
         ดูเหมือนคำบอกเล่าของโทโมะจะเป็นการตำหนิกลายๆ พร้อมกับที่เขาคว้าโน้ตเพลงและกีตาร์คู่ใจออกไป  ใช่แล้ว....นี่คือการแสดงเดี่ยวของแต่ละคนในคอนเสิร์ตครั้งยิ่งใหญ่ของk-otic  พี่หนึ่งบอกว่าให้ทุกคนใช้ความเป็นตัวของตัวเองใส่เข้าไปให้เต็มที่เพื่อแฟนเพลงที่รักทุกคน แต่ดูท่าจะเป็นคนที่รักด้วยละมั้ง สำหรับ...
 
 
 
“โทโมะเนี่ยนะ แต่งเพลง??”ฟางเอ่ยถามด้วยความงุนงง เธอไม่เคยรู้มาก่อนเลยนี่นาว่าโทโมะแต่งเพลงเป็น ไม่ใช่ว่าเธอดูถูกแต่เธองงต่างหาก
 
 
 
เป็นใคร ใครก็งง โทโมะ k-otic แต่งเพลง???! นี่ถ้าไม่ได้ยินจากปากของเขาเองฟางต้องไม่มีวันเชื่อแน่ๆ
 
 
 
“เห็นมันบอกว่า....เป็นเพลงอะไรสักอย่างที่ไม่ใช่แร๊พ ไม่เร็ว ถ้าอย่างนั้นคงจะเป็น...เพลงรักละมั้ง?”
 
 
          เคนตะเสนอความคิดเห็นออกมาบ้าง โดยปกติแล้วท่อนแร๊พนี่เรียกได้ว่าเป็นงานถนัดของเขาเลยก็ว่าได้ ถ้าเป็นเพลงเต็ม....และที่สำคัญเกี่ยวกับความรักตามคำบอกของเคนตะละก็.....พวกเขาจะคอยดูว่าแรงบันดาลใจของโทโมะจะคืออะไรกัน??
 
 
 
 
 
         หลังจากปลีกตัวออกมาจากความวุ่นวายภายในห้องซ้อมได้แล้ว เขาก็เลือกที่จะเดินเข้ามาอีกห้องนึง ที่มันสงบและไร้ผู้คน เป็นโอกาสดีที่เขาจะแต่งเพลง  นี่ถือว่าเป็นเพลงแรกของเขาเลยก็ว่าได้ ไม่ใช่เรื่องง่ายกับการที่จะแต่งเพลงหากไม่มีแรงบันดาลใจ....แต่สิ่งที่ยากยิ่งกว่าก็คือ แรงบันดาลใจของเขานั่นแหละที่เป็นตัวกำหนดว่าเพลงของเขาจะออกมาในรูปแบบใด แรงบันดาลใจของโทโมะคืออะไรหนอ?
 
 
 
 
          เขาหลับตานิ่งอย่างใช้ความคิดซักพัก ก่อนจะทำท่าว่าคิดอะไรดีๆขึ้นมาได้  และจดเนื้อเพลงที่กลั่นกรองจากความคิดของเขาลงบนกระดาษใบใหม่เนื่องจากใบเก่าถูกขยำทิ้งไปหลายรอบแล้ว เขาฮัมเพลงออกมาเบาๆพร้อมกับนิ้วมือเรียวดีดลงบนสายกีตาร์คลอไปตามเสียงร้องเล็กน้อย...
 
 
 
 
                             “Look  high, there’s  a  bright  and  blue  sky
                                Look  at  my  eyes, there’s  love  inside”
 
 
 
          เสียงร้องอ่อนหวานบวกกับเสียงกีตาร์ละมุนเสนาะหูปลุกให้ใครบางคนตื่นขึ้นอย่างเสียมิได้  เธออยู่ในห้องนั้นตลอดเวลาที่เขาเข้ามา...แต่เธอก็เพิ่งจะรู้ตัวเหมือนกัน  เธอค่อยๆเดินออกจากหลังม่านที่เป็นฉากกั้นเพื่อดูว่าใครกันหนอ...ที่เล่นได้ไพเราะขนาดนี้
 
 
 
โทโมะ!!
 
 
 
เคล้ง!
 
 
 
 
          พระเจ้า!T_T  ขวดน้ำพลาสติกดันหล่นลงมาจากโต๊ะเนื่องจากเธอเดินไปกระแทกมัน เวรกรรม...เขาต้องรู้แน่ๆว่าเป็นใคร แล้วจะสู้หน้าเขายังไง?ละที่นี่...แก้วเอ๋ย!
 
 
 
“ใครนะ? ออกมาเดี๋ยวนี้นะ” เขาเอ่ยเรียกเสียงเหี้ยมจนเธอไม่รู้จะทำยังไง ว่าแต่...เอกลัวอะไรกันล่ะ? กลัวที่จะต้องเผชิญหน้ากับเขาอย่างนั้นนะเหรอ?
 
 
 
 
                                  ฉันเป็นอะไรไปเนี่ย>__<
 
 
 
 
“........”
 
 
 
“จะออกมาดีๆหรือต้องให้เข้าไปลากฮะ?”
 
 
 
ว้าย...โหด!
 
 
 
“เอ่อ...ไฮ!^O^ โทโมะ...ฉันเอง”
 
 
          จะหาคำทักทายแก้เก้อที่ดีกว่านี้ก็ดูท่าจะไม่ทันเสียแล้ว บ้าจริง! เธอทักเขาไปแบบนั้นได้ไงกันนะ? ปัญญา...สิ้นดี  โทโมะนิ่วหน้าไปเล็กน้อยก่อนจะแค่นยิ้มออกมาทำให้อีกฝ่ายชักสีหน้าใส่ ไม่รู้ว่าจะยิ้มทำไม? รอยยิ้มเจ้าเล่ห์แบบนั้นแหละ แก้วเกลียดที่สุดเลย!
 
 
 
“อยู่นานแล้วเหรอ? ขอโทษที่รบกวน”
 
 
 
“เอ่อ....ไม่เป็นไร”
 
 
 
          แก้วเอ่ยปฏิเสธ แม้จะยังขุ่นเคืองเพราะเขาอยู่ก่อนหน้านี้แท้ๆแต่ทำไม ชั่วเวลาที่เขายิ้มกลับมาเธอถึงลืมเรื่องบาดหมางไปจนหมดสิ้น  คิดไปคิดมาอีกทีก็ไม่ใช่เรื่องที่ควรนักกับการที่จะต้องมานั่งทะเลาะกัน เธอตัดสินใจแล้วว่ายังไงซะ เพื่อน!...ก็ต้องคุยกัน ไม่โกรธกันสิ!!
 
 
 
 
                                     ไม่งั้นจะมีเพื่อนไว้ทำไม???
 
 
 
 
“แต่งเพลง? นี่คือโชว์เดี่ยวของโทโมะสินะ”
 
 
 
“อืม....ใช่! นี่แหละโชว์เดี่ยวของฉัน  ว่าแต่แก้วยอม...”
 
 
 
“ช่างเหอะน่า...เล่นต่อสิแก้วอยากฟัง”  เพราะรู้ดีว่าเขาต้องพูดถึงเรื่องที่ทะเลาะกันบนรถแน่ๆ เธอเลยตัดบทเพราะไม่อยากรื้อฟื้นให้เสียความรู้สึกอีก เขาพยักหน้ารับก่อนจะวางกีตาร์ลง แต่งไม่ออกแล้วล่ะ ถ้าแก้วยังนั่งอยู่ตรงนี้!
 
 
 
“ไม่ได้หรอก....ความลับ เพลงนี้ยังไม่สมบูรณ์”
 
 
 
 
“ใจร้าย...แต่เอาเหอะ แก้วอยากเล่นเป็นบ้าง ถ้าจะเป็นการไถ่โทษที่กวนประสาทแก้วเมื่อกี๊...ว่างๆก็สอนให้บ้างดิ”  ร่างบางยิ้มร่างเริงจนอีกฝ่ายอดที่จะมองตามไปไม่ได้ แต่พอนึกมาได้ว่าเขายุ่งๆอยู่แก้วจึงรีบบอกเพื่อเลื่อนไปวันหลัง ไม่อยากจะรบกวนเขานักหรอก
 
 
 
“จริงสิ ช่วงโทโมะไม่ค่อยว่างนี่นา เออ.....แก้วไม่รบกวนล่ะ ไปก่อนแล้วกัน”เธอเตรียมตัวที่จะลุกหนี ไม่ใช่สิ เธอไม่ได้หนีหรอกแค่อยากอยู่ห่างๆจากเขาก็เท่านั้น....ยังไม่ทันที่จะก้าวพ้นผ่านหน้าเขาไปความรู้สึกหนักๆที่ข้อมือเหมือนถูกใครคนนั้นรั้งไว้ เธอหันกลับมามองเขาด้วยแววตางุนงงเล็กน้อย
 
 
 
“อะไรเหรอ?”
 
 
 
“ฉันว่าง”
 
 
 
 
          ขาดคำโทโมะก็รั้งตัวแก้วมานั่งตักทันที พร้อมทั้งใช้กีตาร์ล๊อคตัวเธอเอาไว้ไม่สามารถที่จะหนีเขาได้เลย แก้วนั่งเหวอไปชั่วขณะ  นี่เขาทำบ้าอะไรเนี่ย?  เธองงไปหมดแล้วนะ? หมดกัน เธออุตส่าห์เลี่ยงที่จะไปจากเขาแล้วเชียว แต่ใครจะรู้ว่าเขานั่นแหละ....ที่เป็นคนดึงเธอเข้าหาเอง เหมือนกับว่าเขาเป็นแม่เหล็กที่ดึงดูดเศษโลหะอย่างเธอ แรงน้อยอย่างเธอจะไปขัดอะไรเขาได้เล่า?
 
 
 
“ทะ...โทโมะ!”
 
 
 
“ใส่กางเกงขาสั้นทำไม?”
 
 
 
 
          แก้วสะดุ้งเฮือกเมื่อเขาถามขึ้นมาอย่างนั้น กางเกงขาสั้น? ทำไมเธอจะใส่ไม่ได้อ่ะ?มีกฎข้อไหนห้ามให้แก้วFFK ใส่กางเกงขาสั้นไม่ทราบ??  ตอนนี้ยังรู้สึกได้ว่าความร้อนเริ่มคุกคามไปทั่วใบหน้าร่างกายของแก้วเสียแล้ว  ตักแกร่งของเขาอบอุ่นจนแก้วร้อนระอุหรือเป็นเพราะเธอร้อนไปเองเสียมากกว่า
 
 
 
ท่ามกลางความเย็นของเครื่องปรับอากาศเนี่ยนะ??
 
 
 
“ระ...ร้อน -___-;”
 
 
 
“ปกติร้อนแค่ไหนก็ไม่ใส่นี่? โชว์ใครไม่ทราบ?”
 
 
          เอ๊ะ....เขาเป็นบ้าอะไรเนี่ย?ที่ใส่กางเกงขาสั้นก็เพราะน้ำหวานของฟางนั้นแหละที่รดเปรอะเปื้อนกางเกงของแก้วจนฟางต้องเอากางเกงตัวเองมาให้แก้วใส่ และผลก็คือ...มันเป็นกางเกงขาสั้น ซึ่งแก้วไม่มีทางเลือก!
 
 
 
“โชว์ใครนะเหรอ?....คงหนุ่มๆแถวนี้ละมั้ง” แก้วเอ่ยประชดออกไปทันที ได้ผล เขาเงียบไปก่อนจะกระชับวงแขนรัดแก้วแน่นกว่าเดิม เจ็บนะ...กีตาร์มันกดทับข้อมือเธอนะสิ! คนบ้าอะไร?เอาแต่ใจตัวเองชะมัด!
 
 
 
“เอาล่ะ เริ่มเรียนได้แล้ว”
 
 
 
“วะ...ไว้วันหลังก็ได้”เป็นแก้วเองที่ปอดแหกแม้จะไม่ได้เผชิญหน้ากับเขาก็ตาม แต่สถานการณ์แบบนี้ให้เธอเผชิญหน้ากับเขาเสียยังดีกว่า! น้ำเสียงตะกุกตะกักพร้อมร่างกายที่สั่นเทาของแก้วทำเอาเขาหัวเราะในลำคอเล็กน้อย
 
 
 
“วันนี้แหละ.....เอาล่ะ จับคอร์ดนี้ พร้อมนะ”เขาจับมือของแก้วทาบลงบนสายกีตาร์ เหมือนถูกกอดอย่างไงอย่างงั้น ไม่ใช่สิ!เธอถูกเขากอดนั้นแหละ... คำพูดที่พร่ำสอนของเขาดูเหมือนจะไม่ซึมเข้าหัวแก้วเลยสักนิด
 
 
 
 
          โทโมะขับเพลงที่เขาแต่งออกมาเล็กน้อยพร้อมๆกับที่สอนแก้วเล่นไปด้วย มันเป็นเพลงภาษาอังกฤษที่มีท่วงทำนองที่อ่อนหวานแม้เพลงของเขาจะไม่สำเจสมบูรณ์ก็ตาม  แก้วเชื่อว่า...หากเพลงนี้แต่งจบแล้ว มันต้องเป็นเพลงที่เพราะที่สุดในโลกแน่ๆ เธอเชื่ออย่างนั้น!
 
 
 
“ทะ..โทโมะ  ชื่อเพลง อะไร??”
 
 
 
 
          ไม่มีคำพูดใดนอกจากจะถามเขา จะให้บอกยังไงดีล่ะ? คือมัน....เขินนะ เข้าใจไหม?!  เป็นใครก็ต้องรู้สึกแบบนี้ด้วยกันทั้งนั้น แต่สำหรับแก้วแล้ว ทั้งเขิน ทั้งอึดอัด ทั้งบอกไม่ถูก  อยากจะอาเจียนเสียจริง  หรือเธอจะเป็นโรคหัวใจ!
 
 
 
หัวใจเต้นแรงจนจะวายอีกแล้วT^T
 
 
 
 
                                           “You’re  in  my  thought.”
 
 
 
 
          เขาชะงักไปเล็กน้อย แต่ยังไม่ยอมปล่อยมือจากแก้ว แม้เสียงร้องเพลงและเสียงกีตาร์จะจบลงก็ตาม มือหนาวางพาดลงบนต้นขาขาวของแก้ว ความจากมือของเขาแผ่รังสีจนแก้วสะดุ้งไม่กล้ากลับไปมองเขาเลยแม้แต่เสี้ยววินาที!
 
 
 
“บอกไม่ได้ พรุ่งนี้วันคอนเสิร์ตก็รู้เองนั่นแหละ!”
 
 
 
“อ่อ?? อืม...เอ่อ..”
 
 
 
“แก้ว!~” จู่ๆเขาก็ร้องเรียกชื่อเธอซะเสียดังทั้งๆที่อยู่ใกล้แค่ปลายก้อยแค่นี้ เธอหันกลับไปมองหน้าเขาน้อยๆเพื่อรอคำถามจากปากของอีกฝ่าย
 
 
 
“แก้วเกลียดผู้ชายประเภทไหน?”
 
 
 
 
         โทโมะนี่ท่าจะบ้า!วันนี้เขาแปลกไปมากเลย ถามอะไรก็ไม่รู้ แต่ถ้าแก้วตอบได้ได้ เธอจะตอบว่า...เธอเกลียดผู้ชายอย่างเขานี้แหละ โดยเฉพาะ ตอนนี้!!!
 
 
“ถะ...ถามทำไม??”
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“จะได้ไม่ทำแบบนั้น”
 
 

 
โทโมะเเต่งเพลงอะไร?? มีใครรู้บ้าง??
และไรเตอร์จะเเต่งเพลงยังไง?? มีใครช่วยได้บ้างTT