Rumor เหมือนเป็นข่าวลือ

 

                                              เพลงที่ฉัน..แต่งให้ใครคนนึง?

 

 

 

 

         โอเค...โทโมะ Y_Y หลังจากที่ได้ฟังประโยคสุดท้ายของเขาแล้ว ก็ไม่มีใครพูดอะไรกันอีกแก้วเองที่ถูกเขาปล่อยตัวให้เป็นอิสระจึงรีบเดินหนีมายังอีกทาง ทำได้เพียงจ้องมองเขาอยู่ห่างๆ(ไม่กล้าเข้าใกล้ก็ว่าได้) เขายังนั่งฮัมเพลงไปเรื่อย รู้สึกว่าเพลงของเขาใกล้จบแล้วล่ะ? เขาคงแต่งไว้หลายวันแล้ว..

 

 

 

          ท่ามกลางบรรยากาศที่น่าอึดอัดเช่นนี้แก้วจึงทำได้แค่พยายามคิดคำพูดคำจาที่สวยหรูเพื่อกลบเกลื่อนอะไรบางอย่าง?ที่เรียกว่า....ความเงียบนั่นแหละ!

 

 

 

“นี่...โทโมะ! ยังอยากรู้หรือเปล่า ว่าแก้วเกลียดผู้ชายประเภทไหน?” เธอแสร้งเอ่ยถามด้วยสีหน้ากวนประสาทและดูมีเลศนัย เขาละจากกีตาร์และเพลงพร้อมกับเลิ่กคิ้วเป็นเชิงถาม??

 

 

 

“....”

 

 

 

 

          แก้วนิ่งไปเล็กน้อยก่อนจะพูดไม่ออกเสียอย่างนั้น แต่สายตาคาดคั้นของโทโมะทำให้แก้วสั่งตัวเองว่า รีบๆตอบคำถามของเขาไปสิ!  ชั่ววินาทีเธอก็สูดเอาลมหายใจเข้าปอดอย่างเต็มที่..

 

 

 

“ก็ผู้ชายที่...มีแฟนอยู่แล้ว แต่ยังชอบมายุ่งกับเราไง? รู้ไหม?...ว่าทำแบบนี้อีกคนเขาคิดไปไกล....”

 

 

 

          และความเงียบก็เข้าปกคลุมภายในห้องนั้นอีกครั้ง ไม่รู้เหมือนกันว่าเธอคิดอะไรอยู่ถึงพูดออกไปแบบนั้น? อาจจะเป็นเพราะเธอรู้สึกแบบนั้นจริงๆก็ได้  มันไม่แฟร์เลยสำหรับเธอ ไม่ใช่สิ...สำหรับผู้หญิงทั่วไปหลายๆคนต่างหาก!

 

 

 

 

                                  ไม่เกี่ยวกับฉันซะหน่อยY_Y

 

 

 

 

         ในเมื่อไม่มีอะไรจะพูดต่อ และไม่รู้จะพูดอะไรแก้วเลยเลือกที่จะเดินออกมาจากห้องนั้น ปล่อยให้ใครบางคน? คิดทบทวนเอาเอง

 

 

 

 

          โทโมะนิ่งไปอย่างใช้ความคิดเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะสะบัดศีรษะเบาๆเพื่อไล่ความคิดฟุ้งซ่านออกไป และเตรียมแต่งเพลงให้เสร็จจนวันคอนเสิร์ตพรุ่งนี้...พรุ่งนี้?...พรุ่งนี้แล้วหรือที่เขาต้องร้องเพลงนี้  ทำไมเขารู้สึกว่ามันเร็วเกินไป....

 

 

 

 

          อันที่จริงจะบอกว่า เขาแต่งเพลงนี้ตั้งแต่ยังไม่มีแพลนจะแสดงคอนเสิร์ตเลยด้วยซ้ำ นั่นก็เท่ากับว่ามันเป็นเพลงที่เขาแอบแต่งไว้นานแล้วและมัน...ยังไม่เสร็จสมบูรณ์ก็ว่าได้

 

 

 

 

                                             “Can I kiss you baby?”

 

 

 

 

 

          และในที่สุดเขาก็หาท่อนจบของมันจนได้ อยากรู้ไหม?ว่าเพลงที่ขาแต่งคือเพลงอะไร? มีคนๆนึงก่อนหน้าที่ถามเขาแต่เขาก็ไม่ได้ตอบ นั่นเป็นเพราะว่าเขายังไม่รู้ต่างหากว่าเพลงนี้....แท้จริงแล้วมันคืออะไรกัน? เขาจะตั้งชื่อมันว่าอะไรดี?  แต่ภาพสุดท้ายที่โลดแล่นในความคิดมันทำให้เขารู้แล้วว่าเพลงนี้มีความหมายยังไง และ เขาจะให้มันชื่อ....

 

 

 

“สดใสเหลือเกิน”

 

 

 

          ไม่ใช่นะ...ถ้อยคำที่เขาสบถหาได้เป็นชื่อเพลงของเขา มันเป็นเพียงความรู้สึกของเขาในขณะที่ได้ประสพกับสิ่งๆ นึงอยู่ต่างหาก แล้ว....สิ่งๆนั้นที่ว่า มันคืออะไรหนอ?

 

 

 

 

         ท่ามกลางความสับสนวุ่นวายของตัวเองเขากลับค้นพบและเริ่มรู้สึกว่าบางสิ่งบางอย่างมันเริ่มจะชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ ๆ เนื้อเพลงทุกตัวอักษรที่เขาตั้งใจร้อยเรียงเพื่อให้มันออกมาสมบูรณ์แบบที่สุดถูกขีดเขียนด้วยลายมือยุกยิกของเจ้าตัวที่นับได้ว่า...พัฒนาขึ้นมาก  จากเมื่อก่อนที่เขาชอบโดน แก้ว ล้อว่า....

 

 

 

‘โทโมะ  ไว้วันหลังแก้วจะซื้อแบบฝึกหัดเขียนหนังสือตามรอยประมาให้นะ คิกๆ ฮ่าๆ’

 

 

 

 

          เธอหัวเราะอย่างอารมณ์ดีหลังจากที่ได้เห็นลายมือสุดเห่ยของเขา หัวเราะจนท้องคัดท้องแข็งก็ไม่ยอมเลิกราเสียที ผลสุดท้ายวันนั้นเขาจึงงอนเธอไปเสีย นี่ถ้าไม่ติดว่าแก้วมาง้อ โทโมะคงไม่ยอมคุยด้วยเป็นแน่!

 

 

 

 

                                  หน็อยแน่ะ== ยัยหมวยหน้าขาว!

 

 

 

 

          หลังจากที่แก้วปลีกตัวออกมาจากโทโมะได้แล้วเธอก็ต้องกลับเข้ามาอีกครั้ง เหตุเพราะ....ดันมาเจ๊อะกับเขื่อนเข้าพอดี เขาจึงดันตัวแก้วเข้ามาอีกครั้งทั้งๆที่โทโมะยังคงนั่งมองเนื้อเพลงที่เขาแต่งด้วยแววตาชื่นชม จนแก้วเองก็อดที่ปลื้มใจไปกับเขาด้วยไม่ได้

 

 

 

“แก้ว^o^....แหมๆๆ ที่ไม่ยอมไปห้องเราเพราะอยากอยู่ห้องนี้มากกว่างั้นเหรอ?” เขื่อนเดินมาเบียดสีข้างเธออย่างจงใจพร้อมเอ่ยด้วยน้ำเสียงล้อเลียน นี่ถ้าแก้วสามารถกระโดดกัดหูเขื่อนได้ นี่ทำไปนานแล้วนะเนี่ย-*-

 

 

 

“ตลก  ฉันนอนอยู่ในห้องตั้งนาน เขาเพิ่งมา ที่สำคัญมาทีหลังด้วย!”

 

 

 

“เขาอ่ะ ใคร?”

 

 

 

“กวนประสาท -__-;”

 

 

 

 

          ร่างบางตอบกลับอย่างหมั่นไส้ในความกวนประสาทของเขื่อน ไม่เคยเลยที่แก้วจะอยู่ได้อย่างสงบสุข ตราบใดที่ยังมีเขื่อนเป็นมารจญอยู่แบบนี้ ชอบล้อ! ชอบแกล้ง! ไอบ้า!!>///<

 

 

 

 

“แล้วนี่จะไปไหน? พวกเรากำลังจะกลับบ้านแล้วล่ะแก้ว ดึกมากแล้ว พรุ่งนี้ก็ต้องเตรียมตัวขึ้นแสดงแล้วด้วย ฟางง่วงนอน ZZzz” ฟางหาววอดๆตาหยีเพื่อแสดงให้รู้ว่าเธอง่วงจริงๆ

 

 

 

“อ๊ะ...หม่ามี้มาแล้ว ยัยแก้วกลับด้วยกันหรือเปล่า?”

 

 

 

          เมื่อได้ยินเสียงแตรรถเฟย์ก็ทำท่าดี๊ด๊าด้วยความง่วงไม่แพ้พี่สาวก่อนจะชวนแก้วกลับบ้านพร้อมกัน แน่นอน...ตอนนี้ป๊อปปี้กลับไปแล้วเหตุเพราะทางบ้านโทรมาบอกว่า ญาติของเขากลับมาจากเมืองนอกเพื่อมาชมคอนเสิร์ตของเขา ฉะนั้นป๊อปปี้จำต้องกลับไปต้อนรับอย่างเสียมิได้ ในห้องซ้อมตอนนี้ก็เหลือเพียง เขื่อน แก้ว โทโมะ และเฟย์ ฟางที่กำลังจะไป??

 

 

 

“ไม่อ่ะ...เดี๋ยวพี่กิ่งมารับ แก้วว่าตอนนี้เฟย์แบกฟางกลับเหอะ หลับคาอากาศแล้ว-___-^^”

 

 

 

“ว้าย...!ตายแล้ว ตื่นเดี๋ยวนี้นะพี่ฟาง แย่จริงๆยืนหลับได้ยังไง? ตื่น!!”หลังจากสะดุ้งจากเสียงเรียกที่ดังสนั่นพร้อมกับมือเล็กของเฟย์ตบเบาๆที่ใบหน้าหวานของฟาง เจ้าตัวยืนงึมงำก่อนจะเดินไปขึ้นรถ เชื่อแล้วล่ะ! ว่าฟางไม่ไหวจริงๆ

 

 

 

 

         หลังจากที่ 2 ศรีพี่น้องนั่นกลับไปเรียบร้อยแล้ว ในห้องก็เริ่มเข้าสู่โหมดเงียบอีกครั้ง ไม่ต้องแปลกใจหรอกเขื่อนนะพอหัวล้มถึงโซฟาก็หลับไปทันที สงสัยจะซ้อมหนักไปหน่อยกระมัง?

 

 

 

Kaew part

 

 

 

          ฉันนั่งอยู่อีกมุมห้องนึงด้วยความเงียบเหงา น่าแปลกทั้งที่ยังมีเสียง(กรน)ของเขื่อนและเสียงกีตาร์ของโทโมะดังแว่วๆอยู่ในหัว แต่ก็ดูเหมือนฉันจะนั่งเดียวดายอยู่คนเดียวเสียมากกว่า นี่ฉันพูดอะไรที่ไม่สมควรพูดออกไปหรือเปล่า?? แต่ช่างเถอะ ... อย่างน้อยเขาก็น่าจะได้รับรู้กับการกระทำของเขาเสียบ้าง

 

 

 

 

          ระหว่างที่รอพี่กิ่งที่อยู่เคลียงานที่มหาลัยมารับก็คงจะดึกพอดู ฉันเลยตั้งใจจะงีบสักพัก พอจะหลับตาเสียงกีตาร์อ่อนหวานพร้อมกับเสียงขับร้องที่นุ่มละมุนของคนในห้องก็ดังคลอมาตามอากาศ มันทำให้ฉันหลับไม่ลง แต่ฉันก็ไม่ยอมลืมตา กลัวว่าเขาจะหันมาเห็น กลัวว่าเราจะสบตากัน กลัวว่าจะทำตัวไม่ถูก

 

 

 

เข้าใจไหม?...ว่าฉันลืมตาทั้งที่ยังหลับตา!

 

 

 

End Kaew part

 

 

 

 

 

          เขายังคงร้องเพลงพร้อมเล่นดนตรีไปเรื่อยๆ ในขณะที่เธอเริ่มคล้อยหลับลงเสียแล้ว ประโยคสุดท้ายของบทเพลงที่เธอได้ยินและยังคงดังก้องในโสตประสาทก็คือ ...   

 

 

 

 

“Can I kiss you baby?” ฉันสามารถจูบเธอได้ไหมคนดี?

 

 

 

 

          เธอยิ้มหวานทั้งที่ยังหลับตา แม้จะไม่รู้สึกตัวแล้วก็ตาม แต่กระนั้นแก้วก็ยังไม่ได้ลงสู่ห้วงนิทราสนิทใจเสียเมื่อไหร่กัน ร่างกายยังคงตอบสนองต่อสิ่งเร้ารอบตัวอยู่เสมอ เธอพร้อมที่จะลืมตามทันทีหากมีอะไรมารบกวน..แต่ทำไม? ความรู้สึกบางเบาเมื่อครู่ไม่อาจทำให้เธอตื่นขึ้นมาได้?

   

 

 

 

          แก้วกำลังหลุดไปอยู่ในห้วงความฝันที่เธอเป็นเจ้าหญิงและมีเจ้าชาย ท่ามกลางดอกไม้หลากพันธ์สีสันงดงามราวกับที่นี่เป็นแดนสวรรค์ก็ไม่ปาน เจ้าชายคนนั้นขอจุมพิตที่ริมฝีปากบางอมชมพูของเธอเอง แม้ในใจจะรู้สึกกระดากอายต่อคนที่เกือบแปลกหน้าในความฝันเธอกลับตอบรับเขาไปเสียง่ายๆ เพราะอะไรนะเหรอ?....เพราะเจ้าชายคนนั้นคือ ‘เขา’ นะสิ

 

 

 

“Can I kiss you baby?”

 

 

 

         ดูเหมือนเสียงของเจ้าชายรูปงามคนนั้นจะติดตรึงอยู่ในความทรงจำน้อยๆของแก้ว นี่เป็นความฝันแน่หรือ? ทำไม?ความฝันมันช่างเหมือนจริงได้ขนาดนี้??

 

 

 

“แก้ว แก้ว แก้ว!” ใครบางคนเขย่าตัวจนเธอเกือบจะตกโซฟา นี่เธอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่กันเนี่ย? พอนึกถึงความฝันเมื่อครู่มือบางก็รีบตะครุบริมฝีปากตัวเองทันที ใช่แล้ว...เหมือนโดนจูบ!

 

 

 

“โทโมะ O_O!”

 

 

 

“เป็นอะไรไป ทำไมหน้าแดง?”

 

 

 

“อะ...เอ่อ...เปล่าๆ คือฝันร้ายนิดหน่อย”

 

 

 

“ฝันว่าโดนจูบหรือไงกัน? หน้าแดงเป็นมะเขือเทศแบบนั้น”

 

 

 

 

                                 หวาย~ นี่เขารู้ด้วยเหรอเนี่ย แอ้...ไม่จริงอ่ะY_Y

 

 

 

 

“ไม่ใช่นะ! ไม่ใช่ ไม่ใช่แบบนั้นซะหน่อย ไม่จริ๊ง>///<” โง่มากยัยแก้ว ลนลานขนาดนั้นเขาจะดูไม่ออกหรือไง? --*

 

 

 

“พี่สาวมารับแล้ว ไม่กลับบ้านหรือไง?”

 

 

 

“เอ่อ..กะ..กลับสิ ไปก่อนนะ เจอกัน”แก้วรีบเก็บของใช้ลวกๆก่อนจะรีบวิ่งหนีออกไปด้วยใบหน้าที่แดงซ่านเพราะเลือดสูบฉีดเต็มที่ แต่ก่อนที่แก้วจะออกจากห้องไป เธอเหลือบเห็น....รอยยิ้มมุมปากของโทโมะ!!?

 

 

 

 

                             ยิ้มแบบนั้น......หมายความว่าไง?

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Tomo part

 

 

 

          เสร็จสมบูรณ์แล้วล่ะ เพลงของผม....ผมใช้เวลากับมันนานพอสมควรรู้สึกว่าจะเริ่มแต่งเพลงนี้เมื่อ  2  ปีที่แล้ว?

2 ปี ที่เพิ่งจะรู้อะไรบางอย่างที่ไม่สามารถกลับไปแก้ไขได้? ผมจึงทำได้เพียงแต่งเพลงนี้ขึ้นมาเพื่อระบายอะไรที่มันเรียกว่า ‘ค้างคา’ อยู่ในหน้าอกข้างซ้ายตลอดมา

 

 

 

 

          เกือบแล้วที่ผมจะลืมเนื้อร้องและทำนองที่คิดไว้คร่าวๆไป ถ้าวันนั้นพี่หนึ่งผู้จัดการวงของพวกเราไม่เดินเข้ามาบอกว่า ให้คิดโชว์เดี่ยวของแต่ละคนละก็....ผมคงลืมมันไปอย่างสนิทใจ

 

 

 

          เมื่อได้ยินแบบนั้นเพลงๆนี้มันก็ตีกลับขึ้นมาในสมองของผมอีกครั้ง  จริงสิ....มันยังเหลืออีกครึ่งเพลงนี่นา และนี่ล่ะ โชว์เดี่ยวของโทโมะ เค-โอติก!

 

 

 

 

          ผมเชื่อเป็นอย่างยิ่งว่าเพลงนี้จะสามารถตรึงหัวใจของคนที่ได้รับฟังได้อย่างแน่นอน ไม่ใช่ว่าผมเยินยอฝีมือของตัวเองแต่อย่างใด เพียงแต่ว่า มีใครบางคนเป็นตัวพิสูจน์ได้ต่างหาก....และคนๆนั้นก็คือ...

 

 

 

End tomo part

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

        ในที่สุดวันคอนเสิร์ตก็มาถึงตอนนี้พวกเรา k-otic พร้อมกับสาวๆแขกรับเชิญต่างกำลังวิ่งวุ่นด้วยความตื่นเต้นอยู่หลังเวที  คนดูเยอะจนแน่นขนัด ไปทั่วฮอลล์ นั่นแสดงให้เห็นถึงแฟนคลับที่ยังคงเหนียวแน่นและถ้าไม่มีพวกเขาที่คอยให้การสนับสนุนมาโดยตลอดระยะเวลา 4 ปี ก็คงไม่มีพวกเรา k-otic ในวันนี้

 

 

 

 

“เฮ! พวกเรา รวมพลังกันหน่อย ก่อนแสตนบาย 20 นาที” ป๊อปปี้หัวหน้าวงผู้มีความมุ่งมั่น วันนี้เขาดูขรึมเป็นพิเศษยื่นมือมา ข้างนอก และสมทบด้วยพวกเราทีละคน  ทีละคน...

 

 

 

“เย้!!!”เสียงโห่ร้องกึกก้องดังไปทั่ว ก่อนจะแยกย้ายกันเตรียมขึ้นโชว์ของแต่คน แต่ละวง

 

 

 

 

 

 

“อย่าไปเต้นแรงเต้นกาบนเวทีนะ อายเขา^^”

 

 

 

“(- -   ) (  - - )  ? หมายถึงใครอ่ะโทโมะ” แก้วหันมองซ้ายขวาเมื่อเห็นว่าไม่มีใครเธอจึงรู้ว่าที่เขาพูดนะ หมายถึงเธอ!

 

 

 

“ยัยหมวยเอ๊ย! ก็เธอนั้นแหละ”

 

 

 

“O___o หมวย? บ้า! อย่าเรียกแบบนั้นนะ>///<”

 

 

 

“โฮ่ๆ ฉันเพิ่งเคยเห็นลิงเขินนะเนี่ย”

 

 

 

“โทโมะ แอ้กกกกก! ไอญี่ปุ่นหน้าปลาดิบ!” ร่างบางตอบกลับด้วยท่าทีงอนๆ บ้าเหรอไง?มาเรียกเธอว่า ยัยหมวย? และที่สำคัญ ‘ลิง’ อ่ะยิ่งรับไม่ได้คร่า...เธอไม่ได้หมวยขนาดนั้นซะหน่อย ก็แค่ขาวและเธอก็เป็นคนไม่ใช่ลิง  เนอะๆ

 

 

 

“อร่อยนะ ลองกินดูไหมล่ะ?” เขาพูดอะไรของเขาเนี่ย? แม้จะงงแต่แก้วก็(ต้อง)ถาม ชอบพูดอะไรกำกวมฟังไม่เข้าใจเรื่อยเลย โทโมะคนนี้ ฮึ่มๆ!

 

 

 

“อะไร?-__-;”

 

 

 

“ปลาดิบคนนี้อร่อยนะ”

 

 

 

 

          เขาพูดแค่นั้น  แค่นั้น! แล้วก็เดินจากไปทิ้งให้อีกคนยืนหน้าแดงพูดอะไรไม่ออกอยู่คนเดียว  นี่แสดงว่าที่แก้วตอบกลับเรื่องที่เขาถามเมื่อวาน? ไม่ได้ซึมซับลงสู่หัวสมองขอเขาเลยใช่ไหม?

 

 

 

 

          บ้าจริง! แล้วเธอจะหน้าแดงทำไมเนี่ย? อุณหภูมิในร่างกายตีรวนอีกครั้ง ใบหน้าร้อนวูบวาบเหมือนมีใครเอาคบเพลิงมารนหน้าก็ไม่ปาน  และความรู้สึกแปลกที่เกิดขึ้นก็ดับวูบลงทันทีที่เห็น เธอคนนั้น?

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

เบลล์

 

 

เธอมาตามคำสัญญาที่ให้กับโทโมะในวันนั้น …

 

“เบลล์กลับละนะ เดี๋ยวคอนเสิร์ต ไปเป็นกำลังใจให้ถึงหลังเวทีเลย^^”     

 

         และเธอก็มาจริงๆเสียด้วย หลังจากที่เขาละไปจากแก้วแล้ว เขาก็เดินไปหาผู้หญิงคนนั้น ‘คนสำคัญ’ ของเขา ไม่ใช่เรื่องแปลที่ศิลปินจะมีแฟน....ทุกคนต่างเข้าใจดี 

 

 

 

 

         แต่ที่ ‘เธอ’ ไม่เข้าใจก็คือ....ทำไมเขาไม่แนะนำให้เหล่าเพื่อนๆรู้จัก หรืออาจจะเป็นเพราะทุกคนรู้หมดแล้ว มีเพียง ‘เธอ’ คนเดียวที่ยังไม่รู้?  จะถามไปก็ไม่ใช่เรื่องของตัวเองเพราะแค่นี้เธอก็ดูออกอยู่แล้วว่าระหว่างทั้งคู่ เป็นอะไรกัน

 

 

 

 

          เป็นเพื่อนสนิท? ไม่ใช่แล้ว...นั่นเป็นคำตอบของโทโมะที่ใช้ตอบคำถามของนักข่าว พูดง่ายๆก็คือ มันเป็นวรรณะระหว่างแก้ว กับ โทโมะ ต่างหาก! และมันก็คงไม่มีวันเปลี่ยนไปเป็นอย่างอื่นได้อีกแน่นอน!

 

 

 

 

         คนมีความรักนี่  ยิ้มได้ตลอดเวลาเลยเนอะ  ... ภาพที่เบลล์อยู่เคียงข้างโทโมะ หยอกล้อ พูดคุย พร้อมเสียงหัวเราะและรอยยิ้ม  มันทำให้ใครบางคน? รู้สึกเหมือนกับว่า...โดนฉีดยาชา

 

 

 

         บางที แรงบันดาลใจในการแต่งเพลงของโทโมะ อาจจะอยู่ตรงนี้แล้วก็ได้ ‘Can I kiss you baby?’

คือเธอคนนี้นี่เอง....เจ้าของริมฝีปากของโทโมะ!

 

 

---

 

เพลงของ 'เขา' จะชื่อเพลงอะไร?

ความรู้สึกที่ได้ประสพกับสิ่งๆนึงของ 'เขา' คืออะไร?

รอยจูบจากเจ้าชายนั้นเป็นเพียงความฝัน หรือ ความเป็นจริง?

สิ่งที่ 'ค้างคา' ของ 'เขา' มันคืออะไรกัน?

Can I kiss you baby? นั้นเป็นคำขอของเจ้าชายที่มีต่อ 'เธอ' หรือ เขาที่มีต่อ 'ผู้หญิงคนนั้น'?

แล้วรู้บ้างไหม?? ว่าไรเตอร์จะแต่งต่อไปยังไง??? โฮฮฮTToTT (กำลังซึ้ง)