Rumor เหมือนเป็นข่าวลือ

 

                                            แรงบันดาลใจของใครบางคน

 

 

 

      หลังจากที่ฟางงงเต๊กกับอารมณ์ที่ฉุนเฉียวของแก้ว เธอก็ได้แต่พยักหน้ารับและขอตัวไปร่วมกินขนมอีกห้องซ้อมนึง ปล่อยให้แก้วนั่งหน้ามุ่ยอยู่กับตัวเองคนเดียว

 

 

 

ระหว่างทางเดินฟางก็คิดไปคิดมาจนมาเจอกับป๊อปปี้เข้าจนได้

 

 

 

“แม่เป็ด^^...ไปไหน??”

 

 

 

“หมีพู>O<...นี่ ตลกเหรอ? -___-^”

 

 

 

           ทีแรกฟางก็แกล้งเล่นมุขไปกับเขาด้วยก่อนจะทำหน้าจริงจังจนป๊อปปี้หน้าแหยไป  รู้ก็รู้อยู่...ถึงแม้ฟางจะเป็นสาวหวาน(ที่คนส่วนใหญ่มักเข้าใจอย่างนั้น) แต่แท้จริงแล้วบทจะโหดเธอก็เอาเรื่องอยู่เหมือน ที่สำคัญมือหนักอย่าบอกใครเชียว

 

 

 

“แหะๆ - ___-;  แล้วนี่....ตกลงจะไปไหนเอ่ย?”

 

 

 

“ไปหาขนมกินขนมที่ห้องพวกป๊อปนั่นแหละ....แต่ยัยแก้วเป็นอะไรก็ไม่รู้ ถ้าจะอารมณ์ไม่ดี ชวนมาก็ตวาดซะลั่นเลยว่า....ไม่!!!”

 

 

 

“พอกัน...โทโมะก็เป็นบ้าอะไรไม่รู้? หงุดหงิดเหมือนไปโดนหมาที่ไหนฟัดมาอ่ะ...แต่ช่างเหอะไปกินขนมกันดีกว่า พวกเขาคงเคลียกันได้”

 

 

 

         ที่พูดแบบนั้นเป็นเพราะรู้ดีว่าอาการของโทโมะเป็นเพราะใครและอาการของแก้วตามคำบอกเล่าของฟางเป็นเพราะใครเช่นเดียวกัน เพราะฉะนั้นเรื่องของเพื่อนก็น่าจะปล่อยให้เขาเคลียกันเอง ถ้ามันเหนือบ่ากว่าแรงเมื่อไหร่เขาจะเข้าไปช่วยเอง

 

 

 

ป๊อปปี้กับฟางเดินกลับเข้าไปภายในห้องซ้อมอีกครั้ง พร้อมๆกับเสียงทักของเขื่อนที่ดังขึ้นพอดิบพอดี

 

 

 

“เฮ้....ฟาง^o^ กินขนมกัน”

 

 

 

“ฉันมาเพื่อจุดประสงค์นั้นอยู่แล้วละย่ะ”

 

 

 

“แหม่....เอ้อ ว่าแต่แก้วล่ะ? ไม่เห็นมาด้วยเลย น่าสงสัยนะเนี่ย?? หรือว่า ถูกใครลักพาตัวไปแล้ว พระเจ้า!ToT ที่รักของฉัน” เขื่องแกล้งฟูมฟายจนน่าหมั่นไส้จนเฟย์ที่นั่งอยู่ข้างๆถึงกับหยิกต้นแขนเขาอย่างแรง เรื่องอะไรมาแช่งเพื่อนเธอแบบนั้นเล่า? ตาบ้านี่!

 

 

 

“ปากเหรอนั่นที่พูด?”

 

 

 

“ไม่รู้ ยัยแก้วบอกว่า...ไม่! ไม่รู้ว่ามีอะไรที่ทำให้แก้วไม่อยากมาที่ห้องนี้ล่ะมั้ง??” ฟางปรายตามองใครบางคนที่กำลังง่วนอยู่กับการเขียนโน้ตเพลงด้วยลายมือยุกยิกกับกีตาร์โปร่งที่ร้อยวันพันปีไม่เคยเลยที่เขาจะเอามาเล่น

น่าแปลกนะ ที่บอยแบรนด์อย่างเขาเวลาจับกีตาร์ก็ดูเท่ห์ไม่เบา แถมยังให้อารมณ์แปลกใหม่นอกเหนือจากเดิมอีกด้วย

 

 

 

และความสงสัยบวกกับความอยากรู้ของเขื่อน(เจ้าเดิม-*-) เขาจึงตะโกนถามออกไปอย่างเสียไม่ได้

 

 

 

“โทโมะ....แกแต่งเพลงเหรอ?”

 

 

 

          เจ้าของชื่อหันมาตามเสียงเรียกพร้อมกับใบหน้าบึ้งตึง ที่เจ้าตัวชอบทำ ใครๆก็ว่าเขานะเป็นเสือยิ้มยาก แต่เปล่าเลยเขานะยิ้มง่ายจะตายเวลาอยู่กับคนที่ทำให้....สบายใจ

 

 

 

“เออ!....ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ขอตัว อยู่ห้องเนี่ยเสียงดัง ฉันไม่มีสมาธิ”

 

 

         ดูเหมือนคำบอกเล่าของโทโมะจะเป็นการตำหนิกลายๆ พร้อมกับที่เขาคว้าโน้ตเพลงและกีตาร์คู่ใจออกไป  ใช่แล้ว....นี่คือการแสดงเดี่ยวของแต่ละคนในคอนเสิร์ตครั้งยิ่งใหญ่ของk-otic  พี่หนึ่งบอกว่าให้ทุกคนใช้ความเป็นตัวของตัวเองใส่เข้าไปให้เต็มที่เพื่อแฟนเพลงที่รักทุกคน แต่ดูท่าจะเป็นคนที่รักด้วยละมั้ง สำหรับ...

 

 

 

“โทโมะเนี่ยนะ แต่งเพลง??”ฟางเอ่ยถามด้วยความงุนงง เธอไม่เคยรู้มาก่อนเลยนี่นาว่าโทโมะแต่งเพลงเป็น ไม่ใช่ว่าเธอดูถูกแต่เธองงต่างหาก

 

 

 

เป็นใคร ใครก็งง โทโมะ k-otic แต่งเพลง???! นี่ถ้าไม่ได้ยินจากปากของเขาเองฟางต้องไม่มีวันเชื่อแน่ๆ

 

 

 

“เห็นมันบอกว่า....เป็นเพลงอะไรสักอย่างที่ไม่ใช่แร๊พ ไม่เร็ว ถ้าอย่างนั้นคงจะเป็น...เพลงรักละมั้ง?”

 

 

          เคนตะเสนอความคิดเห็นออกมาบ้าง โดยปกติแล้วท่อนแร๊พนี่เรียกได้ว่าเป็นงานถนัดของเขาเลยก็ว่าได้ ถ้าเป็นเพลงเต็ม....และที่สำคัญเกี่ยวกับความรักตามคำบอกของเคนตะละก็.....พวกเขาจะคอยดูว่าแรงบันดาลใจของโทโมะจะคืออะไรกัน??

 

 

 

 

 

         หลังจากปลีกตัวออกมาจากความวุ่นวายภายในห้องซ้อมได้แล้ว เขาก็เลือกที่จะเดินเข้ามาอีกห้องนึง ที่มันสงบและไร้ผู้คน เป็นโอกาสดีที่เขาจะแต่งเพลง  นี่ถือว่าเป็นเพลงแรกของเขาเลยก็ว่าได้ ไม่ใช่เรื่องง่ายกับการที่จะแต่งเพลงหากไม่มีแรงบันดาลใจ....แต่สิ่งที่ยากยิ่งกว่าก็คือ แรงบันดาลใจของเขานั่นแหละที่เป็นตัวกำหนดว่าเพลงของเขาจะออกมาในรูปแบบใด แรงบันดาลใจของโทโมะคืออะไรหนอ?

 

 

 

 

          เขาหลับตานิ่งอย่างใช้ความคิดซักพัก ก่อนจะทำท่าว่าคิดอะไรดีๆขึ้นมาได้  และจดเนื้อเพลงที่กลั่นกรองจากความคิดของเขาลงบนกระดาษใบใหม่เนื่องจากใบเก่าถูกขยำทิ้งไปหลายรอบแล้ว เขาฮัมเพลงออกมาเบาๆพร้อมกับนิ้วมือเรียวดีดลงบนสายกีตาร์คลอไปตามเสียงร้องเล็กน้อย...

 

 

 

 

                             “Look  high, there’s  a  bright  and  blue  sky

                                Look  at  my  eyes, there’s  love  inside”

 

 

 

          เสียงร้องอ่อนหวานบวกกับเสียงกีตาร์ละมุนเสนาะหูปลุกให้ใครบางคนตื่นขึ้นอย่างเสียมิได้  เธออยู่ในห้องนั้นตลอดเวลาที่เขาเข้ามา...แต่เธอก็เพิ่งจะรู้ตัวเหมือนกัน  เธอค่อยๆเดินออกจากหลังม่านที่เป็นฉากกั้นเพื่อดูว่าใครกันหนอ...ที่เล่นได้ไพเราะขนาดนี้

 

 

 

โทโมะ!!

 

 

 

เคล้ง!

 

 

 

 

          พระเจ้า!T_T  ขวดน้ำพลาสติกดันหล่นลงมาจากโต๊ะเนื่องจากเธอเดินไปกระแทกมัน เวรกรรม...เขาต้องรู้แน่ๆว่าเป็นใคร แล้วจะสู้หน้าเขายังไง?ละที่นี่...แก้วเอ๋ย!

 

 

 

“ใครนะ? ออกมาเดี๋ยวนี้นะ” เขาเอ่ยเรียกเสียงเหี้ยมจนเธอไม่รู้จะทำยังไง ว่าแต่...เอกลัวอะไรกันล่ะ? กลัวที่จะต้องเผชิญหน้ากับเขาอย่างนั้นนะเหรอ?

 

 

 

 

                                  ฉันเป็นอะไรไปเนี่ย>__<

 

 

 

 

“........”

 

 

 

“จะออกมาดีๆหรือต้องให้เข้าไปลากฮะ?”

 

 

 

ว้าย...โหด!

 

 

 

“เอ่อ...ไฮ!^O^ โทโมะ...ฉันเอง”

 

 

          จะหาคำทักทายแก้เก้อที่ดีกว่านี้ก็ดูท่าจะไม่ทันเสียแล้ว บ้าจริง! เธอทักเขาไปแบบนั้นได้ไงกันนะ? ปัญญา...สิ้นดี  โทโมะนิ่วหน้าไปเล็กน้อยก่อนจะแค่นยิ้มออกมาทำให้อีกฝ่ายชักสีหน้าใส่ ไม่รู้ว่าจะยิ้มทำไม? รอยยิ้มเจ้าเล่ห์แบบนั้นแหละ แก้วเกลียดที่สุดเลย!

 

 

 

“อยู่นานแล้วเหรอ? ขอโทษที่รบกวน”

 

 

 

“เอ่อ....ไม่เป็นไร”

 

 

 

          แก้วเอ่ยปฏิเสธ แม้จะยังขุ่นเคืองเพราะเขาอยู่ก่อนหน้านี้แท้ๆแต่ทำไม ชั่วเวลาที่เขายิ้มกลับมาเธอถึงลืมเรื่องบาดหมางไปจนหมดสิ้น  คิดไปคิดมาอีกทีก็ไม่ใช่เรื่องที่ควรนักกับการที่จะต้องมานั่งทะเลาะกัน เธอตัดสินใจแล้วว่ายังไงซะ เพื่อน!...ก็ต้องคุยกัน ไม่โกรธกันสิ!!

 

 

 

 

                                     ไม่งั้นจะมีเพื่อนไว้ทำไม???

 

 

 

 

“แต่งเพลง? นี่คือโชว์เดี่ยวของโทโมะสินะ”

 

 

 

“อืม....ใช่! นี่แหละโชว์เดี่ยวของฉัน  ว่าแต่แก้วยอม...”

 

 

 

“ช่างเหอะน่า...เล่นต่อสิแก้วอยากฟัง”  เพราะรู้ดีว่าเขาต้องพูดถึงเรื่องที่ทะเลาะกันบนรถแน่ๆ เธอเลยตัดบทเพราะไม่อยากรื้อฟื้นให้เสียความรู้สึกอีก เขาพยักหน้ารับก่อนจะวางกีตาร์ลง แต่งไม่ออกแล้วล่ะ ถ้าแก้วยังนั่งอยู่ตรงนี้!

 

 

 

“ไม่ได้หรอก....ความลับ เพลงนี้ยังไม่สมบูรณ์”

 

 

 

 

“ใจร้าย...แต่เอาเหอะ แก้วอยากเล่นเป็นบ้าง ถ้าจะเป็นการไถ่โทษที่กวนประสาทแก้วเมื่อกี๊...ว่างๆก็สอนให้บ้างดิ”  ร่างบางยิ้มร่างเริงจนอีกฝ่ายอดที่จะมองตามไปไม่ได้ แต่พอนึกมาได้ว่าเขายุ่งๆอยู่แก้วจึงรีบบอกเพื่อเลื่อนไปวันหลัง ไม่อยากจะรบกวนเขานักหรอก

 

 

 

“จริงสิ ช่วงโทโมะไม่ค่อยว่างนี่นา เออ.....แก้วไม่รบกวนล่ะ ไปก่อนแล้วกัน”เธอเตรียมตัวที่จะลุกหนี ไม่ใช่สิ เธอไม่ได้หนีหรอกแค่อยากอยู่ห่างๆจากเขาก็เท่านั้น....ยังไม่ทันที่จะก้าวพ้นผ่านหน้าเขาไปความรู้สึกหนักๆที่ข้อมือเหมือนถูกใครคนนั้นรั้งไว้ เธอหันกลับมามองเขาด้วยแววตางุนงงเล็กน้อย

 

 

 

“อะไรเหรอ?”

 

 

 

“ฉันว่าง”

 

 

 

 

          ขาดคำโทโมะก็รั้งตัวแก้วมานั่งตักทันที พร้อมทั้งใช้กีตาร์ล๊อคตัวเธอเอาไว้ไม่สามารถที่จะหนีเขาได้เลย แก้วนั่งเหวอไปชั่วขณะ  นี่เขาทำบ้าอะไรเนี่ย?  เธองงไปหมดแล้วนะ? หมดกัน เธออุตส่าห์เลี่ยงที่จะไปจากเขาแล้วเชียว แต่ใครจะรู้ว่าเขานั่นแหละ....ที่เป็นคนดึงเธอเข้าหาเอง เหมือนกับว่าเขาเป็นแม่เหล็กที่ดึงดูดเศษโลหะอย่างเธอ แรงน้อยอย่างเธอจะไปขัดอะไรเขาได้เล่า?

 

 

 

“ทะ...โทโมะ!”

 

 

 

“ใส่กางเกงขาสั้นทำไม?”

 

 

 

 

          แก้วสะดุ้งเฮือกเมื่อเขาถามขึ้นมาอย่างนั้น กางเกงขาสั้น? ทำไมเธอจะใส่ไม่ได้อ่ะ?มีกฎข้อไหนห้ามให้แก้วFFK ใส่กางเกงขาสั้นไม่ทราบ??  ตอนนี้ยังรู้สึกได้ว่าความร้อนเริ่มคุกคามไปทั่วใบหน้าร่างกายของแก้วเสียแล้ว  ตักแกร่งของเขาอบอุ่นจนแก้วร้อนระอุหรือเป็นเพราะเธอร้อนไปเองเสียมากกว่า

 

 

 

ท่ามกลางความเย็นของเครื่องปรับอากาศเนี่ยนะ??

 

 

 

“ระ...ร้อน -___-;”

 

 

 

“ปกติร้อนแค่ไหนก็ไม่ใส่นี่? โชว์ใครไม่ทราบ?”

 

 

          เอ๊ะ....เขาเป็นบ้าอะไรเนี่ย?ที่ใส่กางเกงขาสั้นก็เพราะน้ำหวานของฟางนั้นแหละที่รดเปรอะเปื้อนกางเกงของแก้วจนฟางต้องเอากางเกงตัวเองมาให้แก้วใส่ และผลก็คือ...มันเป็นกางเกงขาสั้น ซึ่งแก้วไม่มีทางเลือก!

 

 

 

“โชว์ใครนะเหรอ?....คงหนุ่มๆแถวนี้ละมั้ง” แก้วเอ่ยประชดออกไปทันที ได้ผล เขาเงียบไปก่อนจะกระชับวงแขนรัดแก้วแน่นกว่าเดิม เจ็บนะ...กีตาร์มันกดทับข้อมือเธอนะสิ! คนบ้าอะไร?เอาแต่ใจตัวเองชะมัด!

 

 

 

“เอาล่ะ เริ่มเรียนได้แล้ว”

 

 

 

“วะ...ไว้วันหลังก็ได้”เป็นแก้วเองที่ปอดแหกแม้จะไม่ได้เผชิญหน้ากับเขาก็ตาม แต่สถานการณ์แบบนี้ให้เธอเผชิญหน้ากับเขาเสียยังดีกว่า! น้ำเสียงตะกุกตะกักพร้อมร่างกายที่สั่นเทาของแก้วทำเอาเขาหัวเราะในลำคอเล็กน้อย

 

 

 

“วันนี้แหละ.....เอาล่ะ จับคอร์ดนี้ พร้อมนะ”เขาจับมือของแก้วทาบลงบนสายกีตาร์ เหมือนถูกกอดอย่างไงอย่างงั้น ไม่ใช่สิ!เธอถูกเขากอดนั้นแหละ... คำพูดที่พร่ำสอนของเขาดูเหมือนจะไม่ซึมเข้าหัวแก้วเลยสักนิด

 

 

 

 

          โทโมะขับเพลงที่เขาแต่งออกมาเล็กน้อยพร้อมๆกับที่สอนแก้วเล่นไปด้วย มันเป็นเพลงภาษาอังกฤษที่มีท่วงทำนองที่อ่อนหวานแม้เพลงของเขาจะไม่สำเจสมบูรณ์ก็ตาม  แก้วเชื่อว่า...หากเพลงนี้แต่งจบแล้ว มันต้องเป็นเพลงที่เพราะที่สุดในโลกแน่ๆ เธอเชื่ออย่างนั้น!

 

 

 

“ทะ..โทโมะ  ชื่อเพลง อะไร??”

 

 

 

 

          ไม่มีคำพูดใดนอกจากจะถามเขา จะให้บอกยังไงดีล่ะ? คือมัน....เขินนะ เข้าใจไหม?!  เป็นใครก็ต้องรู้สึกแบบนี้ด้วยกันทั้งนั้น แต่สำหรับแก้วแล้ว ทั้งเขิน ทั้งอึดอัด ทั้งบอกไม่ถูก  อยากจะอาเจียนเสียจริง  หรือเธอจะเป็นโรคหัวใจ!

 

 

 

หัวใจเต้นแรงจนจะวายอีกแล้วT^T

 

 

 

 

                                           “You’re  in  my  thought.”

 

 

 

 

          เขาชะงักไปเล็กน้อย แต่ยังไม่ยอมปล่อยมือจากแก้ว แม้เสียงร้องเพลงและเสียงกีตาร์จะจบลงก็ตาม มือหนาวางพาดลงบนต้นขาขาวของแก้ว ความจากมือของเขาแผ่รังสีจนแก้วสะดุ้งไม่กล้ากลับไปมองเขาเลยแม้แต่เสี้ยววินาที!

 

 

 

“บอกไม่ได้ พรุ่งนี้วันคอนเสิร์ตก็รู้เองนั่นแหละ!”

 

 

 

“อ่อ?? อืม...เอ่อ..”

 

 

 

“แก้ว!~” จู่ๆเขาก็ร้องเรียกชื่อเธอซะเสียดังทั้งๆที่อยู่ใกล้แค่ปลายก้อยแค่นี้ เธอหันกลับไปมองหน้าเขาน้อยๆเพื่อรอคำถามจากปากของอีกฝ่าย

 

 

 

“แก้วเกลียดผู้ชายประเภทไหน?”

 

 

 

 

         โทโมะนี่ท่าจะบ้า!วันนี้เขาแปลกไปมากเลย ถามอะไรก็ไม่รู้ แต่ถ้าแก้วตอบได้ได้ เธอจะตอบว่า...เธอเกลียดผู้ชายอย่างเขานี้แหละ โดยเฉพาะ ตอนนี้!!!

 

 

“ถะ...ถามทำไม??”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“จะได้ไม่ทำแบบนั้น”

 

 

---

 

โทโมะเเต่งเพลงอะไร?? มีใครรู้บ้าง??

และไรเตอร์จะเเต่งเพลงยังไง?? มีใครช่วยได้บ้างTT