รักร้ายๆ...สไตล์นายหน้าหวาน

(โทโมะ:ฮัลโหลเฟย์...แก้วอยู่กับเฟย์หรือเปล่า?)
เฟย์:ไม่อยู่นะค่ะพี่โมะ มีอะไรหรอ?
(โทโมะ:ไม่มีอะไรหรอก พี่รู้แล้วแหละว่าแก้วอยู่ไหน แค่นี้ก่อนนะ)โทโมะรีบตัดสายไป
เฟย์:พี่เขื่อน!ไปบ้านพี่โมะกัน
เขื่อน:ไปทำมั้ยเฟย์?))เขื่อนถามขนาดที่ตากำลังจ้องเกมในไอโฟนอยากเมามันส์
เฟย์:แก้วหายไปไหนไม่รู้แต่พี่โมะรู้แล้ว เฟย์ว่าต้องเกิดเรื่องแน่
เขื่อน:เดี๋ยวไอ้โมะมันก็ตามหาเองแหละน่า มันรู้แล้วนี้ว่าแก้วอยู่ไหน
เฟย์:นั้นแหละที่น่าเป็นห่วง พี่ก็รู้เวลาที่พี่โมะอารมณ์เสียมันร้ายกาจแค่ไหน
เขื่อน:มันอาจจะไม่ได้ร้ายแรงขนาดนั้นก็ได้เฟย์
เฟย์:นี้!ถ้ายังไม่เลิกเล่นแล้วไปกับเฟย์นะจะเลิกจริงๆด้วย))เฟย์ยืนเท้าเอวทำหน้าไม่สมอารมณ์
เขื่อน:โอเคๆ...พี่ยอมแล้วอย่าเลิกกับพี่เลยน้า))เขื่อนรีบเข้าไปเกาะขาเฟย์ทันที
เฟย์:ยังจะเล่นอีกนะ ลุกขึ้นมาเร็วๆเลย
.............................................................................................................
~บ้านท้ายไร่~
แก้ว:เสร็จสักที...เหลือเวลาอีกตั้งหลายชั่วโมงขอไปเดินเล่นให้สบายใจก่อนละกันนะ))แก้วเก็บแบบใส่กระเป๋าแล้วเอาเข้าไปเก็บในบ้านก่อนจะออกไปเดินเล่นแถวน้ำตา
แก้ว:สดชื่นจัง))แก้วหลับตาพริ้มรับความสดชื่นเต็มที่
....:สบายจริงนะ))เสียงชายคนนึงดังขึ้นทำให้แก้วลืมตา
แก้ว:O_O
โทโมะ:ไม่ต้องทำหน้าตกใจขนาดนั้นก็ได้
แก้ว:ทำมั้ยนายกลับมาเร็วจัง
โทโมะ:พอดีกลับมาเอาเอกสารแล้วภรรยาไม่อยู่นะเลยมาตาม))โทโมะเดินเข้าใกล้แก้วเรื่อยๆ
แก้ว:แล้วไม่รีบหรอเดี๋ยวงานไม่เสร็จนะ))แก้วถอยหนี
โทโมะ:ไม่รีบหรอกงานฉันไม่เร่ง
แก้ว:แต่ฉันหิวข้าวแล้วอ่ะไปหาไรกินก่อนนะ))แก้วเดินหนี
โทโมะ:จะไปไหน!!))โทโมะกระชากแก้วเข้ามาหาตัว
แก้ว:บอกว่าหิวไง))แก้วหลบตา
โทโมะ:ฉันบอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่ามาทำมั้ยไม่เชื่อกันห๊ะ!!!
แก้ว:ก็ฉันคิดงานไม่ออกนี้))แก้วตอบเสียงเบา
โทโมะ:รู้มั้ยว่ามันอันตรายแค่ไหนห๊ะ!!นี้มันป่านะไม่ใช่ห้างที่นึกจะมาเมื่อไรก็ได้!!
แก้ว:ฉันก็ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อยนี้
โทโมะ:แก้ว!!เมื่อไรจะโตสักทีห๊ะ!!
แก้ว:ฉันโตแล้ว!!ฉันดูแลตัวเองได้!!ฉันไม่ใช่นักโทษนะ!ฉันจะไปไหนมาไหนมันก็เรื่องของฉัน!!))แก้วเหวี่ยงขึ้นเมื่อฟิวขาด
โทโมะ:มันจะเป็นเรื่องของเธอได้ไง!เธอเป็นเมียฉันนะ!!
แก้ว:แล้วนายจะมาสนใจอะไรนักหนา!!เรารักกันหรอ ก็ไม่นี้!!ทำมั้ยจะต้องมาค่อยบ่น ค่อยว่ากันแบบนี้ด้วยห๊ะ!!
โทโมะ:สงสัยฉันจะใจดีกับเธอมากไปแล้วมั้งเธอถึงลืมว่าเธออยู่กับฉันฐานะอะไรกันแน่...งั้นฉันจะฟื้นความจำให้เธอเอง))โทโมะอุ้มแก้วพาดบ่าก่อนจะเดินจ้ำอ้าวไปทางบ้านท้ายไร่
~ห้องนอน~
แก้ว:ปล่อยนะ!!))แก้วดิ้นมาตลอดทาง โทโมะโยนแก้วลงกับเตียงก่อนจะขึ้นคร่อมทันที
แก้ว:นายจะทำอะไรอ่ะ
โทโมะ:ก็เตือนความจำเธอไง))โทโมะพูดก่อนจะซุกหน้าลงตรงซอกคอขาวของแก้ว
แก้ว:ปล่อยนะ!ฉันบอกให้ปล่อยไง!ปล่อย ฮึก ปล่อยสิ))แก้วทั้งดิ้น ทั้งผลักให้โทโมะลุกออกไปจากตัว
โทโมะ:เราแต่งงานกันแล้วยังไงเธอก็ไม่รอด))โทโมะพูดก่อนจะก้มลงไปไซร้ซอกคอขาวต่อ
แก้ว:ปล่อยสิ ฮึกๆ ปล่อยยยยยยยยย
...............................................................................................................
~โรงพยาบาล~
ฟาง:ค่อยๆเดินนะ))ฟางบอกป๊อบปี้ที่กำลังฝึกเดินจับราวเหล็กอยู่
ป๊อบปี้:รู้แล้วแหละน่า
บุรุษพยาบาล:เวลาเดินเสร็จแล้วผมแนะนำให้นวดขาคนไข้นะครับมันจะช่วยคลายกล้ามเนื้อนะครับ
ฟาง:โอเคค่ะ แล้วต้องเดินแบบนี้ไปถึงเมื่อไรค่ะ?
บุรุษพยาบาล:จนกว่าคนไข้จะทรงตัวได้นะครับ พอทรงตัวได้แล้วก็ลองให้เดินเองดูอาจจะวันละ 2-3 ก้าวแล้วค่อยๆเพิ่มขึ้นวันละนิดนะครับ
ป๊อบปี้:แบบนี้ไม่หายชาติหน้าเลยหรือไง)ป๊อบปี้บ่น
บุรุษพยาบาล:ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ ผมว่าคุณเก่งนะครับแค่เดือนเดียวก็สามารถเดินจับราวเหล็กได้ตั้งหลายรอบ สงสัยมีคนดูแลดีมั้งครับเนี่ย))บุรุษพยาบาลมองมาทางฟาง
ป๊อบปี้:พอได้หรือยังครับผมเหนื่อยแล้ว?
บุรุพยาบาล:พอได้แล้วครับแค่นี้ก็เก่งแล้ว คุณไม่ต้องคิดมากนะครับคิดว่าเรากลับไปเป็นเด็กอีกครั้งละกัน
ฟาง:เด็กโข่งนะสิไม่ว่า))ฟางว่าทำให้ป๊อบปี้ค้อนควับ
ฟาง:ล้อเล่นค่ะ!ป๊อบเป็นเด็กที่น่ารักที่สุดเลย))ฟางเข้ามาหยิกแก้ม
ป๊อบปี้:เพื่อนเล่นหรอ?แล้วจะไปได้หรือยังฉันหิวแล้ว
ฟาง:ไปค่ะ))ฟางประคองป๊อบปี้มานั่งที่รถเข็นก่อนจะพากันไปที่รถ
ฟาง:เดี๋ยวกลับไปถึงบ้านฟางนวดให้นะ
ป๊อบปี้:ไม่ต้องหรอกเกรงใจ
ฟาง:ไม่เป็นไรหรอกฟางเต็มใจ^_^