รักร้ายๆ...สไตล์นายหน้าหวาน

(โทโมะ:ฮัลโหลเฟย์...แก้วอยู่กับเฟย์หรือเปล่า?)

เฟย์:ไม่อยู่นะค่ะพี่โมะ มีอะไรหรอ?

(โทโมะ:ไม่มีอะไรหรอก พี่รู้แล้วแหละว่าแก้วอยู่ไหน แค่นี้ก่อนนะ)โทโมะรีบตัดสายไป

เฟย์:พี่เขื่อน!ไปบ้านพี่โมะกัน

เขื่อน:ไปทำมั้ยเฟย์?))เขื่อนถามขนาดที่ตากำลังจ้องเกมในไอโฟนอยากเมามันส์

เฟย์:แก้วหายไปไหนไม่รู้แต่พี่โมะรู้แล้ว เฟย์ว่าต้องเกิดเรื่องแน่

เขื่อน:เดี๋ยวไอ้โมะมันก็ตามหาเองแหละน่า มันรู้แล้วนี้ว่าแก้วอยู่ไหน

เฟย์:นั้นแหละที่น่าเป็นห่วง พี่ก็รู้เวลาที่พี่โมะอารมณ์เสียมันร้ายกาจแค่ไหน

เขื่อน:มันอาจจะไม่ได้ร้ายแรงขนาดนั้นก็ได้เฟย์

เฟย์:นี้!ถ้ายังไม่เลิกเล่นแล้วไปกับเฟย์นะจะเลิกจริงๆด้วย))เฟย์ยืนเท้าเอวทำหน้าไม่สมอารมณ์

เขื่อน:โอเคๆ...พี่ยอมแล้วอย่าเลิกกับพี่เลยน้า))เขื่อนรีบเข้าไปเกาะขาเฟย์ทันที

เฟย์:ยังจะเล่นอีกนะ ลุกขึ้นมาเร็วๆเลย

.............................................................................................................

~บ้านท้ายไร่~

แก้ว:เสร็จสักที...เหลือเวลาอีกตั้งหลายชั่วโมงขอไปเดินเล่นให้สบายใจก่อนละกันนะ))แก้วเก็บแบบใส่กระเป๋าแล้วเอาเข้าไปเก็บในบ้านก่อนจะออกไปเดินเล่นแถวน้ำตา

แก้ว:สดชื่นจัง))แก้วหลับตาพริ้มรับความสดชื่นเต็มที่

....:สบายจริงนะ))เสียงชายคนนึงดังขึ้นทำให้แก้วลืมตา

แก้ว:O_O

โทโมะ:ไม่ต้องทำหน้าตกใจขนาดนั้นก็ได้

แก้ว:ทำมั้ยนายกลับมาเร็วจัง

โทโมะ:พอดีกลับมาเอาเอกสารแล้วภรรยาไม่อยู่นะเลยมาตาม))โทโมะเดินเข้าใกล้แก้วเรื่อยๆ

แก้ว:แล้วไม่รีบหรอเดี๋ยวงานไม่เสร็จนะ))แก้วถอยหนี

โทโมะ:ไม่รีบหรอกงานฉันไม่เร่ง

แก้ว:แต่ฉันหิวข้าวแล้วอ่ะไปหาไรกินก่อนนะ))แก้วเดินหนี

โทโมะ:จะไปไหน!!))โทโมะกระชากแก้วเข้ามาหาตัว

แก้ว:บอกว่าหิวไง))แก้วหลบตา

โทโมะ:ฉันบอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่ามาทำมั้ยไม่เชื่อกันห๊ะ!!!

แก้ว:ก็ฉันคิดงานไม่ออกนี้))แก้วตอบเสียงเบา

โทโมะ:รู้มั้ยว่ามันอันตรายแค่ไหนห๊ะ!!นี้มันป่านะไม่ใช่ห้างที่นึกจะมาเมื่อไรก็ได้!!

แก้ว:ฉันก็ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อยนี้

โทโมะ:แก้ว!!เมื่อไรจะโตสักทีห๊ะ!!

แก้ว:ฉันโตแล้ว!!ฉันดูแลตัวเองได้!!ฉันไม่ใช่นักโทษนะ!ฉันจะไปไหนมาไหนมันก็เรื่องของฉัน!!))แก้วเหวี่ยงขึ้นเมื่อฟิวขาด

โทโมะ:มันจะเป็นเรื่องของเธอได้ไง!เธอเป็นเมียฉันนะ!!

แก้ว:แล้วนายจะมาสนใจอะไรนักหนา!!เรารักกันหรอ ก็ไม่นี้!!ทำมั้ยจะต้องมาค่อยบ่น ค่อยว่ากันแบบนี้ด้วยห๊ะ!!

โทโมะ:สงสัยฉันจะใจดีกับเธอมากไปแล้วมั้งเธอถึงลืมว่าเธออยู่กับฉันฐานะอะไรกันแน่...งั้นฉันจะฟื้นความจำให้เธอเอง))โทโมะอุ้มแก้วพาดบ่าก่อนจะเดินจ้ำอ้าวไปทางบ้านท้ายไร่

~ห้องนอน~

แก้ว:ปล่อยนะ!!))แก้วดิ้นมาตลอดทาง โทโมะโยนแก้วลงกับเตียงก่อนจะขึ้นคร่อมทันที

แก้ว:นายจะทำอะไรอ่ะ

โทโมะ:ก็เตือนความจำเธอไง))โทโมะพูดก่อนจะซุกหน้าลงตรงซอกคอขาวของแก้ว

แก้ว:ปล่อยนะ!ฉันบอกให้ปล่อยไง!ปล่อย ฮึก ปล่อยสิ))แก้วทั้งดิ้น ทั้งผลักให้โทโมะลุกออกไปจากตัว

โทโมะ:เราแต่งงานกันแล้วยังไงเธอก็ไม่รอด))โทโมะพูดก่อนจะก้มลงไปไซร้ซอกคอขาวต่อ

แก้ว:ปล่อยสิ ฮึกๆ ปล่อยยยยยยยยย

...............................................................................................................

~โรงพยาบาล~

ฟาง:ค่อยๆเดินนะ))ฟางบอกป๊อบปี้ที่กำลังฝึกเดินจับราวเหล็กอยู่

ป๊อบปี้:รู้แล้วแหละน่า

บุรุษพยาบาล:เวลาเดินเสร็จแล้วผมแนะนำให้นวดขาคนไข้นะครับมันจะช่วยคลายกล้ามเนื้อนะครับ

ฟาง:โอเคค่ะ แล้วต้องเดินแบบนี้ไปถึงเมื่อไรค่ะ?

บุรุษพยาบาล:จนกว่าคนไข้จะทรงตัวได้นะครับ พอทรงตัวได้แล้วก็ลองให้เดินเองดูอาจจะวันละ 2-3 ก้าวแล้วค่อยๆเพิ่มขึ้นวันละนิดนะครับ

ป๊อบปี้:แบบนี้ไม่หายชาติหน้าเลยหรือไง)ป๊อบปี้บ่น

บุรุษพยาบาล:ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ ผมว่าคุณเก่งนะครับแค่เดือนเดียวก็สามารถเดินจับราวเหล็กได้ตั้งหลายรอบ สงสัยมีคนดูแลดีมั้งครับเนี่ย))บุรุษพยาบาลมองมาทางฟาง

ป๊อบปี้:พอได้หรือยังครับผมเหนื่อยแล้ว?

บุรุพยาบาล:พอได้แล้วครับแค่นี้ก็เก่งแล้ว คุณไม่ต้องคิดมากนะครับคิดว่าเรากลับไปเป็นเด็กอีกครั้งละกัน

ฟาง:เด็กโข่งนะสิไม่ว่า))ฟางว่าทำให้ป๊อบปี้ค้อนควับ

ฟาง:ล้อเล่นค่ะ!ป๊อบเป็นเด็กที่น่ารักที่สุดเลย))ฟางเข้ามาหยิกแก้ม

ป๊อบปี้:เพื่อนเล่นหรอ?แล้วจะไปได้หรือยังฉันหิวแล้ว

ฟาง:ไปค่ะ))ฟางประคองป๊อบปี้มานั่งที่รถเข็นก่อนจะพากันไปที่รถ

ฟาง:เดี๋ยวกลับไปถึงบ้านฟางนวดให้นะ

ป๊อบปี้:ไม่ต้องหรอกเกรงใจ

ฟาง:ไม่เป็นไรหรอกฟางเต็มใจ^_^