รักร้ายๆ...สไตล์นายหน้าหวาน

จองเบ:อาการไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้วแต่แกต้องมาทำกาบภาพบำบัดนะไม่งั้นไม่หายเดินไม่ได้ไม่รู้ด้วย))จองเบพูดติดตลกเมื่อตรวจป๊อบปี้เป็นครั้งสุดท้ายเสร็จ

ป๊อบปี้:ไม่หายก็ชั่งมันสิว่ะ

จองเบ:เฮ้ยป๊อบ!กูไม่ชอบเลยนะที่มึงเอาแต่พูดแบบนี้ มึงยังไม่ได้ลองเลยจะท้อแล้วหรอว่ะ?

ป๊อบปี้:พิการนะเว้ยไม่ได้ขาแพลงจะได้สองวันหาย

จองเบ:ฉันรู้ว่าแกยังทำใจไม่ได้แต่ก็มีโอกาสรักษานะแกจะปล่อยมันไปหรอ แกไม่ห่วงพ่อ ห่วงแม่ ห่วงน้อง ห่วงคนที่บริษัทหรอว่ะ! มึงเป็นหัวหน้าครอบครัวนะเว้ยป๊อบ แล้วฟางอีกมึงไม่ห่วงฟางหรอ

ป๊อบปี้:ไม่เป็นไรหรอกเดี๋ยวหย่าให้

จองเบ:ทำมั้ยมึงพูดแบบนี้ว่ะ!))จองเบพูดพร้อมหันไปมองหาฟางที่หน้าเสียไปเลย

ป๊อบปี้:ก็ครบกำหนดแล้วนี้ทำมั้ยจะหย่าไม่ได้ ตกลงกูกลับได้แล้วใช่มั้ยกูจะได้กลับขี้เกียจอยู่โรงบาลนานๆมันน่าเบื่อ

จองเบ:งั้นเดี๋ยวกูตามบุรุษพยาบาลให้ละกัน))จองเบกดเรียกบุรุษพยาบาลให้มาพาป๊อบปี้ไปที่รถ

จองเบ:มันคงยังทำใจไม่ได้อย่าคิดมากเลยนะฟางถ้ามันจะอารมณ์ร้อนพูดจาไม่ดีไปบางนะ

ฟาง:ไม่คิดมากหรอก

จองเบ:ยังไงก็ฝากดูแลมันหน่อยละกันนะ อย่าลืมพามันมาทำกายภาพด้วยละ

ฟาง:งั้นฟางกลับก่อนนะรอนานเดี๋ยวโวยวาย))ฟางลาจองเบก่อนจะไปที่รถ

~รถฟาง~

ฟาง:ขอโทษนะที่ให้รอ พอดีคุยกับหมอนะ

ป๊อบปี้:ไม่ให้รอถึงชาติหน้าเลยละ))ป๊อบปี้ประชด

ฟาง:ไม่เอาหรอกเดี๋ยวป๊อบคิดถึง

ป๊อบปี้:ใครจะคิดถึงเธอ เร็วๆสิฉันอยากพักผ่อน!))ป๊อบปี้พูดทำให้ฟางเศร้าลงไปแต่ก็ช่วยพยุงป๊อบปี้เข้าไปนั่งในรถก่อนที่ต้องเองจะอ้อมไปนั่งฝั่งคนขับและขับออกไป

.................................................................................................................

~ไร่ไทยานนท์~

แก้ว:นี้นายฉันไปท้ายไร่ได้มั้ย?))แก้วถามโทโมะขนาดทานข้าวเช้า ตั้งแต่กลับมาทั้งคู่ก็ไม่ค่อยจะได้คุยกันเท่าไรเพราะโทโมะเอาแต่ทำงาน

โทโมะ:จะไปทำมั้ย?

แก้ว:ฉันอยากได้บรรยากาศสงบๆเขียนแบบอ่ะ

โทโมะ:ที่บ้านไม่สงบหรือไง

แก้ว:สงบ!แต่มันคิดไม่ออกอ่ะ นายเข้าใจฟิวป่ะ บรรยากาศเย็นสบาย มีเสียงน้ำไหล มีต้นไม้ดอกไม้

โทโมะ:งั้นเดี๋ยวฉันเอาต้นไม้ดอกไม้น้ำตกไปไว้ในห้องให้แล้วเปิดแอร์เอารับรองได้บรรยากาศแบบที่เธอต้องการแน่

แก้ว:เอ๊ะนี้!อย่ากวนได้มั้ย บอกมาเลยจะให้หรือไม่ให้!))แก้วเริ่มโมโหที่โทโมะไม่ยอมตอบดีๆ

โทโมะ:ไม่ให้!

แก้ว:ฉันเป็นภรรยานายนะไม่ใช่นักโทษ!จะกักบริเวณกันไปถึงไหนเนี่ย

โทโมะ:รู้ตัวด้วยหรอว่าเป็นเมียฉันอ่ะ))แก้วรู้ตัวว่าเผลอพูดออกไปก็รีบหลบสายตาเจ้าเล่ห์นั้นทันที

โทโมะ:ถ้ารู้ตัวไหนลองทำหน้าที่ของภรรยาที่ดีหน่อยสิ))โทโมะยื่นหน้าเข้ามาใกล้

แก้ว:ทำหน้าที่อะไรเล่า))แก้วพูดเบาๆ

โทโมะ:แล้วคนเป็นสามี-ภรรยากันนี้ต้องทำอะไรละจ๊ะ หือ))โทโมะเข้ามาใกล้จนจมูกชนกับแก้มของแก้ว

แก้ว:นี้นาย!หลอกแต๊ะอั๋งฉันหรอห๊ะ!!))แก้วหันกลับไปฟาดโทโมะเต็มแรง

โทโมะ:เจ็บนะยัยบ้า!!

แก้ว:สมน้ำหน้า))แก้วบอกแล้วเดินหนีไป

โทโมะ:จะไปไหน))โทโมะรีบดึงข้อมือไว้

แก้ว:ก็นายไม่ให้ฉันไปฉันก็จะขึ้นห้องแล้ว

โทโมะ:ไม่ให้ไปแค่นี้ชวนขึ้นห้องเลยหรอ ร้ายนะเราเนี่ย

แก้ว:ไอ้บ้า!!ปล่อยเลยนะ))แก้วพยายามสะบัดมือออก

โทโมะ:ไม่ปล่อย กินข้าวให้หมดก่อน

แก้ว:ฉันอิ่มแล้ว

โทโมะ:มานั่งกินดีๆ...หรืออยากโดน))โทโมะพูดเสียงนิ่งทำให้แก้วรู้ว่าเค้าไม่เล่นแล้ว

แก้ว:รู้แล้วๆๆ ปล่อยก่อนสิฉันกินไม่ถนัด

โทโมะ:กินให้หมดด้วยนะฉันไปทำงานก่อน

แก้ว:ไปไหนก็ไปเหอะ

โทโมะ:งั้นขึ้นห้องกัน))โทโมะจับมือแก้วอีกรอบพร้อมออกแรงดึง

แก้ว:บ้า!!ไปทำงานเลยไป!>////<))แก้วไล่ โทโมะหัวเราะอารมณ์ดีออกไปทำงาน

~ห้องนอน~

แก้ว:โอ๊ย!คิดยังไงก็คิดไม่ออกอ่ะ))แก้วโวยวายเมื่อตัวเองขยำกระดาษทิ้งเป็นแผ่นที่สิบ

แก้ว:เอาไงดีว่ะแก้ว เลื่อนยัยแจมมาหลายวันแล้วด้วยอ่ะถ้าเลื่อนอีกมันฆ่าแกตายแน่))แก้วกุมขมับ

แก้ว:คิดไปออกจริงๆนะ

แก้ว:ไปท้ายไรดีมั้ยว่ะ?

แก้ว:แต่นายผีดิบไม่ให้ไปนี้หว่า

แก้ว:แล้วทำมั้ยฉันต้องไปสนใจคำพูดนายนั้นด้วย

แก้ว:อีกอย่างกว่านายนั้นจะกลับมาก็ประมาณห้าโมงเย็นยังไงฉันก็กลับทันไม่โดนจับได้แน่ๆ

แก้ว:งั้นไปดีกว่า))หลังจากตบตีกับความคิดของตัวเองเรียบร้อยแก้วก็หยิบอุปกรณ์ทั้งหมดใส่กระเป๋าใบใหญ่รีบย่องออกไปทันทีเพื่อไม่ให้จันทร์รู้

~บ้านท้ายไร่~

แก้ว:ดีนะเฟย์ให้กุญแจมาดอกนึง))แก้วพูดแล้วไขกุญแจเข้าไปในบ้าน

แก้ว:ขอหาอะไรกินก่อนละกันหิวเว่อร์))ว่าแล้วแก้วก็เปิดตู้เย็นหาของกินทันที เมื่ออิ่มแล้วแก้วก็ออกมานั่งริมระเบียงก่อนจะจัดการดีไซน์ชุดต่อทันที

~บ้านใหญ่~

จันทร์:อ้าวคุณโทโมะทำมั้ยกลับมาเร็วจังค่ะ?))จันทร์ที่เห็นนายหัวเข้ามาในบ้านก็ถามขึ้นเพราะนี้มันพึ่งนะบ่ายโมงกว่าๆเอง

โทโมะ:ฉันจะมาเอาเอกสารนะ ว่าแต่คุณแก้วลงมาทานข้าวเที่ยงหรือยัง?

จันทร์:ยังเลยค่ะ จันทร์ไม่กล้าขึ้นไปตามนะค่ะเพราะคุณแก้วสั่งห้ามรบกวน

โทโมะ:งั้นเดี๋ยวฉันไปตามเองเธอจัดโต๊ะเลยละกัน

จันทร์:ค่ะ

~ก๊อก ก๊อก ก๊อก~

โทโมะ:แก้ว!แก้วเปิดประตูหน่อย แก้ว!))ไม่มีสัญญาตอบรับจากภรรยาที่ท่านเรียก

โทโมะ:แก้ว!ถ้าไม่เปิดฉันพังเข้าไปจริงๆนะ))โทโมะบอกแต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับเค้าจึงลองหมุนลูกบิดประตูดูและมันก็ไม่ได้ล็อค โทโมะเดินเข้าไปในห้องแต่ก็ไม่พบใครสักคน