[B2ST/Beast] Dream Story รักนี้ให้นาย...เจ้าชายอสูร

 
Episode 1 Leader Lover
:: Chapter 4 ::
 
            ฉันรีบเปิดเปลือกตาขึ้น ก็เห็นหน้าของดูจุนลอยไปมาอยู่ตรงหน้าฉัน ขอย้ำว่ามันอยู่ตรงหน้าฉัน!! ฉันกระพริบตาถี่ๆ ขณะที่หน้าของดูจุนเลื่อนเข้ามาใกล้เรื่อยๆ
            “เฮ้ย!! นายทำบ้าอะไรเนี่ย”  ฉันรีบผลักหน้าดูจุนออกแล้วรีบหันหน้าหนีทันที >///< แต่ฉันก็ยังคงพูดภาษาไทยอยู่ดี ว่าแต่คนอื่นนะฉัน =_=//
            “อะไร เขินหรอ?”  ดูจุนเลื่อนหน้าเข้ามากระซิบที่ข้างหู ฉันเลยหันกลับไปกะว่าจะค้อนเขาสักทีแต่กลับหันไปชนกับจมูกของดูจุนที่อยู่ใกล้ๆ พอดี อ๊ากส์ >_<// นี่ฉันเพิ่งโดนหอมแก้มหรอเนี่ย!
            “ไอ้...ไอ้โรคจิต!!”  ฉันถูๆ แก้มตัวเองขณะที่ดูจุนหัวเราะร่วน
            “นั่นไงๆ พูดเกาหลีแล้ว! ^^”  ดูจุนชี้มาที่ฉันพร้อมกับยิ้มกว้าง อุ้ย! พูดออกไปซะแล้ว -_-;;
            “รู้งี้น่าจะหอมแก้มตั้งแต่แรกนะ จะได้คุยกันรู้เรื่อง ^^”  ดูจุนยังคงยิ้มกว้างมาให้ฉัน ส่วนฉันก็ยังคงตั้งอกตั้งใจถูแก้มตัวเอง (แก้เขิน) ต่อไป -///-
            “ก็ฉันโดนสั่งห้ามไม่ให้พูด”  ฉันบอกแล้วหันไปพิงกับระเบียงดาดฟ้าแทนการคุยกับเขาตรงๆ
            “ใครอ่ะ สั่งอะไรแปลกๆ”  ดูจุนเดินมาพิงระเบียงอยู่ข้างๆ ฉัน ดูเขาทำตัวสบายๆ เหมือนเมื่อกี๊ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย สงสัยจะหอมแก้มผู้หญิงบ่อยล่ะสิ ใช่สินะ! ก็เพลย์บอยประจำวงซะอย่าง แค่หอมแก้มคงเป็นเรื่องปกติธรรมดาไปแล้ว -///-!!
            “คิดอะไรอยู่น่ะ”  ดูจุนเอียงคอถาม  “อย่าบอกนะว่ายังโกรธที่...”  ดูจุนชี้ที่แก้มตัวเองแทนคำพูดแล้วเม้มปากทำตาโตๆ ใส่ฉัน คิดว่าน่ารักนักรึไงยะ >///<!
            “ฉันจะไปซ้อมแล้ว!”  ฉันพูดแล้วเดินรีบเดินลงมาจากดาดฟ้าทันที ทำไมใจเต้นแรงแบบนี้เนี่ย...ไม่นะๆ ห้ามหวั่นไหวเด็ดขาดนะยะยัยเภ!! >_<!
            “ช้าจังนะเภ”  พี่มะนาวเข้ามาตีต้นแขนฉันเบาๆ
            “แฮ่ๆ โทษทีค่ะพี่มะนาว ^^;”  ฉันยิ้มแหยๆ ให้พี่มะนาว
            “แล้วเภเจอกับดูจุนรึเปล่า เขาบอกว่าเขาจะไปตามเภให้”
            “อ๋อ...มะ ไม่เจอนี่คะ -///-“  ฉันพูดแล้วรีบเปลี่ยนเรื่อง  “แล้วตกลงคอนเซ็ปงานเป็นยังไงหรอคะพี่มะนาว?”
            “ก็เพราะพี่จะบอกคอนเซ็ปนี่แหละ คนอื่นเขาถึงได้ตามหาเธอกันทั่ว”  พี่มะนาวส่งสายตาตำหนิมาที่ฉัน
            “อ้าว! กลับมาแล้วหรอเนี่ย”  ดูจุนเดินเข้ามาในห้อง แล้วทำเป็นตกใจที่เห็นฉันกลับมาแล้ว เล่นละครเก่งจริงๆ นะนาย -///-
            “มากันครบแล้ว เราก็มาคุยเรื่องคอนเซ็ปงานกันเลยแล้วกันนะ”  พี่มะนาวเริ่มเข้าเรื่องด้วยภาษาเกาหลี
            “การแสดงจะแบ่งเป็นสามชุด ชุดแรกจะเป็นการเต้นคู่เบาๆ หกคู่ ใครคู่ใครพี่คงไม่ต้องบอกเพราะยึดตามตำแหน่งที่โคฟเวอร์ โอเคไหม?”  คำถามสุดท้ายดูเหมือนพี่มะนาวจะหันมาถามฉันอย่างเจาะจง =_=;;
            “ค่ะ/ครับ”  พวกเรารับคำ แต่เสียงของดูจุนดังกว่าคนอื่นๆ จนเพื่อน Beast ของเขาต้องร้องแซว =///=!
            “ชุดที่สอง จะเป็นการเต้นแบทเทิลกันระหว่างบีสท์กับบีสท์เกิร์ล หวังว่าเภตราคงไหวนะ?”  อันนี้พี่มะนาวก็หันมาถามฉันอีกแล้ว ดูเหมือนฉันจะกลายเป็นตัวปัญหาของทีมไปซะแล้วล่ะ =_=;;
            “ไหวค่ะ =_=”  ฉันตอบ
            “ส่วนชุดสุดท้าย จะเป็นการร้องเพลประสานกันของบีสท์กับบีสท์เกิร์ล”
            “เพลงอะไรหรอครับ”  ดูจุนถาม
            “เพลง The Fact กับ Fiction ค่ะ”  พอรู้ชื่อเพลงก็พากันร้องอ๋อทันที
            “เอาล่ะ วันนี้จะซ้อมเต้นคู่กับร้องประสานเสียงแล้วกันนะ”  พี่มะนาวสรุปและเริ่มซ้อมทันทีเพราะครั้งนี้เป็นโปรเจ็กต์เร่งด่วน เราเลยต้องทำเวลาสักหน่อย หลังจากซ้อมไปสักพักห้องซ้อมทั้งห้องก็คุยแต่ภาษาเกาหลีกัน บางครั้งฉันกับเพื่อนก็ยังเผลอคุยภาษาเกาหลีกันเฉยเลยเพราะคนที่มาสอนเต้นก็คนเกาหลี สต๊าฟคังยูที่พี่นาบีส่งมาดูแลการซ้อมก็พูดเกาหลีเลยแยกประสานไม่ค่อยออก เรื่องโหมด 2 ภาษาเนี่ย คงต้องปรึกษาพี่มะนาวอีกเยอะเลยล่ะ =_=
            “ฉัน...ขอโทษนะ ที่พูดกับแกแบบนั้น”  เฝ้าฝันเดินมานั่งลงข้างๆ ฉันขณะที่ให้หยุดพัก ตอนนี้เฝ้าฝันปรับมาเป็นโหมดภาษาไทยแล้ว
            “ไม่เป็นไรหรอก ดีซะอีกฉันจะได้ระวังตัวเองไม่ให้หลงผิดมากไปกว่าเดิม”  ฉันพูดพร้อมกับยกน้ำขึ้นดื่มอย่างสบายๆ เพื่อไม่ให้ยัยฝันคิดมาก
            “แล้วตอนนี้เป็นไงบ้างล่ะ”
            “ก็...กำลังหาทางกลับอยู่ ^^”  ฉันตอบไปอย่างไม่อ้อมค้อม เฝ้าฝันยิ้มมุมปากนิดหน่อยแล้วยกน้ำตัวเองขึ้นดื่มบ้าง
            “ว่าแต่แกเถอะ ทำไมช่วงนี้อ่านหนังสือบ่อยจัง โทรมหมดแล้วเนี่ย”  ฉันพูดพร้อมกับเอื้อมมือไปจับหน้าเฝ้าฝันหมุนไปมา
            “ฉันใกล้จะได้ฝึกงานแล้ว เลยต้องเตรียมตัวนิดหน่อย”
            “แต่ฉันว่าไม่นิดแล้วมั้ง”
            เฝ้าฝันหัวเราะในลำคอ แล้วหยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน เฮ้อ...พูดยังไม่ทันขาดคำ อ่านอีกละ -_-;
          
            “เอาล่ะ วันนี้พอแค่นี้ ขอบคุณทุกคนที่ช่วยกันฝึกฝนอย่างหนักในสองวันที่ผ่านมา”  อาจารย์ชาวเกาหลีที่มาสอนเต้นพูดทิ้งท้ายการฝึกซ้อมวันสุดท้าย
            “ค่ะ/ครับ”  พวกเรารับคำอย่างแข็งขัน
            มันเป็น 2 วันที่สุดแสนจะทรหดของพวกเราจริงๆ ซ้อมโคฟเวอร์เพื่อโปรโมทโรงเรียนคังยูครั้งแรกในชีวิตยังไม่หนักขนาดนี้เลยอ่ะ แต่ฉันก็พอใจมากที่ผลลัพท์ของวันนี้มันออกมาดีมากจนไม่คิดว่าจะใช้เวลาซ้อมแค่ 2 วัน ถึงแม้ท่าเต้นตอนเข้าคู่ของฉันมันจะล่อแหลมมากก็เถอะนะ =_=;
            ชึบ!
            อยู่ๆ ฉันก็รู้สึกเย็นที่แก้ม ฉันเลยหันไปมองก็เห็นดูจุนเอาขวดน้ำแตะที่แก้มฉันอยู่
            “อ่ะ”  ดูจุนยื่นขวดน้ำให้ฉัน
            “ขอบคุณ”  ฉันรับมาแล้วเปิดดื่มทันที เพราะตอนนี้เหงื่อท่วมตัวฉันหมดแล้ว
            “วันนี้เธอทำได้ดีมากเลยนะ”  ดูจุนนั่งลงข้างๆ ฉัน การซ้อม 2 วันมานี้ ทำให้ฉันกับดูจุนคุยกันมากขึ้นแล้วก็สนิทกันมากขึ้น จนฉันคิดว่ามันอาจจะมากเกินไปรึเปล่า? แล้วแบบนี้ฉันจะหาทางกลับเจอไหมล่ะเนี่ย =_=
            “นายก็เหมือนกัน ทำได้ดีมาก”  ฉันตอบๆ ไปงั้นแหละ ที่จริงก็ไม่ได้ดีเท่าไหร่หรอก (อคติ -_-*)
            “พรุ่งนี้เราจะซ้อมอีกไหมคะพี่มะนาว”  ดอกหลิวถามขณะที่เปิดโน้ตบุ๊คเพื่อทำรายงานต่อ วันนี้ดูจะมีแต่คนยุ่งๆ นะ ทั้งดอกหลิวที่ต้องปั่นรายงานที่ดองไว้มานานนม แล้วก็เฝ้าฝันเจ้าเก่าเจ้าเดิมเจ้าประจำของความยุ่งก็กลับไปทันทีที่ซ้อมเสร็จ แต่ถึงจะยุ่งยังไงพวกเราก็ทุ่มเทให้กับงานนี้อย่างเต็มที่ เพราะมันเป็นงานใหญ่และงานสำคัญสำหรับพวกเรา
            “ผอ. บอกว่าไม่ต้องซ้อมแล้ว เพราะว่าอัดรายการตอนเช้า”
            “อ๋อ ค่ะ”  ดอกหลิวรับคำแล้วพิมพ์อะไรยุกยิกๆ อย่างรีบร้อน คงจะดองไว้หลายงานน่ะสิท่า =_=
            “พรุ่งนี้พี่นา...ผอ.จะไปดูไหมคะ”  ฉันถามพี่มะนาว แต่ก็ต้องชะงักตรงคำว่า ‘พี่นาบี’ เพราะพี่มะนาวส่งสายตาประหลาดๆ มาให้ฉัน มันคงจะฟังดูแปลกๆ ที่ฉันเรียกพี่นาบีว่า ‘ผอ.’ เมมเบอร์คนอื่นๆ ของฉันเลยหันมามองด้วยความสงสัย
            “ผอ. บอกว่า ถ้าว่างจะแวะไป”  พี่มะนาวพูดแล้วเดินไปปรึกษากับทีมงานคนอื่นต่อ
            เราช่วยกันเก็บของแล้วเดินออกมาพร้อมๆ กับทีมงานคนอื่นๆ พอเดินมาถึงที่จอดรถของคังยูก็เกิดเรื่อง!
            “เฮ้ย!”  ฮยอนซึงอุทานออกมาคนแรก
            “รถบีสท์! O_o!!”  วิลล่าร้องเป็นคนต่อมา
            สภาพรถของบีสท์ที่เรากำลังเห็นในตอนนี้คือ ยางแบนแนบสนิทกับพื้นถนนทั้งสี่เส้น แค่นั้นไม่พอยังมีรอยข่วนแล้วก็สีทาบ้านเปรอะเต็มรถไปหมดจนแทบจะหาสีเดิมของรถไม่เจอ ฝีมือใครกันนะ! -*-?
            “ใครทำวะ!!”  จุนฮยองสบถอย่างหัวเสีย
            “น่ากลัวจัง”  ดอกหลิวบุ้ยหน้ากับภาพที่เห็น
            “แบบนี้บีสท์คงไม่ค่อยปลอดภัยแล้วล่ะ”  พี่มะนาวออกความเห็น  “เอารถของคังยูไปใช้ก่อนก็ได้นะคะ ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว คงจะหารถยากหน่อย”
            “ก็ดีนะ”  ทีมงานที่มากับบีสท์พูดแล้วแยกไปเอารถส่วนหนึ่ง และอีกส่วนที่เหลือยืนคุ้มกันบีสท์ที่นี่
            จากที่ดู คนที่จะทำได้ขนาดนี้ต้องแค้นบีสท์เอามากๆ แต่ไม่มีใครสักเกตเห็นเลยหรอว่ามีคนมาทำอะไรแบบนี้ ที่จอดรถของคังยูก็เป็นลานโล่งๆ ถ้าทำอะไรแบบนี้น่าจะมีใครเห็นบ้างนะ
            หลังจากเหตุการณ์อันน่าระทึกขวัญได้ผ่านไปทุกอย่างก็กลับมาเป็นปกติ การอัดรายการก็ผ่านไปได้ด้วยดี โดยเฉพาะช่วงท้ายของการร้องประสานเสียงเป็นอะไรที่น่าประทับใจและน่าขนลุกมากๆ ทั้งทีมงานและแฟนคลับต่างปรบมือและกรี๊ดชื่นชมดังก้องทั่วทั้งห้องส่ง มันเป็นความรู้สึกที่บรรยายไม่ถูกเลยจริงๆ มันตื้นตันจนแทบจะร้องไห้ แต่ฉันร้องไม่ได้เพราะฉันเป็นลีดเดอร์ และที่สำคัญมีคนร้องไห้แทนฉันแล้ว...
            “เราทำได้ลีดเดอร์...เราทำได้!”  วิลล่าเดินมาบีบมือฉันด้วยมือเล็กๆ ที่สั่นเทาของตัวเอง พร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมาอาบแก้มหลังจากอัดรายการจบ
            “ใช่ๆ เราทำได้แล้วนะ”  ฉันพูดพร้อมกับลูบศีรษะน้องเล็กอย่างเอ็นดู ทำให้วิลล่ายิ่งสะอื้นหนัก
            “เลิกร้องไห้ได้แล้วน่า เครื่องสำอางเลอะหมดแล้ว”  ณัชยื่นทิชชู่ให้วิลล่าพร้อมรอยยิ้มที่นานๆ ครั้งจะได้เห็นจากใบหน้าหล่อๆ นั่น
            “ก็คนมันดีใจไงคะพี่ณัช T^T”  วิลล่ารับทิชชู่ไปซับหน้าอย่างระวัง ขนาดร้องไห้ยังห่วงสวยอีกแฮะ -_-
            แปะ! แปะ! แปะ!...
            เสียงปรบมือดังเข้ามาในห้องแต่งตัวที่พวกเราอยู่ บีสท์และทีมงานที่ร่วมมือกันทำงานต่างปรบมือให้กับพวกเรา 6 คน ทำให้วิลล่าที่เหมือนจะหยุดร้องไห้แล้วปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อายใคร จนพี่มะนาวต้องเข้ามากอดเอาไว้
            “ทำได้ดีมากเด็กๆ ^_^”  พี่มะนาวพูดกับพวกฉัน พลางตบบ่าวิลล่าเบาๆ
            “ขอบคุณค่ะ...ขอบคุณมากค่ะ”  ฉันกล่าวคำขอบคุณเป็นภาษาเกาหลีพร้อมกับโค้งตัวลงทั่วทุกทิศทุกทางเพราะทีมงานส่วนมากเป็นคนเกาหลี พวกเขาก็ยังคงปรบมือให้พวกเราอยู่อย่างนั้นจนฉันก็แทบจะปล่อยโฮตามยัยวิลล่าอีกคน และยิ่งดูจุนยกนิ้วโป้งให้ ฉันยิ่งรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก
            “พรุ่งนี้หลังสี่โมงเย็นพวกเธอว่างรึเปล่า ผอ. มีข่าวดีจะบอกน่ะ”  พี่มะนาวถามด้วยแววตาที่บ่งบอกอย่างชัดเจนว่าข่าวที่พี่นาบีจะบอกวันพรุ่งนี้เป็นข่าวดีมากๆ
            “เอ่อ...น่าจะว่างนะคะ แต่เฝ้าฝันนี่ไม่แน่”  ฉันตอบแทนเพื่อนคนอื่นๆ
            “ข่าวดีอะไรหรอคะ”  หยาถามด้วยความตื่นเต้น
            “ผอ. จะเป็นคนบอกเรื่องนี้ด้วยตัวเองจ้ะ ^^”
            “โหย...”  หยาร้องอย่างเสียดาย ในใจคงภาวนาว่าอยากให้ถึงวันพรุ่งนี้เร็วๆ ซึ่งฉันก็ด้วย ^^
          
            “ขอโทษที่ให้รอค่ะ!”  เฝ้าฝันวิ่งกระหืดกระหอบมาเกาะขอบประตูห้องทำงานพี่นาบี
            “ไม่นานหรอกจ้ะ ^^”  พี่นาบียิ้มอย่างอารมณ์ดี แล้วพยักพเยิดให้เฝ้าฝันนั่งเก้าอี้ตัวที่อยู่ใกล้ๆ ฉัน
            “งั้นเข้าเรื่องเลยแล้วกันนะ...เมื่อวานพี่พาคุณนาจองไปดูการแสดงของพวกเธอ เขาพอใจมาก และกำหนดวันที่จะให้พวกเธอไปโชว์เคสเป็นกรณีพิเศษอาทิตย์หน้าที่เกาหลี พวกเธอจะตกลงไหม”
            “กรี๊ดดด...จริงๆ หรอคะพี่นาบี >O<//”  วิลล่ากรี๊ดคับห้อง คนอื่นๆ ก็หัวเราะชอบใจ ดูมีความสุขยิ่งกว่าการสอบเอ็นท์ติดกันซะอีก มันเหมือนกับการวิ่งมาราธอนมานานแล้วเจอเส้นชัยอะไรยังงั้น แต่มีคนๆ เดียวที่เพียงแค่ยิ้มน้อยๆ กับตัวเองเท่านั้น
            “ฝัน...แกเป็นไรรึเปล่า”  ณัชที่ดูเหมือนจะเป็นอีกคนที่สังเกตเห็นเอ่ยถามเฝ้าฝัน
            “เปล่าหรอก ฉันแค่ช็อคนิดหน่อยน่ะ ฉันไม่นึกว่าพวกเรา...จะมีวันนี้ได้”  เฝ้าฝันยิ้มออกมาแต่แค่แป๊บเดียวเท่านั้น
            “ฉันว่าเราไปฉลองความสำเร็จกันดีกว่า ^O^”  หยาร้องขึ้น และทุกคนก็ตอบรับอย่างพร้อมใจกัน ยกเว้น
            “วันนี้ฉันขอตัวแล้วกัน พรุ่งนี้มีสอบอ่ะ”  เฝ้าฝันพูด แล้วหันไปโค้งตัวลงนิดหน่อยให้กับพี่นาบี  “ขอโทษด้วยนะพี่นาบี”
            “ไม่เป็นไรจ้ะ”  พี่นาบียิ้มให้
            พวกเราไปเลี้ยงฉลองกันที่ผับๆ เดิมซึ่งเป็นผับประจำของพวกเรา และเป็นที่ที่ได้เจอกับบีสท์...การที่ได้เจอกับพวกเขามันเป็นความรู้สึกที่วิเศษมากๆ สำหรับฉัน พอนึกไปแล้วก็รู้สึกเหมือนว่าเป็นแค่ความฝันที่พอตื่นขึ้นมามันก็หายไป ถูกอย่างที่เฝ้าฝันบอกฉัน...เราเป็นใครแล้วเขาเป็นใคร ยังไงเขาก็ต้องกลับไปแล้วใช้ชีวิตของเขา ฉันก็เหมือนกัน ฉันก็ยังต้องอยู่ที่นี่และใช้ชีวิตของตัวเอง...
            “วันนี้ดูไม่สนุกเลยนะคะลีดเดอร์ เอ...หรือว่าเศร้าเพราะดูจุนกลับแล้วเอ่ย? อิอิ ^^”  วิลล่าเอียงคอมองฉันพร้อมยิ้มแซวๆ
            “เมาแล้วเพ้อรึไง =_=//”
            “ไม่ได้เมาสักหน่อย เพิ่งดื่มไปนิดเดียวเอง”
            “แล้วทำไมวันนี้ไม่ไปวาดลวดลายอีกล่ะ ดูสิ วันนี้ฟลอร์เงียบเหงาเลย”
            “ไม่ล่ะค่ะ รู้สึกยังไงไม่รู้เวลามองไปที่ฟลอร์นั่น”  วิลล่าพูดด้วยแววตาเศร้าๆ แต่เพียงแว๊บเดียวเท่านั้นก็กลับมาเป็นปกติ  “สงสัยคิดถึงหนุ่มๆ บีสท์แน่เลย ^O^”
            “หึ! เธอนี่นะ”  ฉันพูดแล้วขยี้ผมหยักลอนของวิลล่าเล่นด้วยความเอ็นดู
            “ลีดเดอร์! ผมเสียทรงหมดแล้วเนี่ย T^T”
            ฉันยิ้มกับอาการดิ้นพล่านๆ ของวิลล่า แต่ทำไมแทนที่ใจฉันจะสนุกแต่มันกลับรู้สึกเหมือนบางอย่างมันหายไป...
            “ตอนนี้คงถึงแล้วมั้ง...”  อยู่ๆ เสียงของเฝ้าฝันก็เลยเข้ามาในหู ไหนบอกว่าจะไม่มาไง -_-?
            “พี่ฝัน มาเมื่อไหร่เนี่ย”  วิลล่าถาม ฉันเลยหันไปมองบ้าง ก็เห็นเฝ้าฝันนั่งอยู่ในมุมมืดของโต๊ะที่เรานั่งกันอยู่
            “มาตั้งนานแล้ว แต่เห็นลีดเดอร์ของเธอเหม่อบ่อยๆ เลยไม่อยากทัก”  เฝ้าฝันตอบวิลล่าแต่มองฉันแล้วยกแก้วของตัวเองขึ้นจิบ
            “ไหนบอกว่ามีสอบไง มาดื่มแบบนี้พรุ่งนี้จะไหวหรอ”  ณัชถามบ้าง
            “ก็แค่จิบนิดจิบหน่อย ไม่เป็นไรหรอกน่า”  เฝ้าฝันพูดแล้วยกแก้วที่จิบอยู่เมื่อกี๊ขึ้นดื่มรวดเดียวหมด
            แบบนี้ไม่นิดหน่อยอย่างที่แกพูดแล้วมั้งฝัน =_=
            แล้วในที่สุดพวกเราก็ได้หิ้วปีกเฝ้าฝันกลับมาหอพัก ดีนะเนี่ยที่พวกเราพักอยู่หอที่พี่นาบีให้มาอยู่ ถ้ายัยฝันเข้าไปอยู่หอในของคณะ ได้งานเข้าทั้งหัวหงอกหัวดำแน่ แต่พี่นาบียังหัวไม่หงอกหรอกนะ เห็นมันคล้องจองดีเลยเอามาใส่ -_-;;
            “ทำไมฝันมันดื่มหนักขนาดนี้วะ”  ณัชพูดแล้วตามด้วยถอนหายใจยาวๆ หลังจากที่ทิ้งเฝ้าฝันลงบนเตียง
            “ไม่รู้สิ”  ฉันมองเฝ้าฝันพร้อมกับหายใจเข้าให้เต็มปอด เห็นตัวเล็กๆ แต่หนักใช่เล่นเลยยัยคนนี้ =_=;;
            “เหมือนมีเรื่องกลุ้มใจนะคะ”  วิลล่าออกความเห็นขณะดึงผ้ามาห่มให้
            “คงจะกลุ่มเรื่องสอบล่ะมั้ง”  หยาพูด
            “เอาล่ะ เข้านอนได้แล้วเด็กๆ”  พี่มะนาวเข้ามาบอก
            “ค่าๆ...ว่าแต่ เราจะต้องเดินทางวันไหนหรอคะ”  วิลล่าถาม
            “วันศุกร์หน้าจ้ะ”
            “โหย เร็วจัง”  หยาร้องเบาๆ
            “นี่ช้าแล้วนะ ที่จริงพี่นาบีอยากให้ไปกันตั้งแต่วันจันทร์นี้เลยด้วยซ้ำ แต่พอดีเฝ้าฝันติดธุระเลยเลื่อนไปน่ะ”
            “ถึงจะเลื่อนให้ไกลกว่าเดิม แต่มันก็ยังเร็วไปนะคะเภว่า”  ฉันถามบ้าง ก็มันเร็วเกินไปจริงๆ นี่ ยังไม่ทันได้เตรียมตัวอะไรเลย แล้วไหนจะเรื่องโชว์เคสอีก เรายังไม่ได้ซ้อมอะไรกันเลย
            “ก็มีเวลาล่ำลาเพื่อนชาวไทยตั้งอาทิตย์หนึ่งเต็มๆ เลยนี่นา ไม่เห็นจะเร็วเลย”
            “ล่ำลา...หรอคะ”  ดอกหลิวขมวดคิ้วถาม
            “ใช่ เพราะว่าไปคราวนี้คงนานหน่อย”
            “อ้าว! ไม่เห็นบอกพวกเราเลย”  ณัชแย้งขึ้น ใช่ๆ ไม่เห็นจะบอกรายละเอียดพวกเราเลย -_-!
            “งั้นก็ถือว่าบอกแล้วนะ ^^...แต่ไม่ต้องห่วงหรอกจ้ะ ทั้งพาสปอร์ต ค่าตั๋วเครื่องบิน ที่พัก พร้อมหมดแล้ว อ้อ! แล้วก็ พี่นาบีได้โทรไปบอกคุณพ่อกับคุณแม่ที่รักของพวกเธอให้แล้วด้วยว่าจะไปเกาหลี”
            “โห พร้อมมากอ่ะ”  หยาพูดด้วยน้ำเสียงที่เริ่มกลัวๆ เหมือนกำลังจะโดนจับไปขายข้ามประเทศเลยแฮะ =_=;;
            “เห็นไหมล่ะจ้ะ จะเดินทางพรุ่งนี้ยังทันเลยนะ ^^”
            “แล้วพ่อกับแม่เฝ้าฝันล่ะคะ เขายอมหรอ?”  ฉันถามเมื่อคิดได้ ทำให้พี่มะนาวที่ยิ้มอยู่ดีๆ ถึงกับหุบยิ้มทันที
            พ่อกับแม่ฉันเนี่ยไม่เท่าไหร่เพราะว่าพวกท่านเข้าใจการล่าฝันของฉันดี แต่พ่อแม่ของเฝ้าฝันนี่สิ ดูท่านจะคัดค้านตั้งแต่เข้ามาฟอร์มวงกับพวกเราแล้ว พ่อแม่คนไหนบ้างล่ะที่จะให้ลูกที่เรียนแพทย์มาทำอะไรแบบนี้ เป็นกิจกรรมในมหา’ลัยก็ว่าไปอย่าง แต่นี่ต้องมาขลุกอยู่แต่กับการร้องรำทำเพลงที่ไม่มีคะแนนหรือจิตพิสัยให้ แถมเรียนมาจนจะฝึกงานอยู่แล้วใครเขาจะไปยอมล่ะ =_=;
            “เรื่องนั้น...ปล่อยให้พี่ๆ จัดการเถอะ นอนได้แล้วนะเด็กๆ”  พี่มะนาวพูดทิ้งไว้แค่นั้นแล้วเดินไปทันที พวกเราเลยได้แต่มองหน้ากันแล้วหันไปมองเฝ้าฝันอย่างเห็นใจ...นี่สินะ เรื่องกลุ้มใจของแก เฝ้าฝัน...
          
            และแล้ววันศุกร์ที่แสนตื่นเต้นก็มาถึง พวกเราตื่นตั้งแต่ไก่โห่เพื่อเตรียมตัวและออกเดินทางไปที่สนามบิน การเดินทางไปเกาหลีใช้เวลาประมาณ 5 ชั่วโมงค่ะ พี่มะนาวบอกว่าไม่อยากไปถึงค่ำมาก เลยต้องรีบกันนิดนึง นอกจากพวกเรา 6 คนแล้ววันนี้พี่มะนาวกับพี่มิวกี้ก็ไปกับเราด้วย ส่วนพี่นาบีพี่มะนาวบอกว่าเดินทางล่วงหน้าไปแล้วตั้งแต่วันพุธ สรุปแล้วใครตื่นเต้นกว่ากันเนี่ย =_=
            พอพวกเราเดินทางมาถึงเกาหลี เราก็ถูกพามาที่พักใกล้ๆ กับค่ายเพลงที่คุณอาจองกับคุณอันโซทำงานอยู่ ซึ่งวันนี้เราต้องเข้าไปพบคุณอันโซด้วยเหตุผลเร่งด่วนอะไรสักอย่างเลยแวะเอาของเข้าไปเก็บแล้วรีบไปต่อเลย
            เราถูกพามาที่ห้องประชุมหนึ่งของค่าย ซึ่งในนั้นมีคุณอันโซ คุณนาจอง และคนอื่นๆ ที่ฉันไม่รู้จักอีก 3 คน
            “มากันแล้วหรอ ^^”  คุณนาจองกล่าวทักทายพวกเราอย่างเป็นกันเอง  “นั่งก่อนซิจ้ะ”
            พี่มะนาวเดินเข้าไปนั่งใกล้ๆ คุณนาจอง พวกเราเลยนั่งเรียงต่อมาอีกที แต่เพราะโต๊ะประชุมเป็นโต๊ะกลม เลยสามารถเห็นหน้ากันได้ทุกคน ผู้หญิงเปรี้ยวๆ ผมบ๊อบคนหนึ่งที่นั่งตรงข้ามกับฉันพอดีกำลังมองจิกพวกเราทีละคน ฉันต้องโดนปาดคอด้วยอายไลเนอร์นั่นแน่ๆ เลย กรีดได้เฉียบมาก T^T
            “นี่น่ะหรอเด็กของนาบี”  ผู้หญิงกรีดตาเฉียบคนนั้นพูดหลังจากละสายตาจากวิลล่าที่นั่งเป็นคนสุดท้ายของกลุ่ม
            “ใช่ เธอก็ได้ดูแล้วนี่ การแสดงร่วมกับบีสท์ที่ยอดเยี่ยม ใช้เวลาซ้อมแค่สองวันเท่านั้นเองนะ”  คุณนาจองพูดด้วยรอยยิ้มยินดี แต่ดูเหมือนคุณนายตาเฉียบ (ฉันตั้งให้เฉพาะกิจน่ะ -_-;) คนนั้นจะไม่สนใจจะฟังมันเท่าไหร่เลย
            “ที่น่าดูก็เพราะมีบีสท์อยู่ด้วยต่างหากล่ะ”  คุณนายตาเฉียบพูดขณะเปิดดูแฟ้มประวัติของพวกเรา และทำเป็นเปิดหน้ากระดาษแรงๆ จนวิลล่าสะดุ้งทุกครั้งที่ชีเปลี่ยนหน้า
            “เฮ้อ...แล้วเธอจะเอายังไงล่ะ”  ผู้หญิงอีกคนที่ฉันไม่รู้จักถามคุณนายตาเฉียบ ดูเหมือนเขาจะเริ่มหงุดหงิดขึ้นมาแล้ว
            “ร้องเพลงซิ”  คุณนายตาเฉียบปิดแฟ้มลงแล้วกอดอกพิงพนักเก้าอี้มองพวกเราอย่างท้าทาย
            “เอ่อ...แต่! พวกเราไม่ได้เตรียมตัวมาเลยนะคะ”  พี่มะนาวร้องด้วยความตกใจ แต่ก็ยังคงสุภาพอยู่
            “ก็เพราะฉันรู้ว่าไม่ได้เตรียมตัวมานี่แหละฉันถึงอยากให้ร้อง ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าถ้าไม่เตรียมตัวมาเลย พวกนี้จะจัดการกับปัญหาเฉพาะหน้ายังไง ถ้าทำแค่นี้ไม่ได้ก็อย่าหวังว่าจะได้ขึ้นโชว์เคสพร้อมคนอื่นๆ เลย”  ยัยคุณนายตาเฉียบยิ้มมุมปากมาให้พวกเราอย่างร้ายกาจ เง่อ T^T ทำไมงานเข้าตั้งแต่วันแรกเลยฟะเนี่ย!!
            “ไหวไหม ถ้าไม่ไหวเดี๋ยวพี่...”  พี่มะนาวหันมาถามพวกฉันเป็นภาษาไทย แต่ณัชก็พูดขึ้นแทรกขณะที่พี่มะนาวยังถามไม่จบประโยค
            “ไหวค่ะ!”
            “ลีดเดอร์ บอกเขาไปว่าเราจะทำ!”  วิลล่าพูดด้วยแววตาแน่วแน่จนฉันตกใจ ฉันคิดว่าในนาทีนี้ คงไม่มีเมมเบอร์ของฉันคนไหนตอบปฏิเสธแน่!
            “เราจะร้องค่ะ”  ฉันตอบคุณนายตาเฉียบไปด้วยภาษาเกาหลี
            “หึ! ดีมาก”  คุณนายตาเฉียบยังคงยิ้มอย่างร้ายกาจ พวกเราเลยลุกขึ้น แล้วไปยืนเรียงหน้ากระดานเตรียมพร้อมจะร้อง
            “เอ๊ะๆ เดี๋ยวก่อนนะ ฉันบอกพวกเธอแล้วหรอว่าให้ร้องตรงนี้”
            เอาแล้วไง เหมือนงานหนักจะเข้า -_-!!
 
 
 
************************************
อัพค่าาาาา ^O^
************************************