[B2ST/Beast] Dream Story รักนี้ให้นาย...เจ้าชายอสูร

 

Episode 1 Leader Lover

:: Chapter 3 ::

 

            ฉันถลึงตาใส่ดูจุนระหว่างที่โดนพลังช้างสารจากแฟนคลับกระแทกเข้าที่หลังเป็นระยะๆ หนอยแน่ะ!! ฉันอุตส่าห์ช่วยคุ้มกันให้รอดพ้นจากการถูกรุมจิกกิน ตอบแทนฉันด้วยการมองหน้าอกฉันเนี่ยนะ ไอ้หื่นกาม >///<!!

            “ทำไมเธอใส่เสื้อคอกว้างจัง ^^”  ดูจุนกระซิบเป็นภาษาเกาหลีตอนที่ฉันถูกผลักเข้าไปใกล้ๆ พร้อมกับรอยยิ้มโรคจิตที่ฉันไม่คิดอยากจะเห็น เห็นไหมล่ะพ่อแม่พี่น้องชาวแม้ว มองหน้าอกฉันจริงๆ ด้วย คิดเองเออเองซะที่ไหน! ทีซื้อหวยทำไมไม่ถูกบ้างนะ >_<//

            “โรคจิตเอ้ย!!”  ฉันสบถกับตัวเองอย่างหัวเสีย จะเอามีมาปิดก็ไม่ได้เพราะข้างนึงก็จับกับณัช ส่วนอีกข้างก็จับกับวิลล่า -_-!

            “หึหึ...”  ดูจุนหัวเราะโรคจิตแบบร้ายกาจสุดๆ ดงอุนที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ที่คงจะสังเกตเห็นอาการผิดปกติของดูจุนก็หันมามองตามอย่างสนใจ เขามองฉันแล้วทำตาโตด้วยอ่า TOT! อ๊ากส์ ไอ้พวกเน้!!! >///<

            “ย่า!!”  ดูจุนอุทานออกมาแบบที่เกาหลีเขาพูดกันท่ามกลางเสียงของบรรดาแฟนๆ ที่ตั้งอกตั้งใจกรี๊ดกระแทกหูฉัน =_=!

            “ขอโทษคร้าบ ^^;”  ดงอุนยิ้มแหยๆ ให้ดูจุน หลังจากละสายตาจาก (หน้าอก) ฉันไปแล้ว -///-!!

            “หันไปเลย!”  ดูจุนออกคำสั่ง ดงอุนก็ทำตามโดยดี

            “เฮ้อ...”  ดูจุนถอนหายใจยาวๆ จะถอนหายจงหายใจทำไมล่ะยะ! เพราะนายไม่ใช่หรอที่ทำให้มักเน่จอมหื่นกามของนายมองหน้าอกฉันน่ะ!! -*-

            ดูจุนไม่คุยอะไรกับฉันอีก แต่เขาถอดเสื้อแขนยาวสีดำที่ใส่อยู่มาพาดที่หลังให้ แล้วเอาแขนทั้งสองข้างมามัดไว้ข้างหน้าบริเวณหน้าอกของฉัน พอแฟนคลับเห็นแบบนั้นก็กรี๊ดกันยกใหญ่ แต่ยังดีที่แฟนคลับวันนี้มารยาทดี ไม่งั้นคงมีการแย่งชิงเสื้อดูจุนกันเกิดขึ้นแน่ๆ =_=;;

            “Thank you.”  ฉันพูดขณะก้มมองเสื้อแขนยาวที่มัดอยู่ที่คอ ///-///;

            “ไม่เป็นไร”  ดูจุนยังคงพูดภาษาเกาหลีกับฉัน แต่คราวนี้เป็นครั้งแรกที่เขาคุยกับฉันโดยไม่มองหน้า ฉันเลยเดินต่อไปโดยไม่พูดอะไร

            เมื่อเราเดินมาถึง ประตูรถตู้ก็เปิดออก บีสท์รีบวิ่งขึ้นไปบนรถทันที พร้อมๆ กับแฟนคลับที่เริ่มกรูเข้ามาเบียดพวกฉันแรงขึ้น

            “เอ้อเดี๋ยว! ฉันร้องขึ้นก่อนที่ประตูรถจะปิด ทำให้ดูจุนชะงักมือที่กำลังจะปิดประตู

            “นี่ล่ะ”  ฉันชี้แขนเสื้อที่มัดอยู่รอบคอ

            “แล้วค่อยคืนเย็นนี้แล้วกัน”  ดูจุนพูด (ภาษาเกาหลี) ก็ปิดประตูทันที ถ้าเกิดฉันฟังภาษาเกาหลีไม่รู้เรื่องจริงๆ ฉันคงคิดว่านายให้ฉันเลยนะเนี่ย แต่เสื้อนี่ยี่ห้อแพงเหมือนกันนะ -///-

            “ไปเหอะ”  ณัชเสนอระหว่างที่แฟนคลับกำลังวิ่งตามรถไป

            “อื้ม”  ฉันรับคำแล้วเดินเข้าตึก

            “แหมๆ เมื่อกี๊เห็นนะ ลีดเดอร์กับดูจุนแอบหวานกันด้วย >///<”  ยัยวิลล่าเดินมากระแซะไหล่แซวๆ

            “หวานอะไรของเธอ -///-“

            “ทำไมลีดเดอร์ต้องหน้าแดงด้วยล่ะ”

            “อากาศมันร้อน”  ฉันพูดแล้วรีบเลี้ยวเข้าห้องน้ำ

            “เฮ้อ...”  ฉันพ่นลมหายใจออกยาวๆ เมื่อปิดประตูห้องน้ำ ฉันเผลอหยิบแขนเสื้อขึ้นมาดู กลิ่นน้ำหอมของดูจุนยังติดอยู่เลย...ทำไมฉันต้องใจเต้นแปลกๆ แบบนี้ด้วยเนี่ย อย่าบอกนะว่าหวั่นไหวกับนายดูจุนนั่นน่ะ เป็นไปไม่ได้หรอกน่า คงจะแค่เผลใผลไปชั่วขณะนั่นแหละ เดี๋ยวเขาก็กลับเกาหลีแล้ว -///-!

            “ทำใจได้แล้วก็กลับมาเถอะ”  เฝ้าฝันที่ยืนกอดอกพิงอ่างล้างหน้าพูดขึ้นทันทีที่ฉันเปิดประตูออกไป

            “แกหมายความว่าไงน่ะฝัน”  ฉันถามแล้วเดินไปล้างมือ ที่จริงฉันไม่ได้ทำธุระอะไรหรอก แต่ล้างมือเพราะฉันไม่กล้ามองหน้าเฝ้าฝันตรงๆ ต่างหาก...แล้วทำไมฉันต้องหลบหน้าเฝ้าฝันด้วยล่ะ =_=

            “ฉันบอกให้แก...กลับมา”  เฝ้าฝันหันหน้ามาพูดกับฉันผ่านกระจกบานใหญ่ของห้องน้ำ

            “ไม่ว่าตอนนี้แกล่องลอยไปถึงไหนฉันอยากให้แกกลับมา ถึงแม้ว่ามันจะเป็นแค่ความหวั่นไหวหรืออะไรก็ตาม ฉันอยากให้แกหยุดตอนนี้...ก่อนที่มันจะสายเกินไป”  เฝ้าฝันพูดโดยไม่เปิดโอกาสให้ฉันได้พูด แต่ไม่รู้ทำไม คำพูดของเฝ้าฝันทุกคำมันทำให้ฉันพูดไม่ออก คำพูดที่ฉันจะเถียงออกไปแต่ละคำ มันจุกค้างอยู่ที่คอ...

            “พวกเขาเป็นใคร แล้วเราเป็นใคร...ฉันอยากให้แกคิด”

            “แต่มันแค่ไม่กี่วันเองนะที่ได้เจอกับพวกนั้น ตอนนี้ฉันคงเป็นเหมือนแฟนคลับข้างนอกนั่นแหละ ที่วันนึงไปเจอกับศิลปินดังๆ แล้ว...”

            “แต่ฉันคิดว่ามันไม่เหมือนกับแฟนคลับพวกนั้น!!”   เฝ้าฝันพูดแทรกทั้งที่ฉันยังพูดไม่จบประโยค  “ตอนนี้เธอคิดไปไกลมากกว่านั้นแล้ว รู้ตัวรึเปล่า...กลับมาเถอะ”

            เฝ้าฝํนพูดจบก็เดินออกไป ทิ้งฉันไว้กับความสับสนวุ่นวายใจ...จากความรู้สึกอุ่นและร้อนวูบวาบในใจเมื่อก่อนหน้านี้ มันกลายเป็นสิ่งที่ทำให้ฉันรู้สึกเหมือนโดนกรีดแทง ยิ่งคิดมันก็ยิ่งกรีดลึกลงไป จนฉันคิดว่า ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป...คงทนพิษบาดแผลไม่ไหวแน่

 

            [Yoon Du Jun : Talk]

            “นี่ไงๆ แฝดเราขึ้นแสดงแล้ว”  โยซอบเอียงหูฟังเสียงดนตรีที่คุ้นหูแต่ถูกปรับคีย์ให้สูงกว่าที่ดังมาจากเวทีโปรโมทซิงเกิลใหม่ของเรา

            “เสียงดีเหมือนกันนะเนี่ย”  ดงอุนออกความเห็นเมื่อมีเสียงของผู้หญิงคนหนึ่งร้องขึ้น

            “ออกไปดูหน่อยไหม”  ผมเสนอก่อนจะเดินออกจากห้องพัก ผมก็อยากจะเจอมานานแล้ว วงที่เขาพูดถึงว่าเป็นฝาแฝดของบีสท์ วงที่เขาบอกว่าแสดงสดได้ดีเยี่ยม...‘Beast Girl Band’

            “ไปไหนกันเนี่ย?”  คุณมินนา ทีมงานที่ดูแลพวกเราถามทันทีที่เห็นพวกเราเปิดประตูออกมา

            “จะออกไปดูฝาแฝดครับ ^^”  โยซอบตอบ

            “อยากลองขึ้นแจมดูสักครั้งจริงๆ จะเก่งอย่างที่เขาพูดกันรึเปล่า”  จุนฮยองพึมพำ

            “งั้นลองไหมล่ะ”  คุณมินนายิ้มแบบเจ้าเล่ห์ๆ พี่คนนี้มักจะยิ้มแบบนี้เสมอเวลาที่กำลังจะพาพวกเราทำอะไรแผลงๆ แต่คราวนี้มันน่าสนุกดีนะผมว่า

            “ได้หรอครับ?”  ดงอุนถามอย่างตื่นเต้น

            “ได้สิ ถ้าพวกนายต้องการ”

            “เย้!”  ดงอุนกับโยซอบกระโดดโลดเต้นยังกะเด็ก -_-;

            พอแอบไปกระซิบบอกทีมงานและพี่เลี้ยงที่มากับวงคู่แฝดของ Beast ทุกคนก็ถึงกับตกใจกันไปตามๆ กัน โดยเฉพาะพี่เลี้ยงที่มากับวง Beast Girl ที่ดูเหมือนจะไม่นึกไม่ฝันถึงเหตุการณ์นี้มาก่อนเลย

            “เอ่อ...จะดีหรอคะมินนา”  พี่เลี้ยงคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูหวั่นๆ แต่เขาพูดเกาหลีคล่องดีนะ

            “ลองดูเถอะนะมะนาว...น้าาา...”  คุณมินนาอ้อนวอน คนอะไรชื่อเรียกย๊ากยาก =_=

            “เฮ้อ...อื้มๆ ถ้างานโปรโมทซิงเกิลล่มก็อย่ามาโทษพวกเราแล้วกัน”  คุณมะนาวพูดออกมาในที่สุด

            “ขอบคุณมากครับ”  ผมพูดพร้อมกับโค้งตัวลงนิดหน่อย ก่อนจะหยิบไมล์ขึ้นมาคนละอันแล้ววิ่งขึ้นไปบนเวที สาวๆ ทั้ง 6 คนกำลังเต้นท่าของพวกผม แบบว่าเป๊ะมากอ่ะ ยังกะมาซ้อมอยู่กับพวกผมเลย พวกผมแยกไปยืนตามตำแหน่งของตัวเองแล้วเต้นไปพร้อมๆ กับสาวๆ แต่มีบางท่าที่ผมเต้นนอกเหนือจากที่มีในเพลง เพราะว่าผู้หญิงที่เต้นตรงตำแหน่งของผมเนี่ยน่ารักใช้ได้ เลยอยากสัมผัสนิดนึง ฮุฮุฮุ ^.,^

            พอจบเพลง ก็มีการแนะนำตัวทีละคน ถึงพวกเขาจะแนะนำตัวเป็นภาษาไทย แต่ผมก็พอจับใจความได้ว่าคนที่เต้นตำแหน่งของผมชื่อ...ชื่ออะไรนะ ‘เภตรา’ ประมาณนี้ ชื่อคนนี้ยิ่งเรียกยากแฮะ ทำไมคนไทยตั้งชื่อเรียกยากจัง -_-!

            ผมยอมรับนะว่าพวกสาวๆ เขาเก่งจริงๆ พวกผมที่เป็นผู้ชายร้องสดเต้นสดแค่เพลงเดียวก็เริ่มเหนื่อยแล้ว แต่พวกเขาเป็นผู้หญิงยังสามารถทำได้ผมถือว่ายอดเยี่ยมมาก (สาวๆ น่ารักกันทุกคนเลยด้วย ^O^ : ลีดเดอร์จอมเพลย์บอยรู้สึกครึกครื้นในหัวใจเมื่อได้อยู่ใกล้สาวๆ =_=;;)

            พอพวกเราเลิกงาน คุณมินนาก็ชวนไปเปิดหูเปิดตายามดึกที่ผับใกล้ๆ กับโรงแรมที่พวกเราพัก เพราะคุณมินนาบอกว่าที่นั่นมีคนอยู่เยอะคงไม่มีใครสนใจ พวกเราเลยตกลงไปกันและพยายามหลบมุมฟังเพลงแล้วก็เต้นกันเฉพาะในกลุ่ม แต่อยู่ๆ ก็มีใครคนหนึ่งเต้นอยู่กลางฟลอร์จนคนอื่นๆ ต้องถอยให้ หน้าตาน่ารักแบบนี้มันคุ้นๆ นะ เคยเห็นที่ไหนน๊า?

            “นั่นใช่เมมเบอร์วงคู่แฝดเรารึเปล่า”  ดงอุนทักขึ้นมาคนแรก ทำให้ผมเริ่มนึกถึงหน้าของสมาชิกวง Beast Girl Band คนหนึ่งขึ้นมาได้

            “ใช่คนที่เต้นตำแหน่งแกรึเปล่าดงอุน”  กีกวังถาม

            “เอ้อใช่! หึ! เจอตัวเป็นๆ แล้ว”  ดงอุนยิ้มมุมปากอย่างนึกสนุก สาวน้อยคนนี้คงจะมีอะไรสักอย่างที่ทำดงอุนสนใจขนาดนี้ แต่แทนที่ผมจะสนใจสาวน้อยที่วาดลวดลายอยู่บนฟลอร์ ผมกลับมองหาลีดเดอร์ของวงคู่แฝดแทน

            ผู้หญิงคนนี้ก็เหมือนกัน ไม่รู้ว่ามีอะไรถึงทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ แบบนี้ เป็นคนแรกที่มองผมด้วยสายตาแบบนั้น เป็นคนแรกที่ผมต้องเป็นคนยิ้มให้เธอก่อน (อันนี้น่าเจ็บใจมาก -_-*) และก็เป็นคนแรกที่ทำให้ผมอยากเจอเธอมากขนาดนี้...

            “อ้าวดงอุน! ไปไหนน่ะ!!”  คุณมินนาร้องเรียกแต่ไม่ทัน เพราะดงอุนเดินจ้ำๆ ไปถึงกลางฟลอร์เรียบร้อยแล้ว ถึงจะใส่หมวกปิดหน้ายังไง ถ้าไปอยู่ในที่ที่เป็นเป้าสายตาแบบนั้นต้องมีคนจำได้แน่

            “ไปตามดงอุนกลับมาเถอะ”  จุนฮยองเสนอ

            “นั่นสิ”  คุณมินนาสนับสนุน แต่ยังไม่ทันที่ใครจะได้ไปตาม ก็เกิดเรื่องซะก่อน -_-;;

            “เฮ้ย! มากไปแล้วนะ! ถอยออกจากวิลล่าเดี๋ยวนี้!”  เสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้น ผมฟังไม่รู้เรื่องหรอกว่าเขาพูดอะไรเพราะเขาพูดภาษาไทย แต่ผมเห็นเขาผลักดงอุนออกจากสาวน้อย Beast Girl Band จนหมวกที่ใส่อยู่หล่นลงกับพื้น เอาแล้วไง อีเว้นท์เข้า -_-!!

            เกิดเสียงกรี๊ดขึ้นมาตามคาด คนที่ยืนมองเหตุการณ์เมื่อกี๊อยู่ก็เลยวิ่งเข้าไปเพราะจำได้ทันทีว่าเป็นซนดงอุน นักร้องเกาหลีวง BEAST พวกผมกีรีบวิ่งไปที่ฟลอร์เหมือนกัน แต่ช้ากว่าผู้หญิงกลุ่มหนึ่งที่วิ่งเข้าไปล้อมตัวดงอุนไว้เพื่อบังเฟรมกล้องให้

            “พวกคุณมาได้ยังไง”  คุณมะนาวรีบรั้งพวกผมไว้ก่อนที่จะวิ่งไปถึงกลางฟลอร์

            “คุณมินนาพามาครับ”  ผมตอบ ตอนนี้ดงอุนถูกพาออกมาจากฟลอร์แล้ว

            “ตามฉันมาทางนี้ค่ะ”  คุณมะนาวพาเราวิ่งหลบฝูงชนที่กำลังสนใจดงอุนอยู่มาทางด้านหลังของผับ

            “วิลล่า พาพวกเขาไปทางหนีไฟก่อน ทางนั้นจะใกล้โรงรถกว่า”  คุณมะนาวตะโกนเสียงแข่งกับแฟนคลับเมื่อวิ่งมาเจอกันกับดงอุนและสาวน้อย Beast Girl ที่มุมๆ หนึ่งของผับ

            “ค่ะ”  สาวน้อย Beast Girl รับคำ เอ้ย! เมื่อกี๊คุณมะนาวพูดภาษาเกาหลีนี่นา ทีแรกผมคิดว่าพูดเพราะอยากให้พวกผมเข้าใจด้วยจะได้วิ่งไปที่เดียวกัน แต่สาวน้อยคนนั้นกลับรับคำเหมือนมันเป็นเรื่องปกติ ฟังเกาหลีออกแล้วทำไมตอนนั้นต้องใช้ล่ามล่ะ ผมงงนะเนี่ย =_=?

            “ไปเร็วดูจุน!!”  จุนฮยองร้องบอก ผมเลยเก็บความสงสัยเอาไว้ก่อน แล้ววิ่งตามคนอื่นไป

            “เฮ้ยๆ เดี๋ยวๆ แล้วฮยอนซึงไปไหน”  โยซอบร้องขึ้นแล้วมองไปรอบๆ เออใช่! ฮอยนซึงบอกว่าจะมาเข้าห้องน้ำนี่นา ซวยล่ะ!!

            “ทำไงล่ะครับ”  ดงอุนร้องถามผม

            “วิ่งไปทางหนีไฟก่อน แล้วค่อยว่ากันทีหลัง”  ผมบอก เพราะถ้าตามหากันตอนนี้อาจจะไม่ใช่แค่ฮยอนซึงคนเดียวที่จะหายไป 

            เราทุกคนวิ่งตรงไปที่ทางหนีไฟ แต่พอไปถึงที่นั่นก็ดันไปเจอกับกลุ่มคนอีกกลุ่มที่ใหญ่พอๆ กับที่วิ่งตามพวกเรามา เกิดอะไรขึ้นกันแน่เนี่ย -_-!!

            “อ้าว!! ล็อคอ่ะ”  วิลล่า (เพิ่งจะจำได้น่ะครับ =_=) สบถหลังจากที่หมุนลูกบิดดู ถึงผมจะฟังไม่รู้เรื่อง แต่ผมก็พอจะเดาออกว่ามันคงล็อคอยู่

            “ประตูล็อคค่ะ”  คุณมะนาวแปลให้ฟัง นั่นไงล่ะผิดซะที่ไหน -_-;

            “แล้วคุณมินนาไปไหนครับ”  ผมถามคุณมะนาวเพราะเห็นวิ่งแยกออกไปตอนที่ชุลมันกัน

            “ออกไปเตรียมรถรอน่ะค่ะ”  คุณมะนาวบอก

            “ฮัลโหลลีดเดอร์!...แล้วมันจะเปิดได้ยังไงล่ะมันล็อคอยู่เนี่ย!!...ฮัลโหลๆ”  วิลล่ารับโทรศัพท์อย่างหัวเสีย เพราะตอนนี้พวกเขายืนขวางแฟนคลับให้พวกผมอยู่ เฮ้อ...ผมไม่ได้อยากให้สาวน้อยแบบบางมาทำอะไรแบบนี้ให้ผมเลย รู้สึกแย่นะเนี่ย =_=;

            “ลีดเดอร์บอกว่าถ้าประตูหนีไฟเปิด ให้รีบเข้าไปเลย”  วิลล่าบอก อันนี้ผมก็ฟังไม่รู้เรื่องเหมือนกัน แค่ได้ยินคำว่า ‘ลีดเดอร์’ ใจผมก็เต้นตุ้มๆ ต่อมๆ แปลกๆ แล้ว

            เรายืนกลุ้มหลบมุมกล้องอยู่หน้าประตูหนีไฟได้สักพัก เสียงปลดล็อคประตูก็ดังขึ้น

            แกร็ก!

            “พร้อมนะคะ”  คุณมะนาวบอกเป็นภาษาเกาหลีเพื่อให้พวกผมเตรียมพร้อม และทันทีที่ประตูแง้มเปิด พวกเราก็รีบกรูกันเข้าไปข้างใน กว่าจะปิดประตูไว้ตามเดิมได้ก็เหนื่อยเอาการเพราะคนข้างนอกพยายามจะดันเข้ามาให้ได้ หนีบนิ้วใครบ้างรึเปล่านะ -_-;;

            “ทำไมลีดเดอร์อยู่ในนี้ล่ะ อ้าว! ฮยอนซึง!!”  วิลล่าทักเภตราที่ยืนหอบอยู่หน้าประตู ซึ่งฮยอนซึงที่พวกเรากำลังตามหาก็อยู่กับเธอด้วย

            “แล้วทำไมพวกเขา?...”  เภตราถามพร้อมกับพยักพเยิดมาที่พวกผม

            “ก็อย่างที่เห็น พวกเขาหนีออกมาเที่ยวกัน แต่ดันมีคนจำได้เลยเกิดเรื่อง”  คุณมะนาวอธิบายสั้นๆ เภตราก็พยักหน้ารับรู้

            “ต้องขอโทษด้วยนะครับที่ทำให้วุ่นวายกัน”  ผมกล่าวคำขอโทษกับคุณมะนาวที่ยืนอยู่ใกล้ๆ เพราะเป็นคนเดียวที่สื่อสารกับพวกผมได้

            “ไม่เป็นไรค่ะ”  คุณมะนาวตอบพร้อมกับรอยยิ้มที่คนไทยชอบยิ้มกัน มันดูอบอุ่นดีนะ ^^

            หลังจากที่คุณมะนาวคุยโทรศัพท์กับใครสักคนเสร็จ ก็มาแบ่งพวกเราเป็น 3 กลุ่ม โดยที่ผม ดงอุน เภตราแล้วก็วิลล่าอยู่กลุ่มเดียวกัน

            แบ่งได้ถูกใจผมจริงๆ ครับคุณมะนาว ^_^ แต่เภตราน่ะสิ ร้องขึ้นทันทีที่ได้อยู่กลุ่มเดียวกับผม เป็นอะไรกับผมมากไหมเนี่ย คนอื่นเขาพากันปลื้มผมทั้งนั้นมีแต่เธอนี่แหละพิลึกคน -_-;

            แผนเราก็คือจะแยกกันวิ่งไปขึ้นรถของแต่ละกลุ่มหลังจากที่รถตู้ของพวกเราขับออกไป ดูเหมือนมันจะเป็นแผนที่ง่ายมากและดูเหมือนจะสำเร็จได้ด้วยดี ถ้าไม่ติดที่ว่า...

            “ยัยคนนั้นน่ะ จะพาดูจุนกับดงอุนของเราไปไหน หยุดนะ!!”  เสียงแหลมๆ เล็กๆ ของแฟนคลับที่ไม่หลงกลดังตามมา และ

            พลั่ก!!!

            ส้นสูงประมาณคืบหนึ่งได้ลอยมากระแทกเข้ากับแขนข้างขวาของเภตราอย่างแรง ทำไมต้องทำกันขนาดนี้ด้วยเนี่ย -*-!

            เธอชะงักฝีเท้าลงแป๊บนึง ผมเลยเข้าไปโอบเธอไว้แล้วพาเธอวิ่งต่อ ถ้าจะมีใครขว้างอะไรมาอีก ก็ขอให้มันโดนผมเถอะ!

            “ไม่เป็นไรนะ”  ผมถาม แต่เธอก็ไม่ตอบอะไรผม เธอเพียงแค่กดรีโมทปลดล็อครถแล้วชี้ไปที่รถคันหนึ่งให้ผมเข้าไปเท่านั้นเอง คุยกับผมหน่อยก็ได้นะ ฟังเกาหลีออกอยู่ไม่ใช่หรอ ทีเมื่อกี๊ที่คุณมะนาวแยกกลุ่มเป็นภาษาเกาหลียังฟังกันเข้าใจอยู่เลย =_=?

            เภตราขับรถได้บู๊มาก หลบหลีกตามตรอกซอกซอยอย่างชำนาญ นี่ถ้ามีคนบอกผมว่าเธอเป็นนักแข่งรถผมก็เชื่อนะเนี่ย -_-

            “พวกเธอฟังภาษาเกาหลีออกใช่ไหม?”  ผมถามออกหลังจากที่เก็บความสงสัยเอาไว้ไม่อยู่ ผมแอบสังเกตเห็นดงอุนก็กำลังตั้งใจฟังคำตอบของเธออยู่เหมือนกัน เภตราชะงักไปแป๊บนึง ก่อนจะพูด

            “I don’t understand. ...What did you say?”

            “งั้นหรอ...ไม่เข้าใจจริงๆ สินะ...แบบนี้น่าจะเปิดสอนตัวต่อตัวแล้วล่ะมั้ง หึหึ”  ผมพูดแล้วเอื้อมไปกุมมือเภตราที่จับเกียร์รถอยู่เพื่อลองใจ มือเธอนุ่มดีอ่ะ ^-^

            เอี๊ยด!!!

            เธอเหยียบเบรกจนมิดแล้วหันมาค้อนผม ผมนึกดีใจอยู่ข้างในเพราะผมคิดว่าเธอต้องด่าผมเป็นภาษาเกาหลีแน่ๆ ที่ทำอะไรรุ่มร่ามกับเธอแบบนี้ ปกติผู้หญิงไทยไม่ชอบให้คนแปลกหน้าจับมือถือแขนแบบนี้อยู่แล้วนี่ (ถ้าด่าเป็นภาษาไทย ถึงด่าเจ็บขนาดไหนผมก็ไม่รู้เรื่องถูกป่ะ? ^^)

            “นั่นไงล่ะ ไหนว่าฟังไม่รู้เรื่องไง”  ผมพูดแล้วหรี่ตามองเธอ แต่แล้วก็ต้องรู้สึกว่าตัวเองโง่มากที่รีบพูดเพราะการพูดดักคอเธอแบบนี้ มันทำให้เธอรู้ตัว

            “ถึงแล้ว!!!”  เธอกระแทกเสียงใส่ผมเป็นภาษาไทยตามเดิม แล้วเดินลงจากรถเข้าไปในโรงเรียนแห่งหนึ่ง โดยมีคุณมะนาวเดินออกมารับด้วยสีหน้าห่วงๆ ยิ่งรู้ว่าเภตราได้รับบาดเจ็บยิ่งห่วงมากกว่าเดิมอีก

            ตอนที่คุณมะนาวพาเภตราไปโรงพยาบาลผมนึกอยากจะไปด้วย แต่ถ้าผมไปมันคงจะยิ่งยุ่งแน่ๆ ผมเลยอยู่เฉยๆ รอรถมารับตามที่คุณมะนาวบอก พอกลับมาถึงที่พัก คุณมินนาก็บอกว่ามีรายการทีวีไทยเชิญไปร่วมรายการ แล้วก็เชิญ Beast Girl Band ไปร่วมด้วย มันทำให้ผมรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาอีกครั้งในรอบวัน และเย็นวันนี้แหละที่เราจะได้ซ้อมโชว์ด้วยกัน คิดไปแล้วก็รู้สึกสนุกขึ้นมาเลยแฮะ ^^

          

            [Petra : Talk]

            “ข่าวดีค่ะลีดเดอร์ ^^”  วิลล่ารีบวิ่งมาเกาะแขนฉันเมื่อเดินเข้ามาในห้องซ้อมห้องประจำ

            “อะไร? -_-”

            “ให้ทายค่ะลีดเดอร์ ^O^”

            “พี่นาบีให้เราพูดเกาหลีแล้ว”  ณัชเดินเข้ามาบอกเพราะวิลล่ามัวแต่ลีลา ขอบใจมากณัช ฉันกำลังไม่มีอารมณ์ =_=

            “โห! พี่ณัช ทำงี้ได้ไงอ่ะ ไม่สนุกเลย”  วิลล่าทำหน้างอเดินกลับไปนั่งกินขนมอีกมุมหนึ่ง

            “แกเป็นไรรึเปล่าเนี่ย ปวดแขนรึเปล่า -_-”

            “เปล่าๆ แขนหายปวดแล้ว แค่รู้สึกไม่ค่อยสบายอ่ะ”  ฉันตอบพลางเดินไปนั่งอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ของห้องซ้อม ตั้งแต่เข้ามาเนี่ย ยังไม่เห็นเฝ้าฝันเลยนะ

            “ยัยฝันไปไหนอ่ะ”  ฉันหันไปถามณัชที่นั่งกดโทรศัพท์เล่นอยู่

            “ไปหาที่อ่านหนังสือมั้ง เห็นยกหนังสือเล่มเบ้อเร่อเดินออกไป”

            “หรอ”  ฉันพยักหน้ารับแล้วถอนหายใจออกยาวๆ เมื่อนึกถึงเรื่องที่เฝ้าฝันพูด

            “แล้วแกล่ะ ไม่อ่านบ้างหรอ ยามีตั้งหลายชนิด จำได้หมดแล้วรึไง”  ฉันถามว่าที่เภสัชกรหญิงสุดห้าวที่ยังคงกดโทรศัพท์เล่นอย่างไม่สนใจจะเงยขึ้นมาคุยกับฉันดีๆ

            “อ่านรอบเดียวก็จำได้แล้ว”  ณัชตอบแบบสบายๆ จ้ะ! แม่คนอัจฉริยะ =_=;

            พูดไปแล้วฉันก็มาขลุกอยู่แต่กับเพื่อนที่โรงเรียนคุงยูนี่จนแทบจะไม่มีเพื่อนที่คณะแล้ว ที่ไปเรียนทัน ส่งงานครบก็ด้วยลำแข้งล้วนๆ เลยนะเนี่ย -_-;; พอดีฉันเรียนคณะอักษรศาสตร์ที่มหาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งค่ะ ดูเหมือนฉันจะเรียนหนักมากแต่ทำไมฉันถึงมาทำอะไรบ้าบออยู่ตรงนี้ก็ไม่รู้นะ เพิ่งจะสงสัยในตัวเอง -_-?

            “เมื่อไหร่จะมาเนี่ย รอนานแล้วนะ”  ดอกหลิวบ่นแล้วเอนตัวลงนอนบนพื้น

            “บีสท์จะมาซ้อมที่นี่หรอ”  ฉันหันไปถามณัช นี่ฉันอยู่ในห้องน้ำเป็นชาติเลยหรือยังไงฉันถึงพลาดอะไรไปเยอะขนาดนี้ =_=

            “อื้ม”  ณัชยังคงตั้งใจเล่นโทรศัพท์ต่อไป สนใจฉันบ้างก็ได้นะณัช -_-!

            “สวัสดีคร้าบบบ”  โยซอบส่งเสียงอย่างสดใสขณะเดินเข้ามาในห้องซ้อม

            “สวัสดีค่ะ ^O^”  วิลล่าลุกขึ้นทักทายเป็นภาษาไทย พร้อมกับยกมือไหว้อย่างไทย ไหนว่าพี่นาบีให้พูดภาษาเกาหลีแล้วไง =_=?

            “ซา...หวาด...ดีคลับ”  บีสท์ยกมือไหว้ตอบพร้อมกับรับไหว้อย่างเก้ๆ กังๆ

            “น่ารักจังเลย >O<//”  วิลล่าดี๊ด๊าใหญ่

            “ทำไมไม่พูดเกาหลีกับเขาดีๆ ให้เขาพูดภาษาไทยมันฟังดูตลกๆ ยังไงไม่รู้”  ฉันถามวิลล่าที่เดินมายืนกับฉัน

            “ไม่รู้สิคะ พอถูกอนุญาตแล้วมันไม่อยากพูดยังไงไม่รู้ อิอิ ^^”

            “แบบนี้แหละคนเรา ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ พอไม่ห้ามก็ไม่ทำเอาดื้อๆ”  ณัชกอดอกมองวิลล่า

            “แล้วพี่มะนาวล่ะ”  ณัชเดินไปพูดกับบีสท์เป็นภาษาไทยแล้วทำท่าทางประมาณว่า ‘คนที่ไปรับพวกคุณน่ะ ไปไหนแล้ว?’ ฉันล่ะงงเมมเบอร์ของฉันจริงๆ แม้กระทั่งณัชก็เป็นไปกับวิลล่าหรอเนี่ย -_-;;

            “อ๋อ เดี๋ยวมาครับ”  ดงอุนพยักหน้าเหมือนเข้าใจแล้วชี้ออกไปข้างนอก

            “อ๋อ”  ณัชพยักหน้าแล้วเดินกลับมานั่งลงกดโทรศัพท์ตามเดิม

            “เอ่อ...”  ดูจุนเดินเข้ามาหาฉัน แล้วทำเหมือนจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ฉันมองหน้าเขาไม่ได้อ่ะ มันกลายเป็นว่ามีภาพเฝ้าฝันซ้อนทับเข้ามาบนหน้าของเขา มันทำให้ฉันรู้สึกแปลกๆ

            “ฉันไปห้องน้ำก่อนนะ”  ฉันหันไปบอกณัชแล้วรีบเดินออกมาทันที

            “อ้าว! เพิ่งมาไม่ใช่หรอ ท้องเสียรึไง?”  ณัชตะโกนตามมา แต่ฉันก็ไม่สนใจ ทำไมฉันต้องทำตัวงี่เง่าแบบนี้เนี่ย ฉันเดินออกมาทั้งๆ ที่กำลังจะซ้อมแบบนี้ได้ยังไงกัน

            “เภ ไปไหนอ่ะ จะซ้อมแล้วนะ”  พี่มะนาวทักขณะที่กำลังจะเดินเข้าห้องซ้อม

            “เภไปห้องน้ำแป๊บเดียวค่ะ”  ฉันบอกแล้วเดินต่อไปจนถึงดาดฟ้าของตึกเรียน นี่ฉันเดินขึ้นมาถึงดาดฟ้าตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะเนี่ย -_-;;

            ฉันถอนหายใจยาวๆ หลับตารับลมเย็นๆ ยามค่ำ ปล่อยใจให้ล่องลอยไปกับลมสักพัก...แต่ยิ่งปล่อยให้ล่องลอยไปกับลมนานเท่าไหร่ เสียงของเฝ้าฝันก็ดังขึ้นมากเท่านั้น

            “ทำอะไรอยู่น่ะ”  เสียงของดูจุนดังเข้ามาในโสตประสาทการได้ยิน แต่มันใกล้มากๆ จนฉันรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆ รดใบหน้า...

            อะไรนะ ลมหายใจรดหน้า! O_O!!

 

 

*********************************

ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะรีดเดอร์ ^_^

*********************************