[B2ST/Beast] Dream Story รักนี้ให้นาย...เจ้าชายอสูร

Episode 2 Brighter Lover

:: Chapter 13 ::

            “เฮ้ย!! นายทำไรเนี่ย ปล่อยฉันนะ”  ฉันพูดและพยายามผลักเอาเขาออกไปห่างๆ แต่เขากลับยิ่งกอดฉันแน่นขึ้น

            “เธอมีอยู่จริงๆ ใช่ไหม? ฉันไม่ได้ตาฝาดไปใช่ไหม?”  โยซอบถามฉันพร้อมกับกระชับวงแขนให้มากกว่าเดิมจนฉันเริ่มจะรู้สึกหายใจไม่ออกแล้ว >_<

            “โยซอบ...ฉันจะขาดอากาศตายอยู่แล้วนะ >///<”

            “ไม่! ฉันกลัวเธอหนีกลับเมืองไทยอีก!”

            “จะบ้าหรอ ฉันไม่กลับแล้ว...ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ >///<”  ฉันพูด โยซอบเลยผละออกจากฉันโดยดี

            “จริงนะ ^^”

            “จริงสิ -///-” 

            “ฉันคิดถึงเธอจะแย่ ตั้งแต่เจอกันที่เกาหลีเราก็ไม่ได้คุยกันเลย...ฟุบ!”  อยู่ๆ โยซอบก็ฟุบนั่งลงบนพื้น

            “นายเป็นไร!”  ฉันรีบคุกเข่าลงข้างๆ เขาด้วยความตกใจ

            “ขาฉันล้าไปหมดแล้ว ฉันเต้นมาตั้งแต่เช้าเพิ่งจะพักตอนนี้นี่แหละ”  โยซอบส่งสายตาขอความเห็นใจมาให้ฉัน และพยายามพูดให้ฉันรู้สึกผิดว่าที่เขาเป็นแบบนี้ก็เพราะฉัน -_-;; ฉันเลยต้องรับผิดชอบหาน้ำ หาผ้าเย็นมาประเคนให้ถึงห้องซ้อม

            “แล้วเธอกลับมาได้ไง พ่อแม่เธอไม่ว่าหรอ”  โยซอบถามขณะที่ใช้ผ้าเย็นเช็ดหน้าเช็ดตาของตัวเอง

            “ไม่หรอก ท่านเข้าใจแล้ว”  ฉันยิ้ม แล้วเล่าเรื่องราวทุกอย่างให้เขาฟัง เราอยู่ในห้องซ้อมกันนานมากจนฉันลืมไปเลยว่าเย็นนี้เพื่อนๆ จะจัดงานเลี้ยงต้อนรับ

            ~โปรดส่งใครมารักฉันที อยู่อย่างนี้...~

            เสียงริงโทนโทรศัพท์ฉันดังขึ้นทำให้ฉันคิดได้ว่ามีงานเลี้ยงรออยู่ -[]-!

            “สงสัยเภตราโทรตามแน่เลย ไปกันเถอะ”  ฉันพูดแล้วลุกขึ้นยืนเพื่อจะไปเอามือถือที่วางอยู่อีกมุมหนึ่งของห้อง

            “เดี๋ยวสิ พาฉันลุกไปด้วยขาฉันล้า ลุกไม่ไหว ^^;”  โยซอบยืนมือขึ้นมาให้ฉัน ฉันส่ายหน้าไปมากับความออดอ้อนของเขาก่อนจะเอื้อมมือไปจับมือเขาไว้เพื่อจะดึงเขาให้ลุกขึ้นมาด้วยกัน

            ฟึบ!!

            “เฮ้ย! ไฟดับ”  ฉันร้องเพราะอยู่ดีๆ ไฟในห้องซ้อมก็ดับลงอย่างไร้สาเหตุ ไฟกระตุกแน่ๆ เลย =_=;

            “โยซอบ ไฟดับแล้วเนี่ย นายรีบลุกเร็วสิ”  ฉันหันไปบอกโยซอบในความมืด

            “โอเคๆ”  เขารับคำ แล้วค่อยๆ ดันตัวลุกขึ้นยืนอยู่ข้างๆ ฉัน  “อย่าเพิ่งปล่อยมือนะ มันอันตราย” 

            “อื้ม”  ฉันรับคำแล้วกำมือของเขาให้แน่นขึ้น ฉันกับโยซอบค่อยๆ กระดื้บๆ ไปข้างหน้าเรื่อยๆ ตามแสงของโทรศัพท์ที่ยังคงกระพริบอย่างต่อเนื่องเพราะมีคนโทรเข้ามา

            “เฮ้อ...ถึงแล้ว”  ฉันถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเราเดินมาถึงกระเป๋าของฉัน

            “อุ้ย!!”  อยู่ๆ ฉันก็เหมือนสะดุดเข้ากับอะไรสักอย่างก่อนจะถึงกระเป๋าถือของตัวเอง >.<!!

            “เฮ้ย! ระวัง”  โยซอบตะโกนก่อนที่ฉันจะล้มลงกับพื้น แต่ฉันไม่เจ็บเลยเพราะมีอะไรนุ่มๆ รองรับฉันไว้และความรู้สึกอุ่นๆ ที่ริมฝีปากทำให้ฉันรู้สึกว่ามัน...ไม่ปกติ -///-

            ฟึบ!!

            ในระหว่างนั้นก็มีแสงไฟลำหนึ่งสาดมาที่ฉัน ทำให้ฉันมองเห็นหน้าโยซอบอยู่ตรงหน้าซึ่งใกล้มากๆ เขาคงมาช่วยรับตัวฉันเอาไว้ แต่ที่มันน่าตกใจก็คือ...ตอนนี้ปากของเราสองคนมันชนกันอยู่ >///<!!

            “เฮ้ย!”  ฉันกับโยซอบอุทานออกมาพร้อมกันแล้วรีบผละออกจากกันทันที ยามเจ้าของแสงไฟปริศนาดวงนั้นรีบวิ่งเข้ามาในห้องซ้อม

            “ขอโทษด้วยนะครับ ตอนนี้ไฟฟ้าเกิดขัดข้องทำให้ไฟดับทั้งตึกเลย วันนี้คงซ้อมต่อไม่ได้แล้วล่ะครับ”  พี่ยามคนนั้นเข้ามาบอกฉันกับโยซอบอย่างสุภาพ แต่ตอนนี้ฉันทำได้แค่มองมือของตัวเองเพราะฉันอายจนไม่รู้จะมุดหนีไปไหนได้แล้ว พี่ยามเขาจะเห็นไหมนะ >///<

            “เอ่อครับ”  โยซอบรับคำก่อนพี่ยามคนนั้นจะเดินออกไปจากห้อง เราสองคนไม่ได้คุยอะไรกันเลย หลังจากนั้นฉันก็รู้สึกว่าโยซอบลุกขึ้นแล้วเดินไปไหนสักที่ก่อนจะกลับมาพร้อมกับแสงสว่างจากแฟรชของมือถือ

            “กลับเถอะ”  โยซอบบอกฉันเบาๆ

            “อ๋อ อะ...อื้ม รีบกลับกันดีกว่า”  ฉันรับคำอย่างเก้ๆ กังๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืนบ้าง แต่อาจจะเป็นเพราะฉันคงช็อกกับเหตุการณ์เมื่อกี๊ฉันเลยเซไปข้างหลังนิดหน่อย แต่ก็ได้โยซอบเข้ามาประคองไว้...อีกครั้ง -////-

            “เอ่อ...ขอบใจนะ”  ฉันพูด เรามองตากันผ่านแสงสว่างอันน้อยนิดของไฟฉายในมือถือ แต่ฉันสามารถรับรู้ความรู้สึกที่เขาพยายามส่งมาได้ มันมีอะไรบางอย่างอยู่ในแววตาของเขา -///-

            “เฝ้าฝัน...”  โยซอบพูดพร้อมกับมองลึกเข้ามาในดวงตาของฉัน  “ฉันคิดว่าฉัน!...”

            แว็บ!

            อยู่ๆ ก็มีแสงส่องเข้ามาในห้องซ้อมอีกครั้ง ทำให้โยซอบชะงักไป ถึงฉันจะอยากรู้ว่าเขากำลังตั้งใจจะพูดอะไร แต่ฉันก็ต้องรีบผลักโยซอบออกแล้วหันไปมองผู้มาใหม่ที่กำลังส่องไฟมาทางพวกเรา

            “นี่ฉันมาเป็นก้างรึเปล่าเนี่ย =_=;”  จุนฮยองขมวดคิ้วมองมาที่พวกเราสองคน -///-;

            “แกมาทำไมเนี่ย”  โยซอบถามจุนฮยองด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยพอใจนัก

            “พวกนั้นให้ฉันมาตามพวกแกน่ะสิ หายเงียบกันไปเลยทั้งสองคนเลย โทรหาก็ไม่มีใครรับ”  จุนฮยองบ่นซะยาวเหยียด แต่นายรู้ไหมว่าตอนนี้ฉันอายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหนแล้ว หมอนั่นต้องคิดว่าฉันกับโยซอบกำลังสวีทวี๊ดวิ้วกันแน่ๆ เลย หน้าชิดกันซะขนาดนั้น >///<

            “งั้นฉันไปรอที่โรงรถแล้วกัน”  จุนฮยองพูดแล้วเดินไปเลย เขาทิ้งฉันไว้กับความเงียบที่น่าอึดอัดนี่กับโยซอบ 2 คน Y///Y

            ฉันกับโยซอบกลับมาที่หอโดยไม่มีใครพูดอะไรอีก จนกระทั่งงานเลี้ยงเลิกพวกเราก็ยังไม่ได้คุยอะไรกัน เป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ฉันรู้สึกว่ายังไม่ค่อยพร้อม U///U

            วันรุ่งขึ้น ฉันไปทำเรื่องเกี่ยวกับการย้ายหน่วยกิจมาเรียนแพทย์ต่อที่เกาหลี ฉันเลยได้คุยกับโยซอบอีกครั้งเพราะเขาอาสาจะมารับฉัน (ย้ายหน่วยกิจข้ามประเทศซีไม่รู้ว่าทำได้จริงไหม แต่เฝ้าฝันทำได้ค่ะ โฮ่ะๆๆๆ ^__^)

            “นายคิดยังไงถึงมารับฉันในที่ที่มีคนเยอะๆ แบบนี้เนี่ย”  ฉันถามเมื่อเดินออกมาหน้าคณะแพทยศาสตร์ก็เจอโยซอบยืนพิงประตูรถรออยู่

            “ก็...คิดถึงไง ^_^”  โยซอบเปิดหมวกของตัวเองขึ้นมายิ้มให้ฉัน แว่นกันแดดก็ไม่ใส่ ถ้าเกิดคนจำได้ล่ะวิ่งหนีกันมันส์แน่ =_=;

            “ไปเถอะ คนเริ่มมองนายใหญ่แล้วน่ะ” 

            “ครับผม!”  โยซอบรับคำแล้วเปิดประตูรถให้ฉันก่อนจะวิ่งมานั่งประจำที่คนขับ

            “เรื่องเรียนเป็นไงบ้าง”  โยซอบถามขณะเริ่มขับรถออกจากมหาวิทยาลัย

            “ก็ดี ขณะแพทย์ที่นี่ก็ใช้ได้นะ”  ฉันบอก พร้อมกับเปิดหนังสือแนะนำมหาวิทยาลัยที่เขาเพิ่งจะให้มา

            “เรื่องเมื่อคืน...ฉันยังบอกเธอไม่หมดเลยนะ”  อยู่ๆ โยซอบที่เงียบไปนานก็พูดขึ้น ก่อนจะเลี้ยวรถเข้าไปจอดข้างทาง

            “อะไรของนายเนี่ย -///-?”

            “ฉันคิดว่าฉัน...”  โยซอบเลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้ๆ มองลึกเข้ามาในดวงตาของฉันอีกครั้ง เขาดูท่าทางจริงจังและแน่วแน่มาก

            “ฉันชอบเธอ...”  โยซอบพูด

            เขา...ชอบฉันงั้นหรอ...เป็นเรื่องจริงหรอเนี่ย!! เขาเนี่ยนะจะชอบฉัน!! เขามาชอบฉันตอนไหนกัน >///<?

            “ฉันชอบเธอตั้งแต่เจอกันที่เมืองไทยครั้งแรกแล้ว แต่...ฉันไม่แน่ใจ จนกระทั่งมาเจอกันอีกครั้งที่โรงพยาบาล ฉันรู้สึกดีมากเลยที่เธอมาดูแลฉัน และยิ่งแน่ใจมากขึ้นเมื่อตอนที่รู้ว่า...ต้องเสียเธอไป”  โยซอบพูดรวดเดียวจบเหมือนอ่านใจฉันออกและตอบทุกคำถามที่ฉันถามเขาอยู่ในใจ จนฉันตั้งตัวไม่ทัน...ฉันจะตอบเขาว่ายังไงดีล่ะ

            ตลอดเวลาที่ฉันดูแลเขาที่โรงพยาบาล และตลอดเวลาที่เขาดูแลฉัน และทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาทำมันบ่งบอกว่าเขารู้สึกยังไงกับฉัน และฉันก็ยอมรับว่ารู้สึกดีมากด้วยที่เขาทำแบบนั้นให้ แต่...ฉันจะบอกเขายังไงดี...ฉันไม่กล้าพอที่จะบอก...ในตอนนี้!

            “ฉันรู้ว่ามันเร็วไป ฉันจะไม่ขอให้เธอตอบฉันตอนนี้หรอก...ฉันรอได้”  โยซอบพูดแล้วเลื่อนหน้าออกห่างจากฉัน จนกระทั่งอยู่ในระยะที่ปกติ เราเงียบกันไปพักใหญ่ๆ เพราะทั้งฉันและเขาก็ไม่มีใครพูดอะไรเลย

            “เธอ...จะลองคบกับฉันได้ไหม”  อยู่ๆ เขาก็พูดขึ้นมาท่ามกลางความเงียบที่แสนอึดอัด และนี่มันยิ่งทำให้อึดอัดมากขึ้น

            “ไหนนายบอกว่านายรอได้ไง...?”

            “ก็ฉันมาคิดๆ ดูแล้ว ถ้าเกิดไม่รีบ แล้วเธอหนีไปอีก ฉันก็แย่น่ะสิ ^^;”

            “นายนี่มัน!...”  ฉันค้อนเขาทีหนึ่ง ก่อนที่เขาจะพูด

            “ว่าไง ตกลงจะคบกับฉันได้ไหม...”  โยซอบหันมาถามฉัน และทำตาโตๆ รอคำตอบ

            “เอ่อ...ฉันคิดว่า...ฉันก็รู้สึกดีกับนายอยู่นะ”

            “แค่รู้สึกดีหรอ?”  โยซอบทำหน้ามุ่ยแล้วหันกลับไปพิงเบาะคนขับอย่างขัดใจ

            “ก็...โอ้ย! นายกำลังบังคับฉันอยู่นะ -*-//”  ฉันเป็นฝ่ายตะโกนบ้าง ฉันไม่ชอบความรู้สึกที่ตัวเองดูด้อยกว่าคนอื่นแบบนี้เลย >_<!

            “ฉันไม่ได้บังคับเธอนะ ฉันแค่พยายามให้เธอยอมรับความรู้สึกต่างหาก”  โยซอบยังคงทำหน้ามุ่ยอยู่แบบเดิม

            “เฮ้อ...”  ฉันถอนหายใจออกมาแรงๆ อย่างจงใจ  “ยอมรับอะไรของนาย?...ยอมรับว่าฉันชอบนายน่ะหรอ? เลิกหวังไปเถอะย่ะ!!”

            ฉันตะโกนออกไปอย่างลืมตัว ฉันไม่ยอมบอกหรอกนะว่าฉันก็ชอบนายโยซอบนี่เหมือนกัน...เอ๊ะ! เดี๋ยวก่อน เมื่อกี๊ฉันว่าไงนะ -_-?

            เฮ้ย!!! -[]-!!!

            “เธอบอกว่า...ชอบฉันหรอ?”  โยซอบหันมาถามฉันด้วยสีหน้าดีใจสุดๆ

            “ฉัน...ฉันไม่ได้...”  ฉันรีบปฏิเสธ แต่ก็ไม่ทันซะแล้ว เพราะโยซอบยื่นหน้ามาขโมยหอมแก้มฉันเข้าฟอดใหญ่

            “งั้นตกลงเราคบกันแล้วนะ ^O^”  โยซอบพูดแค่นั้นก็ออกรถทันที

            “เฮ้ย! ได้ไงล่ะ!”  ฉันอุทาน แต่ก็ได้แต่ลูบแก้มตัวเองป้อยๆ เพราะฉันทำอะไรไม่ได้แล้ว...ก็ดันสารภาพออกไปแล้วนี่ -////-;

            ความฝันของฉันมันยังไม่จบและหยุดอยู่แค่นี้หรอกนะ...นี่มันเพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้น อนาคตที่จะมาถึงนี่สิสำคัญกว่า แต่ฉันจะทำมันให้ดีที่สุดและทำให้ดียิ่งขึ้นไปอีกในทุกๆ วัน เพราะมันเป็นสิ่งที่ฉันรักและตัดสินใจเลือกแล้ว...

            ก็เหมือนกับความรักของฉันที่อยู่ๆ ก็มีสิ่งมหัศจรรย์สิ่งหนึ่งที่จะมาสร้างรอยยิ้มให้กับชีวิตที่จืดชืดของฉัน สิ่งมหัศจรรย์นั้นก็คือนายโยซอบผู้สดใสคนนี้ ฉันไม่รู้ว่าเราจะเข้ากันได้ดีขนาดไหนแต่ที่ผ่านมา มีอะไรหลายๆ อย่างที่พิสูจน์ให้ฉันได้เห็นว่าเขานี่แหละที่จะทำให้ชีวิตของฉันมีสีสันและมีความสุขได้แน่ๆ ฉันเชื่ออย่างนั้น

            ฉันรักนาย...เจ้าชายอสูรของฉัน

THE END

**********************************************************

จบแล้วจ้าาาาา >O<

เรื่องนี้ไรเตอร์เหมือนเอาเรื่องของตัวเองมาเขียนเลยค่ะ

ความฝัน....ใครๆ ก็มีกันได้ แต่มันยากที่จะทำความฝันของตัวเองให้เป็นจริง ถึงจะมีพรสวรรค์มากขนาดไหนแต่หากไม่มีโอกาสและปัจจัยต่างๆ มาเสริมกัน เช่น พ่อแม่ไม่สนับสนุนหรือไม่มีโอกาส ก็คงจะเป็นไปไม่ได้อยู่ดี

คนธรรมดาอย่างเราๆ มันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะทำตามความฝันโดยละทิ้งความคาดหวังของคนข้างหลังเอาไว้อย่างไม่ใยดีได้ บางครั้งเราก็ต้องเลือกระหว่างสิ่งที่รักและสิ่งที่เหมาะสมสำหรับเรา

...ไรเตอร์เองก็เป็นคนหนึ่งที่ไม่สามารถเลือกความฝันและสิ่งที่ตัวเองรักได้ ทำได้เพียงแค่เดินตาม ‘ความจริง’ ไปวันๆ ‘ความจริง’ ที่ยิ่งทำก็ยิ่งรู้ว่าไม่ใช่ตัวเอง ยิ่งรู้ว่าไม่ใช่สิ่งที่รักและต้องการจริงๆ...

แต่หากรีดเดอร์คนไหนสามารถเลือกได้และมีโอกาสได้เลือก!...ไรเตอร์ขอแนะนำว่าเลือกสิ่งที่รักเถอะค่ะ เพราะถึงมันจะเหนื่อยหรือลำบากขนาดไหน อย่างน้อยๆ มันจะทำให้เรามีแรงฮึดสู้และมีพลังเป็น 2 เท่าที่จะเผชิญกับปัญหานั้นๆ ได้เพราะมันเป็นสิ่งที่เรารัก แต่หากมันไม่ใช่สิ่งที่เรารักเมื่อเราเผชิญกับปัญหาแม้เพียงเล็กน้อยใจเราก็ไม่สู้แล้ว...

หากคุณมีโอกาสให้รีบคว้าเอาไว้และจงพยายามให้มากที่สุด ^____^
(ร่ายซะยาวต้องขอโทษนะคะ พอดีอินไปหน่อย อิอิ)

***********************************************************

ยังไงก็ต้องขอบคุณรีดเดอร์ทุกคนนะคะที่ร่วมเดินทางมาจนถึงตอนจบของ Episode 2

ขอบคุณมากๆ ทั้งรีดเดอร์ที่คอยคอมเม้นเป็นกำลังใจเสมอมา และรีดเดอร์ที่อ่านแต่ยังไม่มีคอมเม้นอะไร ^___^

ขอบคุณมากที่ยอมสละเวลามาอ่านนิยายและรอนิยายของ Kreota 

ขอบคุณมากๆ เลยนะคะที่ทำให้นัก (หัด) เขียนคนหนึ่งยังรู้สึกว่ามีคนสนใจผลงานชิ้นนี้อยู่

หลังจากเศร้าคละเคล้าน้ำตาไปกับเฝ้าฝันมานาน ไว้มาเจอกันใหม่ใน Episode 3 Dangerous Lover ของ ‘ยงจุนฮยอง’ นะคะ

***************************************************************