[B2ST/Beast] Dream Story รักนี้ให้นาย...เจ้าชายอสูร

 

Episode 2 Brighter Lover

:: Chapter 12 ::

 

            “ฉันคิดว่าเสียงของฉันไม่พร้อมสำหรับการร้องเพลง...”  ฉันพูดออกมาในที่สุด การตัดสินใจครั้งนี้อาจจะทำให้ชีวิตของฉันเปลี่ยนแปลงไปตลอดกาล และคงไม่มีวันที่ใครจะมาหยิบยื่นโอกาสแบบนี้ให้ฉันอีกครั้งเมื่อฉันเกิดความรู้สึกว่าต้องการมันขึ้นมาแน่ๆ

            “เฝ้าฝัน...”  เภตราพูดชื่อของฉันเบาๆ ฉันหันไปมองเพื่อนๆ ของฉันอีกครั้ง ตอนนี้พวกเขามองมาที่ฉันด้วยแววตาที่หมดหวัง...ดวงตาของพวกเธอเศร้าเกินไปแล้วนะ นั่นมันเพราะฉันใช่ไหม?

            “ลองดูหน่อยสิคะพี่”  อึนพาพูดขึ้นมาอีกคน ฉันส่งยิ้มให้พวกเขาก่อนจะหันกลับมามองกรรมการและพี่นาบีอีกครั้ง...ฉันตัดสินใจแล้ว!!

            “อย่างที่ฉันได้บอกไป...เสียงของฉันไม่พร้อม...”  ฉันสูดหายใจเข้าลึกๆ พร้อมกับหัวใจที่เต้นรัว ก่อนจะตัดสินใจพูดออกไป...

            ”แต่ตัวฉัน...พร้อมแล้ว!” 

            “ดี! งั้นเริ่มเลย”  คุณอันโซยิ้มให้ฉันแล้วยกมือขึ้นเป็นสัญญาณให้ทีมงานเปิดเพลง ดนตรีที่ฉันได้ยินเป็นเพลง On Rainy Days ของ BEAST

            ฉันนิ่งนึกเนื้อเพลงอยู่สักพักก่อนจะเริ่มร้องไปตามจังหวะดนตรี โดยมีณัชมาร้องท่อนแร็บให้ในช่วงท้ายของเพลง ฉันมองเพื่อนๆ ทั้ง 5 คนของฉันได้เต็มตาหลังจากที่ละอายใจจนมองหน้าพวกเขาไม่ติดมานาน...

            “ต่อไป เต้นแล้วกัน”  คุณนาจองพูดพร้อมรอยยิ้ม

            “เอ่อ...ขอโทษนะคะ ออร์ดิชั่นครั้งก่อนพวกเราก็ยังออร์ดิชั่นไม่จบ วันนี้พวกเราขอ...ออร์ดิชั่นให้จบแล้วกันนะคะ”  เภตราพูดก่อนที่เพลงจะขึ้น พี่นาบีกระตุกรอยยิ้มขึ้นมานิดหน่อย ก่อนที่กรรมการท่านอื่นๆ จะตอบตกลง

            พวกเราเดินไปเข้าไปของตัวเองราวกับแอบซุ่มซ้อมกันมาอย่างหนัก ทั้งที่จริงๆ แล้ว เราไม่ได้ซ้อมเข้ากันมานานมาก ส่วนอึนพาส่งยิ้มมาให้ฉันระหว่างที่เดินไปนั่งกับพี่ทีมงานที่เปิดเพลงอยู่ด้านหลัง

            “เริ่มได้แล้วใช่ไหม?”  คุณโบอาพูดก่อนที่เพลงจะดังขึ้น มันเป็นเพลงที่ฉันไม่ได้ยินมานานและไม่ได้เต้นมานานแล้ว แต่ก็แปลกนะ ที่ฉันยังสามารถเต้นได้ และสามารถจำการเคลื่อนที่ การมูฟเม้นต่างๆ ได้แม่นเหมือนกับว่ามันมีอยู่ในเนื้อหนังและสายเลือดของฉันอยู่แล้ว

            “ฉันไม่อยากจะบอกว่ามันเป็นการออร์ดิชั่นที่ขี้โกงมากๆ แต่ฉันก็ยอมรับในฝีมือน่ะนะ”  คุณโบอาเบ้ริมฝีปากมองมาที่ฉันและเพื่อนๆ

            “ขี้โกง...หรอ?”  ณัชถามพร้อมกับท่าทางที่ดูเอาเรื่องมากทีเดียว =_=;

            “ไม่มีอะไรหรอก...แค่ทางเราได้ลงมติกันมานานแล้วว่า ถ้าหากเธอมาออร์ดิชั่นอีกครั้งนั่นแสดงว่าเธอกลับมารายงานตัวแล้ว เพราะที่ผ่านมาถือว่าเธอขออนุญาตลากลับไปเรียนเท่านั้น”  คุณอันโซอธิบาย

            “งั้นแสดงว่า...เฝ้าฝันผ่านหรอคะ o_o!”  ดอกหลิวถามคณะกรรมการตรงหน้า พวกเขาไม่ว่าอะไรเพียงแค่พยักหน้ากลับมาเป็นคำตอบเท่านั้น

            “แล้วโกงยังไงหรอคะ”  ฉันถามด้วยความกังวล เพราะเพื่อนมาช่วยเต้นช่วยร้องรึเปล่านะ =_=!

            “โบอาก็แค่พูดให้มันดูแย่เกินจริงไปเท่านั้นเองแหละ จริงๆ ก็คือ เธอผ่านการออร์ดิชั่นตั้งแต่เธอส่งใบสมัครแล้วล่ะจ้ะ”  คุณอาจองช่วยอธิบายอีกคน

            ในขณะที่ฉันยังงงๆ เพราะผ่านการออร์ดิชั่นมาได้อย่างงงๆ เพื่อนทั้ง 5 คนก็เข้ามากอดฉันไว้แน่น นี่ฉัน...กลับมาได้แล้วหรอ! ความฝันของฉัน ใกล้เข้ามาอีกก้าวแล้วสินะ!

            หลังจากดีใจกันพอหอมปากหอมคอแล้ว ฉันก็ขอมาเก็บของที่โรงแรมเพราะเพื่อนๆ ทั้ง 5 คนอยากจะฉลองการกลับมาของฉัน เรื่องนี้ต้องขอบคุณกรีนทีใช่ไหมเนี่ยที่เปิดโอกาสให้ฉันได้ทำลายกำแพงงี่เง่าที่ฉันพยายามสร้างขึ้นมาตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา

            แต่ฉัน!...ต้องฝึกงานต่อไม่ใช่หรอ?...แล้วพ่อกับแม่จะว่ายังไงนะ!!

            “เป็นไรอีกแล้วล่ะ -*-”  กรีนทีขมวดคิ้วมองฉัน เมื่อฉันชะงักมือที่กำลังเก็บของอยู่

            “กรีน...พ่อแม่ฉันล่ะ พวกเขาจะว่ายังไง?”  ฉันถาม ความคิดต่างๆ นาๆ เริ่มก่อตัวขึ้นมาอีกครั้ง

            “เธอลองอธิบายสิ พวกเขาจะไม่เข้าใจเธอเลยงั้นหรอ...”  กรีนทีเดินเข้ามากุมมือฉันไว้  “ฉันเชื่อ...ว่าคนเป็นพ่อเป็นแม่ ต้องเข้าใจลูกของตัวเองอยู่แล้ว”

            ก็อก! ก็อก! ก็อก!

            เสียงเคาะประตูถี่ๆ ดังขึ้นระหว่างการสนทนา กรีนทีอาสาไปเปิดประตู แต่เมื่อเปิดประตูออกไปปุ๊บ ยัยกรีนก็หน้าเสียทันทีแล้วหลีกทางให้ผู้มาใหม่ได้เข้ามาในห้อง

            “เฝ้าฝัน...มีคนมาพบเธอ”  พี่นาบีเดินเข้ามาก่อน ตามมาด้วยคน 2 คนที่ฉันกำลังพูดถึง...พ่อกับแม่นั่นเอง

            “เฝ้าฝันลูกทำมันอีกแล้ว!...”  แม่ของฉันเดินเข้ามาหาและพูดกับฉันเป็นคนแรก แต่พ่อยังไม่ได้พูดอะไร ท่านไม่มองหน้าฉันเลยด้วยซ้ำ T.T

            “ไม่นะคะ! ความผิดหนูเองค่ะ หนูเป็นคน...”

            “ไม่ต้องกรีน...”  ฉันหันไปห้ามกรีนทีไว้  “ออกไปก่อนเถอะ เดี๋ยวฉัน...อธิบายเอง” 

            “ไม่ ฉันจะอยู่กับแก”  กรีนทีทำท่าจะเดินเข้ามาหาฉัน

            “ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ ฉันจะอยู่กับเฝ้าฝันเอง หนูออกไปก่อนนะจ้ะ”  พี่นาบีบอกกรีนทีก่อนจะพาไปส่งที่ประตู

            “ลูกบอกแม่แล้ว...ลูกสัญญากับแม่แล้วว่าจะตั้งใจเรียนให้จบ แล้วนี่ลูกมัวทำอะไรอยู่ มัวทำแต่เรื่องไร้สาระพวกนี้น่ะหรอ?”  แม่เข้ามาจับมือของฉันไว้แน่น

            “มันไม่ได้ไร้สาระนะคะแม่...มันเป็นความฝันของหนู!”  ฉันบอก ทำให้แม่ถึงกับนิ่งไป

            “เห๊อะ! ความฝัน...แล้วความฝันของแกมันกินได้ไหม? แม้กระทั่งจับต้องยังจับต้องไม่ได้เลย!! แล้วในอนาคตแกจะเอาอะไรกิน กินมรดกพ่อแม่น่ะหรอ? ไม่นานมันก็หมด! ฉันอุตส่าห์สร้างอนาคตไว้ให้แก ปูทางไว้ซะดิบดีแต่แกกลับไปเดินตามความฝันลมๆ แล้งๆ นั่น...”  พ่อของฉันพูดด้วยเสียงอันดัง ภาพความเป็นคุณหมอผู้ใจดีของคนไข้หายไปหมดเมื่อพ่อเริ่มพูดกับฉัน แต่ฉันชินซะแล้ว...ไม่มีครั้งไหนที่พ่อจะพูดกับฉันด้วยประโยคที่ดีกว่านี้เลย นอกซะจากว่าฉันจะเดินไปตามทางที่เขาปูพรมแดงไว้เท่านั้นเขาถึงจะพูดดีด้วย

            “แต่ตอนนี้เขาใกล้ความฝันของเขาเข้าไปทุกทีแล้วนะคะ เหลือเพียงแค่...การอนุญาตจากพวกคุณ”  พี่นาบีที่นิ่งฟังอยู่นานพูดขึ้น

            “นี่มันเรื่องของครอบครัวของผม เพราะฉะนั้นคุณก็ควรจะออกไป!”  พ่อของฉันพูดกับพี่นาบีแต่ก็ยังคงจ้องฉันอยู่อย่างไม่คลาดสายตา

            “แต่เรื่องมันก็เกิดขึ้นจากฉัน เพราะฉะนั้นฉันก็ควรจะรับผิดชอบสิ่งที่ฉันกระทำด้วยเหมือนกันค่ะ”  พี่นาบีพูดเสียงเรียบแบบเดียวกับที่ไปขอร้องพ่อกับแม่ฉันคราวก่อน...ตอนที่ขอให้ฉันมาที่เกาหลีครั้งแรก

            “ฮึ! จริงสินะ คุณเป็นคนที่ชักจูงลูกสาวผมให้มาเต้นแร้งเต้นกาอยู่แบบนี้นี่นา...ทำไม! คนอื่นไม่มีหรือไง? ทำไมต้องเป็นลูกสาวผม!”  พ่อเริ่มจะเข้าไปเอาเรื่องพี่นาบี ฉันเลยรีบลุกไปยืนขวางไว้

            “คุณ ใจเย็นๆ ค่ะ”  แม่ของฉันปรามพ่อเบาๆ

            “คุณนาบีคะ กรุณาเข้าใจพวกเราเถอะค่ะ พวกเราต้องการให้ลูกของเรามีอนาคตที่มั่นคง ไม่อยากให้ลูกเราต้องมาทำอะไรที่อนาคตมันไม่แน่นอนแบบนี้”  แม่พูดแทนพ่อที่กำลังอารมณ์เริ่มคุกรุ่น

            “ฉันก็อยากให้พวกคุณเข้าใจลูกของคุณเหมือนกัน...ฉันอยากให้พวกคุณเข้าใจว่าลูกของคุณต้องการจะทำอะไร ต้องการจะเป็นอะไร ขอโทษนะคะที่ฉันต้องพูดแบบนี้ ฉันไม่ได้จะสอนพวกคุณ แต่...ฉันอยากอธิบายให้พวกคุณเข้าใจบ้าง...”  พี่นาบีพูด ดูเหมือนพ่อกำลังจะพูดอะไรขึ้นมา แต่พี่นาบีรีบพูดขัดขึ้นก่อนที่พ่อจะได้พูด

            “คุณถามว่าทำไม! ฉันถึงชักจูงให้ลูกสาวคุณมาทำอะไรแบบนี้...คุณถามว่าทำไมเป็นคนอื่นไม่ได้...ทำไมต้องเป็นลูกของพวกคุณ...ฉันตอบได้แต่คำเดียวว่าลูกของคุณเป็นคนพิเศษ เป็นคนที่เด็กคนอื่นๆ ต้องการอยากที่จะเป็นแบบนี้ ต้องการที่จะมีพรสวรรค์แบบนี้ ต้องการที่จะได้รับโอกาสแบบนี้...การมายืนอยู่ตรงนี้มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะคะ...คุณก็คงรู้ดีอยู่แก่ใจว่าการเรียนแพทย์มันเป็นยังไง แต่ลูกของคุณ...เขาทำมากกว่าคุณเป็น 2 เท่า เขาทั้งเรียนและทั้งฝึกฝนควบคู่กันไปและทำได้ดีทั้ง 2 อย่างซะด้วย...เขามีความมานะพยายามขนาดนี้คุณยังคิดว่าอนาคตของเขาจะมืดมนอยู่อีกหรอ?...คุณยังคิดว่าอนาคตของเขาจะไม่มีอะไรกินอยู่หรอ? คุณเคยฟังลูกตัวเองร้องเพลงบ้างรึเปล่า? คนอื่นเขาเห็นว่าลูกของคุณพิเศษกันทั้งนั้น!! แล้วคุณล่ะ...เห็นว่าลูกของคุณเป็นยังไง?”  พี่นาบีพูด ทำให้พ่อกับแม่เหมือนจะอ่อนลงมาบ้าง

            “ชีวิตของการทำงานของมนุษย์มันจะอยู่กับเรามากกว่าช่วงอื่นๆ เลยนะคะ ถ้าเกิดเราได้ทำงานที่เรารัก คนนั้นก็ถือว่าได้กำไรให้กับชีวิตของตัวเองแล้ว แต่ในทางกลับกันถ้าเกิดไม่ได้ทำงานที่ตัวเองรัก...ชีวิตของคนๆ นั้นจะขาดทุนไปเกือบตลอดทั้งชีวิตของเขา!! ฉันอยากให้คุณลองคิดให้ดีว่าสิ่งที่คุณทำมันส่งผลยังไงกับลูกของคุณบ้าง” 

            “พ่อคะ แม่คะ...ฝันขอโทษ”  ฉันพูดออกมาได้ในที่สุด นี่เป็นกี่ครั้งแล้วนะที่ฉันต้องพูดคำว่า ‘ขอโทษ’ กับเรื่องนี้...

            “ฝันแค่อยาก...อยากให้ช่วงหนึ่งของชีวิตได้มีเรื่องให้จดจำว่าครั้งหนึ่งตัวเองเคยมีความฝันอะไรและเคยได้ทำมันแล้ว...ฝันแค่ลองเดินตามทางที่ตัวเองเลือกบ้าง ที่ผ่านมาฝันเป็นเด็กดี เดินตามที่พ่อกับแม่บอกทุกอย่าง แต่คราวนี้ฝันแค่อยากลองดูว่าถ้าได้ทำในสิ่งที่ตัวเองรักจะทำได้ดีขนาดไหน...แต่ฝันไม่เคยคิดจะทำลายความหวังของพ่อแม่เลยนะคะ”  ฉันพูดพร้อมกับน้ำตาที่เริ่มไหลลงมาอาบแก้ม

            “พ่อบอกว่าความฝันของฝันมันไร้สาระ จับต้องไม่ได้ ไม่มีอนาคต...แต่ฝันก็ยังยืนยันว่านี่เป็นสิ่งที่ฝันรัก ในอนาคตฝันไม่รู้ว่าจะเป็นยังไง ฝันอาจจะไม่ดัง ไม่มีชื่อเสียงจนกระทั่งคนเขาลืมกันหมด อาจจะมีคนรักและอาจจะมีคนเกลียด แต่ฝันก็พร้อมที่จะยอมรับมันเพราะว่าอย่างน้อยฝันก็ได้ลงมือทำมันแล้ว และก็เป็นสิ่งฝันเลือกแล้ว...”

            “อะไรนะ! แกเลือกแล้วยังงั้นหรอ?...ตกลงแกจะไม่กลับไปจริงๆ ใช่ไหม”  พ่อเริ่มขึ้นเสียงอีกครั้ง

            “แล้วเรื่องเรียนล่ะลูก ทางโน้นก็ใกล้จะจบแล้ว ทำไมไม่เรียนให้จบก่อน...คุณนาบีคะ ยังรอได้อยู่ไหม เหลืออีกแค่ปีเดียวเอง”  ประโยคสุดท้ายแม่เงยหน้าไปถามพี่นาบี

            “แกจะทิ้งทุกอยากไว้ข้างหลังแกแบบนี้ก็ตามใจ...ไม่ต้องมาสนใจ ไม่ต้องมาเห็นหัวพ่อกับแม่ของแกหรอก!!!”  พ่อพูดทิ้งไว้แค่นั้นก็เดินออกไป แม่ลูบศีรษะฉันเบาๆ ก่อนจะเดินตามพ่อออกไปอีกคน

            “ไม่เป็นไรนะฝัน...ไม่เป็นไร”  พี่นาบีเดินเข้ามากอดฉันไว้แน่นพร้อมกับลูกศีรษะฉันอย่างแผ่วเบา

            “พี่นาบีคะ...ฝันทำผิดมากไหม?”  ฉันถามพี่นาบีทั้งน้ำตา ตั้งแต่เกิดมาฉันยังไม่เคยรู้สึกผิดมากเท่านี้มาก่อนเลย มันเหมือนว่าฉันทำผิดจนไม่น่าให้อภัยที่ทำให้พ่อกับแม่ต้องผิดหวังและเสียใจ...ฉันนี่มันเป็นลูกที่เลวมากจริงๆ

            “ฝันไม่ผิดหรอก...พี่ผิดเอง...พี่ผิดเอง”  พี่นาบีพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ...ฉันไม่เคยเห็นมุมที่อ่อนไหวของพี่นาบีแบบนี้มาก่อนเลย นี่ฉันทำให้พ่อแม่และผู้มีพระคุณต้องเสียใจได้ขนาดนี้เลยหรอเนี่ย!

ฉันร้องไห้โฮออกมาเพราะความเลวร้ายที่ตัวเองได้ทำ ท่ามกลางเสียงสะอื้นของฉัน ฉันรู้สึกถึงการมาเยือนของผู้มาใหม่อีกหลายต่อหลายคน พวกเขาเข้ามากอดฉันไว้...เพื่อนๆ ที่ร่วมเดินตามความฝันของฉันนั่นเอง

 

            ณ สนามบินกรุงโซล

            “ไม่ว่าฝันจะตัดสินใจยังไง พี่จะเคารพการตัดสินใจของฝันนะ ถ้าจะกลับไปพี่ก็จะไม่รั้ง ไม่ตาม และไม่พยายามพูดให้ไขว้เขวอีก แต่ถ้าจะอยู่พี่ก็จะช่วยเต็มที่...”  พี่นาบีเดินมากุมมือฉันไว้ ขณะที่พ่อกับแม่ของฉันไปติดต่อเรื่องเอกสารอะไรสักอย่าง

            “พี่นาบี...”  ฉันเรียกชื่อพ่อนาบีเบาๆ ความรู้สึกมากมายเริ่มเข้ามาทำให้ฉันรู้สึกหวั่นไหวอีกครั้ง

            “จะกลับจริงน่ะหรอ”  ณัชถามฉันเบาๆ ตอนนี้เพื่อนทั้ง 6 คนมายืนล้อมฉันไว้ จนคนที่เดินผ่านไปผ่านมาต้องหันมามองเพราะคงคิดว่าเรากำลังมีเรื่องกัน ส่วนบีสท์พวกเขาก็มาส่งฉันเหมือนกัน แต่กระจายไปยืนอยู่คนละมุมเหมือนมือปืนที่กำลังซุ่มจะยิงฉันได้ตลอดเวลา =_=;;

            “ฉัน...”  ฉันพูดไม่ออก เพราะตอนนี้ฉันกำลังสับสนว่าสิ่งที่ฉันเลือกจะกลับไปนั้นมันดีรึเปล่า ทั้งที่เมื่อคืนก็ไตร่ตรองดีแล้วว่าจะกลับไปใช้ชีวิตแบบเดิม เหมือนที่ผ่านมา...

            “ไปกันได้แล้ว”  พ่อเดินเข้ามาหาฉัน ฉันค่อยๆ ลุกขึ้นยืนแล้วเดินตามพ่อไปเงียบๆ โดยไม่สั่งลาอะไรเพื่อนเลยสักคำ เพราะฉัน...ทำใจไม่ได้จริงๆ T.T

            “เฝ้าฝัน...เดินทางปลอดภัยนะ”  เภตราตะโกนตามมา ฉันหยุดฝีเท้าลง แต่ก็ยังไม่ได้หันไปมองเพื่อนที่ยืนอยู่ข้างหลัง

            “ไปเถอะลูก”  แม่เดินมาโอบไหล่ฉันเบาๆ แล้วพาฉันเดินเข้าไปในห้องผู้โดยสาร...เราทั้ง 3 คนเดินมาได้สักพักพ่อก็หยุดเดินระหว่างทาง

            “ที่นี่น่ะหรอ...ที่ที่แกอยากจะอยู่”  อยู่ๆ พ่อก็หันมามองหน้าฉันด้วยสายตาจริงจัง

            “...”  ฉันไม่ได้ตอบอะไร เพียงแค่ก้มลงมองเท้าของตัวเองเงียบๆ น้ำตาที่ไร้ที่มาเริ่มรื้อขึ้นมาอีกครั้ง

            “แกว่าฉันโง่หรอ ตั้งแต่เมื่อวานจนถึงตอนนี้แกไม่พูดสักคำ แกคิดว่าฉันไม่รู้หรอว่าแกอยากอยู่ที่นี่” 

            “หนู...จะไม่ทำให้พ่อแม่ผิดหวังอีกแล้วค่ะ หนูจะกลับไปเรียนให้จบ” 

            “แต่ความไม่สบายใจที่แกทำให้ฉันกับแม่แกรู้สึกตอนนี้ก็เรียกว่าทำให้ฉันผิดหวังเหมือนกัน...เพราะฉะนั้นช่วยทำให้ฉันสบายใจได้ไหม?”

            “หนูกำลังทำอยู่นี่ไงคะ หนูกำลังจะกลับไปเรียน...” 

            “ไม่ใช่!”  พ่อพูดขัดขึ้น พนักงานที่ยืนอยู่หน้าประตูค่อยๆ เดินเข้ามาถามอย่างกล้าๆ กลัวๆ

            “เอ่อ...มีอะไรให้ช่วยไหมคะ?”  เขาเอ่ยถามเป็นภาษาอังกฤษ

            “มีครับ ช่วยพาเด็กคนนี้ออกไปข้างนอกหน่อย เรามีการเปลี่ยนแผนนิดหน่อยน่ะ”  พ่อบอก ฉันกับแม่มองหน้ากันแล้วมองไปที่พ่อเป็นตาเดียว

            “นี่มันอะไรกันคะคุณ”  แม่เอ่ยถามพ่ออย่างไม่เข้าใจ

            “ฉันจะอนุญาตให้แกทำตามความฝัน...”

            “พ่อ! O_O!”  ฉันอุทานออกมาอย่างตกใจ

            “ที่ฉันพยายามกีดกันแกเพราะว่าไม่อยากให้แกต้องเหนื่อย...พ่อกับแม่ไม่ได้อยู่ดูแลแกได้ตลอดไปหรอกนะ”

            “คุณคะ...”  แม่เรียกพ่อด้วยความตื้นตันใจ

            “ฉันแค่อยากมั่นใจแน่ๆ ว่าแกจะมีอนาคตที่สดใสและมั่นคง ไม่อดตายและไม่โดนคนอื่นเขาเอาเปรียบหรือว่าดูถูก...ฉันรู้ว่าฉันเป็นพ่อที่แย่ ไม่มีเวลาได้ดูแลแก ไม่ได้ให้ความรักกับแกเหมือนพ่อคนอื่นๆ แต่ที่ฉันทำไปเพราะเป็นห่วงแกนะ...”

            “ในเมื่อแกมีความสุขแบบนี้ ฉันจะให้แกทำ...แต่ถ้ามันผิดพลาดหรือไม่สำเร็จ!...”  พ่อหยุดพูดไป เพราะแม่แตะที่ต้นแขน พ่อหันไปกุมมือแม่แล้วยิ้มให้ ก่อนจะหันมาพูดกับฉันต่อ

            “แต่ถ้ามันผิดพลาดหรือไม่สำเร็จขึ้นมา!...เมื่อถึงตอนนั้น แล้วค่อยว่ากัน”

            “พ่อ...”  ฉันยิ้มให้พ่อทั้งน้ำตา เราล่ำลากันนิดหน่อยเพราะเครื่องใกล้จะออกแล้ว ก่อนที่ฉันจะถูกพนักงานคนนั้นพาเดินออกมา ข้างนอกเพื่อนของฉันและพี่นาบียังคงยืนอยู่ที่เดิม พวกเขากำลัง...ร้องไห้!

            “อ้าวเฝ้าฝัน...”  พี่นาบีหันมาเห็นฉันก่อนใคร ตามมาด้วยเพื่อนคนอื่นๆ ทุกคนหันมามองฉัน

            “ลืมอะไรหรอฝัน”  ณัชเดินเข้ามาถามฉัน ตามมาด้วยเพื่อนคนอื่นๆ และพี่นาบี

            “ฉันลืม...ลืมเพื่อนไว้ที่นี่ ^__^”

            หลังจากนั้นฉันก็เล่าเรื่องราวทั้งหมดให้เพื่อนๆ ฟังในระหว่างทางที่เราเดินทางกลับหอพัก วิลล่าเล่าว่าพอฉันเดินเข้าไปในห้องผู้โดยสารสักพักก็มีคนจำดูจุนกับจุนฮยองได้ พวกเขาก็เลยต้องกลับไปก่อน

            “ยินดีต้อนรับอย่างเป็นทางการค่ะพี่ฝัน”  อึนพาพูดเมื่อเราเดินเข้ามาในห้อง

            “แล้วนี่ พี่มะนาวอยู่ไหนหรอ”  ฉันกวาดตามองไปทั่วทั้งห้อง เพราะคิดว่าพี่มะนาวน่าจะวิ่งเข้ามาหาฉันทันทีที่ฉันมาถึงซะอีก

            “พี่มะนาวกับพี่มิวกี้ไปซื้อของมาฉลอง เมื่อวานเราก็อดฉลองกันเพราะว่าเกิดเรื่องไง”  หยาบอก จะว่าไปฉันก็คิดถึงพี่มิวกี้เหมือนกันนะ เขาเป็นพี่ที่แสนดีอีกคนหนึ่งเลยล่ะ ^^

            “มากันแล้วหรอ”  ดูจุนเดินเข้ามาในห้อง แล้วก็ต้องหยุดฝีเท้าลงทันทีที่เดินเข้ามาเห็นฉัน

            “อ้าว! เธอ!! O_O!!” 

            “อ๋อ ฉันลืมบอกนายว่าเฝ้าฝันไม่ได้กลับเมืองไทยแล้ว ^^;”  เภตราเข้าไปจับที่ต้นแขนของดูจุน

            “งั้น...ไอ้โยซอบก็..”  ดูจุนนิ่งไป

            “พี่โยซอบทำไมหรอคะ?”  วิลล่าถามด้วยความอยากรู้

            “มันก็เศร้าฟรีน่ะสิ”  ดูจุนพูด 

            “ตอนนี้โยซอบอยู่ที่ไหน”  ฉันถามดูจุน ดูจุนบอกว่าโยซอบไปที่บริษัทตั้งแต่กลับมาจากสนามบินแล้ว ฉันเลยรีบไปที่บริษัท KB Entertainment ทันที

            ฉันวิ่งตามหาโยซอบทั่วทั้งบริษัทจนกระทั่งมาถึงห้องซ้อมของบีสท์ ทำไมฉันไม่คิดว่าเขาต้องอยู่ที่นี่นะ!! ฉันถอนหายใจออกมาแรงๆ ก่อนจะเดินไปส่องดูด้านในผ่านกระจกที่ประตูห้อง ก็เห็นโยซอบกำลังเต้นอยู่ในนั้น ฉันเลยรีบผลักประตูเข้าไปทันทีโดยที่ไม่ได้คิดว่าเข้าไปแล้วฉันจะทำอะไรหรือจะพูดอะไรก่อน ฉันรู้แค่ว่าตอนนี้ฉันต้องเข้าไปให้เขาเห็นว่าฉันไม่ได้ไปไหน

            “โอ้ย!”  ฉันอุทานออกมาพร้อมกับยกมือขึ้นปิดหูตัวเองไว้ทั้ง 2 ข้าง เพราะโยซอบเปิดเพลงดังมาก จนเขาไม่รู้สึกตัวด้วยซ้ำว่าฉันเข้ามาในห้อง ขนาดฉันปิดประตูเสียงดังขนาดนั้นยังกลบเสียงเพลงของเขาไม่ได้เลย >.<!

            “โยซอบ!!”  ฉันเรียกชื่อโยซอบดังๆ แต่เขาก็ยังคงเต้นต่อไปอย่างบ้าคลั่ง เหงื่อไหลออกมาท่วมตัวจนเสื้อยืดที่เขาใส่อยู่เปียกโชกไปทั้งตัว และยังไม่ทันที่ฉันคิดจะทำอะไรต่อ โยซอบก็ล้มลงไปนอนอยู่บนพื้น

            “เฮ้ย!”  ฉันอุทานแล้ววิ่งเข้าไปหาโยซอบที่นอนหลับตานิ่งอยู่บนพื้น

            “โยซอบ! นายเป็นไรไป...นี่!! ฟื้นสิ!”  ฉันเข้าไปเขย่าตัวโยซอบแรงๆ เขายกมือขึ้นปัดมือฉันออกแรงๆ แล้วตะแคงหน้าไปอีกด้านแทน ฉันมองเขาอยู่สักพักก่อนจะเดินไปปิดเพลงที่ทำลายแก้วหูนี่ซะเลย

            “ปิดทำไม!!”  ทันทีที่ฉันปิดเพลงโยซอบก็ตะโกนออกมาลั่นห้องพร้อมกับลุกขึ้นมานั่งอย่างขัดใจ แต่พอเขามองมาเห็นฉันเขาก็ทำสีหน้าแบบเดียวกับดูจุนเป๊ะ!

            “ไง? จะลุกขึ้นมาเต้นต่อรึไงถึงปิดเพลงไม่ได้”  ฉันเท้าสะเอวมองเขาอย่างเอาเรื่องไม่แพ้กัน โยซอบลุกขึ้นแล้ววิ่งเข้ามาหาฉันอย่างรวดเร็วก่อนจะ...กอดฉัน O_O!!

 

 

 

 

 

*******************************

ติดตามด้วยนะคะ ตอนหน้าก็จะจบแล้วนะ >O<

*******************************