[B2ST/Beast] Dream Story รักนี้ให้นาย...เจ้าชายอสูร

 

Episode 3 Dangerous Lover

:: Chapter 1 ::

 

            “ขวัญ! ข้างหลัง!!”  เสียงของยูรีดังขึ้นมาท่ามกลางความโกลาหลของนักเรียน 2 กลุ่มที่ยกพวกตีกัน ณ ใจกลางกรุงโซลที่กำลังมีการจราจรคับคั่ง

            “ย๊า!!!”  ฉันส่งเสียงพร้อมกับจระเข้ฟาดหางเข้าที่ต้นคอของไอ้ถึกที่พยายามจะเข้ามาทำร้ายฉันจากข้างหลัง ไอ้นี่! ตีผู้หญิงยังไม่พอยังจะมาทำร้ายคนอื่นจากข้างหลังอีก ทุเรศสิ้นดี!!!

            “หนีก่อนเถอะ ตอนนี้พวกเรากำลังเสียเปรียบนะ”  ยูรีเข้ามาจับต้นแขนของฉัน ขณะที่พยายามถีบไอ้พวกที่จะวิ่งเข้ามาทำร้ายพวกเราออกไปให้พ้นทาง

            “แล้วคนอื่นๆ ล่ะ”  ฉันกวาดตามองไปทั่วทั้งท้องถนนที่รถติดกันระนาว ตอนนี้มีพวกฉันเหลือสู้อยู่เพียง 1/3 ของอีกพวกหนึ่งเท่านั้น ซวยล่ะ -_-!

            “ไปกันหมดแล้ว รีบไปเหอะ ตำรวจกำลังมานะ”  ยูรีพูดพร้อมกับกระตุกแขนฉันให้ออกวิ่งไปด้วยกัน

            พวกเราวิ่งฝ่าดงทรีน -_-! และหมัดจำนวนนับไม่ถ้วนออกมาได้ในที่สุด แต่ก็ยังไม่วายต้องเจอกับรถที่จอดแออัดยัดเยียดกันอยู่บนถนน มันทำให้เราวิ่งหนีไม่ถนัดเอาซะเลย เข้าใจเลือกที่ตีกันนะคนเรา =_=;

            “เฮ้ย!! มันอยู่นั่น!!”  ไอ้ถึกที่ฉันกับยูรีถีบเปิดทางออกมา วิ่งตามมาติดๆ พวกฉันเสียเปรียบพวกมันตรงที่กระโดดข้ามหลังคารถไม่ได้เพราะมีอุปสรรคตรงกระโปรงจีบรอบของชุดนักศึกษามหาวิทยาลัยนานาชาติที่มันสั่นจุ๊ดจู๋นี่แหละ -_-!

            “ฉันว่าเราแยกกันก่อนดีกว่า!!”  ยูรีเสนอ ระหว่างที่เรากำลังเจอทางตันเพราะจำนวนรถที่จอดติดไฟแดงอยู่

            “โอเค! แล้วเจอกันที่เดิมนะ”  ฉันพูดถึงคอนโดของฉันที่อยู่ถัดจากที่นี่ไปอีก 4 ช่วงตึก

            “ตามนั้น!”  เมื่อตกลงกันได้ ฉันกับยูรีก็ตัดสินใจแยกกันไปคนละทาง ฉันวิ่งมาจนถึงสี่แยกที่กำลังจะเปลี่ยนจากไฟแดงเป็นไฟเขียวภายใน 4 วินาที ฉันต้องรีบหน่อยเพราะไอ้ถึกนั่นมันกำลังจะถึงตัวฉันอยู่แล้ว >.<!

            3 วินาที >.<

            ตึกๆๆๆๆ ฉันวิ่งซอกแซกไปตามช่องว่างระหว่างรถยนต์หลายต่อหลายคันเพื่อให้ข้ามถนนเส้นนี้ให้ได้

            2 วินาที >_<!

            ฉันรีบหลับหูหลับตาวิ่งๆๆ เหมือนกำลังคัดตัวนักวิ่งทีมชาติยังไงยั้งงั้น งานนี้ไม่มีหยุดแน่ครับพี่น้อง!

            1 วินาที >O<!!!

            “ย๊ากกกกก!!”  ฉันตัดสินใจกระโดดข้ามเกาะกลางถนนที่มีพุ่มไม้สูงประมาณเอวเพื่อข้ามไปอีกเลนหนึ่งของถนน หวังว่าคงทันนะ ต้องทันสิ >_<!!!

            พรึบ!! <<< ไปเขียว =_=;

            เอี๊ยดดด!!!

            เสียงล้อบดกับถนนดังสะนั่นไปทั่วทั้งบริเวณ ซึ่งมันสามารถดึงดูดสายตาทุกคู่ที่ใช้รถใช้ถนนได้ดีทีเดียว ฉันค่อยๆ หันไปมองรถสปอร์ตสีขาวติดฟิล์มดำสนิทคันนั้นอย่างอัตโนมัติพร้อมกับหัวใจที่หล่นไปอยู่ที่ตาตุ่มเพราะมันจอดห่างจากขาของฉันแค่ 3 นิ้วเท่านั้นเอง โดนชกครั้งแรกยังไม่ตกใจเท่านี้เลยอ่ะ -_-!!

            เกือบขาหักแล้วไหมล่ะยัยของขวัญ >.<!!

            “หนีไม่รอดแล้วสาวน้อย!”  เสียงไอ้ถึกที่วิ่งไล่กวดฉันมายังคงโหยหวนอย่างไม่ลดละ นี่แกไม่แหกตาตี่ๆ ของแกดูเลยหรือไงว่าฉันเกือบจะโดนรถชนหน้าแข่งอยู่แล้วเนี่ย >_<!

            “O_O!”  ฉันกวาดตามองไปรอบๆ เพื่อหาทางหนีทีไล่ แต่พอหันไปเห็นหน้าตาตื่นๆ ของเหล่าประชาชีแดนกิมจิที่ยืนรุมอยู่รอบตัว ก็ปิ๊งไอเดียวเด็ดๆ ขึ้นมาได้

            ฟุบ!

            “เฮ้ย!”  เสียงผู้ชมการแสดงร้องออกมาแทบจะพร้อมกัน เมื่อสาวน้อยผู้เคราะห์ร้ายอย่างฉันแกล้งเป็นลมล้มพับอยู่หน้ารถสปร์อตคันงามคันนั้น

            “บ้าเอ้ย!”  เสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นท่ามกลางความโกลาหลและเสียงพูดคุยจ๊อกแจ๊กจอแจอยู่รอบตัว เสียงแตรรถที่พร้อมใจกันบีบดังขึ้นอย่างต่อเนื่องและดูเหมือนจะดังขึ้นเรื่อยๆ ซะด้วย

            “เธอ!...นี่!!...”  เจ้าของเสียงคนเดิมเข้ามาเขย่าตัวฉันแรงๆ เพื่อเรียกสติ คงจะเป็นเจ้าของรถสินะ ฉันต้องขอโทษนายจริงๆ ที่ฉันต้องให้นายเป็นแพะรับบาปแบบนี้ แต่ฉันจำเป็นต้องทำเพื่อความอยู่รอด T.T;

            “เฮ้ย!! นั่นนักร้องรึเปล่า?”

            “ใช่ๆ หน้าคุ้นๆ อยู่นะ”

            “กรี๊ดๆๆ นั่นบีสท์นี่นา” 

            อยู่ๆ ก็เกิดเสียงอะไรประหลาดๆ ดังขึ้นมาจากเหล่าประชาชีที่มุงดูเราอยู่ พวกเขาทักใครน่ะ!! นักร้องมาจากไหน อยากเห็นบ้างอ่ะ >.<

            ฉันแอบปรือๆ ตามองแต่ก็เจอแต่เจ้าของรถที่ขับมาชนฉันเท่านั้น (ติ๊ต่างเอาน่ะว่าเขาชน =_=;) แต่ฉันมองหน้าเขาไม่ชัดนักหรอก ถึงแม้ถนนสายนี้จะเป็นถนนสายหลักมีไฟส่องสว่างตลอดเวลาแต่เขาสวมหมวกปิดใบหน้าเอาไว้เลยเห็นเป็นเงาดำๆ ที่หน้าเขาเท่านั้น

            “เฮ้อ! ซวยจริงๆ”  เขาสบถอย่างหัวเสียก่อนจะยกร่างที่แอ๊บหมดสติของฉันเดินอ้อมไปวางไว้ตำแหน่งข้างคนขับ หลังจากได้ยินเสียงปิดประตูรถก็เคลื่อนออกจากที่เกิดเหตุอย่างรวดเร็ว เขาขับเร็วมากจนฉันอยากจะลืมตาขึ้นมาแล้วด่าออกไปว่า

            ‘ใบขับขี่น่ะซื้อเอาหรือยังไงยะ! ขับให้มันดีๆ หน่อยเซ่!!’ แต่ถึงอยากตะโกนออกไปมากขนาดไหน ฉันก็ต้องนิ่งไว้เพราะตอนนี้ฉันสลบอยู่ U.U!

            หลังจากที่ฉันถูกพาเข้ามาที่โรงพยาบาลและหมอตรวจอะไรเสร็จสรรพฉันก็ถูกพามาที่ห้องพัก โดยมีเจ้าของรถคันนั้นคอยตามดูฉันตลอดเวลา แหมๆ ห่วงสายน้อยน่ารักอย่างฉันล่ะซี่ อิอิ ^O^

            “ก็มีแค่รอยฟกช้ำนิดหน่อยนะครับ นอกนั้นก็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้ว”

            “ขอบคุณครับคุณหมอ”  เสียงของผู้ชายคนนั้นพูด ก่อนที่เสียงฝีเท้าคู่หนึ่งจะเดินออกไปจากห้อง ซึ่งคาดว่าน่าจะเป็นของคุณหมอ ตอนนี้ห้องเงียบมากคงเหลือแค่ฉันกับนายคนนั้นแน่ๆ เอาล่ะๆ แอ๊บสลบไว้ของขวัญ =_=zZ

            “นี่! ฉันรู้ว่าเธอไม่ได้เป็นอะไร แล้วเธอก็ไม่ได้สลบด้วย!!”  อยู่ๆ เขาก็พูดขึ้นแล้วเข้ามาบีบข้อมือฉันแรงๆ เขาบีบมันแรงจริงๆ นะจนฉันเผลอร้องออกมา T^T

            “โฮ้ย!!”  ฉันร้องสุดเสียงก่อนจะเด้งตัวลุกขึ้นนั่งอย่างอัตโนมัติ

            “ฮึ! นึกแล้วไม่มีผิด ที่แท้เธอมันก็พวกต้มตุ๋น!!”  เขาตะคอกใส่หน้าฉัน จนรู้สึกหน้าชาไปหมด แต่ตอนนี้ฉันไม่มีเวลามาห่วงเรื่องหน้าจะชาหรือไม่ชาหรอก! เพราะผู้ชายที่ยืนกอดอกชี้หน้าด่าฉันอยู่นี่ คือยงจุนฮยอง สมาชิกวง BEAST =[]=!!

            “ทำไม! ตกใจที่ฉันจับผิดเธอได้ล่ะสิ”  จุนฮยองพ่นคำพูดใส่ฉัน เปล่า...ฉันตกใจปากห้อยๆ ของนายต่างหาก -_-;;

            ใจเย็นไว้ของขวัญ...เธอต้องใจเย็นๆ ที่เขาโกรธเพราะเขาแค่เข้าใจเธอผิดเท่านั้นเองแหละน่า...

            “เอ่อ...ฉันไม่ใช่พวกต้มตุ๋นนะคะ ฉันกำลังเดือดร้อน...ก็เลย...”

            “ก็เลยเสแสร้งล้มอยู่หน้ารถฉันงั้นหรอ?”  จุนฮยองพูดต่อจากที่ฉันละเอาไว้

            “ก็...ประมาณนั้นค่ะ ^^;”  ฉันยิ้มแหยๆ ให้ และหวังว่าเขาจะเข้าใจ แต่ไม่เลย Y.Y เขายังคงคิดคำมาต่อว่าฉันได้อย่างไม่ลดละเลยทีเดียว U_U;;

            “เธอรู้ไหมว่าฉันต้องเสียเวลาขนาดไหนที่เธอทำเรื่องไร้สาระแบบนี้!! คราวหน้าคราวหลังจะทำอะไรก็คิดซะบ้าง ไม่ใช่ให้คนอื่นมาเดือดร้อนแบบนี้!!”

            “ค่ะ Y_Y”  ฉันพยักหน้าหงึกหงักอย่างเนือยๆ และทำสีหน้าสำนึกผิดต่อเพื่อให้เขายอมใจอ่อนเลิกด่าฉันสักที แต่ฉันก็ทำได้แค่คิดเพราะนายจุนฮยองคนนี้ไม่ยอมจบ จะปากจัดเกินไปหน่อยแล้วนะ!! กระโดดกัดหูซะเลยดีไหมเนี่ย -_+!

            “แล้วคราวนี้ก็ให้ฉันรับผิดชอบสินะ จะเอาเท่าไหร่ล่ะ ว่ามาเลย! ค่ารักษา? ค่าทำขวัญ? หรือค่าอะไรอีก? อยากได้เท่าไหร่ห๊า!!!”  เขายังคงตะโกนต่อไปอย่างไม่สงสารคอหอยของตัวเอง =_= ฉันสงสัยจริงๆ ว่าเขาจะไม่ออกอัลบั้มแล้วหรือไงถึงได้ใช้เสียงได้พร่ำเพรื่อแบบนี้ -_-?

            “มัน...มันเป็นความผิดของฉันเอง...ฉันไม่ขอรับค่าอะไรจากพี่ทั้งนั้นแหละค่ะ”  ฉันก้มหน้างุดๆ พยายามทำไหล่ห่อๆ เพื่อให้ตัวเองดูน่าสงสารที่สุด แต่เหมือนจะไม่ได้ผลแฮะ =_=;;

            “ฮึ!! อยากได้ใจจะขาดล่ะสิไม่ว่า ไม่ต้องเกรงใจหรอกนะ ค่ายของฉันเขายินดีจะจ่ายให้ ทั้งที่จริงแล้วฉันไม่ต้องจ่ายเธอเลยสักวอนยังได้ แต่เพราะมีคนเห็นหน้าฉันแล้วเลยจำเป็นต้องรับผิดชอบ เอาเลย!! จะเอาเท่าไหร่ล่ะ ว่ามา!!!...”

            “โอ้ย!! ไม่ไหวแล้วโว้ย!!! นายจะตะโกนอะไรนักหนาห๊ะ!! ไม่เจ็บลูกกระเดือกบ้างเลยรึยังไง!! ฉันบอกว่าฉันไม่เอาก็ไม่เอาสิ แค่ค่ารักษาพยาบาล ค่าห้องพักแค่นี้ฉันมีปัญญาจ่ายอยู่แล้ว หรือจะให้จ่ายค่าเสียเวลาให้นายด้วยเลยไหม คิดนาทีละเท่าไหร่ห๊ะ!!!!!!!”  ฉันตะโกนกลับ ฉันอุตส่าห์อดทนถึงที่สุดแล้วนะ แต่หมอนี่ไม่ยอมพูดจาดีๆ กับฉันก่อน มันก็ต้องตาต่อตาฟันต่อฟันแบบนี้ล่ะ -_+!!

            “เธอ...?”  จุนฮยองมองฉันอย่างงงๆ และคงจะอึ้งมากจนพูดอะไรไม่ออก แต่ก่อนที่เขาจะคิดคำพูดต่อไปออก ก็มีผู้มาใหม่มาเยือน เขาคือยูนดูจุนแห่งลีดเดอร์วง BEAST =[]=!! และผู้หญิงคนหนึ่งที่ฉันไม่รู้จัก -_-?

            “แกว่าอะไรน้องเขารึเปล่าเนี่ย สีหน้าไม่ค่อยดีเลยอ่ะ”  ดูจุนมองฉันกับจุนฮยองสลับกัน แต่จุนฮยองยังไม่พูดอะไร เขาเอาแต่มองหน้าฉันงงๆ กับพฤติกรรมที่เปลี่ยนไปของฉัน สงสัยเมื่อกี๊ฉันจัดหนักไปหน่อยอ่ะ U_U;

            “นายวีนอะไรน้องเขาใช่ไหม เฮ้อ...รักษาภาพหน่อยสิจุนฮยอง!”  ผู้หญิงคนนั้นพูดกับจุนฮยองอย่างหัวเสีย ก่อนจะเดินเข้ามาหาฉันพร้อมรอยยิ้มพิมพ์ใจ

            “ฉันชื่อคิมมินนาจ้ะ เป็นผู้จัดการของบีสท์...แล้วเธอชื่ออะไรหรอ ฉันจะได้ติดต่อผู้ปกครองเธอให้”  เธอเข้ามาแนะนำตัวกับฉันอย่างสุภาพ

            “เอ่อ...ผู้ปกครอง...หรอคะ?”  ฉันอึกอักทันทีที่ได้ยินคำว่า ‘ผู้ปกครอง’ เพราะตั้งแต่ฉันเข้ามหาวิทยาลัยมา ฉันมีเรื่องจนต้องย้ายที่เรียน 5 ครั้งแล้วในเทอมเดียว ถ้าเกิดพ่อฉันรู้ว่าฉันมีเรื่องอีกล่ะก็ไม่ใช่แค่จะเรียนปี 1 ไม่จบนะ มีหวังโดนตัดออกจากกองมรดกแน่ TOT

            “ทำไมจ้ะ หน้าซีดเชียว”  คุณมินนาเข้ามาแตะที่ต้นแขนของฉันเบาๆ

            “เด็กมีปัญหาก็งี้แหละ หนีพ่อแม่ออกมาตีกัน”  จุนฮยองพูดราวกับหยั่งรู้ฟ้าดิน นี่เขารู้ได้ไง -_-?

            ฉันได้แต่ส่งสายตาคาฆาตแค้นไปให้จุนฮยองเท่านั้น เพราะตอนนี้ฉันยังไม่อยากเผยธาตุแท้! เอ่อ...ยังไม่อยากเป็นตัวของตัวเองเท่าไหร่น่ะ =_=;

            “จุนฮยอง!!”  คุณมินนาหันไปปรามจุนฮยอง เขาพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ ก่อนจะเดินตึงตังออกไปจากห้อง ดูจุนเลยเดินตามออกไปบ้าง

            “ว่าไงจ้ะ...ไม่อยากให้ฉันบอกก็ไม่เป็นไรนะ เพราะทางโรงพยาบาลคงโทรไปบอกญาติของเธอเรียบร้อยแล้วว่าเธอประสบอุบัติเหตุ”  คุณมินนาพูดเสียงเรียบ เออจริงสินะ!...งั้นตอนนี้พ่อคงกำลังบึ่งรถมาเอาเรื่องฉันอยู่แน่ๆ T^T

            “เฮ้อ...ฉันชื่อฌารินทร์ค่ะ เรียกว่าของขวัญก็ได้”  ฉันบอก ผู้หญิงคนนั้นขมวดคิ้วนิดหน่อย ก่อนจะถาม

            “คนไทยหรอ?”

            “ลูกครึ่งน่ะค่ะ แม่เป็นคนไทย พ่อเป็นคนเกาหลี”

            “อ๋อ จ้ะ”  คุณมินนาพยักหน้านิดหน่อย “แต่...พูดเกาหลีชัดดีนะ”

            “ฉันมาอยู่เกาหลีกับพ่อตั้งแต่ 7 ขวบค่ะ เลยพูดเกาหลีคล่อง”

            “อ๋อ...แล้วนี่ ช่วยติดต่อใครที่บ้านเธอสักคนหนึ่งได้ไหม พอดีฉันอยากคุยเรื่องค่าเสียหายหน่อยน่ะจ้ะ”  คุณมินนาพูด แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะได้ตอบก็มีคนเข้ามาในห้องอีกคน คุณโซอินโจ เลขาคนสนิทของพ่อนั่นเอง

            “คุณหนู”  เขาพูดพร้อมกับโค้งให้ฉันตามปกติ ฉันโค้งตัวรับเล็กน้อย

            “เอ่อ...คุณเป็นผู้ปกครอง..หรอคะ?”  คุณมินนามองคุณอินโจงงๆ คงงงว่าทำไมผู้ปกครองต้องโค้งให้ฉันด้วยน่ะสินะ =_=

            ผู้ปกครอง?...ใช่ คุณอินโจนี่แหละเปรียบได้กับผู้ปกครองของฉัน เพราะมีเรื่องทีไรเขาจะคอยตามล้างตามเช็ดให้ฉันเสมอ ส่วนพ่อจะมาเฉพาะตอนที่เรื่องมันใหญ่มากๆ เท่านั้น -_-

            “อ๋อ ผมโซอินโจครับ เป็นตัวแทนของคุณท่านมาคุยเรื่องอุบัติเหตุ”  คุณอินโจแนะนำตัว ก่อนจะเชิญคุณมินนาออกไปด้านนอกเพื่อคุยเรื่องค่าเสียหาย

            ถ้าเกิดฉันโดนรถชนจริงๆ พ่อจะมาดูฉันด้วยตัวเองไหมนะ?...ทุกครั้งที่ฉันมีเรื่องเขาจะเป็นห่วงฉันไหม? เขาจะรู้ไหมว่าฉันมีเหตุผลอะไรถึงต้องทำแบบนี้?...ฉันถอนหายใจออกมาแรงๆ ก่อนจะล้มตัวลงนอน ทั้งที่ครอบครัวของฉันรวยจนติดอันดับมหาเศรษฐีของเกาหลี เป็นคุณหนูกินอยู่อย่างสบาย แต่ฉันกลับไม่มีความสุขเอาซะเลย Y.Y

            แล้วนี่ฉันเป็นอะไรไปเนี่ย!! ทำไมเวลาที่ฉันอยู่คนเดียวถึงได้อ่อนแอขนาดนี้ ชอบปล่อยให้ความหวั่นไหวและความคิดงี่เง่าพวกนี้เข้ามากวนประสาทอยู่เรื่อย!!

           

            [Yong Jun Hyung : Talk]

            “ว่าไงนะ! ปาปารัสซี่แอบถ่ายโยซอบกับเฝ้าฝันขึ้นรถไปด้วยกันหรอ?...แล้วไง ก็แค่ขึ้นรถ?”  ผมถามกีกวังขณะที่กำลังขับรถไปรับโยซอบที่สตูดิโออัดรายการวาไรตี้รายการหนึ่ง เพราะอะไรน่ะหรอ? เพราะโดนนักข่าวรุมจนออกจากสตูไม่ได้น่ะสิ!

            [ถ้าแค่ขึ้นรถไปด้วยกันก็ไม่เท่าไหร่หรอก แต่มีหอมแก้มอะไรกันด้วยนี่สิ ฉันก็ฟังไม่ค่อยรู้เรื่อง ได้ยินคุณนาบีพูดผ่านๆ น่ะ] 

            “เฮ้อ...โอเคๆ เดี๋ยวฉันกลับรถได้จะไปรับมันแล้วกัน ช่วงนี้รถยิ่งติดๆ อยู่”

            [โอเค แล้วค่อยคุยกัน]  กีกวังวางสายอย่างรวดเร็ว ผมค่อยๆ ตีไฟเลี้ยวเพื่อเปลี่ยนเลนและไปยูเทิร์นรถในแยกข้างหน้า วันนี้ก็ไม่รู้ยังไงรถติดชะมัด! แล้วนั่นอะไรน่ะ? เด็กนักเรียนตีกัน! โห!! ใจกล้าดีนะตีกันกลางเมืองเลย

            ผมส่ายหน้าไปมากับความเลือดร้อนของเด็กสมัยนี้ก่อนจะเตรียมเข้าเกียร์รถเพื่อผ่านแยกนี้ไปยูเทิร์นข้างหน้า

            3

            2

            1

            พรึบ!

            สัญญาณไฟเขียวสว่างขึ้น ผมเข้าเกียร์เตรียมจะออกรถ แต่แล้วก็มีนักเรียนหญิงคนหนึ่งที่ไม่รู้วิ่งมาจากไหนมาขวางทางผมไว้ จนผมแทบจะเหยียบเบรกไม่ทัน!

            เอี๊ยดดด!!!

            เสียงล้อรถบดกับถนนดังสนั่นจนลอดเข้ามาภายในรถ เสียงบีบแตรดังระงมไปทั่วทั้งบริเวณเพราะผมจอดขวางทางพวกเขาอยู่ หวังว่าผมคงไม่ชนเธอนะ!!

            ผมรีบเปิดประตูรถออกไปแต่ก็ไม่ลืมที่จะหยิบหมวกขึ้นมาสวมปกปิดใบหน้าไว้ แต่พอผมเดินออกมาจากรถ เธอก็ล้มลงนอนกองกับพื้น อ้าว! เมื่อกี๊ทำไมยังยืนดีๆ อยู่เลยล่ะ??

            “บ้าเอ้ย!”  ผมอุทานออกมาอย่างหัวเสีย นี่อย่าบอกนะว่าผมเจอพวกต้มตุ๋นเข้าให้แล้ว คนยิ่งรีบๆ อยู่!!

            “เธอ!...นี่!!...”  ผมเข้าไปเขย่าร่างที่นอนแน่นิ่งอยู่กับที่ แต่ดูเหมือนจะไม่ยอมตื่นมาง่ายๆ แน่ ทำไงดีล่ะเนี่ย ผมมั่นใจว่าเมื่อกี๊ผมเห็นเธอยืนอยู่จริงๆ ผมไม่ได้ชนเธอด้วยซ้ำ!!

            “เฮ้ย!! นั่นนักร้องรึเปล่า?”

            “ใช่ๆ หน้าคุ้นๆ อยู่นะ”

            “กรี๊ดๆๆ นั่นบีสท์นี่นา” 

            เสียงของผู้คนที่ยืนมุงดูอยู่ร้องออกมา ผมกระชับหมวกของตัวเองลงมาเพื่อให้ปิดใบหน้าให้มากที่สุด คงต้องช่วยยัยต้มตุ๋นนี่ก่อนสินะ!

            “เฮ้อ! ซวยจริงๆ”  ผมสบถอย่างหัวเสียก่อนจะยกร่างที่ดูเหมือนไร้สติขึ้นมาแล้วพาไปส่งที่โรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดอย่างรวดเร็ว นี่ขนาดผมแกล้งขับรถเร็วๆ เลี้ยวปาดไปซ้ายทีขวาทีแต่ยัยต้มตุ๋นก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะตื่นมาเลย คงจะมืออาชีพสินะ เนียนจริงๆ เลยไอ้พวกโจรสมัยนี้!

            “ก็มีแค่รอยฟกช้ำนิดหน่อยนะครับ นอกนั้นก็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้ว”

            “ขอบคุณครับคุณหมอ” ผมโค้งตัวลงเล็กน้อย ก่อนที่หมอจะเดินออกไปจากห้อง ตอนนี้ก็เหลือแค่ฉันกับเธอแล้วสินะยัยจอมต้มตุ๋น!

            “นี่! ฉันรู้ว่าเธอไม่ได้เป็นอะไร แล้วเธอก็ไม่ได้สลบด้วย!!”  ผมตัดสินใจพูดออกไปพร้อมกับออกแรงบีบที่ข้อมือของเธอนิดหน่อย เพราะถ้าเกิดผมไม่พูดผมเชื่อว่าเธอต้องแกล้งสลบแบบนี้จนผมกลับไปแน่ แบบนี้ต้องคุยกันให้รู้เรื่อง!

            “โฮ้ย!!”  ยัยต้มตุ๋นร้องออกมาในที่สุดพร้อมกับกระเด้งตัวลุกขึ้นมานั่งอย่างรวดเร็ว ฮึๆ เป็นอย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด -_+!

            “ฮึ! นึกแล้วไม่มีผิด ที่แท้เธอมันก็พวกต้มตุ๋น!!”  ผมตะโกนออกไปสุดเสียงเพื่อขู่ให้เธอยอมสารภาพออกมาซะว่าเป็นพวกต้มตุ๋นขูดรีดค่าทำขวัญ และดูเหมือนแผนของผมจะสำเร็จเพราะยัยต้มตุ๋นถึงกับมองผมตาค้างด้วยความตกใจ

            “ทำไม! ตกใจที่ฉันจับผิดเธอได้ล่ะสิ” 

            “เอ่อ...ฉันไม่ใช่พวกต้มตุ๋นนะคะ ฉันกำลังเดือดร้อน...ก็เลย...” 

            “ก็เลยเสแสร้งล้มอยู่หน้ารถฉันงั้นหรอ?”  ผมต่อในส่วนที่เธอละเอาไว้ โกหกชัดๆ +_+!

            “ก็...ประมาณนั้นค่ะ ^^;”  เธอยิ้มแหยๆ ให้ผม แต่ไม่มีทางที่ผมจะเชื่อหรอกนะ!

            “เธอรู้ไหมว่าฉันต้องเสียเวลาขนาดไหนที่เธอทำเรื่องไร้สาระแบบนี้!! คราวหน้าคราวหลังจะทำอะไรก็คิดซะบ้าง ไม่ใช่ให้คนอื่นมาเดือดร้อนแบบนี้!!”

            “ค่ะ Y_Y”  เธอพยักหน้าอย่างสำนึกผิด ตีสีหน้าเก่งจริงๆ นะยัยจอมลวงโลก!

            “แล้วคราวนี้ก็ให้ฉันรับผิดชอบสินะ จะเอาเท่าไหร่ล่ะ ว่ามาเลย! ค่ารักษา? ค่าทำขวัญ? หรือค่าอะไรอีก? อยากได้เท่าไหร่ห๊า!!!”  ผมตะโกนออกไปอีก เมื่อไหร่จะยอมรับสักทีเนี่ย ผมชักเหนื่อยแล้วนะ -_-;

            “มัน...มันเป็นความผิดของฉันเอง...ฉันไม่ขอรับค่าอะไรจากพี่ทั้งนั้นแหละค่ะ” 

            “ฮึ!! อยากได้ใจจะขาดล่ะสิไม่ว่า ไม่ต้องเกรงใจหรอกนะ ค่ายของฉันเขายินดีจะจ่ายให้ ทั้งที่จริงแล้วฉันไม่ต้องจ่ายเธอเลยสักวอนยังได้ แต่เพราะมีคนเห็นหน้าฉันแล้วเลยจำเป็นต้องรับผิดชอบ เอาเลย!! จะเอาเท่าไหร่ล่ะ ว่ามา!!!...”  ผมพูดออกไปอย่างรู้ทันความคิด แต่ผมก็ต้องอึ้งไปเพราะจากท่าทีเงียบๆ เรียบร้อยของยัยต้มตุ๋นเมื่อกี๊กลับเปลี่ยนไปยังกับคนละคน O_o?

            “โอ้ย!! ไม่ไหวแล้วโว้ย!!! นายจะตะโกนอะไรนักหนาห๊ะ!! ไม่เจ็บลูกกระเดือกบ้างเลยรึยังไง!! ฉันบอกว่าฉันไม่เอาก็ไม่เอาสิ แค่ค่ารักษาพยาบาล ค่าห้องพักแค่นี้ฉันมีปัญญาจ่ายอยู่แล้ว หรือจะให้จ่ายค่าเสียเวลาให้นายด้วยเลยไหม คิดนาทีละเท่าไหร่ห๊ะ!!!!!!!” 

            “เธอ...?”  ผมพูดได้แค่นี้แหละครับ เพราะผมอึ้งมาก!! ไม่นึกว่า...เธอจะเปลี๊ยนไป๋ขนาดนี้ -[]-;; แล้วที่ผ่านมาเธอทำเป็นคนติ๋มๆ เรียบร้อยๆ ไปเพื่ออะไรล่ะ -?-!

 

 

 

 

 

*************************************

Ep. ใหม่มาแล้วค่า

เปลี่ยนแนวไปเลยทีเดียว ฮ่าๆๆๆ

ฝากติดตามด้วยนะคะ ^O^

*************************************